Prokrastynacja, czyli zgubne odkładanie na później... cz.II.

[Nebula]

co do wuja, to ja nie wiem...dzwonilabym, ale to dlatego ze ciezko u mnie z cierpliwoscia. Druga sprawa, ze jednak tu w gre wchodza Twoje wszystkie oszczednosci. ja bym ponekala... moze dla swietego spokoju odda? albo sie zmobilizuje?

[lasubmersion]

Ręce, cycki i wszystko inne mi już opadło...
Poinformowałam dwie córki mojego wuja(jeszcze ma 2 synów) o sytuacji jaka ma miejsce.
I wyobraźcie sobie, że moja własna matka zrobiła mi awanturę zarzucając mi, że ''wujo powie, że go zastraszam''(bo powiedziałam, że kontaktowaliśmy się z prawnikiem i będziemy dochodzić sądownie naszych praw, jeśli nie odda) i że w ogóle jestem głupia.

Moja matka zawsze była thcórzem.
Zawsze byla osobą, która biernie przyglądała się wszystkim rzeczom i nie podejmowala ruchu zanim ktokolwiek go nie podejmie.
I teraz mam ochotę jej podziękować za wsparcie bo poza rzucaniem k i h na lewo i prawo i zwymyślania wuja to nie robi NIC, żeby jakoś tą sytuację posunąć do przodu.
Poinformowałam córki tego człowieka, moją kuzynkę oraz moją ciocię bo uważam, że presja społeczna również może zrobić swoje.
Przestaję się odzywać do mojej matki i traktuję ją jak powietrze bo za dużo już krzywdy mi swoją osobą zrobiła.

Czuję się osamotniona w tej całej sytuacji bo mój ojciec chce czekać(jeszcze do czwartku...).
Moja matka nic nie robi w tej kwestii.
A czas działa na naszą niekorzyść.
Zaczynam nienawidzić tej schizofrenii mojego życia...

[Dilayla]

Napisane przez Nebula

ja joge tez bardzo polecam, nawet jak mi jest zle usiade dobie i porobie pare rzeczy z jogi (doslownie 20 min) i jakos tak ciszej sie wewnatrz czuje...

A pytam, bo w sumie nie zauwazylam bys pisala, ze ktos Cie odciazy z malym np 'dzis sie umowilam z tz/mezem ze on zabierze malego do lekarza, a ja w tym czasie costam'. Albo 'TZ wracajac z pracy ma isc na zakupy, dolacze do niego' (albo przeoczylam). Mialam wrazenie, mimo iz napisalas, gdzies tam, ze jestes w zwiazku, ze nie mieszkacie razem. Ot damska ciekawosc Nic wiecej.

no tak,mogłas nie zauwazyc bo tak nie pisze...jestesm sama z dzieckiem od rana do wieczora albo młody jak nie choruje jest w złobku o jakimkolwiek odciazaniu nie ma mowy,jego mama pracuje i ma swoje 2 wnuczki ...az mojej strony nie ma nikogo siostry ,matki nie ma,brat sie nie interesuje...chrzestna ma swoje 2 wnuki i pracuje na 3 zmiany,wiec jej dodatkowo nie obciaze jeszcze Adrianem.Zycie ech

Napisane przez Halimaa

Ja tylko napiszę, że zastanowiło mnie kto się zajmuje tym dzieckiem (urodzonym w wieku 18 lat, zdarza się, ale rzadko jest to zaplanowane) kiedy jego mama jest w pracy albo na zajęciach. Koledzy z akademika?

ha ha no pierwsze co to samo sobie pomyslalam pozatym ,skoro berze slub i wszysto super to czemu jeszcze nie zamieszkali z przyszłym mezem razem...moze tak zamierza sobie mieszkac w akademiku..dla mnie takie warunki dla dziecka to poprostu nieporozumienie i trzeba byc naprawde w ciezkiej sytuacji ,żeby nie myslec o zapewnieniu dziecku,spokoju ,ciszy i poczucia bezpieczenstwawłasn ego pokoju itd...porazka.

Napisane przez lasubmersion

Ręce, cycki i wszystko inne mi już opadło...
Poinformowałam dwie córki mojego wuja(jeszcze ma 2 synów) o sytuacji jaka ma miejsce.
I wyobraźcie sobie, że moja własna matka zrobiła mi awanturę zarzucając mi, że ''wujo powie, że go zastraszam''(bo powiedziałam, że kontaktowaliśmy się z prawnikiem i będziemy dochodzić sądownie naszych praw, jeśli nie odda) i że w ogóle jestem głupia.

Moja matka zawsze była thcórzem.
Zawsze byla osobą, która biernie przyglądała się wszystkim rzeczom i nie podejmowala ruchu zanim ktokolwiek go nie podejmie.
I teraz mam ochotę jej podziękować za wsparcie bo poza rzucaniem k i h na lewo i prawo i zwymyślania wuja to nie robi NIC, żeby jakoś tą sytuację posunąć do przodu.
Poinformowałam córki tego człowieka, moją kuzynkę oraz moją ciocię bo uważam, że presja społeczna również może zrobić swoje.
Przestaję się odzywać do mojej matki i traktuję ją jak powietrze bo za dużo już krzywdy mi swoją osobą zrobiła.

