myśli samobójcze

[miirabellka]

Hej. Piszę tu bo nie mam absolutnie nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Od przeszło 10 lat cierpię na chorobę afektywną dwubiegunową. Ciągła depresja, lęk i krótkie epizody euforii , która znika tak szybko jak się pojawia. Później jest atak płaczu, apatia i długie miesiące męki z samą sobą. Wszystkie leki , które mi przepisywano miały tak silne skutki uboczne że musiałam je odstawić. Te, które były dobrane, szybko przestawały działać i musiałam brać ich co raz więcej. Terapia-bez skutku.Po latach otępienia prochami zdecydowałam się je stopniowo odstawiać i spróbować sobie poradzić. Nigdy nie było dobrze, ale przynajmniej stabilnie. Unikałam ekscytowania się bo wiedziałam że mi to nie służy. Unikałam alkoholu (nawet okazjonalnie, rzuciłam palenie i przeszłam i żywię się produktami, które zawierają mało węglowodanów- bo te windują szybko poziom cukru we krwi i miałam wahania nastrojów. Biegam ponad 60 km tygodniowo i generalnie dbam o siebie. Jednak mimo tych wysiłków po prostu nie chcę żyć. Mam napady lęku, płaczę aż opadnę z sił. Doświadczam depersonalizacji podczas której nie jestem w stanie przewidzieć swoich zachowań-boję się że chwycę za nóż , bądź wyskoczę z auta. Wiele razy kładłam się na podłodze w obawie że zacznę tłuc głową w ścianę. Ostatnio co raz częściej staję jak wryta i nie wiem gdzie mam iść. Nie wiem jak pokonać trasę z punktu A do B choć pokonuję ją codziennie. Jakby ktoś wykasował mi mapę z głowy. W świetle tego co dzieje się w temacie praw kobiet czuję się obdarta z podstawowych praw i godności. Wolność to największa wartość jaką cenię. Czuję się zezwierzęcona. Ostatnio miewam ataki agresji - pobiłam się z bankomatem itp. Nie jem, nie śpię. Na tle nerwowym w moim śluzie pojawia się krew.

Nie chcę mieć dzieci i nie ufam żadnej metodzie antykoncepcji. Choćbym nie wiem jak się zabezpieczała to zawsze czuję strach i to rujnuje mi życie. Kiedy patrzę na swoje ciało w kontekście ciąży/płodności?? to budzę sama w sobie obrzydzenie. Nie pozwalam dotykać się w okolicach brzucha. Zdecydowałam się na sterylizację.

Boję się żyć w tym kraju. Moje ciało i głowa odmawiają mi posłuszeństwa. Czuję się tragicznie... Mam wrażenie że gdy podskoczę to zapadnę się pod ziemię. Czuję że tracę zmysły.

[michagros]

Leki są obowiązkowe.

Powróć do tych, które ci pomagały, bądź porozmawiaj z psychiatra o dolegliwościach i poproś, aby przepisał ci jakis odpowiednik.

Podejrzewam u Ciebie braki biologiczne w neuroprzekaźnikach.

Same się nie zregenerują. Trzeba pomocy z zewnątrz.

Sama odstawilam niedawno psychotropy i czułam się tragicznie. Już kilka dni biorę ponownie i to większą dawkę i powoli staje na nogi.

To, że uprawiasz sport, jest super. Nie rezygnuj z tego.

Jak zaczniesz zażywać leki, dojdziesz do siebie. Nie przejmuj się efektami ubocznymi. Od tego sie nie umiera. A komfort psychiczny jest bezcenny.

Pamiętaj, że wszystko da się rozwiązać.

[puchaty71]

automoderacja

[2f6abb6d3878858271ffdb3efd65c95d1f4fde9b_623d0cb3af0b6]

choroby psychiczne mają to do siebie, ze nie przechodzą jak katar. największym błędem było odstawienie leków - zapewne bez konsultacji z lekarzem. z tego co piszesz to sądzę, że w ogóle nie jesteś pod opieką psychiatry.

