Kiedy NAPRAWDĘ odczułaś, ze Twój facet cię kocha?

[biala17a]

Napisane przez Synkopa

u mnie to już jest norma ale uwielbiam to
też jestem śpiochem, jakbym nie musiała, to bym nie wstawała chyba

nawet jeśli ja muszę wstać o 6 powiedzmy, to On wstaje godzinę wcześniej, ogarnia się, przychodzi, siada obok, albo właśnie tuli na łyżeczkę, całuje, głaszcze, mizia po rękach
i mówi "kochanieeee, wstawaj, kochanie, pora wstawać" i tak około pół godziny, nawet godzinę
a jak już wymizia z jednej strony to ja się przeciągam i wystawiam np drugą rękę i nigdy mi nie odmawia tego miziania

Słodkie
A mój wstał dziś po szóstej choć mógł spać do oporu i odwiózł mnie na praktyki, dzięki czemu nie musiałam jechać autobusem i mogłam spędzic w łóżku pół godzinki więcej

[c0f5ee3455cfe7f4618d1cbf50b63003f960a820]

Dosłownie się wzruszyłam, czytając niektóre wypowiedzi

U mnie było i ciągle jest wiele takich chwil, nieustannie czuję, że jestem kochana nad życie. Ale do tej pory pamiętam dzień naszego ślubu, gdy TŻ przyjechał do domu moich rodziców po mnie (mimo, że mieszkaliśmy już razem, ubierałam się i przygotowywałam u rodziców, żeby on mnie nie widział ) i jak zobaczył mnie w sukni ślubnej to dosłownie go zatkało i strasznie się wzruszył. Później w kościele ksiądz kilka razy musiał mówić słowa, które TŻ miał powtórzyć, bo on nie słyszał tak się na mnie zapatrzył Zresztą w kościele to już się oboje bardzo wzruszyliśmy podczas przysięgi..

[stupify]

Na każdym kroku pokazuje :P Hm odczuwam, że mu zależy gdy planuje ze mną wspólne wakacje, mówi o dalszej przyszłości, o dzieciach Także gdy jest zazdrosny.
Kilka dni temu wpadłam w małe problemy i cały dzień dzwonił do mnie i pytał o przebieg sprawy, mimo iż był w pracy i nie za bardzo miał czas.

[GagaFace]

Napisane przez chwast

Jak myślał nad ranem, że śpię i rysował mi palcem serduszko na plecach. Dużo jest takich rzeczy, ale to mnie ostatnio rozczuliło maksymalnie i codziennie o tym myślę z bananem na twarzy

Cudowne

Resztą ja mam podobnie, tylko zamiast serduszka czasem dostanę buziaka.

[paddy_1]

Kiedy spotkaliśmy się po dwóch tygodniach rozłąki, ciężkiej dla nas bo ja spotykałam się z innym mężczyzną.
A on przyjechał i z rozpaczą i bezradnością głosie wyznał - noooo Pati, co ja mam zrobić, stało się, zakochałem się w Tobie.
Kiedy widzisz łzy w oczach mężczyzny...

I po jego wyjeździe do Londynu pierwsza rozmowa na skypie. Chyba nigdy wcześniej nie zobaczyłam takiej tęsknoty w czyiś oczach. Zwyczajnie to było widać, że mnie kocha

[estrellitka]

Napisane przez paddy_1

Kiedy spotkaliśmy się po dwóch tygodniach rozłąki, ciężkiej dla nas bo ja spotykałam się z innym mężczyzną.
A on przyjechał i z rozpaczą i bezradnością głosie wyznał - noooo Pati, co ja mam zrobić, stało się, zakochałem się w Tobie.
Kiedy widzisz łzy w oczach mężczyzny...

I po jego wyjeździe do Londynu pierwsza rozmowa na skypie. Chyba nigdy wcześniej nie zobaczyłam takiej tęsknoty w czyiś oczach. Zwyczajnie to było widać, że mnie kocha

Łzy mężczyzny... Chyba najbardziej wzruszające świadectwo miłości, jakie można ujrzeć. Znaczą więcej niż słowa.

Jesteśmy z TŻ już dobrych kilka lat, mieszkamy razem, wkrótce bierzemy ślub. On jest ode mnie rok starszy. To, że On mnie kocha i że ja kocham Jego, wiedziałam już od dawna, wiele było takich sytuacji, że wyznawał mi miłość i czułam ją na każdym kroku, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że oboje poczuliśmy, że bardziej już kochać nie można...

Zeszłej zimy TŻ bardzo ciężko przeszedł grypę. Oczywiście wyleczył ją, nic już mu nie było, ale był to dla niego trudny czas - wiele stresów związanych z pracą i sytuacją w jego najbliższej rodzinie, przepracowanie, ciągłe zmęczenie, mało snu. Któregoś dnia wrócił do domu wcześniej, narzekał na bardzo złe samopoczucie. Nie chciał jednak, żebym się martwiła. Pomagał mi przygotować kolację. W pewnej chwili poczuł się bardzo źle, zbladł, stracił przytomność. Na chwilę przestał oddychać. Byliśmy sami, wyobraźcie sobie moje przerażenie i uczucia. Miałam wrażenie, że świat usuwa mi się spod stóp. Ja dzwoniłam na pogotowie, ja próbowałam go jakoś ratować, bałam się, jak nigdy w życiu.

