xxx

[kwitnacybez]

xxx

[Vanir410]

Przede wszystkim, czerpanie radości z życia nie równa się posiadaniu znajomych. Możesz ich mieć, a nadal nie być szczęśliwa. Nigdy nie uzależniaj swojej radości od innych.

Studia są okresem na tyle fajnym, że większość osób nie zna nikogo. Więc tak naprawdę wystarczy być, nie zamykać się w sobie i kogoś poznasz. Ktoś podejdzie, poprosi o numer, kontakt. Pisząc nie zamykać się w sobie mam na myśli, aby nie stać w kącie. Wystarczy podejść obok grupy, powiedzieć cześć. Nie izolować się.

Do poznania znajomych dobre są fora. W ten sposób poznałam jedną z swoich lepszych koleżanek. Ona lub ja ( dość dawno temu to było) napisała post, że jest z tego miasta i szuka kontaktów. Chwilę popisałyśmy, spotkałyśmy się i tak mija już kilka lat.

[squirrelqa]

Próbuj z tą pracą w wakacje - czekają Cię jeszcze 3 miesiące. Spróbuj nawet w sklepach/supermarketach. Ja tak zrobilam po maturze i była to fajna lekcja życia + kontakty z innymi ludźmi.

Na studiach też będą jakieś integracje czy spotkania - idź na nie, nie odmawiaj. Słuchaj innych osób, zapamiętaj osoby, które czymś Cię zainteresują i może okażą się ciekawymi osobami, z którymi nawiążesz nić porozumienia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

Napisane przez squirrelqa

Próbuj z tą pracą w wakacje - czekają Cię jeszcze 3 miesiące. Spróbuj nawet w sklepach/supermarketach. Ja tak zrobilam po maturze i była to fajna lekcja życia + kontakty z innymi ludźmi.

Na studiach też będą jakieś integracje czy spotkania - idź na nie, nie odmawiaj. Słuchaj innych osób, zapamiętaj osoby, które czymś Cię zainteresują i może okażą się ciekawymi osobami, z którymi nawiążesz nić porozumienia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Pisząc, że koronawirus pokrzyżował mi plany, miałam na myśli to, iż poprzesuwały się terminy dosłownie wszystkiego: matur, egzaminów wstępnych na studia, rekrutacji na uczelnię. Egzaminy wstępne na studia mam w połowie sierpnia i do tego czasu będę musiała codziennie, dzień w dzień chodzić na wspomniane zajęcia dodatkowe. Potem do końca miesiąca będzie wyjaśniała się sprawa rekrutacji. Więc tak naprawdę zostanie mi tylko wolny wrzesień i szczerze to nie jestem pewna, czy ktoś będzie chciał mnie zatrudnić na miesiąc, zwłaszcza że teraz przez pandemię dużo osób straciło pracę i wielu doświadczonych pracowników ma problem ze znalezieniem jej ponownie — wiem, bo bliska mi osoba była w takiej sytuacji. Myślicie, że mimo wszystko jest sens próbować czy dać już sobie spokój z tą pracą?

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Czasem są ogłoszenie o jakiejś pracy dorywczej na krótki okres albo na zastępstwo. Ale jak nie masz teraz czasu na szukanie pracy i jeszcze ta cała pandemia i jej skutki, to nie wiem czy w ogóle zdążysz pracę znaleźć, zanim się wrzesień nie skończy.

Ale czy ty chcesz znaleźć pracę na ten miesiąc głównie po to, żeby poznać nowych ludzi? A nie lepiej zapisać się na jakieś wyjazdy adaptacyjne? Chyba zwykle organizowane byly we wrześniu, czyli przed startem zajęć, w celach integracyjnych. Ale nie wiem jak teraz będzie, czy przez wirusa w ogóle nie będę odwołane. Do września jeszcze dużo czasu.