Czuję się osamotniona w tej całej sytuacji bo mój ojciec chce czekać(jeszcze do czwartku...).
Moja matka nic nie robi w tej kwestii.
A czas działa na naszą niekorzyść.
Zaczynam nienawidzić tej schizofrenii mojego życia...

no nie dziwie sie ze tak sie czujesz bo tu idzie gra o twoje byc albo nie byc samodzielną...ech...matki wspolczuje...ciezki to czas dla ciebie mam nadzieje ze sytuacja jakos sie wyjasni....

[Nebula]

lasub, Twoja mama sie boi, podejrzewam, ze nie chce doprowadzic do wojny w rodzinie. kazdy reaguje inaczej w sytuacjach kryzysowych. Dobrze, ze chociaz Ty potrafisz zachowac zimna krew.
chcialabym jakos wesprzec, cos doradzic... ale nie wiem co po prostu przesylam mentalne wsparcie

Dilayla, nie dziwie sie wiec, ze jest Ci samej ciezko i smutno. Zycie wystawilo Cie na ciezka probe, wierze, ze wyjdziesz z niej obronna reka, duzo silniejsza niz wczesniej.

[Dilayla]

Napisane przez Nebula

lasub, Twoja mama sie boi, podejrzewam, ze nie chce doprowadzic do wojny w rodzinie. kazdy reaguje inaczej w sytuacjach kryzysowych. Dobrze, ze chociaz Ty potrafisz zachowac zimna krew.
chcialabym jakos wesprzec, cos doradzic... ale nie wiem co po prostu przesylam mentalne wsparcie

Dilayla, nie dziwie sie wiec, ze jest Ci samej ciezko i smutno. Zycie wystawilo Cie na ciezka probe, wierze, ze wyjdziesz z niej obronna reka, duzo silniejsza niz wczesniej.

dziękuje

[tigrinha]

Po pierwsze, cześć

Po drugie, wypiłam małe co nieco, więc wybaczcie mi ewentualną nieskładność poniższych wywodów moich.

Po trzecie, Lasub, strasznie mi przykro z tą sytuacją z mieszkaniem Jeśli możesz (ja jestem modelową dupą wołową, więc pewnie bym nie umiała) to ciśnij tego wuja ile wlezie, nie przejmuj się postawą rodziców, pewnie jeśli Ci się uda wyciągnąć od wujka tą kasę , to będą Cię wychwalali pod niebiosa. Skontaktuj się z prawnikiem i walcz do końca, jeśli czujesz że mogłabyś dać radę. Ten wujek najwyraźniej ma w tylnej części ciała Twoje osobiste szczęście i komfort, więc dlaczego masz się jego komfortem przejmować? Powinnaś troszczyć się przede wszystkim o siebie, a nie o jakiegoś tam wujka, którego stać jedynie na powiedzenie "przykro mi". Właściwie to teraz poczułam straszną wściekłość, przypomniałam sobie jak pisałaś o użeraniu się z uczniami - sama wiem jak to jest byś tak trochę "na łasce" - zadzwonią - nie zadzwonią - będzie kasa - skończy się kasa? - to ciułanie pieniędzy z korków - k...... mać i ten cały wysiłek z przygotowaniem lekcji, jeżdżeniem, rozmowami z rodzicami itd. miałby pójść na marne tylko dlatego, żeby wujek nie czuł się zastraszony?!!! Jeśli tylko będzie jakaś opcja (jeśli prawnik Ci coś doradzi) żeby go nastraszyć rozprawą w sądzie czy czymkolwiek, to nie powinnaś się przed tym cofać. Dlaczego masz cierpieć i tracić na jego błędach? Wkurza mnie okropnie ta sytuacja, bo śledzę Twoje wpisy, widzę jak mega ciężko pracujesz i Tobie chyba najbardziej z nas należałoby się spełnienie planów! A niestety Twój przypadek potwierdza mi smutną regułę, że sukcesy osiąga się dzięki plecom i fartowi, a nie uczciwej i męczącej pracy Strasznie żałuję, że nie umiem doradzić Ci niczego konkretnego

