Nie wiem, czy chcę mieć dziecko

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez melkmeisje

My się karmimy, kp i wielo madkowa nowomowa

No, nic nie zrozumiałam

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

A ktoś mi powie, dlaczego niektóre matki używają my się karmimy, my się przewijamy, my się myjemy i inne tego typu?
Jakis nowy język?

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86817745]A ktoś mi powie, dlaczego niektóre matki używają my się karmimy, my się przewijamy, my się myjemy i inne tego typu?
Jakis nowy język?
[/QUOTE]

Z tego samego powodu, z jakiego na wizażu na męża lub chłopaka wiele osób mówi TŻ... Popularne jest jeszcze "kisnąć, kisić się".

[Linka25]

[1=d61abbce58b52fe45ffe444 afc51ca0ea3c11859_65540a4 4484ab;86818080]Z tego samego powodu, z jakiego na wizażu na męża lub chłopaka wiele osób mówi TŻ... Popularne jest jeszcze "kisnąć, kisić się".[/QUOTE]To co innego. To jest ok.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[paczanga]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86817745]A ktoś mi powie, dlaczego niektóre matki używają my się karmimy, my się przewijamy, my się myjemy i inne tego typu?
Jakis nowy język?

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Jest teoria, że przez jakiś czas niemowlę nie widzi swojej odrębności od matki, może czasem to działa w obie strony?

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez paczanga

Jest teoria, że przez jakiś czas niemowlę nie widzi swojej odrębności od matki, może czasem to działa w obie strony?

Gorzej jak dziecko ma już 20 lat, a mamusia dalej traktuje go jak swoją kończynę i myśli, że może decydować o każdym aspekcie jego życia.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[a240a5cdc9601fd61cd3ffc006c0fc885123340f_657b9702b0d25]

[1=f8c2d375a73595a7890227c bb2d3acee309191de_62181c3 c5fcdf;86818406]Gorzej jak dziecko ma już 20 lat, a mamusia dalej traktuje go jak swoją kończynę i myśli, że może decydować o każdym aspekcie jego życia.
[/QUOTE]

A znam taką, która zrywa się o szóstej żeby dwudziestoośmioletniemu koniowi zrobić śniadanko przed pracą, posłodzić i zamieszać herbatkę, a odpalonego już (!) papieroska oprzeć o brzeg popielniczki żeby synuś miał gotowe jak oczka otworzy

Nie, to nie jest ściema. Chociaż mi samej trudno w to uwierzyć.

[Limonka2738]

[1=a240a5cdc9601fd61cd3ffc 006c0fc885123340f_657b970 2b0d25;86818593]A znam taką, która zrywa się o szóstej żeby dwudziestoośmioletniemu koniowi zrobić śniadanko przed pracą, posłodzić i zamieszać herbatkę, a odpalonego już (!) papieroska oprzeć o brzeg popielniczki żeby synuś miał gotowe jak oczka otworzy

Nie, to nie jest ściema. Chociaż mi samej trudno w to uwierzyć.[/QUOTE]Moja mama taka jest.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Fufka]

[1=a240a5cdc9601fd61cd3ffc 006c0fc885123340f_657b970 2b0d25;86818593]A znam taką, która zrywa się o szóstej żeby dwudziestoośmioletniemu koniowi zrobić śniadanko przed pracą, posłodzić i zamieszać herbatkę, a odpalonego już (!) papieroska oprzeć o brzeg popielniczki żeby synuś miał gotowe jak oczka otworzy

Nie, to nie jest ściema. Chociaż mi samej trudno w to uwierzyć.[/QUOTE]Znam mamę, ktora postępuje tak wobec pięćdziesięciolatka...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariamalaria]

Napisane przez paczanga

Jest teoria, że przez jakiś czas niemowlę nie widzi swojej odrębności od matki, może czasem to działa w obie strony?

Chyba właśnie tak jest. Nie widzą. Pewnie to jakiś trick natury.

[skazana_na_bluesa]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86817745]A ktoś mi powie, dlaczego niektóre matki używają my się karmimy, my się przewijamy, my się myjemy i inne tego typu?
Jakis nowy język?

