Nie miałem dzieciństwa i raz chcę być dorosły, a raz dzieckiem..

[adam2002]

xx

[201803071148]

idź do specjalisty, on Ci pomoże. Serio, to nie jest wstyd chodzić do psychoterapeuty/psychologa/psychiatry, a teraz po prostu niszczysz swoją psychikę i zdrowie

[ZamyslonaRoztargniona]

Napisane przez adam2002

Od 13 roku życia cierpię na zaburzenia odżywiania (początkowo jedzenie kompulsywne, potem anoreksja, potem jedzenie kompulsywne i bulimia ćwiczeniowa, potem jedzenie kompulsywne, teraz ogólnie zaburzenia odżywiania) oraz podejrzewam u siebie od 13 roku życia depresję. Obecnie mam 15 lat. Nie wychodzę nigdzie, nigdy nie miałem znajomych, prawie nie chodzę do szkoły, bo nie daję rady wstać itp. Mam duży problem ze zrozumieniem, jaki chcę być. Ogólnie to miesza sie to tak:
1. Chcę być już dorosłym facetem, zarabiać, być wysportowanym, podrywać kobiety, prowadzić życie dojrzałego, samodzielnego człowieka. (nawet w internecie kilka razy podawałem się za starszego, tak 20 lat, pisałem z dziewczynami 17-18 i po prostu z nimi flirtowałem, eh..). Ogólnie to jak na swój wiek jestem bardzo dojrzały - nie mówię to z własnego osądu, lecz również z opinii nauczycieli, ludzi wokół mnie itd. Fascynuje mnie psychologia, wypowiadam się raczej o wiele dojrzalej niż moi rówieśnicy, mam bardzo szerokie koła zainteresowań. Nie zachowuję się jak chłopak w moim wieku, rówieśnicy mnie śmieszą, marzę, by być starszy.

2. Nienawidzę, że mam 15 lat i jestem już taki "duży". Mam ochotę być chudziutkim chłopakiem, wstawać na śniadanie z mama, potem iść z plecakiem do szkoły jak w podstawówce, tam gadać o sprawach, na jakie rozmawiają dziesięciolatkowie. Mam ochotę iść na strych, znieść zabawki i się bawić... Nawet nad morzem poznałem 10letniego chłopaka, bawiliśmy się przez jakieś 4 godziny no i było super.

Ogólnie to waham się między tymi dwiema wizjami - albo być małym chłopcem, który się bawi, nie myśli w ogóle o sensie życia, planach, osiąganiu sukcesów, niekwestionowaniu wszystkiego, albo być dorosłym facetem, który właśnie o tym sensie życia myśli, jest pisarzem, dojrzały i tak dalej.

Ma to również związek z moimi zaburzeniami odżywiania - jak był okres, że chciałem być dzieciakiem, głodziłem się. Jak chciałem być dorosły, to ćwiczenia, bieganie, bo mięśnie.
Mam też tak, że jak obejrzę jakiś serial, gdzie są nastolatkowie, chcę się zachowywać jak oni. Jak obejrzę komedię, gdzie są dojrzali faceci, chcę być jak oni.
I już nie wiem, co właściwie robić

Nie miałem dzieciństwa, bo już w wieku 12 byłem nieźle we wszystkim rozgarnięty. Jakoś od 11 roku życia chciałem być dorosły, nie interesowały mnie rzeczy, o których mówią rówieśnicy. Cały czas żyję, ze kiedyś będę dorosły, to będzie za☠☠☠iście, a tak naprawdę to tak cholernie chciałbym odrobić dzieciństwo, no ale jak. Ehh.

Nie wiem czy ci to pomoże, ale jest wiele osób które nie mają dzieciństwa, szybko dorastają.
Część tak sama z siebie, inni że względu na okoliczności, wydarzenia w życiu.
Także nie jesteś jedyną osobą w takiej sytuacji na naszej planecie

Wizyta u psychoterapeuty na pewno nie zaszkodzi.

[bluebluesky]

Dlaczego nie miales dziecinstwa?

[adam2002]

Tak naprawdę to trudno mi powiedzieć, kiedy tym dzieckiem "przestałem" być. Kiedy miałem 8 lat, ojciec zdradził matkę po raz pierwszy i chwilowo wyniósł się do kochanki. Mama codziennie płakała, wydzwaniała do niego. Ja nie odczułem straty ojca w ogóle - nie pił jakoś przesadnie, nigdy nie był dla nas wsparciem, wywoływał kłótnie, czasami bił mamę. Mnie rzadko, najczęściej prała mnie mama (na przykład uderzanie głową o podłogę, szarpanie, kopanie, policzkowanie, plucie, czasem nawet gryzienie). Nie byliśmy patologią z zewnątrz. Chciałem w tym okresie być dla mamy jakimś oparciem, skoro sam w ogóle nic nie odczułem. Ojciec wrócił, niby wszystko się ułożyło. Generalnie to właśnie w tym okresie nie chciałem być dzieckiem, a dorosłym. już w wieku bodajże 9 albo 10 lat byłem zafascynowany filmami typu Zmierzch i chciałem prowadzić życie dorosłego faceta - podrywać kobiety, mieć pracę. Do tego zafascynowanie seksem od 10 roku życia, ale nie jak większość kolegów, że sobie chichrali, ale ja naprawdę fascynowałem, że mam już kobietę, jestem dorosły i ogólnie. Niby miałem jakichś znajomych, ale starałem się udawać starszego. Bardzo szybko sięgnąłem po literaturę dla osób starszych, rozmawiałem na pseudo poważne tematy (nawet ze znajomymi jak w 4 klasie wracaliśmy ze szkoły to robiliśmy konkursy, kto opowie lepszą historię miłosną o mnie i o Belli Swam ;--; ) Generalnie to bardzo fascynowałem się serialami i w wieku 11 lat układałem plany, jak to będzie, gdy będę już dorosłym facetem.

[MissChievousTess]

Polecam psychologa. Naprawdę. Masz sporo tych traum z dzieciństwa i zaburzenia odżywiania to zaledwie czubek góry lodowej. Może być tak, że próbujesz kontrolować swoje ciało by mieć poczucie kontroli nad własnym życiem bo przez to piekło, które zgotowali Ci dorośli kiedyś mogłeś poczuć, że nad swoim życiem nie masz wcale kontroli i stąd takie zaburzenia. Bardzo często tak jest bo żywienie, wagę kontrolować najłatwiej i widać tego wymierne efekty.

[zakonna]

Nie psycholog tylko PSYCHOTERAPEUTA. I autor faktycznie potrzebuje terapii tyle ze jest niepełnoletni. Nie wiem czy może sobie sam załatwić terapię.

wysłane telepatycznie