Ludzie z nerwicą oraz depresją - grupa wsparcia cz. III.

[wiejskie_ziemniaczki89]

Napisane przez Alegory

Gratuluję!



Wasze wpisy sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, na ile leki bez psychoterapii są rozwiązaniem? Czy można brać tylko leki przez jakiś czas i po odstawieniu, zły stan już nie wróci? Czy można "bez konsekwencji" długoterminowo brać leki bez psychoterapii?


Czasami mam już dosyć przerzucania tego g.wna na terapii... Jestem już zmęczona tym bólem, smutkiem, płaczem, tą nieustającą walką ze sobą. Jestem strasznie zmęczona, a końca nie widać...

Ostatnio słyszałam wypowiedź terapeutki, która mówiła, że leki działają tylko na objawy i że terapia jest konieczna, żeby móc znaleźć przyczynę i rozwiązanie problemów, które prowadzą człowieka np do depresji.

Ile już trwa Twoja terapia?


Wysłane z mojego 2201117SY przy użyciu Tapatalka

[HermiJona]

Nim poszłam na terapię, stosowałam przez kilka miesięcy adaptogen Ashwanghanda - wiadomo, że nie jest to lek, jednak jako kompleks ziołowy o mocniejszym działaniu faktycznie widoczne były rezultaty działania - byłam spokojniejsza, stabilniejsza, mniej się stresowałam i byłam mniej lękliwa - był to okres, w którym mój stan psychiczny się nawet poprawił na plus. Adaptogeny są różne. Ogólnie nie jestem przeciwko lekom, ale jeśli można spróbować inaczej, na początek wolę zastosować coś bardziej "naturalnego". Adaptogeny są najróżniejsze i różnym spektrum działania, polecam zapytać swojego terapeutę co o nich sądzi i czy mogłyby mieć zastosowanie - bez leków można, ale to też zależy od indywidualnego przypadku. No i tak samo jak leki - inaczej działają na każdego.

Nie chciałabym się mylić - ale czy nie jest też tak, że niektóre leki wpływają też bezpośrednio na okablowanie naszego mózgu i w dłuższej perspektywie zmieniają trochę nasze funkcjonowanie/osobowość? Nie wszystkie problemy wynikają z jakichś traum, mogą też wynikać z niedoborów lub nadmiaru biologicznego? (np. zbyt aktywne połączenie płat czołowy -> ciało migdałowate itp, wynikające po prostu z "biologicznego przypadku")?

[agnyska81]

Wypowiem się jako weteranka depresji (pierwszy raz zdiagnozowana prawie 20 lat temu, ale przypuszczam, że jest ze mną od czasów nastoletnich; w sumie zaburzenia lękowe też są ze mną od dawien dawna, ale "zauważyłam" je dopiero jak zaczęły pojawiać się ataki paniki) - przy epizodach pogorszenia brałam różne leki, wizyty odbywałam u różnych psychiatrów, wszystko na przestrzeni tych lat. Leki zawsze dobrze na mnie działały, miałam poprawę nastroju przy braniu i nieco potem, ale nigdy na stałe, zawsze był nawrót.
Nie wiem HermiJona czy w moim przypadku dopatrzyłabyś się traum (pełna rodzina, normalna sytuacja materialna, brak na zewnątrz widocznych zaniedbań, ale z mojego punktu widzenia potężne zaniedbania emocjonalne). Uważam, że w moim przypadku terapia rzeczywiście jest kluczowa, w ciągu tych dwóch lat tak bardzo zmieniłam swoje życie, jak nie udało mi się bez tej pomocy przez ponad 20 wcześniejszych. Wiem skąd wzięły się moje zaburzenia, wiem jak działać, żeby nie pojawiły się znowu. Bez tego ślizgałam się po wierzchu życia, nie znałam siebie (a byłam osobą obsesyjnie rozkładającą swoje życie i emocje na czynniki pierwsze), zaniedbywałam siebie emocjonalnie, naginałam swoje potrzeby, próbowałam osiągnąć nie swoje cele itd. Do tego o mentalności ofiary, szukającej opieki, potwierdzenia z zewnątrz. No przepis na prowadzenie życia pod dyktando innych i zastanawianie się, czemu nie chce mi się żyć Jak widać, w moim przypadku, lekami tego nie wyleczysz.
Oczywiście, wypowiadam się za siebie, nie znam każdego jednego chorego i nie wiem co kogo boli. Jednak przez długie lata byłam osobą, która uważała, że depresja się jej przydarzyła, bo jestem wrażliwym melancholikiem, świat po prostu jest do dupy, więc jak mam żyjąc w nim być szczęśliwa i wystarczy zrobić różne zewnętrze zaklęcia (zmienić pracę, schudnąć, zorganizować się, myśleć bardziej pozytywnie itd.) żeby może osiągnąć jako takie spełnienie. Szczęścia nie osiągnęłam, celów też nie, bo zabierałam się do tego od strony. Czasem sobie wyrzucam, że tyle czasu zmarnowałam na kręcenie się w koło, ale przyjmuję do siebie, że prawdopodobnie, nawet gdybym wcześniej trafiła na terapię, porzuciłabym ją, bałabym się skonfrontować ze sobą.

