Stosunek do emigracji w PL/oczami Polaka

[Atavish]

Ja dla odmiany wiem o czym autorka mówi, bo w moim otoczeniu naprawdę jest sporo osób które wyemigrowały i na kilkadziesiąt tylko jedna ma pracę umysłową. Reszta sprząta w hotelach, opiekuje się niepełnosprawnymi w ośrodkach pomocy, stoi za barem, pracuje w magazynach, etc. A pochodzę z dużego miasta i niekoniecznie z samego dołu drabiny społecznej. I tak, spotkałam się z tym, że np pokolenie moich rodziców twierdziło, że ci ludzie wyjechali bo im w Polsce "nie wyszło" i że takie prace fizyczne to jest "porażka" . Ba, nawet kilka z tych osób tak o sobie mówiło.
Osobiście traktuję to po prostu jako dokonanie innych wyborów w życiu niż moje i jednak oceniam to jako "poradzenie sobie". Bo skoro np ktoś nie mógł znaleźć satysfakcjonującej (głównie finansowo) pracy w Polsce, to pojechał ją znaleźć gdzie indziej. Więc całościowo sobie poradził i rozwiązał problem. Nie nazwałabym tego porażką. Ale jednocześnie - wolę swoją pracę w Polsce niż ich w UK/Holandii/Norwegii. I cieszę się, że nie musiałam podejmować takich wyborów jak oni.
Przy czym emigrację z możliwością zachowania mojego aktualnego trybu pracy spokojnie mogłabym rozważać.

Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

[chimay]

Napisane przez Atavish

Ja dla odmiany wiem o czym autorka mówi, bo w moim otoczeniu naprawdę jest sporo osób które wyemigrowały i na kilkadziesiąt tylko jedna ma pracę umysłową. Reszta sprząta w hotelach, opiekuje się niepełnosprawnymi w ośrodkach pomocy, stoi za barem, pracuje w magazynach, etc. A pochodzę z dużego miasta i niekoniecznie z samego dołu drabiny społecznej. I tak, spotkałam się z tym, że np pokolenie moich rodziców twierdziło, że ci ludzie wyjechali bo im w Polsce "nie wyszło" i że takie prace fizyczne to jest "porażka" . Ba, nawet kilka z tych osób tak o sobie mówiło.
Osobiście traktuję to po prostu jako dokonanie innych wyborów w życiu niż moje i jednak oceniam to jako "poradzenie sobie". Bo skoro np ktoś nie mógł znaleźć satysfakcjonującej (głównie finansowo) pracy w Polsce, to pojechał ją znaleźć gdzie indziej. Więc całościowo sobie poradził i rozwiązał problem. Nie nazwałabym tego porażką. Ale jednocześnie - wolę swoją pracę w Polsce niż ich w UK/Holandii/Norwegii. I cieszę się, że nie musiałam podejmować takich wyborów jak oni.
Przy czym emigrację z możliwością zachowania mojego aktualnego trybu pracy spokojnie mogłabym rozważać.

Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

To założenie bazuje na dominującym w Polsce od lat 80 kulcie studiowania, który doprowadził do sytuacji, gdzie masa ludzi pokończyła studia dla samego licencjata/magistra i ten punkt uważają za coś, co definiuje ich życie. Albo powinno. Bo przyszła gorzka rzeczywistość i pokazała, że jednak niekoniecznie. I jeśli taki licencjat/magister pielęgnuje w sobie to poczucie, że przecież coś mu się więcej należy od życia z racji ukończonych studiów, to kończy się to rozgoryczeniem życiowym i niemożliwością wykonywania z satysfakcją pracy innej niż polegająca na siedzeniu w biurze.
To przeświadczenie może też mieć rodzina i otoczenie takiej osoby i stąd takie opinie, że ktoś sobie nie poradził. Tak jakby ta praca biurowa po studiach była automatycznie gwarancją tego, że wykonująca ją osoba będzie dobrze zarabiać i mieć z niej satysfakcję.

