Bezdzietne po 30

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88798597]Treść usunięta[/QUOTE]

A metody alternatywne?

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[ateris]

Najgorsze, że na dziecko się zawsze wydaje, że to jeszcze nie ten czas. Że coś jeszcze chcemy zrobić, kupić, pojechać gdzieś. Mówię o o osobach, które wiedzą, że chcą, ale nie umieją się zdecydować kiedy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Napisane przez ateris

Najgorsze, że na dziecko się zawsze wydaje, że to jeszcze nie ten czas. Że coś jeszcze chcemy zrobić, kupić, pojechać gdzieś. Mówię o o osobach, które wiedzą, że chcą, ale nie umieją się zdecydować kiedy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Moja koleżanka stwierdziła kiedyś, że jak się planuje dziecko to nigdy nie ma na nie dobrego czasu i że wg niej najlepsza jest wtedy wpadka. Możliwe, że ma rację. Trudno mi to jednak ocenić bo ja nie planowałam przez 35 lat a jak zaczełam planować to już nie było czasu na rozkminy czy to aby na pewno dobry czas.

Wysłane z mojego Mi 9 Lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Jestem 30+, z dobrą pracą, ułożona finansowo, w udanym związku, nigdy nie było momentu w moim życiu, żebym chciała dziecka. Nadal nie chcę i nie sądzę, aby to się zmieniło, wizja wpadki to nadal największy z moich koszmarów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[~Veronique]

Napisane przez invisible_01

Jestem 30+, z dobrą pracą, ułożona finansowo, w udanym związku, nigdy nie było momentu w moim życiu, żebym chciała dziecka. Nadal nie chcę i nie sądzę, aby to się zmieniło, wizja wpadki to nadal największy z moich koszmarów.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

U mnie dokladnie to samo. 33 lata i im jestem starsza, tym bardziej utwierdzam sie w przekonaniu, ze nie chcę dzieci. Na szczęście moj partner ma tak samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88798625]Treść usunięta[/QUOTE]

Tu już w grę wchodzi bioetyka - świadomość, że dziecko będzie genetycznie obciążone i decyzja, czy sprowadzać je na świat, czy nie.

[ateris]

Napisane przez Paprotka_

Moja koleżanka stwierdziła kiedyś, że jak się planuje dziecko to nigdy nie ma na nie dobrego czasu i że wg niej najlepsza jest wtedy wpadka. Możliwe, że ma rację. Trudno mi to jednak ocenić bo ja nie planowałam przez 35 lat a jak zaczełam planować to już nie było czasu na rozkminy czy to aby na pewno dobry czas.

Wysłane z mojego Mi 9 Lite przy użyciu Tapatalka

Przeżyliście duży szok po narodzinach? Z bezdzietnej tyle lat pary, która może robić co chce, w tryb rodziców. Ciekawi mnie jak to jest i czy można szybko się przyzwyczaić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Paprotka_]

Napisane przez ateris

Przeżyliście duży szok po narodzinach? Z bezdzietnej tyle lat pary, która może robić co chce, w tryb rodziców. Ciekawi mnie jak to jest i czy można szybko się przyzwyczaić.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

I tak i nie. Nastawialiśmy się na życiową rewolucję i na to że będzie trudno. Pierwszy miesiąc spędziliśmy w trójkę w domu, bez żadnych gości, bez mam do pomocy i wtedy okazało się, że razem stanowimy niezły team. Potem ja miałam kryzys najpierw laktacyjny, kolejny związany z zamknięciem w domu i brakiem kontaktu z dorosłymi ludźmi, ale to było chwilowe i nawet dziwiliśmy się, że jest lepiej niż się spodziewaliśmy. Jazda bez trzymanki zaczęła się jak młoda skończyła rok i poszła do żłobka a ja do pracy. Zaczęła chorować, my zmęczeni i zagonieni + niesprzyjające warunki mieszkaniowe, wzajemne pretensje i zaliczyliśmy kryzys w związku.Zaczęło się między nami prostować dopiero jak przez pandemię wylądowaliśmy na pracy zdalnej. Zwolniliśmy,lepiej się wysypialiśmy, córka mająca wtedy 2,5 roku już była fajniejsza w obsłudze, coraz bardziej kumata, i stała się pełnoprawnym członkiem drużyny a nie nierozumnym dodatkiem. Muszę jednak powiedzieć, że żadne z nas - nawet w najczarniejszej chwili - nie żałowało powiększenia rodziny. Nie bez znaczenia jest to, że w momencie podjęcia decyzji mieliśmy już imprezy za sobą, nie podróżowaliśmy dookoła świata i nie mieliśmy wymagającego hobby. To które mieliśmy realizowaliśmy z córką np. mąż grał na basie, a ona była widownią (tj. leżała sobie na leżaku, ciućkała grzechotkę i patrzyła). Na pierwsze wspólne wakacje wybraliśmy się jak córka miała niespełna rok choć ciotki "dobra rada" uważały że to za wcześnie,że za mała itp. Ja już bym nie chciała wrócić do bezdzietności. Prawdą jest, ze wszystko kręci się wokół dziecka i prawdą jest że otoczenie wymaga od matki 100% poświęcenia. Jednak i dla matki i dla ojca i dla dziecka lepiej jest, jeśli tej presji nie ulegnie.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[ateris]

