Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia.

[cassie91910]

Nawet jak powiem, że mnie to boli to i tak to zbagatelizują.
Sama się biorę za siebie.

[paskudas]

Otoczenie niestety często totalnie nie rozumie problemu. Wydaje im się, że jeśli Twoje życie w ich ocenie jest ok (praca, zdrowie, wygląd, sprawy osobiste itp. whatever) to nie masz prawa się zmucić. Narzekasz kiedy inni mają gorzej I czepiasz się niewiadomo czego. A tak na prawdę to zmyślasz I weź się w garść... standard..

[angellika]

Hej paskudas, jak sie czujesz?

[paskudas]

A dziękuję. Nawet troche lepiej bym powiedziała. Pt I sb miałam nawet dobry humor, aż się sama zdziwiłam. Wczoraj troche gorzej szczególnie wieczorem.

A Wy dziewczyny jak? Jak po weekendzie?

[angellika]

Ja lepiej, ale do normalności to daleka droga, Paskudas weź mnie na fb, jak będziesz miała ochotę to mnie dodaj

---------- Dopisano o 11:04 ---------- Poprzedni post napisano o 11:03 ----------

Pogadamy jak będzie zle czy coś. W tym stylu

[smutassamotny]

Cześć dziewczyny. Tu chyba najgorszy smutas na świecie chcący popełnić no wiecie ale że tchórzem jest, swe jestestwo pozostawia na tym padole. Nie udało mi się reszty zrymować. Nic dziwnego bom ćwierćmózg. Pozdrawiam

[kahoko hino]

mam koszmarne problemy ze snem - znowu miotam się w nocy, śpię niespokojnie, narzeczony przeniósł się na kanapę, żeby się móc wyspać. śnią mi się jakieś koszmarne rzeczy, niekoniecznie straszne czy przerażające, ale takie 'ciężkie'. staram się nad tym pracować, staram się oczyszczać umysł przed snem, medytować, ale kurna mam taki zjazd z tym spaniem że hej

[paskudas]

Napisane przez kahoko hino

mam koszmarne problemy ze snem - znowu miotam się w nocy, śpię niespokojnie, narzeczony przeniósł się na kanapę, żeby się móc wyspać. śnią mi się jakieś koszmarne rzeczy, niekoniecznie straszne czy przerażające, ale takie 'ciężkie'. staram się nad tym pracować, staram się oczyszczać umysł przed snem, medytować, ale kurna mam taki zjazd z tym spaniem że hej

Też tak mam. Tylko u mnie to jest nalotami, że albo mi się nie śni nic albo dwa tygodnie pod rząd koszmary I to takie porządnego kalibru. To jest jakaś masakra.

[kahoko hino]

Napisane przez paskudas

Też tak mam. Tylko u mnie to jest nalotami, że albo mi się nie śni nic albo dwa tygodnie pod rząd koszmary I to takie porządnego kalibru. To jest jakaś masakra.

no właśnie u mnie też jakiś nalot, drugi tydzień mnie tak męczy. coś mam nieprzepracowane, ale cholera nie wiem, co.

[SteffiBlick]

Napisane przez paskudas

Otoczenie niestety często totalnie nie rozumie problemu. Wydaje im się, że jeśli Twoje życie w ich ocenie jest ok (praca, zdrowie, wygląd, sprawy osobiste itp. whatever) to nie masz prawa się zmucić. Narzekasz kiedy inni mają gorzej I czepiasz się niewiadomo czego. A tak na prawdę to zmyślasz I weź się w garść... standard..

Mój ulubiony zestaw rad. Mam nadzieję, że w tv pojawi się więcej kampanii społecznych o zdrowiu psychicznym to może ludzie wreszcie zaczną coś rozumieć.

Napisane przez kahoko hino

mam koszmarne problemy ze snem - znowu miotam się w nocy, śpię niespokojnie, narzeczony przeniósł się na kanapę, żeby się móc wyspać. śnią mi się jakieś koszmarne rzeczy, niekoniecznie straszne czy przerażające, ale takie 'ciężkie'. staram się nad tym pracować, staram się oczyszczać umysł przed snem, medytować, ale kurna mam taki zjazd z tym spaniem że hej

Jej ja to tak się wiję, że co rano prześcieradło jest idealnie zrolowane do połówki TŻa. Dobrze, że mamy duże łóżko, bo inaczej chyba by mnie pogonił. Na zasypianie znalazłam sposób, mp3 na uszy i po max. godzinie już czuję, że jestem padnięta. Dzięki temu przesypiam w całości większość nocy.

