Samotność - jak przetrwać?

[CwiercMotyla]

Napisane przez DumbBlonde

Trafilam dzisiaj na artykul z takim tekstem...prostym ale jak prawdziwym

Ten tekst z obrazka, to raczej o przypadkach depresji, a nie braku związku. Mnie nie brakuję mi poczucia sensu zycia. Właśnie odwrotnie we wszystkich aspektach życie układa mi się tak, jak chciałem. Poza aspektem związkowym.

[DumbBlonde]

Tylko nie macie wrazenia, ze o ile nie otaczacie sie znajomymi, ktorzy tez sa singlami, to w pewnym momencie mozliwosc wyjsc i spotkan z innymi mocno sie zaweza?

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez DumbBlonde

Tylko nie macie wrazenia, ze o ile nie otaczacie sie znajomymi, ktorzy tez sa singlami, to w pewnym momencie mozliwosc wyjsc i spotkan z innymi mocno sie zaweza?

Zawęża, a jak nie masz znajomych to jeszcze bardziej. To chyba oczywiste nie?

[DumbBlonde]

Jak nie masz znajomych, to nie ma co sie zawezac :p



Po prostu jesli wsrod znajomych masz powiedzmy 90% takich na etapie „rodzina” to wyciaganie w tygodniu lub weekend na wspolny obiad, kawe czy impreze robi sie coraz trudniejsze. I co wtedy?

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Napisane przez DumbBlonde

Jak nie masz znajomych, to nie ma co sie zawezac :p



Po prostu jesli wsrod znajomych masz powiedzmy 90% takich na etapie „rodzina” to wyciaganie w tygodniu lub weekend na wspolny obiad, kawe czy impreze robi sie coraz trudniejsze. I co wtedy?

To samo co wtedy gdy nie masz znajomych. Albo szukasz nowych, albo wychodzisz samemu w miejsca, gdzie kogoś można poznać. Tak czy siak ciężko jest.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez DumbBlonde

Tylko nie macie wrazenia, ze o ile nie otaczacie sie znajomymi, ktorzy tez sa singlami, to w pewnym momencie mozliwosc wyjsc i spotkan z innymi mocno sie zaweza?

Ciebie to jakiś weltschmerz ogarnął chyba.
Wszyscy piszą, że nie, nie i nie. Bycie singlem to nie koniec świata.

[CwiercMotyla]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;87155377]
Ciebie to jakiś weltschmerz ogarnął chyba.
Wszyscy piszą, że nie, nie i nie. Bycie singlem to nie koniec świata.[/QUOTE]

Ja myślę, że dla zdecydowanej większości singli ich singielstwo (a może singlostwo) jest czasowe. Jednak większość prędzej czy później kogoś znajduje.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez CwiercMotyla

Ja myślę, że dla zdecydowanej większości singli ich singielstwo (a może singlostwo) jest czasowe. Jednak większość prędzej czy później kogoś znajduje.

No pewnie, że tak. Nie ma się co załamywać, serio. Można być samemu, a można być samotnym. To nie są dwa takie same stany. Nawet będąc w związku można być samotnym. Wszystko zależy od tego jakie masz nastawienie, ludzie to czują.

[CwiercMotyla]

Kto szuka znajduje, a kołaczącemu otworzą. Tak przy niedzieli

[chacaos]

Napisane przez DumbBlonde

Trafilam dzisiaj na artykul z takim tekstem...prostym ale jak prawdziwym

Niepowodzeń towarzyskich mi ostatnio nie brakowało, ale rano ani jedna z moich myśli nie dotyczyła bezużyteczności mojego istnienia. Współczuję trochę.
Co robisz konkretnie, żeby znaleźć faceta? Ile facetów poznałaś, powiedzmy, w zeszłym miesiącu?

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez chacaos

Niepowodzeń towarzyskich mi ostatnio nie brakowało, ale rano ani jedna z moich myśli nie dotyczyła bezużyteczności mojego istnienia. Współczuję trochę.
Co robisz konkretnie, żeby znaleźć faceta? Ile facetów poznałaś, powiedzmy, w zeszłym miesiącu?