Edit: Tak mi się jeszcze nasunęło, że np. na wydzielanie pewnych substancji też mamy wpływ. Dopaminę możemy napędzać nawykami typu używanie mediów, zakupy, ale w dłuższej perspektywie prowadzi to do obniżenia poziomu serotoniny.

[wiejskie_ziemniaczki89]

Napisane przez agnyska81

Wypowiem się jako weteranka depresji (pierwszy raz zdiagnozowana prawie 20 lat temu, ale przypuszczam, że jest ze mną od czasów nastoletnich; w sumie zaburzenia lękowe też są ze mną od dawien dawna, ale "zauważyłam" je dopiero jak zaczęły pojawiać się ataki paniki) - przy epizodach pogorszenia brałam różne leki, wizyty odbywałam u różnych psychiatrów, wszystko na przestrzeni tych lat. Leki zawsze dobrze na mnie działały, miałam poprawę nastroju przy braniu i nieco potem, ale nigdy na stałe, zawsze był nawrót.
Nie wiem HermiJona czy w moim przypadku dopatrzyłabyś się traum (pełna rodzina, normalna sytuacja materialna, brak na zewnątrz widocznych zaniedbań, ale z mojego punktu widzenia potężne zaniedbania emocjonalne). Uważam, że w moim przypadku terapia rzeczywiście jest kluczowa, w ciągu tych dwóch lat tak bardzo zmieniłam swoje życie, jak nie udało mi się bez tej pomocy przez ponad 20 wcześniejszych. Wiem skąd wzięły się moje zaburzenia, wiem jak działać, żeby nie pojawiły się znowu. Bez tego ślizgałam się po wierzchu życia, nie znałam siebie (a byłam osobą obsesyjnie rozkładającą swoje życie i emocje na czynniki pierwsze), zaniedbywałam siebie emocjonalnie, naginałam swoje potrzeby, próbowałam osiągnąć nie swoje cele itd. Do tego o mentalności ofiary, szukającej opieki, potwierdzenia z zewnątrz. No przepis na prowadzenie życia pod dyktando innych i zastanawianie się, czemu nie chce mi się żyć Jak widać, w moim przypadku, lekami tego nie wyleczysz.
Oczywiście, wypowiadam się za siebie, nie znam każdego jednego chorego i nie wiem co kogo boli. Jednak przez długie lata byłam osobą, która uważała, że depresja się jej przydarzyła, bo jestem wrażliwym melancholikiem, świat po prostu jest do dupy, więc jak mam żyjąc w nim być szczęśliwa i wystarczy zrobić różne zewnętrze zaklęcia (zmienić pracę, schudnąć, zorganizować się, myśleć bardziej pozytywnie itd.) żeby może osiągnąć jako takie spełnienie. Szczęścia nie osiągnęłam, celów też nie, bo zabierałam się do tego od strony. Czasem sobie wyrzucam, że tyle czasu zmarnowałam na kręcenie się w koło, ale przyjmuję do siebie, że prawdopodobnie, nawet gdybym wcześniej trafiła na terapię, porzuciłabym ją, bałabym się skonfrontować ze sobą.

