Histeryczka, desperatka, a może zimna ryba? O stylach przywiązywania się

[awia]

Zagłębiłam się ostatnio dość mocno w teorię przywiązywania się (attachement style) i okazało się to dla mnie doświadczeniem, które odmieniło moje postrzeganie związków i to nie tylko własnych.

Nigdy natomiast nie spotkałam się na forum z tymi teoriami i określeniami, dlatego postanowiłam się z Wami podzielić - może dzięki temu komuś z Was też będzie w życiu łatwiej.

W teorii istnieja 3 style przywiązywania się:

1. Styl bezpieczny - 50% ludzi
W dorosłym życiu osoby o bezpiecznym stylu przywiązania potrafią tworzyć trwałe, zdrowe relacje. Wspierają innych, ale także potrafią same zwracać się o pomoc. Bycie zależnym od innych nie sprawia im problemu, a jednocześnie potrafią stawiać wyraźne granice. W związkach nie boją się bliskości, zachowując przy tym własną odrębność. Rzadko martwią się, że zostaną porzucone lub obawiają się nadmiernej zależności. Bliskie związki kojarzą im się ze szczęściem i zaufaniem.

2. Styl unikający - 20% ludzi
W dorosłym życiu takie osoby czują się skrępowane bliskością innych ludzi, unikają intymności i nie ufają partnerowi. Pozytywnie reagują na nowe znajomości, jednak w związku wystrzegają się okazywania emocji, by uniknąć doświadczenia odrzucenia. Manifestują pozorną niezależność emocjonalną, nie okazują słabości, a po kłótni nie płaczą, gdyż nie uważają tego za dobry sposób na odzyskanie bliskości. Dla partnera może to być zupełnie niezrozumiałe, może on odbierać takie zachowanie jako brak uczuć i zaangażowania oraz obojętność. Skutkuje to jego uczuciem samotności, a wszystkie próby zbliżenia się wywołują lęk lub irytację osoby o unikającym stylu przywiązania.
Takie osoby często angażują się również w romanse, które nie wymagają zobowiązań, manifestowania uczuć oraz deklaracji. Jeśli zaś zdecydują się na małżeństwo, ich zachowanie odznacza się nadmierną kontrolą i brakiem spontaniczności lub nadmierną opiekuńczością wobec partnera oraz postrzeganiem rzeczywistości z perspektywy osoby zrównoważonej i czuwającej nad wszystkim.

3. Styl lękowo-ambiwalentny - 25% ludzi
W dorosłym życiu osoby o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania zamartwiają się, czy na pewno są kochane oraz czy same nie kochają za bardzo. Mogą stać się chorobliwie zazdrosne i czuć się niedoceniane przez partnera oraz inne ważne osoby. Aby zwiększyć stopień przewidywalności zachowań ukochanego mogą stosować tzw. strategię zniewalania. Manifestują różnego rodzaju groźby (np. twierdzą, że odejdą), a nawet bywają agresywne, oczekując, że w ten sposób zmuszą partnera do reakcji. Oczywiście, nie jest to dobra strategia na stworzenie i podtrzymywanie zdrowego związku, a jednocześnie wydaje się być dość skuteczna, ponieważ redukuje problem niedostępności ukochanej osoby. Gdy zaś partner zareaguje na tego rodzaju postępowanie gniewem, dana osoba prezentuje zachowania uległe, które pozwalają na przemianę złości na tendencje opiekuńcze.


Osoba prezentująca lękowo-ambiwalentny styl przywiązania odbiera samą siebie jako kogoś pełnego wątpliwości, ma niskie poczucie własnej wartości, zakochuje się łatwo, ale powierzchownie, postrzega inne osoby jako niechętne bliskim związkom i deklaracjom, często doświadcza skrajnych i burzliwych emocji, takich jak zazdrość, obsesyjność, lęk przez porzuceniem i opuszczeniem, nieufność do innych osób oraz samej siebie.


