Uczucie do terapeuty.

[Hannah901]

Witam, mój problem z pozoru wydaje się być głupi i bardzo infantylny, ale od pewnego czasu nie daje mi on spać po nocach.

Jestem młodą kobietą, od paru lat zmagam się z depresją i innymi zaburzeniami, aczkolwiek nie jest to tutaj aż tak istotne. Postanowiłam zawalczyć o siebie i poszłam na terapię.

W końcu trafiłam na osobę i czuję, że jest w stanie mi pomóc, jest coraz to lepiej, chociaż jeszcze zapewne długa przede mną. Lecz zauważyłam, że mój lekarz najzwyczajniej w świecie mi się podoba (o zgrozo). Brzmi to absurdalnie, aczkolwiek obecnie w zasadzie żyję od sesji do sesji, najprawdopodobniej to desperacja z mojej strony - przez długi okres czasu fobia społeczna nie pozwalała mi normalnie funkcjonować, bałam się wychodzić do ludzi, byłam sama zamknięta w czterech ścianach, a tutaj nagle trafiłam na kogoś, kto chce mi pomóc i się mną interesuje (doskonale wiem, że na tym polega jego zawód, no ale mimo wszystko ... ). Wiem, że terapia się kiedyś skończy a ja już na samą myśl mam dreszcze i chce mi się wyć, bo nie wyobrażam sobie iść przez życie sama, bez żadnego mentora, szczególnie, że w końcu po tylu latach uzyskałam pomoc, której tak długo szukałam.

Czy ktoś był / jest równie mocno przywiązany do swojego terapeuty? Czy powinno mówić się o takich sprawach głośno, np. właśnie podczas kolejnej sesji?

[skazana_na_bluesa]

Napisane przez Hannah901

Witam, mój problem z pozoru wydaje się być głupi i bardzo infantylny, ale od pewnego czasu nie daje mi on spać po nocach.

Jestem młodą kobietą, od paru lat zmagam się z depresją i innymi zaburzeniami, aczkolwiek nie jest to tutaj aż tak istotne. Postanowiłam zawalczyć o siebie i poszłam na terapię.

W końcu trafiłam na osobę i czuję, że jest w stanie mi pomóc, jest coraz to lepiej, chociaż jeszcze zapewne długa przede mną. Lecz zauważyłam, że mój lekarz najzwyczajniej w świecie mi się podoba (o zgrozo). Brzmi to absurdalnie, aczkolwiek obecnie w zasadzie żyję od sesji do sesji, najprawdopodobniej to desperacja z mojej strony - przez długi okres czasu fobia społeczna nie pozwalała mi normalnie funkcjonować, bałam się wychodzić do ludzi, byłam sama zamknięta w czterech ścianach, a tutaj nagle trafiłam na kogoś, kto chce mi pomóc i się mną interesuje (doskonale wiem, że na tym polega jego zawód, no ale mimo wszystko ... ). Wiem, że terapia się kiedyś skończy a ja już na samą myśl mam dreszcze i chce mi się wyć, bo nie wyobrażam sobie iść przez życie sama, bez żadnego mentora, szczególnie, że w końcu po tylu latach uzyskałam pomoc, której tak długo szukałam.

Czy ktoś był / jest równie mocno przywiązany do swojego terapeuty? Czy powinno mówić się o takich sprawach głośno, np. właśnie podczas kolejnej sesji?

myślę, że terapeuta powinien o tym wiedzieć.

[Lexie]

Takie emocje zdarzają się na terapiach. Myślę, że powinnaś powiedzieć o tym terapeucie.

[Limonka2738]

To jest lekko przerażające, ale zdarza się. Jedna z osób na terapii grupowej, w której uczestniczyłam zaczęła uważać terapeutkę za swoją mamę i potrafiła strzelić focha nawet, kiedy kobieta szła na urlop. Lekko ekstremalna sprawa.

Powinnaś o tym powiedzieć. Wiem, to będzie lekko krępujące, ale jest to coś, co można przepracować.

[maggie_91_]

Często to się zdarza, gdyż pacjent myli zauroczenie z sytuacją bliskości, zrozumienia i wysłuchania. koniecznie powiedz to terapeucie.

[Hannah901]

Dzięki za wszystkie odpowiedzi. Przeszło mi to przez głowę, by o tym powiedzieć, chociaż znając życie w ostatecznym rozrachunku nie wyduszę z siebie ani słowa, poza tym przyznam, że potwornie boję się, że zaowocuje to sugestią, bym zmieniła terapeutę, czego za wszelką cenę chcę uniknąć...

