Rozstanie z facetem XXXII

[mymiu]

[1=26e36cd43f9cac15ad5746d 34296336ad12aa2b1_614faa1 8a26c7;50110355]Nie pisz nic takiego... to nic nie da a wyjdziesz na wariatkę...

Mam cholernego dołka... [/QUOTE]

podpisuję się pod tym nogami i rękoma
jak Wam smutno musicie wiedzieć, że winooo dobre na wszystkooo

[akswonillam]

[1=26e36cd43f9cac15ad5746d 34296336ad12aa2b1_614faa1 8a26c7;50110355]Nie pisz nic takiego... to nic nie da a wyjdziesz na wariatkę...

Mam cholernego dołka... [/QUOTE]

Nie pisz, naprawdę. Teraz jesteś zdenerwowana, a potem samej Ci będzie za siebie wstyd, że okazałaś się taką desperatką. Nie warto.

[MajsterkaANB]

W sobote wychodzilabym za maz... Boje sie nadchodzacych dni...

[mymiu]

Napisane przez MajsterkaANB

W sobote wychodzilabym za maz... Boje sie nadchodzacych dni...

to po prostu trzeba przeżyć..

[Malla]

Napisane przez Kallisto

Boże dziewczyny doradźcie. Napisać do tej niby jego koleżanki coś? Tzn. nic obraźliwego. Tylko że on jest w niej zakochany, rzucił mnie dla niej, i że nie życzę im szczęscia bo budują go na mojej krzywdzi?
Nie powinnam prawda? Ale może bym się dzięki temu poczuła...

Jak chcesz się lepiej poczuć, idź na fitness, a nie rób z siebie idiotki, bo potem będzie Ci tylko wstyd.

Jeśli ona coś do niego czuje, to będzie miała w nosie Twoją krzywdę.

[szachmat23]

z moim eks...ciezko okreslic cala ta sytuacje..niby chce on utrzymywac kontakt ale zaznaczyl ze kolega nie bedzie,jest flirtujacy, zabawny...jednoczesnie nic o powrocie.Sama nie wiem co zrobic zeby sie okreslil..co zrobic zeby w koncu zrozumial...Malla, jak myslisz

---------- Dopisano o 10:01 ---------- Poprzedni post napisano o 09:59 ----------

Napisane przez mymiu

to po prostu trzeba przeżyć..

oj tam wyszlam za maz zaraz wracam przynajmniej rozpadlo sie w dobrym czasie...

[kreseczka155]

Napisane przez MajsterkaANB

W sobote wychodzilabym za maz... Boje sie nadchodzacych dni...

Tylko się cieszyć... Wyobraź sobie co by było, gdyby to rozpadło się po ślubie

[macieja]

Hej dziewczyny
Byłam na tym wątku 3 lata temu aktywna gdy po toksycznym związku T. mnie zostawił, bardzo mi wtedy pomogłyście, proszę o pomoc i tym razem.

Od T. poważniejszego faceta miałam tylko raz i nie na długo, spróbowaliśmy nie wyszło trudno, okazał się mało elegancki rzucając mnie tekstem przez smsa " it's over" ... heh po takim nawet nie warto zapłakać - było to 2 lata temu