Opisałaś mnie


Wysłane z mojego 2201117SY przy użyciu Tapatalka

[effcia82]

Czy ktoś z Was bierze medyczną marihuanę? Zastanawiam się czy psychiatrzy w ramach NFZ są chętni do jej przepisywania.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[PumpkinEyes]

Napisane przez effcia82

Czy ktoś z Was bierze medyczną marihuanę? Zastanawiam się czy psychiatrzy w ramach NFZ są chętni do jej przepisywania.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Z tego co słyszałam to nie ma badań, które by potwierdzały pozytywny wpływ medycznej marihuany u osób z problemami natury psychicznej, wręcz przeciwnie może nawet pogarszać stan, zwiększając wahania nastroju. I żeby nie było, nie jestem przeciwniczką samej marihuany jako takiej, bo rekreacyjnie to jedna z mniej szkodliwych używek, a medyczna potrafi być zbawienna przy niektórych schorzeniach np. lekoopornej padaczce, jednak choroby psychiatryczne do tego grona nie należą i specjaliści nie polecają eksperymentować.

[Higurashi]

Napisane przez effcia82

Czy ktoś z Was bierze medyczną marihuanę? Zastanawiam się czy psychiatrzy w ramach NFZ są chętni do jej przepisywania.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Nie są chętni, ale nie jest to niemożliwe. Natomiast jak Pumpkin pisała, zalecam ostrożność

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[Alegory]

Napisane przez agnyska81

ślizgałam się po wierzchu życia, nie znałam siebie (a byłam osobą obsesyjnie rozkładającą swoje życie i emocje na czynniki pierwsze), zaniedbywałam siebie emocjonalnie, naginałam swoje potrzeby, próbowałam osiągnąć nie swoje cele itd. Do tego o mentalności ofiary, szukającej opieki, potwierdzenia z zewnątrz. No przepis na prowadzenie życia pod dyktando innych i zastanawianie się, czemu nie chce mi się żyć

O, znajome Dobrze wiedzieć, że można z tego wyjść. Na pewno nie było łatwo...

[agnyska81]

Napisane przez wiejskie_ziemniaczki89

Opisałaś mnie

Napisane przez Alegory

O, znajome Dobrze wiedzieć, że można z tego wyjść. Na pewno nie było łatwo...

Nie powiedziałabym, że wyszłam z tego, ale jestem na etapie wychodzenia Zawsze traktowałam to jako coś z czym się urodziłam i umrę, a tu proszę, takie rzeczy jednak podlegają zmianie.

[HermiJona]

