[sensualna]

Napisane przez Alice in Wonderland

Dziewczyny jeszcze jedno pytanie pewnie sie juz gdzie tu przewinęło przyjmujecie nazwisko partnera czy dwuczłonowe? Kiedys jako nastolatka byłam przekonana ze bede miec nazwisko męża
I uważałam dziwota 2czlonowe nazwiska, a teraz mam taka sytuacje, ze moje nazwisko jest dość charakterystyczne i do tego kojarzone z moja praca i boje sie ze jak zmienię na nazwisko partnera to bedzie pomieszanie i dezorientacja


/// dopisane


Mam mega dylemat nawet strona www jest od imienia i nazwiska, kojarzona jestem z nazwiska i jak zmienię tylko na partnera bedzie zonk
Albo moze byc to mój pseudonim artystyczny? panieńskie nazwisko?

Ja zmieniam nazwisko, nie łączę bo to dopiero byłoby długaśne. Moje nazwisko jest długie, a mojego N krótkie więc ja tam się cieszę, że będę miała krótsze, bo jak czasami muszę się gdzieś podpisać z imienia i nazwiska (oba długie) to aż mi się nie chcę i zawsze pytam czy nazwisko wystarczy. Poza tym wolę mieć takie samo, przecież będziemy rodziną i żeby razem z dziećmi wszyscy nazywali się tam samo. Choć w głębi duszy będę zawsze mieć sentyment do swojego i będę uważać, że to moje, mimo, że nie będę go używać.
Jeśli Twoje nazwisko nie jest typowo polskie, czytaj kończące się na -ska czy coś podobnego, a brzmi właśnie jak ksywka to jak pomysł wydaje się fajny używać go w taki sposób. Osobiście nie podobają mi się łączone nazwiska, tym bardziej jeśli do siebie nie pasują i są zbyt długie.

Napisane przez asdii

Ja tam bym wolała się jednak śmiać niż płakać, ale w sumie nie wiem co mój organizm wymyśli. Na innych ślubach się nie wzruszam, tylko szeroko uśmiecham (cieszę się szczęściem innych), a na filmach (wcale nie wzruszających... ) potrafię wyć jak bóbr. Dziwna jestem

My nie będziemy się bawić w osobne wejścia do Kościoła, więc potrzebujemy jeden samochód. I pewnie pożyczymy od kogoś z rodziny Mamy do wyboru Mazdę 6, Mazdę CX5, Passata, a na upartego i LandRovera i Jeepa i jeszcze kilka innych. Ale nie ma to dla mnie znaczenia tak na prawdę

A ja wolę płakać niż się śmiać. Śmianie się w takiej sytuacji jest raczej takie nawet nie na miejscu i wydaję mi się dość żenujące, tym bardziej jak długo trwa i nie można tego powstrzymać (a jak wiadomo z reguły nie można). Ja bym się czuła bardzo głupio i byłoby mi pewnie wstyd, a wzruszenie odbieram jak coś pozytywnego w takiej chwili i jak widzę jakieś PMki na filmikach gdzie się wzruszają na swoim ślubie to tak sie nawet miło robi i człowiek się uśmiecha.

My natomiast samochodu do kościoła nie potrzebujemy, bo mamy niedaleko, przez pasy przejść i tyle w sumie, więc wspólnie pójdziemy piechotką. A do sali już tak, bo jakieś 20 min się jedzie. Na razie obstawiamy czarną wołgę, takie klimatyczne autko