TO BĘDZIE DŁUGA OPOWIEŚĆ
aż do zeszłych wakacji (nie jestem szczególnie kochliwa, gdy jestem wolna randkuję jakoś raz w miesiącu, ale gdy "to nie to" szczerze kończę znajomość)
Poznałam M przez Tindera, była to moja pierwsza taka znajomość i jedyna. od razu zaczęliśmy rozmawiać na fb, znalazł się w moim ciężkim okresie życiowym, rzuciłam pracę nie miałam nowej, nie wiedziałam ogólnie co mam ze sobą zrobić. On siedział w korpo tłukąc 8 godz w komputer, rozmawialiśmy prawie codziennie. pewnego dnia spakowałam się i ruszyłam z obcymi mi ludźmi w podróż stopem po europie, jednak ciągle się kontaktowaliśmy. Po powrocie umówiliśmy się w końcu na spotkanie. Było ok, po prostu ok. Nie powalił mnie - normalnie bym zakończyła tą znajomość, ale tym razem chciałam spróbować i tak próbowałam, aż w końcu się przekonałam i zaczęło się robić poważniej.
Ogólnie poczułam, że trafiłam na super kolesia(wspólne tematy do całonocnych rozmów, kino, teatr, koncerty, sporty, poglądy na życie) i miałam do wyboru przyjaźń lub spróbować związku.
i przez chwilę pomyślałam, że mi się coś układa... nowa praca, nowy związek.
Wtedy właśnie kończyła mu się umowa o prace, nie szczególnie szukał nowej raczej czekał aż sama go znajdzie. Pewnego dnia przyszedł do mnie i powiedział, że myśli o tym by za odprawę wyjechać na kilka miesięcy do Kolumbii gdzie ma znajomych ze studiów w Hiszpanii, jednak nie wie za co tam będzie żyć i co robić, ale czuje, że to ostatnia szansa na taką przygodę i co ja o tym myślę. Odpowiedziałam, że jeśli chce tam bardzo jechać niech jedzie, jednak nie rozsądne mi się wydaje jechać tam bez pieniędzy na życie i małych szans na znalezienie tam pracy no i osobiście nie chcę się z nim żegnać, bardziej bym mu kibicowała jak by chciał ruszyć w podróż po Europie. Decyzje miał podjąć w ciągu tygodnia.
W ciągu tygodnia okazało się, że zaproponowano mu pracę i rezygnuje z wyjazdu, odetchnęłam.
Jednak po kilku dniach gdy miałam iść do niego pierwszy raz na noc , napisał mi że musi się ze mną spotkać i pogadać.
no i powiedział, że z tą Kolumbią wiązała się jeszcze jedna sprawa... dziewczyna z którą był mieszkając w hiszpani, rozstali się bez większego żalu, ale gdy zaczął myśleć o wyjeździe, znów zaczęli rozmawiać by spróbować gdy tam przyjedzie. I z tego powodu sam nie wie czego chce od życie i co ma z nim zrobić, więc nie chce mnie przez to skrzywdzić
Powiedziałam aha i odwróciłam się na pięcie. Tydzień to przetrawiałam, aż napisałam że chcę się spotkać, rozmawiając powiedziałam, że nie chce rezygnować ze znajomości i chcę dalej z nim utrzymywać kontakty, on zgodził się żebyśmy spróbowali.
no i mieliśmy kontakt raz w tygodniu wymiana wiadomości co słychać, spotkanie mniej więcej dwa razy w miesiącu i od nowego roku praktycznie co tydzień z mojej i jego inicjatywy tak samo. niestety po spotkaniu we wtorek spojrzałam prawdzie w oczy, dalej coś do niego czuję i czekam z utęsknieniem na nasze spotkanie, na jakiś ruch z jego strony, a on "raz się przysuwa, raz odsuwa"
napisałam:
- chyba powinnam Ci to powiedzieć normalnie, ale jednak brak mi odwagi. Rozmawialiśmy o tym kilka miesięcy temu, że spróbujemy się tylko kolegować bo Ty nie chcesz niczego więcej. Jednak to dla mnie jest za ciężko spotykać się z Tobą tylko na stopie koleżeńskiej.
M. - rozumiem, ale niestety z mojej strony nic się nie zmieniło
Ja - Wiem
M. - więc co się dzieje w tym momencie? lepiej się nie kolegować już?
Ja - muszę to przetrawić w sumie sama musiałam sie przyznać sobie do pewnych spraw
M. - ok, spokojnie, bez pośpiechu, wiesz ze ostatnie czego chce, to sprawić że będziesz się czuła źle

GRRRR ! dziewczyny co ja mam zrobić ? wiem ze nie mogę się łudzić, nie chce mnie tak po prostu, a ja nie chcę zamknąć sprawy na amen.

[Karinka_1]

Napisane przez macieja

Hej dziewczyny
Byłam na tym wątku 3 lata temu aktywna gdy po toksycznym związku T. mnie zostawił, bardzo mi wtedy pomogłyście, proszę o pomoc i tym razem.

Od T. poważniejszego faceta miałam tylko raz i nie na długo, spróbowaliśmy nie wyszło trudno, okazał się mało elegancki rzucając mnie tekstem przez smsa " it's over" ... heh po takim nawet nie warto zapłakać - było to 2 lata temu

TO BĘDZIE DŁUGA OPOWIEŚĆ
aż do zeszłych wakacji (nie jestem szczególnie kochliwa, gdy jestem wolna randkuję jakoś raz w miesiącu, ale gdy "to nie to" szczerze kończę znajomość)
Poznałam M przez Tindera, była to moja pierwsza taka znajomość i jedyna. od razu zaczęliśmy rozmawiać na fb, znalazł się w moim ciężkim okresie życiowym, rzuciłam pracę nie miałam nowej, nie wiedziałam ogólnie co mam ze sobą zrobić. On siedział w korpo tłukąc 8 godz w komputer, rozmawialiśmy prawie codziennie. pewnego dnia spakowałam się i ruszyłam z obcymi mi ludźmi w podróż stopem po europie, jednak ciągle się kontaktowaliśmy. Po powrocie umówiliśmy się w końcu na spotkanie. Było ok, po prostu ok. Nie powalił mnie - normalnie bym zakończyła tą znajomość, ale tym razem chciałam spróbować i tak próbowałam, aż w końcu się przekonałam i zaczęło się robić poważniej.
Ogólnie poczułam, że trafiłam na super kolesia(wspólne tematy do całonocnych rozmów, kino, teatr, koncerty, sporty, poglądy na życie) i miałam do wyboru przyjaźń lub spróbować związku.
i przez chwilę pomyślałam, że mi się coś układa... nowa praca, nowy związek.
Wtedy właśnie kończyła mu się umowa o prace, nie szczególnie szukał nowej raczej czekał aż sama go znajdzie. Pewnego dnia przyszedł do mnie i powiedział, że myśli o tym by za odprawę wyjechać na kilka miesięcy do Kolumbii gdzie ma znajomych ze studiów w Hiszpanii, jednak nie wie za co tam będzie żyć i co robić, ale czuje, że to ostatnia szansa na taką przygodę i co ja o tym myślę. Odpowiedziałam, że jeśli chce tam bardzo jechać niech jedzie, jednak nie rozsądne mi się wydaje jechać tam bez pieniędzy na życie i małych szans na znalezienie tam pracy no i osobiście nie chcę się z nim żegnać, bardziej bym mu kibicowała jak by chciał ruszyć w podróż po Europie. Decyzje miał podjąć w ciągu tygodnia.
W ciągu tygodnia okazało się, że zaproponowano mu pracę i rezygnuje z wyjazdu, odetchnęłam.
Jednak po kilku dniach gdy miałam iść do niego pierwszy raz na noc , napisał mi że musi się ze mną spotkać i pogadać.
no i powiedział, że z tą Kolumbią wiązała się jeszcze jedna sprawa... dziewczyna z którą był mieszkając w hiszpani, rozstali się bez większego żalu, ale gdy zaczął myśleć o wyjeździe, znów zaczęli rozmawiać by spróbować gdy tam przyjedzie. I z tego powodu sam nie wie czego chce od życie i co ma z nim zrobić, więc nie chce mnie przez to skrzywdzić
Powiedziałam aha i odwróciłam się na pięcie. Tydzień to przetrawiałam, aż napisałam że chcę się spotkać, rozmawiając powiedziałam, że nie chce rezygnować ze znajomości i chcę dalej z nim utrzymywać kontakty, on zgodził się żebyśmy spróbowali.
no i mieliśmy kontakt raz w tygodniu wymiana wiadomości co słychać, spotkanie mniej więcej dwa razy w miesiącu i od nowego roku praktycznie co tydzień z mojej i jego inicjatywy tak samo. niestety po spotkaniu we wtorek spojrzałam prawdzie w oczy, dalej coś do niego czuję i czekam z utęsknieniem na nasze spotkanie, na jakiś ruch z jego strony, a on "raz się przysuwa, raz odsuwa"
napisałam:
- chyba powinnam Ci to powiedzieć normalnie, ale jednak brak mi odwagi. Rozmawialiśmy o tym kilka miesięcy temu, że spróbujemy się tylko kolegować bo Ty nie chcesz niczego więcej. Jednak to dla mnie jest za ciężko spotykać się z Tobą tylko na stopie koleżeńskiej.
M. - rozumiem, ale niestety z mojej strony nic się nie zmieniło
Ja - Wiem
M. - więc co się dzieje w tym momencie? lepiej się nie kolegować już?
Ja - muszę to przetrawić w sumie sama musiałam sie przyznać sobie do pewnych spraw
M. - ok, spokojnie, bez pośpiechu, wiesz ze ostatnie czego chce, to sprawić że będziesz się czuła źle