Prawda jest taka, że po każdym etapie życia dużo znajomości się i tak ucina. Jak poszłam na studia, to poznałam najwięcej ludzi. Z najbliższymi przyjaciółmi mam kontakt cały czas, ale większość znajomości ze studiów prędzej czy później się urwała. W nowej pracy poznałam nowych znajomych, z którymi też się kontakt stopniowo urwał po zmianie pracy. W kolejnej pracy poznałam nowych znajomych. Także wiesz, to nie jest tak, że przegapisz jeden moment i to zaważy na całym twoim życiu towarzyskim. W każdym momencie możesz poznać nowych ludzi

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PinkyBinky]

Napisane przez kwitnacybez

Odkąd tylko pamiętam, byłam typową introwertyczką — nieśmiałym i zamkniętym w sobie dzieckiem, później taką samą nastolatką. Wstydziłam się obcych ludzi oraz tych, których znałam słabo, a szczególnie onieśmielały mnie osoby aroganckie. Miałam problem z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami. Co więcej, rodzice wychowywali mnie pod kloszem, a ja sama bardzo dobrze się uczyłam, więc w moim środowisku uważano mnie za grzeczną dziewczynkę i nudziarę. W szkole czy na podwórku zawsze byłam outsiderką, trzymałam się jedynie ze społecznymi wyrzutkami, bo tylko takich ludzi podświadomie przyciągałam do siebie — choć muszę przyznać, że żadna z tych znajomości nie przerodziła się w wieloletnią przyjaźń.

Obecnie mam 18 lat (tegoroczna absolwentka liceum i maturzystka) i czuję się BARDZO samotna. Naprawdę nie mam żadnych znajomych, nie mówiąc już o przyjaciołach. Nie mam koleżanek. Chłopaka też nigdy nie miałam. Przez całe liceum trzymałam się z dwiema dziewczynami z klasy, ale każda z nas czyniła to ze zdrowego rozsądku, aby nie być zupełnie sama, mieć z kim zrobić projekt grupowy i pogadać na korytarzu. Nic więcej. Czuję, że mimo tych trzech wspólnie spędzonych lat nie zintegrowałyśmy się ze sobą na tyle, aby kontynuować tę znajomość po zakończeniu szkoły — zwłaszcza że te koleżanki i tak zaraz wyjadą poza nasze miasto na studia. Na zajęciach dodatkowych, na które chodzę, każdy okazuje się przede wszystkim zajęty nauką — nie jest to grupa osób zainteresowana poznawaniem nowych ludzi, a z kolei ja nie jestem duszą towarzystwa, która jako pierwsza zagaduje obce osoby...

Wszystko to skoczyło się tak, że przez ostatni rok (albo i więcej) moje życie to było tylko: szkoła — dom, dom — szkoła. Każdy wolny wieczór bądź weekend spędziłam sama w czterech ścianach swego pokoju (serio!), ucząc się, czytając książki, oglądając filmy lub seriale, rysując itp., bo, tak jak już wspomniałam, nie mam żadnych znajomych; nie mam do kogo zadzwonić i zaproponować wspólne wyjście; nikt też sam z siebie się mną nie interesuje. To naprawdę przygnębiające uczucie. Trudno jest żyć w pojedynkę. Patrzę na moich rówieśników, którzy korzystają z uroków młodości, czerpią z życia garściami i odnoszę wrażenie, że moje przecieka mi przez palce, bo od lat nie potrafię przebić się przez skorupkę własnego wycofania. Najbardziej jednak martwi mnie to, że wszystko będzie takie samo na studiach. Boję się, że na początku akademickiego roku ludzie ni stąd, ni zowąd zintegrują się ze sobą, połącza w grupki, a ja będę do końca nauki na uczelni outsiderką — przecież już to znam. To mój największy lęk.