Napisane przez Paprotka_

I tak i nie. Nastawialiśmy się na życiową rewolucję i na to że będzie trudno. Pierwszy miesiąc spędziliśmy w trójkę w domu, bez żadnych gości, bez mam do pomocy i wtedy okazało się, że razem stanowimy niezły team. Potem ja miałam kryzys najpierw laktacyjny, kolejny związany z zamknięciem w domu i brakiem kontaktu z dorosłymi ludźmi, ale to było chwilowe i nawet dziwiliśmy się, że jest lepiej niż się spodziewaliśmy. Jazda bez trzymanki zaczęła się jak młoda skończyła rok i poszła do żłobka a ja do pracy. Zaczęła chorować, my zmęczeni i zagonieni + niesprzyjające warunki mieszkaniowe, wzajemne pretensje i zaliczyliśmy kryzys w związku.Zaczęło się między nami prostować dopiero jak przez pandemię wylądowaliśmy na pracy zdalnej. Zwolniliśmy,lepiej się wysypialiśmy, córka mająca wtedy 2,5 roku już była fajniejsza w obsłudze, coraz bardziej kumata, i stała się pełnoprawnym członkiem drużyny a nie nierozumnym dodatkiem. Muszę jednak powiedzieć, że żadne z nas - nawet w najczarniejszej chwili - nie żałowało powiększenia rodziny. Nie bez znaczenia jest to, że w momencie podjęcia decyzji mieliśmy już imprezy za sobą, nie podróżowaliśmy dookoła świata i nie mieliśmy wymagającego hobby. To które mieliśmy realizowaliśmy z córką np. mąż grał na basie, a ona była widownią (tj. leżała sobie na leżaku, ciućkała grzechotkę i patrzyła). Na pierwsze wspólne wakacje wybraliśmy się jak córka miała niespełna rok choć ciotki "dobra rada" uważały że to za wcześnie,że za mała itp. Ja już bym nie chciała wrócić do bezdzietności. Prawdą jest, ze wszystko kręci się wokół dziecka i prawdą jest że otoczenie wymaga od matki 100% poświęcenia. Jednak i dla matki i dla ojca i dla dziecka lepiej jest, jeśli tej presji nie ulegnie.

Czyli pierwsze 2 lata najtrudniejsze dzięki za podzielenie się swoimi odczuciami. Fajnie czytać, że mimo trudnych chwil jednak do bezdzietności byście nie wrócili

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[j_fly]

Napisane przez ateris

Czyli pierwsze 2 lata najtrudniejsze dzięki za podzielenie się swoimi odczuciami. Fajnie czytać, że mimo trudnych chwil jednak do bezdzietności byście nie wrócili

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nasze najtrudniejsze chwile były tak do ukończenia przez syna 1 roku. Jako niemowlak w ogóle nie chciał spać, robił sobie tylko krótkie drzemki (ok. pół h) przez całą dobę. Przez pierwsze 3 m-ce zdarzało mi się sypiać po 1,5 h na dobę (3x po pół godziny). To był koszmar, ciągle chodziłam niewyspana, ale po jakimś czasie organizm się do tego przyzwyczaił i przestałam odczuwać zmęczenie (moja mama powiedziała, że byłam takim samym niemowlakiem). Sytuacja zaczęła polepszać się, gdy skończył pół roku, a całkowicie unormowała, gdy skończył rok. Teraz czeka nas kolejna walka - oduczenie karmienia piersią. Miałam zająć się tym na początku maja, ale po rozmowach z kilkoma lekarzami postanowiłam karmić młodego do dwóch tygodni po drugiej dawce szczepionki przeciw covid (żeby też dostał przeciwciała). W przyszłym tyg. mijają mi 3 tygodnie od drugiej dawki, więc od poniedziałku zaczynamy. Boję się okropnie, ale nie ma wyjścia. Trzeba się w końcu za to zabrać.
Mimo tych ciężkich pierwszych miesięcy, też nie chciałabym wrócić do bezdzietności. Dla mnie macierzyństwo jest zarówno ogromną odpowiedzialnością, jak i wielką przygodą.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ateris]