GRRRR ! dziewczyny co ja mam zrobić ? wiem ze nie mogę się łudzić, nie chce mnie tak po prostu, a ja nie chcę zamknąć sprawy na amen.

Odpuścić i zerwać z nim kontakt. Jeśli przez tyle czasu spędzonego razem nic nie poczuł to już i nie poczuje. A ty będziesz żyła nadzieją, że może kiedyś, coś.. Zakończ tą znajomość raz na zawsze, bo między wami nic więcej oprócz koleżeństwa nie będzie. A Tobie przecież to nie wystarcza. Po co unieszczęśliwiać siebie na własne życzenie?

[macieja]

Napisane przez Karinka_1

Odpuścić i zerwać z nim kontakt. Jeśli przez tyle czasu spędzonego razem nic nie poczuł to już i nie poczuje. A ty będziesz żyła nadzieją, że może kiedyś, coś.. Zakończ tą znajomość raz na zawsze, bo między wami nic więcej oprócz koleżeństwa nie będzie. A Tobie przecież to nie wystarcza. Po co unieszczęśliwiać siebie na własne życzenie?

napisać, że jeśli ma nic z tego nie wyjść to nie chcę utrzymywać kontaktów ? czy olać i już nic nie odpisać ?

[navioe]

Napisane przez macieja

napisać, że jeśli ma nic z tego nie wyjść to nie chcę utrzymywać kontaktów ? czy olać i już nic nie odpisać ?

Nie odpisuj, ja bym to tak zostawiła.

[Malla]

Napisane przez macieja

napisać, że jeśli ma nic z tego nie wyjść to nie chcę utrzymywać kontaktów ? czy olać i już nic nie odpisać ?

Stawiając go pod ścianą możesz zmusić go do kłamstwa. Tak czy siak, jesteś dla niego obecnie jedynie otwartą furtką.
To nie jest bitwa dwóch lwic o jednego kocura, tylko łaskawy wybór pana i władcy. Przykre.

[akswonillam]

Napisane przez navioe

Nie odpisuj, ja bym to tak zostawiła.

Też bym już dała spokój.

[macieja]

Napisane przez navioe

Nie odpisuj, ja bym to tak zostawiła.

Napisane przez akswonillam

Też bym już dała spokój.

i chyba tak zrobię tylko muszę się porządnie spiąć w sobie, żeby się nie dać i nie skontaktować z nim.

Napisane przez Malla

Stawiając go pod ścianą możesz zmusić go do kłamstwa. Tak czy siak, jesteś dla niego obecnie jedynie otwartą furtką.
To nie jest bitwa dwóch lwic o jednego kocura, tylko łaskawy wybór pana i władcy. Przykre.

Malla idealne podsumowanie, chyba jako niezbyt biegła osoba w tych sprawach, naiwnie chcę usłyszeć jakieś kłamstwo.

[Kamuusia]

tydzien brak kontaktu po rozmowie rostaniowej...niby bo powiedzial ze przeciez bedziemy sie jeszcze widziec kiciu........o dziwo czuje sie niezle trzymam sie ale to chyba złudne bo ciagle wydaje mi sie ze na walentynki mnie gdzies zaprosi i chodz na chwile bedzie ok ale po co czy to nie jest tylko przedluzanie sobie cierpienia i reanimacja trupa...

