Dlaczego niektórzy szybciej osiągają sukces niż inni?

[LazyDancer]

Mam takie przemyslenia, ktorymi chcialabym sie podzielic. Ja i moja najblizsza przyjazciolka, jestesmy w tym samym wieku - zmienialysmy ostatnio pracę.

Roznica jest taka, ze ja szukalam lepszej pracy zarobkowo, potrzebowalam zmiany otoczenia i firmy, nie czulam, ze jestem w stanie sie tam czegos jeszcze nauczyc, prespektywa awansu zostala mi sprzatnieta sprzed nosa przed innego pracownika. Przyjaciolka natomiast zmieniala branze i za moją namową probowala wejść w moją - tutaj licza sie glownie takie konpetencje spoleczne, komunikatywnosc, otwarcie, nie trzeba na start miec konkretnych twardyh umiejetnosci. Ja konczylam kierunek zwiazany z branzą, mowa o HR. Przyjaciolka natomiast ukonczyla kierunek niezwiazany z branzą, dotad pracowala w roznych miejscach, nie miala jakiegos stalego konkretnego ciągu kariery, gdzie pięła sie po drabince. Zaproponowalam jej by sprobowala startowac na juniora, ja wlasnie skonczylam na takim poziomie prace po dwoch latach i szukam czegos na troche wyzszym stanowisku i zaczynalo ze mna wielu ludzi, ktorzy nie mieli wyksztalcenia kierunkowego, wydawalo mi sie to wiec dobra radą.

Postanowila sprobowac, aplikowala na juniorskie stanowisko i po dwoch tygodnpiach i trzech etaach rekrutacji firma sama zaproponowala jej stanowisko dwa poziomy wyzej, tj. seniorskie i duzo wyzsza stawke niz tę, ktora sama podala na rozmowie jako satysfakcjonującą. Bardzo sie ciesze, ze jej sie udalo, jestem z niej dumna, ciesze sie ze moglam troche dolozyc sie do jej sukcesu chocby odpowiednia rada, jednak teraz zastanawiam sie. Ja szukam pracy wciaz, otrzymuje duzo mniej odpowiedzi od rekruterow, mimo ze mam doswiadczenie i wyksztalcenie. I teraz jak wiecej o tym mysle, zawsze tak bylo - przyjaciolka szla na rozmowe i po pierwszej ofercie dostawala prace. Niewazne jaka branza, bo jak wspomnialam robila wiele, czasem dziwnych rzeczy. Ja tymczasem zawsze musialam przejsc przez minimum 10 rozmow, by koncowo otrzymac propozycje pracy.

Tak samo z innymi jakimis celami zyciowymi. Milysmy jakies cele, kazda z nas swoj i ja zawsze czulam ze mimo iz sie w koncu udawalo, to zajmowalo mi to wiecej czasu, wysilku, przyjaciolka zawsze jakby konsekwentniej wszystko osiagala. Odpada tutaj kwestia lepszego startu. Pochodzimi z tej samej miejscowosci, nasze rodziny sa mniej wiecej na takim samym poziomie drabiny ekonomicznej, obie mialysmy wsparcie a od mniej wiecej tylu samych lat zyjemy samodzielnie.

Czy to kwestia tego, ze niektorzy sa po prostu bardziej przebojowi, utalentowani, inteligentni? Czy zauwazacie takie sytuacje w swoim zyciu?



P.s. Zyczcie mi powodzenia, w nasteonym tygodniu czekaja mnie dwie rozmowy

[ojejuniu1974]

Dostać pracę po 10 rozmowach to jeszcze nie tak źle. Powiedzialabym, ze obie ze znajoma jestescie powyzej sredniej (w pozytywnym sensie).

Jesli twoja znajoma dostaje wiecej odpowiedzi niz Ty, to moze chodzic o róznice w waszych CV. Możesz poprosic ją o porównanie i doradzenie.

Moze byc tez tak, ze ona ogolnie wysyła mniej CV, ale w bardziej stargetowany sposób.

