w jakim wieku ciąża?

[Doridee]

Napisane przez ANKA20

Gratuluję Doridee Często sobie ciebie wspominałam i zastanawiałam się, czemu nie ma cie na forum (no, chyba że przegapiłam jakieś wiadomości

P.S. Neonaturą cieszę się jak głpia

Witaj Aniu
Dziękuję ślicznie Na forum bywam codziennie ale zwykle więcej czytam niż sie udzielam Ciszę się, ze Neonatura nadal sie podoba, teraz chyba najlepszy moment na używanie

[marcelina73]

Dla mnie i myślę, że może też i dla innych kobiet chcących mieć dzieci ale odkładających ciążę na "póżniej", a właściwie decydujacych się na dziecko w odpowiednim, z ich punktu widzenia, dla siebie i dziecka momencie, "argumenty typu praca, kariera, większe mieszkanie, większe zarobki" nie były "jedynie kiepską wymówką". Była to świadoma, odpowiedzialna decyzja. Cieszę się, że udało mi się zrealizować swoje plany typu "praca, kariera, większe mieszkanie" i dziecko - w tej właśnie kolejności. Mogłam w pełni cieszyć się na każdym etapie swojego dotychczasowego życia z tego, co akurat robię, w pełni się zangażować a przez to wiele osiągnąć. Również realizować różne swoje pasje i marzenia - odpowiednie do wieku. Uczyłam się, podróżowałam, pracowałam, szalałam ..... A teraz przeszedł czas na macierzyństwo. Dzięki temu, co wcześniej osiągnęłam, mogłam w pełni poświęcić czas dziecku gdy było malutkie - nie byłam obarczona innymi obowiązkami typu studia, dorabianie itd. Mogłam sobie pozwolić na 1,5 roczny urlop wychowawczy, a następny rok pracować na 1/2 etatu. Gdy synek skończył 2 i poł roku mogłam wrócić do pracy - dzięki wcześniejszym dokonaniom miałam gdzie. Oczywiście ważna jest też pewna stabilizacja materialna, którą udało mi się osiągnąć zanim zdecydowałam się na dziecko. Dzięki temu mam "spokojną głowę" o byt mojego dzidziusia.
I zgadzam się - macierzyństwo to wielka odpowiedzialność. I radość.

[anciaahk]

Napisane przez marcelina73

Dla mnie i myślę, że może też i dla innych kobiet chcących mieć dzieci ale odkładających ciążę na "póżniej", a właściwie decydujacych się na dziecko w odpowiednim, z ich punktu widzenia, dla siebie i dziecka momencie, "argumenty typu praca, kariera, większe mieszkanie, większe zarobki" nie były "jedynie kiepską wymówką". Była to świadoma, odpowiedzialna decyzja. Cieszę się, że udało mi się zrealizować swoje plany typu "praca, kariera, większe mieszkanie" i dziecko - w tej właśnie kolejności. Mogłam w pełni cieszyć się na każdym etapie swojego dotychczasowego życia z tego, co akurat robię, w pełni się zangażować a przez to wiele osiągnąć. Również realizować różne swoje pasje i marzenia - odpowiednie do wieku. Uczyłam się, podróżowałam, pracowałam, szalałam ..... A teraz przeszedł czas na macierzyństwo. Dzięki temu, co wcześniej osiągnęłam, mogłam w pełni poświęcić czas dziecku gdy było malutkie - nie byłam obarczona innymi obowiązkami typu studia, dorabianie itd. Mogłam sobie pozwolić na 1,5 roczny urlop wychowawczy, a następny rok pracować na 1/2 etatu. Gdy synek skończył 2 i poł roku mogłam wrócić do pracy - dzięki wcześniejszym dokonaniom miałam gdzie. Oczywiście ważna jest też pewna stabilizacja materialna, którą udało mi się osiągnąć zanim zdecydowałam się na dziecko. Dzięki temu mam "spokojną głowę" o byt mojego dzidziusia.
I zgadzam się - macierzyństwo to wielka odpowiedzialność. I radość.

Podpisuję się rękoma, nogami i wszystkim, czym się da! Popieram w 100%!!!