Zanim wybuchła pandemia, miałam taki zamiar, żeby na wakacjach pójść do pracy — byle jakiej, byle tylko zabić czas, doświadczyć czegoś innego i przejść przez swoisty trening umiejętności społecznych, jednak koronawirus pokrzyżował mi plany. Przez to wszystko teraz tylko stresuję się, że nie zdążę przygotować się psychicznie na nowy etap w życiu. A tak BARDZO chciałabym coś zmienić w tej mojej nudnej egzystencji, zmienić samą siebie. Może któraś z Was ma podobne doświadczenia? Jak udało się Wam pokonać własne słabości? Może macie dla mnie jakieś wskazówki, jak walczyć z nieśmiałością?

Zależy mi też bardzo na znalezieniu przyjaciół. Mieszkam w średniej wielkości mieście, gdzie będę również studiować i zastanawiam się, w jakich środowiskach, grupach społecznych powinnam szukać znajomych. Gdzie poznam ludzi, którzy będą otwarci na nowe znajomości? Myślę, że potrzebuję osób, które są odważniejsze ode mnie — od takich więcej się nauczę i przy takich mam szansę się otworzyć na innych. Gdzie Wy poznałyście swoich przyjaciół?

Z góry dziękuję za wszystkie odpowiedzi.

Też jestem raczej introwertykiem i praktycznie do końca liceum nie miałam ani jednej przyjaciółki - tylko jedna koleżankę w szkole. Zawsze myślałam że jak pójdę do gimnazjum czy liceum to będzie lepiej, bo poznam nowych ludzi, ale nic samo nie przyjdzie. Na studiach stałam się duszą towarzystwa, zgłosiłam się na staroste, sama organizowałam jakieś integracje. Przez to że każdy widział mnie jako pewną siebie osobe znalazłam naprawdę dużo znajomych z którymi kontakt mam do dzisiaj. Mi w przełamaniu nieśmiałości pomogła tak naprawdę siłownia i inne zainteresowania które pomagały mi rozwinąć siebie. Czułam się ze sobą dobrze i wiedziałam że mam sporo do powiedzania. Nie zawsze czuję sie komfortowo mówiąc o sobie, dlatego często po prostu staram się słuchać co inni mają do powiedzenia i pokazuje że naprawdę mnie to interesuje. Ludzie lubią rozmawiać z kimś kto ich wysłucha i zadaje pytania dlatego jeżeli Ty nie lubisz mowić o sobie to w taki sposób możesz znaleźć sobie jakichś znajomych. Druga sprawa to to, czy sama od siebie robisz cokolwiek żeby jakoś znajomości z innymi rozwinąć? Od początku pisz i utrzymuj kontakt z osobami które poznasz, to bardzo dużo daje.
Wszędzie szybko tworzą się grupki, dlatego jeżeli czegoś w sobie nie zmienisz to najprawdopodobniej twoja sytuacja na studiach będzie wygladała podobnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

[1=fbf4f81e41525779832788c d71e9a6a506251643_6580de1 7ecce4;87928281]Czasem są ogłoszenie o jakiejś pracy dorywczej na krótki okres albo na zastępstwo. Ale jak nie masz teraz czasu na szukanie pracy i jeszcze ta cała pandemia i jej skutki, to nie wiem czy w ogóle zdążysz pracę znaleźć, zanim się wrzesień nie skończy.

Ale czy ty chcesz znaleźć pracę na ten miesiąc głównie po to, żeby poznać nowych ludzi? A nie lepiej zapisać się na jakieś wyjazdy adaptycyjne? Chyba zwykle organizowanr byly we wrześniu, czyli przed startem zajęć, w celach integracyjnych. Ale nie wiem jak teraz będzie, czy przez wirusa w ogóle nie będę odwołane. Do września jeszcze dużo czasu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

Znaczy, z tą pracą to chodziło mi bardziej o to, że byłby to dla mnie głównie trening umiejętności społecznych i obycia wśród obcych ludzi. W mniejszym stopniu byłaby to szansa na znalezienie sobie nowych znajomych, bo nie wiadomo, czy trafiłabym na zespół w podobnym przedziale wiekowym do mojego.