[inmemoriaa]

Dziewczyny podczytuje Was,nie chce robić oddzielnego wątku ale potrzebuje jakiś obiektywnych komentarzy,bo mam taki mętlik w głowie od pewnego czasu. Jestem z TŻ już parę dobrych lat, od 13 r.życia jest ze mną blisko (bo cięzko w takim wieku mówić o byciu parą). Teraz mieszkamy ze sobą od paru miesięcy. I im starsza się staję, tym bardziej czuję jakbym sie dusiła.Często się kłócimy, czuję że on mnie nie szanuję i że ja mu na to sama pozwoliłam. Czuję sie w związku z tym sama ze sobą źle..słaba,to przede wszystkim. Z drugiej strony wyprowadziliśmy się z mojego powodu co wywróciło jego życie do góry nogami a zrobił to dla mnie,tylko i wyłącznie i nie chce o tym zapominać. Kompletnie nie wiem czy jest sens dalej to ciągnąć,nie wiem czy jestem szczęśliwa,czasem może i tak,ale czy to czasem ma mi wystarczać? On mnie stresuje,można powiedzieć,że się go boję,całe moje życie kręciło się wokół niego a teraz widzę, ze przesadziłam. Tym bardziej,że z wiekiem zaczynam myśleć jakby miała wyglądać nasza przyszłość i nie wiem..dzieci by patrzyły jak on sie drze na matke? Rodziców moich unika,więc jakiekolwiek spotkania też odpadają. Nie wiem. Z drugiej strony myśle sobie "przesadzasz",no bo przecież on mi w wielu sprawach pomogł,był blisko itd. I ja myślę, że on ma taki sam mętlik w głowie, tak samo nie wiem co z nami zrobić..doradźcie,jakieko lwiek świeże spojrzenie będzie pomocne.

[akswonillam]

Napisane przez inmemoriaa

Dziewczyny podczytuje Was,nie chce robić oddzielnego wątku ale potrzebuje jakiś obiektywnych komentarzy,bo mam taki mętlik w głowie od pewnego czasu. Jestem z TŻ już parę dobrych lat, od 13 r.życia jest ze mną blisko (bo cięzko w takim wieku mówić o byciu parą). Teraz mieszkamy ze sobą od paru miesięcy. I im starsza się staję, tym bardziej czuję jakbym sie dusiła.Często się kłócimy, czuję że on mnie nie szanuję i że ja mu na to sama pozwoliłam. Czuję sie w związku z tym sama ze sobą źle..słaba,to przede wszystkim. Z drugiej strony wyprowadziliśmy się z mojego powodu co wywróciło jego życie do góry nogami a zrobił to dla mnie,tylko i wyłącznie i nie chce o tym zapominać. Kompletnie nie wiem czy jest sens dalej to ciągnąć,nie wiem czy jestem szczęśliwa,czasem może i tak,ale czy to czasem ma mi wystarczać? On mnie stresuje,można powiedzieć,że się go boję,całe moje życie kręciło się wokół niego a teraz widzę, ze przesadziłam. Tym bardziej,że z wiekiem zaczynam myśleć jakby miała wyglądać nasza przyszłość i nie wiem..dzieci by patrzyły jak on sie drze na matke? Rodziców moich unika,więc jakiekolwiek spotkania też odpadają. Nie wiem. Z drugiej strony myśle sobie "przesadzasz",no bo przecież on mi w wielu sprawach pomogł,był blisko itd. I ja myślę, że on ma taki sam mętlik w głowie, tak samo nie wiem co z nami zrobić..doradźcie,jakieko lwiek świeże spojrzenie będzie pomocne.

Mysleliscie i wspólnej wizycie w jakiejś poradni dla par/psycholog itp?

Rozmawiałas z nim? On wgl dostrzega jakiś problem?

[Kallisto]

Ech... Kolejny dzień. Podobnież by wypracować jakiś nawyk potrzeba 21 dni. Więc przede mną jeszcze 20
Mam olbrzymią chęć napisać mu jak bardzo go kocham.
Wiem że to nic nie zmieni i jak nic wyjdę kolejny raz na desperatkę.
Mimo to, jak myślę o jego smsach z tą dziewczyną to aż nie dobrze mi się robi.
No i to jak mnie potraktował w środku nocy, a potem się nie odezwał.

Ciężko budować swoje życie na nowo po tak długim związku. Jeszcze wiem że dziś albo jutro ma niby koleżńska podwójna randke u niej z drugą parą.
Jestem beznadziejna. Muszę się uczyć a myślę tylko o tym jak byłam z nim szczęśliwa.

Jak z dnia na dzień można się tak zmienić?

[inmemoriaa]

Napisane przez akswonillam

Mysleliscie i wspólnej wizycie w jakiejś poradni dla par/psycholog itp?

Rozmawiałas z nim? On wgl dostrzega jakiś problem?

Nie,bo znam go dobrze i wiem,że w życiu by się na coś takiego nie zgodził. Rozmawialiśmy wiele razy w ostatnim czasie,bo obydwoje widzimy co się dzieję. On twierdzi,że lepiej byłoby nam oddzielnie,może i coś do mnie czuję,ale nie dogadujemy się i nie umie być już dla mnie dobry. Ale rozstać się nie potrafimy,u nas zawsze była taka huśtawka,ale teraz jak już mieszkamy razem zrobiło się poważniej i każde z nas jest chyba zmęczone. Ale ja nie chce go krzywdzić,nie umiem od niego odejść i on chyba ode mnie też nie.
Dzięki za odpowiedź

[Malla]

Napisane przez inmemoriaa

nie umie być już dla mnie dobry

Czy możesz to rozwinąć?