[t.nina]

Przyznaję, że różnie bywa dltego też napisałam, że takie argumenty "bywają" wymówką. Mam wiele znajomych dla których posiadanie dziecka kojarzy się z ogromnym ograniczeniem w każdej sferze życia, boją się tej decyzji. Posiadanie dziecka jest nieodwołalne. Powoli w moim otoczeniu zaczyna przybywać par które posidają niekończącą się listę zadań do wykonania, zanim zdecydują się na dziecko (przybywa też par, które odwiedzają kliniki leczenia niepłodności). Wiele moich koleżanek, które mają już dziecko również niechętnie myśli o kolejnym. Wyliczają te same argumenty na "nie" co bezdzietni, by wreszcie przyznać się, że przeraża je etap pieluchowy, wstawanie w nocy, zwłaszcza teraz gdy pierworodne odchowane z niemowlęctwa. Ileż to osób wręcz dziękuje za wpadkę, gdyż świadomie by się nie zdecydowały.
Nawet ja, marzy mi się trzecie, ale walczą we mnie argumenty serca i rozumu. Trójka maluchów to spore wyzwanie, ograniczenia. Boję się jednak, że im starsze będą moje córeczki a ja znów zasmakuję luzu (którego teraz brak, zwłaszcza przy młodszej, jeszcze karmionej piersią) już nie zdecyduję się na trzecie. A za parę lat będę żałować.

[*misia*]

Napisane przez t.nina

Z perspektywy czasu wiele rzeczy się przewartościowuje i to co w danej chwili wydaje się dla nas ważne, często w przyszłości okazuje się nieistotne.
Argumenty typu praca, kariera, większe mieszkanie, większe zarobki bywają jedynie kiepską wymówką.
Posiadanie dzieci to wileka odpowiedzialność i obowiązek, ale jakże ogromna radość.

Właśnie mam takie samo zdanie

[marcelina73]

A mnie się wydaje, że w ogóle mówienie o "wymówkach" przy temacie "wiek a ciąża", czy w ogóle "ciąża", jest nie na miejscu, bo sugeruje pewien obowiązek, nakaz macierzyństwa, a takowego przecież nie ma. Ja jestem mamą i uważam, że dziecko jest najważniejszą, najpiękniejszą sprawą w życiu kobiety, ale są i takie kobiety, które dzieci nie chcą mieć wcale - ich wybór. Inne może nie mogą, nie mają odpowiedniego partnera, albo decydują się na dziecko w późniejszym wieku z różnych innych powodów.
Ale zgadzam się, że dla części kobiet macierzyństwo kojarzy się przede wszystkim z wyrzeczeniami, poświęceniem, trudnościami, koniecznością rezygnacji z innych rzeczy... mnie jest to obce. Ale z moich obserwacji wynika nie ma tu znaczenia wiek w jakim się ma dziecko - zaplanowane czy nie, czy też wcale się go jeszcze nie ma. Może wynika to po prostu z niedojrzałości do macierzyństwa. Może warto jednak do tego dojrzeć, zwłaszcza, żeby tego pierwszego okresu życia dziecka nie postrzegać jako "kupki, zupki, nieprzespane noce i w ogóle pasmo wyrzeczeń".

[t.nina]

Jest jednak wiele młodych kobiet, które czują chęć posiadania dziecka. Jak ja kiedyś z uśmiechem zaglądają do wózków, uśmiechają się na widok maluchów i wzychają... Na wzdychaniu się kończy, gdyż tyle jest jeszcze do zrobienia. Oczekiwanie na "odpowiedni moment" wpędza często w błędne koło, gdyż ten moment nie nadchodzi. Bywa, że dziecko samo zaprosi się na świat i tu okazuje się, że ten świat się nie zawalił, może chwilowo stanął na głowie, ale jednocześnie nabrał wielu nowych barw.

[~~~JOLA~~~]

Napisane przez t.nina

Bywa, że dziecko samo zaprosi się na świat i tu okazuje się, że ten świat się nie zawalił, może chwilowo stanął na głowie, ale jednocześnie nabrał wielu nowych barw.

Bardzo fajnie to napisalas No i zgadzam sie z cala Twoja wypowiedzia Uwielbiam dzieci i bardzo chce je miec, ale jeszcze nie teraz. Naleze do tej grupy kobiet, ktore wzdychaja, ale maja jeszcze duzo do zrobienia

Pozdrawiam

[*misia*]

Marcelino w zupełności masz rację co do dojrzałosci do macierzyństwa, dlatego w moim pierwszym poście pytałam o to kiedy byłyście gotowe do zostania mamusią? Bo zupełnie co innego chęć bycia mamą, a co innego gotowość do tego, taka psychiczna. Bo wydaje mi się, ze właśnie macierzyństwo postrzegane w kategoriach kupka, zupka itp jest wynika z zostania mamą w niedopowiednim momencie i nie nieodpowidnim, ponieważ np nie zrealizowało sie jeszcze wszystkich wytyczonych sobie celów, ale w nieodopowiednim dlatego, ze mama nie czuła się jeszcze dojrzała do macierzyństwa.