Zawsze się zastanawiam co znaczy 'poznałaś'? -Cześć, jestem tomek, cześć jestem Agata, czy z kim się było na kawie

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;87155402]No pewnie, że tak. Nie ma się co załamywać, serio. Można być samemu, a można być samotnym. To nie są dwa takie same stany. Nawet będąc w związku można być samotnym. Wszystko zależy od tego jakie masz nastawienie, ludzie to czują.[/QUOTE]

Oj, tak! Ogólnie nie ma co się zafiksowywać, żeby koniecznie być w jakimś związku, bo wtedy życie nagle stanie się ciekawe, niezwykłe i fajne. Nie stanie się, jeśli do tej pory takie nie było.

I ja właśnie też potwierdzam, że najlepiej traktować to swoje singielstwo jak stan przejściowy. W sumie ja to się nawet cieszę, jak mam okazję pobyć sama, bo potem w związku... jest tego czasu jednak mniej dla samej siebie. Dlatego dobrze jest się rozwijać i wykorzystywać ten czas bycia samą jak najlepiej, dopóki trwa

[ParasolkaMaryPoppins]

DumbBlonde - za bardzo uzależniasz poczucie bezpieczeństwa i spełnienia od drugiej osoby. Sorki za szczerość ale masz zadatki na bluszcza.

Czy cokolwiek zrobiłaś, by kogoś poznać? Od siedzenia w czterech ścianach nie przybędzie Ci znajomych.

[chacaos]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;87155493]Zawsze się zastanawiam co znaczy 'poznałaś'? -Cześć, jestem tomek, cześć jestem Agata, czy z kim się było na kawie [/QUOTE]
Miałam na myśli facetów, z którymi była okazja choć chwilę pogadać, poznanych w okolicznościach, które umożliwiają rozwój znajomości na płaszczyźnie prywatnej (domówki, imprezy, internet, zajęcia dodatkowe, praca, uczelnia, wydarzenia itd). W zasadzie mogłam zapytać: ilu ludzi, bo samotność to szerszy problem niż tylko brak związku. Nie chodzi o to, że trzeba poznawać co najmniej 10 osób miesięcznie, ale jeżeli ta liczba wynosi zero lub niewiele więcej, to warto się zastanowić, jak stworzyć ku temu więcej okazji. Albo podrywać kurierów i dostawców pizzy.

[DumbBlonde]

Myślę, że trochę zagalopowaliśmy się w osądach.

Dla niektórych ludzi bycie samemu jest ok, czują sie z tym w porządku, nie przeszkadza im to. Rozumiem taki stan rzecz, znam takie osoby, sama byłam jedną z nich parę lat temu.

Na chwilę obecną jestem szczęśliwa na różnych płaszczyznach. Mam spoko pracę, jestem niezależna, trafiam na fajnych znajomych, mam zdrowie itd. ALE do pełni szczęścia brakuje mi rodziny. Mojej własnej. Brakuje mi mężczyzny, z którym mogłabym spędzać czas, kochać i planować przyszłość. Nie ma nic w tym złego. Nie zgadzam się też z osobami, które twierdzą, że singielki nie powinny ślepo patrzeć w to, że znalezienie faceta odmieni ich życie. Kurczę, właśnie odmieni! Na wielu polach Życie samemu różni się od życia w związku (oba stany mają plusy i minusy, ale różnią się!).

Zauważam też dziwny paradoks osób, które tutaj zagorzale komentują, aby dziewczyny znalazły sobie hobby, bo są desperatkami. Powiedzcie mi kochane, jak to jest, że osoby które tak piszą często mają po kilkaset / tysięcy wiadomości wrzuconych na tym forum. Nawet jeśli przez kilka lat, ale zawsze. Jakim cudem? Bo to wygląda trochę tak, jakby dużą część dnia spędzały na forum. A co z realnym życiem?

