Dlaczego kobiety koniecznie chcą pracować?

[Djuno]

Napisane przez Limonka2738

Sprzedawcą sensum stricte to jest technik farmacji.

Nie ma takiego kierunku kształcenia, wszyscy sprzedawcy mają być po studiach.

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez anna87

Bo wszyscy mówią, że to fajne i nie wypada inaczej.

Trudno tego uniknąć po prostu żyjąc, ale zawsze można się tym ekscytować i poczuć się lepiej od innych, którym tego rozwoju się odmawia.

No faktycznie, wszyscy ludzie, których faktycznie to kręci mówią tak żeby poczuć się lepiej od reszty. Tak naprawdę wszyscy z dniem ukończenia szkoły/studiów mieli nadzieję, że to już nareszcie koniec i nigdy w życiu nie będą musieli się rozwijać. Bleeee. Ale ponieważ "nie wypada" się do tego głośno przyznawać to wszyscy tak się przed sobą nawzajem oszukujemy, żeby nie wyjść na tych "gorszych".

Pachnie mi to jakimiś kompleksami.

Nie każdy czuje potrzebę ciągłego rozwoju - w końcu ludzie lubią różne rzeczy, mają różne zainteresowania i co z tego?

Napisane przez Norine Pokaż wiadomość
Bo to ciekawe, stymulujące, dla mnie po prostu świetne samo w sobie.
Patrząc na wiele zawodów znacznie bardziej rozwijają zajęcia dodatkowe (zainteresowania, hobby, czytanie, podróże) aniżeli praca. Zwłaszcza powtarzalna i bez rozwoju, czyli w większości taka, jaką ludzie preferują/jaka jest im oferowana. To tak zupełnie obiektywnie, bo wiadomo - jak ktoś sie rozwija, to się rozwija. Babcia mojego męża od lat na emeryturze rozwija się przez krzyżówki

Odpowiadałam na pytanie o rozwój intelektualny jako taki, niekoniecznie związany z pracą zawodową.

Jasne, że wiele zawodów nie daje zbytniego pola do popisu w tej materii i wtedy łatwiej rozwijać się poza pracą. Tylko zważywszy na to, że większość ludzi spędza w pracy 1/3 doby, to fajnie jak jest możliwość rozwijania się (również) w tym czasie.

[Liara_Tsoni]

Napisane przez victorion

Praca nie jest potrzebna do samorealizacji, ale do życia. By mieć za co opłacić dach nad głową i kupić chleb.

Praca jest potrzebna, by nie być zależnym od kogokolwiek. By mieć pieniądze na swoje zachcianki i wydatki.

A jak wygląda w praktyce bycie utrzymywaną widziałam u swoich rodziców. Matka nie miała prawa mieć ani 1 złotówki w portfelu, bo każda złotówka należała do ojca. To ojciec robił zakupy, a jak matka chciała kupić skarpetki musiała się tłumaczyć, by ojciec dał jej pieniądze, ale zazwyczaj to i tak on stał jej nad głową i za wszystko płacił. Brak własnych zarobków to dla mnie niewola.



1. 1000 zł na starcie to nie są duże pieniądze, ale większość staży czy praktyk jest darmowa lub za 400 zł.
2. Zazwyczaj po ukończeniu stażu/praktyk otrzymuje się wyższą pensje tylko trzeba chcieć przerobić staż/praktyki i pokazać, że woli się pracować niż siedzieć na zasiłku.
3. 1000 zł to mało, ale nie oszukujmy się, że w małym miasteczku utrzymanie się jest takie drogie. Ja przez rok utrzymywałam się w Warszawie za 1400 zł, na studiach utrzymywałam się za 800 zł w mieście ok 200tys mieszkańców, więc myślę że w małym mieście za 1000 zł można spokojnie dać radę.

EDIT: wynajmowałam pokój, bez pomocy innych, płacąc za leki, jedzenie i rozrywkę.



Pieniądze są tego kto je zarabia, więc jeśli to na męża konto wpływa wypłata, to pieniądze są jego. Dziwne byłoby dla mnie nie mieć własnych środków by kupić za swoje podpaski czy bluzkę bo mam taką zachciankę, tylko za każdym razem brać od męża.

To że Twój ojciec stosował przemoc ekonomiczną nie znaczy, że wszyscy tak robią. I ojciec byłby przemocowcem nawet jak matka by nie zarabiała.

