Jak zwalczyć małomówność?

[JakasPaniAnonimowa]

Zawsze zazdrościłam osobom, które potrafiły w każdej sytuacji znaleźć temat do rozmów z kimkolwiek. Ja mam z tym problem, często mam pustkę w głowie, nie wiem o czym tu mówić, bo przecież nie o pogodzie Dodam, że problem ten występuje tylko w kontaktach z obcymi mi ludźmi, ze znajomymi jakoś mam o czym mówić. Prawdopodobnie problem leży w psychice, zbyt przejmuję się tym, co inni sobie pomyślą o mnie, czy wysłowię się prawidłowo, czy nie zanudzę innych swoimi tematami. Dodatkowo, kiedy zapanuje cisza to zwykle obwiniam się, że to przez moją małomówność... Czy ktoś z Was miał podobnie i udało się to przezwyciężyć? Dodam, że łatwo nawiązuję kontakt z osobami starszymi ode mnie, a najtrudniej mi w kontaktach z rówieśnikami płci przeciwnej, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że to w głowie leży blokada. Czy macie pomysły na to, jak stać się bardziej komunikatywnym? Może jakieś ćwiczenia?

[Mija62]

Napisane przez JakasPaniAnonimowa

Zawsze zazdrościłam osobom, które potrafiły w każdej sytuacji znaleźć temat do rozmów z kimkolwiek. Ja mam z tym problem, często mam pustkę w głowie, nie wiem o czym tu mówić, bo przecież nie o pogodzie Dodam, że problem ten występuje tylko w kontaktach z obcymi mi ludźmi, ze znajomymi jakoś mam o czym mówić. Prawdopodobnie problem leży w psychice, zbyt przejmuję się tym, co inni sobie pomyślą o mnie, czy wysłowię się prawidłowo, czy nie zanudzę innych swoimi tematami. Dodatkowo, kiedy zapanuje cisza to zwykle obwiniam się, że to przez moją małomówność... Czy ktoś z Was miał podobnie i udało się to przezwyciężyć? Dodam, że łatwo nawiązuję kontakt z osobami starszymi ode mnie, a najtrudniej mi w kontaktach z rówieśnikami płci przeciwnej, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że to w głowie leży blokada. Czy macie pomysły na to, jak stać się bardziej komunikatywnym? Może jakieś ćwiczenia?

Ja za to zazdroszczę małomównym osobom, że nie pmusza ciągle pleść trzy po trzy 👌

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Mialam ten problem. Nie wiem, ile masz lat, ale mnie coraz bardziej przechodzi z wiekiem. Coraz mniej sie przejmuje, co ktos o mnie pomysli. Najczesciej gadam o sobie, nawet o dosc osobistych rzeczach, zadaje tez pytania rozmowcy (kiedys np. sie przejmowalam, ze bede uznana za wscibska, jednak wiekszosc ludzi podchwytuje temat i lubia o sobie opowiadac). Jak komus nie przypadne do gustu, to trudno, najwyzej sie wiecej nie spotkamy. Nie musza mnie wszyscy lubic. Wole w te strone, niz wlasnie zeby byla cisza. Chociaz zauwazylam, ze niektorzy nie sa latwymi rozmowcami i wtedy ta cisza bedzie, to tez to akceptuje i nie uwazam juz, ze to przeze mnie. Widocznie drugiej stronie nie zalezy na rozmowie / cokolwiek, nie to nie.

Napisane przez Mija62

Ja za to zazdroszczę małomównym osobom, że nie pmusza ciągle pleść trzy po trzy ��

A to ty musisz? No chyba nie

[wlosomaniaczkaaa]

Jest ciekawa książka na ten temat. Napisał ją profesor, który spędził lata na badaniu nieśmiałości. Stara, ale warta uwagi. Poznasz dzięki niej mechanizmy działania nieśmiałości. Są też w niej ćwiczenia.
Zimbardo "Nieśmiałość".

[Mija62]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;89076760]


A to ty musisz? No chyba nie [/QUOTE]

Czasami muszę, bo inaczej się udusze

Dla mnie osoby małomówne, wydają się być tajemnicze wiadomo, to działa na początku znajomości.

[Adrianna_8]

Miałam ten problem. Mija z wiekiem, to prawda, ale ja też się zmuszałam do zadawania pytań, ciągnięcia tematu, który wprowadził rozmówca, odwracałam tym trochę uwagę od siebie, ale rozmowa się toczyła . Teraz już nie mam z tym problemu w ogóle.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[skara]

Mam taką 14-letnią dziewczynkę w rodzinie. Strasznie ciężko się z nią czas spędza. Ale przyszło jej to z wiekiem i mam nadzieję, że z wiekiem przejdzie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chacaos]

[1=980cf4958a6e724c916e7ad b24f4c6159aa2df82_65d7e02 c47328;89076760]Najczesciej gadam o sobie, nawet o dosc osobistych rzeczach, zadaje tez pytania rozmowcy (kiedys np. sie przejmowalam, ze bede uznana za wscibska, jednak wiekszosc ludzi podchwytuje temat i lubia o sobie opowiadac).[/QUOTE]
Największym wrogiem ciekawej, wartościowej konwersacji jest hamowanie się: tego nie wypada, przez to uzna mnie za dziwną, to zbyt osobiste itd. Wiadomo, że trzeba mieć jakieś wyczucie, ale warto się trochę ,,pobawić'' rozmową i nie brać wszystkiego na serio. Jeśli przeciąga się martwa cisza w czyjejś obecności, to nawet rzucenie tekstem typu ,,ale zażarta dyskusja nam się wywiązała'' albo ,,fajnie znaleźć kogoś, z kim można pomilczeć bez spiny'' może przełamać lody.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Ogólnie nie mam problemow z nawiazaniem rozmowy z kimkolwiek gdziekolwiek ale musze przyznac ze znam pare osob z ktorymi nie mam kompletnie nic wspólnego i gadka z nimi jest wymuszona i sztuczna czesto tez zapada milczenie ale nie przeszkadza mi to zupełnie, wiem ze wina nie lezy po mojej stronie sa to poprostu ludzie nudni i monotonii (kontakt w pracy np w trakcie przerwy)
Do autorki ,wyluzuj i miej gdzieś co inni o tobie mysla nie musisz sie ze wszystkimi dogadywac

