Intuicja czy rozsądek?

[malalalinka]

Pasja czy rozsądek?



Hej. Mam na imię Kasia i mam 27 lat. Nie mam za dobrych doświadczeń z edukacją w Polsce. Wspominam tamten okres jako traumatyczny z wielu względów. W technikum obrałam kierunek architektury, na który poszłam głównie z ambicji mamy, chociaż z matematyki zawsze słabo mi szło. Poza matematyką kierunek był fajny i trafiłam na bardzo fajną klasę. Niestety, matematykę mieliśmy z nauczycielem surowym i nie przepuścił mnie na następny rok. Od tamtej pory bardzo się podłamałam, kolejne lata nauki towarzyszyły mi w ciągłym strachu o matematykę, skończyłam liceum, ktore wcale mi się nie podobało, ale wszystko było podyktowane strachem, żeby tylko szkole średnia ukończyć. W liceum nauczycielka nie była też najlepsza, odradzała uczniom podchodzenie do matur, ze względu na matematykę. Od razu jej posłuchałam, bo zachęcała tym, że końcowa ocena będzie wtedy z gory dopuszczająca. Pozostałe osoby jej nie posłuchały, wszyscy do matury podeszli i prawie wszyscy, oprócz dwóch osób, maturę zdali. Po roku postanowiłam podejść do matury, przygotowałam się i zdałam wszystkie przedmioty, za wyjątkiem matematyki. Próbowałam ją dwa razy poprawić, a potem już odpuscilam. Napawała mnie ona stresem i potem niechęcią, do ponownego uczenia się. Niestety ostatnie lata szkolne, bardzo podłamały mnie psychicznie. Wyjechałam do Niemiec i zaczelam zwykłą pracę. Zrobiłam kursy językowe, prawo jazdy, zdobyłam mieszkanie. Oczywiście praca za granica nie jest łatwa, obcy jezyk, brak przyjaciół i daleko od domu. Z upływem lat i zdobywaniem doświadczenia, zaczelam celować w pracę biurowe. Nie chciałam pracować fizycznie, bo na dłuższą metę jest to wyczerpujące. Praca w biurze nie była moim marzeniem, ale lepszym standardem. Udało mi się taka pracę otrzymać i szybko dostałam propozycje zrobienia szkoły w firmie. Długo wstrzymywałam się przed podjęciem decyzji. Kierunek szkoły opiera się w duzej mierze na matematyce. Księgowosc, różne rozliczenia... znowu matematyka. Długo o tym myślałam i stwierdziłam, że jeśli by się udało, będzie to taka rekompensata za brak matury i być może będę sobie za to wdzięczna i może się uda. Ale szczerze mówiąc, wiem że nie jest to kierunek który sprawia mi przyjemność. Z jednej strony, jest to pewne zabezpieczenie na przyszłość. Mogę też pracować w przeróżnych biurach, urzędach i tak naprawdę przebierać w ofertach. Ale, jestem w Niemczech już 5 lat. I bardzo tęsknię już za Polską. Tu za granicą jestem samotna i psychicznie jest to duże wyzwanie. W firmie której pracuje jest bardzo duzy stres, szefowie są bardzo wymagający. Jestem osobą wysoko wrażliwa i czuje że to środowisko mnie wykańcza. Czuję przewlekly stres. I boję się, że nie dam sobie rady. Bo nie ma co ukrywać, że nie będą to łatwe 3 lata szkoły. Czasem chciałabym rzucić wszystko i wyjechać tam, gdzie naprawdę chce. Ale rzeczywistość wygląda niestety trochę inaczej i nie jest kolorowo. Bez szkoly na rynku pracy w Polsce, nie będę najatrakcyjniejszym kandydatem na rynku pracy.

Co chce przez to powiedzieć? Że nie wiem, czy dobrze robię. Zgodzilam się na podjęcie kierunku, który będzie generował u mnie dużo stresu. Do końca się w tym nie odnajduje, ale rozsądek gdzieś bierze górę. Tutaj w Niemczech mam możliwość edukacji.

Myślicie, że warto się przemęczyć czy może iść za głosem intuicji?

Będę wdzięczna za wszelkie rady.

Pozdrawiam

[Harmonia_95]

na Twoim miejscu pomyślałabym najpierw o terapii. już teraz praca bardzo Cię stresuje. nie wiem, czy to najlepszy pomysł, żeby w takim stanie brać coś na swoje barki. cieszysz się chociaż trochę z tej propozycji czy wywołuje w Tobie wyłącznie lęk? czy jest opcja rezygnacji w dowolnym momencie?

[Alekto123]

Terapia, bo twoja niechęć do matematyki jest spowodowana nauczycielem. Zobacz filmik na necie o matematyce: matemaks, matematykanaplus, etc. Jak masz 27 lat, to 10 lat temu jeszcze tak wiele ich nie było. Większość z tych stron w tamtym okresie dopiero startowała.

Nie wiem, czy Polscy pracodawcy wydadzą ci się lepsi, od tych co pracowali i w Polsce i w Niemczech to słyszę, że w Niemczech jednak jest większa dbałość o work-life balance. Więc może się okazać, że trawa wydaje ci się bardziej zielona tam, gdzie cię nie ma.

Co do poczucia obcości na obczyźnie, dobrze jest dość mocno przez jakiś czas wejść w kulturę i historię tych ludzi. Tu mam na myśli historię, kraju, landu, poczytanie lektur szkolnych i ogólnie tej poważniejszej literatury. To pozwala lepiej zrozumieć tych ludzi i zmniejszyć poczucie wyobcowania.