Jeśli chodzi o pytanie tytułowe - "Gdzie mogę poznać nowych ludzi?", to myślałam o jakiś wolontariacie, albo, jak ktoś już pisał, forum... Jestem wciąż na etapie szukania dobrych pomysłów. A co do wyjazdu adaptacyjnego €- jeśli taki się odbędzie, to na pewno pojadę.

---------- Dopisano o 17:07 ---------- Poprzedni post napisano o 16:40 ----------

Napisane przez PinkyBinky

Druga sprawa to to, czy sama od siebie robisz cokolwiek żeby jakoś znajomości z innymi rozwinąć? Od początku pisz i utrzymuj kontakt z osobami które poznasz, to bardzo dużo daje.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Szczerze mówiąc, to jest to dość skomplikowane. Jeszcze w gimnazjum i na początku liceum starałam się jakoś podtrzymywać znajomości, pisałam na przykład do koleżanek, czy mają ochotę wyskoczyć ze mną w jakieś miejsce. Zazwyczaj jednak druga strona pozostawała bierna, tzn. kiedy ja inicjowałam spotkanie, to wychodziła ze mną, ale kiedy ja się nie odzywałam, ona sama z siebie nie szukała okazji, aby znów pogadać. I tak działo się za każdym razem. Możliwe, że to ja robiłam coś źle. Nie sądzę jednak, że zachowywałam się zbyt natarczywie; bardzo prawdopodobne, iż było wręcz odwrotnie. Nie wyniosłam z domu żadnych wzorców utrzymywania relacji towarzyskich. Moi rodzice są typowymi samotnikami; dobrali się tak we dwójkę i nie potrzebują spraszania do domu znajomych i organizowania z nimi imprez. Inna sprawa, że, tak jak już pisałam, podświadomie przyciągam do siebie osoby podobne do siebie - introwertyków, outsiderów, samotników. Często odnoszę wrażenie, że nie mają oni naturalnej potrzeby częstego kontaktu z ludźmi, czyli takiej, jaką ja teraz odczuwam.

Muszę się przyznać, że pod koniec liceum poczułam się zmęczona tymi wszystkimi fiaskami towarzyskimi i przestałam już jakkolwiek zabiegać o względy znajomych. Oczywiście, w rezultacie tylko spotęgowało to moją samotność. Wiem, że muszę się jakoś ogarnąć, bo jak nic nie zrobię, to będzie tylko gorzej.

[Metheus]

Uwaga - nie będę pocieszać.


Wbrew pozorom ludzi samotnych jest całkiem sporo. Taki znak Naszych czasów, ale to też pewne kuriozum i paradoks. Mamy tyle narzędzi komunikacji, możliwości nawiązywania nowych relacji, że... sami nie wiemy jak je nawiązywać i podtrzymywać. Gdzie szukać ludzi podobnych sobie? Niby zakładasz konto na jakimś forum, ale nierzadko masz wrażenie że jednak tu nie pasujesz i wędrujesz po internecie dalej.


Portale randkowe? Potrzeba dużo czasu, dużo tam jest dziwnych, zdesperowanych i toksycznych ludzi, którzy próbują manipulować. Zwłaszcza tyczy się to kobiet (ach, spotykałem się z taką psychiczną manipulantką...), bo u facetów to jest tak, że szukają tylko seksu.



Nad czym ciągle zastanawia się człowiek bez znajomych/przyjaciół? Gdzie poznać nowych ludzi. I okazuje się, że można kogoś poznać, ale to będą znajomości przelotne, związane ze szkołą, z kursem, z treningiem, z pracą - tak jak pewna osoba wspomniała już wyżej. Czy coś ponad tę ramę wychodzi? Czasami tak, ale najczęściej nie. Ludzie po 20 zaczynają się wiązać ze sobą, biorą śluby, zakładają rodziny, chcą spędzać tylko we dwójkę - piszę to już z własnych obserwacji.


Najłatwiej koleżeństwo i przyjaźnie nawiązać "za dzieciaka". Potem z pewnym wiekiem staje się to maksymalnie utrudnione, dużo ludzi ma już swoje paczki i nie chcą nikogo z zewnątrz.