Ludzie z takim stylem przywiązania mylą miłość i intymność ze „zlaniem się w jedno”, zatraceniem granic i emocjonalnym zagarnięciem partnera. Oczekują od niego bezwarunkowego zachwytu, ciągłej uwagi, troski i serdeczności oraz spełniania wszystkich oczekiwań. Takie związki z reguły nie są szczęśliwe: jedna osoba czuje się odrzucona i mało kochana, a druga usidlona i pozbawiona niezależności. Do wszystkich tych problemów dochodzi zazdrość. Lękowo-ambiwalentny styl przywiązania sprawia, że prezentująca go osoba często jest zazdrosna o poprzednie związki partnera, a jednocześnie nieustannie przywołuje jego wspomnienia na ten temat, nakłaniając go do zwierzeń. Porównuje się do poprzednich partnerów ukochanej osoby, odznacza się ciągłą czujnością i prezentuje impulsywne zachowania, których później żałuje. Jej zazdrość nie stanowi jedynie oznaki słabości, ale wynika z wcześniejszych doświadczeń braku pewności i niejednoznacznych sygnałów ze strony figury przywiązania.


Co ciekawe, osoby lękowe bardzo często próbują się wiązać z osobami unikającymi - co świetnie widać w wątkach na forum. Kiedy on potrzebuje przestrzeni, a ona histeryzuje ze on nie odpisuje na smsy/nie oddzwania/ nie chce się spotkać.

Bardzo ważne jest dla osób lękowych żeby zrozumieć że nie są psychiczne/zdesperowane/nienormalne/niedojrzałe tylko mają taki właśnie styl przywiązywania się w związkach. Można nad tym i nad sobą pracować, ale calkowicie się tego stylu zmienić nie da.
Natomiast można, dzięki związaniu z osobą bezpieczną, stać się bardziej bezpieczną

Ciekawe jest również to że większość osób na rynku "matrymonialnym" jest unikająca - warto o tym pamiętać szukając partnera choćby przez internet, zwłaszcza jeśli się przywiązujesz lękowo bo to połączenie to jest katastrofa prowadząca do dużego niezadowolenia ze związku.

Co sądzicie o tej teorii? Odnajdujecie się w którejś grupie?

Ps. Jakby ktoś chciał zgłębić temat polecam książkę (po angielski) Amir Levine - Attachement.

[Odwazna_jak_sliwa]

Jak dla mnie to tylko jedna z wielu psychologicznych teorii, które można o kant tyłka rozbić i które służą do szufladkowania ludzi (a następnie diagnozowania i leczenia - oczywiście za kasę). Nie pasuję do żadnej z wymienionych grup i zapewne nie jestem jedyna.

[awia]

Ale wlasnie chodzi o to, że tego się nie leczy Każdy z tych stylów przywiązywania się jest zupełnie normalny, choć typy insecure są problematyczne dla tych, którzy je mają. Bardziej chodzi o to żeby zrozumieć siebie, swoje reakcje na nadmiar/brak intymnosci czy reakcje partnera i dzięki temu miec lepsze, pełniejsze zycie.

[megamag]

Odwazna_jak_sliwa

[Odwazna_jak_sliwa]

Jeżeli współczesna psychologia twierdzi, że nie powinno leczyć cię braku zaufania, unikania bliskości, manipulacji, agresji wobec partnera (a więc przemocy), to dla mnie jedynie dowód na to, że nie warto brać tej pseudonauki poważnie.

[Pani_Robot]

Uhm... te teorie brzmią jak z Cosmo albo Claudii. Nie za wiele mają wspólnego z psychologią.

[awia]

70 lat researchu, ogromna ilość prac naukowych dotyczących sposobów przywiązywania - faktycznie, jak z Cosmo

https://en.wikipedia.org/wiki/Attachment_theory

[przecietna]

nie lubię takich sztywnych ram i klasyfikowania, żaden z tych opisów nie pasuje do mnie, musiałabym pomieszać dwa, jak nie wszystkie trzy.