[SanaPL]

Zgadzam się.. Historia kraju czy regionu dość mocno pomaga zrozumieć mentalność ludzi. Tak samo jak problemy społeczne z którymi borykają się ludzi na co dzień. Polityka to samo. Jest wiele rzeczy, które wpływają na mentalność.

[malalalinka]

Dziękuję za wszystkie odp., tak się rozpisałam, że myślałam, że mi nikt nie odpisze 🙈

Też myślałam już o terapii.. kiedyś chodziłam do psychologa i widziałam, że dobrze to na mnie wpływa, ale czułam, że to nie do końca to czego szukam/ nie ta osoba. Pewnie byłoby dobrze znaleźć kogoś innego, jednak mam jedno złe doświadczenie po wizycie i gdzieś mnie to zblokowało, żeby szukać dalej.

Jest mała cząstka mnie, która się cieszy na rozpoczęcie edukacji. Ale w pracy jestem często zalękniona, boje się szefostwa, że nie spełnię ich oczekiwań, poleceń. Nie wiem, czy to jakiś rodzaj Burn out, ale dobrze zdać sobie sprawę, że inni też to widzą, że coś jest nie do końca Ok

---------- Dopisano o 16:26 ---------- Poprzedni post napisano o 16:20 ----------

Jest opcja rezygnacji w trakcie. Chodzi tylko o to, że jest to dobra okazja na zrobienie szkoły, bo jeśli odmówię, to już drugiej propozycji - w tej firmie, mieć nie będę. Ostatecznie się zgodziłam, ale kilka razy zmieniałam zdanie, bo nie umiałam podjąć decyzji.. i szefowie też mieli tego dosyć 🙁

---------- Dopisano o 16:37 ---------- Poprzedni post napisano o 16:26 ----------

Dziękuję kochana, to bardzo mądre co napisałaś. Zagłębienie się w kulturę danego kraju. Ja staram się być bardzo wyrozumiała i wiem, że nie przeskoczy sie pewnych różnic mentalnych, tak jest i już, to normalne. Ale jakoś ostatnio przechodzę jakiś cięższy okres, bardzo brakuje tu przyjaciół i też było dla mnie ciężkie zerwanie więzi z Polską, z tym co było. W Polsce pracowałam tylko pół roku, nie wiem jak wygląda środowisko korporacyjne, ale też słyszałam, że niestety gorzej niż w Niemczech. Zeby się przekonać musiałabym trochę w Polsce znowu pomieszkać. Staram się doceniać wszystko co mam, ale chyba to jest jakiś rodzaj u mnie tęsknoty, za czymś co nie wróci..

A wracając do matematyki, chyba faktycznie terapia pod tym kątem by się również przydała. Jak ktoś mi każe coś policzyć, to jest dla mnie bardzo stresujące, wyłącza mi się myślenie i wpadam w jakąś panikę masakra po prostu. Kiedyś próbowałam uczyć się z matemaksa, ale nie pomogło niestety 😪

---------- Dopisano o 16:51 ---------- Poprzedni post napisano o 16:37 ----------

Bardzo wartościowe spostrzeżenie, jestem pod wrażeniem Waszej otwartości na inne kultury 😊 ja staram się jak mogę, ale jestem tu samotna i pewnie to jest powód mojego wypalenia. Dlatego cieszę się bardzo, że zostawiacie komentarze 🤗

[Azarzelka]

Z mojego doświadczenia powiedziałabym, że pójście nie na kierunek na który chcesz ty tylko na który chcą twoi rodzice to prosta receptura na katastrofe, wypalenie się i koniec końców i tak porzucenie tych studiów.

[PaulinkaKwiat]

Parę lat temu posłuchałam intuicji i teraz mam najlepszy zawód! Wybrałam malutką szkolę, o istnieniu której mało kto wiedział, ale zapis do Fаbеra był najlepszą decyzją w moim życiu! Dlatego uważam, że zawsze warto słuchać intuicji

[malalalinka]

Super, gratuluję! To jest właśnie szczęście, jak się trafi na coś co się lubi. Ja wybrałam zrobienie tej szkoły, nie jest łatwo ale zobaczę jak będzie dalej. Plus jest taki, że po tej szkole mam możliwość studiowania. U mnie też rozchodzi się o pieniądze, ale też jakąś depresję, nie potrafię nawiązać kontaktu z moja intuicja, nie umiem oszacować co byłoby dla mnie na ten moment najlepsze...

---------- Dopisano o 17:30 ---------- Poprzedni post napisano o 17:27 ----------

Zgadzam się, jednak w moim przypadku właśnie była niepewność i cichy głosik wewnątrz "a może jednak warto zrobić szkole i przekonać sie że potrafisz i nie będzie tak źle" ...

[Kasia_GloBus]

Cześć. Na pewno tak jak pisali poprzednicy, pójście do psychologa / na terapię mogłoby pomóc, bo tutaj najwyraźniej zawinił zły nauczyciel matematyki na początku

Co do pracy, to myślę, że warto spróbować. Często takie studia dla dorosłych są już prowadzone bardziej na luzie, bo wszyscy wiedzą, że każdy ma jeszcze inne obowiązki poza studiami nie wiem jak jest w Niemczech, ale myślę, że może być taka szansa. Poza tym masz doświadczenie już w pracy, jesteś pewniejsza siebie etc.

Trzymam kciuki!