[elvegirl]

Napisane przez DumbBlonde

Zauważam też dziwny paradoks osób, które tutaj zagorzale komentują, aby dziewczyny znalazły sobie hobby, bo są desperatkami. Powiedzcie mi kochane, jak to jest, że osoby które tak piszą często mają po kilkaset / tysięcy wiadomości wrzuconych na tym forum. Nawet jeśli przez kilka lat, ale zawsze. Jakim cudem? Bo to wygląda trochę tak, jakby dużą część dnia spędzały na forum. A co z realnym życiem?

Że tak się wtrącę, totalnie offtopem, spójrzmy np. na moje statystyki:

• Ilość wiadomości: 46 816
• Postów na dzień: 10,26

10-11 postów to jest przy bardzo mozolnym czytaniu, zastanawianiu się nad odpowiedzią i pisaniu jej, pół godziny roboty. Jak ktoś szybciej czyta i mniej się zastanawia, to mu nawet kwadrans wystarczy. Taki akurat czas na nudzenie się w autobusie albo na kibelku

[olennnkaaaa]

Dla mnie przerażającą perspektywą jest samotność, ale rozumiana nie jako brak partnera, lecz samotność totalna. Moi rodzice nie żyją, nie mam też innych członków rodziny, z którymi byłabym związana, rodzeństwa, dziadków, cioć, kuzynów itp. Znajomi bardzo powierzchowni. Zawsze rozmawiałam z ludźmi z pracy czy studiów, ale nie udawało mi się nawiązać trwałych relacji. Winię za to swój stonowany styl bycia, nie jestem towarzyską, entuzjastyczną osobą, raczej dość introwertyczną. Zauważyłam, że ludzie sami rzadko nawiązują kontakt ze mną, za to potrafią mieć "pretensje", że to ja nie inicjuję rozmów, a i tak zawsze moje próby to za mało jak na społeczne standardy. Mimo że pytam często ludzi np. o to jak minął im weekend, jak potoczyły się jakieś sprawy, o których mi opowiadali, nigdy nie spotykam się ze wzajemnością, chyba że bardzo wymuszoną. Musiałabym bardzo grać i nie być sobą, by jakoś utrzymywać się na powierzchni albo być w dobrym stanie ducha, co niestety nie zawsze ma miejsce. Nie jestem też nachalna z urody, co przy moim stylu bycia odbiera mi szansę na partnera. Myślałam do niedawna, że uda mi się znaleźć bratnią duszę, kogoś, kto doceni mnie i dla kogo będę ważna i wyjątkowa, ale to były nierealistyczne, naiwne i nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Anyway, konkluzja jest taka, że wprawdzie dobrze mi z byciem samą, nie nudzę się, mieszkam sama i daję radę, nie chcę też zakładać rodziny, ale zwyczajnie brakuje mi "swoich" ludzi, dla większości nie jestem nikim ciekawym. Kilku udało mi się znaleźć przez internet, ale brakuje mi spędzania wspólnie czasu w taki zwykły dla bliższych znajomych sposób czy luźnego pogadania o wszystkim na żywo i podobnie jak w kwestii związku muszę się przyzwyczaić do tego, że to się nie zmieni.

[yuy90]

To co mówisz wynika z niskiej samooceny. Sama siebie widzisz jako nieciekawa, mówisz o zaprzepaszczeniu szansy na partnera (??). W dodatku to „narzucanie”. W zyciu bym tak nie pomyślała, po prostu proponujesz wyjście, kontakt, i albo się ktoś zgodzi albo nie. Pracuj nad swoją samoocena.

Nad kontaktami z ludźmi trzeba pracowac, żeby się utrzymać. Samemu wykazywać inicjatywę, otworzyć się trochę na ludzi.