Poza tym jeśli nie ma rozdzielności majątkowej to pieniądze za wspólne, niezależnie kto je zarabia i na czyje konto spływają

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

[201705042038]

Napisane przez Limonka2738

Praca naukowca, lekarza, inżyniera materiałów, fizyka kwantowego, farmaceuty, architekta, informatyka, etc.

Masz dość romantyczną wizję ww zawodów. Swoje najbardziej rozwojowe lata mamy już za sobą, spędziliśmy je najprawdopodobniej biegając z tornistrem. To doświadczenie i codzienna rutyna czyni wysokiej klasy specjalistę + ewentualnie talent.

Nie za bardzo wiem, gdzie są granice w prowadzeniu domu czy gotowaniu i dlaczego nie da się w tych dziedzinach rozwijać.

[Limonka2738]

Napisane przez SteveS

Patrząc na wiele zawodów znacznie bardziej rozwijają zajęcia dodatkowe (zainteresowania, hobby, czytanie, podróże) aniżeli praca. Zwłaszcza powtarzalna i bez rozwoju, czyli w większości taka, jaką ludzie preferują/jaka jest im oferowana. To tak zupełnie obiektywnie, bo wiadomo - jak ktoś sie rozwija, to się rozwija. Babcia mojego męża od lat na emeryturze rozwija się przez krzyżówki

No i o to właśnie chodzi. Jak ktoś lubi krzyżówki, niech rozwiązuje krzyżówki. Rozwijać się intelektualnie można, choć nie trzeba przez pracę. W ogóle nie trzeba się rozwijać intelektualnie, bo co mi do tego, co robią inni. Ja lubię i będę mogła na 99% poprzez pracę, więc jest to dla mnie oczywiste w moim przypadku: praca = rozwój intelektualny.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez Djuno

Nie ma takiego kierunku kształcenia, wszyscy sprzedawcy mają być po studiach.

Jest coś takiego jak technik farmaceutyczny. Nieraz taka osoba mnie obsługiwała w aptece.

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[201705042038]

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;6997577 6]No faktycznie, wszyscy ludzie, których faktycznie to kręci mówią tak żeby poczuć się lepiej od reszty. Tak naprawdę wszyscy z dniem ukończenia szkoły/studiów mieli nadzieję, że to już nareszcie koniec i nigdy w życiu nie będą musieli się rozwijać. Bleeee. Ale ponieważ "nie wypada" się do tego głośno przyznawać to wszyscy tak się przed sobą nawzajem oszukujemy, żeby nie wyjść na tych "gorszych".
[/QUOTE]

Jeśli koniecznie uważają za słuszne podkreślić, że się rozwiją, w przeciwieństwie do innych, to tak, mówią to, żeby sobie podbudować ego i wyjść na lepszy.

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[PaulinciaKWC]

Napisane przez anna87

Masz dość romantyczną wizję ww zawodów. Swoje najbardziej rozwojowe lata mamy już za sobą, spędziliśmy je najprawdopodobniej biegając z tornistrem. To doświadczenie i codzienna rutyna czyni wysokiej klasy specjalistę + ewentualnie talent.

Nie za bardzo wiem, gdzie są granice w prowadzeniu domu czy gotowaniu i dlaczego nie da się w tych dziedzinach rozwijać.

Nauka czytania, pisania i tabliczki mnozenia jest obowiazkowa zarowno dla przyszlej kasjerki jak i dla przyszlego inzyniera. To są podstawy podstaw. Nie wiem co chcesz przekazać.

[Liara_Tsoni]

A co do stymulującej pracy. Moja znajoma jest fizykiem, robi eksperymenty, jeździ po świecie. Mówi że to najnudniejsza praca jaka może być, bo latami powtarzają te same badania i liczą te same rzeczy by mieć odpowiednią liczbę udokymentowanych powtórzeń danego zjawiska i że ma już tego serdecznie dość bo ciekawsze jest oglądanie telewizji od oglądania tych samych wykresów. Także no.
A siedząc w domu można czytać, uczuć się języków, rozwijać hobby.

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

[Limonka2738]

Napisane przez anna87

Masz dość romantyczną wizję ww zawodów. Swoje najbardziej rozwojowe lata mamy już za sobą, spędziliśmy je najprawdopodobniej biegając z tornistrem. To doświadczenie i codzienna rutyna czyni wysokiej klasy specjalistę + ewentualnie talent.