Diagnoza w szpitalu - zapalenie mięśnia sercowego. TŻ spędził w szpitalu wiele czasu. Właściwie spędziliśmy, bo prawie cały czas (a już zwłaszcza na początku) byłam przy nim. Cały czas, gdy na mnie patrzył, gdy trzymałam go za rękę, miał taki wyraz oczu...

Kiedy po wypisie wreszcie spędzaliśmy pierwszą noc u siebie, w naszym łóżku, jakoś tak oboje byliśmy w nastroju... hm... bardzo wzruszonym. TŻ nie mógł jeszcze oczywiście uprawiać seksu, więc przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił. Moja głowa znalazła się przy jego torsie, usłyszałam bicie jego serca. Powiedziałam coś na kształt "Słyszę, jak bije twoje biedne serduszko". On pocałował mnie we włosy i po paru sekundach usłyszałam: "Nie jest wcale biedne, kochanie". Podniosłam głowę, bo usłyszałam, że bardzo łamał mu się głos. Spojrzałam mu w oczy, były pełne łez. Mówił mi dalej: "Nie jest wcale biedne, jest bardzo, bardzo, bezgranicznie szczęśliwe, bo może dalej bić tylko dla ciebie". Powiedział mi, że do tej pory był pewien swojej i mojej miłości jak niczego innego, ale mimo to właśnie choroba sprawiła, że przekonał się, ile dla siebie znaczymy, że poczuł po raz pierwszy na milion procent, że będę przy nim zawsze i wszędzie, że go nie zostawię, że jest przy mnie bezpieczny, że nie musi przede mną wstydzić się swoich słabości, krępować się przede mną, choć niektóre rzeczy krępują nawet jego samego. Wspólnie płakaliśmy, po czym zasnął spokojnie, a ja leżałam bezsennie do rana w tym nastroju, dziękując niebiosom, że jest tutaj obok, przytulony, bezpieczny i że spokojnie oddycha... Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wtedy zasłabł gdzieś sam, gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, gdyby w ogóle coś mu się stało... Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

[dance makabre]

Napisane przez estrellitka

Łzy mężczyzny... Chyba najbardziej wzruszające świadectwo miłości, jakie można ujrzeć. Znaczą więcej niż słowa.

Jesteśmy z TŻ już dobrych kilka lat, mieszkamy razem, wkrótce bierzemy ślub. On jest ode mnie rok starszy. To, że On mnie kocha i że ja kocham Jego, wiedziałam już od dawna, wiele było takich sytuacji, że wyznawał mi miłość i czułam ją na każdym kroku, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że oboje poczuliśmy, że bardziej już kochać nie można...

Zeszłej zimy TŻ bardzo ciężko przeszedł grypę. Oczywiście wyleczył ją, nic już mu nie było, ale był to dla niego trudny czas - wiele stresów związanych z pracą i sytuacją w jego najbliższej rodzinie, przepracowanie, ciągłe zmęczenie, mało snu. Któregoś dnia wrócił do domu wcześniej, narzekał na bardzo złe samopoczucie. Nie chciał jednak, żebym się martwiła. Pomagał mi przygotować kolację. W pewnej chwili poczuł się bardzo źle, zbladł, stracił przytomność. Na chwilę przestał oddychać. Byliśmy sami, wyobraźcie sobie moje przerażenie i uczucia. Miałam wrażenie, że świat usuwa mi się spod stóp. Ja dzwoniłam na pogotowie, ja próbowałam go jakoś ratować, bałam się, jak nigdy w życiu.

Diagnoza w szpitalu - zapalenie mięśnia sercowego. TŻ spędził w szpitalu wiele czasu. Właściwie spędziliśmy, bo prawie cały czas (a już zwłaszcza na początku) byłam przy nim. Cały czas, gdy na mnie patrzył, gdy trzymałam go za rękę, miał taki wyraz oczu...

Kiedy po wypisie wreszcie spędzaliśmy pierwszą noc u siebie, w naszym łóżku, jakoś tak oboje byliśmy w nastroju... hm... bardzo wzruszonym. TŻ nie mógł jeszcze oczywiście uprawiać seksu, więc przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił. Moja głowa znalazła się przy jego torsie, usłyszałam bicie jego serca. Powiedziałam coś na kształt "Słyszę, jak bije twoje biedne serduszko". On pocałował mnie we włosy i po paru sekundach usłyszałam: "Nie jest wcale biedne, kochanie". Podniosłam głowę, bo usłyszałam, że bardzo łamał mu się głos. Spojrzałam mu w oczy, były pełne łez. Mówił mi dalej: "Nie jest wcale biedne, jest bardzo, bardzo, bezgranicznie szczęśliwe, bo może dalej bić tylko dla ciebie". Powiedział mi, że do tej pory był pewien swojej i mojej miłości jak niczego innego, ale mimo to właśnie choroba sprawiła, że przekonał się, ile dla siebie znaczymy, że poczuł po raz pierwszy na milion procent, że będę przy nim zawsze i wszędzie, że go nie zostawię, że jest przy mnie bezpieczny, że nie musi przede mną wstydzić się swoich słabości, krępować się przede mną, choć niektóre rzeczy krępują nawet jego samego. Wspólnie płakaliśmy, po czym zasnął spokojnie, a ja leżałam bezsennie do rana w tym nastroju, dziękując niebiosom, że jest tutaj obok, przytulony, bezpieczny i że spokojnie oddycha... Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wtedy zasłabł gdzieś sam, gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, gdyby w ogóle coś mu się stało... Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

To jest chyba najbardziej wzruszający, najpiękniejszy post w całym tym wątku... Szczęścia, estrellitko!