Po czwarte, częściowo już zapomniałam o czym rozmyślałam nad morzem ale jedna kwestia mnie tam uderzyła i chciałabym o niej pogadać - czy umiecie odpoczywać? Ja, okazuje się, nie umiem. Owszem umiem siedzieć i nic nie robić, albo robić mega niepotrzebne głupoty, ale odpoczywać nie potrafię. Nie umiem pójść na spacer, poleżeć na słońcu, wziąć kąpieli i jednocześnie nie czytać czegoś co mam na jakiejś liście albo nie słuchać podcastów (bo przecież muszę doskonalić języki) albo nie planować co powinnam zrobić następnego dnia. Planuję odpoczynek i jednocześnie chcę coś w tym czasie użytecznego zrobić. A jak jednak tego nie zrobię to d..a z odpoczynku, bo przecież to nie odpoczynek był ważny, tylko praca którą miałam wykonać odpoczywając. Pojechałam nad to morze z myślą, że nic nie będę musiała, że do nikogo nie będę się musiała dopasowywać, że będzie luz blues i Chałupy welcome to. Ale - pojechałam z całą masą planów - np. udanie się na wschód słońca na plażę. Codziennie budziłam się po kilka razy w nocy, bo przecież nie mogłam zaspać. Pierwszego dnia zaspałam i pierwsze moje uczucie to było poczucie winy - miałam wstać rano, a tu d.up.a, znowu nawaliłam. Drugiego dnia obudził mnie alarm w telefonie, ale byłam nieprzytomna i strasznie mi się nie chciało wstawać. Nie wstałam, ale za to co pól godziny budziła mnie myśl - a może jednak? Może zdążę? Może powinnam? O Jezu, jaka jestem beznadziejna, przyjechałam na mini wakacje i nawet nie umiem o 4 rano wstać z łóżka. Masakra jakaś. I tak było ze wszystkim. Poczucie winy, że wracam do pokoju, jak miałam ochotę się przespać w dzień, bo przecież w tym czasie powinnam a) być nad morzem. b) iść na basen/konie/kite-surfing/whatever c) przeczytać przywiezioną książkę. Poczucie winy, że nie mam ze sobą nic o fotografii makro i zdjęcia mogą mi nie wyjść. Poczucie winy, że nie znalazłam pokoju bliżej plaży. Poczucie winy, że nie doszłam plażą do wyznaczonego punktu. Non stop pretensje do siebie. WTF? Zmierzam do tego, że może te wszystkie nasze TO DO listy, trzydzieści dni do czeńdża, listy sto, diety itd. bardziej nas hamują niż rozwijają, bo powodują poczucie winy właśnie? Przypuszczam, że aby spełnić wszystkie moje założenia z listy sto, musiałabym nie zajmować się niczym innym przez najbliższe 30 lat i nie miałabym kiedy się nawet cieszyć z osiągania kolejnych sukcesów, bo od razu po spełnieniu jednego musiałabym biec do kolejnego. Chyba powinnam wprowadzić trochę minimalizmu do mojej listy sto. Dziewczynki, jestem już okropnie śpiąca i pijana, więc póki co koniec mojego słowa na niedzielę, nie wiem czy napisałam to co miałam napisać, ale generalnie chodziło mi o to, że my - niektóre z nas - być może same się wykańczamy naszymi wygórowanymi oczekiwaniami wobec samych siebie. Być może w wielu przypadkach - zupełnie niepotrzebnie. Patri, może nigdy nie poznasz się lepiej na szachach, Nebulka, może nie schudniesz tych 3 kilo, change, może nie nauczysz się tańczyć, może ja nigdy nie zobaczę wschodu słońca nad Bałtykiem. I tak dalej. Tylko co z tego? Czy to właśnie o to nam chodzi? Czy to powód, żeby się tak na siebie wściekać, życzyć sobie przejechania samochodem albo czuć się gorszym niż inni, co godzą dzieci, studia, pracę i ślub albo czuć się winnym? Mam wrażenie, że nie tędy droga. Te wszystkie zmiany, plany i programy są w dużej mierze fajne, mogą dawać super inspirację, ale czy one są rozwiązaniem naszych problemów. I czy nie wpędzamy się w jeszcze gorszy dół, bo nie zrobiłyśmy czegoś tam z któregoś tygodnia zmian albo, co gorsza, zrobiłyśmy, ale dalej czujemy, że mamy z czymś problem?

To ja zostawiam Was z tymi ważkimi pytaniami i idę spać. Przepraszam jeśli pisałam bzdury, to nie moja wina (o proszę, chociaż raz), tylko wina wina Merlot oraz Egir coś tam (które podobno było bardzo posh w latach 70 - ale nie wiem czy tak naprawdę było, bo w latach 70 mnie jeszcze nie było, tylko teść mi to powiedział). Lubię być podchmielona, wiecie? A starożytni Majowie, nazywali ten stan "doprowadzeniem się do stanu chaosu" - tego też nie wiem czy na pewno, bo za starożytnych Majów też mnie nie było jeszcze (serio) ale pani na studiach nam mówiła. Kurde jakie ja głupoty wypisuję. Pa!

[Aper]

witajcie.
Zjadło mi wątek w subskrypcjach (jak to możliwe?) spróbuję ponadrabiać.

[Patri]

Napisane przez Aper

witajcie.
Zjadło mi wątek w subskrypcjach (jak to możliwe?) spróbuję ponadrabiać.

Aper, nadrabianie to dzień z głowy.
Też mam do nadrobienia

Na początek plan dnia, bo muszę ogarnąć część rzeczy właśnie dziś.