[TakaAnita]

[1=2f6abb6d3878858271ffdb3 efd65c95d1f4fde9b_623d0cb 3af0b6;88248808]choroby psychiczne mają to do siebie, ze nie przechodzą jak katar. największym błędem było odstawienie leków - zapewne bez konsultacji z lekarzem. z tego co piszesz to sądzę, że w ogóle nie jesteś pod opieką psychiatry.[/QUOTE]U mnie przeszło prawie jak katar na szczęście bez leków których brać nie chciałam

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Bananalama]

Napisane przez miirabellka

Hej. Piszę tu bo nie mam absolutnie nikogo z kim mogłabym porozmawiać. Od przeszło 10 lat cierpię na chorobę afektywną dwubiegunową. Ciągła depresja, lęk i krótkie epizody euforii , która znika tak szybko jak się pojawia. Później jest atak płaczu, apatia i długie miesiące męki z samą sobą. Wszystkie leki , które mi przepisywano miały tak silne skutki uboczne że musiałam je odstawić. Te, które były dobrane, szybko przestawały działać i musiałam brać ich co raz więcej. Terapia-bez skutku.Po latach otępienia prochami zdecydowałam się je stopniowo odstawiać i spróbować sobie poradzić. Nigdy nie było dobrze, ale przynajmniej stabilnie. Unikałam ekscytowania się bo wiedziałam że mi to nie służy. Unikałam alkoholu (nawet okazjonalnie, rzuciłam palenie i przeszłam i żywię się produktami, które zawierają mało węglowodanów- bo te windują szybko poziom cukru we krwi i miałam wahania nastrojów. Biegam ponad 60 km tygodniowo i generalnie dbam o siebie. Jednak mimo tych wysiłków po prostu nie chcę żyć. Mam napady lęku, płaczę aż opadnę z sił. Doświadczam depersonalizacji podczas której nie jestem w stanie przewidzieć swoich zachowań-boję się że chwycę za nóż , bądź wyskoczę z auta. Wiele razy kładłam się na podłodze w obawie że zacznę tłuc głową w ścianę. Ostatnio co raz częściej staję jak wryta i nie wiem gdzie mam iść. Nie wiem jak pokonać trasę z punktu A do B choć pokonuję ją codziennie. Jakby ktoś wykasował mi mapę z głowy. W świetle tego co dzieje się w temacie praw kobiet czuję się obdarta z podstawowych praw i godności. Wolność to największa wartość jaką cenię. Czuję się zezwierzęcona. Ostatnio miewam ataki agresji - pobiłam się z bankomatem itp. Nie jem, nie śpię. Na tle nerwowym w moim śluzie pojawia się krew.

Nie chcę mieć dzieci i nie ufam żadnej metodzie antykoncepcji. Choćbym nie wiem jak się zabezpieczała to zawsze czuję strach i to rujnuje mi życie. Kiedy patrzę na swoje ciało w kontekście ciąży/płodności?? to budzę sama w sobie obrzydzenie. Nie pozwalam dotykać się w okolicach brzucha. Zdecydowałam się na sterylizację.

Boję się żyć w tym kraju. Moje ciało i głowa odmawiają mi posłuszeństwa. Czuję się tragicznie... Mam wrażenie że gdy podskoczę to zapadnę się pod ziemię. Czuję że tracę zmysły.

Porozmawiaj o tym z psychiatrą jak najszybciej, a jeżeli czujesz, że Ci nie pomaga, może warto rozważyć zmianę lekarza? Twój stan jest bardzo niepokojący.
Odstawiałaś leki sama czy z polecenia lekarza?

Może warto rozważyć poszukanie innego terapeuty, kogoś z polecenia, kto byłby dla Ciebie odpowiedni? Ile chodziłaś na terapię poprzednim razem?
Co sądzisz o pobycie w szpitalu w sytuacji, gdy tak nasilają się Twoje objawy?