[JustForAthrill]

Napisane przez estrellitka

Łzy mężczyzny... Chyba najbardziej wzruszające świadectwo miłości, jakie można ujrzeć. Znaczą więcej niż słowa.

Jesteśmy z TŻ już dobrych kilka lat, mieszkamy razem, wkrótce bierzemy ślub. On jest ode mnie rok starszy. To, że On mnie kocha i że ja kocham Jego, wiedziałam już od dawna, wiele było takich sytuacji, że wyznawał mi miłość i czułam ją na każdym kroku, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że oboje poczuliśmy, że bardziej już kochać nie można...

Zeszłej zimy TŻ bardzo ciężko przeszedł grypę. Oczywiście wyleczył ją, nic już mu nie było, ale był to dla niego trudny czas - wiele stresów związanych z pracą i sytuacją w jego najbliższej rodzinie, przepracowanie, ciągłe zmęczenie, mało snu. Któregoś dnia wrócił do domu wcześniej, narzekał na bardzo złe samopoczucie. Nie chciał jednak, żebym się martwiła. Pomagał mi przygotować kolację. W pewnej chwili poczuł się bardzo źle, zbladł, stracił przytomność. Na chwilę przestał oddychać. Byliśmy sami, wyobraźcie sobie moje przerażenie i uczucia. Miałam wrażenie, że świat usuwa mi się spod stóp. Ja dzwoniłam na pogotowie, ja próbowałam go jakoś ratować, bałam się, jak nigdy w życiu.

Diagnoza w szpitalu - zapalenie mięśnia sercowego. TŻ spędził w szpitalu wiele czasu. Właściwie spędziliśmy, bo prawie cały czas (a już zwłaszcza na początku) byłam przy nim. Cały czas, gdy na mnie patrzył, gdy trzymałam go za rękę, miał taki wyraz oczu...

Kiedy po wypisie wreszcie spędzaliśmy pierwszą noc u siebie, w naszym łóżku, jakoś tak oboje byliśmy w nastroju... hm... bardzo wzruszonym. TŻ nie mógł jeszcze oczywiście uprawiać seksu, więc przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił. Moja głowa znalazła się przy jego torsie, usłyszałam bicie jego serca. Powiedziałam coś na kształt "Słyszę, jak bije twoje biedne serduszko". On pocałował mnie we włosy i po paru sekundach usłyszałam: "Nie jest wcale biedne, kochanie". Podniosłam głowę, bo usłyszałam, że bardzo łamał mu się głos. Spojrzałam mu w oczy, były pełne łez. Mówił mi dalej: "Nie jest wcale biedne, jest bardzo, bardzo, bezgranicznie szczęśliwe, bo może dalej bić tylko dla ciebie". Powiedział mi, że do tej pory był pewien swojej i mojej miłości jak niczego innego, ale mimo to właśnie choroba sprawiła, że przekonał się, ile dla siebie znaczymy, że poczuł po raz pierwszy na milion procent, że będę przy nim zawsze i wszędzie, że go nie zostawię, że jest przy mnie bezpieczny, że nie musi przede mną wstydzić się swoich słabości, krępować się przede mną, choć niektóre rzeczy krępują nawet jego samego. Wspólnie płakaliśmy, po czym zasnął spokojnie, a ja leżałam bezsennie do rana w tym nastroju, dziękując niebiosom, że jest tutaj obok, przytulony, bezpieczny i że spokojnie oddycha... Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wtedy zasłabł gdzieś sam, gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, gdyby w ogóle coś mu się stało... Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

Przepiękna historia, naprawdę wzruszająca. Ja pamiętam, że jakieś dwa lata temu była tak okrutna zima, temperatura chyba minus milion i tony śniegu. Jak to bywa w takich sytuacjach komunikacja miejska kulała. Był wieczór, czekaliśmy na tramwaj chyba z godzinę, pamiętam, że ten jeden jedyny raz chciało mi się płakać zimna, na co dzień jestem twarda, ale naprawdę nie mogłam wytrzymać tego zimna. I właśnie wtedy mój TŻ wziął mnie za ręce, zaczął śpiewać coś cichutko i porwał mnie do tańca. Żeby historia była pełna należy dodać, że on kompletnie nie umie tańczyć, wstydzi się tego i bardzo rzadko wychodzi na parkiet. A wtedy tak nieporadnie przebierał tymi nogami (a ja wraz z nim), właśnie po to, żeby mnie rozgrzać i odwrócić uwagę od zimy, braku tramwajów i reszty. Ludzie w koło tupali, osłaniali się szalami, nakładali czapy, chuchali w dłonie, a my tańczyliśmy.

[GagaFace]

Napisane przez estrellitka

Łzy mężczyzny... Chyba najbardziej wzruszające świadectwo miłości, jakie można ujrzeć. Znaczą więcej niż słowa.

Jesteśmy z TŻ już dobrych kilka lat, mieszkamy razem, wkrótce bierzemy ślub. On jest ode mnie rok starszy. To, że On mnie kocha i że ja kocham Jego, wiedziałam już od dawna, wiele było takich sytuacji, że wyznawał mi miłość i czułam ją na każdym kroku, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że oboje poczuliśmy, że bardziej już kochać nie można...