[paskudas]

Napisane przez SteffiBlick

Mój ulubiony zestaw rad. Mam nadzieję, że w tv pojawi się więcej kampanii społecznych o zdrowiu psychicznym to może ludzie wreszcie zaczną coś rozumieć.



Jej ja to tak się wiję, że co rano prześcieradło jest idealnie zrolowane do połówki TŻa. Dobrze, że mamy duże łóżko, bo inaczej chyba by mnie pogonił. Na zasypianie znalazłam sposób, mp3 na uszy i po max. godzinie już czuję, że jestem padnięta. Dzięki temu przesypiam w całości większość nocy.

Tak to standardowy zestaw rad.. dobrze nazwane. Tak powinno być, bo skoro to jest jedna z najczęściej diagnozowanych chorób w dzisiejszych czasach. Są kampanie dot. raka, palenia, cukrzycy, dopalaczy itp. czemu ciągle depresje sprowadza się do weź się w garść?

Ja na zasypianie karmie się Hydroxyzyna. Godzina I mnie nie ma...

[skrab01]

Witam też mam problem z tym dziadostwem z10lat ,ale jakoś daje radę trzeba się do tego przyzwyczaić i umieć z tym żyć ,tak troć;e ode mnie..

tąpniete z LG F60

[paskudas]

podobno do wszystkiego da się przyzwyczaić.... :/

[smutassamotny]

Ja też walczę z nerwicą i depresją od kilkunastu lat, bez leków. Kiedyś próbowałam i to one wprowadziły mnie na to dno w którym teraz jestem. Depresja ostatnio staje się nie do zniesienia ale leków nie wezmę bo się boję. Ostatnim razem bałam się sama w domu zostać. Atak paniki za atakiem paniki. Minęły ok dwa lata nim nauczyłam się, że w domu samej też mi nic nie grozi.
Jestem totalnie wyalienowana, sama z wieloma problemami i jak się z nimi nie uporam to i depresja nie odejdzie. Niestety nie dam rady pokonać problemów bo one są nie do przeskoczenia.
Mam też chyba fobię społeczną , ciężko mi w pracy a teraz gdy muszę jej szukać na nowo depresja ze zdwojoną siłą uderzyła. Dla mnie to jest być albo nie być. Jedni się cieszą, że pracy nie mają a drudzy popadają w to co ja. jak to jest?
Śmiem twierdzić, że jestem martwa za życia. Tak to wygląda.

[SteffiBlick]

Napisane przez smutassamotny

Ja też walczę z nerwicą i depresją od kilkunastu lat, bez leków. Kiedyś próbowałam i to one wprowadziły mnie na to dno w którym teraz jestem. Depresja ostatnio staje się nie do zniesienia ale leków nie wezmę bo się boję. Ostatnim razem bałam się sama w domu zostać. Atak paniki za atakiem paniki. Minęły ok dwa lata nim nauczyłam się, że w domu samej też mi nic nie grozi.
Jestem totalnie wyalienowana, sama z wieloma problemami i jak się z nimi nie uporam to i depresja nie odejdzie. Niestety nie dam rady pokonać problemów bo one są nie do przeskoczenia.
Mam też chyba fobię społeczną , ciężko mi w pracy a teraz gdy muszę jej szukać na nowo depresja ze zdwojoną siłą uderzyła. Dla mnie to jest być albo nie być. Jedni się cieszą, że pracy nie mają a drudzy popadają w to co ja. jak to jest?
Śmiem twierdzić, że jestem martwa za życia. Tak to wygląda.

Fobia społeczna też mi utrudnia zdobycie pracy, większość przecież wymaga interakcji z innymi ludźmi. Teraz zrobiłam mały kroczek do przodu, zapisałam się do szkoły i mam nadzieję, że może to mnie chociaż trochę ruszy z miejsca. Oczywiście jak to z moją fobią bywa już mam ataki a ile napisałam scenariuszy jak to będzie na zajęciach to nie zliczę.