Co do pracy - świetny pomysł. Ja zacząłem od McDonald's gdzie w sumie jest duża rotacja ludzi (bo nie każdy tam wytrzymuje) i można naprawdę poznać dużo ciekawych osób (u mnie praktycznie był cały przekrój społeczeństwa w jednym miejscu xD). Akurat mi się tam spodobało i "wytrzymałem" 2 lata z małym awansem. W sumie ja tam czułem się doceniony, teraz trochę tęsknię za tą pracą głównie ze względu na ludzi.

Moi rodzice są typowymi samotnikami; dobrali się tak we dwójkę i nie potrzebują spraszania do domu znajomych i organizowania z nimi imprez. Inna sprawa, że, tak jak już pisałam, podświadomie przyciągam do siebie osoby podobne do siebie - introwertyków, outsiderów, samotników. Często odnoszę wrażenie, że nie mają oni naturalnej potrzeby częstego kontaktu z ludźmi, czyli takiej, jaką ja teraz odczuwam.

W sumie to napisałbym tak samo.

[PinkyBinky]

Ja bardzo lubię towarzystwo introwertycznych osób, można zazwyczaj porozmawiać na trochę poważniejsze tematy, nie musisz słuchać przez godzinę o firankach zakupionych przez koleżankę zazwyczaj jest tak że introwertykow biorą pod skrzydła ekstrawertycy, jak spotkają się dwie bardziej introweryczne osoby to jedna jednak musi wykazać się większą otwartością, żeby ta druga w końcu postanowiła się otworzyć. Także nie warto się zniechęcać jeżeli raz ktoś nie wykazał zainteresowania znajomością.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

Napisane przez Vanir410

Przede wszystkim, czerpanie radości z życia nie równa się posiadaniu znajomych. Możesz ich mieć, a nadal nie być szczęśliwa. Nigdy nie uzależniaj swojej radości od innych.

Wracając jeszcze do pierwszej odpowiedzi, w pełni zgadzam się z tym, że duże grono znajomych nie jest gwarantem szczęścia. Znam przypadki osób, które były duszami towarzystwa, a mimo to czuły się nieszczęśliwe.

Jednak miałam na myśli to, że stałe uczucie samotności, jakiego doświadczam od dłuższego czasu, też wpływa negatywnie na moją samoocenę. Nie stałam się samotnikiem ze świadomego wyboru i w pewnym momencie zauważyłam u siebie tendencję do dopowiadania sobie, że jest ze mną coś nie tak, że społeczeństwo mnie nie akceptuje, skoro tak wygląda moje życie...

Mimo wszystko nie chcę Wam się tutaj tylko żalić. Zależy mi na tym, aby jakoś zmienić moje życie. Wciąż szukam pomysłów na działanie i bardzo dziękuję Wam za odpowiedzi. Chętnie poczytam jeszcze więcej opinii i rad.

[Cukier_Puder_]

Myślę, że dużo ci da zmiana środowiska jak pójdziesz na studia. Zaczynasz jednak z czystą kartą. Tylko po prostu jak już się gdzieś dostaniesz, to pójdź na zorganizowane spotkanie, nie izoluj się od ludzi, są zawsze imprezy, połowinki. A jak nie lubisz, to właśnie bardziej kameralnie. Poza tym jakieś grupy zainteresowań, wydarzenia na fb.

[4bf691ac28ce4b7c42a5e5e37940d2d92e088cdd_611061f254610]

Myslę, że część twojego opisu bardzo dobrze opisuje również mnie, chociaż jestem 10 lat starsza. Ja znajomych na dłużej nie poznałam ani w liceum, ani na studiach, , ani na kole naukowym, ani na kursach językowych, ani za zajęciach sportowych, ani w pracy, ani na portalach randkowych. Pierwsza pisałam do ludzi z przysłowiowym "co tam", ale nawet na to nie było odpowiedzi. Człowiek się stara, a efektu nie ma. No cóż, napraszać się nie będę. Takie życie.