[Atavish]

Napisane przez chimay

To założenie bazuje na dominującym w Polsce od lat 80 kulcie studiowania, który doprowadził do sytuacji, gdzie masa ludzi pokończyła studia dla samego licencjata/magistra i ten punkt uważają za coś, co definiuje ich życie. Albo powinno. Bo przyszła gorzka rzeczywistość i pokazała, że jednak niekoniecznie. I jeśli taki licencjat/magister pielęgnuje w sobie to poczucie, że przecież coś mu się więcej należy od życia z racji ukończonych studiów, to kończy się to rozgoryczeniem życiowym i niemożliwością wykonywania z satysfakcją pracy innej niż polegająca na siedzeniu w biurze.

To przeświadczenie może też mieć rodzina i otoczenie takiej osoby i stąd takie opinie, że ktoś sobie nie poradził. Tak jakby ta praca biurowa po studiach była automatycznie gwarancją tego, że wykonująca ją osoba będzie dobrze zarabiać i mieć z niej satysfakcję.

Trochę nie rozumiem co to ma wspólnego z tym co napisałam. Tak, sytuacja z kultem studiów jest patologiczna. Nie, studia nie są gwarancją ani wyznacznikiem czegokolwiek (i nigdzie nie pisałam że są).
Niechęć do pracy fizycznej raczej bym wiązała z tym, że jeśli ktoś pracował ciężko fizycznie, to może niekoniecznie uważa taką pracę za szczyt marzeń, bo wie jak obciążające to jest. Np ja tak mam. I pamiętam jakie problemy miałam z barkami i plecami jak tak pracowałam. I, nie będę kłamać, wolę pracować umysłowo. Zwlaszcza że mlodsza się nie staję.
Ale też nigdzie nie pisałam, że praca umysłową jest wyznacznikiem czegokolwiek. Czy to zarobków czy satysfakcji z pracy. Ani że jest to siedzenie w biurze (bo nie musi być).

Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

[chimay]

Napisane przez Atavish

Trochę nie rozumiem co to ma wspólnego z tym co napisałam. Tak, sytuacja z kultem studiów jest patologiczna. Nie, studia nie są gwarancją ani wyznacznikiem czegokolwiek (i nigdzie nie pisałam że są).
Niechęć do pracy fizycznej raczej bym wiązała z tym, że jeśli ktoś pracował ciężko fizycznie, to może niekoniecznie uważa taką pracę za szczyt marzeń, bo wie jak obciążające to jest. Np ja tak mam. I pamiętam jakie problemy miałam z barkami i plecami jak tak pracowałam. I, nie będę kłamać, wolę pracować umysłowo. Zwlaszcza że mlodsza się nie staję.
Ale też nigdzie nie pisałam, że praca umysłową jest wyznacznikiem czegokolwiek. Czy to zarobków czy satysfakcji z pracy. Ani że jest to siedzenie w biurze (bo nie musi być).

Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

Mój post nie był zarzutem ani podważaniem Twojego, raczej kontynuacją tematu.

Jednak dodałabym, że nie każda praca fizyczna jest ciężka. Oraz jest wiele prac, które nie są pracami "biurowymi", a są połączeniem pracy fizycznej i umysłowej.
Zaś co szkodliwości różnego rodzaju zawodów i rodzajów pracy, to tutaj akurat prace polegające na siedzeniu niezbyt dobrze wypadają. Pojawiło się nawet powiedzenie, że "siedzenie to nowe palenie". Jak mając około 20 lat pewnie chętnie bym tak pracowała, tak teraz, prawie 20 lat później, nigdy nie zgodziłabym się na pracę siedzącą. Mam co jakiś czas po 2 miesiące siedzenia przed laptopem i cóż, moje plecy tego nienawidzą. Pomimo zmiany siedzisk i częstego wstawania czy robienia ćwiczeń co jakiś czas.

[Rena]

Napisane przez Atavish

Ja dla odmiany wiem o czym autorka mówi, bo w moim otoczeniu naprawdę jest sporo osób które wyemigrowały i na kilkadziesiąt tylko jedna ma pracę umysłową. Reszta sprząta w hotelach, opiekuje się niepełnosprawnymi w ośrodkach pomocy, stoi za barem, pracuje w magazynach, etc. A pochodzę z dużego miasta i niekoniecznie z samego dołu drabiny społecznej. I tak, spotkałam się z tym, że np pokolenie moich rodziców twierdziło, że ci ludzie wyjechali bo im w Polsce "nie wyszło" i że takie prace fizyczne to jest "porażka" . Ba, nawet kilka z tych osób tak o sobie mówiło.