Zeszłej zimy TŻ bardzo ciężko przeszedł grypę. Oczywiście wyleczył ją, nic już mu nie było, ale był to dla niego trudny czas - wiele stresów związanych z pracą i sytuacją w jego najbliższej rodzinie, przepracowanie, ciągłe zmęczenie, mało snu. Któregoś dnia wrócił do domu wcześniej, narzekał na bardzo złe samopoczucie. Nie chciał jednak, żebym się martwiła. Pomagał mi przygotować kolację. W pewnej chwili poczuł się bardzo źle, zbladł, stracił przytomność. Na chwilę przestał oddychać. Byliśmy sami, wyobraźcie sobie moje przerażenie i uczucia. Miałam wrażenie, że świat usuwa mi się spod stóp. Ja dzwoniłam na pogotowie, ja próbowałam go jakoś ratować, bałam się, jak nigdy w życiu.

Diagnoza w szpitalu - zapalenie mięśnia sercowego. TŻ spędził w szpitalu wiele czasu. Właściwie spędziliśmy, bo prawie cały czas (a już zwłaszcza na początku) byłam przy nim. Cały czas, gdy na mnie patrzył, gdy trzymałam go za rękę, miał taki wyraz oczu...

Kiedy po wypisie wreszcie spędzaliśmy pierwszą noc u siebie, w naszym łóżku, jakoś tak oboje byliśmy w nastroju... hm... bardzo wzruszonym. TŻ nie mógł jeszcze oczywiście uprawiać seksu, więc przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił. Moja głowa znalazła się przy jego torsie, usłyszałam bicie jego serca. Powiedziałam coś na kształt "Słyszę, jak bije twoje biedne serduszko". On pocałował mnie we włosy i po paru sekundach usłyszałam: "Nie jest wcale biedne, kochanie". Podniosłam głowę, bo usłyszałam, że bardzo łamał mu się głos. Spojrzałam mu w oczy, były pełne łez. Mówił mi dalej: "Nie jest wcale biedne, jest bardzo, bardzo, bezgranicznie szczęśliwe, bo może dalej bić tylko dla ciebie". Powiedział mi, że do tej pory był pewien swojej i mojej miłości jak niczego innego, ale mimo to właśnie choroba sprawiła, że przekonał się, ile dla siebie znaczymy, że poczuł po raz pierwszy na milion procent, że będę przy nim zawsze i wszędzie, że go nie zostawię, że jest przy mnie bezpieczny, że nie musi przede mną wstydzić się swoich słabości, krępować się przede mną, choć niektóre rzeczy krępują nawet jego samego. Wspólnie płakaliśmy, po czym zasnął spokojnie, a ja leżałam bezsennie do rana w tym nastroju, dziękując niebiosom, że jest tutaj obok, przytulony, bezpieczny i że spokojnie oddycha... Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wtedy zasłabł gdzieś sam, gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, gdyby w ogóle coś mu się stało... Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

Coś pięknego...
Zdrowia i szczęścia dla Was, z całego serducha życzę.

[estrellitka]

Dziękuję bardzo

Jak dotąd rzeczywiście szczęście nam dopisuje. Jesteśmy bardziej szczęśliwi i kochamy się jeszcze bardziej niż wcześniej. Od tamtego traumatycznego wieczoru minęło pół roku, leczenie trwało bardzo długo, mój Ukochany właściwie wrócił do dawnej sprawności (właściwie, bo mimo wieku już zawsze będzie musiał uważać na serce i pamiętać o tym, co przeszedł). Spędziliśmy wspaniały urlop, który był mu też potrzebny ze względu na kurację. Już przedtem byliśmy zaręczeni, ale w moje urodziny TŻ oświadczył mi się "jeszcze raz" i powiem Wam, że biorąc pod uwagę nasze przejścia było to niesamowite... I ustaliliśmy datę ślubu na wiosnę .

Choroba TŻ dużo wniosła do naszego związku - staliśmy się dojrzalsi, nasze uczucie się wzmocniło. Mój TŻ teraz bardzo często patrzy na mnie tym spojrzeniem, które pierwszy raz ujrzałam w szpitalu, gdy było z nim źle i gdy obudziłam się po nocy spędzonej na krześle, z jego dłonią pod policzkiem. Mimo tego wiele bym dała, żeby tych wspomnień nie mieć. Obawiam się, że nigdy nie zapomnę tego widoku, kiedy stracił przytomność, a ja nie mogłam nic zrobić, kiedy czekanie na karetkę wydawało mi się wiecznością, kiedy widziałam, jak zajmują się nim lekarze. Od nich wiem, że to się mogło naprawdę źle skończyć, mój Ukochany był na początku w bardzo złym stanie...

Dostaliśmy od losu wspaniały prezent, bo TŻ czuje się dobrze, kochamy się, ale już zawsze będziemy pamiętać, że szczęście jest bardzo ulotne. Bo potrafią je zniszczyć powikłania po zwykłej grypie i wszechobecny dziś stres, nawet jeśli mamy mniej niż 30 lat.