[ParasolkaMaryPoppins]

Napisane przez DumbBlonde

Nie zgadzam się też z osobami, które twierdzą, że singielki nie powinny ślepo patrzeć w to, że znalezienie faceta odmieni ich życie. Kurczę, właśnie odmieni! Na wielu polach Życie samemu różni się od życia w związku (oba stany mają plusy i minusy, ale różnią się!).

Odmieni - fakt - przy czym większość desperatek zakłada, że tylko wtedy ich życie nagle stanie się kolorowe i usiane gwiazdami Upatrywanie w facecie zbawiciela, który nada życiu kolor i smak jest po prostu zabawne.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez olennnkaaaa

. Myślałam do niedawna, że uda mi się znaleźć bratnią duszę, kogoś, kto doceni mnie i dla kogo będę ważna i wyjątkowa, ale to były nierealistyczne, naiwne i nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Dlaczego?

muszę się przyzwyczaić do tego, że to się nie zmieni.

Dlaczego (numer 2)? Wszyscy potencjalni kandydaci na partnera wymarli jak dinozaury w wyniku uderzenia planetoidy?

[DumbBlonde]

Napisane przez olennnkaaaa

Dla mnie przerażającą perspektywą jest samotność, ale rozumiana nie jako brak partnera, lecz samotność totalna. Moi rodzice nie żyją, nie mam też innych członków rodziny, z którymi byłabym związana, rodzeństwa, dziadków, cioć, kuzynów itp. Znajomi bardzo powierzchowni. Zawsze rozmawiałam z ludźmi z pracy czy studiów, ale nie udawało mi się nawiązać trwałych relacji. Winię za to swój stonowany styl bycia, nie jestem towarzyską, entuzjastyczną osobą, raczej dość introwertyczną. Zauważyłam, że ludzie sami rzadko nawiązują kontakt ze mną, za to potrafią mieć "pretensje", że to ja nie inicjuję rozmów, a i tak zawsze moje próby to za mało jak na społeczne standardy. Mimo że pytam często ludzi np. o to jak minął im weekend, jak potoczyły się jakieś sprawy, o których mi opowiadali, nigdy nie spotykam się ze wzajemnością, chyba że bardzo wymuszoną. Musiałabym bardzo grać i nie być sobą, by jakoś utrzymywać się na powierzchni albo być w dobrym stanie ducha, co niestety nie zawsze ma miejsce. Nie jestem też nachalna z urody, co przy moim stylu bycia odbiera mi szansę na partnera. Myślałam do niedawna, że uda mi się znaleźć bratnią duszę, kogoś, kto doceni mnie i dla kogo będę ważna i wyjątkowa, ale to były nierealistyczne, naiwne i nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Anyway, konkluzja jest taka, że wprawdzie dobrze mi z byciem samą, nie nudzę się, mieszkam sama i daję radę, nie chcę też zakładać rodziny, ale zwyczajnie brakuje mi "swoich" ludzi, dla większości nie jestem nikim ciekawym. Kilku udało mi się znaleźć przez internet, ale brakuje mi spędzania wspólnie czasu w taki zwykły dla bliższych znajomych sposób czy luźnego pogadania o wszystkim na żywo i podobnie jak w kwestii związku muszę się przyzwyczaić do tego, że to się nie zmieni.

Taka samotność, o której piszesz jest według mnie jednym z gorszych stanów Mam nadzieję, że nikogo z nas nie spotka.

[CwiercMotyla]

