Co dalej? Gap year, magisterka, podróż...?

[Bloodly]

Cześć Wam.
Zacznę od tego, że mam 23 lata, mieszkam w dużym, polskim mieście, wynajmuję mieszkanie z chłopakiem i dwójką znajomych, jestem na ostatnim roku studiów inżynierskich.
Ale mam bardzo duży problem. Nie wiem co dalej. Myślę o tym od paru miesięcy, co zrobić, kiedy skończę studia i dalej nie wiem.
Nakreślę sytuację w paru punktach:

1) Nie do końca ciekawią mnie moje studia. W duszy jestem humanistką, a studiuję mocno ścisły kierunek, na który poszłam bo świeciły mi się w oczach dolary ale to nie jest to. Studiowanie tego to dla mnie męka, nie czuję do tego zapału, powołania, NIE CHCE mi się tego uczyć (a leniwa chyba nie jestem, bo mimo tego, jak ciężko mi się tego uczyło, to skończę te studia - mam nadzieję).

2) Interesuje mnie psychologia i neurobiologia. Czytam o tym książki, chodzę na otwarte wykłady z tym związane. Neurobiologiem już raczej nie zostanę, ale psychologiem mogę. Nie chciałabym jednak zmarnować tego inżyniera, który mnie nie interesuje, ale po prostu boję się go porzucać na rzecz psychologii.
Chciałabym pracować z ludźmi, pomagać im, to sprawia mi satysfakcję.

3) Nie śpieszy mi się do zakładania rodziny, do ustabilizowanego życia, do spokojnej pracy. Nigdy nie pracowałam za granicą, jeździłam tylko na wakacje. Nawet nigdy nie mieszkałam w innym miejscu, bo pochodzę z tego samego dużego miasta, w którym studiuję. Jedyną "większą" zmianą w moim życiu było to, że wyprowadziłam się z domu.

Opcje widzę dla siebie takie:
1. Gap year po inżynierce: wyjechać za granicę do pracy, mam koleżankę, która też by się na to decydowała, mogłaby załatwić nam pracę w Holandii. Uczyć się języka. Zarobić pieniądze. Spełniać małe i duże marzenia. Minusy? Boję się powrotu na magisterkę po tym roku. Czy mnie przyjmą? Kolejnym plusem może być to, że wróci mi motywacja do mojego ścisłego kierunku, mogę też pójść równocześnie na drugi kierunek - na psychologię.

2. Pójście od razu na magisterkę, równoczesne pójście również na psychologię zaocznie. Może jakiś płatny staż. Minusy takie, że mogę być sfrustrowana i nieszczęśliwa plus taki, że kontynuuję od razu naukę.

Nie wiem co robić. Jeśli chodzi o przyjaciół i rodzinę, to przewaga głosów jest za tym, że gap year mi tylko utrudni życie i nie będzie tak kolorowo. Ale to moje życie, moje wybory. Szkoda, że mam w głowie mętlik

[f6ce7c3ca500955a4c7e3c56259edd7b2c023af2]

Wybrałabym pierwszą opcję Zyskasz więcej, na studia można wrócić zawsze, wszytsko zależy od determinacji i chęci. Sama po obronie mgr robię sobie gap year, jadę na praktyki do Włoch, a potem na wolontariat do Gruzji na życie według schematu przyjdzie czas...

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Rób to, co podpowiada Ci serce. Jeśli chcesz zmienić kierunek, bo aktualne zajęcie Cię frustruje, to zrób to. Drugiego życia mieć nie będziesz. Ja bym wzięła rok wolnego, wątpię, żeby aktualnie były jakieś problemy z powrotem na studia. Wyjazd poza kraj na pewno będzie cennym doświadczeniem, a po powrocie może będzie Ci łatwiej zweryfikować plan na siebie. Może zupełnie zmienisz podejście do tego, o czym teraz tu piszesz.

[Zorzoli]

Ja wyjechałam i nie żałuję. Ok pracowalam a potem zostqlam w tym kraju na magisterke. Zarobiłam pieniądze, nauczyłam się języków, nauczyłam się samodzielności i zdobyłam doświadczenie zagraniczne dzięki któremu znalazlam potem fajna pracę w Polsce. Polecam

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Bloodly]

A, jeśli chodzi jeszcze o minusy Gap Year to: bycie w związku na odległość, bo mój chłopak nigdzie się nie wybiera i fakt, że muszę płacić do czerwca za mieszkanie tak teraz jeszcze o tym pomyślałam

[f6ce7c3ca500955a4c7e3c56259edd7b2c023af2]

Napisane przez Bloodly

A, jeśli chodzi jeszcze o minusy Gap Year to: bycie w związku na odległość, bo mój chłopak nigdzie się nie wybiera i fakt, że muszę płacić do czerwca za mieszkanie tak teraz jeszcze o tym pomyślałam

co chłopak na twoje plany? masz w nim wsparcie?

[Bloodly]

[1=f6ce7c3ca500955a4c7e3c5 6259edd7b2c023af2;8616784 2]co chłopak na twoje plany? masz w nim wsparcie?[/QUOTE]

Mam wsparcie w nim w każdej sytuacji, od 3 lat. On mi mówi, że rozsądniejsza jest dla niego opcja kontynuacji nauki, ale będzie szanował każdą decyzję, jaką podejmę.
On studiuje to samo co ja, z tym, że jemu się to podoba i chce iść na magisterkę od razu, na tej samej uczelni.

Boję się, że będę cholernie tęsknić

[f6ce7c3ca500955a4c7e3c56259edd7b2c023af2]

Napisane przez Bloodly

Mam wsparcie w nim w każdej sytuacji, od 3 lat. On mi mówi, że rozsądniejsza jest dla niego opcja kontynuacji nauki, ale będzie szanował każdą decyzję, jaką podejmę.
On studiuje to samo co ja, z tym, że jemu się to podoba i chce iść na magisterkę od razu, na tej samej uczelni.

Boję się, że będę cholernie tęsknić

będziesz.. ale chyba lepiej tęsknić niż żałować, że nie spełniłaś tak dużego marzenia? nie jedziesz na koniec świata i nie wyjezdzasz na zawsze. nie wyjechałam z rodzinnego miasta na studia, bo bylam zakochana. to był olbrzymi błąd, który musze teraz nadrabiac

[megamag]

A chcesz w ogóle robić magistrkę z tego kierunku? Co ci to da? Inż. nie wystarczy? Chcesz w ogóle w tym pracować?

[Jusura]

Ej, ale czemu po prostu nie pójdziesz na tą magisterkę, tylko od razu na psychologię? Przecież nikt Ci nie każe robić magistra z kierunku, który Cię interesuje. Poszłabyś do pracy i na ukochaną psychologię Dalej mieszkałabyś z chłopakiem.

[megamag]

Napisane przez Jusura

Ej, ale czemu po prostu nie pójdziesz na tą magisterkę, tylko od razu na psychologię? Przecież nikt Ci nie każe robić magistra z kierunku, który Cię interesuje. Poszłabyś do pracy i na ukochaną psychologię Dalej mieszkałabyś z chłopakiem.

Właśnie stąd moje pytanie, mgr w wielu zawodach nie daje kompletnie nic.

[Susinan]

Napisane przez megamag

Właśnie stąd moje pytanie, mgr w wielu zawodach nie daje kompletnie nic.

No, taka prawda, niestety.
Z ciekawości: jaki to kierunek?

[Bloodly]

Napisane przez megamag

Właśnie stąd moje pytanie, mgr w wielu zawodach nie daje kompletnie nic.