Nie za bardzo wiem, gdzie są granice w prowadzeniu domu czy gotowaniu i dlaczego nie da się w tych dziedzinach rozwijać.

Nie mówię, że CODZIENNIE się czegoś uczysz. Ale taki informatyk czy lekarz nawet MUSI być na bieżąco, bo technologie się starzeją, powstają nowe i trzeba się ich nauczyć. Wiem, że życie to nie bajka, a telewizja kłamie, spokojnie, swoje już wysiedziałam na nudnych nieromantycznych zadaniach.

Ale ja przecież nie kwestionuję, że można być świetną panią domu i się rozwijać. Mnie to po prostu nie usatysfakcjonuje nigdy, nie poradzę.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez anna87

Jeśli koniecznie uważają za słuszne podkreślić, że się rozwiją, w przeciwieństwie do innych, to tak, mówią to, żeby sobie podbudować ego i wyjść na lepszy.

Masz jakies kompleksy? Bo odnosze wrazenie, ze calkiem spore.

[201705042038]

Napisane przez PaulinciaKWC

Nauka czytania, pisania i tabliczki mnozenia jest obowiazkowa zarowno dla przyszlej kasjerki jak i dla przyszlego inzyniera. To są podstawy podstaw. Nie wiem co chcesz przekazać.

To, że każdy z nas przeszedł okres intensywnego rozwoju, prawdopodobnie nigdy już tak intensywnie się nie będzie rozwijał, więc nie wiem, czym się tu jarać.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez anna87

To, że każdy z nas przeszedł okres intensywnego rozwoju, prawdopodobnie nigdy już tak intensywnie się nie będzie rozwijał, więc nie wiem, czym się tu jarać.

I satysfakcjonuje cie poziom tabliczki mnozenia + interpretacja paru wierszy? To jest twoj szczyt?

[ridja devojka]

Napisane przez Hiiroko

Tak samo jak prostytutki. Ja bym nie chciała być prostytutką i nie wyobrażam sobie tego w ogóle, bo się to nie mieści w moim rozumowaniu, ale szanuję je, bo wydaje mi się, że dzięki nim spada ilość różnego rodzaju napaści seksualnych (może ktoś oglądał kiedyś serial dokumentalny o krajach, w których prostytucja lub w ogóle seks przedmałżeński jest zakazany). Piszę "wydaje mi się", bo żadnymi oficjalnymi danymi z rękawa sypnąć nie potrafię.

A tak zupełnie z innej beczki - naprawdę zaprzedałyście duszę diabłu do tego stopnia, że wasza osobowość sprowadza się do pracy i nie jesteście sobie w stanie nawet teoretycznie wyobrazić, że np. będąc przez miesiąc w domu można robić coś więcej niż gadać do ścian i latać ze ścierą?

Temat mógłby się nazywać "dlaczego kobieta robiąca karierę jest jedynym akceptowalnym modelem na Wizażu".

Jaki to serial, chętnie zobaczę?

Juz widzę te kariery

Tez mnie to zawsze ciekawi jak kobiety mówią o pracy jako o jakiejś samorealizacji i spełnianiu się. Nie wiem czy są tak nudne ze nie umieją sobie zorganizować czasu? Podobno inteligentni ludzie się nie lubią. Mój serdeczny kolega gej mawia, że chciałby być bogatą dziedziczką a praca jest przereklamowana.

Ludzie potrzebują hajsu a nie pracy. Jeśli bez pracy mają wystarczającą ilość hajsu to nie pracują jeśli nie chcą/nie lubią i tyle.

Napisane przez skazana_na_bluesa

ile znasz rodzin z 5-tką dzieci, które nie korzystają z pierdyliarda zasiłków i pomocy mopsu?

Ja znam.

Dmuchawcelatawce opowiedz o swojej karierze, chętnie posłucham

Послато са GT-I9506 уз помоћ Тапатока

[Liara_Tsoni]

Napisane przez Limonka2738

Nie mówię, że CODZIENNIE się czegoś uczysz. Ale taki informatyk czy lekarz nawet MUSI być na bieżąco, bo technologie się starzeją, powstają nowe i trzeba się ich nauczyć. Wiem, że życie to nie bajka, a telewizja kłamie, spokojnie, swoje już wysiedziałam na nudnych nieromantycznych zadaniach.

Ale ja przecież nie kwestionuję, że można być świetną panią domu i się rozwijać. Mnie to po prostu nie usatysfakcjonuje nigdy, nie poradzę.