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Ja tak mówię do mojego noworodka, bo tak dziwnie nie mieć do kogo się odezwać. A może później gadanie do niego zaprocentuje szybszym rozwojem mowy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7d825fa9fec57cf5623273fe7eca2ef8f2442710_5d59d871e15d0]

Napisane przez skazana_na_bluesa

Ja tak mówię do mojego noworodka, bo tak dziwnie nie mieć do kogo się odezwać. A może później gadanie do niego zaprocentuje szybszym rozwojem mowy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Do niemowlaka to rozumiem.
Ale nie kumam czemu się tak mówi rozmawiając z dorosłymi ludźmi.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka

[Fubizka]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86819139]Do niemowlaka to rozumiem.
Ale nie kumam czemu się tak mówi rozmawiając z dorosłymi ludźmi.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Nie znam nikogo kto tak mowi w realu.
Tak samo, jak nie znam nikogo kto w realu mowi "TŻ".

[Limonka2738]

Napisane przez skazana_na_bluesa

Ja tak mówię do mojego noworodka, bo tak dziwnie nie mieć do kogo się odezwać. A może później gadanie do niego zaprocentuje szybszym rozwojem mowy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja mówię do rzeczy, do kompa, do pluszaków, do próbek na uczelni i do rzeczy w pracy.

"To co, idziemy na NMR zobaczyć, co tam masz fajnego."

"Pogramy w LoLa, co Ty na to, Yuki?"

"Utlenisz ty się wreszcie? No nie bądź menda..."

Nie wiem, doskonale rozumiem matki, które mówią do swoich dzieci. Ja wszystko nawet nazywam (moj komputer nazywa się Yuki.)

Wychodzę z założenia, że problem jest nie wtedy, kiedy gadasz ze swoimi rzeczami, ale wtedy kiedy ci odpowiadają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skazana_na_bluesa]

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86819139]Do niemowlaka to rozumiem.
Ale nie kumam czemu się tak mówi rozmawiając z dorosłymi ludźmi.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Bo jak się tak mówi przez x miesięcy do dziecka to później się tak mówi odruchowo... przynajmniej tak mi się wydaje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 21:03 ---------- Poprzedni post napisano o 20:54 ----------

[1=7d825fa9fec57cf5623273f e7eca2ef8f2442710_5d59d87 1e15d0;86819139]Do niemowlaka to rozumiem.
Ale nie kumam czemu się tak mówi rozmawiając z dorosłymi ludźmi.

Wysłane z mojego Redmi Note 4 przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]Bo jak się tak mówi przez x miesięcy do dziecka to później się tak mówi odruchowo... przynajmniej tak mi się wydaje

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariamalaria]

Napisane przez Limonka2738

Ja mówię do rzeczy, do kompa, do pluszaków, do próbek na uczelni i do rzeczy w pracy.

"To co, idziemy na NMR zobaczyć, co tam masz fajnego."

"Pogramy w LoLa, co Ty na to, Yuki?"

"Utlenisz ty się wreszcie? No nie bądź menda..."

Nie wiem, doskonale rozumiem matki, które mówią do swoich dzieci. Ja wszystko nawet nazywam (moj komputer nazywa się Yuki.)

Wychodzę z założenia, że problem jest nie wtedy, kiedy gadasz ze swoimi rzeczami, ale wtedy kiedy ci odpowiadają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Ja stale mówię do mojego kota. Ale jednak nie mówię, że najbardziej lubimy surową wątrobkę, a jak jesteśmy zadowoleni to mruczymy.

[groszek75]

Napisane przez Limonka2738

Ja mówię do rzeczy, do kompa, do pluszaków, do próbek na uczelni i do rzeczy w pracy.

"To co, idziemy na NMR zobaczyć, co tam masz fajnego."

"Pogramy w LoLa, co Ty na to, Yuki?"

"Utlenisz ty się wreszcie? No nie bądź menda..."

Nie wiem, doskonale rozumiem matki, które mówią do swoich dzieci. Ja wszystko nawet nazywam (moj komputer nazywa się Yuki.)