[zuczkowa]

Może moj post nie specjalnie moze sie rownac z Waszymi pieknymi i wzruszajacymi historiami (a takie naprawde sa!), ale poczulam, ze i tak chce tu napisac
W zwiazku z TŻtem jestem, coz, stosunkowo krotko, bo lada dzien styknie nam 4 miesiące. Mimo tego juz od dawna oboje wiemy ze 'to jest to' i kochamy sie nawzajem. Od pierwszego 'kocham' (zreszta, nawet i zanim sie odwazyl, wszak powiedzial to mnie jako pierwszej w zyciu) zawsze czulam ze mam w nim oparcie, ze jest to szczere i glebokie, przyjmowalam to za cos, nie wiem, oczywistego co mam i bede miala oby jak najdluzej.
Wlasnie.
Od kilku lat cierpie na depresje, lecze sie przeszlo rok. Sa gorsze momenty, lepsze, ale odkad poznalam TŻ, zaczelam z tego wychodzic i czulam ze jest coraz lepiej.
Pare dni temu TO zaczelo wracac, z epicentrum dzisiejszego dnia.
Jak zwykle TŻ odwiedzil mnie, przytulil mocno i lezelismy sobie bez celu jak mamy to w zwyczaju. Ja humor mialam paskudny, i to nie jako gorszy dzien, naprawde, czulam sie zle. Nie moglam powstrzymac lez, czarne mysli krazyly mi po glowie, z momentu na moment bylo coraz gorzej. On, gdy nie udalo mu sie wyciagnac ze mnie co jest nie tak (mam problem z wyrazaniem wlasnych uczuc), po wielu nieudolnych probach poprawienia mi w jakikolwiek sposob humoru, zamiast zrezygnowac i wyjsc (co by nie jeden na jego miejscu zrobil zamiast meczyc sie z wariatka; nie jestesmy narzeczenstwem a tylko para, ba, i oboje w dosc mlodym, 'niezobowiazujacym' wieku i wielu ktorych znam poprostu by to dla swietego spokoju zakonczylo, co zreszta krazylo mi namolnie po glowie zeby to przerwac by nie musial sie ze mna i choroba meczyc) on, tak jak w dniu kiedy dowiedzial sie ze choruje, tak samo tu, czule, stanowczo, zapewnial mnie ze nie spocznie dopoki mnie z tego nie wyciagnie, ze zadna depresja z jego uczuciem nie wygra bo kocha, chce byc ze mna w dobre i zle chwile i czuje, ze jestem TĄ. Nie przytocze calosci jego wypowiedzi bo tym razem plakalam ze wzruszenia. Wtulilam sie mocno (nie tak jak przez caly dzien obojetnie) i dziekowalam mu za to, ze jest. Uwazam sie za szczesliwa osobke jesli moglam w tak mlodym wieku (22 lata) znalezc kogos takiego, dla kogo warto sie co rano budzic mimo tego jakie jest zycie (a choroba go wcale nie ulatwia, ba, wrecz przeciwnie)
Z jego ust do dzis padlo wiele zapewnien o jego uczuciu ale to co uslyszalam i poczulam z jego strony dzisiaj potwierdzilo mnie tylko w przekonaniu, ze tak naprawde jest i ze mam tego kogos, dla kogo jestem wazna.
Przepraszam ze tak chaotycznie, ale dalej targaja mna emocje
Moze kiedys introwertyczna osobka jaka jestem nauczy sie byc dla Niego takim wsparciem, jakim jest dla mnie. Zrobie wszystko, by to uczynic

[lipus89]

Wątek umarł ?

[musisz]

A taki ładny wątek... Wzruszyłam się czytając niektóre wypowiedzi

Było wiele takich sytuacji... najbardziej rozczulają mnie te, kiedy np. myśli, że śpię i całuje mnie we włosy, otula kołdrą, a kiedy otwieram oczy to widzę jego uśmiechniętą twarz, potrafi się we mnie tak długo wpatrywać.

[wntstudentka]

Piękny wątek , a taki zapomniany...

Poczułam, że mój TŻ mnie kocha, gdy :
-był przy mnie, mobilizował gdy zaczęła po mnie wyciągać szpony depresja.
-powiedziałam mu o spóźniającej się @, a on przytulił mnie i powiedział, że Razem damy radę.
-po kłótni siedzę obrażona na niego, cała w nerwach , a on podchodzi i się po prostu przytula.
-zrobił mi śniadanie do łóżka i do tego w wazonie przyniósł kwiaty z ogródka swojej Mamy.
-płakał przy mnie,bo bał się, że się rozstaniemy.
-w swoich planach, czy tych dotyczących jutra, czy odległej przyszłości zawsze ma miejsce dla mnie i to bardzo wyjątkowe miejsce.
-rozmawia ze mną całą noc, gdy znów mam gorszy dzień.
-udowadnia mi, że jestem najważniejsza i najpiękniejsza.
-śmieje się z moich żartów, które innych nie śmieszą.

Bo miłość jest ukryta w małych gestach...

[201712111032]

Nieraz coś się zdarzy temu mojemu facetowi powiedzieć/zrobić, że czuję się kochana ale najmocniej to poczułam podczas jazdy samochodem, jedziemy sobie, jedziemy, ja superdriver skupiona na jeździe, rozmawiamy o niczym a w pewnej chwili, od niechcenia mój P. pyta: wiesz co planuję? ja myślałam, że wyjedzie mi z jakąś głupotą w stylu 'zrobić kupę jak wrócimy do domu' więc beztrosko pytam: co takiego kochanie? a on: zestarzeć się z tobą. Takie to było niewymuszone, spontaniczne, niespodziewane i dlatego mnie to ujęło. On chyba naprawdę tego chce

[xmarzusiax]

ODSWIEZAM.

Przeczytalam ok. 50 stron tego tematu. I stwierdzilam ze musze podzielic sie z Wami moja historia.

Z moim ex (a teraz chyba TZ) chodzilam przez 5 miesiecy w 2011 r. Nasza wspolna sciezka sie rozeszla ale wciaz mielismy ze soba kontakt i bylismy dla siebie waznymi osobami. Moglam na niego liczyc w kazdym momencie. Oboje mielismy kogos przez caly czas. Dodam ze On nie nalezy do tych co lubia rozmawiac o uczuciach. Od paru tygodniu znowu sie z nim spotykam. I jest cudownie. Przez te 3 lata oboje sie zmienilismy. Ja stalam sie bardziej odwazna a on czuly.
Ja Go kocham, nigdy o nim nie zapomnialam, zawsze byl bliski memu sercu...