Ktore miasto? Chociaz Ty chyba jestes z Wroclawia, o ile dobrze kojarze.

Napisane przez chimay

To założenie bazuje na dominującym w Polsce od lat 80 kulcie studiowania, który doprowadził do sytuacji, gdzie masa ludzi pokończyła studia dla samego licencjata/magistra i ten punkt uważają za coś, co definiuje ich życie. Albo powinno. Bo przyszła gorzka rzeczywistość i pokazała, że jednak niekoniecznie. I jeśli taki licencjat/magister pielęgnuje w sobie to poczucie, że przecież coś mu się więcej należy od życia z racji ukończonych studiów, to kończy się to rozgoryczeniem życiowym i niemożliwością wykonywania z satysfakcją pracy innej niż polegająca na siedzeniu w biurze.

Tylko, ze jest duzo zawodow, gdzie osoby z wyzszym wyksztalceniem wcale nie sa w biurze. Lekarz, farmaceuta, weterynarz, sedzia, posel, radny, nauczyciel to takie przyklady na szybko.

[ojejuniu1974]

Napisane przez chimay

To założenie bazuje na dominującym w Polsce od lat 80 kulcie studiowania, który doprowadził do sytuacji, gdzie masa ludzi pokończyła studia dla samego licencjata/magistra i ten punkt uważają za coś, co definiuje ich życie. Albo powinno. Bo przyszła gorzka rzeczywistość i pokazała, że jednak niekoniecznie. I jeśli taki licencjat/magister pielęgnuje w sobie to poczucie, że przecież coś mu się więcej należy od życia z racji ukończonych studiów, to kończy się to rozgoryczeniem życiowym i niemożliwością wykonywania z satysfakcją pracy innej niż polegająca na siedzeniu w biurze.
To przeświadczenie może też mieć rodzina i otoczenie takiej osoby i stąd takie opinie, że ktoś sobie nie poradził. Tak jakby ta praca biurowa po studiach była automatycznie gwarancją tego, że wykonująca ją osoba będzie dobrze zarabiać i mieć z niej satysfakcję.

Masz jakies zrodlo tych danych?
Probowalam znalezc statystyki nt wyksztalcenia emigrantow.
Znalazlam "Sytuacja demograficzna Polski do 2019 r. Migracje zagraniczne ludności w latach 2000–2019", dostepny pod tym linkiem: https://stat.gov.pl/obszary-tematycz...osci,16,1.html
Cytat ze strony 95:

Emigranci charakteryzowali się wyższym wykształceniem niż ogół ludności Polski. W 2011 r. informacji
o poziomie wykształcenie nie gromadzono dla wszystkich emigrantów. Ustalono go dla 345 tys. osób,
tj. dla 19% emigrantów w wieku 13 lat i więcej. W zbadanej grupie osób ponad 2/3 osób miało co najmniej średnie wykształcenie – prawie 23% ukończyło studia wyższe, a ponad 40% stanowiły osoby
z wykształceniem średnim.

Moze cos sie od tego czasu zmienilo, ale jak widac - tylko 23% emigrantow mialo wyksztalcenie wyzsze. Z raportu nie wiemy, ilu z nich pracowalo fizycznie, a ilu umyslowo. Masa emigrantow to jednak ludzie bez studiow. Wiec mowienie ze wielu Polakow pracuje za granica fizycznie bo mamy kult studiow nijak sie ma do statystyk

[Rena]

Napisane przez ojejuniu1974

Masz jakies zrodlo tych danych?
Probowalam znalezc statystyki nt wyksztalcenia emigrantow.
Znalazlam "Sytuacja demograficzna Polski do 2019 r. Migracje zagraniczne ludności w latach 2000–2019", dostepny pod tym linkiem: https://stat.gov.pl/obszary-tematycz...osci,16,1.html

Tylko wez pod uwage, ze w tej statystyce nie ma osob, ktore wyjechaly z matura, a studia zrobily juz zagranica i tym samym maja aktualnie wyzsze wyksztalcenie. Ta statystyka bazuje najprawdopodobniej tylko na danych z polskich uczelni.