Każdy miasto być na bieżąco. Opiekując się domem i dziećmi też musisz być na bieżąco z tym co jest grane. Poza tym nie wiem skąd przekonanie że jak kobieta siedzi w domu to tylko dzieci i sprzątanie i nic poza tym. Serio znam mnóstwo kobiety które siedząc w domu pokończyły kursy, szkolenia, nauczyły się czegoś. Tym co mysla że dom to pieluchy i szmata brakuje wyobraźni i pomysły na siebie bez bycia prowadzona za rączkę przez szefa.

Wysłane z mojego ONE E1003 przy użyciu Tapatalka

[AnnaVanDort]

Napisane przez dmuchawcelatawce

Dla mnie praca kobiet zawsze była oczywistością. Babcia była bardziej zaradna od dziadka, mama jak pamiętam z dzieciństwa dostawała jasnej cholery gdy musiała zostać w domu z powodu np. przeziębienia.
Po drugie wielu ludzi ma potrzebę samorealizacji.
Po kolejne - większość obecnie studiujących to kobiety i chcą nabyte umiejętności wykorzystać w pracy.
Po jeszcze kolejne np. mnie rodzice wychowywali, że kobieta musi mieć własną kasę i możliwość utrzymania się.
I szczerze nie wyobrażam sobie życia w którym miałabym się nie kształcić lub nie pracować - szczerze mam wrażenie, że mam na tyle intelektualny potencjał, że jakbym miała go wykorzystać jedynie do gadania do dziecka lub ściany to bym chyba się pochlastała. Zresztą jak pamiętam swoje marzenia z dzieciństwa to zawsze dotyczyły wymarzonej pracy, a nigdy białej kiecki.

Tylko się pod tym podpiszę

Napisane przez Frezja__

A kto za to zapłaci?

Pracuję, bo chcę mieć własne pieniądze, być niezależną finansowo, mieć emeryturę.

Skończyłam studia i co miałabym robić? Siedzieć u rodziców w domu i...? Czekam na sponsora?

Pytanie dla mnie lekko abstrakcyjne

Nie tylko dla Ciebie

Napisane przez victorion

Wiem, że nie jest to sytuacja normalna i nie popieram przemocy w związku, ale myślę, że każdy związek nawet rzygający tęczą może się rozwinąć w różny sposób i własne wpływy na konto zdecydowanie pomagają np w podjęciu zdecydowanych decyzji. Własny dochód to forma zabezpieczenia.

W punkt.

Nie mam od siebie nic do dodania, wszystko chyba zostało powiedziane.

Napisane przez zakonna

W ogóle nie wiem dlaczego wszyscy chcą się tak rozwijać intelektualnie. Jak długo można? Po co?

Bo nie każdy lubi gnuśnieć?

[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;6997577 6]No faktycznie, wszyscy ludzie, których faktycznie to kręci mówią tak żeby poczuć się lepiej od reszty. Tak naprawdę wszyscy z dniem ukończenia szkoły/studiów mieli nadzieję, że to już nareszcie koniec i nigdy w życiu nie będą musieli się rozwijać. Bleeee. Ale ponieważ "nie wypada" się do tego głośno przyznawać to wszyscy tak się przed sobą nawzajem oszukujemy, żeby nie wyjść na tych "gorszych".

Pachnie mi to jakimiś kompleksami.[/QUOTE]

Pfe, nieładnie się tak wychylać

[3ebdb6c370169ce1a39c163fc8d64643247d9f80]

Napisane przez anna87

Jeśli koniecznie uważają za słuszne podkreślić, że się rozwiją, w przeciwieństwie do innych, to tak, mówią to, żeby sobie podbudować ego i wyjść na lepszy.

Nawet jeśli niektórzy tak robią to co z tego? Ubywa Ci od tego, masz jakieś kompeksy na tym punkcie? Ludzi robiących z siebie "co to nie oni" (z jakiegokolwiek powodu - ta nieszczęsna kwestia rozwoju, ukończone studia, praca, kasa, pochodzenie, cokolwiek) z zasady olewam i nie poświęcam ich przechwałkom najmniejszej uwagi. Toż to nie ma się czym ekscytować.