[inmemoriaa]

Napisane przez Malla

Czy możesz to rozwinąć?

Chodzi o to,że potrafi być dla mnie bardzo niemiły,krytykuję mnie często,ale nie chwali. Nie stara się o mnie jak wcześniej. Twierdzi,że za dużo kłótni sprawiło,że już nie umie mnie dobrze traktować,że może dla innej by potrafił. Ale z drugiej strony też nie jest tak że w 100% ma mnie gdzieś,dlatego to trudne zrozumieć jego zachowanie.
Potrafi być dla mnie bardzo chamski, nawrzeszczeć a po pół godziny spytać czy chce obejrzeć z nim film czy gdzieś iść. Nie wiem już jak to wszystko rozumieć co mówi.

[szachmat23]

facet byly wzbudza zazdrosc, flirtuje czasem jest calkiem fajny, ..itp bez sensu.. Ile tak mozna pogrywac, woz albo przewoz..Albo probujemy sie zejsc,albo urywamy kontakt Ale on nie chce kolegowac sie , powazniej pogadac tez zbytnio nie chce.I co ja mam myslec?
wiem to ego...urazone , musi mi teraz udowodnic jakie ciastko rzucilam.Nie chce czuc sie jak cos na zapas, w sensie jak nikogo nie pozna.A balanguje rowno , z tego co pisze.Doradzcie,

[Agus_bebe]

W środę po 8,5 roku zostawił mnie Narzeczony. W grudniu odbraliśmy klucze od mieszkania, w maju 2016 mieliśmy brać ślub .... Moje życie rozsypało się jak domek z kart ...

[elvegirl]

Dziewczyny, 5000 postów przekroczone, załóżcie nową część wątku

[Kallisto]

Napisane przez Agus_bebe

W środę po 8,5 roku zostawił mnie Narzeczony. W grudniu odbraliśmy klucze od mieszkania, w maju 2016 mieliśmy brać ślub .... Moje życie rozsypało się jak domek z kart ...

O matko... Moja sytuacja wydaje się tak błaha w porównaniu z Twoją...
Bardzo Ci współczuję!
Dobrze, że teraz a nie po ślubie. Jedyny pozytyw.

Trzymaj się!!!

[avney]

Cześć dziewczyny, długo mnie tu nie było i zapewne wiele z Was nawet mnie nie kojarzy.
Przeczytałam parę stron tego wątku i przypomniały mi się czasy, w których czułam identycznie to samo co Wy.
Przeszłam przez bardzo ciężki, toksyczny związek, przez cały czas ciągnęło mnie do człowieka, który był w stanie mnie obrazić, poniżyć, uderzyć. Miał też swoją drugą stronę - idealnego, czułego, kochanego misia. Za każdym razem, kiedy pisał do mnie - odpisywałam mu, mimo że powinnam kopnąć go w cztery litery. Mimo, że z nim zerwałam, strasznie rozpaczałam, bo wciąż miałam przed sobą obraz tego kochanego chłopaka. Parę razy spotkałam się z nim, ale któregoś dnia zobaczyłam, że ten mój kochany chłopaczek tak naprawdę nim nie był, przejrzałam na oczy i od tamtego momentu przestałam wierzyć w słowa ,,ta jedyna" ,,kocham Cię", ,,zmienię się", ,,tylko Ty", ,,jesteś cudowna, nie umiem bez Ciebie żyć" bla bla bla.

W mojej głowie nastąpił wielki przełom. Przede wszystkim straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek będzie jak dawniej. Przestałam myśleć kategorią ,,a może kiedyś jeszcze coś ...", NIE! Uświadomiłam sobie, że to po prostu koniec i tyle. Pomogło.

Straciłam kontakt. Dawniej obawiałam się, że mogę go stracić na zawsze, że znajdzie sobie inną, że to będzie na zawsze koniec. Ale w pewnym momencie - tego właśnie chciałam. Po kilku dniach było mi ciężko, przechodziłam kryzysy. Czasami żałowałam, ryczałam, nie wychodziłam z pokoju, schudłam, czułam się pokrzywdzona przez życie. Bałam się po prostu tego co będzie dalej. Ale nie złamałam się. Stwierdziłam, że co ma być to będzie, że mogłam stracić swoje życie, że nie byłby on dobrym materiałem na ojca i męża. Że tak miało po prostu być. Po 2 tygodniach zaczęłam normalnie funkcjonować.

Przeżyłam piekło. Zapewne przez moją straszną osobowość. Jestem strasznie wrażliwa.

Nie wiem ile czasu minęło od naszego rozstania. Chyba coś ok połowy roku. Moim błędem było to, że bałam się stracić z nim kontakt i przeciągałam to w nieskończoność. I mimo, że strasznie to wszystko przeżyłam, jestem szczęśliwa.

Nie szukam nikogo na siłę, nie spotykam się, bo po prostu nie jestem na to gotowa. Ta osoba musi zwalić mnie z nóg i jeśli takiej nie spotkam - trudno, mogę być sama do końca życia, ale nie mam zamiaru spotykać się z kimś dla zapchania serca.

Zbliżają się walentynki, ale mi to nie przeszkadza, dzień jak dzień.