• 1. rozprawić się z ostatnimi podrygami bałaganu - jest tylko na moim biurku.
• to jest trudne, bo muszę znaleźć miejsce dla tych rzeczy... a wszystkie miejsca są już zajęte
• 2. uporządkować szufladę z bielizną - czeka już długo na to
• 3. dokończyć szycie spodni
• 4. shine my sink - domaga się
• 5. na obiad spagetti - przestałam jeść dziewczyny... - żywię się czymś słodkim i kawą, daleko nie zajadę na tak zdrowej diecie. Śniadania? - nie przejdą mi przez gardło, obiad - tylko jak ugotuje TŻ - mi się nie chce.
• Ehhh, niedobrze się porobiło...
• 6. Ufarbować włosy
• 7. Napisać słowo w blogu i nadrobić wątek.
• 8. Spisać sytuacje do zeszytu od terapii - jutro wizyta.

Sprawy zaległe:

• - zdjęcia - przerzucić, obrobić, wysłać, upublicznić
• - wrzucić ogłoszenie o korepetycjach na inne strony i zmienić zdjęcie.
• - złożyć cv do sklepu z martensami - ciągnie mnie tam, nie wiem czemu.
• - dać znać znajomym co do wspólnego wyjazdu
• - i nie wiem co jeszcze...

Ślę buziaki i do sklikania dziewczyny kochane.

Jeszcze tylko do Lasub:
Czy myślisz, że przyciśnięcie wuja komornikiem czy czymś takim sprawi, że on urodzi te pieniądze, skoro ich nie ma?
Rozumiem, że pożyczył, że zobowiązał się oddać do..., że zawalił sprawę i że Ty jesteś w ciemnej dupie w związku z tym.
Jak sobie myślę o tym, to nie liczyłabym, ze wuj odda za 2 dni...
Bardziej chyba rozważałabym pożyczenie od kogoś innego - jak wuj od Was - a ścignięcie wujka komornikiem niezależnie od tego. Pieniądze ktoś Wam pożyczy może, a sprawa w wujkiem może się ciągnąć nie wiadomo ile.... No chyba, że wuj spłaci w ciągu dwóch dni, wtedy oddacie co pożyczyliście i już.
Wiem, że to nie takie proste, ale to moje rozważania w temacie, zupełnie może odbiegam od realiów, bo tak mocno właśnie się z realiami trzymam....
Taaaaa.

[tigrinha]

Napisane przez Patri

Jeszcze tylko do Lasub:
Czy myślisz, że przyciśnięcie wuja komornikiem czy czymś takim sprawi, że on urodzi te pieniądze, skoro ich nie ma?

Urodzić to nie urodzi, ale może zmobilizuje go to to pożyczenia gdzie indziej/sprzedania czegoś na przykład. Jeśli przez tyle czasu nie zdołał uzbierać nawet części tego, co miał oddać, to znaczy że niewiele o tym myślał i raczej się nie przejmował tym długiem - skoro nie zanosiło się, że będzie miał te pieniądze, to dlaczego nie poinformował o tym lasub dużo wcześniej? Nie znam faceta, ale jak dla mnie po prostu bardzo lekko podchodzi on do kwestii tego długu. Może liczy na to, że rodzice lasub machną ręką i darują mu tą kasę? Jest z rodziny, zna ich i może wie, jak ich zrobić w konia. Ja myślę, że postraszenie komornikiem mogłoby przynieść zadziwiające efekty

[Patri]

Napisane przez tigrinha

Ja myślę, że postraszenie komornikiem mogłoby przynieść zadziwiające efekty

OK, zgadzam się, nie wiem jaki to wuj i czy liczył na umorzenie długu.
Wiem, że jeśli naprawdę nie ma jak oddać, a oni potrzebują na już, to kiepsko... Niech go straszą, ale niech zabezpieczą się na tyle, żeby nie zaskoczyła ich opieszałość działania urzędów w takich sprawach... rozumiesz o co mi chodzi?

Jak tam po tańcu?
Ja czuję ciało - mięśnie brzucha, kręgosłup, szyję (WTF??), ramiona, plecy, uda i pośladki. Jest pięknie.
Dzięki za to spróbowanie czegoś nowego. Nowe jest dobre.

[201607211724]

Napisane przez tigrinha

Urodzić to nie urodzi, ale może zmobilizuje go to to pożyczenia gdzie indziej/sprzedania czegoś na przykład. Jeśli przez tyle czasu nie zdołał uzbierać nawet części tego, co miał oddać, to znaczy że niewiele o tym myślał i raczej się nie przejmował tym długiem - skoro nie zanosiło się, że będzie miał te pieniądze, to dlaczego nie poinformował o tym lasub dużo wcześniej? Nie znam faceta, ale jak dla mnie po prostu bardzo lekko podchodzi on do kwestii tego długu. Może liczy na to, że rodzice lasub machną ręką i darują mu tą kasę? Jest z rodziny, zna ich i może wie, jak ich zrobić w konia. Ja myślę, że postraszenie komornikiem mogłoby przynieść zadziwiające efekty

zaczęłam się zastanawiać, czy on tego komornika faktycznie się przestraszy, lasub pisała, że on ma jakąś firmę, miał fuzję z Niemcami robić, więc idę o zakład, że ma prawnika. Mógł też radzić się go w tej akurat sprawie. Czy komornik nie wchodzi dopiero na wniosek po prawomocnym wyroku sądu? teraz prawnie to chyba tylko jak któraś z dziewczyn wezwania do zapłaty albo jakaś firma windykcyjna (choć nie wiem, jak w takich sytuacjach skuteczność wygląda). No chyba, że się facet zreflektuje, choć nie zanosi się.