Wychodzę z założenia, że problem jest nie wtedy, kiedy gadasz ze swoimi rzeczami, ale wtedy kiedy ci odpowiadają.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Napisane przez mariamalaria

Ja stale mówię do mojego kota. Ale jednak nie mówię, że najbardziej lubimy surową wątrobkę, a jak jesteśmy zadowoleni to mruczymy.

Zdechałam

Ja tez nazywam samochody np. , ale tez nie mowie w liczbie mnogiej

A co do dzieci, chcialam, ale balam sie i ten strach z wiekiem jest większy

[Limonka2738]

Napisane przez mariamalaria

Ja stale mówię do mojego kota. Ale jednak nie mówię, że najbardziej lubimy surową wątrobkę, a jak jesteśmy zadowoleni to mruczymy.

No ok, masz rację.

Ale nie widzę w tym aż takiego problemu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

Ja z doswiadczenia moge powiedziec ze rzeczywiście mowienie (w moim przypadku sporadyczne) do noworodka czy malego niemowlęcia w licz.mnogiej wynika z poczucia jednosci z tym dzieckiem. Matki tez to czują, dziecko podobno nie odczuwa siebie samego jako odrebnego bytu Pozniej na szczescie to zanika, dziecko zyskuje autonomie i do roczniaka (nie mowiac o starszym dziecku, wiem bo mam 7letnia corke) juz tak nie mówię. Wydaje mi sie to calkiem naturalne. W przypadku kota hmmm.. Sama nie wiem. Co kto lubi. Takie drobne dziwactwa nikomu nie szkodzą

Napisane przez groszek75

A co do dzieci, chcialam, ale balam sie i ten strach z wiekiem jest większy

Ale przecież masz coreczke?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[groszek75]

No, ale i tak sie bałam, tego nikt nie zmienił

I jak sie balam tam w wieku 20 paru, to juz w wieku 30 paru mialam bardziej mroczne wizje związane z posiadaniem dziecka

[MariaFrancesca]

Annarrrrr - obawiam się niestety, że nikt za Ciebie nie podejmie tej decyzji, ja może opowiem tylko o swojej sytuacji. Od dziecka wiedziałam, że nie chcę mieć dzieci; nigdy mnie to nie interesowało, nie bawiło, nie rozczulałam się na ich widok, ale dla przeciwwagi bardzo lubiłam opiekować się zwierzętami. Nie miałam też nigdy takich myśli o tej przysłowiowej szklance wody. Może to też wynikać z tego, że od kiedy jestem dorosła mojemu ojcu odbiło na starość i z powodu wyimaginowanych wrażeń uznał, że jesteśmy po stronie matki i z tego powodu nas wydziedziczył i zabronił wstępu do rodzinnego domu. A kiedyś byłam córeczką tatusia i wydawało mi się, że mam super rodzinę, ale to było kiedyś. Teraz wiem, że w życiu karta może się totalnie odwrócić i nic nie jest pewne.
To taki wstęp, żeby naświetlić Ci sytuacje i moje podejście do dzieci.
Mój mój mąż od początku kiedy się spotykaliśmy wiedział o tej mojej niechęci, ale też nie powiedziałam mu twardo, że jeżeli jesteśmy razem to nie ma na co liczyć w tej kwestii. Dlatego też przyznam, że uległam namowom mojego otoczenia: mamy, teściów i całego społeczeństwa które wmawia nam, że macierzyństwo jest piękne, cudowne, kolorowe, lukrowane, pokochasz dzieci bardziej niż męża, Twoje życie nabierze sensu i takie tam.
Mam teraz 3 letnie bliźniaczki, nie powiem, że ich nie kocham, ale mam myśli, że niepotrzebnie się na to wszystko zgodziłam. Te myśli przychodzą czasem codziennie, czasem co drugi, trzeci dzień, góra co tydzień. Porównując obecne życie do poprzedniego wcale nie uważam, że tamte było gorsze i pozbawione sensu. Dochodzi do tego moje znużenie obecną pracą i problem, żeby zamienić ją na lepszą (Tak wiem nie powinnam mieć takich problemów: mieszkam w dużym mieście, jestem wykształcona, znam trzy języki, ale jednak mam) oraz sytuacja z ojcem, która paradoksalnie pogorszyła się od czasu kiedy są dzieci. To całe combo powoduje, że od trzech lat nie czuję się niestety szczęśliwa, a samą ciąża wspominam jako słodką naiwność jak to będzie pięknie. Nie pokochałam też swoich dzieci miłością się silnejszą niż męża, nie rozumiem tych cudownych opini o macierzyństwie się z nimi nie zgadzam, dlaczego to chyba nie muszę tłumaczyć. Dodam jeszcze, że mam bardzo dobry kontakt ze swoją mamą i uważam że jest świetną matką, więc nie mam wcale złego wzorca, po prostu chyba jestem stworzona do innych rzeczy.
Po niemowlęctwie moich dzieci mam taką traumę, że nie wzięłam ani razu dziecka szwagierki na ręce i nie mam zamiaru ani potrzeby. Czytałam kiedyś książkę, bodajże Marty Kuligowskiej o bliźniakach, która opisywała matkę, która dopiero gdy córki miały 13 lat zdecydowała się wziąć jakieś małe dziecko na ręce.
Chciałabym bardzo poczuć to o czym wszyscy piszą, ale nawet kiedy wydaje mi się, że osiągnęłam ten stan albo jestem blisko to moje dzieci momentalnie robią coś co rozwala te myśli w pył i cofa mnie do punktu wyjścia. Jest to jeden punkt na mojej liście marzeń, oprócz ojca i zmiany pracy.
Czekam na hejt, nie krępujcie się.