[paskudas]

Napisane przez smutassamotny

Ja też walczę z nerwicą i depresją od kilkunastu lat, bez leków. Kiedyś próbowałam i to one wprowadziły mnie na to dno w którym teraz jestem. Depresja ostatnio staje się nie do zniesienia ale leków nie wezmę bo się boję. Ostatnim razem bałam się sama w domu zostać. Atak paniki za atakiem paniki. Minęły ok dwa lata nim nauczyłam się, że w domu samej też mi nic nie grozi.
Jestem totalnie wyalienowana, sama z wieloma problemami i jak się z nimi nie uporam to i depresja nie odejdzie. Niestety nie dam rady pokonać problemów bo one są nie do przeskoczenia.
Mam też chyba fobię społeczną , ciężko mi w pracy a teraz gdy muszę jej szukać na nowo depresja ze zdwojoną siłą uderzyła. Dla mnie to jest być albo nie być. Jedni się cieszą, że pracy nie mają a drudzy popadają w to co ja. jak to jest?
Śmiem twierdzić, że jestem martwa za życia. Tak to wygląda.

Trzymam kciuki, żebyś poczuła się troche lepiej. Mam nadzieję, że problem zaczną się powoli rozwiązywać.

Napisane przez SteffiBlick

Fobia społeczna też mi utrudnia zdobycie pracy, większość przecież wymaga interakcji z innymi ludźmi. Teraz zrobiłam mały kroczek do przodu, zapisałam się do szkoły i mam nadzieję, że może to mnie chociaż trochę ruszy z miejsca. Oczywiście jak to z moją fobią bywa już mam ataki a ile napisałam scenariuszy jak to będzie na zajęciach to nie zliczę.

Na pewno będzie ok. Zrobiłaś pierwszy wielki krok. Możesz być z siebie dumna. Małymi krokami ale idziesz do przodu!

[zakonna]

Bez leczenia depresja sama nie minie.

[smutassamotny]

W szukaniu pracy najgorsza i nie do przejścia dla mnie jest sama rozmowa kwalifikacyjna. Stres straszny mnie zżera i po prostu się jąkam itp itd. Widać strach w moich oczach. Dodatkowo strasznie się czerwienię w relacjach z ludźmi i tu zawsze wpadam szybko w panikę. Dosłownie jestem czerwona jak burak a ciśnienie ze 250/200.

Wiem, że depresją sama nie minie ale leki nie wyleczą tylko zniwelują odczucia jakie tej chorobie towarzyszą. Mam ciężką sytuację rodzinną i to mnie strasznie w doły wpędza, no plus praca ale jedno z drugim się wiąże bo ja muszę pracować koniec kropka (ale nie daję rady).
Zapomniałam dodać, że łykam propranolol. On mi troszkę pomaga, nie mam takich strasznych lęków w kontaktach z ludźmi. Nie biorę go jednak zbyt dużo bo mam też problemy z sercem i niestety jest to dawka niewystarczająca by jakoś normalniej funkcjonować.

[kahoko hino]

smutassamotny, musisz zacząć się leczyć. jak masz anginę ropną, to bierzesz antybiotyki, jak masz depresję, to bierzesz antydepresanty, jak masz nerwicę, to bierzesz leki na uspokojenie. leki pomogą Ci funkcjonować, a wyleczy Cię chodzenie i praca na psychoterapii. To wszystko przysługuje Ci na NFZ, więc nie ma problemu z kosztami. inaczej będziesz w tym zawsze tkwiła.

[20e6ad78eac783f5bf2c2aaa836e9e1e07b2d6f9_61d4dfb026b9e]

Napisane przez kahoko hino

leczysz się jakoś?



dlaczego byś nie chciała być na oddziale, jeśli stanowisz zagrożenie dla samej siebie?



dokładnie przypadków, gdzie ktoś sam się zgłasza do psychiatry i zostaje zamknięty, jest bardzo niewiele. na palcach jednej ręki idzie policzyć. większość ludzi, którzy nadają się do zamknięcia, nie chcą się leczyć i nie mają świadomości własnej choroby - więc niewiele Ci grozi

Nie chciałabym być na oddziale bo...mam pracę ,studia na których mi zależy,znajomych z którymi chciałabym się widywać i wołałabym nie wycofywać się całkowicie z życia społecznego na cześć jakiegoś odziały. Poza tym takie życie w zamknięciu mnie przeraża ,no i też nasłuchałam się wielu nieprzyjemnych doświadczeń od kobiet które miały okazje przebywać w takich ośrodkach,aż się włosy jeżdżą od ich powieść. Poza tym ja chciałabym życ tylko..jestem cholernie nieszczęśliwa i gdziekolwiek spojrzę tam wszystko się rozlatuje,nie mam żadnych perspektyw na poprawienie swojego stanu ,nie czuje się spełniona i takie życie jakie mam teraz mnie nie satysfakcjonuje. Wiele rzeczy mnie przerasta i czuje że nie mam wpływu na pewne sprawy i nie mogę nic zrobić żeby czuć się lepiej.