[ruda_beksa]

Ludzie, wybaczcie, te teorie się komuś mogą podobać albo nie, ale niektóre wypowiedzi tutaj są żenujące.

Napisane przez Pani_Robot

Uhm... te teorie brzmią jak z Cosmo albo Claudii. Nie za wiele mają wspólnego z psychologią.

Yyyy... Sir John Bowlby, pionier teorii przywiązania, nie miał nic do czynienia z Cosmo czy Claudią, za to z psychologią - bardzo dużo. Mary Ainsworth takoż.

[Atavish]

A jaki typ ma pozostałe 5%?
Ogółem mam ten problem z takimi teoriami, że wydaje mi się, że ten podział nigdy nie będzie taki sztywny. Patrząc po sobie czy znajomych - mieszam się te style. W zależności od sytuacji w związku, życiu i nawet własnego samopoczucia skaczą pomiędzy tymi kategoriami. Ba, uwazam, że partner i jego zachowania też mają na to wpływ.
Mam wrażenie, że też z "doświadczeniem związkowym" mogą się zbliżać do tego "zdrowego" trybu. Bo się uczą. Zarówno siebie, swoich zachowań, granic, potrzeb, jak i innych.
Więc to wszystko moim zdaniem powinno być płynne, a nie sztywne. Taki ostry podział "na dobre" mnie zupełnie nie przekonuje.

Wysłane z mojego LG-H815 przy użyciu Tapatalka

[megamag]

To, że coś nazywamy nauką, jeszcze nie oznacza, że ma to sens i nie jest wyssane z palca. Już nie takie mundrości w historii nazywano naukowymi.

[Pani_Robot]

Napisane przez awia

70 lat researchu, ogromna ilość prac naukowych dotyczących sposobów przywiązywania - faktycznie, jak z Cosmo

https://en.wikipedia.org/wiki/Attachment_theory

70 lat researchu na coś, co mógłby napisać pierwszoroczny student?
Cinko.

[awia]

Napisane przez Atavish

A jaki typ ma pozostałe 5%?
Ogółem mam ten problem z takimi teoriami, że wydaje mi się, że ten podział nigdy nie będzie taki sztywny. Patrząc po sobie czy znajomych - mieszam się te style. W zależności od sytuacji w związku, życiu i nawet własnego samopoczucia skaczą pomiędzy tymi kategoriami. Ba, uwazam, że partner i jego zachowania też mają na to wpływ.
Mam wrażenie, że też z "doświadczeniem związkowym" mogą się zbliżać do tego "zdrowego" trybu. Bo się uczą. Zarówno siebie, swoich zachowań, granic, potrzeb, jak i innych.
Więc to wszystko moim zdaniem powinno być płynne, a nie sztywne. Taki ostry podział "na dobre" mnie zupełnie nie przekonuje.

Wysłane z mojego LG-H815 przy użyciu Tapatalka

Atavish - masz racje, one wbrew pozorom nie są sztywne. Nie jestem jednak w stanie z 1 poście zawrzeć całej teorii. Niektorzy bezpieczni potrafią przy unikających stać się lękowymi, a lękowy w związku z drugim lękowym - unikający. Wspomniałam też o tym, że mozna stać się bardziej bezpiecznym czy samemu (przez psychoterapie) czy przez związek z kims bezpiecznym.

Pozostałe 5% to styl zdezorganizowany.

Osobiście uważam tę teorię za bardzo przydatną - wreszcie zrozumiałam chociażby relacje moich rodziców (gdzie mój tata jest typowym dystansującym-unikającym) i też zupełnie inaczej spojrzałam na własne związki, małżeństwo.

Swoją drogą, na każdy styl składa się wiele zachowań - ma się ten styl, który przeważa, ale można mieć też jednocześnie niektóre zachowania np bez;pieczne, będąc lękowym.

