Mam wrażenie, że nie należę do tego świata?!

[Incognito1]

Witam.

Mam pewien problem. Czasem miewam uczucie, że nie powinnam być w miejscu, w którym się aktualnie znajduję. Jest to okropne uczucie. Coś na miarę deja-vu, ale o wiele gorsze.. Zdarza się to również w sytuacjach kiedy siedzę w domu, wśród bliskich, a takie miejsce przecież nie powinno wywoływać u mnie takich uczuć

Od zawsze czułam, że nie jestem tutaj bez powodu, że mam do wykonania misję. Od kiedy pamiętam wiedziałam ,że świat jest niesprawiedliwy i do dnia dzisiejszego chciałabym to zmienić. Zawszę mam potrzebę wydobycia z ludzi tych cech, o których każdy zapomina. Mam problem z utrzymaniem kontaktów z ludźmi, chociażby dlatego, że mam wrażenie, że "nadają na innych falach" niż ja. Obserwuję ludzi, zawsze ciekawiły mnie relacje, sposób porozumiewania się, wyrażania uczuć i chęć naprawiania tego u ludzi. Czuję się niespełniona. Wiem, że po studiach znajdę pracę, założę rodzinę itd, ale też wiem, że to jest niewystarczające. Marzę, aby żyć tak jak każdy inny. Mam wrażenie, że jestem w tym wyobcowana. Nikt mnie nie rozumie i oczywiście bierze za szaloną, ale ja wiem, że ze mną wszystko jest w porządku. Na dowód tego mogę dodać, że znalazłam się już u psychiatry (3 nawet) raz psychologów, ale żaden nie dał mi nigdy konkretnej odpowiedzi, tyle co się dowiedziałam ogólnie, że jestem dziwnym przypadkiem, jestem inteligentna, mam myślenie filozoficzne , ale również to, że potrzebuję terapii (w co wcale nie wątpię).

Piszę tu po to, nie dlatego ,aby dowiedzieć się czy jestem chora, ale po to, aby dowiedzieć się czy ktoś również miewa takie uczucia?

[Joline]

Ja też mam poczucie misji.
Myślę że wiem jak się czujesz, z tymże ja nie mam potrzeby naprawiania świata, moja misja jest bardziej egosityczna, tzn. wiem że misja dotyczy mnie, wypełnienia pewnego planu.
Jeśli pojawiają się ludzie, to tylko jako narzędzie żeby umożliwić mi 'przejście do następnego etapu' ale nie są czymś do czego dożę, np. jeśli chodzi o przyjeźń, miłość. Nie są punktem docelowym.

[_Mia]

Może masz jakąś misję do spełnienia. Szukaj

[Yin]

Jesteś wierząca ?

[8c5e47fe6e48fd89bc9c227f1239fe5b9f79e095_5edd71729ccf0]

Napisane przez Incognito1

Witam.

Mam pewien problem. Czasem miewam uczucie, że nie powinnam być w miejscu, w którym się aktualnie znajduję. Jest to okropne uczucie. Coś na miarę deja-vu, ale o wiele gorsze.. Zdarza się to również w sytuacjach kiedy siedzę w domu, wśród bliskich, a takie miejsce przecież nie powinno wywoływać u mnie takich uczuć

Od zawsze czułam, że nie jestem tutaj bez powodu, że mam do wykonania misję. Od kiedy pamiętam wiedziałam ,że świat jest niesprawiedliwy i do dnia dzisiejszego chciałabym to zmienić. Zawszę mam potrzebę wydobycia z ludzi tych cech, o których każdy zapomina. Mam problem z utrzymaniem kontaktów z ludźmi, chociażby dlatego, że mam wrażenie, że "nadają na innych falach" niż ja. Obserwuję ludzi, zawsze ciekawiły mnie relacje, sposób porozumiewania się, wyrażania uczuć i chęć naprawiania tego u ludzi. Czuję się niespełniona. Wiem, że po studiach znajdę pracę, założę rodzinę itd, ale też wiem, że to jest niewystarczające. Marzę, aby żyć tak jak każdy inny. Mam wrażenie, że jestem w tym wyobcowana. Nikt mnie nie rozumie i oczywiście bierze za szaloną, ale ja wiem, że ze mną wszystko jest w porządku. Na dowód tego mogę dodać, że znalazłam się już u psychiatry (3 nawet) raz psychologów, ale żaden nie dał mi nigdy konkretnej odpowiedzi, tyle co się dowiedziałam ogólnie, że jestem dziwnym przypadkiem, jestem inteligentna, mam myślenie filozoficzne , ale również to, że potrzebuję terapii (w co wcale nie wątpię).