[cleopadra]

nie powinnas zmieniac terapeuty tylko musisz powiedziec o swoich uczyciach,sama dobrze wiesz ze zeby cos osiagnac to musisz byc szczera ze swoim terapeuta,innaczej twoje leczenie na nic sie nie zda

[Lexie]

Napisane przez Limonka2738

To jest lekko przerażające, ale zdarza się. Jedna z osób na terapii grupowej, w której uczestniczyłam zaczęła uważać terapeutkę za swoją mamę i potrafiła strzelić focha nawet, kiedy kobieta szła na urlop. Lekko ekstremalna sprawa.

Powinnaś o tym powiedzieć. Wiem, to będzie lekko krępujące, ale jest to coś, co można przepracować.

Czy ja wiem, przerażające? Nie jest to jakaś niespotykana sytuacja.
Terapeucie należy powiedzieć, bo może będzie wiedział skąd się te uczucia wzięły i co z nimi zrobić. A jeśli uznałby, że autorko powinnaś zmienić terapeutę, to musisz pamiętać, że tu chodzi o Twoje zdrowie i samopoczucie, to powinno być na pierwszym miejscu. Skoro mówisz, że to dobry terapeuta, to powinnaś mu zaufać.

[cholernarejestracja]

To, wbrew pozorom, bardzo częsta sytuacja, a terapeuci są do nich szkoleni. Mówi się o tym już na studiach psychologicznych. To sytuacja dość trudna, ale, jak mówię, nie niezwykła. Powiedz o tym terapeucie koniecznie.

[Hannah901]

Taaak, tylko, że panicznie boję się, że usłyszę, bym zmieniła terapeutę. A nie chcę do tego dopuścić, bo mam za sobą parę podjętych wcześniej terapii, które rzuciłam prędko, gdyż najzwyczajniej w świecie nie odpowiadali mi tamci lekarze. Tutaj z kolei odpowiada mi dosłownie wszystko.

To nie jest absolutnie tak, że nie mogę normalnie przez to funkcjonować czy też w mojej głowie nie ma niczego innego. Wiem, że to zauroczenie, które na pewno prędzej czy później minie, a myśleć i wyobrażać mogę sobie wiele rzeczy. Chociaż szczerze przyznam, że wolałabym, by to mój terapeuta się domyślił, ale to raczej niemożliwe.

[cholernarejestracja]

Napisane przez Hannah901

Taaak, tylko, że panicznie boję się, że usłyszę, bym zmieniła terapeutę. A nie chcę do tego dopuścić, bo mam za sobą parę podjętych wcześniej terapii, które rzuciłam prędko, gdyż najzwyczajniej w świecie nie odpowiadali mi tamci lekarze. Tutaj z kolei odpowiada mi dosłownie wszystko.

To nie jest absolutnie tak, że nie mogę normalnie przez to funkcjonować czy też w mojej głowie nie ma niczego innego. Wiem, że to zauroczenie, które na pewno prędzej czy później minie, a myśleć i wyobrażać mogę sobie wiele rzeczy. Chociaż szczerze przyznam, że wolałabym, by to mój terapeuta się domyślił, ale to raczej niemożliwe.

A powiedz, po co poszłaś w ogóle na terapię?

[Hannah901]

Bo od wieku nastoletniego zmagam się z anoreksją, do tego doszła fobia społeczna, był czas, kiedy o mało nie zawaliłam swojej edukacji, bo bałam się wychodzić z domu.

[night prowler]

Ja także jestem przekonana, że musisz o swoim uczuciu powiedzieć terapeucie. O tym, że wolałabyś to przepracować, niż szukać kogoś nowego też .

Wydaje mi się, że twoja motywacja do pracy może się w pewnym momencie przekierować z "chcę sobie pomóc" na "chcę, żeby ON był ze mnie zadowolony", możesz w pewnym momencie zacząć sabotować wyniki terapii, żeby tylko oddalić widmo jej końca, pomijać ważne aspekty swoich zachowań/motywacji i wiele innych.

Przemyśl to, bo zagrożeń jest dużo, nie sposób mi wymyślić scenariusza, w którym trzymasz swoje emocje w tajemnicy i nie wyrządzasz sobie krzywdy w konsekwencji.

[Hannah901]

Doskonale rozumiem to, że w pewnym momencie prawdopodobnie mogłabym przestać mówić o pewnych rzeczach w obawie, co on sobie o mnie pomyśli, jednak zna tyle krępujących szczegółów z mojego życia, że już bardziej zawstydzić się mnie nie da. Raczej jestem pozbawiona toku myślenia, że nie powiem tego i tamtego, bo on będzie o mnie źle myślał, poza tym jestem też świadoma tego, że to bardzo silne zauroczenie i na nic innego szans oczywiście nie ma. Chociaż uważam, że i to zjawisko wiele o mnie mówi, bo zawsze lokowałam swoje uczucia w facetach dużo starszych ode mnie, no ale to nieistotne.

