[agnyska81]

Sab, to może nasi dziadkowie się znali? Mój też wracał z Andersem do Polski (wyszedł z kim innym, jako 15-stoletni chłopak). Tu na Śląsku jest wiele takich historii...

Tak się tu smutno (to nie jest odpowiedni wyraz, wiem) zrobiło, że aż i mnie coś ścisnęło w gardle.
Tak mi przykro, kiedy słyszę o zawiedzionej przyjaźni, o samotności.
A jeszcze bardziej przykro, kiedy czytam o tym jak cierpicie i jak nie umiecie sobie pomóc. Ja też nie zawsze umiem, nie zawsze byłam taka "rozsądna" jak teraz, też zdarzały się histerie i dziwne ekscesy, których potem żałowałam. Też uważałam siebie za wariatkę i tez myślałam, że nic mi nie pomoże. Są rzeczy w życiu, które pomagają i trzeba ich szukać. A dobrze dobrane leki na początek tez potrafią przynieść ulgę. Tak, że potem ma się siłę i spokój do walczenia o siebie. Wiesz, że to do Ciebie było Hecate?

Też jestem Katoliczką, mam nadzieję że normalną i myślącą. Jakoś poczułam się w obowiązku "przyznać" do tego

A co do dziesięciu punktów widzenia: mam to samo. Moim problemem jest to, że ja właściwie potrafię zrozumieć każdego. Przeważnie każdy ma choć trochę racji, a ja nie umiem, nie chcę, nie czuje się osoba kompetentną, żeby wybrać które stanowisko jest "słuszniejsze". Dlatego nie lubię sie wypowiadać w dyskusjach. Bo tak jakos głupio przyznać, że nie ma się "wyrobionego" zdania na jakiś temat (nie umiem nigdy jasno odpowiedzieć "tak" lub "nie").

Madzik - w kwestii Twojej nimfomanii i narkomanii powiem jedno: "Nie pochlebiaj sobie "