Nie obchodzi mnie już co u mojego byłego. Pewnie flirtuje z jakimiś dziewczynami - trudno. Szczerze - mam to naprawdę i najszczerzej na świecie gdzieś.

Można powiedzieć, że jestem szczęśliwa, mam wspaniałą paczkę znajomych, nikogo nie szukam, skupiam się na nauce, na sobie. Ćwiczę, dbam o siebie, może nawet przesadnie. Ale bardzo dbam o to, bym była zrelaksowana i spokojna. Upajam się tą chwilą. I właśnie wczoraj leżąc tak cieszyłam się, że niczym się nie przejmuje, nie stresuje. Że koniec problemów z byłym. Że naprawdę jest już ok.

A wszystko dzięki temu, że nie mam już nadziei, że jestem pewna, że nie wrócimy, że nie mam z nim kontaktu, że dopiero teraz żyję spokojnie.

Jeszcze w grudniu strasznie 'umierałam' z miłości, nie widziałam sensu życia. NAPRAWDĘ BRAK KONTAKTU I UŚWIADOMIENIE SOBIE TEGO WSZYSTKIEGO NAPRAWDĘ POMAGA, pomimo, że osoby, którym opowiadałam moją historię stwierdzały, że jestem naprawdę ciężkim przypadkiem i że nie potrafią chyba mi pomóc.

Jedynym minusem tego wszystkiego jest to, że stałam się chłodna i trochę taka bezuczuciowa w stosunku do wszystkiego. Naprawdę niczym się nie przejmuję. Zaczyna mnie to przerażać. Ale mam nadzieję, że to chwilowe, bo czuję się trochę złym, egoistycznym człowiekiem. Dodatkowo nie ufam płci męskiej. Na każdego faceta patrzę jak na samca pragnącego tylko jednego. Ale to akurat jest moim najmniejszym problemem.

Wiem, że się mocno rozpisałam i pewnie nikomu nie będzie chciało się tego czytać, ale to wszystko po to, byście uświadomiły sobie, że strata kontaktu to naprawdę kluczowa sprawa. Bez tego będziecie męczyły się miesiącami, wierzyły w powroty, cały czas żyłybyście w stresie. Zmarnowałam tyle miesięcy na rozpaczanie po byłym, nie widziałam w niczym sensu, nie żyłam tak jak człowiek a raczej jak jakaś roślina. A teraz? Teraz jest pięknie!

Można? Można!

Życzę Wam tego z całego serca!

Całuję ;* Buziaki!

[Czas1992]

Napisane przez MajsterkaANB

W sobote wychodzilabym za maz... Boje sie nadchodzacych dni...

Na pewno nie siedź w ten dzień w domu, bo będziesz tylko o tym myśleć i się niepotrzebnie zadręczać. Oczywiście jest mi bardzo przykro, że tak się stało, ale sama zobacz, może rzeczywiście stało się to lepiej teraz, a nie po ślubie, ciąganie się po sądach może nawet trwać latami...pomyśl teraz o sobie, wyjdź gdzieś z koleżankami na jakieś babskie pogaduchy, rozerwij się, kup sobie jakiś fajny ciuch, cokolwiek, działaj, tylko nie siedź w miejscu. Trzymam za Ciebie kciuki .

---------- Dopisano o 21:46 ---------- Poprzedni post napisano o 21:42 ----------

Napisane przez avney

Cześć dziewczyny, długo mnie tu nie było i zapewne wiele z Was nawet mnie nie kojarzy.
Przeczytałam parę stron tego wątku i przypomniały mi się czasy, w których czułam identycznie to samo co Wy.
Przeszłam przez bardzo ciężki, toksyczny związek, przez cały czas ciągnęło mnie do człowieka, który był w stanie mnie obrazić, poniżyć, uderzyć. Miał też swoją drugą stronę - idealnego, czułego, kochanego misia. Za każdym razem, kiedy pisał do mnie - odpisywałam mu, mimo że powinnam kopnąć go w cztery litery. Mimo, że z nim zerwałam, strasznie rozpaczałam, bo wciąż miałam przed sobą obraz tego kochanego chłopaka. Parę razy spotkałam się z nim, ale któregoś dnia zobaczyłam, że ten mój kochany chłopaczek tak naprawdę nim nie był, przejrzałam na oczy i od tamtego momentu przestałam wierzyć w słowa ,,ta jedyna" ,,kocham Cię", ,,zmienię się", ,,tylko Ty", ,,jesteś cudowna, nie umiem bez Ciebie żyć" bla bla bla.

W mojej głowie nastąpił wielki przełom. Przede wszystkim straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek będzie jak dawniej. Przestałam myśleć kategorią ,,a może kiedyś jeszcze coś ...", NIE! Uświadomiłam sobie, że to po prostu koniec i tyle. Pomogło.

Straciłam kontakt. Dawniej obawiałam się, że mogę go stracić na zawsze, że znajdzie sobie inną, że to będzie na zawsze koniec. Ale w pewnym momencie - tego właśnie chciałam. Po kilku dniach było mi ciężko, przechodziłam kryzysy. Czasami żałowałam, ryczałam, nie wychodziłam z pokoju, schudłam, czułam się pokrzywdzona przez życie. Bałam się po prostu tego co będzie dalej. Ale nie złamałam się. Stwierdziłam, że co ma być to będzie, że mogłam stracić swoje życie, że nie byłby on dobrym materiałem na ojca i męża. Że tak miało po prostu być. Po 2 tygodniach zaczęłam normalnie funkcjonować.