Za kazdym razem odwozi mnie autem do domu, chociaz tego nie wymagam bo z centrum do domu mam 15 min autobusem, ale On nie chce zeby cos mi sie stalo. Ostatnio jak mnie odwozil bylismy po malych pieszczotach. Wczesniej juz byly rozmowy o wspolnej przyszlosci, o dzieciach, wspolnym wyjezdzie do Anglii do pracy i byly komplementy ale nie to jest istotne. Rozmowa weszla na temat ze bardzo go podniecam, zadna kobieta nie robila tego tak jak ja. Jak jest ze mna to caly czas mu stoi. Powiedzial mi ze strasznie go ciagnie do mnie i nie wytrzymuje beze mnie. Przy zadnej nie czul sie tak dobrze jak przy mnie, ze sprawiam ze dzieki mnie on jest szczesliwy... Po takich jego slowach spytalam sie czy jestem dla niego wyjatkowa a on na to: TY JESTES DLA MNIE SZCZEGOLNIE WYJATKOWA. Niby slowa ale jak dla mnie to jest dowod na to, ze on mnie kocha. Oczywiscie inne tez sa dowody ale te jego slowa urzekly mnie najbardziej i sa najmocniejsze w tym wszystkim.

P.S. Przepraszam ze tak moze troche chaotycznie pisze ale nie jestem poetka.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[chwast]

Powiedziałam po ostrzejszej wymianie zdań, nie na serio, że ma iść już do domu, ale on nie wyczuł tonu hah. Po kilku minutach, że jak to usłyszał to mu prawie serce pękło

[xmarzusiax]

A znacie jakis sposob zeby naklonic swojego do tego zeby czesciej mowil o swoich uczuciach.
Z okazywaniem tego nie ma problemu, tylko czasami chcialabym zeby mi powiedzial "Kocham Cie"... Nie chodzi mi o rozmowe, tylko o jakies kobiece sztuczki.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[mary_poppins]

Napisane przez xmarzusiax

A znacie jakis sposob zeby naklonic swojego do tego zeby czesciej mowil o swoich uczuciach.
Z okazywaniem tego nie ma problemu, tylko czasami chcialabym zeby mi powiedzial "Kocham Cie"... Nie chodzi mi o rozmowe, tylko o jakies kobiece sztuczki.

Ale czemu o sztuczki, a nie o rozmowę? Raczej nie ma takiej "kobiecej sztuczki", która pozwalałaby tak przekazać partnerowi, żeby mówił to częściej, żeby on się nie domyślił że Ty chcesz, żeby... mówił to częściej. Po co się bawić w jakieś podchody i denerwować, że ktoś nie łapie aluzji? Nic nie mówisz na ten temat, więc wysyłasz komunikat, ze Ci to odpowiada. Jeśli powiedz wprost - "chłopie, mów mi częściej bo lubię to słyszeć" - to będzie wiedział jakie są Twoje potrzeby i będzie miał szanse je zaspokoić. W związku rozmowa jest znacznie bardziej cenna niż jakieś gierki i sztuczki

[przytuLaska]

hm, tak miło się to czyta powiem Wam, że mój TŻ szybko mi powiedział, że mnie kocha, chyba po 3 miesiącach znajomości. Był taki romantyczny i zestresowany, jak mówił mi, że to właśnie TO. Miłość. Byłam bardzo szczęśliwa, ale w duchu i sceptyczna. Zaczęło do mnie docierać, że to prawda, kiedy jeździł do mnie 7km rowerem w najgorszy mróz, deszcz, śnieg, żeby zrobić mi niedzielną jajecznicę. Kiedy mocniej ściska moją rękę, jak przechodzimy przez jezdnię. Jak wytrzymał ze mną wypad nad morze, podczas którego 3 dni płakałam i złościłam się o byle co, a potem skręcałam się 2 dni z bólu, bo dostałam okres. I wreszcie - gdy po koncercie Depeche Mode siedzieliśmy nocą na takim opuszczonym patio na starym mieście, a on mówił mi, że chce być ze mną już zawsze. I był wtedy taki poważny, zdecydowany...

[xmarzusiax]

Bo On nie lubi rozmawiac o uczuciach. A poza tym on ma specyficzny charakter. Wszystkiego trzeba sie domyslac o co mu chodzi. Gleboko analizowac kazde jego slowo. Wiem ze to dziwnie brzmi ale wszystko jest do nauczenia sie. O wspolnej przyszlosci, o sexie, o naszych wspolnych celach bez problemu rozmawiamy. Ale jesli zaczyna sie temat uczuc to on od razu zmienia temat, albo zaczyna mnie calowac. Chyba wkoncu sie musze przelamac i zaczac rozmowe o uczuciach przy jakims winku najlepiej i nie odpuscic mu tego.


Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Thalie_]

Po raz pierwszy tak naprawdę to odczułam kiedy jeszcze nasz związek dzieliły granice. Miałam strasznie kiepski dzień więc na skypie powiedziałam Mu, że już dłużej nie dam tak rady, nie chce tak żyć, ciągle tęsknić i płakać w poduchę za nim. Następnego wieczoru zadzwonił do moich drzwi , ryzykował swoją ciężko wypracowaną emigracyjną stabilność zawodową tym wyżebranym w ostatniej chwili 3 dniowym urlopem
Ostatnio kiedy przed świętami dopadła mnie paskudna angina, całe święta w łóżku, paskudny humor itp. Sam przygotował nam święta, pocieszał mnie, robił mi herbatki, kąpał mnie kiedy nie miałam na nic siły, wytrzasną skądś miód w Boże Narodzenie. I najlepsze w Wigilie zmiksował mi na papkę barszczyk z uszkami, żebym chociaż troszkę zjadła
A tak na co dzień kiedy: prasuje mi sukienkę bo ja się nigdzie nigdy nie mogę wyrobić na czas, w sklepie pamięta, że skończył mi się szampon choć ja o tym zapomniałam, kupuje owoce chociaż głodnym wzrokiem patrzy się na pączki bo ja jestem na diecie, nie da mi wyjść z łóżka póki nie jestem w 100 % usatysfakcjonowana i wiele, wiele innych chociaż wyznania uczuć słyszę od wielkiego dzwonu to właściwie cały czas to wiem

[Dorotti666]

Przesiadywał całymi dniami ze mną gdy byłam w szpitalu. Przychodził zaraz po tym jak otwierali oddział i zmieniały się pielęgniarki i wychodził jak go zamykali.
Zawozi mnie siłą do lekarza gdy widzi jak się źle czuję, mimo tego, że marudzę że nie pójdę.
Kupił dla nas bilety na koncert Serja, mimo, że marudziłam, że za drogo. Było wtedy tak pięknie, że aż się popłakałam
Pożycza mi swój ukochany samochód i jedzie do pracy autobusem.
Przełożył swoje ważne życiowe plany na później, po to by być ze mną, żebym skończyła studia i dopiero razem wyjedziemy.
Jedzie specjalnie na drugi koniec miasta wracając z nocnej zmiany do ulubionej piekarni by kupić mi pączka.
Takie zwykłe rzeczy, a znaczą tak wiele

[niebieskie_oczko]

Dużo było takich sytuacji na szczęście Drobne, a naprawdę wiele znaczą i czasami aż znajomi gadają mi, że widać, że mój Tż jest bardzo za mną

- jak miałam grypę, na dodatek zapalenie spojówek to zamiast wyjść ze swoimi kolegami przyjechał do mnie z witaminami, jakimiś kroplami do oczu, lekami, generalnie cała apteczka i moim ulubionym chińskim jedzeniem
- jak się pokłóciliśmy tak mega na ostro to pamiętam, że wręcz w furii jakiejś wziął mnie za ramiona i potrząsnął, krzycząc "kocham cię, rozumiesz to?!" takim głosem, którego jeszcze nie znałam

[zakochana08]

Na każdym kroku mi okazywał swoją miłość. Jednak najbardziej mnie ujęło, gdy się godziliśmy po kłótni i zobaczyłam w Jego oczach łzy... tak, to był Ten moment.

[7ff68c701155e8d8df718a53d4dcd8f42fe80c19_6010ad0234c28]

Oj wiele by wymieniać

Pierwsze co przyszło mi do głowy to raz, gdy obudziłam się z zapaleniem pęcherza wcześnie rano to od razu poleciał mi do apteki po tabletki, a potem urwał się z zajęć, żeby przy mnie być.
Gdy wracałam do domu z egzaminu inżynierskiego, a w domu czekał na mnie z kwiatami, winem i kolacją
Gdy podczas seksu patrząc mi prosto w oczy powiedział krótkie "Kocham Cię"
Gdy po pracy, która trwała prawie dobę, przyjechał do mnie tylko na chwilę, tylko po to, by mnie pocałować.
Gdy patrzył się na mnie, podczas gdy próbowałam zasnąć. Po prostu leżał i patrzył, a ja tylko słyszałam jak mruga
Gdy za każdym razem gdy dzieje się coś niedobrego mi czy komuś z mojej rodziny, to dopytuje jak tam, stara się pomóc. Martwi się nie tylko o mnie, ale o moich rodziców, braci czy dziadków
Gdy zrobił mi niespodziankę i zamówił mi na Allegro masażer do głowy Przesyłka była droższa niż masażer, ale kupił, bo kiedyś zachwycałam się nim w jakimś sklepie

kurczę mogłabym wymieniać i wymieniać, bo co rusz przychodzi mi coś do głowy. Jedno jest pewne - on mnie kocha, i ja jego też, jak szalona

[Sunrise_23]

Były moje urodziny. Tak się złożyło, że byliśmy wtedy nad morzem. Postanowiliśmy pójść na wschód słońca. Wyszliśmy trochę za wcześnie, widoczna była tylko niewielka poświata. Myślałam, że mój Kochany od razu złoży mi życzenia. Ale nic...

zaczęłam myśleć, że zapomniał..

..a gdy czubek słońca pojawił się na horyzoncie, powietrze było różowo-czerwone i morze, w którym odbijał się wschód było różowo-czerwone On mnie bardzo mocno przytulił i złożył mi przepiękne życzenia.. patrząc prosto w oczy wyznał miłość.. specjalnie czekał, by ten moment był szczególny i był, były to najpiękniejsze urodziny w moim życiu

i mimo, że jesteśmy razem już kilka dobrych lat, jesteśmy zaręczeni, wiele pięknych chwil za nami, to wciąż szalenie się Kochamy i to jest piękne

[Serdelekk]

Napisane przez estrellitka

Łzy mężczyzny... Chyba najbardziej wzruszające świadectwo miłości, jakie można ujrzeć. Znaczą więcej niż słowa.