Piszę tu po to, nie dlatego ,aby dowiedzieć się czy jestem chora, ale po to, aby dowiedzieć się czy ktoś również miewa takie uczucia?

To może zanim zaczniesz zmieniać świat, dokończysz swoją terapię....

[suszarka]

to może zapisz się do wolontariatu zamiast pisać na forum, że masz misję?

terapia, skoro była Ci proponowana, też nie zaszkodzi.

[_ema_]

Na czym miałaby polegać Twoja misja?

[Colderia]

Napisz książkę.

[mpt]

[1=8c5e47fe6e48fd89bc9c227 f1239fe5b9f79e095_5edd717 29ccf0;44300238]To może zanim zaczniesz zmieniać świat, dokończysz swoją terapię....[/QUOTE]
Dokładnie. Bardzo możliwe, że zaczyna dziać się coś niedobrego - skup się na wizytach u psychologa.

[zakonna]

szczerze mówiąc, dobry prawdziwy PSYCHOTERAPEUTA, nie psycholog, na pewno nie powie ci, że jesteś dziwnym przypadkiem. W fachowej pracy terapeutycznej nie ma miejsca na takie słowa, mocno sugeruję pójść na dobrą terapię i ją doprowadzić do końca.

[Lemmy is God]

A ile masz masz lat? Bo czasem z takiego myślenia się wyrasta, ale skoro terapia byłą proponowana to warto ją zrobić.

[201607040946]

Oooj, wiem cos o tym. Do lekarza marsz!

[Incognito1]

Ja już skończyłam terapię i to z zupełnie innego powodu

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:21 ----------

Napisane przez Yin

Jesteś wierząca ?

Tak jestem

---------- Dopisano o 11:23 ---------- Poprzedni post napisano o 11:23 ----------

Napisane przez Colderia

Napisz książkę.

Jedną już napisałam. Zabieram się powoli za drugą

---------- Dopisano o 11:24 ---------- Poprzedni post napisano o 11:23 ----------

[1=8c5e47fe6e48fd89bc9c227 f1239fe5b9f79e095_5edd717 29ccf0;44300238]To może zanim zaczniesz zmieniać świat, dokończysz swoją terapię....[/QUOTE]

Jak już wspomniałam wyżej, dawno jestem po, również po lekach i również wspomniałam, że z innych powodów.

---------- Dopisano o 11:28 ---------- Poprzedni post napisano o 11:24 ----------

Napisane przez Joline

Ja też mam poczucie misji.
Myślę że wiem jak się czujesz, z tymże ja nie mam potrzeby naprawiania świata, moja misja jest bardziej egosityczna, tzn. wiem że misja dotyczy mnie, wypełnienia pewnego planu.
Jeśli pojawiają się ludzie, to tylko jako narzędzie żeby umożliwić mi 'przejście do następnego etapu' ale nie są czymś do czego dożę, np. jeśli chodzi o przyjeźń, miłość. Nie są punktem docelowym.

Cieszę się, że w końcu ktoś normalnie zareagował. Czytałam na temat takich ludzi i również fora, jest takich ludzi mnóstwo. Problem w tym, że na polskich forach raczej tego się nie znajdzie. Jeżeli Ciebie to interesuje to jest parę książek na ten temat. Wydaję mi się, że to nie jest problem wagi psychologii lub psychiatrii, ale sprawy duchowej. Zawsze mnie to interesowało i staram się w to zagłębiać, ale jednoznacznej odpowiedzi nie znalazłam, niestety.