[owca_kamerunska]

Autorko mam podobnie, rozmowa ze znajomymi z pracy przychodzi mi naturalnie, a gdy mam gadać z kimś obcym, też nie wiem o czym i mam pustkę w głowie Wydaje mi sie, że to nic złego... może taka "uroda" osobowści po prostu. Jednym przychodzi zupełnie naturalnie nawiązywanie nowych kontaktów i "rozkręcanie" ich, a innym sprawia to trudność. Ja chyba już to w sobie zaakceptowałam i nie próbuję zmieniać na siłę, nie postrzegam tego jako aż tak duży problem

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez JakasPaniAnonimowa

Zawsze zazdrościłam osobom, które potrafiły w każdej sytuacji znaleźć temat do rozmów z kimkolwiek. Ja mam z tym problem, często mam pustkę w głowie, nie wiem o czym tu mówić, bo przecież nie o pogodzie Dodam, że problem ten występuje tylko w kontaktach z obcymi mi ludźmi, ze znajomymi jakoś mam o czym mówić. Prawdopodobnie problem leży w psychice, zbyt przejmuję się tym, co inni sobie pomyślą o mnie, czy wysłowię się prawidłowo, czy nie zanudzę innych swoimi tematami. Dodatkowo, kiedy zapanuje cisza to zwykle obwiniam się, że to przez moją małomówność... Czy ktoś z Was miał podobnie i udało się to przezwyciężyć? Dodam, że łatwo nawiązuję kontakt z osobami starszymi ode mnie, a najtrudniej mi w kontaktach z rówieśnikami płci przeciwnej, co tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że to w głowie leży blokada. Czy macie pomysły na to, jak stać się bardziej komunikatywnym? Może jakieś ćwiczenia?

Mieć w dupie co o Tobie myślą i nie przejmować się ludźmi. Skoro nie masz takich obaw przy bliskich ludziach (a oni znają Cię najlepiej, zapewne niejedno widzieli i niejednego Twojego potknięcia byli świadkami) to czemu miałabyś się tym przejmować w przypadku ludzi, których widzisz po raz pierwszy?
Miałam taki problem jak Ty i moją receptą była wyżej wymieniona kwestia, oraz zrozumienie, że każdy przy kontaktach z drugim człowiekiem myśli najpierw o sobie. Musi ktoś być wybitnie dziwny, żeby odnieść wrażenie, że coś jest nie tak z rozmówca. A chyba łatwiej osiągnąć takie wrażenie przez bycie wystraszonym, niż gadając głupotki. Oraz dziewczyny mają racje, z tego się wyrasta. Z czasem samemu nabiera się samoświadomości i odporności na to co myślą o nas inni ludzie.

---------- Dopisano o 17:42 ---------- Poprzedni post napisano o 17:38 ----------

Napisane przez owca_kamerunska

Autorko mam podobnie, rozmowa ze znajomymi z pracy przychodzi mi naturalnie, a gdy mam gadać z kimś obcym, też nie wiem o czym i mam pustkę w głowie Wydaje mi sie, że to nic złego... może taka "uroda" osobowści po prostu. Jednym przychodzi zupełnie naturalnie nawiązywanie nowych kontaktów i "rozkręcanie" ich, a innym sprawia to trudność. Ja chyba już to w sobie zaakceptowałam i nie próbuję zmieniać na siłę, nie postrzegam tego jako aż tak duży problem

To prawda i też nie uważam, żeby postawa zmuszania się do tego była dobra. Bo rozmówca wyczuje, że rozmawia się z nim na siłę. Chyba zdrowiej dla wszystkich jest przyjąć do wiadomości, że nie jest się pumą socjalną i nie zdobędziemy salonów błyszcząc rozmową.

Przyznam się, że ja nie lubię small talków, bo mnie to po prostu nie interesuje. Lubię wejść w dyskusje na głębszy temat, coś co rozwinie mój światopogląd albo przedstawi sposób postrzegania świata innych ludzi. Ale gadki na zasadzie 'co słychać?' 'jak tam remont?' itp to dla mnie droga przez mękę.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;89082158] Musi ktoś być wybitnie dziwny, żeby odnieść wrażenie, że coś jest nie tak z rozmówca. A chyba łatwiej osiągnąć takie wrażenie przez bycie wystraszonym, niż gadając głupotki. [/QUOTE]

Good point. Wieksze poczucie dziwnosci sciaga sie na siebie przez zbytnie krygowanie sie w rozmowie niz przez zbytnia wylewnosc.

[v-x-n]

Dobrym sposobem jest też skomplementowanie rozmówcy. Ładne kolczyki? Świetnie zrobione paznokcie? Ciekawa fryzura czy super twarzowy kolor bluzki - raz, że każdy lubi usłyszeć coś miłego o sobie, dwa - od razu jest pretekst do rozmowy i ludzie z reguły chętnie rozwijają temat.