Lasub a myślisz, że byłby jakiś sens spotkać się z wujem sam na sam i tak "po ludzku" powiedzieć mu w jakiej jesteś na tę chwilę sytuacji? ja rozumiem, że To kasa Twoich rodziców i najzwyczajniej w świecie wuj ma obowiązek je oddać a "prosić się" o nią jest żenujące, ale jak nie groźba, to może inaczej?

[Halimaa]

Tygrysie- witaj w klubie nieumiejacych odpoczywac. Ja to u siebie zauwazylam na poczatku studiow, porownujac sie ze wspollokatorkami. Moja mama tez nie umie. Niestety nie wiem jak sie nauczyc.. (kolejne zadanie )

W liceum w soboty tanczylam uczac sie ukladu gdzie duzo machalo sie glowa. Przez kilka niedziel myslalam ze lapie mnie grypa i lamie w szyi. A to byly zakwasy

[tigrinha]

Napisane przez Patri

Jak tam po tańcu?
Ja czuję ciało - mięśnie brzucha, kręgosłup, szyję (WTF??), ramiona, plecy, uda i pośladki. Jest pięknie.
Dzięki za to spróbowanie czegoś nowego. Nowe jest dobre.

Ja czuję trochę "największą galaretę na świecie"tylko, ostatecznie od roku regularnie dostaję wycisk od mojej pani od baletu. Ej, a w przyszłym miesiącu może też na jakiś nowy tanuszek się wybierzemy? Co do tenisa, to w tym tyg. prawdopodobnie będę grać z nową dziewczyną i będziemy mieć lekcję z trenerem, żeby jej wytłumaczył a mnie przypomniał podstawy - to potem możemy umówić się na jakiejś ściance, będę na świeżo po przypomnieniu i lepiej Ci wytłumaczę jak trzymać rakietę, technikę forehandu itd. - sama jakoś tam umiem to robić, ale nigdy nikomu nie tłumaczyłam.

Co do wuja lasub - na pewno komornika wystraszy się bardziej niż jej rodziców, więc warto próbować.

---------- Dopisano o 09:55 ---------- Poprzedni post napisano o 09:51 ----------

Napisane przez Halimaa

W liceum w soboty tanczylam uczac sie ukladu gdzie duzo machalo sie glowa. Przez kilka niedziel myslalam ze lapie mnie grypa i lamie w szyi. A to byly zakwasy

Jak zbierze się więcej nieumiejących odpoczywać, to może zrobimy burzę mózgów i opracujemy metody na pozbycie się tej dolegliwości

[martina@]

Plan na dzisiaj:

- dawka sportu
- przygotowac zdjecia do wydrukowania
- znalezc makijaz na wesele
- przeczytac rozdzial ksiazki
- odpisac na maile
- otworzyc ksiazke z hiszpanskiego


U mnie 30 stopni na dworze, pogoda wrecz cudowna.



Co do odpoczywania - kazdy odpoczywa inaczej. Ja potrafie jeden dzien (ewentualnie) wysiedziec na plazy z ksiazka... Ludzie odpoczywaja poprzez sport, spotkania ze znajomymi, sprzatanie, imprezy - wszystko, co odciaga Cie od codziennych czynnosci, ktore najbardziej Cie mecza (praca, studia).

[tigrinha]

Napisane przez martina@

Co do odpoczywania - kazdy odpoczywa inaczej. Ja potrafie jeden dzien (ewentualnie) wysiedziec na plazy z ksiazka... Ludzie odpoczywaja poprzez sport, spotkania ze znajomymi, sprzatanie, imprezy - wszystko, co odciaga Cie od codziennych czynnosci, ktore najbardziej Cie mecza (praca, studia).

Zgoda, tylko u mnie problem jest z tym, że np. gram w tenisa - to powinien być odpoczynek - a myślami odpływam w to, co zaraz po tym tenisie powinnam zrobić, albo co w momencie grania powinnam robić ważniejszego, albo że mam w planach nauczyć się dobrze grać, a coś mi ciągle nie idzie i się na siebie wkurzam. W ten sposób nie da rady odpocząć. Zauważyłam właśnie, że nawet jak planuję dzień wolny, to ciągle tylko dokładam sobie - a, niedzielę mam całą wolną, to może tylko zrobię 1 stronę tłumaczenia i tylko jeszcze przygotuję 3 lekcje na kolejny dzień i może się czegoś pouczę i sprzątnę w szufladzie i maseczkę może... w efekcie albo jestem zmęczona, bo z tych kilku zadań robi się mnóstwo albo, jeśli wybieram zamiast tego spotkanie ze znajomymi, zakupy czy cokolwiek, to zamiast cieszyć się relaksem dołuję się, że znów nic nie zrobiłam Jestem chora psychicznie.

