Obraz nędzy?

[matcha]

Pytanie w tytule jest retoryczne.
Przez 20 minut gapiłam się w ekran telefonu, zastanawiając się czy dobrze robię zakładając ten wątek. W zasadzie to potrzebuje wsparcia, ale też wypowiedzi osób, które przeszły przez problem swojej osoby. Będzie długo i w zasadzie smętnie, nudno i kij wie co jeszcze.
Jestem na skraju wytrzymałości i nie sądziłam, że z moimi emocjami będzie coraz gorzej. Czuję się tak bezsilna, dodatkowo nie mam komu się wygadać, a jednak forum daje możliwość pewnej anonimowości - ciągle słyszałam z bliższego/dalszego otoczenia, że tylko użalać się potrafię nad sobą, a mojego chłopaka nie chcę na razie zadręczać, chociaż wiem, że jak mam być z nim szczera to poważna rozmowa będzie nieunikniona.
Do rzeczy: od zawsze miałam problemy z płaczliwością oraz niechęcią do mojej osoby, im częściej płakałam (z przyczyn moich niepowodzeń) tym coraz bardziej siebie nie lubiłam. Sama na własną rękę już chyba nie umiem pracować nad sobą. Podejrzewam u siebie jakieś stany depresyjne, chociaż czasem z zewnątrz słyszę, żebym się ogarnęła, bo nie takie ludzie mają problemy, jestem dziecinna i przesadzam. Tylko no właśnie - moja osoba jest moim problemem, nie jestem zadowolona z tego kim jestem, nie potrafię odnaleźć swojej ścieżki, nie potrafię się choć minimalnie cieszyć z tego co studiowałam, aktualne studia raczej nie są dla mnie, mam problemy z podejmowaniem decyzji, dodatkowo zauważyłam zmiany w swoim zachowaniu. Kiedyś lubiłam czytać książki, grać w gry komputerowe, a dzisiaj nie potrafię się nad tym skupić, nawet jak się czymś zainteresuję, to w bardzo szybkim tempie przestaje mnie to interesować. I tak jest praktycznie ze wszystkim czego się dotykam. Moje najmniejsze porażki sięgają zenitu, natomiast tych pozytywnych sytuacji nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Zaczęłam w celu hobby zajmować się czymś, ale boję się, że i to mnie znudzi i zniechęci.
Co do tej płaczliwości - potrafię się rozpłakać o zwykłą pierdołę, a co dopiero o poważniejsze sprawy. W zasadzie jedyne co mnie cieszy w życiu to mój związek, ale od niedawna (nie jestem dokładnie w stanie określić dokładnie od kiedy) nachodzą mnie myśli, że mój facet na mnie nie zasługuje. No bo patrząc na to co piszę, to kto by chciał, przecież tu nie ma nic pozytywnego, w zasadzie gdybym miała wymienić swoje pozytywy, to mam pustkę w głowie. A nie jest jedna rzecz - nauczyłam się do perfekcji patrzyć zieloną herbatę z torebki. Zawsze w szkole się stresowałam co by tu pozytywnego wymyślić, żeby nie wyjść na głupiego pachoła. Dodatkowo mam problemy z nawiązywaniem znajomości, mimo że z drugiej strony nie mam do tego chęci. Kiedyś to potrafiłam, dzisiaj to dla mnie czarna magia. Mam wrażenie, że każdy mnie ocenia w negatywnym świetle, w sumie przechodzi to pod pewien rodzaju strach.
Autentycznie do niczego nie mam chęci, jedyną chęć życia odczuwam, gdy mój chłopak jest w pobliżu. I to jest dla mnie najbardziej przerażające - pozytywne emocje jestem w stanie wyrazić tylko w obliczu mojego związku, cała reszta to jakaś szara strefa, a nawet czarna dziura.
Patrząc na posty jakie pisałam na forum, w życiu nie pomyślałabym, że ktoś może mieć taki problem ze sobą. W sumie to forum miało dać mi się trochę zdystansować do pewnych kwestii, jakie są tu poruszane (wątki trolli nie trolli - nieistotne). Chciałam żeby tak było, ale jednak nie wyszło.
Moja samoocena to zaczyna sięgać dna, nie chcę jej bazować na wyglądzie, ale z resztą aspektów jest chyba jeszcze gorzej.
Nie potrafię przytyć, nie mam apetytu, za to w niepokojącym tempie chudnę.
Jestem autentycznie zmęczona swoją osobą, moje chęci walki są już prawie zerowe i chyba już nie potrafię walczyć sama ze swoim beznadziejnym (dla mnie) charakterem. Kiedyś jeszcze potrafiłam się cieszyć z małych rzeczy, teraz to chciałabym po prostu zasnąć. Albo jest mi życie obojętne, albo wszystko urasta do rangi problemów świata, a wtedy jest jeszcze gorzej.
Jestem też DDA i znalazłam telefon do psychologa w pobliżu mojego miejsca zamieszkania. Jutro chcę tam zadzwonić, mam nadzieję że moje chęci nie skończą się tak jak wszystkie w moim życiu.
Czasem mam wrażenie, że zgrywam ofiarę, ale nie wiem z czego to wynika. Nie jestem w stanie na chłodno ogarnąć tego wszystkiego co siedzi mi w głowie.

Chciałam się tylko wygadać i w sumie zadać dwa pytania. Czy będąc beznadziejnym w życiu można siebie lubić? Czy ktoś ma pomysł jak najmniejsze pierdoły nie urastały do największej rangi?
W sumie po tej rozpisce jest mi trochę lżej, mimo że jest tu jeden wielki chaos.

[Elfir]

a w czym mamy pomóc? Pewnie sama się domyślasz, że to depresja z jakaś być może fobią społeczną. Od tego jest lekarz i lekarstwa.

[julienn]

Napisane przez matcha

Pytanie w tytule jest retoryczne.
Przez 20 minut gapiłam się w ekran telefonu, zastanawiając się czy dobrze robię zakładając ten wątek. W zasadzie to potrzebuje wsparcia, ale też wypowiedzi osób, które przeszły przez problem swojej osoby. Będzie długo i w zasadzie smętnie, nudno i kij wie co jeszcze.
Jestem na skraju wytrzymałości i nie sądziłam, że z moimi emocjami będzie coraz gorzej. Czuję się tak bezsilna, dodatkowo nie mam komu się wygadać, a jednak forum daje możliwość pewnej anonimowości - ciągle słyszałam z bliższego/dalszego otoczenia, że tylko użalać się potrafię nad sobą, a mojego chłopaka nie chcę na razie zadręczać, chociaż wiem, że jak mam być z nim szczera to poważna rozmowa będzie nieunikniona.
Do rzeczy: od zawsze miałam problemy z płaczliwością oraz niechęcią do mojej osoby, im częściej płakałam (z przyczyn moich niepowodzeń) tym coraz bardziej siebie nie lubiłam. Sama na własną rękę już chyba nie umiem pracować nad sobą. Podejrzewam u siebie jakieś stany depresyjne, chociaż czasem z zewnątrz słyszę, żebym się ogarnęła, bo nie takie ludzie mają problemy, jestem dziecinna i przesadzam. Tylko no właśnie - moja osoba jest moim problemem, nie jestem zadowolona z tego kim jestem, nie potrafię odnaleźć swojej ścieżki, nie potrafię się choć minimalnie cieszyć z tego co studiowałam, aktualne studia raczej nie są dla mnie, mam problemy z podejmowaniem decyzji, dodatkowo zauważyłam zmiany w swoim zachowaniu. Kiedyś lubiłam czytać książki, grać w gry komputerowe, a dzisiaj nie potrafię się nad tym skupić, nawet jak się czymś zainteresuję, to w bardzo szybkim tempie przestaje mnie to interesować. I tak jest praktycznie ze wszystkim czego się dotykam. Moje najmniejsze porażki sięgają zenitu, natomiast tych pozytywnych sytuacji nie jestem w stanie sobie przypomnieć. Zaczęłam w celu hobby zajmować się czymś, ale boję się, że i to mnie znudzi i zniechęci.
Co do tej płaczliwości - potrafię się rozpłakać o zwykłą pierdołę, a co dopiero o poważniejsze sprawy. W zasadzie jedyne co mnie cieszy w życiu to mój związek, ale od niedawna (nie jestem dokładnie w stanie określić dokładnie od kiedy) nachodzą mnie myśli, że mój facet na mnie nie zasługuje. No bo patrząc na to co piszę, to kto by chciał, przecież tu nie ma nic pozytywnego, w zasadzie gdybym miała wymienić swoje pozytywy, to mam pustkę w głowie. A nie jest jedna rzecz - nauczyłam się do perfekcji patrzyć zieloną herbatę z torebki. Zawsze w szkole się stresowałam co by tu pozytywnego wymyślić, żeby nie wyjść na głupiego pachoła. Dodatkowo mam problemy z nawiązywaniem znajomości, mimo że z drugiej strony nie mam do tego chęci. Kiedyś to potrafiłam, dzisiaj to dla mnie czarna magia. Mam wrażenie, że każdy mnie ocenia w negatywnym świetle, w sumie przechodzi to pod pewien rodzaju strach.
Autentycznie do niczego nie mam chęci, jedyną chęć życia odczuwam, gdy mój chłopak jest w pobliżu. I to jest dla mnie najbardziej przerażające - pozytywne emocje jestem w stanie wyrazić tylko w obliczu mojego związku, cała reszta to jakaś szara strefa, a nawet czarna dziura.
Patrząc na posty jakie pisałam na forum, w życiu nie pomyślałabym, że ktoś może mieć taki problem ze sobą. W sumie to forum miało dać mi się trochę zdystansować do pewnych kwestii, jakie są tu poruszane (wątki trolli nie trolli - nieistotne). Chciałam żeby tak było, ale jednak nie wyszło.
Moja samoocena to zaczyna sięgać dna, nie chcę jej bazować na wyglądzie, ale z resztą aspektów jest chyba jeszcze gorzej.
Nie potrafię przytyć, nie mam apetytu, za to w niepokojącym tempie chudnę.
Jestem autentycznie zmęczona swoją osobą, moje chęci walki są już prawie zerowe i chyba już nie potrafię walczyć sama ze swoim beznadziejnym (dla mnie) charakterem. Kiedyś jeszcze potrafiłam się cieszyć z małych rzeczy, teraz to chciałabym po prostu zasnąć. Albo jest mi życie obojętne, albo wszystko urasta do rangi problemów świata, a wtedy jest jeszcze gorzej.
Jestem też DDA i znalazłam telefon do psychologa w pobliżu mojego miejsca zamieszkania. Jutro chcę tam zadzwonić, mam nadzieję że moje chęci nie skończą się tak jak wszystkie w moim życiu.
Czasem mam wrażenie, że zgrywam ofiarę, ale nie wiem z czego to wynika. Nie jestem w stanie na chłodno ogarnąć tego wszystkiego co siedzi mi w głowie.

Chciałam się tylko wygadać i w sumie zadać dwa pytania. Czy będąc beznadziejnym w życiu można siebie lubić? Czy ktoś ma pomysł jak najmniejsze pierdoły nie urastały do największej rangi?
W sumie po tej rozpisce jest mi trochę lżej, mimo że jest tu jeden wielki chaos.

Przede wszystkim nie myśl o sobie w kategorii beznadziejna. Każdy ma prawo do niepowodzeń i nikt idealny nie jest. Myślę, że masz stany depresyjne i dobrze byłoby gdybyś zgłosiła się do lekarza. Też mam takie dni, że płaczę i mam wiele "ale" do swojej osobowości, do tego jaka jestem. Ale to przechodzi, zwłaszcza jak ktoś powie dobre słowo. To podbudowuje, daje kopa do dalszego działania. Dlatego myślę, że powinnaś podzielić się swoimi rozterkami z ukochaną osobą. Sama pozbawiasz siebie wsparcia. On może nie być świadomy, że coś Ci dolega, zwłaszcza jak dobrze to ukrywasz. Głowa do góry.

[Elfir]

Poza tym pomyśl w jakim świetle stawiasz swojego faceta?
Przecież mężczyźni wybierają najlepsze kobiety a nie najgorsze.

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Dla mnie najsmutniejsze jest to że uważasz się za beznadziejną. Serio moim zdaniem KAŻDY człowiek ma w sobie coś fajnego. Jesteś płaczliwa? Okej, może problem leży gdzieś głębiej? Może warto odwiedzić psychologa czy psychiatre?
Nie rozumiem też czemu się wstydzisz tego że masz ze sobą jakieś problemy. Większość ludzi na tym świecie a już na pewno na tym forum zmaga się z jakimiś problemami czy też kompleksami. Nie jesteś sama. Głowa do góry.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[megamag]

Potrzebujesz profesjonalne pomocy i tyle. Psycholog, może nawet psychiatra. Ja bym polecała też porządne badania kontrolne z poziomem witamin, minerałów i hormonów we krwi, żeby wykluczyć przyczyny fizyczne.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Depresja + pewnie inne zaburzenia, trupy z przeszłości (DDA) i tyle. Na pewno powinnaś skorzystać z pomocy psychologa lub psychiatry.