Dwa lata temu przebywałam na oddziale psychiatrycznym przez dwa tygodnie ,po próbie samobójczej i bałam się tych wszystkich lekarzy .. czułam że są do mnie wrogo nastawieni..tylko ksiądz który często nas odwiedzał był dla mnie miły i potrafił mnie wysłuchać.. przez to też trochę bardziej zbliżyłam się do Boga.

---------- Dopisano o 15:14 ---------- Poprzedni post napisano o 15:00 ----------

Napisane przez paskudas

Terapii jeszcze nie zaczęłam- czekam w kolejce
No tak chcieli dobrze jakby nie patrzeć. Sami są bardzo zaradnymi i wytrzymałymi osobami. No i ja taka byłam. Trochę jestem zła na siebie, czuje się winna, bo czuję jakbym zawiodła siebie. Czuję też troche pogardy dla siebie, że pierwszy raz nie dałam rady. Wiem, że to głupie, ale nad napływającymi myślami nie da się czasami zapanować. Długo uczyłam się, że nie muszę być najlepsza, najmądrzejsza, umieć wszystkiego. Bo tak czy siak się nie da. Ale to był długi proces. Dziś jestem nawet w znośnym nastroju, jestem zadowolona z tego, chociaż wiem, że to wszystko to sinusoida i minie.



Nie masz się czego bać, na pewno nikt nigdzie Cie nie zamknie. Ja nie miałam oporów przed lekarzem. Oni o takich przypadkach uczyli się wiele lat i rozumieją, że nie jest to wymysł tylko choroba. Nie bój się. Możesz poczytać wcześniej o lekarzu, którego chcesz wybrać. Ja trafiłam na początku na beznadziejnego, starałam się nie zrazić, chociaż czułam się tylko gorzej po wizycie u niej. Paskudne kobiecisko. Potem trafiłam na super kobietke.

Ja chodziłam kiedyś do psychologa na NFZ i zawsze czułam się lepiej po rozmowie z tą kobietą,uspakaja mnie .ale wiadomo jak to jest z tymi wizytami dwa razy w miesiącu po pół godziny rozmowy cudów nie zdziała ...i też ciężko mi się otworzyć przed obcym człowiekiem wiem że to lekarz i nie będzie traktował moich słów jak jakieś wymysły i zwykłe marudzenie ale jednak boję się tej oceny.

Matka zawsze bagatelizowała moje problemy gdy sygnalizowałam jej że coś niedobrego się ze mną dzieje.. w sumie gdy mieszkałyśmy po jednym dachem mój stan psychiczny był dużo gorszy. Nie raz i nie dwa dostałam od niej w twarz za moje okaleczenie się.

[kahoko hino]

KaSiaa21t, możesz iść na oddział dzienny, czyli że kilka (3-5) razy w tygodniu przychodzisz do szpitala na sesje grupowe, indywidualne itp. czy leczysz się psychiatrycznie? lepsze 2 wizyty w miesiącu, niż nic

[20e6ad78eac783f5bf2c2aaa836e9e1e07b2d6f9_61d4dfb026b9e]

Napisane przez kahoko hino

KaSiaa21t, możesz iść na oddział dzienny, czyli że kilka (3-5) razy w tygodniu przychodzisz do szpitala na sesje grupowe, indywidualne itp. czy leczysz się psychiatrycznie? lepsze 2 wizyty w miesiącu, niż nic

Hmm wiem że są takie oddziały dzienne jednak obawiam się że w mojej miejscowość czegoś takiego nie ma ( aczkolwiek nie sprawdzałam tego ) mieszkałam w niewielkim miasteczku na Pomorzu i nie ,nie leczę się psychiatrycznie ..od jakiegoś czasu nastawiam się na pierwszą wizytę u specjalisty ale mam dużo obaw które wymieniłam wcześniej. Narazie chodzę jedynie do psychologa te dwa razy w miesiącu żeby mieć trochę lepsze samopoczucie. Gdy miałam próbę samobójczą to dostałam skierowanie do psychiatry ale uważałam że poradzę sobie ze wszystkim sama ,a matka zbagatelizowała sprawę całkowicie.