Przeżyłam piekło. Zapewne przez moją straszną osobowość. Jestem strasznie wrażliwa.

Nie wiem ile czasu minęło od naszego rozstania. Chyba coś ok połowy roku. Moim błędem było to, że bałam się stracić z nim kontakt i przeciągałam to w nieskończoność. I mimo, że strasznie to wszystko przeżyłam, jestem szczęśliwa.

Nie szukam nikogo na siłę, nie spotykam się, bo po prostu nie jestem na to gotowa. Ta osoba musi zwalić mnie z nóg i jeśli takiej nie spotkam - trudno, mogę być sama do końca życia, ale nie mam zamiaru spotykać się z kimś dla zapchania serca.

Zbliżają się walentynki, ale mi to nie przeszkadza, dzień jak dzień.

Nie obchodzi mnie już co u mojego byłego. Pewnie flirtuje z jakimiś dziewczynami - trudno. Szczerze - mam to naprawdę i najszczerzej na świecie gdzieś.

Można powiedzieć, że jestem szczęśliwa, mam wspaniałą paczkę znajomych, nikogo nie szukam, skupiam się na nauce, na sobie. Ćwiczę, dbam o siebie, może nawet przesadnie. Ale bardzo dbam o to, bym była zrelaksowana i spokojna. Upajam się tą chwilą. I właśnie wczoraj leżąc tak cieszyłam się, że niczym się nie przejmuje, nie stresuje. Że koniec problemów z byłym. Że naprawdę jest już ok.

A wszystko dzięki temu, że nie mam już nadziei, że jestem pewna, że nie wrócimy, że nie mam z nim kontaktu, że dopiero teraz żyję spokojnie.

Jeszcze w grudniu strasznie 'umierałam' z miłości, nie widziałam sensu życia. NAPRAWDĘ BRAK KONTAKTU I UŚWIADOMIENIE SOBIE TEGO WSZYSTKIEGO NAPRAWDĘ POMAGA, pomimo, że osoby, którym opowiadałam moją historię stwierdzały, że jestem naprawdę ciężkim przypadkiem i że nie potrafią chyba mi pomóc.

Jedynym minusem tego wszystkiego jest to, że stałam się chłodna i trochę taka bezuczuciowa w stosunku do wszystkiego. Naprawdę niczym się nie przejmuję. Zaczyna mnie to przerażać. Ale mam nadzieję, że to chwilowe, bo czuję się trochę złym, egoistycznym człowiekiem. Dodatkowo nie ufam płci męskiej. Na każdego faceta patrzę jak na samca pragnącego tylko jednego. Ale to akurat jest moim najmniejszym problemem.

Wiem, że się mocno rozpisałam i pewnie nikomu nie będzie chciało się tego czytać, ale to wszystko po to, byście uświadomiły sobie, że strata kontaktu to naprawdę kluczowa sprawa. Bez tego będziecie męczyły się miesiącami, wierzyły w powroty, cały czas żyłybyście w stresie. Zmarnowałam tyle miesięcy na rozpaczanie po byłym, nie widziałam w niczym sensu, nie żyłam tak jak człowiek a raczej jak jakaś roślina. A teraz? Teraz jest pięknie!

Można? Można!

Życzę Wam tego z całego serca!

Całuję ;* Buziaki!

avney jestem z Ciebie dumna! Też obawiałam się, że jak zerwę kontakt ze swoim byłym to moje życie straci sens. Aczkolwiek ostatnio nachodzą mnie myśli, że to może właśnie był TEN...że nie poznam drugiego takiego wyjątkowego człowieka, lecz mam nadzieję, że takie myślenie z czasem mi minie. Stałaś się chłodna dlatego, że przeszłaś swoje i teraz chcesz być ostrożna w nowych znajomościach, też jestem nieufna w stosunku do mężczyzn, ale wierzę, że to z czasem minie, że spotkam jeszcze kogoś, komu znów będę mogła zaufać.

---------- Dopisano o 21:51 ---------- Poprzedni post napisano o 21:46 ----------

Napisane przez szachmat23

facet byly wzbudza zazdrosc, flirtuje czasem jest calkiem fajny, ..itp bez sensu.. Ile tak mozna pogrywac, woz albo przewoz..Albo probujemy sie zejsc,albo urywamy kontakt Ale on nie chce kolegowac sie , powazniej pogadac tez zbytnio nie chce.I co ja mam myslec?
wiem to ego...urazone , musi mi teraz udowodnic jakie ciastko rzucilam.Nie chce czuc sie jak cos na zapas, w sensie jak nikogo nie pozna.A balanguje rowno , z tego co pisze.Doradzcie,

Jeśli nie chcesz się z nim kontaktować, męczysz się, to po prostu nie odpisuj, kasuj smsy nie czytając ich. Brzmi to drastycznie, ale z czasem na pewno przyniesie Ci ulgę. Facet jest niezdecydowany, sam nie wie czego chce, dlatego pewnie jak mu z jakaś nie wyjdzie liczy na to, że będzie miał jakieś szanse u Ciebie. Nie pozwól sobie na to.