Podczas krotkiego procesu rekrutacyjnego cięzko ocenić inteligencję (chyba że zadaniami na inteligencję...) i talent. Za to bardzo wazne są:
- sposób wypowiadania się na rozmowie. mowa ciała. twój głos (tembr, modulacja). to, jak nawiązujesz interakcję z rekrutującym
- to, w jaki sposób odpowiadasz na pytania. czy jesteś w stanie przekonać rekruterów do tego, że jestes najlepszą kandydatką. czy widać u Ciebie motywację.
- to, jakie pytania zadajesz rekrutującym
I na tych aspektach bym się skupiła.
Polecam też rózne ogólnodostepne poradniki na temat tego, jak odpowiadać na typowe pytania, jak dobrze wypaść itd. (Chociaż wiadomo, nie wszystkie z nich sa wysokiej jakości)

Rekruter musi nas polubić. A że jest człowiekiem, to rzadko jest w pełni obiektywny. Każdy może mieć tez inne preferencje. Niektórzy lubią pracować z bardzo entuzjastycznymi ludźmi, którzy na rozmowie tryskają energią. Dla innych spokojny, zrównoważony kandydat będzie ok.

Niestety, liczy się też szczęście, czasem wygląd. Ale z tym niewiele da się zrobić.

Robienie dalszej kariery w ramac firmy to już inna bajka. Tutaj licza się wyniki, ale też budowanie relacji, wewnętrzne układy, czasem przechwalanie się na temat swoich osiągnięć. Oczywiście wszystko zależy od firmy i stanowiska.

[squirrelqa]

Tak, myślę, że bardzo dużą rolę pełni tu osobowość, przebojowość, dogadywanie się z ludźmi, dobry vibe. Niektórzy ludzie po prostu mają coś takiego, że chce się z nimi przebywać i sprawiają, że czujemy się dobrze, gdy z nimi jesteśmy. To właśnie mogą czuć też rekruterzy i wtedy automatycznie faworyzują takiego kandydata, bo zwyczajnie super jest być w jego otoczeniu, gdy czaruje wszystkich dookoła. I jest bardzo duża szansa, że polubi go i przełożony, i szef szefa, i wspolpracownicy. Fajna osoba i chce się ją mieć zwyczajnie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[08c7cbc1c0d531be9e51934d16bbb4732386b516_63def18200ca5]

Z jednej strony piszesz, że koleżanka pracowała w różnych branżach i sugerujesz, że jej kariera była chaotyczna. Z drugiej piszesz:

Milysmy jakies cele, kazda z nas swoj i ja zawsze czulam ze mimo iz sie w koncu udawalo, to zajmowalo mi to wiecej czasu, wysilku, przyjaciolka zawsze jakby konsekwentniej wszystko osiagala

To sprzeczność. Możliwe, że koleżanka w tym przypadku miała szczęście albo znała kogoś (znam kilka takich zawrotnych karier, gdzie siostrzenica managerki z interna awansowała na seniora w 10% czasu, którego potrzebowali "normalni pracownicy). Ewentualnie miała jakąś kluczową kompetecję, która dla firmy była coś warta, w stylu rzadko spotykany język.

[pempek]

Napisane przez squirrelqa

Tak, myślę, że bardzo dużą rolę pełni tu osobowość, przebojowość, dogadywanie się z ludźmi, dobry vibe. Niektórzy ludzie po prostu mają coś takiego, że chce się z nimi przebywać i sprawiają, że czujemy się dobrze, gdy z nimi jesteśmy. To właśnie mogą czuć też rekruterzy i wtedy automatycznie faworyzują takiego kandydata, bo zwyczajnie super jest być w jego otoczeniu, gdy czaruje wszystkich dookoła. I jest bardzo duża szansa, że polubi go i przełożony, i szef szefa, i wspolpracownicy. Fajna osoba i chce się ją mieć zwyczajnie

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Zgadzam się z tym ja praktycznie po każdej rozmowie, na której jestem dostaje propozycje pracy, czasem startuje w jakiejś rekrutacji tylko po to żeby się wycenić, a dostaje propozycje i mam później rozkminy niepotrzebne.
Działa tu moim zdaniem osobowość, charyzma, dobre umiejętności komunikacyjne, inteligencja pewnie tez.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[zoaan]

Moja kariera zawodowa jest dosc krotka (2 lata temu skonczylam studia), ale moge odpowiedziec na to pytanie z wlasnej perspektywy, a calkiem niezle mi sie udalo.