Ludzie powtarzam, ze mną jest wszystko najbardziej w porządku, z tym, że ja również się z tego śmieję i z tą "misją" to rozumiem, że wydaje się co najmniej chore, ale to jest bardziej na zasadzie, że wiem, że coś muszę zrobić dobrego, żeby poczuć spełnienie.

[Yin]

Napisane przez Incognito1

Tak jestem

To już wszystko jasne. Spróbuje Ci to (i innym wizażankom) wytłumaczyć. Otóż wg Biblii każdy człowiek jest powołany do świętości i do pomagania innym ludziom. Od sumienia człowieka zależy w jakim stopniu te powołanie umie rozstrzygnąć. Nie wiem jaka wiara jest w Tobie, ale takie poczucie misji może wynikać z głębokiego zakorzenienia się w religię. Dla wierzących: Może akurat Bóg chce, aby wiedziała po co tu jest na Ziemi ? Dla niewierzących i dla Ciebie: Jeśli poczucie misji wiąże się z pomocą bliźniemu, ogólnemu dawaniu dobra NIE DLA SIEBIE ale dla ludzi i dla Boga w którego wierzysz to JEST TO NORMALNE bo jest wiele przykładów osób świętych i świadectw osób świeckich (chodzi mi o ludzi,którzy są w małżeńśtwach), którzy to czuli, wypełniali i poczuli spełnienie.

Nie jest normalne: gdy Twoja misja jest związana z np. uwaleniem sekty Illuminatów, zabicie masonerii, rozbrojenie jakiejś bomby którą stworzył szalony naukowiec lub inny motyw z filmów.

No i najważniejsze - to ma być praca dla innych, nie dla siebie. W sumie można się tu przyczepić do samego faktu,że to oznajmiłaś bo ludzie powołani do czegoś nikomu o tym nie mówią, ale przyjmijmy że internet Cię tu "rozgrzesza" anonimowością.

[Incognito1]

A do tego co napisałam w głównym poście w związku z terapią. Na terapię mam chodzić od nowa bardziej ze względu na moją "wrażliwość". Krótko mówiąc - nauczyć się mieć mniej rzeczy w d***e Również po zmienianiu psychologów, nigdy nie trafiłam na takiego, który dał mi jasną odpowiedz co mi jest. Psychiatrzy również mówili, że ze mną wszystko w porządku - bo również myślałam, że zwariowałam. W depresję wpadłam właśnie z poczucia niespełnienia. Dlatego byłam na lekach, jak lekarz stwierdził - jestem oporna na leczenie, bo pomimo końskich dawek dalej czułam się jak czułam. Jedyne co mówili na ten temat to to, że powinnam udać się z tym do psychologa. Z drugiej strony tam jakoś to zdiagnozowali, ale do końca nie wiedzieli co to jest. Miałam inne problemy, o których nie zamierzam tutaj pisać, ale one nic z tym nie mają wspólnego. Z reguły jestem osobą bardzo wrażliwą, nie ma we mnie nienawiści, co mnie strasznie boli, bo czasem się przyda, wybaczam bardzo łatwo i pomimo tego co mnie spotkało w życiu ja nadal potrafię powiedzieć, że nie mam nikomu nic za złe. I to jest również problem. Tak jak napisałam, szukam ludzi o takim samym problemie, bo może ktoś w końcu mnie oświeci.

[suszarka]

Napisane przez Incognito1

Ludzie powtarzam, ze mną jest wszystko najbardziej w porządku, z tym, że ja również się z tego śmieję i z tą "misją" to rozumiem, że wydaje się co najmniej chore, ale to jest bardziej na zasadzie, że wiem, że coś muszę zrobić dobrego, żeby poczuć spełnienie.

to zrób coś w takim razie dobrego, jaki masz problem? bo nie łapię?
rozumiem, jak by Twoja misja polegała na wyrżnięciu wszystkich małych kotków - ok to wtedy pojawia się duży problem. naprawdę duży.
ale jak Twoja misja ogranicza się do pomocy. dobroci skierowanej do innych - to jaki masz problem? mało jest wolontariatów. akcji charytatywnych, ludzi i zwierząt potrzebujących pomocy?