[Atavish]

Napisane przez chimay

Mój post nie był zarzutem ani podważaniem Twojego, raczej kontynuacją tematu.

Jednak dodałabym, że nie każda praca fizyczna jest ciężka. Oraz jest wiele prac, które nie są pracami "biurowymi", a są połączeniem pracy fizycznej i umysłowej.
Zaś co szkodliwości różnego rodzaju zawodów i rodzajów pracy, to tutaj akurat prace polegające na siedzeniu niezbyt dobrze wypadają. Pojawiło się nawet powiedzenie, że "siedzenie to nowe palenie". Jak mając około 20 lat pewnie chętnie bym tak pracowała, tak teraz, prawie 20 lat później, nigdy nie zgodziłabym się na pracę siedzącą. Mam co jakiś czas po 2 miesiące siedzenia przed laptopem i cóż, moje plecy tego nienawidzą. Pomimo zmiany siedzisk i częstego wstawania czy robienia ćwiczeń co jakiś czas.

Przepraszam, źle to odebrałam w takim przypadku.
I wiem, że masz rację z siedzeniem. Niestety po sobie widzę, że jednak lepiej radzę sobie ze skutkami siedzenia niż fizycznej pracy. Po tej drugiej nie miałam już siły iść na besen/siłownię, a po siedzeniu już tak. Dzięki czemu i tak moje plecy czują się lepiej niż kiedyś.
I dle mnie idealna pod tym względem jest praca umysłowa, która nie wymaga ciągłego siedzenia. I pod tym względem strasznie zazdroszczę swojemu chłopakowi, bo on taką ma.

Napisane przez Rena

Ktore miasto? Chociaz Ty chyba jestes z Wroclawia, o ile dobrze kojarze.

Nie, z Łodzi jestem.

Tylko, ze jest duzo zawodow, gdzie osoby z wyzszym wyksztalceniem wcale nie sa w biurze. Lekarz, farmaceuta, weterynarz, sedzia, posel, radny, nauczyciel to takie przyklady na szybko.

Te dwa nawet nie wymagają wyższego wykształcenia


Wysłane z mojego LG-H870 przy użyciu Tapatalka

[chimay]

Napisane przez Rena

Tylko, ze jest duzo zawodow, gdzie osoby z wyzszym wyksztalceniem wcale nie sa w biurze. Lekarz, farmaceuta, weterynarz, sedzia, posel, radny, nauczyciel to takie przyklady na szybko.

Oczywiście, że nie. Jak również osoby, które bez studiów nie pracują fizycznie. Jeszcze trzeba dodać to tego, że są zawody, które w PL wymagają skończonych studiów, a w innych krajach niekoniecznie.

Napisane przez ojejuniu1974

Masz jakies zrodlo tych danych?
Probowalam znalezc statystyki nt wyksztalcenia emigrantow.
Znalazlam "Sytuacja demograficzna Polski do 2019 r. Migracje zagraniczne ludności w latach 2000–2019", dostepny pod tym linkiem: https://stat.gov.pl/obszary-tematycz...osci,16,1.html
Cytat ze strony 95:


Moze cos sie od tego czasu zmienilo, ale jak widac - tylko 23% emigrantow mialo wyksztalcenie wyzsze. Z raportu nie wiemy, ilu z nich pracowalo fizycznie, a ilu umyslowo. Masa emigrantow to jednak ludzie bez studiow. Wiec mowienie ze wielu Polakow pracuje za granica fizycznie bo mamy kult studiow nijak sie ma do statystyk

Jakich danych? Tego że w Polsce był boom na studiowanie?
Duże zainteresowanie studiami wyższymi potwierdzają analizy prowadzone przez OECD. W 2010 roku w trakcie lub po takiej edukacji2 było 74% Polaków mających mniej niż 25 lat i kwalifikacje
uprawniające do studiowania (zdany egzamin maturalny), co stanowiło 52% ogółu osób
w tym wieku. To najwyższy wskaźnik spośród wszystkich uwzględnionych w rankingu
krajów – zbliżony odsetek odnotowano jedynie w Australii (50%) i Irlandii (49%).
Zródło KLIK.