Dodam jeszcze, że takie osoby jak Hultaj chyba za bardzo nie wiedzą co piszą, opiekowałam się dwoma psami i trzema kotami i to przy dwójce dzieci to pikuś. Co do ilości kup to moje dzieci potrafiły robić 6 kup dziennie na dziecko, jak byłam cały dzień z nimi sama to obrabiałam12 kup - czułam się jak szambonurek, do tego karmionych metodą BLW więc ciągle tylko sprzątałam, przewijałam, uspokajałam, pewnie i tak usłyszę, że jestem niezorganizowana i mogłam sobie kogoś załatwić do pomocy, przychodziła do mnie szwagierka, ale i tak czasem było ciężko.

Kończę pisać, bo ryczę idę wciągnąć wegańskie Magnum na poprawę humoru. Dodam jeszcze, że nigdy wcześniej jak przy posiadaniu dzieci nie piłam tyle alkoholu albo nie ćpałam cukru, ale tak tak, macierzyństwo upiększa, uszczęśliwia i tak dalej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

Maria Francesca ja Cię rozumiem a jestem mamą dwojki dzieci z 7letnia roznica wieku, ja mam 36 l. Macierzynstwo jest w cholerę trudne, wiem cos o tym, nie raz nie dwa chciało mi sie wyć i wydawalo mi sie ze juz zwyczajnie nie lubię swojego dziecka. Nie wiem co jest najtrudniejsze. Czy nieprzespane noce, zapracowane dnie przy niemowleciu, choroby przedszkolaka, strach o dziecko, bunty dwulatka, trzylatka..? Wszystko to jest cholernie wymagajace a to co zwiazane z emocjami, zachowaniem i wychowaniem dziecka - dla mnie najtrudniejsze, najbardziej bolesne. Choroby najbardziej stresujace. Kiedys gdy nie mialam dzieci wydawalo mi sie ze nic prostszego, wystarczy kochac. Ale nie... To nie jest takie prosciutkie. Mimo wszystko - ja nie żałuje. Ale jestem w stanie zrozumiec ze zal moze sie pojawiac i to nie znaczy ze jest sie zlym czlowiekiem.
Sprowadzanie tych trudow do logistyki i zorganizowania jest nieporozumieniem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariamalaria]

Napisane przez Limonka2738

No ok, masz rację.

Ale nie widzę w tym aż takiego problemu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Też nie widzę problemu. Tylko trochę mnie to i dziwi i bawi.