[Incognito1]

Napisane przez Yin

To już wszystko jasne. Spróbuje Ci to (i innym wizażankom) wytłumaczyć. Otóż wg Biblii każdy człowiek jest powołany do świętości i do pomagania innym ludziom. Od sumienia człowieka zależy w jakim stopniu te powołanie umie rozstrzygnąć. Nie wiem jaka wiara jest w Tobie, ale takie poczucie misji może wynikać z głębokiego zakorzenienia się w religię. Dla wierzących: Może akurat Bóg chce, aby wiedziała po co tu jest na Ziemi ? Dla niewierzących i dla Ciebie: Jeśli poczucie misji wiąże się z pomocą bliźniemu, ogólnemu dawaniu dobra NIE DLA SIEBIE ale dla ludzi i dla Boga w którego wierzysz to JEST TO NORMALNE bo jest wiele przykładów osób świętych i świadectw osób świeckich (chodzi mi o ludzi,którzy są w małżeńśtwach), którzy to czuli, wypełniali i poczuli spełnienie.

Nie jest normalne: gdy Twoja misja jest związana z np. uwaleniem sekty Illuminatów, zabicie masonerii, rozbrojenie jakiejś bomby którą stworzył szalony naukowiec lub inny motyw z filmów.

Nie no, aż takich wizji nie mam, żeby bombę rozbroić Chodzi mi bardziej o "wydobyciu" dobra w ludziach. O wzajemny szacunek do bliźniego. Zawsze staram się pomagać w tym ludziom, co nie podoba się mojemu otoczeniu. Krytykują mnie za to, że zbytnio przejmuję się wszystkim. Pomimo tego, że nie jestem przykładną Chrześcijanką, zawsze czułam się mocno związana z Bogiem.

---------- Dopisano o 11:49 ---------- Poprzedni post napisano o 11:47 ----------

Napisane przez suszarka

to zrób coś w takim razie dobrego, jaki masz problem? bo nie łapię?
rozumiem, jak by Twoja misja polegała na wyrżnięciu wszystkich małych kotków - ok to wtedy pojawia się duży problem. naprawdę duży.
ale jak Twoja misja ogranicza się do pomocy. dobroci skierowanej do innych - to jaki masz problem? mało jest wolontariatów. akcji charytatywnych, ludzi i zwierząt potrzebujących pomocy?

Spokojnie pomagam ludziom i nie tylko.
Jakbyś nie zauważyła szukam ludzi podobnych, a nie takich którzy mają zamiar mnie tu pouczać co mam zrobić ze sobą. Skoro tego nie czujesz to twoja odpowiedz jest tutaj chyba zbędna.

[Yin]

Napisane przez Incognito1

A do tego co napisałam w głównym poście w związku z terapią. Na terapię mam chodzić od nowa bardziej ze względu na moją "wrażliwość". Krótko mówiąc - nauczyć się mieć mniej rzeczy w d***e Również po zmienianiu psychologów, nigdy nie trafiłam na takiego, który dał mi jasną odpowiedz co mi jest. Psychiatrzy również mówili, że ze mną wszystko w porządku - bo również myślałam, że zwariowałam. W depresję wpadłam właśnie z poczucia niespełnienia. Dlatego byłam na lekach, jak lekarz stwierdził - jestem oporna na leczenie, bo pomimo końskich dawek dalej czułam się jak czułam. Jedyne co mówili na ten temat to to, że powinnam udać się z tym do psychologa. Z drugiej strony tam jakoś to zdiagnozowali, ale do końca nie wiedzieli co to jest. Miałam inne problemy, o których nie zamierzam tutaj pisać, ale one nic z tym nie mają wspólnego. Z reguły jestem osobą bardzo wrażliwą, nie ma we mnie nienawiści, co mnie strasznie boli, bo czasem się przyda, wybaczam bardzo łatwo i pomimo tego co mnie spotkało w życiu ja nadal potrafię powiedzieć, że nie mam nikomu nic za złe. I to jest również problem. Tak jak napisałam, szukam ludzi o takim samym problemie, bo może ktoś w końcu mnie oświeci.