[SteveS]

Cześć dziewczyny, wpiszę się po i krótko opiszę swoją historię U mnie nerwicowe odruchy zaczęły się na studiach, podczas którejś sesji. Najpierw problemy z oddychaniem (jakbym miała atak astmy), potem silne bóle brzucha z zaburzeniami układu pokarmowego, następnie ataki paniki z drżeniem rąk, problemami z wzięciem oddechu, zawrotami głowy i poczuciem paniki.
Chodziłam do psychologa, przepracowałam częśc problemów (bardzo wysokie wymagania, które stawiało mi otoczenie, a przy których nie wyrabiałam i wiele robiłam wbrew sobie). Bardzo dużym wsparciem był i jest dla mnie mój mąż (wówczas jeszcze chłopak). Obecnie ustabilizowałam sytuację zawodową, prywatną, czuje się pewnie, bezpiecznie - i wiele dolegliwości przeszło. Walczę jeszcze z nawykami, które się pojawiają - według psychologa i konsultacji z innym to powinna być teraz podstawa mojej pracy. Zmieniam złe nawyki na dobre, podchodzę optymistycznie do wielu rzeczy, nawet robię sobie afirmacje Dodatkowo ćwiczę, aktywność bardzo mi pomaga, i codziennie staram się znaleźć czas na wyciszenie i uspokojenie. Czasem zdarzy mi się gorszy dzień (zazwyczaj zwłaszcza przed okresem, nie do końca wiem,z czego to wynika - tarczyca, hormony w normie), ale jestem na tyle siebie świadoma, że mam opracowane z psychologiem zasady działania, gdy wiem, że jest "gorzej" albo moze tak byc. W sumie najwięcej dało mi uświadomienie sobie, co mi jest - i że to nic złego, po prostu trzeba naprawić tak, jak leczy się kanałowo zęba No i to, że nie muszę być wcale doskonała we wszystkim, bo nawet jak nie jestem, to jestem wartościową osobą. Kiedyś codziennie miałam "atak" nerwicy, a dziś... tylko gdy jest coś bardzo, bardzo stresującego (choć wówczas biore ziołowe preparaty i mi to wystarcza jako "pomoc" przy pracy nad sobą).
Przychodzę więc nieść "dobrą nowinę" i dodatkowo czasem poczytać słowa wsparcia, gdy jest gorzej

[kahoko hino]

Napisane przez SteveS

Cześć dziewczyny, wpiszę się po i krótko opiszę swoją historię U mnie nerwicowe odruchy zaczęły się na studiach, podczas którejś sesji. Najpierw problemy z oddychaniem (jakbym miała atak astmy), potem silne bóle brzucha z zaburzeniami układu pokarmowego, następnie ataki paniki z drżeniem rąk, problemami z wzięciem oddechu, zawrotami głowy i poczuciem paniki.
Chodziłam do psychologa, przepracowałam częśc problemów (bardzo wysokie wymagania, które stawiało mi otoczenie, a przy których nie wyrabiałam i wiele robiłam wbrew sobie). Bardzo dużym wsparciem był i jest dla mnie mój mąż (wówczas jeszcze chłopak). Obecnie ustabilizowałam sytuację zawodową, prywatną, czuje się pewnie, bezpiecznie - i wiele dolegliwości przeszło. Walczę jeszcze z nawykami, które się pojawiają - według psychologa i konsultacji z innym to powinna być teraz podstawa mojej pracy. Zmieniam złe nawyki na dobre, podchodzę optymistycznie do wielu rzeczy, nawet robię sobie afirmacje Dodatkowo ćwiczę, aktywność bardzo mi pomaga, i codziennie staram się znaleźć czas na wyciszenie i uspokojenie. Czasem zdarzy mi się gorszy dzień (zazwyczaj zwłaszcza przed okresem, nie do końca wiem,z czego to wynika - tarczyca, hormony w normie), ale jestem na tyle siebie świadoma, że mam opracowane z psychologiem zasady działania, gdy wiem, że jest "gorzej" albo moze tak byc. W sumie najwięcej dało mi uświadomienie sobie, co mi jest - i że to nic złego, po prostu trzeba naprawić tak, jak leczy się kanałowo zęba No i to, że nie muszę być wcale doskonała we wszystkim, bo nawet jak nie jestem, to jestem wartościową osobą. Kiedyś codziennie miałam "atak" nerwicy, a dziś... tylko gdy jest coś bardzo, bardzo stresującego (choć wówczas biore ziołowe preparaty i mi to wystarcza jako "pomoc" przy pracy nad sobą).
Przychodzę więc nieść "dobrą nowinę" i dodatkowo czasem poczytać słowa wsparcia, gdy jest gorzej

brawo! przyjemnie się czyta takie historie

[smutassamotny]