Napisane przez agnyska81

Wypowiem się jako weteranka depresji (pierwszy raz zdiagnozowana prawie 20 lat temu, ale przypuszczam, że jest ze mną od czasów nastoletnich; w sumie zaburzenia lękowe też są ze mną od dawien dawna, ale "zauważyłam" je dopiero jak zaczęły pojawiać się ataki paniki) - przy epizodach pogorszenia brałam różne leki, wizyty odbywałam u różnych psychiatrów, wszystko na przestrzeni tych lat. Leki zawsze dobrze na mnie działały, miałam poprawę nastroju przy braniu i nieco potem, ale nigdy na stałe, zawsze był nawrót.
Nie wiem HermiJona czy w moim przypadku dopatrzyłabyś się traum (pełna rodzina, normalna sytuacja materialna, brak na zewnątrz widocznych zaniedbań, ale z mojego punktu widzenia potężne zaniedbania emocjonalne). Uważam, że w moim przypadku terapia rzeczywiście jest kluczowa, w ciągu tych dwóch lat tak bardzo zmieniłam swoje życie, jak nie udało mi się bez tej pomocy przez ponad 20 wcześniejszych. Wiem skąd wzięły się moje zaburzenia, wiem jak działać, żeby nie pojawiły się znowu. Bez tego ślizgałam się po wierzchu życia, nie znałam siebie (a byłam osobą obsesyjnie rozkładającą swoje życie i emocje na czynniki pierwsze), zaniedbywałam siebie emocjonalnie, naginałam swoje potrzeby, próbowałam osiągnąć nie swoje cele itd. Do tego o mentalności ofiary, szukającej opieki, potwierdzenia z zewnątrz. No przepis na prowadzenie życia pod dyktando innych i zastanawianie się, czemu nie chce mi się żyć Jak widać, w moim przypadku, lekami tego nie wyleczysz.
Oczywiście, wypowiadam się za siebie, nie znam każdego jednego chorego i nie wiem co kogo boli. Jednak przez długie lata byłam osobą, która uważała, że depresja się jej przydarzyła, bo jestem wrażliwym melancholikiem, świat po prostu jest do dupy, więc jak mam żyjąc w nim być szczęśliwa i wystarczy zrobić różne zewnętrze zaklęcia (zmienić pracę, schudnąć, zorganizować się, myśleć bardziej pozytywnie itd.) żeby może osiągnąć jako takie spełnienie. Szczęścia nie osiągnęłam, celów też nie, bo zabierałam się do tego od strony. Czasem sobie wyrzucam, że tyle czasu zmarnowałam na kręcenie się w koło, ale przyjmuję do siebie, że prawdopodobnie, nawet gdybym wcześniej trafiła na terapię, porzuciłabym ją, bałabym się skonfrontować ze sobą.

Edit: Tak mi się jeszcze nasunęło, że np. na wydzielanie pewnych substancji też mamy wpływ. Dopaminę możemy napędzać nawykami typu używanie mediów, zakupy, ale w dłuższej perspektywie prowadzi to do obniżenia poziomu serotoniny.

Dziękuję Ci za ten wpis! to co opisałaś wyjaśniła mi na sesji terapeutka i masz rację, z zewnątrz w takim przypadku rodzina wygląda na funkcjonalną, ale w środku występuje poczucie odrzucenia przez dziecko i ogromne zaniedbanie emocjonalne (można je czasem nazwać przemocą psychiczną?) - jednak nie pomyślałabym, że to można zaliczyć jako traumę, póki mi tego nie uświadomiono. Traumy kojarzyły mi się tak faktycznie stereotypowo. Ale np. w sumie constant krzyk też już pewną długotrwałą cykliczną czynnością, która dla dziecka jest traumatyczna..

Podpiszę się pod tym, że opisałaś również i mnie i moją sytuację poniekąd (zaniedbanie emocjonalne). Z jednej strony jakoś tak lżej, że powoli odkrywa się źródła tych swoich defektów i deficytów, a z drugiej trochę przytłacza świadomość jak długoterminowe będzie pracowanie nad tym i w moim przypadku też - może być problem z motywacją, kiedy się samemu nie wie kim jest i czego tak naprawdę chce. Najciężej będzie chyba wyplenić to co nie swoje
Życzę wszystkim Wizażankom wytrwałości i spokoju, spokoju w dążeniu do poprawy

Agnek - u mnie jest lepiej/gorzej, jest chwiejnie, ale jest chyba trochę więcej lepiej. A jak u Ciebie?

[thirky]

Napisane przez Alegory

Gratuluję!



Wasze wpisy sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, na ile leki bez psychoterapii są rozwiązaniem? Czy można brać tylko leki przez jakiś czas i po odstawieniu, zły stan już nie wróci? Czy można "bez konsekwencji" długoterminowo brać leki bez psychoterapii?

Ja biorąc leki poradziłam sobie z depresją do tego stopnia, że już nie wróciła po odstawieniu (nie chodziłam na terapię, pomogły mi filozofia i sport, zmiana podejścia do życia). Natomiast w ogóle nie zajęłam się tematem lęków i po odstawieniu wróciły ze sto razy większą siłą niż wcześniej. Na swoim przykładzie mogę powiedzieć, że bardzo ważne jest to, żeby ten czas na lekach mądrze wykorzystać, zastanowić się, co w naszym podejściu do świata jest skrzywionego i niepomocnego, zmienić te przekonania, zacząć trochę inaczej żyć. Jak ktoś ma nawracające epizody depresji to raczej nie można oczekiwać, że po odstawieniu leków bez jakiejkolwiek pracy nad sobą depresja już nie wróci.