Nie myślałaś o psychologu katolickim lub księdzu ? Skoro wierzysz to te osoby są o wiele bardziej upoważnione do tego typu spraw.

Swoją drogą nie trafiłaś z portalem,ponieważ tutaj jest mało osób (jakby to mówiąc) praktykująco-wierzących (sama znam chyba tylk 2-3 nicki). Lepiej idź z tym problemem na wiara.pl - tam są kompetentne osoby,które powiedzą Ci co i jak.

[zakonna]

przepraszam, ale oporna na leczenie niby jesteś? Ile leków wypróbowałaś, jak długo je brałaś? I powtórzę, że zamiast bujać się po psychologach, znajdź psychoterapeutę

[_ema_]

Dlaczego nie odpowiesz na moje pytanie: na czym ma polegać ta 'misja'?

[Incognito1]

Napisane przez zakonna

przepraszam, ale oporna na leczenie niby jesteś? Ile leków wypróbowałaś, jak długo je brałaś? I powtórzę, że zamiast bujać się po psychologach, znajdź psychoterapeutę

A ty co, psychiatra że tak się wypowiadasz? Skoro usłyszałam to od dobrego lekarza to chyba coś w tym jest. Leki brałam z przerwami 3 lata i trochę różnych rodzajów ich było jak już tak bardzo ciebie to interesuje.

---------- Dopisano o 12:04 ---------- Poprzedni post napisano o 12:03 ----------

Napisane przez _ema_

Dlaczego nie odpowiesz na moje pytanie: na czym ma polegać ta 'misja'?

Na szerzeniu dobra

[Yin]

Napisane przez zakonna

przepraszam, ale oporna na leczenie niby jesteś? Ile leków wypróbowałaś, jak długo je brałaś? I powtórzę, że zamiast bujać się po psychologach, znajdź psychoterapeutę

To nie jest nic dziwnego. Znam osoby chore na depresje u których zrezygnowano z leczenia farmakologicznego bo poza truciem wątroby nie przynosiły zadowalających efektów w terapii.

[Bananalama]

Mam od dzieciństwa coś podobnego do tego. Mam silne przeczucie, że jestem po coś i nie wiem dokładnie po co. No i często mam wrażenie, że moje życie nie do końca ma biec tak, jak biegnie i każde doświadczenie a czasami i ludzi traktuję jak jakiś szczebel na drabinie. Staram się maksymalnie uczyć, obserwując ludzi i analizując rozmaite sytuacje z życia. Oprócz tego cierpię na nadwrażliwość.

[suszarka]

Napisane przez Incognito1

Nie no, aż takich wizji nie mam, żeby bombę rozbroić Chodzi mi bardziej o "wydobyciu" dobra w ludziach. O wzajemny szacunek do bliźniego. Zawsze staram się pomagać w tym ludziom, co nie podoba się mojemu otoczeniu. Krytykują mnie za to, że zbytnio przejmuję się wszystkim. Pomimo tego, że nie jestem przykładną Chrześcijanką, zawsze czułam się mocno związana z Bogiem.

---------- Dopisano o 11:49 ---------- Poprzedni post napisano o 11:47 ----------



Spokojnie pomagam ludziom i nie tylko.
Jakbyś nie zauważyła szukam ludzi podobnych, a nie takich którzy mają zamiar mnie tu pouczać co mam zrobić ze sobą. Skoro tego nie czujesz to twoja odpowiedz jest tutaj chyba zbędna.

wyluzj, nikt Cię nie poucza. a daru jasnowidzenia nie posiadam, żeby wiedzieć czy pomagasz czy nie.

[chwast]

No to szerz dobro. Pomagaj. Po prostu. Ja się staram a nie mam poczucia misji. Daję na schronisko, byłam wolontariuszką w schronisku, w domu starców, w domu opieki nad chorymi dziećmi, prywatnie pomagam także kilku bezdomnym.
I serio misji ani wiary do tego nie potrzebuję. Nie wiem na co czekasz.