[t.nina]

Ja tu chciałam nieśmiało dodać, ze ta psychiczna dojrzałość bywa złudna. Nieraz rzeczywistość jest odmienna od naszych wyobrażeń na tyle, że niesie za sobą rozczarowania. Dzieci też bywają różne, moje obie córcie były i są na tyle cudowne (choć nie uważam, że mniej cudowne są inne dzieci) że mimo dwójki maluszków nie wiem czym jest nieprzespana noc.
Jestem uważną obserwatorką i słuchaczką i widzę, jak wiele moich koleżanek, znajomych, świergoczcych ze szczęścia w ciąży dziś mówi mi, że mnie podziwia, że z drugim nie dałyby rady i ani nie myślą o kolejnym potomku. Widocznie nie bez kozery słyszałam w pierwszej ciąży, że jak będę miała swoje, to mi chęć na dzieci przejdzie i skutecznie wyleczę się z rozrodczych zapędów.
A mi nie przeszło

[tekla]

Urodzilam swoja córeczkę w wieku 22 lat, była to ciąża nieplanowana ale spodziewalismy sie tego wiec duzym zaskoczeniam nie byla Teraz moja Jagódka ma ponad pół roczku i jest taaaaaaaaaaaka kochana

[carla1010]

A ja mając 20 lat byłam przekonana, że gdybym zaszła w ciązę to byłabym gotowa i byłąbym dobrą mamą. Spowodowało to pewnie to, że moja bardzo dobra koleżanka z liceum urodziła mając 18 lat i wciąż obserwowałam jak Juleńka dorasta i sama trochę chciałam mieć takiego szkraba. Druga rzecz, że na 2 roku studiów opiekowałam się przez pół roku 1,5 rocznym Adasiem i poznałam co to kaprysy dziecka i odpowiedzialność za nie choćby przez te 9-10 godzin. Co to kiedy nie chce isc spac kiedy my jesteśmy już zmęczone, kiedy rozrzuca zabawki, kiedy choruje, że trzeba zwracać na wszystko uwagę, gdzie stawia się szklankę z gorącą wodą, gdzie nóż. I że oprócz przyjemności są też olbrzymie obowiązki, ale wtedy czułam że podołam.
Dziś mam 24 lata i czuję się jeszcze dzieckiem. Dziś boję sie że bym sie w tym wszystkim pogubiła. Przeżywam pewnien kryzys od 2 lat, nie chcę męża, wydaje mi się że njalepiej byłoby mi samej, żeby nikt nie musial oglądać moich humorków. Bo skoro nie mogę dać sobie sama z sobą rady to dziecko miałoby niełatwo, a przecież takiemu maluchowi trzeba dać mnostwo ciepła, miłości, a mama powinna być pogodna.
Za chwilę kończę studia i czuję, że zostanę rzucona na głęboką wodę, związną z szukaniem pracy, więc dodatkowego obciążenia chyba bym nie wytrzymała. Wiem jednak, że jeśli będe chciała mieć dziecko to ok 28 roku życia.
Ale podziwiam i wcale nie uważam, że zjawiskiem jest 20-sto paroletnia mama. To wspaniałe jeśli w chwili kiedy natura mówi, że najlepiej mieć dziecko i kobieta czuje że go pragnie.

[Tomy]

Ja urodziłam syna jak mialam 32 lata I czuję się swietnie..fat zmeczona bywam, ale nie wiem czy to zalezy od wieku.
Zawsze chcialam miec dziecko tak okolo 20 do 25 lat...nie chcialam zeby byla miedzy mna i dzieckiem zbyt duza roznica wieku.
stalo sie inaczej, za maz wyszlam w wieku 30 i potem za 2 lata nasz syn juz byl na swiecie...Na drugie sie nie zdecydujemy. Ja mam 34 teraz, nie jestem jeszcze gotowa do nastepnego bobasa..ledwo z naszym malym urwisem wytrzymujemy. Jest wyjatkowo ruchliwy i gadula z niego okropna...tak wiec na razie padamy po calym dniu i mamy wieeelie zmeczenie
Zazwyczaj wtedy mysle sobie o mojej kolezacne, ktora urodzila blizniaki)
Maz natomiast twierdzi, ze by sie cieszyl z drugiego...no ale on jest młodszy)