Jesteśmy z TŻ już dobrych kilka lat, mieszkamy razem, wkrótce bierzemy ślub. On jest ode mnie rok starszy. To, że On mnie kocha i że ja kocham Jego, wiedziałam już od dawna, wiele było takich sytuacji, że wyznawał mi miłość i czułam ją na każdym kroku, ale niedawne wydarzenia sprawiły, że oboje poczuliśmy, że bardziej już kochać nie można...

Zeszłej zimy TŻ bardzo ciężko przeszedł grypę. Oczywiście wyleczył ją, nic już mu nie było, ale był to dla niego trudny czas - wiele stresów związanych z pracą i sytuacją w jego najbliższej rodzinie, przepracowanie, ciągłe zmęczenie, mało snu. Któregoś dnia wrócił do domu wcześniej, narzekał na bardzo złe samopoczucie. Nie chciał jednak, żebym się martwiła. Pomagał mi przygotować kolację. W pewnej chwili poczuł się bardzo źle, zbladł, stracił przytomność. Na chwilę przestał oddychać. Byliśmy sami, wyobraźcie sobie moje przerażenie i uczucia. Miałam wrażenie, że świat usuwa mi się spod stóp. Ja dzwoniłam na pogotowie, ja próbowałam go jakoś ratować, bałam się, jak nigdy w życiu.

Diagnoza w szpitalu - zapalenie mięśnia sercowego. TŻ spędził w szpitalu wiele czasu. Właściwie spędziliśmy, bo prawie cały czas (a już zwłaszcza na początku) byłam przy nim. Cały czas, gdy na mnie patrzył, gdy trzymałam go za rękę, miał taki wyraz oczu...

Kiedy po wypisie wreszcie spędzaliśmy pierwszą noc u siebie, w naszym łóżku, jakoś tak oboje byliśmy w nastroju... hm... bardzo wzruszonym. TŻ nie mógł jeszcze oczywiście uprawiać seksu, więc przytulił mnie do siebie najmocniej jak potrafił. Moja głowa znalazła się przy jego torsie, usłyszałam bicie jego serca. Powiedziałam coś na kształt "Słyszę, jak bije twoje biedne serduszko". On pocałował mnie we włosy i po paru sekundach usłyszałam: "Nie jest wcale biedne, kochanie". Podniosłam głowę, bo usłyszałam, że bardzo łamał mu się głos. Spojrzałam mu w oczy, były pełne łez. Mówił mi dalej: "Nie jest wcale biedne, jest bardzo, bardzo, bezgranicznie szczęśliwe, bo może dalej bić tylko dla ciebie". Powiedział mi, że do tej pory był pewien swojej i mojej miłości jak niczego innego, ale mimo to właśnie choroba sprawiła, że przekonał się, ile dla siebie znaczymy, że poczuł po raz pierwszy na milion procent, że będę przy nim zawsze i wszędzie, że go nie zostawię, że jest przy mnie bezpieczny, że nie musi przede mną wstydzić się swoich słabości, krępować się przede mną, choć niektóre rzeczy krępują nawet jego samego. Wspólnie płakaliśmy, po czym zasnął spokojnie, a ja leżałam bezsennie do rana w tym nastroju, dziękując niebiosom, że jest tutaj obok, przytulony, bezpieczny i że spokojnie oddycha... Nie wyobrażam sobie, co by było, gdyby wtedy zasłabł gdzieś sam, gdyby nie udzielono mu szybkiej pomocy, gdyby w ogóle coś mu się stało... Nie wyobrażam sobie życia bez niego.

Az mi sie lzy zakrecilby, piekna milość niech trwa do końca świata

[b82ed09e83d6cc96f3cec4b39c6008ed9e8c5acd_5dd330825eb9e]

Ja to codziennie czuję, w codziennych słowach, gestach, spojrzeniu, a odkąd zamieszkaliśmy razem, to jest to jeszcze bardziej zauważalne. Zawsze jest dla mnie, nigdy nie było sytuacji, że nie ma dla mnie czasu (oczywiście w granicach rozsądku, przecież nie rzuci np. pracy, żeby ze mną spędzić czas), zawsze jestem na pierwszym miejscu, uwzględnia mnie we wszystkich swoich planach, myśli "my", a nie "ja".

[Oliwiabb]

Poza tym, że czuje to codziennie, w każdym najmniejszym geście widzę jak mnie kocha.
Jednak ostatnio odczułam to bardzo. Mój TŻ nie jest mistrzem w mówieniu o uczuciach, nie jest typem romantyka, podobnie z reszta jak ja. Rzadko kiedy się wzrusza, jak twierdzi dopóki mnie nie poznał nie myślał nigdy poważnie o żadnym swoim związku.
Niedawno mocno się pokłociliśmy, z jego winy. Myślał chyba, że rozważam rozstanie. Pierwszy raz wtedy widziałam łzy w jego oczach. Wczoraj się pogodzilśmy, leżeliśmy w łóżku, powiedziałam że go kocham a on odpowiadając "ja Ciebie też kocham" był autentycznie wzruszony, było ciemno ale słyszałam jak głos mu drżał. Później jak zasypialiśmy spytał całując mnie w czoło "weźmiemy kiedyś ślub?". Nie były to oczywiście oświadczyny, troche mnie to nawet rozbawiło, powiedział to jak taki mały, niepewny siebie chłopczyk i naprawdę poczułam że mnie kocha i uważa za tą jedyną.