[Nebula]

Napisane przez tigrinha

Zgoda, tylko u mnie problem jest z tym, że np. gram w tenisa - to powinien być odpoczynek - a myślami odpływam w to, co zaraz po tym tenisie powinnam zrobić, albo co w momencie grania powinnam robić ważniejszego, albo że mam w planach nauczyć się dobrze grać, a coś mi ciągle nie idzie i się na siebie wkurzam. W ten sposób nie da rady odpocząć. Zauważyłam właśnie, że nawet jak planuję dzień wolny, to ciągle tylko dokładam sobie - a, niedzielę mam całą wolną, to może tylko zrobię 1 stronę tłumaczenia i tylko jeszcze przygotuję 3 lekcje na kolejny dzień i może się czegoś pouczę i sprzątnę w szufladzie i maseczkę może... w efekcie albo jestem zmęczona, bo z tych kilku zadań robi się mnóstwo albo, jeśli wybieram zamiast tego spotkanie ze znajomymi, zakupy czy cokolwiek, to zamiast cieszyć się relaksem dołuję się, że znów nic nie zrobiłam Jestem chora psychicznie.

chyba musimy sie wybrac na zakupy razem to szybko sie zapomnisz i nim sie obejrzysz bedzie 20.00 ale po takim dniu to nawet nie bedziesz miec wyrzutow sumienia

[bura kocurka]

Napisane przez orenda

dodam tylko, że mnie w czasie studiów utrzymywali rodzice, za co jestem im bardzo wdzięczna i czego absolutnie się nie wstydzę ani nie ukrywam. Wiadomo - wolałabym być alfą i omegą co to studiuje 4 kierunki, jest samowystarczalna, a może i mieszkanie sama kupiła + np. w międzyczasie trójkę dzieci odchowała - niestety - cienias ze mnie

To tak jak i mnie - nie ściemniam, że jest inaczej, ale za to żałuję, że nie wybrałam studiów w innym mieście...myślę, że byłabym teraz bardziej samodzielna niż jestem A tak to nie dosyć, że mieszkam z rodzicami, to jeszcze dają mi z dobroci serca kieszonkowe...poza tą dawką pieniędzy nie ciągnę od nich na żadne ciuchy czy kosmetyki, bo po to mam to kieszonkowe i zarobione dorywczo pieniądze. Ze mnie też jest cienias - nawet większy

Ale cieszę się, że mam tą pomoc, bo uważam, że bardzo jest ciężko jej nie mieć...i nie wydaje mi się, żeby dało się na 100% studiować dziennie, pracować, prowadzić dom i wychowywać dziecko Przecież to oszaleć można...coś trzeba w tym momencie odpuszczać.
Bo z tymi wszystkimi studiami to jest tak, że jeśli chce się być stuprocentowym studentem z prawdziwego zdarzenia, czyli rzeczywiście uczyć się regularnie, chodzić na wszystkie zajęcia bez wyjątku to niestety to wymaga czasu i ciężko pozwolić sobie wtedy na pracę. Gdy odpuści się wykłady...to na większości kierunków da się dorobić dorywczo albo i na pół etatu. Jeśli odpuści się większość i poumawia jakoś z prowadzącymi...można i robić cały etat. Mój pierwszy kierunek studiów, z zasady ścisły, chociaż na uniwerku (wcale nie uważam, żeby było mi lżej z tego powodu...), wymagał chodzenia na laborki, bo praktycznie rzecz biorąc nie dało się ich odrobić (może czasem...przy szczególnych wypadkach). Nie dało się zdać bez chodzenia na te zajęcia - chora nie chora łaziłam i byłam ZAWSZE. Wykłady...nieobowiązkowe. Raz byłam, raz nie, ale starałam się chodzić.
To co widzę na drugim, nieścisłym kierunku, przechodzi moje pojęcia o studiowaniu. Ludzie potrafią nie pojawić się na wydziale 2 miesiące...i zaliczają to wszystko jakoś, ostatecznie przechodząc na kolejny rok Chyba nie jestem tak biegła w kombinactwie Koleżanka z grupy pracuje na pełen etat - nie ma szansy być na żadnym wykładzie Ćwiczenia próbuje ułożyć tak, żeby wszystkie mieć późnym popołudniem, ale nie zawsze to jest możliwe...daje radę, ale na wszystkie zaliczenia jest najbardziej obryta ze wszystkich, więc ją podziwiam

Ja nie dałabym rady, po prostu.

Lasubmersion - Twoja znajoma, uważam, że dowartościowuje się na innych osobach...więc nie warto na nią zwracać uwagi Tzn. jestem zdania, że to i tak nieźle radzić sobie z dzieckiem i jednocześnie studiować itd., ale po co do tego tworzyć historie na temat swojej domniemanej zaradności, skoro to jest wyssane z palca?
Ogólnie to już dawno stwierdziłam u części ludzi tendencje do mitomanii, której nigdy nie miałam (może jestem dziwna, ale moje koleżanki w wieku wczesnoszkolnym zapuszczały takie banialuki i z taką pewnością siebie o tym opowiadały...że aż się zastanawiam czy to może ze mną coś było nie tak Ale widać niektórym zostaje to w życiu dorosłym...)