Napisane przez kahoko hino

smutassamotny, musisz zacząć się leczyć. jak masz anginę ropną, to bierzesz antybiotyki, jak masz depresję, to bierzesz antydepresanty, jak masz nerwicę, to bierzesz leki na uspokojenie. leki pomogą Ci funkcjonować, a wyleczy Cię chodzenie i praca na psychoterapii. To wszystko przysługuje Ci na NFZ, więc nie ma problemu z kosztami. inaczej będziesz w tym zawsze tkwiła.

Są różne opinie dotyczące leczenia antydepresantami. Człowiek tylko sie truje i musi brać to świństwo do końca zycia by podtrzymać efekt "bycia uzdrowionym"
Ja próbowałam kiedyś i to się źle skończyło. Nie chcę znowu wrócić do momentu, gdy sama bałam się w domu zostać i miałam kilkanaście ataków paniki na dzień niezależnie od tego czy byłam sama, czy też nie.
Z psychoterapia próbowałam. Próbowałam się zapisać ale nie było naborów trzeba było czekać dosyć długo i do tego czasu dałam sobie spokój (straciłam zresztą ten kontakt).
Pije olej lniany może to coś da.....Ludzie widzą mój smutek....

[kahoko hino]

Napisane przez smutassamotny

Są różne opinie dotyczące leczenia antydepresantami. Człowiek tylko sie truje i musi brać to świństwo do końca zycia by podtrzymać efekt "bycia uzdrowionym"

opinie, a nie fakty. fakt jest taki, że antydepresanty bierze się tak długo, ile czasu potrzeba, by na terapii wyjść na prostą. wtedy wsparcia farmakologicznego już nie potrzeba i można leki odstawić.

Napisane przez smutassamotny

Ja próbowałam kiedyś i to się źle skończyło. Nie chcę znowu wrócić do momentu, gdy sama bałam się w domu zostać i miałam kilkanaście ataków paniki na dzień niezależnie od tego czy byłam sama, czy też nie.

bo antydepresanty nie są na stany lękowe, przynajmniej większość z nich. jeśli miałaś ataki paniki od brania leków, to trzeba było porozmawiać z lekarzem, żeby je zmienił.

Napisane przez smutassamotny

Z psychoterapia próbowałam. Próbowałam się zapisać ale nie było naborów trzeba było czekać dosyć długo i do tego czasu dałam sobie spokój (straciłam zresztą ten kontakt).

czyli nie próbowałaś

Napisane przez smutassamotny

Pije olej lniany może to coś da.....Ludzie widzą mój smutek....

i w czym ten olej ma niby pomóc?

[paskudas]

Oj dziewczyny jestem na dole mojej sinusoidy po fajnym weekendzie (w miarę) mam taki zjazd od wczoraj, że omajgad jezuuuu :/

[angellika]

Napisane przez paskudas

Oj dziewczyny jestem na dole mojej sinusoidy po fajnym weekendzie (w miarę) mam taki zjazd od wczoraj, że omajgad jezuuuu :/

Jestem z Tobąu mnie tez średnio hustaaaawka

---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:50 ----------

Teraz pije wino, a coi oglądam perfumy w necie(moja miłość te perfumy)uspokajam się

[paskudas]

Napisane przez angellika

Jestem z Tobąu mnie tez średnio hustaaaawka

---------- Dopisano o 20:52 ---------- Poprzedni post napisano o 20:50 ----------

Teraz pije wino, a coi oglądam perfumy w necie(moja miłość te perfumy)uspokajam się

huśtawka to powinno być nasze drugie imię. Ja mam takiego doła, że dramat. Siedzę w pracy bo co innego.. ale co z tego skoro nadaje się do niczego teraz...

Mam nadzieję, że Twoja terapia daje radę
Ech a weekend cały na uczelni I do tego egzamin. Ma ktoś troche siły do sprzedania?

[Parin]

hej wszystkim