[volunteer]

mam pytanie, ktore coraz czesciej mnie nawiedza i meczy...i zastanawiam sie czy to w ogole jest jakis problem. ale do rzeczy. mam 21lat(w kwietniu stuknie 22)...a moj TZ ma 31 (we wrzesniu jemu stuknie 32)...mieszkamy ze soba 3 lata, kupilismy mieszkanie (kredyt i rodzina pomogla)...jeszcze nie jestesmy sformalizowanym zwiazkiem, ze tak powiem - ja dostaje kase z uzedu i gdybym wyszla za maz to przestalabym dostawac. obecnie studiuje na 2 roku, moj TZ pracuje w banku, jestesmy ustabilizowani finansowo. i teraz moje pytanie wlasnie i problem. otoz, wiem i czuje ze bardzo bardzo chcialabym miec dziecko, i ze powoli do tego dorastam, ale chcialabym tez zeby to bylo w 100%zaplanowane, zebym miala prace jakas i slub juz i w ogole. w sumie wychodzi ze pewnie jak bede miala jakies w najlepszym wypadku 27lat to bede mogla o tych sprawach myslec. ale czy to nie za pozno dla mojego TZ? tz...on mowi, ze nie i ze w ogole nie ma problemu, bo i tak na to nie poradzimy nic. a, i moj TZ nie byl ani zonaty ani dzieci nie ma...no i nie wiem, bo sie troche martwie, ze moze trzeba sie pospieszyc.... nie wiem co mam zrobic naprawde. dodam jeszcze ze bardzo sie kochamy, jestesmy w sumie juz ulozonym zwiazkiem i nie wyobrazam sobie innego scenariusza jak tylko byc z moim TZ do konca zycia. co o tym sadzicie....powinnam sie spieszyc?

[kycia1]

dziewczyny mam do Was pytanie... czy nie balyscie sie porodu? bo mnie spedza to sen z powiek i chyba dlatego narazie nie chcialabym dzidzi,a le... los nam robi niespodzianki moze ja tez sie niedluga pochwale mam 22 lata no i w lipcu zostane szczesliwa... siostra

[Madziara.]

Ja też od młodziutkich lat marzyłam o macierzyństwie dla tego też moi rodzice na wakacje i ferie wysyłali mnie do rodziny gdzie były małe dzieci
Długo zwlekałam z zajściem w ciąże ze względów ekonomicznych, zdecydowaliśmy się na dzidzie gdy miałam 21l jednak rok nie mogłam zajść w ciąże. Urodziłam w wieku 23l
Lekarz ginekolog mówił mi, że najlepiej rodzi się kobietą w wieku od 20 do 25l.

[płatek1]

Napisane przez kycia1

dziewczyny mam do Was pytanie... czy nie balyscie sie porodu? bo mnie spedza to sen z powiek i chyba dlatego narazie nie chcialabym dzidzi,a le... los nam robi niespodzianki moze ja tez sie niedluga pochwale mam 22 lata no i w lipcu zostane szczesliwa... siostra

Myśle, że każda z nas obawia się porodu, mi spędza to czasami sen z powiek (już za miesiąc ), ale cóż... każda z nas musi to kiedyś przejść i u każdej ten poród odbywa się inaczej. Dla dziecka warto . Ja w tym roku skończe 25 lat i to będzie moje pierwsze dziecko . Kiedy decydowaliśmy na dziecko to poród wydawał mi się tak odległy, że nawet przez chwile o nim nie pomyślałam.

[kycia1]

Napisane przez płatek1

Myśle, że każda z nas obawia się porodu, mi spędza to czasami sen z powiek (już za miesiąc ), ale cóż... każda z nas musi to kiedyś przejść i u każdej ten poród odbywa się inaczej. Dla dziecka warto . Ja w tym roku skończe 25 lat i to będzie moje pierwsze dziecko . Kiedy decydowaliśmy na dziecko to poród wydawał mi się tak odległy, że nawet przez chwile o nim nie pomyślałam.

dziekuje za odpowiedz i trzymam mocno kciuki za Ciebie i dzidzie

[volunteer]