Napisane przez olennnkaaaa

Dla mnie przerażającą perspektywą jest samotność, ale rozumiana nie jako brak partnera, lecz samotność totalna. Moi rodzice nie żyją, nie mam też innych członków rodziny, z którymi byłabym związana, rodzeństwa, dziadków, cioć, kuzynów itp. Znajomi bardzo powierzchowni. Zawsze rozmawiałam z ludźmi z pracy czy studiów, ale nie udawało mi się nawiązać trwałych relacji. Winię za to swój stonowany styl bycia, nie jestem towarzyską, entuzjastyczną osobą, raczej dość introwertyczną. Zauważyłam, że ludzie sami rzadko nawiązują kontakt ze mną, za to potrafią mieć "pretensje", że to ja nie inicjuję rozmów, a i tak zawsze moje próby to za mało jak na społeczne standardy. Mimo że pytam często ludzi np. o to jak minął im weekend, jak potoczyły się jakieś sprawy, o których mi opowiadali, nigdy nie spotykam się ze wzajemnością, chyba że bardzo wymuszoną. Musiałabym bardzo grać i nie być sobą, by jakoś utrzymywać się na powierzchni albo być w dobrym stanie ducha, co niestety nie zawsze ma miejsce. Nie jestem też nachalna z urody, co przy moim stylu bycia odbiera mi szansę na partnera. Myślałam do niedawna, że uda mi się znaleźć bratnią duszę, kogoś, kto doceni mnie i dla kogo będę ważna i wyjątkowa, ale to były nierealistyczne, naiwne i nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Anyway, konkluzja jest taka, że wprawdzie dobrze mi z byciem samą, nie nudzę się, mieszkam sama i daję radę, nie chcę też zakładać rodziny, ale zwyczajnie brakuje mi "swoich" ludzi, dla większości nie jestem nikim ciekawym. Kilku udało mi się znaleźć przez internet, ale brakuje mi spędzania wspólnie czasu w taki zwykły dla bliższych znajomych sposób czy luźnego pogadania o wszystkim na żywo i podobnie jak w kwestii związku muszę się przyzwyczaić do tego, że to się nie zmieni.

Szczerze Ci współczuję braku rodziny.

Moje doświaczenie co do pracy, są takie, że większość osób, które tam spotykam jest skoncentrowana na swoich obowiązkach/karierze. Sprawy osobiste (a już na pewno problemy) współpracowników są często na drugim lub trzecim planie. Wiem, że to przykre, ale moim zdanie nie bardzo sobie można pozwalać na rozterki osobiste (w tym roztrząsanie aspektów swojej osobowości) w takich miejscach. Moich przełożonych naprawdę niewiele one obchodzą. Liczy się przede wszystkim wykonywanie powierzonych zadań. W pracy na ogół muszę myśleć o pracy, a inne sprawy zostawiać na boku. Współpracownicy dość mają trudności w swoim życiu i rodzinach.

[DumbBlonde]

Napisane przez CwiercMotyla

Szczerze Ci współczuję braku rodziny.

Moje doświaczenie co do pracy, są takie, że większość osób, które tam spotykam jest skoncentrowana na swoich obowiązkach/karierze. Sprawy osobiste (a już na pewno problemy) współpracowników są często na drugim lub trzecim planie. Wiem, że to przykre, ale moim zdanie nie bardzo sobie można pozwalać na rozterki osobiste (w tym roztrząsanie aspektów swojej osobowości) w takich miejscach. Moich przełożonych naprawdę niewiele one obchodzą. Liczy się przede wszystkim wykonywanie powierzonych zadań. W pracy na ogół muszę myśleć o pracy, a inne sprawy zostawiać na boku. Współpracownicy dość mają trudności w swoim życiu i rodzinach.

Trochę tak jest. Z mojego doświadczenia wynika (ale to też zależy od rodzaju pracy), że wszystko zależy od ludzi. Miałam to szczęście, że prawie w każdej pracy trafiałam na zgrany team, więc relacje nie kończyły się o przyslowiowej godzinie 16 czy 17, przy wyjściu z pracy, ale były też poza nią. W takim przypadku można bylo czasem pogadac o problemach itd.

[ParasolkaMaryPoppins]

Napisane przez CwiercMotyla

Wiem, że to przykre, ale moim zdanie nie bardzo sobie można pozwalać na rozterki osobiste (w tym roztrząsanie aspektów swojej osobowości) w takich miejscach.

U mnie w pracy też tak jest. W poprzedniej spotkałam koleżankę z działu, która po wymianie uprzejmości zaczęła opowiadać mi o swoim rozwodzie Teraz jest trend wywlekania problemów osobistych na światło dziennie. Żałosne. Po co ten ekshibicjonizm?