[aileenn]

Napisane przez Alegory

Wasze wpisy sprawiły, że zaczęłam się zastanawiać, na ile leki bez psychoterapii są rozwiązaniem? Czy można brać tylko leki przez jakiś czas i po odstawieniu, zły stan już nie wróci? Czy można "bez konsekwencji" długoterminowo brać leki bez psychoterapii?

Mnie terapeutka tłumaczyła, że leki pomagają funkcjonować, ale sposobu myślenia, reagowania itp. nie zmienią. A choć uwielbiam moje "pigułki szczęścia", to nie chcę ich łykać do końca życia, więc zostaje praca nad sobą.


I w nawiązaniu do "pracy nad sobą" chcę się wyżalić, że dzisiejsza sesja strasznie mnie przeciorała. A to dopiero początek. Do tej pory martwiłam się, czy podołam terapii finansowo, teraz zaczęłam się zastanawiać, jak dać radę psychicznie...

---------- Dopisano o 22:34 ---------- Poprzedni post napisano o 22:26 ----------

Napisane przez agnyska81

Uważam, że w moim przypadku terapia rzeczywiście jest kluczowa, w ciągu tych dwóch lat tak bardzo zmieniłam swoje życie, jak nie udało mi się bez tej pomocy przez ponad 20 wcześniejszych.

Potrzebowałam przeczytać coś takiego. Dziękuję

[magbeth]

Napisane przez semolinaa

Dziewczyny, czy któraś z Was bierze/brała sertralinę i może się podzielić jakie skutki uboczne się u niej pojawiły i czy jest zadowolona z leku?

Ja jestem po 2 tyg brania dawki 50 mg, czuję się dziwnie, lęki dalej co jakiś czas się pojawiają, trzęsą mi się dłonie, mam szczękościsk i puchnę. Mimo tego, że psychiatra zapewniła mnie, że od tych leków się nie tyje ledwo dopinam jeansy, na wadze 2 kg więcej, a jem tak samo jak wcześniej.

Sertralina może, choć nie musi wpływać na apetyt i nieznaczne zwiększenie wagi - mam pacjentów, ktorzy tyją na Zolofcie, mam tez takich, którzy nie tyją ani grama. Jeśli waga idzie do góry podczas stosowania antydepresantów to można rozważyć inne SSRI (vide wspomniana fluoksetyna), ewentualnie SNRI jak wenlafaksyna czy Wellbutrin, kompletnie neutralne wagowo. 2 tygodnie to krótko; jeśli skutki uboczne utrzymują się dłużej niż 4 tygodnie to pogadałabym o tym z psychiatra i poprosiła o zmianę leku, ew.dawki.

Co do lekow i terapii - tak, lekami wpływamy na zmniejszenie objawow i poprawienie funkcjonowania, ale żaden lek na świecie nie zmieni na dobre schematów myślenia i reagowania; kombinacja leków i terapii jest bardzo często dobrym pomysłem.

(i tak, wiem jak to jest z tej drugiej strony tez).

[agnyska81]

Taka ciekawostka w ramach prywaty - jakoś tak zeszło na wczorajszej sesji na temat mojego odejścia od kościoła i zaczęłam sobie przypominać o tym, co było wcześniej, bo byłam BARDZO zaangażowana religijnie gdzieś do 25 roku życia. No i po mojej opowieści doszłyśmy do wniosku, że przez długie lata miałam coś a la nerwica eklezjogenna (potocznie religijna) lub OCD na tle religijnym. Jakoś tak nigdy o sobie nie myślałam, że rzeczywiście mój poziom wkręcenia był nooo, duży, myślałam, że wszyscy wierzący tak mają. W takim razie nie dziwi mnie mój poziom emocji w związku z tym tematem (staram się nie pokazywać na zewnątrz, jak bardzo jestem wroga kościołowi i wierze)