D0myslam sie, ze skoro dzialasz w branzy HR to prawdopodobnie jestes powiazana ze srodowiskiem korporacyjnym. Otoz bardzo wiele stanowisk w korporacjach i duzych firmach ma bardzo mocno wydzielone zadania i tak naprawde tego co sie robi mozna sie nauczyc szybko, zazwyczaj pierwszy miesiac czy kilka tygodni to okres szkoleniowy. Dlatego wydaje mi sie, ze w dzisiejszych czasach duze znaczenie maja umiejetnosci oraz pewne cechy charakteru, ktorych nie da sie wyuczyc w te pare tygodni, np. jezyki obce, zdolnosc szybkiego uczenia sie, chec podejmowania nowych wyzwan. Wspomnialas, ze Twoja kolezanka podejmowala sie roznych prac w zyciu. Tez to przeszlam i zawsze na rozmowach mowilam, ze kazda praca czegos uczy i z kazdej z nich wynioslam cos co moze mi sie przydac w obecnej, chociazby takie latwe kwestie jak radzenie sobie z presja czasu. Mozliwe, ze kolezanka posiadala duzo cech, ktore sa porzadne na tym stanowisku, a jesli dostala sie na stanowisko juniorskie to doswiadczenie zawodowe nie bylo wymagane.

Najwazniejsze to chyba sie nie bac, byc swiadomym swoich wad, potrafic sie do nich przyznac, pokazac, ze z poprzednego doswiadczenia wynieslismy duzo dobrego. Mnie odrzucili na tylu rozmowach, ze glowa mala, ale kazda rozmowa kwalifykacyjna pokazywala czego mi brakuje, czego powinnam sie jeszcze douczyc. Np. moich znajomych ze studiow paralizowal strach przed rozmowami o prace, zeby przypadkiem sie nie zblaznili. A ja zawsze mowilam ze rekruterzy juz tyle odbyli w swoim zyciu rozmow, ze prawdopodobnie nawet nie beda o mnie pamietac.

Dlaczego inni szybciej osiagaja sukces? Moze wiecej probuja, ryzykuja, nie boja sie popelniac bledow, wyciagaja z nich wnioski.
Jedna z Was wspomniala, ze chodzi na rozmowy tylko po to zeby sie wycenic, a potem dostaje propozycje pracy. To sa wlasnie sytuacje kiedy jestesmy bardziej wyluzowani i naturalni, wydaje mi sie, ze jesli ktos chce siebie przedstawic z jak najlepszej storny automatycznie staje sie bardziej spiety i atmosfera na rozmowie tez taka sie staje. Zawsze wychodze z zalozenia ze po drugiej stronie tez jest czlowiek i nalezy z nim rozmawiac normalnie a nie jak na jakims przesluchaniu na komisariacie

[Yellow_Cherry]

Odpowiadajac autorce watku - czasem mam podobne przemyslenia.
Patrzac po znajomych ze szkoly, czy ze studiow zastanawiam sie jak to jest, ze czesc osob moim wieku (30+) zajmuje stanowiska kierownicze, bez problemu znajduje lepsza prace, a ja mimo konczenia takich samych studiow wiecznie mialam problem z praca, albo dostawalam jakies ochlapy, a jak juz sie wydawalo ze jest wszystko na dobrej drodze, to wszystko sie rozsypywalo i musialam zaczynac od poczatku, od najnizszych stanowisk i cala moja kariere zawodowa jestem na dole drabinki firmowej (a przerobilam kilka firm).

Ale autorka wspomniala ze nie chodzi tylko o prace, ale i ogolnie o zycie. I tu podobnie, przegladam fb i patrze a tu kolejne dzieci, sluby, podroze, ogolnie fajny obrazek u roznych znajomych, nawet tacy, ktorzy zawsze byli nieogarnieci zyciowo jakos to zycie sobie ukladaja, a ja czuje jakbym stala w miejscu.

Ale na pewno jedni maja wiecej szczescia w zyciu, chociazby pojawienie sie w odpowienim miejscu w odpowienim czasie a inni nie.