Za parę dni mam następną sesję, biję się z myślami, szczerze mówiąc mam wrażenie, że momentami i tak mnie czyta jak otwartą książkę (mowa ciała itp), ale na potencjalne domyślenie się chyba nie ma szans, a mało prawdopodobne, by takie rzeczy przeszły mi przez gardło, no bo jak niby?

[night prowler]

No normalnie. Łączy was specyficzna relacja, zaczynasz odczuwać, że jest ci prywatnie bliski, zaczął cię pociągać, zaczynasz się w nim zadurzać i powinniście coś z tym zrobić i jakoś to rozbroić. Albo jeszcze inaczej.

Odwiecznego pociągu do znacznie starszych mężczyzn też nie nazwałabym tak od razu nieistotnym.

Wiesz, że w tej ostatniej wypowiedzi sobie przeczysz? Bo piszesz jednym ciągiem, że bardziej zawstydzić się ciebie nie da a zaraz potem, że nie powiesz mu o niesamowicie ważnym czynniku, który się pojawił, bo ci to nie przejdzie przez gardło.

To jest profesjonalista, szkolony do radzenia sobie w podobnych sytuacjach.

[Hannah901]

Po prostu mnie to krępuje i nie chodzi o reakcję na "wyznanie" samo w sobie (o ile tak to można nazwać), a sam sposób, by to przekazać. Przy czym mam świadomość, jak bardzo jest to infantylne, to niczym problem rodem z gimnazjum, gdzie małolata podkochuje się w nauczycielu, a ja te lata już dawno mam za sobą.

Pod kątem pracy nad sobą i efektów w walce z chorobą mogę śmiało powiedzieć, że ta terapia to najlepsze, co mnie w przeciągu ostatnich paru lat walki ze sobą spotkało.

[night prowler]

Nie, to nie jest infantylne. Już kilka osób ci tu napisało, że takie sytuacje się zdarzają, a psychoterapeuci są uczeni, jak sobie z nimi radzić jeszcze na studiach.

Świetnie, że terapia ci pomaga (chociaż jak piszesz, że to walka ze sobą, mam wrażenie, że jeszcze kawał pracy do przerobienia). Nie psuj tego nieszczerością i niepotrzebnym uwikłaniem emocjonalnym.

Rozumiem, że jesteś skrępowana i trudno ci będzie zacząć rozmawiać o swoich uczuciach, ale obawiam się, że to konieczne.

[Hannah901]

Masz rację, w przyszłym tygodniu idę na sesję i postaram się wyjaśnić tą sytuację, mam nadzieję, że ani nie będę sparaliżowana, ani nie usłyszę, że mam znaleźć sobie kogoś innego, bo póki co zrobił dla mnie mnóstwo dobrego.

[night prowler]

Trzymam kciuki! Odwagi, pamiętaj, że będziesz rozmawiać z osobą, która niejedno już widziała i chce dla ciebie jak najlepiej .

Mam też nadzieję, że rozpracowanie tego tematu popchnie cię kawał drogi w temacie twoich potrzeb społecznych i relacji z ludźmi.

[Limonka2738]

Napisane przez Lexie

Czy ja wiem, przerażające? Nie jest to jakaś niespotykana sytuacja.
Terapeucie należy powiedzieć, bo może będzie wiedział skąd się te uczucia wzięły i co z nimi zrobić. A jeśli uznałby, że autorko powinnaś zmienić terapeutę, to musisz pamiętać, że tu chodzi o Twoje zdrowie i samopoczucie, to powinno być na pierwszym miejscu. Skoro mówisz, że to dobry terapeuta, to powinnaś mu zaufać.

Lekko przerażające z tym zastępowaniem sobie matki. Zauroczenie nie jest przerażające, źle się wyraziłam.

[Lexie]

Napisane przez Hannah901

Po prostu mnie to krępuje i nie chodzi o reakcję na "wyznanie" samo w sobie (o ile tak to można nazwać), a sam sposób, by to przekazać. Przy czym mam świadomość, jak bardzo jest to infantylne, to niczym problem rodem z gimnazjum, gdzie małolata podkochuje się w nauczycielu, a ja te lata już dawno mam za sobą.

Nie nie nie, to jest całkiem nietrafione porównanie. To nie jest infantylne ani nie jest to jak zauroczenie nastolatki w liceum
Z terapeutą tworzy się bardzo specyficzną relację, w której budzą się bardzo różne emocje. Podejrzewam, że ten terapeuta już niejednokrotnie miał z takimi sytuacjami styczność.