[Swietusia]

Gdy byłam w liceum, doświadczyłam największej samotności w moim życiu. Nie byłam introwertyczką, po prostu nie było tam żadnego człowieka, z którym mogłabym się przyjaźnić. Był to dla mnie jakiś tam zawód, bo marzyłam, że skoro idę do klasy o specyficznym profilu, poznam ludzi podobnych do mnie. Nic bardziej mylnego.

Wiele się zmieniło na studiach. Poszłam na nie z bardzo otwartym sercem na nowe znajomości. (Może pomógł mi w tym fakt, że byłam tamtego lata również pierwszy raz na woodstocku i zrozumiałam, że ludzie jeszcze potrafią być mili.) Pojechałam na tygodniową wycieczkę integracyjną z mojej uczelni, gdzie wszyscy ludzie byli mi totalnie obcy. Poszłam na piwo integracyjne, organizowane przez studentów z roku wyżej, znowu nie znając tam nikogo. Poszłam na spotkanie organizacji studenckiej, działającej w obrębie mojego kierunku, znowu do obcych ludzi. Gdy poznałam swoją grupę dziekańską, zaproponowałam im wyjście na miasto z zakazem rozmawiania o studiach, żebyśmy się lepiej poznali. Ostatecznie okazało się, że najbliższe znajomości zawiązały się właśnie w tej grupie, chociaż na początku nic na to nie wskazywało. Widocznie potrzebowaliśmy takiego wypadu, o jakim napisałam. Ale nie mogłam tego przewidzieć. Po prostu szłam gdzie popadło, będąc otwarta i miła dla ludzi.

Przez to wszystko już zawsze będę kojarzyć studia jako świetny czas na poznawanie ludzi i docenianie współpracy z nimi. Nie wiem, jakie Ty będziesz miała okazje, by kogoś poznać, ale nie przepuszczaj żadnej, może w końcu ktoś fajny się znajdzie. Tego Ci życzę.

[kwitnacybez]

Co do zmiany środowiska i zaczynania z czystą kartą, to myślałam podobnie przed rozpoczęciem liceum. Wśród nowych rówieśników widziałam dla siebie szansę na rozwinięcie mojego nudnego życia towarzyskiego. Niestety, wyszło, jak wyszło. Ludzie bardzo szybko dobrali się w grupki, a ten podział nie zmienił się do końca szkoły. I warto tu zaznaczyć, że uczestniczyłam w spotkaniu integracyjnym klasy, jeździłam na pierwsze wycieczki. Poszłam też na połowinki, ale na studniówkę z różnych powodów już nie chciałam. Te dwie koleżanki z klasy mnie namówiły i uległam im. Stosunek do tej imprezy mam neutralny - ani nie było to dla mnie jakieś szczególne przeżycie, ani też nie stała mi się tam żadna krzywda.

Mimo wszystko nie będę się poddawać i, tak jak mówisz, będę chodzić na incjatywy integracyjne na studiach. Może tym razem będę mieć więcej szczęścia. Trzymajcie za mnie kciuki.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Alejakto]

Dlaczego nie dobralas się z żadna grupka? A czy Ty potrafisz podejść do kogoś na ulicy i zagadać? O byle czym, niekoniecznie do faceta?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

Napisałam już na wstępie, że jestem bardzo nieśmiała. Mam problemy z nawiązywaniem kontaktów z ludźmi, a najbardziej wstydzę się osób, których nie znam, więc podejście do obcej osoby na ulicy jest dla mnie bardzo trudne. Wspomniałam też, że w liceum trzymałam się z 2 dziewczynami z klasy, więc we 3 stanowiłyśmy jakąś tam grupkę. Co innego, że nie do końca byłam usatysfakcjonowana z tego, jak się to wszystko potoczyło.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Cukier_Puder_]