[elvegirl]

Napisane przez awia

Zagłębiłam się ostatnio dość mocno w teorię przywiązywania się (attachement style) i okazało się to dla mnie doświadczeniem, które odmieniło moje postrzeganie związków i to nie tylko własnych.

A jak ta klasyfikacja odmieniła Twoje postrzeganie związków? Bo tak sobie myślę, że to jest owszem, fajny podział (przy założeniu, że można być mieszanką wszystkich trzech i nie jest to nic zaskakującego), ale dla osób, które zastanawiają się dlaczego dany związek nie wyszedł, a nie potrafią obserwować i wyciągać z obserwacji wniosków. To, że ludzie się różnie przywiązują, że różnie okazują emocje i że nie zawsze jeden typ stworzy satysfakcjonujący emocjonalnie związek z drugim typem, to jest coś...przynajmniej dla mnie, oczywistego. Obserwując kogoś, żyjąc z nim wiemy czy jego emocjonalność nam pasuje i dlaczego.

---------- Dopisano o 14:52 ---------- Poprzedni post napisano o 14:45 ----------

To jest dla mnie takie...uświadomienie, że ludzie są różni i że z tych różnic mogą wynikać zgrzyty, zarówno w związkach, jak i w "zwykłych" relacjach koleżeńskich. Super, fajnie, dobrze, ale nic odkrywczego, poza nazwami. Tylko czy te nazwy nam są do czegoś potrzebne?
Serio mnie zaciekawiło jak, w czym ten podział może pomóc.

[natash88]

Napisane przez elvegirl

A jak ta klasyfikacja odmieniła Twoje postrzeganie związków? Bo tak sobie myślę, że to jest owszem, fajny podział (przy założeniu, że można być mieszanką wszystkich trzech i nie jest to nic zaskakującego), ale dla osób, które zastanawiają się dlaczego dany związek nie wyszedł, a nie potrafią obserwować i wyciągać z obserwacji wniosków. To, że ludzie się różnie przywiązują, że różnie okazują emocje i że nie zawsze jeden typ stworzy satysfakcjonujący emocjonalnie związek z drugim typem, to jest coś...przynajmniej dla mnie, oczywistego. Obserwując kogoś, żyjąc z nim wiemy czy jego emocjonalność nam pasuje i dlaczego.

---------- Dopisano o 14:52 ---------- Poprzedni post napisano o 14:45 ----------

To jest dla mnie takie...uświadomienie, że ludzie są różni i że z tych różnic mogą wynikać zgrzyty, zarówno w związkach, jak i w "zwykłych" relacjach koleżeńskich. Super, fajnie, dobrze, ale nic odkrywczego, poza nazwami. Tylko czy te nazwy nam są do czegoś potrzebne?
Serio mnie zaciekawiło jak, w czym ten podział może pomóc.

Psychologom/terapeutom pomaga - w tworzeniu konceptualizacji trudnosci pacjenta i mechanizmow powstania/podtrzymywania jakichs objawow czy dysfunkcjonalnych przekonan.

Bowlby byl pionierem w zakresie psychologii rozwojowej - w tamtych czasach to byl przelom. Polecam filmiki na youtube z eksperymentu.
Oraz innych, ktorzy badali teorie przywiazania np. Harlow w eksperymentach na biednych małpkach

[awia]

Napisane przez elvegirl

A jak ta klasyfikacja odmieniła Twoje postrzeganie związków? Bo tak sobie myślę, że to jest owszem, fajny podział (przy założeniu, że można być mieszanką wszystkich trzech i nie jest to nic zaskakującego), ale dla osób, które zastanawiają się dlaczego dany związek nie wyszedł, a nie potrafią obserwować i wyciągać z obserwacji wniosków. To, że ludzie się różnie przywiązują, że różnie okazują emocje i że nie zawsze jeden typ stworzy satysfakcjonujący emocjonalnie związek z drugim typem, to jest coś...przynajmniej dla mnie, oczywistego. Obserwując kogoś, żyjąc z nim wiemy czy jego emocjonalność nam pasuje i dlaczego.