[Soniar]

miliony much jedzą g...... no więc czy znaczy to że mają rację i jest pyszne?????? daj spokój, żyj jak się Tobie podoba. Jeśli nie ranisz innych ani siebie rób co się Tobie podoba. Chcesz pomagać ludziom? Fantastycznie bo wielu tej pomocy potrzebuje. Nie każdy musi żyć jak koń w cuglach: skończyć szkołę, studia, znaleźć męża, urodzić dzieci i potem wychowywać wnuki. Mamy (prawdopodobnie) tylko jedno życie i żyj tak żeby u jego schyłku móc sobie powiedzieć że go nie zmarnowałaś, że życie było fantastyczną przygodą i każda chwila była dla Ciebie a nie dla kogoś kto chce żebyś realizowała jego ambicje.

[Incognito1]

Napisane przez Bananalama

Mam od dzieciństwa coś podobnego do tego. Mam silne przeczucie, że jestem po coś i nie wiem dokładnie po co. No i często mam wrażenie, że moje życie nie do końca ma biec tak, jak biegnie i każde doświadczenie a czasami i ludzi traktuję jak jakiś szczebel na drabinie. Staram się maksymalnie uczyć, obserwując ludzi i analizując rozmaite sytuacje z życia. Oprócz tego cierpię na nadwrażliwość.

No to identycznie jest ze mną. Również traktuję każdą osobę i sytuację jako naukę czegoś. Uważam, że jest to bardzo dobra rzecz. W końcu uczymy się na doświadczeniach. Czyli rozumiem, że radzisz sobie z tym? Dla mnie jest to trochę uciążliwe, zwłaszcza ta nadwrażliwość

---------- Dopisano o 12:50 ---------- Poprzedni post napisano o 12:47 ----------

Napisane przez chwast

No to szerz dobro. Pomagaj. Po prostu. Ja się staram a nie mam poczucia misji. Daję na schronisko, byłam wolontariuszką w schronisku, w domu starców, w domu opieki nad chorymi dziećmi, prywatnie pomagam także kilku bezdomnym.
I serio misji ani wiary do tego nie potrzebuję. Nie wiem na co czekasz.

Ale ja moja droga na nic nie czekam. Dobrze, że nie potrzebujesz do tego żadnej misji, ani wiary. Tylko spójrz na to z tej strony, że od początku tłumaczę, że to nie jest z tym związane. Nie jestem w stanie póki co pomagać na większą skalę, ze względów finansowych, ale to co mogę to robię.

[Bananalama]

Napisane przez Incognito1

No to identycznie jest ze mną. Również traktuję każdą osobę i sytuację jako naukę czegoś. Uważam, że jest to bardzo dobra rzecz. W końcu uczymy się na doświadczeniach. Czyli rozumiem, że radzisz sobie z tym? Dla mnie jest to trochę uciążliwe, zwłaszcza ta nadwrażliwość

Nie radzę sobie z tym, dlatego też wybieram się na terapię, bo takie coś bywa uciążliwe. Z jednej strony właśnie staram się uczyć, a z drugiej życie, jakie prowadzi większość ludzi wydaje mi się na tyle pozbawione sensu, że nie chcę tu być i tak żyć. Ja się bardzo cieszę, że ludzie są szczęśliwi mając rodzinę, pracę, dom i czasami hobby, ale jakoś wydaje mi się to niewystarczające. Niemożność znalezienia tego, co dałoby mi satysfakcję z życia powoduje u mnie frustrację z czasem .

[Colderia]

Jest taki super środek do Leczenia Słabych Duchem. Może powinnyście to zażyć, aby w pełni ujrzeć świat takim jakim chcecie go widzieć?

[Bananalama]

Napisane przez Colderia

Jest taki super środek do Leczenia Słabych Duchem. Może powinnyście to zażyć, aby w pełni ujrzeć świat takim jakim chcecie go widzieć?

Dziękuję za dobre chęci, ale nie nazwałabym się słabą duchem