Napisane przez j_fly

Nasze najtrudniejsze chwile były tak do ukończenia przez syna 1 roku. Jako niemowlak w ogóle nie chciał spać, robił sobie tylko krótkie drzemki (ok. pół h) przez całą dobę. Przez pierwsze 3 m-ce zdarzało mi się sypiać po 1,5 h na dobę (3x po pół godziny). To był koszmar, ciągle chodziłam niewyspana, ale po jakimś czasie organizm się do tego przyzwyczaił i przestałam odczuwać zmęczenie (moja mama powiedziała, że byłam takim samym niemowlakiem). Sytuacja zaczęła polepszać się, gdy skończył pół roku, a całkowicie unormowała, gdy skończył rok. Teraz czeka nas kolejna walka - oduczenie karmienia piersią. Miałam zająć się tym na początku maja, ale po rozmowach z kilkoma lekarzami postanowiłam karmić młodego do dwóch tygodni po drugiej dawce szczepionki przeciw covid (żeby też dostał przeciwciała). W przyszłym tyg. mijają mi 3 tygodnie od drugiej dawki, więc od poniedziałku zaczynamy. Boję się okropnie, ale nie ma wyjścia. Trzeba się w końcu za to zabrać.
Mimo tych ciężkich pierwszych miesięcy, też nie chciałabym wrócić do bezdzietności. Dla mnie macierzyństwo jest zarówno ogromną odpowiedzialnością, jak i wielką przygodą.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

A dlaczego się boisz odstawienia? Będzie dobrze Kiedyś trzeba

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[j_fly]

Napisane przez ateris

A dlaczego się boisz odstawienia? Będzie dobrze Kiedyś trzeba

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Bo już zrobiłam jedną próbę rok temu i syn wpadł w taką histerię, że dałam sobie spokój Ale teraz nie ma wyjścia, jest już wystarczająco duży. Oby tym razem było lepiej

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88798550]Treść usunięta[/QUOTE]


Tak, to akurat fajna sytuacja i jeden z plusów posiadania dzieci, który ja tez dostrzegam.


Ale szanse na to nie są takie wielkie. Dziecko to jednak osobna istota ludzka i fajnie, jeśli podziela twoje pasje i zdanie, ale jeśli nie, to musisz mu pozwolić być sobą.


A to z kolei szalenie trudne. Jakby mi dziecko powiedziało, że ono w sumie nie lubi anime i nie chce mówić po japońsku? Smuteczek.


Jakby chciało, no to te możliwości w nauczeniu go od dziecka japońskiego i chińskiego, ale by było ustawione lingwistycznie. No ale ja jestem na etapie, na którym ryzyko jest niewarte świeczki zdecydowanie.

[effcia82]

Jak dla mnie jedyną zaletą dzieci jest to, że dorastają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tamtaglista]

Idealnie się wpisuję w wątek, ale nie jestem ani po jednej ani po drugiej stronie. To znaczy chciałabym, ale się boję, brzydzi mnie ciąża, poród i połóg. Czasami się zastanawiam czy to nie za późno, czasami mam wizję, że chcę tu i teraz a czasami wracam do starodawnego "wszystko po kolei, bez ślubu nie będzie bejbika". Podobno to normalne, że ma się takie myśli i się zastanawia jeśli nie ma się kategorycznie zdecydowanego czy tak czy nie

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez effcia82

Jak dla mnie jedyną zaletą dzieci jest to, że dorastają.

Krótko i dosadnie

[ateris]

Napisane przez tamtaglista

Idealnie się wpisuję w wątek, ale nie jestem ani po jednej ani po drugiej stronie. To znaczy chciałabym, ale się boję, brzydzi mnie ciąża, poród i połóg. Czasami się zastanawiam czy to nie za późno, czasami mam wizję, że chcę tu i teraz a czasami wracam do starodawnego "wszystko po kolei, bez ślubu nie będzie bejbika". Podobno to normalne, że ma się takie myśli i się zastanawia jeśli nie ma się kategorycznie zdecydowanego czy tak czy nie

Myślę, że mało kto się nie boi takiej zmiany w życiu więc normalne.
A w jakim jesteś wieku?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tamtaglista]

Napisane przez ateris

Myślę, że mało kto się nie boi takiej zmiany w życiu więc normalne.
A w jakim jesteś wieku?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

skoro się wpisuję to 30 + chociaż moje otoczenie mocno podzielone - jedni wypytują kiedy i kiedy a inni odradzają jestem chyba jednak bardziej za niż przeciw, więc to "później" w końcu mnie dopadnie

[dekko27]

Napisane przez ~Veronique

U mnie dokladnie to samo. 33 lata i im jestem starsza, tym bardziej utwierdzam sie w przekonaniu, ze nie chcę dzieci. Na szczęście moj partner ma tak samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

to wazne, ja w tym roku 30- 2 lata temu musialam zakonczyc letni zwiazek, bo on chcial dzieci ...a ja nie. Nie wiem czy kiedys zapragne, na razie jestem singlem , wiec nie ma w ogole o czym mowic.

[ateris]

Napisane przez tamtaglista

skoro się wpisuję to 30 + chociaż moje otoczenie mocno podzielone - jedni wypytują kiedy i kiedy a inni odradzają jestem chyba jednak bardziej za niż przeciw, więc to "później" w końcu mnie dopadnie

To może najlepiej zdać się na los, nie starać, ale i temu zbytnio nie przeszkadzać ja mam takie podejście. Będzie to będzie, nie to nie. Ale nie sądzę żebym kiedyś umiała sama przed sobą powiedzieć "staram się o dziecko".

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[ateris]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88802168]Treść usunięta[/QUOTE]No bo tak jest, że jak człowiek widzi ile się ludzie rzeczywiście starający muszą starać to sobie myśli, że w ciążę się tak łatwo nie zachodzi. A czasami psikus i już jest Tylko pogratulować można Taka to loteria z tą płodnością.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[j_fly]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88802168]Treść usunięta[/QUOTE]U nas było tak, że odstawiliśmy antykoncepcję i stwierdziliśmy "będzie, co ma być" i zaszłam za pierwszym strzałem Byłam w szoku, bo myślałam, że najprędzej zajdę po pół roku (dużo par w naszym otoczeniu ma problemy z szybkim zajściem w ciążę), a tu taka niespodzianka

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tamtaglista]

Napisane przez j_fly

U nas było tak, że odstawiliśmy antykoncepcję i stwierdziliśmy "będzie, co ma być" i zaszłam za pierwszym strzałem Byłam w szoku, bo myślałam, że najprędzej zajdę po pół roku (dużo par w naszym otoczeniu ma problemy z szybkim zajściem w ciążę), a tu taka niespodzianka

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

ojejku, nie strasz

[j_fly]

Napisane przez tamtaglista

ojejku, nie strasz

Z jednej strony bardzo się ucieszyłam, bo podejrzewam, że gdyby raz, drugi, piąty nam się nie udało, to zaczęłabym się tym stresować, a to by na pewno nie ułatwiło kolejnych prób, natomiast trochę zabrakło mi czasu, żeby psychicznie przygotować się do ciąży

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez Paprotka_

I tak i nie. Nastawialiśmy się na życiową rewolucję i na to że będzie trudno. Pierwszy miesiąc spędziliśmy w trójkę w domu, bez żadnych gości, bez mam do pomocy i wtedy okazało się, że razem stanowimy niezły team. Potem ja miałam kryzys najpierw laktacyjny, kolejny związany z zamknięciem w domu i brakiem kontaktu z dorosłymi ludźmi, ale to było chwilowe i nawet dziwiliśmy się, że jest lepiej niż się spodziewaliśmy. Jazda bez trzymanki zaczęła się jak młoda skończyła rok i poszła do żłobka a ja do pracy. Zaczęła chorować, my zmęczeni i zagonieni + niesprzyjające warunki mieszkaniowe, wzajemne pretensje i zaliczyliśmy kryzys w związku.Zaczęło się między nami prostować dopiero jak przez pandemię wylądowaliśmy na pracy zdalnej. Zwolniliśmy,lepiej się wysypialiśmy, córka mająca wtedy 2,5 roku już była fajniejsza w obsłudze, coraz bardziej kumata, i stała się pełnoprawnym członkiem drużyny a nie nierozumnym dodatkiem. Muszę jednak powiedzieć, że żadne z nas - nawet w najczarniejszej chwili - nie żałowało powiększenia rodziny. Nie bez znaczenia jest to, że w momencie podjęcia decyzji mieliśmy już imprezy za sobą, nie podróżowaliśmy dookoła świata i nie mieliśmy wymagającego hobby. To które mieliśmy realizowaliśmy z córką np. mąż grał na basie, a ona była widownią (tj. leżała sobie na leżaku, ciućkała grzechotkę i patrzyła). Na pierwsze wspólne wakacje wybraliśmy się jak córka miała niespełna rok choć ciotki "dobra rada" uważały że to za wcześnie,że za mała itp. Ja już bym nie chciała wrócić do bezdzietności. Prawdą jest, ze wszystko kręci się wokół dziecka i prawdą jest że otoczenie wymaga od matki 100% poświęcenia. Jednak i dla matki i dla ojca i dla dziecka lepiej jest, jeśli tej presji nie ulegnie.

super post