---------- Dopisano o 14:52 ---------- Poprzedni post napisano o 14:45 ----------

To jest dla mnie takie...uświadomienie, że ludzie są różni i że z tych różnic mogą wynikać zgrzyty, zarówno w związkach, jak i w "zwykłych" relacjach koleżeńskich. Super, fajnie, dobrze, ale nic odkrywczego, poza nazwami. Tylko czy te nazwy nam są do czegoś potrzebne?
Serio mnie zaciekawiło jak, w czym ten podział może pomóc.

Po pierwsze, uświadomilam sobie, ze mam lękowy styl przywiązywania. I to już zmieniło ogromnie przede wszystkim postrzeganie siebie. Bo to, co robią wszyscy lękowi, czyli histeryzowanie, ze partner sie nie odzywa - pewnie ma mnie dosc-na pewno ze mną zerwie, po czym zaczynanie szukania winy w sobie, nakręcanie się i całej spirali prowadzącej do tzw "protest behavior" (wydzwanianie, wysylanie mnostwa coraz bardziej intensywnych smsow, czy strzelanie focha) - to nie znaczy - cytując wypowiedzi na forum - że jestem chora psychicznie, toksyczna, histeryczna, niedojrzała czy zdesperowana.

Tylko że w ten sposób sie przywiązuje. I 25% ludzi też. I jasne, że chce nad tym pracować, zeby jednak nie aktywować takich zachowan i nie zamęczać siebie i swojego partnera, ale wiedza, ze to co robie nie jest wyjątkowe jest bardzo pomocna. W ogole cala ta teoria jest bardzo pomocna w pracy nad sobą, w uczeniu się swoich triggerów, w zrozumieniu że osób o dystansującym stylu przywiazwania musze w zyciu unikac bo powodują nasilenie się moich zachowań lękowych.
Tak samo przydatne było dla mnie zrozumienie w jaki sposob o zwiazkach mysla i postrzegają osoby o bezpiecznym stylu.

Dla mnie to, ze moge nazwaz i zaklasyfikowac styl przywiazywania ludzi wokol mnie jest o tyle przydatny, ze łatwo wczesniej bylo brac do siebie zachowania czy to osob lękowych czy dystansujacych, a teraz ich postrzegam przez ten pryzmat.

Osobom o bezpiecznym stylu przywiązywania chyba najtrudniej zrozumiec, co moze w tej teorii byc przydatnego.
Ale wątek założyłam głównie dla osób lękowych, w nadziei ze moze w czyms im pomoze

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Wychodzi na to, ze jestem stylem unikajacym z lekka domieszka lekowego.
Tylko ze juz wiedzialam, ze mam opisane problemy.

[elvegirl]

Napisane przez natash88

Psychologom/terapeutom pomaga - w tworzeniu konceptualizacji trudnosci pacjenta i mechanizmow powstania/podtrzymywania jakichs objawow czy dysfunkcjonalnych przekonan.

To na pewno, bardziej chodziło mi o szarego obywatela

Napisane przez awia

Osobom o bezpiecznym stylu przywiązywania chyba najtrudniej zrozumiec, co moze w tej teorii byc przydatnego.

Możliwe Dzięki za wyjaśnienie, pomogło mi zrozumieć co ta klasyfikacja może komuś dać
[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;86574708]Wychodzi na to, ze jestem stylem unikajacym z lekka domieszka lekowego.
Tylko ze juz wiedzialam, ze mam opisane problemy.[/QUOTE] No właśnie tak mi się wydawało, że generalnie człowiek wie co mu utrudnia życie. Awia zauważyła, że pomaga jej świadomość, że nie jest jedyną osobą z tym problemem i coś w tym może być...chociaż tutaj też widzę dość konkretne niebezpieczeństwo. Można przecież łatwo spocząć na laurach na zasadzie "taka jestem, to się nazywa tak i tak, nie ma w tym nic nienormalnego, zaakceptuj to".