Wysłane z mojego M2101K7BNY przy użyciu Tapatalka

[squirrelqa]

Napisane przez Yellow_Cherry

Odpowiadajac autorce watku - czasem mam podobne przemyslenia.
Patrzac po znajomych ze szkoly, czy ze studiow zastanawiam sie jak to jest, ze czesc osob moim wieku (30+) zajmuje stanowiska kierownicze, bez problemu znajduje lepsza prace, a ja mimo konczenia takich samych studiow wiecznie mialam problem z praca, albo dostawalam jakies ochlapy, a jak juz sie wydawalo ze jest wszystko na dobrej drodze, to wszystko sie rozsypywalo i musialam zaczynac od poczatku, od najnizszych stanowisk i cala moja kariere zawodowa jestem na dole drabinki firmowej (a przerobilam kilka firm).

Ale autorka wspomniala ze nie chodzi tylko o prace, ale i ogolnie o zycie. I tu podobnie, przegladam fb i patrze a tu kolejne dzieci, sluby, podroze, ogolnie fajny obrazek u roznych znajomych, nawet tacy, ktorzy zawsze byli nieogarnieci zyciowo jakos to zycie sobie ukladaja, a ja czuje jakbym stala w miejscu.

Ale na pewno jedni maja wiecej szczescia w zyciu, chociazby pojawienie sie w odpowienim miejscu w odpowienim czasie a inni nie.

Wysłane z mojego M2101K7BNY przy użyciu Tapatalka

Tak, szczęście tu gra dużą rolę. Ale też ryzykowanie, próbowanie, wychodzenie ze swojej stresy komfortu. Nie każdy ma taki charakter, że spakuje się i wyjedzie za pracą w nieznane. Że będzie szukał pracy po całym kraju i jeśli znajdzie, to się przeprowadzi. Że będzie elastyczny względem nowego pracodawcy, a nie "nie da się, nie mogę, nie dam rady cokolwiek" wiedząc, że to może dać spory skok do przodu na tym stanowisku i w kolejnych pracach. Że będzie żonglował pracami i składał wypowiedzenie zanim sami go zwolnią. Że będzie rozglądał się za inną pracą i chodził na rozmowy "dla sportu" mimo że ma całkiem ok (ale nie super) pracę.
To zwyczajnie określony rys charakteru.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Yellow_Cherry]

Napisane przez squirrelqa

Tak, szczęście tu gra dużą rolę. Ale też ryzykowanie, próbowanie, wychodzenie ze swojej stresy komfortu. Nie każdy ma taki charakter, że spakuje się i wyjedzie za pracą w nieznane. Że będzie szukał pracy po całym kraju i jeśli znajdzie, to się przeprowadzi. Że będzie elastyczny względem nowego pracodawcy, a nie "nie da się, nie mogę, nie dam rady cokolwiek" wiedząc, że to może dać spory skok do przodu na tym stanowisku i w kolejnych pracach. Że będzie żonglował pracami i składał wypowiedzenie zanim sami go zwolnią. Że będzie rozglądał się za inną pracą i chodził na rozmowy "dla sportu" mimo że ma całkiem ok (ale nie super) pracę.
To zwyczajnie określony rys charakteru.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

W przypadku pracy tak, chociaz odnioslam wrazenie ze autoce chodzilo tez o inne aspekty zycia, ze przyjaciolce mimochodem wszystko przychodzi latwiej