[olennnkaaaa]

Nie chodzi mi o zwierzenia w pracy, ale zwyczajną rozmowę, którą to ja zawsze muszę inicjować, a odechciewa mi się, bo i tak mam przypiętą łatkę. Było tak, że siedząc z kobietą w jednym pomieszczeniu rozmawiałam z nią normalnie, a potem usłyszałam, że zamknięta w sobie, nietowarzyska. Mam taki rodzaj "sztywnej" energii, która pogłębia się, jak czuję się nieakceptowana albo słyszę właśnie, że coś ze mną nie tak. Za bardzo na to zwracam uwagę, wiem.

To co mówisz wynika z niskiej samooceny. Sama siebie widzisz jako nieciekawa, mówisz o zaprzepaszczeniu szansy na partnera (??). W dodatku to „narzucanie”. W zyciu bym tak nie pomyślała, po prostu proponujesz wyjście, kontakt, i albo się ktoś zgodzi albo nie. Pracuj nad swoją samoocena.

Nad kontaktami z ludźmi trzeba pracowac, żeby się utrzymać. Samemu wykazywać inicjatywę, otworzyć się trochę na ludzi.

Wiem, że dla innych to brzmi prosto, ale ja nie lubię się inicjować kontaktu, bo za często spotykają mnie odmowy, a to nic miłego.

Partnera można znaleźć, ale niekoniecznie miłość, a przynajmniej niekoniecznie wzajemną.

Chciałabym wzmocnić swoją samoocenę, ucząc się nowych rzeczy, rozwijając, ale za często łapię doły, zmęczenie i nic z tego nie wychodzi.

Napisane przez olennnkaaaa
Myślałam do niedawna, że uda mi się znaleźć bratnią duszę, kogoś, kto doceni mnie i dla kogo będę ważna i wyjątkowa, ale to były nierealistyczne, naiwne i nieprzystające do rzeczywistości wymagania.

Dlaczego?



Cytat:
muszę się przyzwyczaić do tego, że to się nie zmieni.

Dlaczego (numer 2)? Wszyscy potencjalni kandydaci na partnera wymarli jak dinozaury w wyniku uderzenia planetoidy?

Chciałam być dla partnera wyjątkowa i najlepsza, ale to nie jest możliwe. Nie mam osobowości kobiety, którą można kochać, na punkcie której można oszaleć. Wyglądu też nie.

[ParasolkaMaryPoppins]

olenka Nie odbierz mnie źle, ale czy próbowałaś kiedykolwiek terapii, by podnieść samoocenę?

[olennnkaaaa]

Żeby to raz, byłam u kilku, brałam też leki na depresję. Doszłam do wniosku, że samoocenę podniosę tylko działając, potwierdzając swoją sprawczość w jakimś zakresie. Niestety słabo mi to idzie.

[ParasolkaMaryPoppins]

Napisane przez olennnkaaaa

Żeby to raz, byłam u kilku, brałam też leki na depresję. Doszłam do wniosku, że samoocenę podniosę tylko działając, potwierdzając swoją sprawczość w jakimś zakresie. Niestety słabo mi to idzie.

Okey A w jakich obszarach chciałabyś zacząć działać?

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez olennnkaaaa

Chciałam być dla partnera wyjątkowa i najlepsza, ale to nie jest możliwe. Nie mam osobowości kobiety, którą można kochać, na punkcie której można oszaleć. Wyglądu też nie.

Czuje się podobnie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez olennnkaaaa

Chciałam być dla partnera wyjątkowa i najlepsza, ale to nie jest możliwe. Nie mam osobowości kobiety, którą można kochać, na punkcie której można oszaleć. Wyglądu też nie.

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;87162841]Czuje się podobnie.
[/QUOTE]

Wiecie jak to mówią - Każda potwora znajdzie swego amatora