[awia]

Ale mnóstwo osób i tak tak robi, zwłaszcza unikająco-dystansujących. A reszta im potakuje.
W sensie "on taki jest, potrzebuje swojej przestrzeni/dystansu/ i trzeba to zrozumieć". Albo ze sie "przestraszyl i uciekł" Osoby unikające wręcz mają mit "tej jednej jedynej" więc za kazdym razem jak im związek nie wyjdzie, to znaczy że to nie była "ta".
Już pomijam mity o tym ze mezczyzni potrzebują własnej jaskini czy boją sie zobowiązań.

Nieprzypadkowo używam rodzaju męskiego przy opisywaniu stylu unikającego i żeńskiego przy lękowym, bo częściej jednak to panowie są unikający a panie lękowe.

Tylko że bycie unikającym jest bardziej akceptowane społecznie niż bycie lękowym, co m.in. widać tu na forum.

[Atavish]

Napisane przez awia

Ale mnóstwo osób i tak tak robi, zwłaszcza unikająco-dystansujących. A reszta im potakuje.
W sensie "on taki jest, potrzebuje swojej przestrzeni/dystansu/ i trzeba to zrozumieć". Albo ze sie "przestraszyl i uciekł" Osoby unikające wręcz mają mit "tej jednej jedynej" więc za kazdym razem jak im związek nie wyjdzie, to znaczy że to nie była "ta".
Już pomijam mity o tym ze mezczyzni potrzebują własnej jaskini czy boją sie zobowiązań.

Nieprzypadkowo używam rodzaju męskiego przy opisywaniu stylu unikającego i żeńskiego przy lękowym, bo częściej jednak to panowie są unikający a panie lękowe.

Tylko że bycie unikającym jest bardziej akceptowane społecznie niż bycie lękowym, co m.in. widać tu na forum.

Wydaje mi się, że wynik tego, że zachowania które Ty tu mazywasz "lękowymi" potrafią komuś innemu dużo bardziej zaszkodzić niż te "unikające".
Emocjonalne szantaże, fochy, obsesyjne zachowania - to potrafi naprawdę rozwalać drugą osobę i jest ciężkie do wytrzymania.
I szczerze - sama uciekam od takich ludzi (nie tylko w związkach) jak najdalej się da. Bo ich "mechanizm przywiązywania się" jest dla mnie męczący, toksyczny i kosztuje mnie wiele nerwów. A nie tego szukam w relacjach z ludźmi.

Wysłane z mojego LG-H815 przy użyciu Tapatalka

[Hultaj]

2. Styl unikający - 20% ludzi

W dorosłym życiu takie osoby czują się skrępowane bliskością innych ludzi, unikają intymności i nie ufają partnerowi. Pozytywnie reagują na nowe znajomości, jednak w związku wystrzegają się okazywania emocji, by uniknąć doświadczenia odrzucenia. Manifestują pozorną niezależność emocjonalną, nie okazują słabości, a po kłótni nie płaczą, gdyż nie uważają tego za dobry sposób na odzyskanie bliskości. Dla partnera może to być zupełnie niezrozumiałe, może on odbierać takie zachowanie jako brak uczuć i zaangażowania oraz obojętność. Skutkuje to jego uczuciem samotności, a wszystkie próby zbliżenia się wywołują lęk lub irytację osoby o unikającym stylu przywiązania.
Takie osoby często angażują się również w romanse, które nie wymagają zobowiązań, manifestowania uczuć oraz deklaracji. Jeśli zaś zdecydują się na małżeństwo, ich zachowanie odznacza się nadmierną kontrolą i brakiem spontaniczności lub nadmierną opiekuńczością wobec partnera oraz postrzeganiem rzeczywistości z perspektywy osoby zrównoważonej i czuwającej nad wszystkim.

wg mnie lepszy jest podział gdy mowa o narcystycznej osobowości. To co opisujesz stanowi usprawiedliwienie dla psychopatii czy jak inaczej skrótowo nazwać stronę wykorzystującą i/lub ignorującą w związku uczucia i potrzeby partnera. Nie chodzi tylko o lęk czy irytację takiej osoby ale poczucie dyskomfortu tego drugiego.