[semolinaa]

---------- Dopisano o 14:35 ---------- Poprzedni post napisano o 14:32 ----------

Napisane przez magbeth

Sertralina może, choć nie musi wpływać na apetyt i nieznaczne zwiększenie wagi - mam pacjentów, ktorzy tyją na Zolofcie, mam tez takich, którzy nie tyją ani grama. Jeśli waga idzie do góry podczas stosowania antydepresantów to można rozważyć inne SSRI (vide wspomniana fluoksetyna), ewentualnie SNRI jak wenlafaksyna czy Wellbutrin, kompletnie neutralne wagowo. 2 tygodnie to krótko; jeśli skutki uboczne utrzymują się dłużej niż 4 tygodnie to pogadałabym o tym z psychiatra i poprosiła o zmianę leku, ew.dawki.

Co do lekow i terapii - tak, lekami wpływamy na zmniejszenie objawow i poprawienie funkcjonowania, ale żaden lek na świecie nie zmieni na dobre schematów myślenia i reagowania; kombinacja leków i terapii jest bardzo często dobrym pomysłem.

(i tak, wiem jak to jest z tej drugiej strony tez).

Dziękuję za odpowiedź na mój post. Kiedy tak naprawdę sertralina w pełni zaczyna działać? U mnie mija ponad 3 tygodnie, a wciąż dopadają mnie jakieś absurdalne lęki, których wcześniej nie miałam.

Czy fluoksetyna też jest odpowiednim lekiem na zaburzenia lękowe?

[effcia82]

Ssri działają zwykle po minimum 4 tygodniach. U mnie sertralina mniej więcej tak zadziałała. Zmieniłam na fluoksetynę że względu na nawracającą biegunkę. Co ciekawe udało mi się schudnąć bo znacznie obniżył mi się apetyt. Ona ma nawet jako jedno że wskazań bulimię. Po sertlalinie trochę przytyłam ale może dlatego że wcześniej mocno schudłam bo nie mogłam jeść z powodu kryzysu psychicznego. Ogólnie czuję się tak se, nie jest źle ale dobrze też nie. Zastanawiam się nad zwiększeniem dawki fluoksetyny z 40 na 60 mg ale jakoś nie pasuje mi połykanie na raz 3 tabletek? Ten lek nie występuje w wyższej dawce? Jaka jest zwykle optymalna? Myślałam też o włączeniu trazodonu ale boję się ponownego zwiększenia apetytu i nadmiernej senności. Muszę iść do psychiatry ale on mi za każdym razem dopisuje kolejne jednostki chorobowe 🤪

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Higurashi]

Ja też na setralinie przytyłam ale! Tylko nadrobiłam to, co straciłam wcześniej, gdy nie mogłam jeść ze stresu i ścisku żołądka. Jak moje nawyki wróciły do normy, to apetyt też, więc nie miałam na co narzekać.
Działać zaczęła chyba po około 3 tygodniach właśnie, ale u mnie na dłuższą metę niestety nie zdała egzaminu bo byłam apatyczna i obojętna. Pomogła mi za to podnieść się z kryzysu i nie zagłodzić

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[woven_by_wind]

[QUOTE=magbeth;89670462]Sertralina może, choć nie musi wpływać na apetyt i nieznaczne zwiększenie wagi - mam pacjentów, ktorzy tyją na Zolofcie, mam tez takich, którzy nie tyją ani grama. Jeśli waga idzie do góry podczas stosowania antydepresantów to można rozważyć inne SSRI (vide wspomniana fluoksetyna), ewentualnie SNRI jak wenlafaksyna czy Wellbutrin, kompletnie neutralne wagowo. 2 tygodnie to krótko; jeśli skutki uboczne utrzymują się dłużej niż 4 tygodnie to pogadałabym o tym z psychiatra i poprosiła o zmianę leku, ew.dawki.
/QUOTE]