Nie chcę mówić publicznie, jaki to kierunek. Wolałabym pozostać anonimowa, a kojarzę, że parę osób które znam, korzysta z tego forum i zaraz by mnie poznały

Hmmm, jakby to powiedzieć... Praca w tym zawodzie nie będzie moją pasją, o, może tak. Ale wiadomo, w ostateczności... Ja się po prostu boję, że pójdę na psychologię, później nie będę mogła znaleźć fajnej pracy i będę płakać, że nie mam magistra inżyniera z tamtego kierunku. Chodzi o to, że jak mi nie wyjdzie w życiu, żeby mieć to zabezpieczenie. Wydaje mi się, że w wielu firmach magistrom też po prostu więcej płacą. Może uściślę tylko, że jest to kierunek technologiczny.
Ech, już sama nie wiem...

[feelin_soo_me]

Z perspektywy czasu, bedac na twoim miejscu zdecydowalabym sie na 1 opcje.


Sama po skonczeniu mgr wyjachalam za granice (wczesniej, pomimo, ze od zawsze o tym marzylam to poszlam utartym schematem - licencjat - mgr + chlopak w Polsce). Za granica nauczylam sie drugiego jezyka obcego i tam zaczelam kolejna mgr, bo jak sie okazalo studia w Polsce traktowane sa za granica bardziej z przymruzeniem oka.


Taki wyjazd pomoze Ci spojrzec na swiat z innej perspektywy, spokojnie przemyslec co dalej. Na studia mozesz zawsze wrocic i zadna to roznica czy bedzie to ciagiem po inz., czy bedziesz miala rok czy piec lat przerwy.

[megamag]

Napisane przez Bloodly

Nie chcę mówić publicznie, jaki to kierunek. Wolałabym pozostać anonimowa, a kojarzę, że parę osób które znam, korzysta z tego forum i zaraz by mnie poznały

Hmmm, jakby to powiedzieć... Praca w tym zawodzie nie będzie moją pasją, o, może tak. Ale wiadomo, w ostateczności... Ja się po prostu boję, że pójdę na psychologię, później nie będę mogła znaleźć fajnej pracy i będę płakać, że nie mam magistra inżyniera z tamtego kierunku. Chodzi o to, że jak mi nie wyjdzie w życiu, żeby mieć to zabezpieczenie. Wydaje mi się, że w wielu firmach magistrom też po prostu więcej płacą. Może uściślę tylko, że jest to kierunek technologiczny.
Ech, już sama nie wiem...

Pytam o kierunek, bo akurat mój mąż jest po takich typowym technicznym kierunku i jego koledzy też. Chociaż wszyscy mają mgr inż., to teraz zgodnie twierdzą, że to mgr przez inż. nie zmieniło absolutnie nic w ich sytuacji zawodowej i byliby w tym samym miejscu, gdyby mieli tylko inż. Na rozmowach i tak zawsze liczy się doświadczenie i umiejętności, początkującym się często robi jakiś test z wiedzy, a na to mgr nikt nie patrzy. To raczej taka ozdoba. Ale już znajomi po bardziej ścisłych kierunkach typu chemia mówili, że tu nawet doktorat nie zaszkodzi. Więc może być tak, że możesz iść do pracy i nawet lepiej na tym wyjdziesz, niż ci, którzy zostaną ma magisterskie. Pytanie tylko, czy chcesz w tym pracować? Kasa jest ważna, ale:
1. Co Ty właściwie umiesz? Po takich wymęczonych studiach zrobionych na siłę wiedza szybko ulatuje z głowy. Nie interesuje Cię to, a technologia cały czas się zmienia, trzeba się dokształcać nieustannie. Nie wykończy Cię to psychicznie?
2. W pracy spędza się z 1/3 życia, jak będziesz jej nienawidzić, może się to serio źle odbić na Twojej psychice.

Psychologów poznałam sporo w branży reklamowej. Jakoś te klimaty ich przyciągają. Trudność z tym kierunkiem polega na tym, że trzeba sobie samemu wymyślić, co się chce po tym robić. Wymyślić sobie zawód, zdobyć jakieś doświadczenie. Nie jest to tak podane na tacy jak po politechnice. Wielu ludzi polega na tym etapie i potem biadoli po internetach, jak to po psychologii nie ma pracy. Niemniej psychologowie pracują w branży technicznej. W firmie mojego męża są szkolenia właśnie prowadzone przez psychologów z tego, jak zrobić intuicyjny interfejs, więc te dwie branże da się nawet połączyć, UX jest teraz w cenie.