---------- Dopisano o 12:36 ---------- Poprzedni post napisano o 12:30 ----------

Napisane przez MariaFrancesca

Annarrrrr - obawiam się niestety, że nikt za Ciebie nie podejmie tej decyzji, ja może opowiem tylko o swojej sytuacji. Od dziecka wiedziałam, że nie chcę mieć dzieci; nigdy mnie to nie interesowało, nie bawiło, nie rozczulałam się na ich widok, ale dla przeciwwagi bardzo lubiłam opiekować się zwierzętami. Nie miałam też nigdy takich myśli o tej przysłowiowej szklance wody. Może to też wynikać z tego, że od kiedy jestem dorosła mojemu ojcu odbiło na starość i z powodu wyimaginowanych wrażeń uznał, że jesteśmy po stronie matki i z tego powodu nas wydziedziczył i zabronił wstępu do rodzinnego domu. A kiedyś byłam córeczką tatusia i wydawało mi się, że mam super rodzinę, ale to było kiedyś. Teraz wiem, że w życiu karta może się totalnie odwrócić i nic nie jest pewne.
To taki wstęp, żeby naświetlić Ci sytuacje i moje podejście do dzieci.
Mój mój mąż od początku kiedy się spotykaliśmy wiedział o tej mojej niechęci, ale też nie powiedziałam mu twardo, że jeżeli jesteśmy razem to nie ma na co liczyć w tej kwestii. Dlatego też przyznam, że uległam namowom mojego otoczenia: mamy, teściów i całego społeczeństwa które wmawia nam, że macierzyństwo jest piękne, cudowne, kolorowe, lukrowane, pokochasz dzieci bardziej niż męża, Twoje życie nabierze sensu i takie tam.
Mam teraz 3 letnie bliźniaczki, nie powiem, że ich nie kocham, ale mam myśli, że niepotrzebnie się na to wszystko zgodziłam. Te myśli przychodzą czasem codziennie, czasem co drugi, trzeci dzień, góra co tydzień. Porównując obecne życie do poprzedniego wcale nie uważam, że tamte było gorsze i pozbawione sensu. Dochodzi do tego moje znużenie obecną pracą i problem, żeby zamienić ją na lepszą (Tak wiem nie powinnam mieć takich problemów: mieszkam w dużym mieście, jestem wykształcona, znam trzy języki, ale jednak mam) oraz sytuacja z ojcem, która paradoksalnie pogorszyła się od czasu kiedy są dzieci. To całe combo powoduje, że od trzech lat nie czuję się niestety szczęśliwa, a samą ciąża wspominam jako słodką naiwność jak to będzie pięknie. Nie pokochałam też swoich dzieci miłością się silnejszą niż męża, nie rozumiem tych cudownych opini o macierzyństwie się z nimi nie zgadzam, dlaczego to chyba nie muszę tłumaczyć. Dodam jeszcze, że mam bardzo dobry kontakt ze swoją mamą i uważam że jest świetną matką, więc nie mam wcale złego wzorca, po prostu chyba jestem stworzona do innych rzeczy.
Po niemowlęctwie moich dzieci mam taką traumę, że nie wzięłam ani razu dziecka szwagierki na ręce i nie mam zamiaru ani potrzeby. Czytałam kiedyś książkę, bodajże Marty Kuligowskiej o bliźniakach, która opisywała matkę, która dopiero gdy córki miały 13 lat zdecydowała się wziąć jakieś małe dziecko na ręce.
Chciałabym bardzo poczuć to o czym wszyscy piszą, ale nawet kiedy wydaje mi się, że osiągnęłam ten stan albo jestem blisko to moje dzieci momentalnie robią coś co rozwala te myśli w pył i cofa mnie do punktu wyjścia. Jest to jeden punkt na mojej liście marzeń, oprócz ojca i zmiany pracy.
Czekam na hejt, nie krępujcie się.


Dodam jeszcze, że takie osoby jak Hultaj chyba za bardzo nie wiedzą co piszą, opiekowałam się dwoma psami i trzema kotami i to przy dwójce dzieci to pikuś. Co do ilości kup to moje dzieci potrafiły robić 6 kup dziennie na dziecko, jak byłam cały dzień z nimi sama to obrabiałam12 kup - czułam się jak szambonurek, do tego karmionych metodą BLW więc ciągle tylko sprzątałam, przewijałam, uspokajałam, pewnie i tak usłyszę, że jestem niezorganizowana i mogłam sobie kogoś załatwić do pomocy, przychodziła do mnie szwagierka, ale i tak czasem było ciężko.