Wysłane z mojego M2101K7BNY przy użyciu Tapatalka

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez squirrelqa

Tak, szczęście tu gra dużą rolę. Ale też ryzykowanie, próbowanie, wychodzenie ze swojej stresy komfortu. Nie każdy ma taki charakter, że spakuje się i wyjedzie za pracą w nieznane. Że będzie szukał pracy po całym kraju i jeśli znajdzie, to się przeprowadzi. Że będzie elastyczny względem nowego pracodawcy, a nie "nie da się, nie mogę, nie dam rady cokolwiek" wiedząc, że to może dać spory skok do przodu na tym stanowisku i w kolejnych pracach. Że będzie żonglował pracami i składał wypowiedzenie zanim sami go zwolnią. Że będzie rozglądał się za inną pracą i chodził na rozmowy "dla sportu" mimo że ma całkiem ok (ale nie super) pracę.
To zwyczajnie określony rys charakteru.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Zgadzam się Jak teraz sobie pomyślę o moim doświadczeniu zawodowym, to dużo tam odwagi i ryzyka. Mam tu na myśli i branże i stanowiska i miejsca zamieszkania. Sporo osób mówi mi, że mi wszystko gładko idzie. Ja się zdecydowanie nie zgodzę, bo ile się nastresuję to moje, ale jak już emocje opadają i patrzę wstecz - to faktycznie, jakoś się zawsze układa. Teraz jak szukałam pracy po powrocie do PL to założyłam sobie, co chcę robić i ile zarabiać. Ogłoszeniach, gdzie były podane widełki i były poniżej - odrzucałam, bo to bez sensu, znowu bym się wkurzała na to samo i za moment chciała pracę zmieniać (a teraz chcę raczej życiowej stabilizacji, a nie kolejnych przygód). W ogłoszeniach widziałam, że chcą 3-4-5 lat doświadczenia na danym stanowisku. Ja mam rok. Wysyłałam. Codziennie mam jakiś telefon, a zazwyczaj po 2 lub 3. Pracę już dostałam i przyjęłam, więc nie umawiam się na rozmowy, ale dzwonią do mnie z miejsc, gdzie teoretycznie "nie miałam szans". Myślę, że to widać po moim CV, że ja się nie boję i szybko się uczę. Mam znajomych, którzy siedza już 3 lata w jednym korpo "bo to słabo wygląda w cv, jak się tak zmienia pracę" i gówno z tego mają. Ani kasy, ani stanowiska, ani satysfakcji.

[Darine7]

Napisane przez squirrelqa

Tak, szczęście tu gra dużą rolę. Ale też ryzykowanie, próbowanie, wychodzenie ze swojej stresy komfortu. Nie każdy ma taki charakter, że spakuje się i wyjedzie za pracą w nieznane. Że będzie szukał pracy po całym kraju i jeśli znajdzie, to się przeprowadzi. Że będzie elastyczny względem nowego pracodawcy, a nie "nie da się, nie mogę, nie dam rady cokolwiek" wiedząc, że to może dać spory skok do przodu na tym stanowisku i w kolejnych pracach. Że będzie żonglował pracami i składał wypowiedzenie zanim sami go zwolnią. Że będzie rozglądał się za inną pracą i chodził na rozmowy "dla sportu" mimo że ma całkiem ok (ale nie super) pracę.
To zwyczajnie określony rys charakteru.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Szczęście+odwaga żeby ryzykować+determinacja+po siadanie określonej ścieżki rozwoju i wyznaczanie kolejnych kamieni milowych do jej osiągnięcia+czasem elastyczność właśnie w aspekcie np. przeprowadzki (to są cechy które zauważyłam u osób które spotkałam podczas swojej kariery, zajmujących wysokie stanowiska)


Kwalifikacje i umiejętności oczywiście też
W tym umiejętność wzbudzenia zaufania, przekonania do siebie.

[kasia5266]

Myślę, że zależy od pewności siebie, wiary we własne możliwości, odwagi do mierzenia wyżej i zdobywania ciekawych/ambitnych doświadczeń zawodowych. Rezygnacji z pracy, która niewiele wnosi do naszego życia. Podam swój przykład. Pracowałam w dwóch miejscach, gdzie obowiązki wpisane na stanowiskach prawie w ogóle nie pokrywały się z tym co robiłam w rzeczywistości. Potem gdy byłam pytana o te prace na rozmowie czułam się niepewnie. Potrafiłam oczywiście jakoś to obronić, ale musiałam "grać". Nawet ostatnio w rozmowie z przyjaciółką stwierdziłam, że lepiej mieć 3 konkretne prace, które naprawdę nas czegoś uczą niż 5 bezsensownych.

[korni548]

Moim zdaniem niektórzy mają po prostu wrodzony dar do swojej pracy. Innym pomagają różnego rodzaju szkolenia np. kursy Konin. Dzięki nim mają większą wiedzę i wyższe kwalifikacje.