[Timon i Pumba]

Treść usunięta

[Limonka2738]

Napisane przez Liara_Tsoni

A co do stymulującej pracy. Moja znajoma jest fizykiem, robi eksperymenty, jeździ po świecie. Mówi że to najnudniejsza praca jaka może być, bo latami powtarzają te same badania i liczą te same rzeczy by mieć odpowiednią liczbę udokymentowanych powtórzeń danego zjawiska i że ma już tego serdecznie dość bo ciekawsze jest oglądanie telewizji od oglądania tych samych wykresów. Także no.
A siedząc w domu można czytać, uczuć się języków, rozwijać hobby.

A to swoją drogą. Ale jak już wszystko się skończy i nazywasz coś własnym imieniem to jest frajda, jakich mało. Znam profesorów, którzy nie uważają tego za nudne, ciągle się rozwijają, czytają książki, publikacje. Moi opiekunowie na studiach co tydzień omawiali nową publikację (która wyszła, nie że własną), potrafili się nawet nieźle pokłócić o wyniki tego czy tamtego. Może mnie po 40 latach się znudzi, ale ci ludzie siedzą od 50 i odmawiają przejścia na emeryturę, więc chyba jednak są pasjonaci na tym świecie.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Jak się swoją pracę lubi, to jest przyjemniej dla wszystkich. Nawet po kasjerce w sklepie widać czy lubi pracę, i czy lubi pracę z ludźmi.
Zwykle lubi się pracę, w której zarabia się tyle, że wystarcza na fajne życie bez spiny o każdy rachunek. Niskie zarobki w Polsce to temat na osobną dyskusję.

[Limonka2738]

Napisane przez Timon i Pumba

Treść usunięta

? To chyba nie do mnie? Ja twierdzę, że 99,9% prac to jakiś rozwój intelektualny, przeczytaj pierwszy mój post w tym wątku.

Jasne, mniejszy w przypadku kasjerki czy kontrolera biletów, a większy w przypadku lekarza, ale wciąż uważam że praca = rozwój intelektualny, jeśli komuś zależy i chce ją wykonywać dobrze.

[201705042038]

Napisane przez Limonka2738

Ale ja przecież nie kwestionuję, że można być świetną panią domu i się rozwijać. Mnie to po prostu nie usatysfakcjonuje nigdy, nie poradzę.

Ale napisałaś, że praca w domu nie jest rozwijająca i nikt Ci nie wmówi, że może być inaczej. Ale ok, chyba się dogadałyśmy.

Napisane przez PaulinciaKWC

I satysfakcjonuje cie poziom tabliczki mnozenia + interpretacja paru wierszy? To jest twoj szczyt?

A Ty znasz definicję słowa rozwój?


[1=3ebdb6c370169ce1a39c163 fc8d64643247d9f80;6997642 6]Nawet jeśli niektórzy tak robią to co z tego? Ubywa Ci od tego, masz jakieś kompeksy na tym punkcie? Ludzi robiących z siebie "co to nie oni" (z jakiegokolwiek powodu - ta nieszczęsna kwestia rozwoju, ukończone studia, praca, kasa, pochodzenie, cokolwiek) z zasady olewam i nie poświęcam ich przechwałkom najmniejszej uwagi. Toż to nie ma się czym ekscytować.[/QUOTE]

Nie czepiałabym się, gdyby takie bezmyślne ględzenie nie przekładało się na traktowanie kobiet pracujących w domu. Nie czepiam się, jeśli ktoś chce podbudować siebie, czepiam się, jeśli robi to czyimś kosztem. Temat przemocy, przemocy ekonomicznej i traktowania z góry kobiet zostająch w domu z dziećmi jest wciąż aktualny, co ten wątek również pokazał.

[sensitiveskin]

Najazd idealnych wizażanek, które łączą dwa kierunki studiów dziennych, pracę (oczywiście w zawodzie), czas na budowanie partnerskiego związku, czytanie 100 książek na rok i rozwijanie swoich pasji, siedząc przy tym codziennie na wizażu doradzając innym pójście na terapię na ...
3....
2....
1....
start!

A co do tematu, to po prostu większość ludzi, zarówno kobiety jak i mężczyźni, ceni sobie niezależność.

Życie bez zabezpieczenia finansowego, edukacji, umiejętności, które pozwolą na samodzielne utrzymanie się, to dla mnie jakaś abstrakcja.