Kończę pisać, bo ryczę idę wciągnąć wegańskie Magnum na poprawę humoru. Dodam jeszcze, że nigdy wcześniej jak przy posiadaniu dzieci nie piłam tyle alkoholu albo nie ćpałam cukru, ale tak tak, macierzyństwo upiększa, uszczęśliwia i tak dalej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Szczerze ci współczuję. Ściskam.

Autorko, tak się właśnie kończy, gdy ma się dzieci bez silnego wewnętrznego przekonania.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

MariaFrancesca, Linka25 - dzięki dziewczyny za te wpisy, utwierdzacie mnie w przekonaniu ze nigdy nie powinnam mieć dzieci. Myślę, że czułabym się tak samo.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MariaFrancesca]

Dzięki wielkie dziewczyny za wsparcie.
Właśnie po wpisach Hultaja widać, że ona dzieci nie ma, bo myśli o innych aspektach niż tych, które tak naprawdę są trudne. Ja też mam 36 lat, późno się wzięłam za dzieci, bo ciągle to odkładałam. Celestine_m myślę że wokół macierzyństwa narosło tyle lukru, że pora tę babkę, a raczej może czasami zakalec, z niego odkuć.
Porównuje się jeszcze do mojej mamy, która też nigdy nie przepadała za dziećmi ale ponoć jak się urodziliśmy od razu priorytety jej się zmieniły, ja tak nie mam. W pracy głośno wyrażam swoje zdanie, ostatnio mój dyrektor się ze mnie śmiał,. że jestem mentalnym facetem. Coś w tym jest, mam podwyższony poziom testosteronu i od wielu lat się na to leczyłam.

Moje dzieci dopiero zaczynają przesypiać noce, od tych ciągłych pobudek potrafiłam mieć nawet 3 migreny w tygodniu. Teraz biorę na migreny tabletki profilaktycznie. Ja od urodzenia je przesypiałam, mama nawet pierwszej nocy w domu myślała, że nie żyję.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Linka25]

Pamietam ze gdy corka po 1 roku zycia nadal sie budzila w nocy, serce przyspieszalo mi ze zdenerwowania. Zaczela przesypiac noce w wieku 2 lat. Ale najtrudniejsze dopiero bylo przede mną.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[MariaFrancesca]

Napisane przez Linka25

Pamietam ze gdy corka po 1 roku zycia nadal sie budzila w nocy, serce przyspieszalo mi ze zdenerwowania. Zaczela przesypiac noce w wieku 2 lat. Ale najtrudniejsze dopiero bylo przede mną.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Mówisz, że będzie jeszcze gorzej?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[mariamalaria]

Napisane przez MariaFrancesca

Dzięki wielkie dziewczyny za wsparcie.
Właśnie po wpisach Hultaja widać, że ona dzieci nie ma, bo myśli o innych aspektach niż tych, które tak naprawdę są trudne. Ja też mam 36 lat, późno się wzięłam za dzieci, bo ciągle to odkładałam. Celestine_m myślę że wokół macierzyństwa narosło tyle lukru, że pora tę babkę, a raczej może czasami zakalec, z niego odkuć.
Porównuje się jeszcze do mojej mamy, która też nigdy nie przepadała za dziećmi ale ponoć jak się urodziliśmy od razu priorytety jej się zmieniły, ja tak nie mam. W pracy głośno wyrażam swoje zdanie, ostatnio mój dyrektor się ze mnie śmiał,. że jestem mentalnym facetem. Coś w tym jest, mam podwyższony poziom testosteronu i od wielu lat się na to leczyłam.