Napisane przez kwitnacybez

Co do zmiany środowiska i zaczynania z czystą kartą, to myślałam podobnie przed rozpoczęciem liceum. Wśród nowych rówieśników widziałam dla siebie szansę na rozwinięcie mojego nudnego życia towarzyskiego. Niestety, wyszło, jak wyszło. Ludzie bardzo szybko dobrali się w grupki, a ten podział nie zmienił się do końca szkoły. I warto tu zaznaczyć, że uczestniczyłam w spotkaniu integracyjnym klasy, jeździłam na pierwsze wycieczki. Poszłam też na połowinki, ale na studniówkę z różnych powodów już nie chciałam. Te dwie koleżanki z klasy mnie namówiły i uległam im. Stosunek do tej imprezy mam neutralny - ani nie było to dla mnie jakieś szczególne przeżycie, ani też nie stała mi się tam żadna krzywda.

No, ok, byłaś na tych spotkaniach i co robiłaś? Po prostu byłaś obecna? Nie zagadywałaś ludzi? Nie rozmawiałaś?

[kwitnacybez]

Zagadywałam, ale widocznie z marnym skutkiem, choć wówczas starałam się, jak tylko mogłam. Pamiętam, że na spotkaniu integracyjnym przed rozpoczęciem roku szkolnego dużo rozmawiałam z jedną z tych dziewczyn, z którymi potem się trzymałam, a 1 września usiadłam całkiem przypadkowo w ławce z drugą z tych dziewczyn i potem po rozpoczęciu roku jeszcze z kilkoma innymi osobami poszłyśmy na kawę. Z tym że naszą późniejszą relację ciężko nazwać jakąś przyjaźnią. Ot, trzymałyśmy się ze sobą z braku laku.

Nie chodzi mi jednak o to, żeby roztrząsać wydarzenia sprzed trzech lat, a zmienić coś, żeby w przyszłości było lepiej...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Alejakto]

Hmm. Kiedyś spotkałem się z dziewczyna, z która całkiem przyjemnie się pisalo. To były jeszcze czasy bardziej smsow czy gg. Na tym spotkaniu ona mi się za bardzo nie spodobała wizualnie, ale staralem się normalnie z nią pogadać. Na każde moje pytanie odpowiadała tak lub nie. Tak, jakby nie potrafiła mówić nic innego. Do dziś zastanawiam się dlaczego w ogóle przyszła skoro nie chciała się wyluzować i to było dla niej (jak zakładam tak drastyczne przeżycie).

Oprócz tego, że jesteś nieśmiała, potrafisz porozmawiać z ludźmi? Czy ta rozmowa wygląda podobnie jak z mojej historii?

Ja kiedyś miałem swoje grono znajomych, dziś Ci ludzie sa mi obcy. Może czasami lepiej tak?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kwitnacybez]

Podczas rozmowy ze znajomymi i potencjalnymi znajomymi na pewno nie odpowiadam wyłącznie tak lub nie. Staram się, jak tylko mogę, zadaję pytania. Ale nie wiem, czy może mimo wszystko nie jestem trochę sztywna? Sztywno-miła? Być może za bardzo staram się być miła, grzeczna, kulturalna i przez to wyglądam na spiętą, za mało wyluzowaną? Może widać, że z jednej strony jestem uprzedzona po swoich wszystkich niepowodzeniach, a z drugiej bardzo mi zależy, żeby dobrze wypaść? Sama już nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Na pewno też lżej mi się gada , jeśli rozmówca jest w takimi samym stopniu zainteresowany konwersacją, ewidentnie ją podtrzymuje itp.