Nigdzie nie napisałam, że Polacy pracują za granicą, bo mamy kult studiowania. Lecz że pewne podejście do pracujących za granicą wynika z tego, że był kult studiów i przekonanie, że po studiach będzie latwiej, a jak ktoś nie pracuje w zawodzie po tych studiach to "mu nie wyszło". To podejście mogą mieć zarówno ci, co studiowali/skończyli studia, jak i ich otoczenie.

Nie pytaj mnie, jaki procent ludzi tak myśli, bo nie wiem.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[chimay]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88534428]Treść usunięta[/QUOTE]

Dlaczego lipa? Mało osób kończąc szkołę średnią wie, czym się będą chcieli zajmować w zyciu. Wielu sądzi, że wie, ale im się z czasem zmienia. A wielu po prostu nie wie i czasem dopiero parę albo i paręnaście lat później znajdują coś dla siebie, mając wiecej doświadczenia czasem w różnych branżach. A żyć za coś trzeba dopóki człowiek nie znajdzie czegos, co mu sprawia jakąś satysfakcję (czasem nie znajdzie w ogóle).

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[chimay]

[1=43f4c6e05089aac1c48e760 c19dfc261ffa43875_6583838 01b065;88534612]Treść usunięta[/QUOTE]

No racja. Jednak trzeba by tez wziąć pod uwagę czasy. Ja piszę o studiach na początku lat 2000. Kiedy ja kończyłam moje, to wypadł akurat szczyt największej ilości studiujących w Polsce. Chyba jeszcze nie dla wszystkich idących ze mną na studia czy już studiujących było jasne, że większość z nas nie znajdzie pracy w zawodzie ani nawet takiej, w której będziemy korzystać w jakimś stopniu z tego, czego się nauczyliśmy. Ludzie mieli tez różne powody, zeby studiować. Począwszy od unikania służby wojskowej, bo ten obowiązek zniesiono w 2009. Poprzez brak pojęcia, co ze sobą zrobić, odwlekanie konieczności szukania pracy przy sporym wtedy bezrobociu.

[kasztanka3]

Napisane przez chimay

No racja. Jednak trzeba by tez wziąć pod uwagę czasy. Ja piszę o studiach na początku lat 2000. Kiedy ja kończyłam moje, to wypadł akurat szczyt największej ilości studiujących w Polsce. Chyba jeszcze nie dla wszystkich idących ze mną na studia czy już studiujących było jasne, że większość z nas nie znajdzie pracy w zawodzie ani nawet takiej, w której będziemy korzystać w jakimś stopniu z tego, czego się nauczyliśmy. Ludzie mieli tez różne powody, zeby studiować. Począwszy od unikania służby wojskowej, bo ten obowiązek zniesiono w 2009. Poprzez brak pojęcia, co ze sobą zrobić, odwlekanie konieczności szukania pracy przy sporym wtedy bezrobociu.

Ja szlam na studia w 2007 i jeszcze wtedy nawet najgorsi uczniowie szli na jakies studia, najczesciej platne.
Przewaznie byla to pedagogika, duzo osob, ktore nie wiedzialy, co chca robic w zyciu na to szlo.

[Rena]

Napisane przez chimay

No racja. Jednak trzeba by tez wziąć pod uwagę czasy. Ja piszę o studiach na początku lat 2000. Kiedy ja kończyłam moje, to wypadł akurat szczyt największej ilości studiujących w Polsce. Chyba jeszcze nie dla wszystkich idących ze mną na studia czy już studiujących było jasne, że większość z nas nie znajdzie pracy w zawodzie ani nawet takiej, w której będziemy korzystać w jakimś stopniu z tego, czego się nauczyliśmy. Ludzie mieli tez różne powody, zeby studiować. Począwszy od unikania służby wojskowej, bo ten obowiązek zniesiono w 2009. Poprzez brak pojęcia, co ze sobą zrobić, odwlekanie konieczności szukania pracy przy sporym wtedy bezrobociu.

A co studiowalas?

[chimay]

Napisane przez Rena

A co studiowalas?

Filologię polską.

[Rena]

Ja studiowalam informatyke. Juz wtedy dalo sie odczuc, ze dziewczyny sa inaczej traktowane . Zeby uznano, ze jestes tak samo dobra jak facet musisz byc conajmniej trzy razy lepsza. Ale i tak stale beda Cie podwazac.