Napisane przez volunteer

mam pytanie, ktore coraz czesciej mnie nawiedza i meczy...i zastanawiam sie czy to w ogole jest jakis problem. ale do rzeczy. mam 21lat(w kwietniu stuknie 22)...a moj TZ ma 31 (we wrzesniu jemu stuknie 32)...mieszkamy ze soba 3 lata, kupilismy mieszkanie (kredyt i rodzina pomogla)...jeszcze nie jestesmy sformalizowanym zwiazkiem, ze tak powiem - ja dostaje kase z uzedu i gdybym wyszla za maz to przestalabym dostawac. obecnie studiuje na 2 roku, moj TZ pracuje w banku, jestesmy ustabilizowani finansowo. i teraz moje pytanie wlasnie i problem. otoz, wiem i czuje ze bardzo bardzo chcialabym miec dziecko, i ze powoli do tego dorastam, ale chcialabym tez zeby to bylo w 100%zaplanowane, zebym miala prace jakas i slub juz i w ogole. w sumie wychodzi ze pewnie jak bede miala jakies w najlepszym wypadku 27lat to bede mogla o tych sprawach myslec. ale czy to nie za pozno dla mojego TZ? tz...on mowi, ze nie i ze w ogole nie ma problemu, bo i tak na to nie poradzimy nic. a, i moj TZ nie byl ani zonaty ani dzieci nie ma...no i nie wiem, bo sie troche martwie, ze moze trzeba sie pospieszyc.... nie wiem co mam zrobic naprawde. dodam jeszcze ze bardzo sie kochamy, jestesmy w sumie juz ulozonym zwiazkiem i nie wyobrazam sobie innego scenariusza jak tylko byc z moim TZ do konca zycia. co o tym sadzicie....powinnam sie spieszyc?

UP UP UP

[marcelina73]

Trudno tu coś doradzić, to jest bardzo osobista decyzja.
Należy wziąć po uwagę swoje plany życiowe typu studia, praca, swoją dojrzałość, warunki bytowe itd., a z drugiej strony należy mieć na uwadze, że dziecko wychowuje sie przez wiele lat i trzeba ten czas po prostu mieć.
Myślę, że za te kilka lat nie będziecie - czy też Twój TŻ - za starzy na dzidziusia, ale czy chcecie mieć więcej dzieci, po ilu latach, co, jeśli przyjdzie Wam się "starać" przez dłuższy czas?
Ja urodziłam gdy miałam 30 TŻ 33, podobnie moja siostra - dziś mając 35 (a jej TŻ 37) myślą o następnym - ale zaczęli się spieszyć, gdyż są świadomi, że nie mają zbyt wiele czasu.
Może w Waszym przypadku należy pójść na jakiś kompromis? Jeśli jest Was na to stać, może postarajcie się o dzidziusia, gdy skończysz studia, jeszcze przed pracą? Posiedzisz z dzieckiem z rok i na spokojnie będziesz szukać pracy - nie martwiąc się, że kilkumiesięczne dziecko musisz zostawić i wracać do pracy, bo inaczej Cię zwolnią, zresztą trudno zaraz po załapaniu jakiejś pracy decydować się na dziecko nie narażając się na zwolnienie.

Zresztą niestety (albo "stety") wszystkiego nie da się zaplanować, czasami los, okoliczności decydują za nas.

[isabellla]

W pierszą ciąże zaszłam mając 22 lata. Byłam już 3 lata po ślubie i bardzo chciałam dziecka. W drugą zaszłam w wieku 28 lat - miała by za 2 lata ). Sądząc z wypowiedzi męża na 2 się nie skończy hihi.

Pozdrawiam

[volunteer]

ciesze sie ze ne ma tragedii w glebi serca czuje ze wszystko wyjdzie na dobre - i jakos to bedzie brzmi dla mnie jednak optymistycznie. moze faktycznie najpierw spokojnie urodze i sie nim zajme, a potem bede szukac pracy. niby z praca nie jest lekko i im pozniej tym gorzej, ale ja i tak zdaje sobie sprawe z tego, ze jezeli realnie chce znalezc prace jakas taka 'do pracowania' a nie dorywczo, to i tak po znajomosci bede musiala szukac. i przeciez nawet jakbym normalnie szukala..to pewnie moge szukac zaraz po studiach nie martwiac sie nawet ze ja znajde szybciej niz za 6 - 12 miesiecy hihi, faktycznie nie pomyslalam w ogole ze praca moze poczekac chwile... slicznie dziekuje za odpowiedz cmok cmok cmok

[Wioletta]

Gratuluje slicznej dziewczynki,urocza...moja bedzie za jakies 2 m-ce na swiecie )
(ja tez chce taka !!!)