Poza tym, zależy jaka to praca. Gdybym miała wybór pomiędzy pracą w sklepie mięsnym, cały czas na nogach, ze zniecierpliwionymi klientami, bieganiem po 20 razy dziennie do chłodni tak jak moja babcia, a zostaniem w domu i pielęgnowaniem ogródka, to pewnie inaczej bym na to patrzyła. Na szczęście mam pracę, w której się sporo uczę rzeczy które mnie interesują (inaczej, nie sprawiają mi bólu i czasem wydają mi się dość ciekawe), w klimatyzowanym, przyjemnym biurze i międzynarodowym środowisku. Zapewnia mi to byt na sensownym poziomie, możliwość podróżowania, odkładanie pieniędzy na przyszłość i wiele innych rzeczy.

Poza tym, jako 25latka bez historii związkowej, bez wykształcenia i nabierania doświadczenia zawodowego, byłabym teraz w ciemnej d....

[_ema_]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;6997650 1]Jak się swoją pracę lubi, to jest przyjemniej dla wszystkich. Nawet po kasjerce w sklepie widać czy lubi pracę, i czy lubi pracę z ludźmi.[/QUOTE]

Generalnie tu dotknęłaś dla mnie istotnego tematu, więc się trochę rozpiszę. A że własnie odpaliłam sobotnie winko to wybaczcie jak za długo
Otóż, współcześnie, mam nieodparte wrażenie cierpimy na notoryczny, nieuzasadniony wstyd, z powodu własnych osiągnięć. Kompleksy. Brak pewności siebie. To jak zaraza, który nie pozwala nam wyciagać z życia maksimum tego, co na dana chwilę możemy osiągnąć. Bo z każdego zawodu, z każdej posady można czerpać zadowolenia, satysfakcję, w każdym można się rozwijać. Ale ludzie z niewiadomych powodów się zamykają. Jak to, jak mam przyznać, że jestem kasjerką? Ojej, nie powiem w towarzystwie, że jestem sprzątaczką. Wychodowaliśmy sobie społeczeństwo, w którym dopóki nie jesteś lekarzem, prawnikiem albo gangsterem nie masz prawa się chwalić osiągnięciami. A to błąd. Znam mega wybitne sprzedawczynie, z pasją, które przykładowo: fascynuje moda, trendy, typy urody, potrafia na oko dobraqć rozmiar, idealny fason i doradzić mega dodatki, żebyś wyglądała jak sto milionów. Które obsługują Cię z uśmiechem, radością i przy okazji zagadaja tak, że wrócisz do ich sklepu jeszcze sto razy z uśmiechem na twarzy. Znam kasjerów na stacji benzynowej tak rozbrajających i uprzejmych, że specjalnie zatrzymuję się do nich na tankowanie, bo wiem, że mogę liczyć na miłą pogawędkę z rana i pozytywną energię na cały dzień. Znałam nawet jedna dziewuszkę z infolinii, której tak podpasowała praca, że wyciagała kosmiczne premie i robiła niesamowite wyniki, tylko gadając z ludźmi przez telefon. Była wręcz chodzącą legendą wśród pracowników. Każda praca może być niesamowita, rozwijająca i fascynująca. Wazne, żeby trafić w swoją branżę. I przede wszystkim kierowac się hasłem "nie ważne co robisz, rób to najlepiej jak potrafisz".
No, wiem, że nie na temat. Ale tak mnie naszło na filozofowanie.

Napisane przez sensitiveskin

Poza tym, jako 25latka bez historii związkowej, bez wykształcenia i nabierania doświadczenia zawodowego, byłabym teraz w ciemnej d....

I to jest clue wątkowego pytania.
Juz teraz, na starcie, mając dwadzieścia kilka lat, wykształcenie i zero doświadczenia mamy koszmarny problem. Im dalej tym gorzej. Im większa dziura w życiorysie tym mniejsze szanse, że w kryzysowej sytuacji znajdziemy jakiekolwiek godziwe zatrudnienie. A kryzysowych sytuacji przychodzi na myśl mnóstwo, od rozwodu, po chorobę czy śmierć partnera.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez _ema_