A co do tej dziewczyny, o której mówisz, to nie oceniałabym jej tak brutalnie, że nie wiadomo, po co przychodziła. Intencje na pewno miała dobre, ale może jednak przerosło ją to, zwłaszcza jeśli była bardzo, bardzo nieśmiała, a ty się jej jeszcze podobałeś. Tak to u niektórych działa - im lepiej chcą, tym gorzej wychodzi. Nie mówię, oczywiście, że powinieneś brnąć w tę znajomość, skoro było, jak było, ale trochę więcej empatii. Ludzie mają różne problemy ze sobą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Alejakto]

Pw

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Cukier_Puder_]

Napisane przez kwitnacybez

Podczas rozmowy ze znajomymi i potencjalnymi znajomymi na pewno nie odpowiadam wyłącznie tak lub nie. Staram się, jak tylko mogę, zadaję pytania. Ale nie wiem, czy może mimo wszystko nie jestem trochę sztywna? Sztywno-miła? Być może za bardzo staram się być miła, grzeczna, kulturalna i przez to wyglądam na spiętą, za mało wyluzowaną? Może widać, że z jednej strony jestem uprzedzona po swoich wszystkich niepowodzeniach, a z drugiej bardzo mi zależy, żeby dobrze wypaść? Sama już nie mam pojęcia, co o tym myśleć. Na pewno też lżej mi się gada , jeśli rozmówca jest w takimi samym stopniu zainteresowany konwersacją, ewidentnie ją podtrzymuje itp.

Może tak być, są takie osoby, że niby wszystko ok, ale widać tę desperację, żeby być miłym i z każdym się zaznajomić. Przez co wypada to sztucznie i jednak ludzie nie czują się komfortowo, bo widzą desperację

[kwitnacybez]

Napisane przez Cukier_Puder_

Może tak być, są takie osoby, że niby wszystko ok, ale widać tę desperację, żeby być miłym i z każdym się zaznajomić. Przez co wypada to sztucznie i jednak ludzie nie czują się komfortowo, bo widzą desperację

To ja już nie wiem, co mam robić, żeby było lepiej. Tak źle i tak niedobrze. Zdecydowanie nie umiem w relacje międzyludzkie, ha ha...

[januszpolak]

Napisane przez kwitnacybez

To ja już nie wiem, co mam robić, żeby było lepiej. Tak źle i tak niedobrze. Zdecydowanie nie umiem w relacje międzyludzkie, ha ha...

Być sobą po prostu. Być miłą kiedy chcesz być miłą a nie z automatu. Po prostu być szczerą i naturalną.

[niemanicka]

Na studiach kazdy bedzie chciał sie zakumplował, wiec nie musisz martwić sie o zaangażowanie innych w poszukiwaniu znajomych. Tak jest po prostu fajniej i łatwiej. Przyjemnie sie razem imprezuje, spotyka, rozmawia, ale tez pożycza notatki i uczy.

Ja złapałam pierwsze mocniejsze relacje na studiach na ćwiczeniach w grupach. Tam mieliśmy grupki do wykonywania zadań i tak sie lepiej wszyscy poznaliśmy. Znajomosci te mamy do teraz. Natomiast wiem, ze pozostali nie za bardzo sie ze sobą trzymają. Tak jak ktos juz wspomniał, czesto znajomosci trwają etapami - w szkole/na studiach/w pracy/w nowej pracy itd.

Moim zdaniem jesli chcesz poznać nowych ludzi, powinnaś dać cos od siebie. Nie mozesz tylko czekac az inni cie zauważa i zagadają. Dla nich to tez moze byc trudne. Najważniejsze to rozmawiać i znaleźć wspólny grunt, wtedy juz pójdzie gładko. Staraj sie zagadywać ludzi czym sie interesują, skad pochodzą itd. Spróbuj znaleźć wspólny grunt. Kiedy twoja grupa bedzie siedzieć na stołówce/ przed sala, podejdź do nich i sie przywitaj, przedstaw z tymi których nie znasz, zagadaj o pogodę/zajęcia/akademik itp. Po prostu trzeba dać cos od siebie. Otwartych, pewnych siebie ekstrawertykow nie jest wcale az tak duzo.

Teraz macie trudna sytuacje, jako uczniowie. To juz któryś wątek na podobny temat i ja sie nie dziwie, bo zamknęli was w domach, to i kontakty towarzyskie mogły umrzeć. Niw obwiniaj siebie o to. Trzymam kciuki.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk