Wątpliwości po oświadczynach

[JaTuTylkoNaChwile]

Cześć.

Postanowiłam wykorzystać ostatnie momenty życia forum do wyżalenia się i może do poczytania jakichś porad

Otóż jestem ze swoim TŻ już jakieś 5 lat. Jest nam dobrze ze sobą, nadajemy na podobnych falach w większości przypadków i ogólnie rzecz ujmując, nie ma się do czego przyczepić. Jakiś miesiąc temu mi się oświadczył i... zaczęłam mieć wątpliwości. Nie co do samego związku ale jakby... kolejnego kroku? Z jednej strony bardzo się cieszę bo zawsze marzyłam o ślubie a TŻ jest partnerem z którym myślę będzie się dobrze żyło, ale z drugiej strony nie wiem czy jestem gotowa na takie wspólne życie. Jednak nie mieszkamy i nie mieszkaliśmy razem (takie pomieszkiwanie to nie mieszkanie), mam tonę swoich prawie że singlowych/staropanieńskich przyzwyczajeń i jak sobie pomyślę o dzieleniu przestrzeni z kimkolwiek to mnie lęk ogarnia. Nie wiem czy to kwestia przyzwyczajenia do obecnego stanu czy co, ale moje emocje są mega sprzeczne bo z jednej strony się cieszę na ślub a z drugiej jakby... sama nie wiem czy chcę tego wszystkiego co później. Wiem też że nie chcę tracić tego co mamy już teraz bo sobie nie wyobrażam życia bez niego. I jestem w takim dziwnym stanie w którym nie widzę dobrego rozwiązania, nie wiem czy brnąć dalej czy rezygnować z zaręczyn ale przy okazji też z (na ten moment) szczęśliwego związku. Dalsze czekanie na pewno nic nie zmieni a tylko pogorszy sprawę więc przekładanie "na później" też odpada.

Byłyście może w podobnej sytuacji? Jeśli tak to jak z tego wybrnęłyście? Przyzwyczaiłyście się do zmian czy po jakimś czasie doszłyście do wniosku że to nie dla was? Czy może po prostu wymyślam? Poopowiadajcie coś bo zaraz zwariuje ze swoimi myślami.

Pozdrawiam

[squirrelqa]

Nie chcecie zamieszkać razem i sprawdzić, jak będzie?
A może klasyczna wersja związku, czyli mieszkanie razem nie jest czymś, czego chcesz? W sumie nikt nie każe mieszkać razem...

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Hermiona83]

Powiem tak: nie chciałam mieszkać z facetem, bałam się utraty swojej przestrzeni itd. - póki nie poznałam tego faceta, z którym zechciałam.

[JaTuTylkoNaChwile]

Na ten moment trochę ciężko bo TŻ zajmuje się chorą matką, u niego w domu nie ma za bardzo jak się pomieścić a on się nie wyprowadzi. Jego brat ma zabrać mamę (przyszła teściowa) do siebie jak skończy budowę domu ale może to być za pół roku a może za dwa lata, nie wiadomo :/

[DzieckoHagrida]

Napisane przez Hermiona83

Powiem tak: nie chciałam mieszkać z facetem, bałam się utraty swojej przestrzeni itd. - póki nie poznałam tego faceta, z którym zechciałam.

No. Plus Autorka nie brzmi też na jakąś bardzo wkręconą w tę relację...

[v-x-n]

Napisane przez JaTuTylkoNaChwile

Na ten moment trochę ciężko bo TŻ zajmuje się chorą matką, u niego w domu nie ma za bardzo jak się pomieścić a on się nie wyprowadzi. Jego brat ma zabrać mamę (przyszła teściowa) do siebie jak skończy budowę domu ale może to być za pół roku a może za dwa lata, nie wiadomo :/

1) Z wlasnego doswiadczenia: nie przeciagaj w nieskonczonosc zamieszkania razem, moze sie okazac, ze wcale tak dobrze wam sie razem nie zyje (my zamieszkalismy razem po trzech latach - pierwszy rok to byl koszmar, klotnie i nieporozumienia praktycznie o wszystko, mimo ze wczesniej oboje dalibysmy sobie reke uciac, ze znamy sie jak lyse konie).

2) Nie bierz slubu bez wczesniejszego mieszkania razem, bo juz teraz wypowiadasz sie o swoim partnerze w bardzo letni sposob. Brzmi bardziej jakby to byl zwiazek z rozsadku niz milosc - mieszkanie razem bardzo szybko weryfikuje takie relacje.

[Gwiazdeczka223]

Napisane przez JaTuTylkoNaChwile

Na ten moment trochę ciężko bo TŻ zajmuje się chorą matką, u niego w domu nie ma za bardzo jak się pomieścić a on się nie wyprowadzi. Jego brat ma zabrać mamę (przyszła teściowa) do siebie jak skończy budowę domu ale może to być za pół roku a może za dwa lata, nie wiadomo :/

Absolutnie nie brałabym ślubu przed zamieszkaniem razem i pomieszkaniem razem tak co najmniej z rok. Wtedy dopiero naprawdę poznajesz człowieka, jego codzienne nawyki, jaki jest gdy wraca zmęczony po całym dniu pracy, jakie ma podejście do czystości w domu, podziału obowiązków itp. W moim pierwszym związku przez 3 lata było super, po zamieszkaniu razem okazało się bardzo szybko że totalnie nie pasujemy do siebie w codziennym życiu, gdybym wzięła z nim ślub byłabym już po rozwodzie. I chyba sama to czujesz skoro masz wątpliwości. Gdybym miała Ci coś doradzić - zróbcie wszystko żeby jak najszybciej razem zamieszkać i dopiero później planujcie ślub.


Wysłane z iPhone za pomocą Tapatalk

[Aelora]

Zanim zaczniecie cokolwiek działać w kierunku tego ślubu/wesela, zamieszkajcie ze sobą i zobaczcie jak funkcjonujecie ze sobą na co dzień. Lepiej sprawdzić to przed ślubem niż później, gdy w razie niepowodzenia wspólnego życia może Was czekać cała procedura rozwodu. Przyznaję, że jestem trochę zaskoczona, że facet w ogóle zdecydował się na oświadczyny, skoro po 5 latach związku pomieszkujecie u siebie.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez JaTuTylkoNaChwile

Cześć.

Postanowiłam wykorzystać ostatnie momenty życia forum do wyżalenia się i może do poczytania jakichś porad

Otóż jestem ze swoim TŻ już jakieś 5 lat. Jest nam dobrze ze sobą, nadajemy na podobnych falach w większości przypadków i ogólnie rzecz ujmując, nie ma się do czego przyczepić. Jakiś miesiąc temu mi się oświadczył i... zaczęłam mieć wątpliwości. Nie co do samego związku ale jakby... kolejnego kroku? Z jednej strony bardzo się cieszę bo zawsze marzyłam o ślubie a TŻ jest partnerem z którym myślę będzie się dobrze żyło, ale z drugiej strony nie wiem czy jestem gotowa na takie wspólne życie. Jednak nie mieszkamy i nie mieszkaliśmy razem (takie pomieszkiwanie to nie mieszkanie), mam tonę swoich prawie że singlowych/staropanieńskich przyzwyczajeń i jak sobie pomyślę o dzieleniu przestrzeni z kimkolwiek to mnie lęk ogarnia. Nie wiem czy to kwestia przyzwyczajenia do obecnego stanu czy co, ale moje emocje są mega sprzeczne bo z jednej strony się cieszę na ślub a z drugiej jakby... sama nie wiem czy chcę tego wszystkiego co później. Wiem też że nie chcę tracić tego co mamy już teraz bo sobie nie wyobrażam życia bez niego. I jestem w takim dziwnym stanie w którym nie widzę dobrego rozwiązania, nie wiem czy brnąć dalej czy rezygnować z zaręczyn ale przy okazji też z (na ten moment) szczęśliwego związku. Dalsze czekanie na pewno nic nie zmieni a tylko pogorszy sprawę więc przekładanie "na później" też odpada.

Byłyście może w podobnej sytuacji? Jeśli tak to jak z tego wybrnęłyście? Przyzwyczaiłyście się do zmian czy po jakimś czasie doszłyście do wniosku że to nie dla was? Czy może po prostu wymyślam? Poopowiadajcie coś bo zaraz zwariuje ze swoimi myślami.

Pozdrawiam

no skoro on mieszka z mama i nie ma tam miejsca dla ciebie a jego brat buduje dom i to moze potrwac nawet kilka lat to raczej nie masz czym sie narazie przejmowac ;-)
sytuacje masz dosyc prosta
kiedy jego matka sie wyprowadzi zamieszkaj z nim zobacz jak sie wam uklada i wowczas zdecyduj czy chcesz brac slub,nie bukuj zadnych sal ani terminow slubu dopoki z nim nie pomieszkasz z rok conajmniej
jesli on bedzie nalegal na ustalenie daty to powiedz mu ze najpierw chcesz pomieszkac razem ,slub nie ucieknie
prawde mowiac skoro masz takie watpliwosci i obawiasz sie utraty wolnosci nie chcesz dzieli przestrzeni zyciowej z tym facetem plus obawiasz sie bedziesz musiala poswiecic jakies swoje zyciowe przyzwyczajenia to mysle ze to nie jest jednak wlasciwy czlowiek dla ciebie

ja np praktycznie wogole nie zmienilam moich przyzwyczajen,wciaz mam swoja przestrzen i moge robic to co lubie ale my nie mamy zwiazku w ktorym wisimy caly czas na sobie i musimy wszystko robic razem .
zycie razem to kompromizm,kazdy czlowiek powinien miec wlasna przestrzen na realizowanie wlasnych hobby czy przyjemnosci bez partnera ,to sie wlasnie wypracowuje kiedy sie mieszka razem ,wlasnie ten czas kiedy sie razem zamieszkuje wychodzi na jaw czy mozna zyc ze soba i czuc sie komfortowo w obecnosci tego drugiego czlowieka bez zamieszkania nie bedziesz mogla tego stwierdzic a skoro zamieszkanie cie przeraza to raczej dobrze nie wrozy

[wredna_loszka]

Ja zamieszkałam z partnerem dwa tygodnie przed ślubem 🤡
Ale ja nie miałam żadnych dylematów, bardziej na zasadzie "o już chyba nigdy nie pójdę na pierwszą randkę, nie będzie pierwszych pocałunków" takie myślenie ogólne
I tak, mimo że znaliśmy się dłuuugo i niby dobrze, to pierwszy rok to było docieranie. Każdy miał swoje zwyczaje, sposoby sprzątania,oczekiwania i było czasami ciężko. Nam się udało, ale wiem, że są pary, które poddają się szybciej.
Z opisu niestety ta relacja brzmi tak zdrowo-rozsądkowo.
Ile macie lat?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Rogatka_Ozdobna]

Coraz powszechniejsza sytuacja. Żyją sobie w niby związku bardziej jak przyjaciele, a nie kochająca się para i sami nie wiedzą czego oczekują od życia i siebie nawzajem. I tak mijają lata.

[Natalie_Alex]

Napisane przez JaTuTylkoNaChwile

Cześć.

Postanowiłam wykorzystać ostatnie momenty życia forum do wyżalenia się i może do poczytania jakichś porad

Otóż jestem ze swoim TŻ już jakieś 5 lat. Jest nam dobrze ze sobą, nadajemy na podobnych falach w większości przypadków i ogólnie rzecz ujmując, nie ma się do czego przyczepić. Jakiś miesiąc temu mi się oświadczył i... zaczęłam mieć wątpliwości. Nie co do samego związku ale jakby... kolejnego kroku? Z jednej strony bardzo się cieszę bo zawsze marzyłam o ślubie a TŻ jest partnerem z którym myślę będzie się dobrze żyło, ale z drugiej strony nie wiem czy jestem gotowa na takie wspólne życie. Jednak nie mieszkamy i nie mieszkaliśmy razem (takie pomieszkiwanie to nie mieszkanie), mam tonę swoich prawie że singlowych/staropanieńskich przyzwyczajeń i jak sobie pomyślę o dzieleniu przestrzeni z kimkolwiek to mnie lęk ogarnia. Nie wiem czy to kwestia przyzwyczajenia do obecnego stanu czy co, ale moje emocje są mega sprzeczne bo z jednej strony się cieszę na ślub a z drugiej jakby... sama nie wiem czy chcę tego wszystkiego co później. Wiem też że nie chcę tracić tego co mamy już teraz bo sobie nie wyobrażam życia bez niego. I jestem w takim dziwnym stanie w którym nie widzę dobrego rozwiązania, nie wiem czy brnąć dalej czy rezygnować z zaręczyn ale przy okazji też z (na ten moment) szczęśliwego związku. Dalsze czekanie na pewno nic nie zmieni a tylko pogorszy sprawę więc przekładanie "na później" też odpada.

Byłyście może w podobnej sytuacji? Jeśli tak to jak z tego wybrnęłyście? Przyzwyczaiłyście się do zmian czy po jakimś czasie doszłyście do wniosku że to nie dla was? Czy może po prostu wymyślam? Poopowiadajcie coś bo zaraz zwariuje ze swoimi myślami.

Pozdrawiam

Cóż, wszystko jest dla ludzi. Mia Farrow i Woody Allen byli w bardzo długo trwającym związku, a mimo to nie mieszkali razem.
A może po prostu to nie jest jeszcze czas na Ciebie i potrzebujesz dłużej pomieszkać sama?

[Magmag0194]

O chodzi z ostatnimi chwilami życia forum?

[wanitatywna]

Forum zostanie zamknięte w grudniu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Magmag0194

O chodzi z ostatnimi chwilami życia forum?

W grudniu zostanie zamknięte. Nowy Wizaż funkcjonuje już na Discordzie.

[Magmag0194]

Napisane przez Ellen_Ripley

W grudniu zostanie zamknięte. Nowy Wizaż funkcjonuje już na Discordzie.

Aha, dzięki.
Ciekawe czy w tej formie w ogóle wizaż przetrwa.

[Lala1996]

[QUOTE=v-x-n;89716328]1) Z wlasnego doswiadczenia: nie przeciagaj w nieskonczonosc zamieszkania razem, moze sie okazac, ze wcale tak dobrze wam sie razem nie zyje (my zamieszkalismy razem po trzech latach - pierwszy rok to byl koszmar, klotnie i nieporozumienia praktycznie o wszystko, mimo ze wczesniej oboje dalibysmy sobie reke uciac, ze znamy sie jak lyse konie).

Ojej, a jak z tego wybrnęliście?? Ja właśnie jestem w sytuacji, że od 2 msc. mieszkam ze swoim i rzeczywiście jest to nieustanne pasmo kłótni, niesnasek, itp., jestem skłonna myśleć, że to porażka i że żałuję tej decyzji... a dopiero co wynajęliśmy razem mieszkanie umowa podpisana na rok...

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

[QUOTE=Lala1996;89716590]

Napisane przez v-x-n

1) Z wlasnego doswiadczenia: nie przeciagaj w nieskonczonosc zamieszkania razem, moze sie okazac, ze wcale tak dobrze wam sie razem nie zyje (my zamieszkalismy razem po trzech latach - pierwszy rok to byl koszmar, klotnie i nieporozumienia praktycznie o wszystko, mimo ze wczesniej oboje dalibysmy sobie reke uciac, ze znamy sie jak lyse konie).

Ojej, a jak z tego wybrnęliście?? Ja właśnie jestem w sytuacji, że od 2 msc. mieszkam ze swoim i rzeczywiście jest to nieustanne pasmo kłótni, niesnasek, itp., jestem skłonna myśleć, że to porażka i że żałuję tej decyzji... a dopiero co wynajęliśmy razem mieszkanie umowa podpisana na rok...

Niektórzy niestety nigdy z tego nie wychodza i siedza ze soba mimo to latami

Mój syn ze swoja ex rozstali sie po 4 miesiacach wspolnego mieszkania
Z nowa dziewczyna mieszkal rok w jednym pokoju u mnie w domu ,przetrwali (teraz ma wlasny dom) i nadal sa razem

[Magmag0194]

Napisane przez Lala1996

Ojej, a jak z tego wybrnęliście?? Ja właśnie jestem w sytuacji, że od 2 msc. mieszkam ze swoim i rzeczywiście jest to nieustanne pasmo kłótni, niesnasek, itp., jestem skłonna myśleć, że to porażka i że żałuję tej decyzji... a dopiero co wynajęliśmy razem mieszkanie umowa podpisana na rok...

Też tak mieliśmy!
Tutaj na wizażu dziewczyny mnie trochę otrzeźwiły, że przesadzam z moim porządkiem, gdzieś tam ustaliliśmy wspólny harmonogram prac domowych i jakoś funkcjonujemy już 5 lat, chociaż DALEJ mój TŻ ma "dzień skazańca" jak przychodzi sprzątanie
W reszcie spraw się dogadujemy, kością niezgody było właśnie ogarnianie spraw domowych i okołodomowych

[Aelora]

Jakie konkretnie sytuacje generowały u Was najwięcej kłótni i nieporozumień przy wspólnym zamieszkaniu z partnerami? Co musiałyście z nimi ustalać i co Was najbardziej wkurzało w tym początkowym okresie?

[morning_coffee]

Moim zdaniem nie jesteś chyba do końca pewna swojego partnera, skoro tak Cię przeraża wizja dzielenia z nim przestrzeni. Jak napisała Hermiona, jeśli pozna się właściwego człowieka, perspektywa wspólnego zamieszkania powinna cieszyć.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[Limonka2738]

Napisane przez morning_coffee

Moim zdaniem nie jesteś chyba do końca pewna swojego partnera, skoro tak Cię przeraża wizja dzielenia z nim przestrzeni. Jak napisała Hermiona, jeśli pozna się właściwego człowieka, perspektywa wspólnego zamieszkania powinna cieszyć.

Nie zgadzam się. Nie każdy musi chcieć dzielić przestrzeń.

To jest trochę rozwinięcie argumentu "nie jesteście prawdziwym małżeństwem i się nie kochacie, bo nie śpicie razem".

Każdy sobie układa życie tak, jak mu pasuje.

[Nadiaa33]

Niektórzy potrzebują trochę przestrzeni dla siebie, szczególnie, jeśli są introwertykami. Myślę, że podstawa dla was to żeby zamieszkać w domu albo większym mieszkaniu, żebyś miała zawsze trochę przestrzeni (osobno salon, a osobno jakąś sypialnię, gdzie możesz odpocząć i się wyspać itp). Ja też nie wyobrażam sobie, żeby na przykład z facetem gnieździć się w kawalerce. Z tego co piszesz i tak nie macie na razie widoków na wspólne zamieszkanie, więc po prostu przyjmij zaręczyny, ale poczekajcie jeszcze z datą ślubu. I też jestem zdania, że warto pomieszkać trochę razem przed ślubem. Z byłym facetem miałam problem, bo okazało się, że on mial dwie lewe ręce do obowiązków domowych i ogólnie wyszło szydło z worka, zachowywał się jakby uważał, że to wszystko powinno spadać na kobietę. Więc naprawdę lepiej takie rzeczy sprawdzić przed ślubem

[morning_coffee]

Napisane przez Limonka2738

Nie zgadzam się. Nie każdy musi chcieć dzielić przestrzeń.



To jest trochę rozwinięcie argumentu "nie jesteście prawdziwym małżeństwem i się nie kochacie, bo nie śpicie razem".



Każdy sobie układa życie tak, jak mu pasuje.

To nie chodzi o to, że ktoś coś musi, bo każdy ma prawo żyć po swojemu. Po prostu jeśli z nie chce się z jakąś osobą dzielić tej przestrzeni, to raczej ciężko będzie stworzyć z nią szczęśliwy związek, a tym bardziej małżeństwo. Tylko dzielenie się nie oznacza, że każdy nie ma jej też trochę tylko dla siebie. Takie jest moje zdanie.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[Limonka2738]

Napisane przez morning_coffee

To nie chodzi o to, że ktoś coś musi, bo każdy ma prawo żyć po swojemu. Po prostu jeśli z nie chce się z jakąś osobą dzielić tej przestrzeni, to raczej ciężko będzie stworzyć z nią szczęśliwy związek, a tym bardziej małżeństwo. Tylko dzielenie się nie oznacza, że każdy nie ma jej też trochę tylko dla siebie. Takie jest moje zdanie.

No i właśnie z tym się nie zgadzam.

Jeśli planuje się dzieci, to sytuacja jest trochę inna.

Ale jeśli dwoje ludzi stać i mają ochotę żyć osobno to wcale nie sprawia, że kochają się mniej, czy że ich związek jest mniej udany, czy mniej szczęśliwy.

[morning_coffee]

Napisane przez Limonka2738

No i właśnie z tym się nie zgadzam.

Jeśli planuje się dzieci, to sytuacja jest trochę inna.

Ale jeśli dwoje ludzi stać i mają ochotę żyć osobno to wcale nie sprawia, że kochają się mniej, czy że ich związek jest mniej udany, czy mniej szczęśliwy.

Masz prawo mieć takie zdanie na ten temat, ja myślę inaczej. Każdy układa życie, jak mu pasuje

[Aelora]

Napisane przez JaTuTylkoNaChwile

Jednak nie mieszkamy i nie mieszkaliśmy razem (takie pomieszkiwanie to nie mieszkanie), mam tonę swoich prawie że singlowych/staropanieńskich przyzwyczajeń i jak sobie pomyślę o dzieleniu przestrzeni z kimkolwiek to mnie lęk ogarnia.

W sumie po powyższym zdaniu też się zastanawiam się, czy to letnie uczucia Autorki do tego konkretnego faceta, czy jakaś ogólna niechęć do dzielenia przestrzeni z kimkolwiek. Bo faceta w sumie można zmienić, a wewnętrzne lęki i tak zostaną, nawet z inną osobą. Wspólne życie to też sztuka kompromisu, idealnie gdy każdy ma swoją fizyczną przestrzeń w domu/mieszkaniu (np. oddzielny pokój, pracownię itd.), gdy nie wisi ciągle na partnerze, bo ma swoje życie i hobby. Ale taki lęk przed wkroczeniem drugiej osoby i tona własnych nawyków też nie rokuje zbyt dobrze. Lepiej sprawdzić przed ślubem, czy jesteście ze sobą w stanie funkcjonować, czy te przyzwyczajenia i nawyki będą tak silne, że będziecie toczyć wojny o jakieś totalne pierdoły. Takie moje zdanie, ale każdy ma prawo do swojego i szanuję to