Generalnie tu dotknęłaś dla mnie istotnego tematu, więc się trochę rozpiszę. A że własnie odpaliłam sobotnie winko to wybaczcie jak za długo
Otóż, współcześnie, mam nieodparte wrażenie cierpimy na notoryczny, nieuzasadniony wstyd, z powodu własnych osiągnięć. Kompleksy. Brak pewności siebie. To jak zaraza, który nie pozwala nam wyciagać z życia maksimum tego, co na dana chwilę możemy osiągnąć. Bo z każdego zawodu, z każdej posady można czerpać zadowolenia, satysfakcję, w każdym można się rozwijać. Ale ludzie z niewiadomych powodów się zamykają. Jak to, jak mam przyznać, że jestem kasjerką? Ojej, nie powiem w towarzystwie, że jestem sprzątaczką. Wychodowaliśmy sobie społeczeństwo, w którym dopóki nie jesteś lekarzem, prawnikiem albo gangsterem nie masz prawa się chwalić osiągnięciami. A to błąd. Znam mega wybitne sprzedawczynie, z pasją, które przykładowo: fascynuje moda, trendy, typy urody, potrafia na oko dobraqć rozmiar, idealny fason i doradzić mega dodatki, żebyś wyglądała jak sto milionów. Które obsługują Cię z uśmiechem, radością i przy okazji zagadaja tak, że wrócisz do ich sklepu jeszcze sto razy z uśmiechem na twarzy. Znam kasjerów na stacji benzynowej tak rozbrajających i uprzejmych, że specjalnie zatrzymuję się do nich na tankowanie, bo wiem, że mogę liczyć na miłą pogawędkę z rana i pozytywną energię na cały dzień. Znałam nawet jedna dziewuszkę z infolinii, której tak podpasowała praca, że wyciagała kosmiczne premie i robiła niesamowite wyniki, tylko gadając z ludźmi przez telefon. Była wręcz chodzącą legendą wśród pracowników. Każda praca może być niesamowita, rozwijająca i fascynująca. Wazne, żeby trafić w swoją branżę. I przede wszystkim kierowac się hasłem "nie ważne co robisz, rób to najlepiej jak potrafisz".
No, wiem, że nie na temat. Ale tak mnie naszło na filozofowanie.



I to jest clue wątkowego pytania.
Juz teraz, na starcie, mając dwadzieścia kilka lat, wykształcenie i zero doświadczenia mamy koszmarny problem. Im dalej tym gorzej. Im większa dziura w życiorysie tym mniejsze szanse, że w kryzysowej sytuacji znajdziemy jakiekolwiek godziwe zatrudnienie. A kryzysowych sytuacji przychodzi na myśl mnóstwo, od rozwodu, po chorobę czy śmierć partnera.

Masz absolutna racje.
Ale niestety żyjemy w społeczeństwie, które generalnie nie szanuje ani pracy swojej, ani cudzej. Ludzie myśla prostacko: tylko lekarz, architekt i prawnik robia ważne i potrzebne rzeczy. A ty dziecko patrz, skończysz jak ta pani na kasie jak się nie będziesz uczyć. Także tego.

[_ema_]

[1=dfdce9ad473ee3ba4bd9426 289ac63cb58eb8552;6997861 6]Masz absolutna racje.
Ale niestety żyjemy w społeczeństwie, które generalnie nie szanuje ani pracy swojej, ani cudzej. Ludzie myśla prostacko: tylko lekarz, architekt i prawnik robia ważne i potrzebne rzeczy. A ty dziecko patrz, skończysz jak ta pani na kasie jak się nie będziesz uczyć. Także tego.[/QUOTE]
Sama prawda Smutna prawda niestety. Ja jestem panią na kasie (w całkiem sporej części swojej pracy) i wręcz momentami czuje pogardę wobec swojej osoby. Ludzie patrzą z góry, zdarzył się nawet klient, który tłumacząc coś powiedział, ze chciałby rozmawiać z mężczyzną, bo nie sądzi, żebym zrozumiała sprawę a także pani który wyzwała mnie od głupich A ja w dalszym ciągu to kocham, ten element pracy z ludźmi. Kocham swoją branżę, znam swój towar na wylot, jak złapię innego fascynata po drugiej stronie lady to potrafię nawet godzinę go obsługiwać i gadać z nim o nowościach Opracowałam milion technik sprzedażowych, doszlifowałam pewne kwestie do perfekcji i absolutnie świetnie się tym bawię. Każda osobę traktuję jak wyzwanie i zbieram mnóstwo pozytywnej energii za to co robię. Próbuję zarazić moich pracowników tym samym, czasem się uda i zaczyna się robić fajnie, kiedy odczuwają dumę z tego co robią, kiedy dzwonią pochwalić się jak załatwili trudnego klienta, czy poradzili sobie z trudnym problemem. Czasami widząc smutną, znudzoną panią w odzieżowym chciałabym nią potrząsnąć i zarazić tą pozytywną energią do działania. I jej by to wyszło na dobre i firmie, która ja zatrudnia.
Szkoda, że zyjemy w czasach, kiedy nie wypada być dumnym z tego co robimy.