Z mojego doświadczenia oraz moich znajomych i rodziny, po SSRI często się tyje. Ja całe życie miałam doskonałą przemianę materii, mogłam jeść co chciałam i nawet po długim czasie przyjmowania glikokortykosteroidów nie przytyłam, aż zaczęłam brać Mozarin. Szczerze się zdziwiłam, kiedy zauważyłam fałdki tu i ówdzie.
W końcu, ze względu na brak widocznej poprawy w samopoczuciu zmieniłam na lek z innej grupy i tłuszczyk zniknął.
Znajoma była kilka miesięcy na Zolofcie i potem długo nie mogła wrócić do dawnej wagi.

Dla wielu pacjentów to może być ogromny problem, bo przecież bierzemy te leki dla poprawy zdrowia psychicznego, a trudno się dobrze czuć, kiedy człowiek zaczyna źle się czuć w swoim ciele, które do tej pory inaczej wyglądało. Błędne koło.

[effcia82]

Ja po fluo mam nadzieję wrócić do mojej najniższej wagi.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[magbeth]

Napisane przez effcia82

Ssri działają zwykle po minimum 4 tygodniach. U mnie sertralina mniej więcej tak zadziałała. Zmieniłam na fluoksetynę że względu na nawracającą biegunkę. Co ciekawe udało mi się schudnąć bo znacznie obniżył mi się apetyt. Ona ma nawet jako jedno że wskazań bulimię. Po sertlalinie trochę przytyłam ale może dlatego że wcześniej mocno schudłam bo nie mogłam jeść z powodu kryzysu psychicznego. Ogólnie czuję się tak se, nie jest źle ale dobrze też nie. Zastanawiam się nad zwiększeniem dawki fluoksetyny z 40 na 60 mg ale jakoś nie pasuje mi połykanie na raz 3 tabletek? Ten lek nie występuje w wyższej dawce? Jaka jest zwykle optymalna? Myślałam też o włączeniu trazodonu ale boję się ponownego zwiększenia apetytu i nadmiernej senności. Muszę iść do psychiatry ale on mi za każdym razem dopisuje kolejne jednostki chorobowe ��

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Fluo to max 60 mg, nie zmieniaj sama, pogadaj z lekarzem. Czasami na efekt trzeba ciut poczekać.
Optymalna dawka wszystkiego jest zawsze indywidualna, zawsze.
Trazodon raczej nie powinien wpływać na apetyt, ale tu znowu czynnik indywidualny ma znaczenie, nie przewidzisz do końca.

Wzrost apetytu na SSRI (nie wszystkich) ma jakby pewien sens: wiele osób w depresji sporo chudnie na skutek niejedzenia. Ale jak najbardziej rozumiem, ze nadmierny wzrost wagi podczas kuracji to żadna radość i szczęście i wtórnie może wpłynąć na nastrój - dlatego nigdy nie bójcie się walić do lekarza z tym problemem, a jak lekarz bagatelizuje to może warto zmienić lekarza. Zaburzenia afektywne da się spokojnie leczyć bez dodatkowych kg na liczniku.
Czy w PL może rodzinny przepisywać neuroleptyki czy tylko psychiatra? Bo się zakręciłam lekko

[effcia82]

Przepisanie neuroptektyków to jedna z procedur u mojego psychiatry tylko żaden z moich leków nie należy do tej kategorii,

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinkerver2]

Dziewczyny, jestem pod opieką psychoterapeutki on line, ale czuję, że moja psychika od jakiegoś czasu robi mi na złość. Pojawiły się natrętne myśli (np. O związku) i lęki. Myślicie, że to może być początek nerwicy lękowej?

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[woven_by_wind]

Napisane przez tinkerver2

Dziewczyny, jestem pod opieką psychoterapeutki on line, ale czuję, że moja psychika od jakiegoś czasu robi mi na złość. Pojawiły się natrętne myśli (np. O związku) i lęki. Myślicie, że to może być początek nerwicy lękowej?

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

A co na to Twoja terapeutka? My możemy Ci coś podpowiedzieć, ale nic nie zastąpi profesjonalnej pomocy.
W procesie terapeutycznym niestety bywają kryzysy i pogorszenie samopoczucia. To jest normalne, bo "grzebanie" w swojej psychice i dokopywanie się często do trudnych, wypartych doświadczeń bywa bolesne i przytłaczające.

[Higurashi]

Wpadłam się podzielić, że właśnie kupiłam pierwsze leki na ADHD mam też zaleconą terapię ale nie wiem, gdzie mam szukać takiego specjalisty.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez Higurashi

Wpadłam się podzielić, że właśnie kupiłam pierwsze leki na ADHD mam też zaleconą terapię ale nie wiem, gdzie mam szukać takiego specjalisty.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

Ja jestem po spotkaniu z psycholog i mówi, że na 99% mam ADHD. Szczerze, że to nie jestem zdziwiona, bo mam wrażenie, że mam każdy możliwy objaw tego dziadostwa. Jestem już umówiona na badanie dokładne po tym kątem i (to może dziwnie zabrzmi), ale mam nadzieję, że to jest to, że dostanę leki i życie naprawdę będzie bardziej znośne. Dla mnie i dla mojego TŻ, bo wiem, że ostatnio bycie ze mną to nic fajnego.

---------- Dopisano o 18:52 ---------- Poprzedni post napisano o 18:49 ----------

Napisane przez Higurashi

Wpadłam się podzielić, że właśnie kupiłam pierwsze leki na ADHD mam też zaleconą terapię ale nie wiem, gdzie mam szukać takiego specjalisty.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

trzymam kciuki

[Higurashi]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89683905]Ja jestem po spotkaniu z psycholog i mówi, że na 99% mam ADHD. Szczerze, że to nie jestem zdziwiona, bo mam wrażenie, że mam każdy możliwy objaw tego dziadostwa. Jestem już umówiona na badanie dokładne po tym kątem i (to może dziwnie zabrzmi), ale mam nadzieję, że to jest to, że dostanę leki i życie naprawdę będzie bardziej znośne. Dla mnie i dla mojego TŻ, bo wiem, że ostatnio bycie ze mną to nic fajnego.

---------- Dopisano o 18:52 ---------- Poprzedni post napisano o 18:49 ----------





trzymam kciuki [/QUOTE]

To w ogóle nie brzmi dla mnie dziwnie, bo miałam podobnie. Chciałam wiedzieć, co ze mną nie tak, jakie mam opcje by coś z tym zrobić i polepszyć trochę jakoś swojego życia, bo wieczne funkcjonowanie w chaosie i przebodźcowaniu jest strasznie męczące, po prostu.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez Higurashi

To w ogóle nie brzmi dla mnie dziwnie, bo miałam podobnie. Chciałam wiedzieć, co ze mną nie tak, jakie mam opcje by coś z tym zrobić i polepszyć trochę jakoś swojego życia, bo wieczne funkcjonowanie w chaosie i przebodźcowaniu jest strasznie męczące, po prostu.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

Oj tak do tego mam problemy hormonalne i niestety ja już w pewnym momencie nie wiedziałam nawet do którego lekarza się zgłosić..

[Higurashi]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89684324]Oj tak do tego mam problemy hormonalne i niestety ja już w pewnym momencie nie wiedziałam nawet do którego lekarza się zgłosić..[/QUOTE]Przytulam, u mnie też różne dziwne rzeczy się dzieją i jak to zwykle bywa "przyczyna może leżeć gdziekolwiek" więc jobla idzie dostać kciuki, żeby chociaż tutaj się udało coś sensownie ustalić i żebyś miała pomoc

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[ColourTheSmallOne]

Czesc! Czy ktoras z was bierze Prozac z powodu depresji?
Lekarz powiedzial, ze poprawe nastroju powinnam zauwazyc juz trzeciego dnia, jak na razie nic nie zauwazylam... Dzisiaj zwiekszam dawke do 40 mg, po przez pierwsze 3 dni kazal mi brac 20, a potem 40.