3. Styl lękowo-ambiwalentny - 25% ludzi
W dorosłym życiu osoby o lękowo-ambiwalentnym stylu przywiązania zamartwiają się, czy na pewno są kochane oraz czy same nie kochają za bardzo. Mogą stać się chorobliwie zazdrosne i czuć się niedoceniane przez partnera oraz inne ważne osoby. Aby zwiększyć stopień przewidywalności zachowań ukochanego mogą stosować tzw. strategię zniewalania. Manifestują różnego rodzaju groźby (np. twierdzą, że odejdą), a nawet bywają agresywne, oczekując, że w ten sposób zmuszą partnera do reakcji. Oczywiście, nie jest to dobra strategia na stworzenie i podtrzymywanie zdrowego związku, a jednocześnie wydaje się być dość skuteczna, ponieważ redukuje problem niedostępności ukochanej osoby. Gdy zaś partner zareaguje na tego rodzaju postępowanie gniewem, dana osoba prezentuje zachowania uległe, które pozwalają na przemianę złości na tendencje opiekuńcze.


Osoba prezentująca lękowo-ambiwalentny styl przywiązania odbiera samą siebie jako kogoś pełnego wątpliwości, ma niskie poczucie własnej wartości, zakochuje się łatwo, ale powierzchownie, postrzega inne osoby jako niechętne bliskim związkom i deklaracjom, często doświadcza skrajnych i burzliwych emocji, takich jak zazdrość, obsesyjność, lęk przez porzuceniem i opuszczeniem, nieufność do innych osób oraz samej siebie.


Ludzie z takim stylem przywiązania mylą miłość i intymność ze „zlaniem się w jedno”, zatraceniem granic i emocjonalnym zagarnięciem partnera. Oczekują od niego bezwarunkowego zachwytu, ciągłej uwagi, troski i serdeczności oraz spełniania wszystkich oczekiwań. Takie związki z reguły nie są szczęśliwe: jedna osoba czuje się odrzucona i mało kochana, a druga usidlona i pozbawiona niezależności. Do wszystkich tych problemów dochodzi zazdrość. Lękowo-ambiwalentny styl przywiązania sprawia, że prezentująca go osoba często jest zazdrosna o poprzednie związki partnera, a jednocześnie nieustannie przywołuje jego wspomnienia na ten temat, nakłaniając go do zwierzeń. Porównuje się do poprzednich partnerów ukochanej osoby, odznacza się ciągłą czujnością i prezentuje impulsywne zachowania, których później żałuje. Jej zazdrość nie stanowi jedynie oznaki słabości, ale wynika z wcześniejszych doświadczeń braku pewności i niejednoznacznych sygnałów ze strony figury przywiązania.

a to z kolei stanowi usprawiedliwienie dla bycia bluszczem.

[Pani_Robot]

Napisane przez Hultaj

wg mnie lepszy jest podział gdy mowa o narcystycznej osobowości. To co opisujesz stanowi usprawiedliwienie dla psychopatii czy jak inaczej skrótowo nazwać stronę wykorzystującą i/lub ignorującą w związku uczucia i potrzeby partnera. Nie chodzi tylko o lęk czy irytację takiej osoby ale poczucie dyskomfortu tego drugiego.

a to z kolei stanowi usprawiedliwienie dla bycia bluszczem.

No, bo to wygląda jak niezwykle uproszczone streszczenie obecnej klasyfikacji zaburzeń osobowości.