[niusaczek]

Bo jest w głowach niektórych zaprogramowane, że coś jest męskie lub nie... Praca to już w ogóle jest hit, ale niektóre osoby tylko powielają ten podział. Mnie rozbraja szukanie typowego "kobiecego" auta dla żony czy dziewczyny... Aż we mnie zgrzyta jak coś takiego widzę, jak próbuje się robić podziały, albo zmniejszać czyjeś kompetencje, bo jest się kobietą. Za to wszystko co umiesz i tak dostaniesz mniej kasy niż facet na takim samym stanowisku. Szkoda strzępić usta...

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez Rena

Ja studiowalam informatyke. Juz wtedy dalo sie odczuc, ze dziewczyny sa inaczej traktowane . Zeby uznano, ze jestes tak samo dobra jak facet musisz byc conajmniej trzy razy lepsza. Ale i tak stale beda Cie podwazac.

To było *jeszcze* wtedy. Teraz to zjawisko się zmniejsza.

[Lapis_Lazuli]

Nie zauwazyłam aby wygladało to tak jak pisze autorka. Owszem, emigracje po wstapieniu do UE traktuje się jako emigrację zarobkową (i sami sobie zapracowaliśmy na to aby np. tacy Polacy w Holandii byli uwazani za skrajną patologię), ale jednoczesnie nie wydaje mi sie aby to działało na zasadzie emigrant=nieudacznik. To może też zalezy od środowiska, bo w moim otoczeniu emigranci to tak samo własnie ci uciekajacy do fizycznych prac, jak i wykwalifikowani programiści czy architekci - którzy na spokojnie mogliby zyc u nas lepiej od wiekszosci, ale po prostu maja lepsze oferty za granicą. Do tego istnieje też grupa uciekająca z Polski po prostu uważając ten kraj za antyludzki i nie do zycia.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Rena]

HalinaGrazyna, a Ty sie urodzilas w Polsce czy w USA? Wiem, ze pisalas juz o tym na wizazu, ale nie moge znalesc tak na szybko.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[Rena]

Ja tak nie mialam. Do IV roku studiow mieszkalam z rodzicami. W przeciwienstwie do wizazowych przodowniczek pracy, uwazam ze moglabym zostac dluzej.

W parowkach chyba chodzi o sklad, w sensie nikt dokladnie nie wie co w nich sie naprawde znajduje i to wlasnie pobudza wyobraznie.

[kasztanka3]

Napisane przez Rena

Ja tak nie mialam. Do IV roku studiow mieszkalam z rodzicami. W przeciwienstwie do wizazowych przodowniczek pracy, uwazam ze moglabym zostac dluzej.

W parowkach chyba chodzi o sklad, w sensie nikt dokladnie nie wie co w nich sie naprawde znajduje i to wlasnie pobudza wyobraznie.

Mieszkanie z rodzicami to kwestia bardzo indywidualna, jesli ktos ma fajna, wspierajaca, wyrozumiala rodzine, to uwazam pomoc pod postacia zapewnienia mieszkania za super sprawe dla mlodego czlowieka.

[Lapis_Lazuli]

Napisane przez Rena

Ja tak nie mialam. Do IV roku studiow mieszkalam z rodzicami. W przeciwienstwie do wizazowych przodowniczek pracy, uwazam ze moglabym zostac dluzej.

W parowkach chyba chodzi o sklad, w sensie nikt dokladnie nie wie co w nich sie naprawde znajduje i to wlasnie pobudza wyobraznie.

Jeżeli ktos z mieszka z rodzicami, ma blisko uniwerek (albo dojeżdżanie nie jest jakąś gimnastyką), ma dobre warunki bo np. dom ma 200 metrów kwadratowych i dwa piętra i tak dalej to tez niw widze powodu dla którego koniecznie musi sie juz teraz wynosic na swoje. Rozumiem jak ktos chce i chce pracowac juz na studiach, ale to przeciez nie obowiazek.