[Kallisto]

Napisane przez avney

Cześć dziewczyny, długo mnie tu nie było i zapewne wiele z Was nawet mnie nie kojarzy.
Przeczytałam parę stron tego wątku i przypomniały mi się czasy, w których czułam identycznie to samo co Wy.
Przeszłam przez bardzo ciężki, toksyczny związek, przez cały czas ciągnęło mnie do człowieka, który był w stanie mnie obrazić, poniżyć, uderzyć. Miał też swoją drugą stronę - idealnego, czułego, kochanego misia. Za każdym razem, kiedy pisał do mnie - odpisywałam mu, mimo że powinnam kopnąć go w cztery litery. Mimo, że z nim zerwałam, strasznie rozpaczałam, bo wciąż miałam przed sobą obraz tego kochanego chłopaka. Parę razy spotkałam się z nim, ale któregoś dnia zobaczyłam, że ten mój kochany chłopaczek tak naprawdę nim nie był, przejrzałam na oczy i od tamtego momentu przestałam wierzyć w słowa ,,ta jedyna" ,,kocham Cię", ,,zmienię się", ,,tylko Ty", ,,jesteś cudowna, nie umiem bez Ciebie żyć" bla bla bla.

W mojej głowie nastąpił wielki przełom. Przede wszystkim straciłam nadzieję na to, że kiedykolwiek będzie jak dawniej. Przestałam myśleć kategorią ,,a może kiedyś jeszcze coś ...", NIE! Uświadomiłam sobie, że to po prostu koniec i tyle. Pomogło.

Straciłam kontakt. Dawniej obawiałam się, że mogę go stracić na zawsze, że znajdzie sobie inną, że to będzie na zawsze koniec. Ale w pewnym momencie - tego właśnie chciałam. Po kilku dniach było mi ciężko, przechodziłam kryzysy. Czasami żałowałam, ryczałam, nie wychodziłam z pokoju, schudłam, czułam się pokrzywdzona przez życie. Bałam się po prostu tego co będzie dalej. Ale nie złamałam się. Stwierdziłam, że co ma być to będzie, że mogłam stracić swoje życie, że nie byłby on dobrym materiałem na ojca i męża. Że tak miało po prostu być. Po 2 tygodniach zaczęłam normalnie funkcjonować.

Przeżyłam piekło. Zapewne przez moją straszną osobowość. Jestem strasznie wrażliwa.

Nie wiem ile czasu minęło od naszego rozstania. Chyba coś ok połowy roku. Moim błędem było to, że bałam się stracić z nim kontakt i przeciągałam to w nieskończoność. I mimo, że strasznie to wszystko przeżyłam, jestem szczęśliwa.

Nie szukam nikogo na siłę, nie spotykam się, bo po prostu nie jestem na to gotowa. Ta osoba musi zwalić mnie z nóg i jeśli takiej nie spotkam - trudno, mogę być sama do końca życia, ale nie mam zamiaru spotykać się z kimś dla zapchania serca.

Zbliżają się walentynki, ale mi to nie przeszkadza, dzień jak dzień.

Nie obchodzi mnie już co u mojego byłego. Pewnie flirtuje z jakimiś dziewczynami - trudno. Szczerze - mam to naprawdę i najszczerzej na świecie gdzieś.

Można powiedzieć, że jestem szczęśliwa, mam wspaniałą paczkę znajomych, nikogo nie szukam, skupiam się na nauce, na sobie. Ćwiczę, dbam o siebie, może nawet przesadnie. Ale bardzo dbam o to, bym była zrelaksowana i spokojna. Upajam się tą chwilą. I właśnie wczoraj leżąc tak cieszyłam się, że niczym się nie przejmuje, nie stresuje. Że koniec problemów z byłym. Że naprawdę jest już ok.

A wszystko dzięki temu, że nie mam już nadziei, że jestem pewna, że nie wrócimy, że nie mam z nim kontaktu, że dopiero teraz żyję spokojnie.

Jeszcze w grudniu strasznie 'umierałam' z miłości, nie widziałam sensu życia. NAPRAWDĘ BRAK KONTAKTU I UŚWIADOMIENIE SOBIE TEGO WSZYSTKIEGO NAPRAWDĘ POMAGA, pomimo, że osoby, którym opowiadałam moją historię stwierdzały, że jestem naprawdę ciężkim przypadkiem i że nie potrafią chyba mi pomóc.

Jedynym minusem tego wszystkiego jest to, że stałam się chłodna i trochę taka bezuczuciowa w stosunku do wszystkiego. Naprawdę niczym się nie przejmuję. Zaczyna mnie to przerażać. Ale mam nadzieję, że to chwilowe, bo czuję się trochę złym, egoistycznym człowiekiem. Dodatkowo nie ufam płci męskiej. Na każdego faceta patrzę jak na samca pragnącego tylko jednego. Ale to akurat jest moim najmniejszym problemem.

Wiem, że się mocno rozpisałam i pewnie nikomu nie będzie chciało się tego czytać, ale to wszystko po to, byście uświadomiły sobie, że strata kontaktu to naprawdę kluczowa sprawa. Bez tego będziecie męczyły się miesiącami, wierzyły w powroty, cały czas żyłybyście w stresie. Zmarnowałam tyle miesięcy na rozpaczanie po byłym, nie widziałam w niczym sensu, nie żyłam tak jak człowiek a raczej jak jakaś roślina. A teraz? Teraz jest pięknie!

Można? Można!

Życzę Wam tego z całego serca!

Całuję ;* Buziaki!

Dziękuję za ten post. Również boję sie stracenia kontaktu. Jeszcze bardziej tego że napisze.

W chwili zwątpienia będę go czytać.

[nie_powiem]

https://wizaz.pl/forum/showthread.ph...3#post50131623

Założyłam nowy wątek, można zamknąć.