Moje dzieci dopiero zaczynają przesypiać noce, od tych ciągłych pobudek potrafiłam mieć nawet 3 migreny w tygodniu. Teraz biorę na migreny tabletki profilaktycznie. Ja od urodzenia je przesypiałam, mama nawet pierwszej nocy w domu myślała, że nie żyję.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Moja mama też nie przepadała za dziećmi. Nawet przede mną usunęła poprzednią ciążę choć była to ciąża 3 lata po ślubie i z moim ojcem A jej mężem. Uległa wpływowi rodziny i taty po 6 latach od ślubu. Pieluchy zmieniał tata, bo ona rzygała przy tym. Prał też on. Jako dziecko potwornie ją zdenerwowałem, łatwo traciła równowagę psychiczną, klapsy były na porządku dziennym. Chociaż mnie kochała, ale absolutnie nie bylam nigdy w jej zyciu najwazniejsza, słynny instynkt macierzynski jakoś jej nie dopadł.
Ja mam to po niej, tylko byłam silniejsza i nikt, nawet ona, chociaż próbowała, do urodzenia i posiadania niechcianego dziecka.

[Fubizka]

MariaFrancesca, bardzo Ci wspolczuje. Masz w kims wsparcie? Kims kto to zrozumie?

[Hultaj]

A widziesz. Ludzie teraz zazwyczaj wymagają od siebie wiecej. Większa presja, większa świadomość? W latach 80 nie moglas karmic piersia? To dawalas mm i po klopocie. Teraz szukasz przyczyny problemu i walczysz o laktacje. I tak ze wszystkim. Bo jest presja / świadomość / aspiracje.
Moja mama miala kilkoro dzieci i dawala radę i nawet nie narzekala. Tylko wyszlam z domu z pewnymi powaznymi zaniedbaniami, do których ja nie doprowadzam u moich dzieci. Bo wkladam dużo więcej wysilku, czasu i kasy w pewne rzeczy. I nie tylko ja, wielu rodzicow teraz tak funkcjonuje.

No to nie odczuwaj presji że coś powinnaś w temacie osobistych preferencji i życiowych wyborów.
Co do zaniedbań czy dysfunkcji to nie jest żadna na nic reguła.

Wyciagnelas moja wypowiedz z kontekstu, ja tylko dzielilam sie swoim zaskoczeniem, ze zupelnie inne rzeczy okazaly sie trudne w macierzynstwie, niz myslalam (...)

Przepraszam cię skoro tak to odebrałaś ale mnie się tak samo nie chce odpowiadac na histeryczne posty które ktoś tak ocenił wedle własnego widzimisię.
Doli wyżej wspomina że po pracy i tak jest zmęczona. No i? Każdy ma prawo być.

A autorka lepiej niech się nie decyduje, skoro nie jest pewna, że chce.

Oczywiście że tak, ja się jedynie odniosłam do zbytecznej gloryfikacji czy traumatyzacji rodzicielstwa jako takiego a nie twierdziłam że coś jest bajką i podkładem pod reklamę.
Tak szczerze to pełno tu kląskania że może żałować że urodzi. A jeśli będzie żałować że nie urodzi? To może zadziałać w obie strony.

Czekam na hejt, nie krępujcie się.

Ja cię nie zamierzam hejtować tylko dla mnie jesteś fakt, umęczona, masz prawo, ale typową użalającą się nad sobą marudą. Bliźniaki mogą dać w kośc bo to zdublowane atrakcje o których mowa w tym wątku, skoro twoje dzieci dopiero zaczynają przesypiać noce to nawet nie miałaś kiedy się ogarnąć w tym wszystkim, nie wiem jakie masz kryzysy w małżenstwie ale wiem jedno, jesli się decydujesz na dzieci, a szczególnie w późniejszym wieku niż z zaskoczenia kiedy tym bardziej totalnie nie jesteś do tego przygotowanym psychicznie to trzeba być maksymalnym frajerem żeby wierzyć że to nie będzie wiązało się z jakąś robotą.

Dlatego też przyznam, że uległam namowom mojego otoczenia: mamy, teściów i całego społeczeństwa które wmawia nam, że macierzyństwo jest piękne, cudowne, kolorowe, lukrowane, pokochasz dzieci bardziej niż męża, Twoje życie nabierze sensu i takie tam.

Bardzo poważnie, sorry.
Zrobiłaś dzieci po 30 jako w miarę już ukształtowana osoba, pod presją, a teraz doszukujesz się kolejnych osób które możesz obwiniać.

Teraz wiem, że w życiu karta może się totalnie odwrócić i nic nie jest pewne.

Odjazd psychiczny może się przydarzyć na każdym etapie, nikomu nie życząc.