[skara]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;88528479]Nigdy w życiu nie spotkałam osoby o podejściu do emigracji takim jak opisujesz. Nie słyszałam też o stereotypie, że Polacy jako naród tak uważają.[/QUOTE]Ja tak samo. Emigranci to w mojej opinii osoby raczej zaradne i odważne. A też jestem z pokolenia 70/80, czyli w wieku osób, na które powołuje się autorka.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rena]

Napisane przez Lapis_Lazuli

Jeżeli ktos z mieszka z rodzicami, ma blisko uniwerek (albo dojeżdżanie nie jest jakąś gimnastyką), ma dobre warunki bo np. dom ma 200 metrów kwadratowych i dwa piętra i tak dalej to tez niw widze powodu dla którego koniecznie musi sie juz teraz wynosic na swoje. Rozumiem jak ktos chce i chce pracowac juz na studiach, ale to przeciez nie obowiazek.

Tak luksusowo to tez nie mialam. Dodatkowo pracowalam w czasie studiow, ale to bylo moje kieszonkowe.

Nawet jak wyjezdzalam z Polski, to na poczatku myslalam, ze to na rok moze dwa.

[Klaudia_24]

Mi się wydaję, że stosunek do emigracji w dużej mierze zależy od środowiska, do którego osoba decydująca się na emigrację należy lub należała.

Według mnie w dużej mierze osoby decydujące się na emigracje w Polsce to są osoby z niskim wykształceniem i pracujące fizycznie...wśród takich osób, wydaje mi się, że raczej postrzega się ich "życie na emigracji" za sukces. Ponieważ w UK czy Norwegii wykonują pracę, którą mieli by w Polsce, za o wiele większe pieniądze (nie jednokrotnie zarabiają za granicą więcej niż w Polsce pracownicy biurowi czy na wyższych stanowiskach ...znam sprzątaczkę co miesięcznie wyciąga na rękę ok 20 tys zł (w Szwecji) czy facetów - budowlańców, którzy po latach pracy za granicą założyli tam swoją własną firmę budowlaną i też zarabiają bardzo dużo - w PL raczej ich "kariera" by się tak nie potoczyła; prowadzenie firmy za granicą często jest łatwiejsze niż u nas w kraju). W przypadku takich osób raczej nigdy "emigracja" nie będzie oznaczała porażki. Bo przecież jak w Polsce ma ta osoba pracować fizycznie za ok. 2-3 tysiące zł to przecież o wiele ambitniej jest by wykonywała taką samą pracę w UK czy Niemczech za te min 1,5 tysiąca GBP/ czy EURO.



Gorzej jest w przypadku osób, które wyemigrowały z Polski po studiach, szczególnie tych lepszych i na początek biorą tam prace fizyczną i muszą się odnaleźć w nowym środowisku i pracy. Wtedy w Polsce jak i zagranicą niejednokrotnie uważa się, że taka osoba poniosła porażkę. Pomimo, że w większości przypadków taka osoba zarabia za granicą o wiele więcej niż jej koledzy ze studiów w Polsce pracując na bardziej prestiżowych stanowiskach. Rozmawiałam ostatnio z jedną Węgierką, która mówiła, mi że teraz w UK pracuje w jakimś sklepie, pomimo, że na Węgrzech skończyła finanse i pracowała w korporacji finansowej ...ale zarabiała tam o wiele mniej i miała o wiele większą odpowiedzialność niż w UK pracując jako kasjerka w sklepie. Podobnie jest z sytuacją młodych ludzi po dobrych studiach w Polsce, ale z różnych powodów nie mogących sobie pozwolić na pracę za granicą na takim samym stanowisku jakby mieli w Polsce. Wtedy myślę, że ich wybór może być postrzegany jako porażka i trochę nią jest. Bo taka osoba, za granicą musi zaczynać od nowa (staże, robienie dodatkowych uprawnień, nostryfikacja dyplomów itd), dodatkowo jej "kariera" w Polsce jest mocno zachwiana (bo wypada z rynku pracy w swojej branży). Pomimo, że zarabia za granicą o wiele więcej, radzi sobie lepiej niż jej koledzy w Polsce to tak na prawdę trochę psuje sobie przyszłość. Bo te osoby co zostały w Polsce za 10 lat maja szanse zacząć zarabiać o wiele lepiej, mieć prestiżowe stanowiska i odpowiedzialne prace, a ta osoba może zostać na poziomie z tej emigracji (albo w wolniejszym tempie się rozwijać).

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta