Jak cieszyć się chwilą?

[Dobranka]

Nie wiem, czy ktoś mi pomoże, ale mam taką małą nadzieję, że może ktoś mi coś doradzi i okaże się to skuteczne... Chociaż szczerze mówiąc to nie bardzo wierzę. Już kiedyś o tym mówiłam i jedna wizazanka mi coś doradziła, ale nie mogę znaleźć tego posta.

Chodzi o to, że ja od kilku lat mam silne poczucie płynącego czasu. W efekcie rzadko czymś się cieszę. A chciałabym cieszyć się chwilą. Nie odczuwam tej radości, bo stale myślę, że za chwilę się ona skończy. Na przykład oglądając fajny film czy jedząc ciastko nie potrafię skupić się na przyjemności a nawet jeśli się skupię to widzę, że ta chwila zaraz mija. Czas wydaje mi się pędzić, być stworzony z małych chwil stale pędzących, uciekających. Nie wiem, czy dobrze wytłumaczyłam. Kiedyś myślałam, że z czasem to minie, ale nadal tak jest.

Z początkiem roku miałam takie postanowienie, że nie będę o tym myśleć. I rzeczywiście nie myślę, ale to tylko trochę poprawia stan rzeczy, bo mimo że nie myślę, nie rozmyślam o tym, to poczucie nadal jest. Może nie opisałam tego poczucia zbyt dobrze, więc jeszcze raz spróbuję: nie umiem danego odcinka czasu postrzegać jako przyjemności, całości, w której mogę się zanurzyć i delektować, ale rozprasza mnie to, niepokoi, że za chwilę to się skończy, czas stale dla mnie pędzi. W związku z tym wszystko wydaje mi się bez sensu i jest tak, jakbym się przyglądała wszystkiemu z boku, zamiast cieszyć miłymi chwilami. Daje to ogólne wrażenie bezsensu.

Może ktoś ma jakąś poradę, to wypróbuję ją. Może coś się zmieni.

[MsLizard]

Myślę, że ten problem dotyczy większości ludzi, albo rozmyślamy o przeszłości albo skupiamy się na przyszłości i naszych planach. Ciężko jest myśleć o tym co jest tu i teraz, ja się tego uczę, ale ekspertką w tej materii nie jestem.

[Dobranka]

zamieściłam ten temat ten temat na forum intymnym, ale został przeniesiony na plotkowe, chyba ze względu na tytuł.

[MiamiGlow]

Hmmm, nie wiem co Ci doradzić. Dla mnie cieszenie się chwilą to absolutna podstawa wszystkiego.
Może wypracuj sobie jakąś rutynę?
Na przykład raz w tygodniu w jakiejś mniej więcej określonej porze oglądaj film dla przyjemności. Wtedy zamiast poczucia, że to się zaraz skończy, możesz pomyśleć - o, za tydzień znowu będzie tak fajnie, cieszę się.
Zrób sobie może też listę rzeczy, jakie cieszą Cię najbardziej i w których jest ten potencjał zatracenia się. Potem możesz pokombinować co z nimi zrobić, jak je bardziej rozwinąć.

[AnnaVanDort]

Może się to wydać dziwne, ale mnie cieszenia się chwilą/z pierdół/po prostu z banalnych rzeczy nauczyły życiowe tragedie i nieszczęścia. Potem docenia się wszystko, co się ma.

[puchaty71]

Nie staraj się "cieszyć chwilą". Postaraj się raczej przestać z nią walczyć a wtedy każda chwila stanie się właściwa. Jak to zrobić? Pewnie metod jest wiele ale wszystkie one w zasadzie kręcą się wokół tego samego.
Spróbuj skupiać się na oddechu. Nie szukaj w tym żadnej przyjemności, po prostu oddychaj świadomie. Czuj jak wchodzi w Ciebie powietrze, jak wlatując muska płatki nosa, jak rozpycha brzuch i płuca, potem obserwuj jak czujesz to powietrze, gdy ogrzane, opuszcza ciało. Rób tak choćby przez minutę raz dziennie. Nie szukaj w tym żadnego sensu ani nie czekaj na żadną zmianę Twojego postrzegania życia, czasu czy chwili. Po prostu to rób i z czasem rób to częściej.
Zauważ też, że życie wcale, ale to WCALE, nie składa się z biegnących jedna za drugą chwil. Zmiany, które obserwujesz dają to wrażenie ale w istocie bez odnoszenia się do zmian, trudno mówić by było o upływie czasu albo o tym, że jedna chwila goni drugą. W istocie to umysł pamiętając co było wcześniej szuka tego, co będzie za chwilę. Umysł nigdy nie jest teraz. On zawsze szuka. Zwykle szuka jakiegoś "lepiej", "przyjemniej", "szczęśliwiej". I raczej nie ma co liczyć na to, że kiedykolwiek przestanie. Ale można zrobić malutki krok w tył. Nie zastanawiać się nad tym co było albo co powinno być, tylko dać 100% uwagi temu, co właśnie jest. Dlatego pisałem o tym oddechu. Jedno z najwspanialszych narzędzi aby odpocząć od umysłu. Ale też nie tylko oddech. Weźmy coś trudniejszego jak zniecierpliwienie, czy poczucie bezsensu. Wszystkie te emocje mają swój cielesny wyraz w postaci odczuć w ciele. Ja np poczucie lęku czuję wyraźnie w piersiach w formie ściskania w okolicach serca. Lecz gdy pojawia się jakiś lęk, nie staram się go wyganiać tylko daję mu (na ile tylko potrafię) 100% uwagi. Obserwuję każdą sensację w ciele bez jakiejś intencji, aby odeszła, tylko patrzę, co jest w ciele.
Daj 100% uwagi swojemu ciału. Choćby przez kilka sekund.

[Dobranka]

Napisane przez MiamiGlow

Hmmm, nie wiem co Ci doradzić. Dla mnie cieszenie się chwilą to absolutna podstawa wszystkiego.
Może wypracuj sobie jakąś rutynę?
Na przykład raz w tygodniu w jakiejś mniej więcej określonej porze oglądaj film dla przyjemności. Wtedy zamiast poczucia, że to się zaraz skończy, możesz pomyśleć - o, za tydzień znowu będzie tak fajnie, cieszę się.
Zrób sobie może też listę rzeczy, jakie cieszą Cię najbardziej i w których jest ten potencjał zatracenia się. Potem możesz pokombinować co z nimi zrobić, jak je bardziej rozwinąć.

Napisane przez puchaty71

Nie staraj się "cieszyć chwilą". Postaraj się raczej przestać z nią walczyć a wtedy każda chwila stanie się właściwa. Jak to zrobić? Pewnie metod jest wiele ale wszystkie one w zasadzie kręcą się wokół tego samego.
Spróbuj skupiać się na oddechu. Nie szukaj w tym żadnej przyjemności, po prostu oddychaj świadomie. Czuj jak wchodzi w Ciebie powietrze, jak wlatując muska płatki nosa, jak rozpycha brzuch i płuca, potem obserwuj jak czujesz to powietrze, gdy ogrzane, opuszcza ciało. Rób tak choćby przez minutę raz dziennie. Nie szukaj w tym żadnego sensu ani nie czekaj na żadną zmianę Twojego postrzegania życia, czasu czy chwili. Po prostu to rób i z czasem rób to częściej.
Zauważ też, że życie wcale, ale to WCALE, nie składa się z biegnących jedna za drugą chwil. Zmiany, które obserwujesz dają to wrażenie ale w istocie bez odnoszenia się do zmian, trudno mówić by było o upływie czasu albo o tym, że jedna chwila goni drugą. W istocie to umysł pamiętając co było wcześniej szuka tego, co będzie za chwilę. Umysł nigdy nie jest teraz. On zawsze szuka. Zwykle szuka jakiegoś "lepiej", "przyjemniej", "szczęśliwiej". I raczej nie ma co liczyć na to, że kiedykolwiek przestanie. Ale można zrobić malutki krok w tył. Nie zastanawiać się nad tym co było albo co powinno być, tylko dać 100% uwagi temu, co właśnie jest. Dlatego pisałem o tym oddechu. Jedno z najwspanialszych narzędzi aby odpocząć od umysłu. Ale też nie tylko oddech. Weźmy coś trudniejszego jak zniecierpliwienie, czy poczucie bezsensu. Wszystkie te emocje mają swój cielesny wyraz w postaci odczuć w ciele. Ja np poczucie lęku czuję wyraźnie w piersiach w formie ściskania w okolicach serca. Lecz gdy pojawia się jakiś lęk, nie staram się go wyganiać tylko daję mu (na ile tylko potrafię) 100% uwagi. Obserwuję każdą sensację w ciele bez jakiejś intencji, aby odeszła, tylko patrzę, co jest w ciele.
Daj 100% uwagi swojemu ciału. Choćby przez kilka sekund.

Dzięki, spróbuję

[Paprotka_]

Napisane przez AnnaVanDort

Może się to wydać dziwne, ale mnie cieszenia się chwilą/z pierdół/po prostu z banalnych rzeczy nauczyły życiowe tragedie i nieszczęścia. Potem docenia się wszystko, co się ma.

Podpisuję się pod tym.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Eckhart Tolle - potęga teraźniejszości

daj znać jak wrażenia

[Wizazanka13]

Radość wynikająca z przysłowiowej „chwili” to nie jest jakiś schemat jakby mogło się wydawać. Żyjąc w pośpiechu nie zwracasz uwagi na to co masz, skupiasz się na tym czego nie masz-nawet teraz... piszesz o tym ze nie doceniasz chwil. W takim razie zacznij to robić chociażby od teraz. Technicznie może wydawać się to całkiem proste, ale.. no wlasnie!

Najpierw uświadomię wszystkich pesymistów.. W chwilach w których macie ochotę się poddać podsumowując to wszystko ładnym argumentem brzmiącym „nic mi nie wychodzi”, spójrzcie ze sami odtracacie to od siebie. Emanując negatywną energią przyciągamy nieświadomie negatywne zdarzenia. Żyjąc szybko skupiamy się na gonitwie do celu. Idziemy drogą pełna pytań i wątpliwości (pytamy dlaczego mamy tak niewiele i skupiamy się na tym czego nam brakuje) zmierzając do celu. Tylko gdzie zmierzamy? Podstawowe pytanie..

A teraz zobaczmy. Póki mamy ręce, nogi, zdolność myślenia-mamy wszystko. Bo tak naprawdę możemy dzięki temu zrobić wszystko o czym mamy odwagę tylko mówić ze nie mamy tego! Dla was pesymistów pewnie nawet słońce za oknem nie robi większej różnicy. Ale kiedy wylapiesz na pozór nieistotne szczegóły zobaczysz jakie życie jest piękne i jak wiele możliwości za sobą niesie. Zycze wszystkim powodzenia w odnajdowaniu piękna. Pamiętajcie piękno zaczyna się w nas samych. Pozdrawiam kochani.

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:27 ----------

Również potrwierdzam

---------- Dopisano o 19:35 ---------- Poprzedni post napisano o 19:35 ----------

Również popieram Paprotka.

[patusiaa23]

o tak: "hura!"