nadopiekuńcza mama

[MissBaudelaire]

Tutaj jedynie kategoryczne odcięcie się w postaci wyprowadzki podziała, jeśli nie chcesz zatruwać sobie życia. Mam podobną sytuację, tylko może nie z mamą (ona sama nie jest nadopiekuńcza, ale ojciec nie żyje, a drugi mąż okazał się damskim bokserem i nie są razem, mieszkamy w trójkę niestety z bardzo nadopiekuńczą babcią) i ja powoli nie mam już siły, a mam 24 lata. Wiem, że muszę wyrwać się z tej toksycznej sytuacji, bo zupełnie stracę chęci do życia. Chyba już straciłam. Żadna terapia nie ma sensu, póki tu pozostaję. Nadopiekuńcza babka sprawiła, że przez cały okres dojrzewania borykałam się ze skutkami zrobienia ze mnie emocjonalnej i cielesnej kaleki (nadwaga, fobia społeczna) i dalej się z tym borykam. Mam wrażenie, że nic nie umiem, z kolei babka ma wrażenie, że nie mam prawa mieć własnego życia. Od wielu lat nie mam żadnego życia towarzyskiego, nikt nas nie odwiedza, mama również jest smutna i żyje niejako "w zawieszeniu". Nie obwiniam ją, szkoda mi jej bo los obszedł się z nią okrutnie, natomiast przełknęłam gorzką pigułkę - nic się nie zmieni, póki jest trzecia osoba. A potem jeszcze wyprowadzka od mamy, która trującym bluszczem na szczęście nie jest. Jest to sytuacja patowa i nie rozwiąże się jej inaczej, niż przez "zmianę planszy".