Jak rozumiem teoria jest po prostu stara, dlatego wydaje się tak niekompletna.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Zgadzam się, że takie style przywiązywania mogą istnieć, ale moim zdaniem bycie 2 lub 3 w żaden sposób nie zwalnia z pracy nad sobą. Takie osoby są zazwyczaj toksyczne i krzywdzą zarówno partner, jak i siebie. Dla mnie to jak tłumaczenie osoby otyłej, że jest gruba przez grube kości, a nie przez zapijanie chipsów napojami gazowanymi. No chyba, że uświadomienie sobie swojego stylu miałoby być równocześnie uświadomieniem sobie, że ma się problem (jak z depresją czy uzależnieniem) i trzeba powziąć jakieś kroki, ale akurat wydźwięk twojego postu jest przeciwny.

[natash88]

Ja tylko nadmienie, ze ta teoria to nie jest tak, ze sobie a muzom i taka stara i nieprzydatna.

Na podstawie np. badan nad teoria przywiazania w ICD-10 pojawilo sie zaburzenie: reaktywne zaburzenie przywiazania.

Zawsze upraszczajace bedzie wrzucenie klasyfikacji i o: mamy 3 typy. To jak znaki zodiaku i ich charakterystyka.

Takie klasyfikacje w psychologii maja ulatwiac rozumienie i konceptualizacje przypadku pacjenta. I b.rzadko jest tak, ze ktos ma cos 'jednego'. Tzn. ktos, kto ma np. zaburzenia leku uogolnionego, moze miec jednoczesnie rys osobowosci z wiazki C.

Btw, style przywiazania de facto - te czyste, mozna by oceniac i obserwowac u dzieci. Pozniej zaczyna sie na to nakladac rozwoj osobowosci. Styl przywiazania albo pomaga, albo przeszkadza w rozwoju.

Awia, jak interesuja Cie takie ciekawostki psychologiczne o sobie to mozesz np. poczytac o zaburzeniach osobowosci - NIE, nie mowie, ze Ty masz czy o stylach/rysach osobowosci. Tylko, ze mozna u siebie rys osobowosci odnalezc najczesciej jakis, albo raczej ich kilka. Polecam np. teorie stylow charakteru Johnsona (bo opisuje tez jak w przyblizeniu mogl sie taki styl rozwijac, w jakich okolicznosciach rodzinnych itd.) i jest napisana fajnym i prostym jezykiem, jak to u amerykanskich psychologow

Praca nad soba i proba rozumienia siebie jest zawsze wartoscia.

[thirky]

Ja jestem mieszanką też, najwięcej pewnie mam cech lękowego. Nikt chyba nie twierdzi że to są stałe ramy tylko mniej więcej typy zachowań, jejku

[Hultaj]

Takie klasyfikacje w psychologii maja ulatwiac rozumienie i konceptualizacje przypadku pacjenta.

wcale tego nie neguję, Awii pomogło to zrozumieć lepiej siebie i zakładam że tym samym lepiej się odnajdywać i radzić sobie z problemami i takie rzeczy są fajne. Wg mnie rozwój osobisty to ogólnie ujmując dobra sprawa.

[Limonka2738]

Może byłoby mi łatwiej uwierzyć, gdyby te procenty się dodawały do stu, a nie 95.

[awia]

Napisane przez Limonka2738

Może byłoby mi łatwiej uwierzyć, gdyby te procenty się dodawały do stu, a nie 95.

Napisałam:
Pozostałe 5% to styl zdezorganizowany.

Jest nasłabiej opisany, zwłaszcza w polskiej literaturze.

[Limonka2738]

Napisane przez awia

Napisałam:
Pozostałe 5% to styl zdezorganizowany.

Jest nasłabiej opisany, zwłaszcza w polskiej literaturze.

Czyli istnieją 4 style, a nie 3, w tym jeden nieopisany, zrzeszający tych, którzy nie pasują nigdzie indziej?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[awia]

Nie, typ 4 dotyczy np. traumatycznego dzieciństwa

https://www.psychalive.org/disorganized-attachment/