[Redara]

Potwierdzam, już tytuł inż. w wielu przypadkach może wystarczyć.
Moim zdaniem warto zaryzykować. Czasami trzeba postawić wszystko na jedną kartę. Jeśli chodzi o psychologię - co konkretnie chcesz robić? To bardzo ważne, odpowiedz sobie na to pytanie, postaw sobie cel i dąż do niego.

[rudazlosnica]

skoro i tak nie chcesz pracować w zawodzie, to magisterka to będzie strata czasu i papier dla papierka, a jak będziesz szukać pracy po psychologii to nikogo ten mgr inż nie będzie interesował
ja bym wybrała gap year, żeby trochę odpocząć psychicznie, ale też trzeba mieć na uwadze, że po takiej przerwie trudno się wbić z powrotem w tryb nauki

[Jogurcikowa]

Według mnie powinnaś iść w tym kierunku, który Cię fascynuje. Jeśli jakikolwiek Twój wybór miałby oznaczać, że będziesz sfrustrowana - to nie brnij w to. Sama miałam sytuację, że rzuciłam studia parę miesiecy temu. Również inżynierskie. Teraz mam bardziej humanistyczną pracę, którą dostałam dzięki zaangażowaniu i umiejętnościom (nie trzeba mieć studiów, żeby jakoś zarabiać ). Ja wtedy pomyślałam, że właściwie po co mam kończyć ścsiły (teoretycznie opłacalny) kierunek, skoro nie będę lubiła pracy po nim? Także życzę Ci powodzenia w wyborze - ale pamiętaj, warto w życiu ryzykować niż decydować się na to co jest niby wygodniejsze i pewniejsze

[mareka]

Ja również trzymam kciuki!
Polecam wybór uczelni praktycznej, na której i się czegoś nauczysz i zdobędziesz doświadczenie oraz poznasz ciekawych ludzi i pracodawców. Nic na siłę! Albo skorzystaj z marcówki, u mnie tak można

[Majka1503]

Autorko, może zamiast o psychologii czy neurobiologii pomyśl o kognitywistyce?

[nie_powiem]

A co z kwestią utrzymania się? Jesteś od kogoś zależna, pomagają Ci/utrzymują Cię rodzice + czy będą to robić przez najbliższe lata studiów, żebyś prawie-do-trzydziestki mogła się swobodnie uczyć, gdzieś tam dorabiając jedynie? Bo myślę, że może być ciężko i pracować by samemu się utrzymać i dodatkowo osiągać dobre wyniki w nauce. Nie mówię, że to niemożliwe, ale jest to na pewno trudne przy bardziej wymagających kierunkach.


Czy studia psychologiczne zaoczne (?) wystarczą, by faktycznie "coś" potem z tym dalej zrobić zawodowo?


Ja jestem w podobnej kropce co Ty, jeśli masz bogatych rodziców, którzy zapłacą za kolejne lata Twojej nauki i też tego nie odczują finansowo czyli nie masz się czym martwić, to ja bym poszła na psychologię, ale magisterkę z tych technicznych spraw sobie odpuściła. Już teraz przyznajesz, że masz nadzieję, że to skończysz i poniekąd się męczysz. Albo jedno, albo drugie.


Gap year z wyjazdem to ekstra pomysł, moim zdaniem. Nowy język, doświadczenie + może uda Ci się odłożyć jakąś sumę, by czuć się pewnie po powrocie do Polski.

[mareka]

To może zrobić też na work&travel czy Erasmusie (tutaj może mniej USA), na mojej uczelni ludzie robią sobie "przerwy" też w ten sposób.

[kij_od_szczotki]

Holandia jako miejsce pracy dla Polaków jest dosć... specyficzne. Nie dosc, że Holendrzy szczerze nas nie cierpią to dodatkowo moi współpracownicy z Polski to byla prawie sama patologia.