[jaszczura]

marcelina73 masz absolutna slusznosc,ja mam 22lata i chodze z chlopakiem 6lat mimo to nie spieszy mi sie do slubu ani dzieci,kocham dzieci ale najpierw chcemy z moim chlopakiem czegos sie dorobic nie tak jak mojej kolezanki znajoma znala chlopaka miesiac zaszla z nim w ciaze on ja zostawil a ona nie ma za co wychowac dziecko,a najsmieszniejsze jest to ze moja decyzja jest wysmiewana bo kazdy uwaza ze zle mysle ze jak sie kochamy z chlopakiem to najpierw powinnismy wziac slub i miec dzieci a ze dorobimy sie z czasem...

[Mariola13]

A ja zazdroszczę tym wszystkim młodym mamom Wyszłam za mąż w wieku 28 !! Po roku, kiedy nic się nie pojawiało, ponad rok kolejnych starań i w końcu w wieku 31 lat zostałam mamą. Teraz uważam, że wiele straciłam i gdybym mogła cofnąć czas to chciałabym mieć dziecko w wieku 25, dziś mam 33, a moja córcia dopiero 14 miesięcy. człowiek im starszy tym bardziej robi się wygodny i wbrew pozorom mniej cierpliwy. Młodszemu człowiekowi łatwiej przystosować się do zmian zachodzących w życiu do jakich nalezy pojawienie się dziecka. Ale jest to wyjątkowe uczucie, jak dla mnie, jedyne w swoim rodzaju, i cudowne !!!!

[Basiabz]

Napisane przez Gracjana10

Ja mam 23 lata, 3miesiace temu urodzilam sliczna coreczke, ciaza byla troche planowana troche nie, liczylismy sie z kosekwencjami, jak zaszlam w ciaze byalm bardzo sczzesliwa. Bardzo sie ciesze ze mam juz takie malenstwo, tak jak ktoras z was napisla-teraz kobietom nie spieszy sie do macierzynstwa-uwierzcie nie ma nic piekniejszego na ziemi i w kosmosie niz bycie mama

ja też urodziłam w wieku 23 lat, u nas też ciąża była trochę planowana trochę nie, nazwę to inaczej mieliśmy wpadkę kontrolowaną.

[agnez]

W moim mniemaniu ciąza powinna przypadać właśnie na okres 22-25 lat.Wydaje mi sie ze to najlepszy czas. Także biologicznie.Ale ja osobiście urodziłam pierwsze dziecko w wieku 30 lat,drugie jak dobrze pójdzie będzie na świecie w czerwcu\33 lata\ Tak sie po prostu poskładało.Męza poznałam póżno a jeszcze nie spieszyliśmy sie z decyzją o małżeństwie.Nie uwazam że to pózno bo jak pomyślę co miałam w głowie 10 lat temu...........Do pewnych rzeczy trzeba dojrzeć.

[kostka.kr]

Ja poznałam swojego męża w wieku 23 lat. Po dwóch latach zamiast zaręczyn wzięliśmy ślub cywilny, a 8 miesięcy później ślub kościelny. Miałam wtedy 26 lat. Postanowiliśmy, że jeśli sie uda to za rok będziemy planować dziecko.
Za kilka dni skończę 28 lat i również przyjdzie na świat nasza córeczka. Powiem szczerze, że z tym planowaniem to praktycznie udało nam się za pierwszym razem, choć nie powiem miałam obawy że to staranie może trochę potrwać, ale dzięki Bogu udało się i jesteśmy z tego powodu bardzo szczęśliwi....A nasza pociecha będzie na świecie już za kilka bądź kilkanaście dni.

[Marisa]

W wieku 21 lat i całkiem świadomie poprostu nagle zapragnęłam być mamą .

[Anbami]

A ja urodziłam mojego synka w wieku 25 lat.Była to całkowicie świadoma decyzja,pragnienie nie do opisania.Ślub i od razu dziecko-taki był plan.I tak się stało--udało się od razu.Uważam,ze jest to fajny wiek na macierzyństwo,jest się jeszcze bardzo młodym,ale już nie podlotkiem i naprawdę można w pełni cieszyć się z uroków tej nowej roli.
Teraz ,w maju mój synek skończy 5 lat,a ja nadal jestem młoda i mogę korzystać z uroków życia