[PaulinciaKWC]

Napisane przez _ema_

Generalnie tu dotknęłaś dla mnie istotnego tematu, więc się trochę rozpiszę. A że własnie odpaliłam sobotnie winko to wybaczcie jak za długo
Otóż, współcześnie, mam nieodparte wrażenie cierpimy na notoryczny, nieuzasadniony wstyd, z powodu własnych osiągnięć. Kompleksy. Brak pewności siebie. To jak zaraza, który nie pozwala nam wyciagać z życia maksimum tego, co na dana chwilę możemy osiągnąć. Bo z każdego zawodu, z każdej posady można czerpać zadowolenia, satysfakcję, w każdym można się rozwijać. Ale ludzie z niewiadomych powodów się zamykają. Jak to, jak mam przyznać, że jestem kasjerką? Ojej, nie powiem w towarzystwie, że jestem sprzątaczką. Wychodowaliśmy sobie społeczeństwo, w którym dopóki nie jesteś lekarzem, prawnikiem albo gangsterem nie masz prawa się chwalić osiągnięciami. A to błąd. Znam mega wybitne sprzedawczynie, z pasją, które przykładowo: fascynuje moda, trendy, typy urody, potrafia na oko dobraqć rozmiar, idealny fason i doradzić mega dodatki, żebyś wyglądała jak sto milionów. Które obsługują Cię z uśmiechem, radością i przy okazji zagadaja tak, że wrócisz do ich sklepu jeszcze sto razy z uśmiechem na twarzy. Znam kasjerów na stacji benzynowej tak rozbrajających i uprzejmych, że specjalnie zatrzymuję się do nich na tankowanie, bo wiem, że mogę liczyć na miłą pogawędkę z rana i pozytywną energię na cały dzień. Znałam nawet jedna dziewuszkę z infolinii, której tak podpasowała praca, że wyciagała kosmiczne premie i robiła niesamowite wyniki, tylko gadając z ludźmi przez telefon. Była wręcz chodzącą legendą wśród pracowników. Każda praca może być niesamowita, rozwijająca i fascynująca. Wazne, żeby trafić w swoją branżę. I przede wszystkim kierowac się hasłem "nie ważne co robisz, rób to najlepiej jak potrafisz".
No, wiem, że nie na temat. Ale tak mnie naszło na filozofowanie.



I to jest clue wątkowego pytania.
Juz teraz, na starcie, mając dwadzieścia kilka lat, wykształcenie i zero doświadczenia mamy koszmarny problem. Im dalej tym gorzej. Im większa dziura w życiorysie tym mniejsze szanse, że w kryzysowej sytuacji znajdziemy jakiekolwiek godziwe zatrudnienie. A kryzysowych sytuacji przychodzi na myśl mnóstwo, od rozwodu, po chorobę czy śmierć partnera.

Ano wlasnie. Bardzo lubie kasjerów i kasjerki, ktore z usmiechem sprzedają mi towar, nie rzucają pieniedzmi, nie siedzą jak za kare. Znam osobe pracującą w szpitalnym bufecie. Zawsze sprzedaje wszystkie dania, ktore ma na stanie, a jej kolezanka po swojej zmianie robi zwroty. To samo miejsce, ci sami klienci.

[wild_horse]

A moim zdaniem to kwestia charakteru kobiety. Bo już pomijając fakt ewentualnego zostania na przysłowiowym bruku gdy facetowi znudzi się utrzymywanie kobiety, to jest jeszcze kwestia hmmm... niezależności? kobiecej dumy? czy chociażby zaradności i samowystarczalności. Bo znalezienie bogatego naiwniaka i owinięcie go sobie wokół palca nie jest dowodem na zaradność a jedynie na cwaniactwo, wyrachowanie i lenistwo. Niektóre kobiety pracują, bo lubią czuć się niezależne. Inne, bo lubią swoją pracę i/lub praca jest dla nich przyjemnością, pasją. No i jest jeszcze tak banalny powód jak pieniądze. I tak, jak ktoś wyżej napisał: moim zdaniem kobieta powinna mieć jakieś źródło dochodu, na wypadek gdyby facet z jakiejkolwiek przyczyny musiał/zechciał przestać ją sponsorować, a takich przyczyn może być naprawdę multum.