Napisane przez lasubmersion

Ręce, cycki i wszystko inne mi już opadło...
Poinformowałam dwie córki mojego wuja(jeszcze ma 2 synów) o sytuacji jaka ma miejsce.
I wyobraźcie sobie, że moja własna matka zrobiła mi awanturę zarzucając mi, że ''wujo powie, że go zastraszam''(bo powiedziałam, że kontaktowaliśmy się z prawnikiem i będziemy dochodzić sądownie naszych praw, jeśli nie odda) i że w ogóle jestem głupia.

Moja matka zawsze była thcórzem.
Zawsze byla osobą, która biernie przyglądała się wszystkim rzeczom i nie podejmowala ruchu zanim ktokolwiek go nie podejmie.
I teraz mam ochotę jej podziękować za wsparcie bo poza rzucaniem k i h na lewo i prawo i zwymyślania wuja to nie robi NIC, żeby jakoś tą sytuację posunąć do przodu.
Poinformowałam córki tego człowieka, moją kuzynkę oraz moją ciocię bo uważam, że presja społeczna również może zrobić swoje.
Przestaję się odzywać do mojej matki i traktuję ją jak powietrze bo za dużo już krzywdy mi swoją osobą zrobiła.

Czuję się osamotniona w tej całej sytuacji bo mój ojciec chce czekać(jeszcze do czwartku...).
Moja matka nic nie robi w tej kwestii.
A czas działa na naszą niekorzyść.
Zaczynam nienawidzić tej schizofrenii mojego życia...

Według mnie dobrze zrobiłaś, że poinformowałaś o tym jego rodzinę (sama to zresztą proponowałam, bo też bym tak zrobiła). Do Patri: ja wiem, że wujek może i pieniędzy nie wytrzaśnie nagle, ale sorry - miał na to czas i nie jest to biedny człowiek. Ma firmę, ma dom, działkę, nie wiadomo co jeszcze. Jak się człowiek zadłuża, to niestety później musi za to zapłacić i czegoś się pozbyć, żeby forsę zdobyć. Przykro mi, ale rzadko zdarzają się sytuacje, w których zjada się ciasteczko i ma się je nadal. Nie znam gościa, ale też mi się nasuwa myśl, że liczy na umorzenie długu ze względu na więzy rodzinne I jakoś nieszczególnie go interesuje, że powoduje tym problemy finansowe swojej rodziny i oszczędności młodej osoby, która ciężko na nie pracowała Wkurzył mnie...

Co do Twojej matki, to ja u swojej długi czas obserwowałam syndrom: "Co ludzie powiedzą". Rodzina wydaje się tu szczególnie drażliwą kwestią. Ale wolałabym się nie otaczać kompletnym konformizmem, bo niestety mi się udzielił, przez co jako podstawę stawiam sobie opinię innych zamiast własną i tylko w zupełnie nieadekwatnych momentach ratuję swoje ego tupaniem i mówieniem: "Nie będziesz mi mówił co mam robić!" (---> bo sama sobie to mówię według widzimisię innych ludzi )

---------- Dopisano o 15:01 ---------- Poprzedni post napisano o 14:53 ----------

Napisane przez tigrinha

Zgoda, tylko u mnie problem jest z tym, że np. gram w tenisa - to powinien być odpoczynek - a myślami odpływam w to, co zaraz po tym tenisie powinnam zrobić, albo co w momencie grania powinnam robić ważniejszego, albo że mam w planach nauczyć się dobrze grać, a coś mi ciągle nie idzie i się na siebie wkurzam. W ten sposób nie da rady odpocząć. Zauważyłam właśnie, że nawet jak planuję dzień wolny, to ciągle tylko dokładam sobie - a, niedzielę mam całą wolną, to może tylko zrobię 1 stronę tłumaczenia i tylko jeszcze przygotuję 3 lekcje na kolejny dzień i może się czegoś pouczę i sprzątnę w szufladzie i maseczkę może... w efekcie albo jestem zmęczona, bo z tych kilku zadań robi się mnóstwo albo, jeśli wybieram zamiast tego spotkanie ze znajomymi, zakupy czy cokolwiek, to zamiast cieszyć się relaksem dołuję się, że znów nic nie zrobiłam Jestem chora psychicznie.

I dokładnie, dokładnie tak mam... U mnie to są zwykle wyrzuty sumienia, że nie zrobiłam tego czy tamtego, co powinnam już mieć zrobione. Dlatego myślałam, że zrobienie wszystkiego od razu powinno mi pomóc uporać się z takimi wyrzutami - nie mogłabym sobie powiedzieć: "nie załatwiłaś tej sprawy...wstydź się!" Bo kwestia już by była rozwiązana.

Ale szczerze? To też wątpię, żeby to cokolwiek naprawiło...bo na pewno znalazłabym inny powód do biczowania psychicznego w miejscy odpoczynku. Jak robię coś co ma mnie relaksować, to myślę tylko o tym co mam zrobić. Nie potrafię wyłączyć się psychicznie...

List codziennych nie robię, chyba że muszę o wielu rzeczach pamiętać, to tak tylko w celu przypomnienia piszę. Ja po prostu nie wypełniłam nigdy do końca żadnej listy dziennej! A to dopiero powód do samobiczowania

[Patri]

Nie wczytywałam się wcześniej w posty Lasub i nie miałam skąd wywnioskować, że to nie jakiś biedny człowiek... Swoją miarą widocznie zmierzyłam

Tu do poczytania - podsumowanie Tygodnia Próbowania Czegoś Nowego:
http://matbaza.blogspot.com/2012/06/...e-na-nowe.html
Dla mnie ten tydzień okazał się Bomba!!!

Tygrys, jeśli z kasą dam radę, to chętnie.
Będę się zgłaszać, gdy będę miała już co wydawać.

No w ogóle jestem za spotkaniami z Wami, bo Szalone i Fajne Baby Jesteście!

Kocurko - tu trochę ode mnie o Ego, bo rozważałam to ostatnio :
http://matbaza.blogspot.com/2012/06/...os-nowego.html
- i o medytacji w linku powyżej. Znam to : co powiedzą ludzie i uważanie za ważniejsza opinią innych niż swoją. Dopiero od ostatniej sesji z terapeutką patrzę na siebie jak na człowieka - mającego prawo do opinii, lubiącego coś, czego może nie lubi większość i pozwoleniem sobie na nielubienie tego co lubi większość.
Wróciłam do swojej muzyki, poczułam wreszcie co lubię, co mi się podoba, na co mam ochotę.
Dużo ćwiczeń przede mną żeby trwać w takiej wierności sobie i pewnie zdarzy się jeszcze, że zadziałam po staremu, ale jak ktoś mądrze powiedział: świadomość, to pół sukcesu.

---------- Dopisano o 17:35 ---------- Poprzedni post napisano o 16:38 ----------

Napisane przez tigrinha

Zgoda, tylko u mnie problem jest z tym, że np. gram w tenisa - to powinien być odpoczynek - a myślami odpływam w to, co zaraz po tym tenisie powinnam zrobić, albo co w momencie grania powinnam robić ważniejszego, albo że mam w planach nauczyć się dobrze grać, a coś mi ciągle nie idzie i się na siebie wkurzam. W ten sposób nie da rady odpocząć. Zauważyłam właśnie, że nawet jak planuję dzień wolny, to ciągle tylko dokładam sobie - a, niedzielę mam całą wolną, to może tylko zrobię 1 stronę tłumaczenia i tylko jeszcze przygotuję 3 lekcje na kolejny dzień i może się czegoś pouczę i sprzątnę w szufladzie i maseczkę może... w efekcie albo jestem zmęczona, bo z tych kilku zadań robi się mnóstwo albo, jeśli wybieram zamiast tego spotkanie ze znajomymi, zakupy czy cokolwiek, to zamiast cieszyć się relaksem dołuję się, że znów nic nie zrobiłam Jestem chora psychicznie.

Ciężki post Tygrysie.
Nie cieszysz się po prostu tym co robisz.
Bo kiedy się cieszysz, to jakoś naturalnie wypoczywasz.
Taki jakiś bliski mi jest ten stan, o którym piszesz, choć ostatnio doświadczam ekscytacji nawet na myśl o starych rzeczach, których nie umiem! Np. gra w szachy! Taką frajdę mi sprawił TŻ, że ze mną zagrał!
A wczorajszy taniec?
Nie wychodziło mi tak jak jej ale i tak było ekstra - jest do czego dążyć!
Mam nadzieję, że wyleczysz się ze złości na siebie i nauczysz się dawać sobie to co lubisz, w tym dawać sobie odpoczynek.
Buziaki!

[arszenik_z_cukrem]

Nieśmiało Was witam... i proszę o przygarnięcie mnie pod swoje skrzydła

Po ostatnich wydarzeniach w moim życiu postanowiłam: Muszę w końcu wziąć się za pysk!(przepraszam za słowa) i zacząć żyć swoim życiem. Słowem wstępu: Mam 23 lata, jeden nieudany związek za sobą i drugi w stanie rozkładu... Studia, które z trudem kończę, chociaż dostanie się na nie było moim marzeniem, wszystko co tracę jest tylko i wyłącznie moją winą. Nie potrafię obudzić się z jakiegoś chorego letargu i zacząć świadomie podejmować decyzje, wszystko odkładam na potem, a kiedy już coś postanowię, potrafię zrezygnować w połowie drogi już nawet bez żalu, po prostu usprawiedliwiam się sama przed sobą ze swojego sieroctwa... Wszystkie moje przyjaciółki wyjechały w poszukiwaniu własnego szczęścia i prą przez życie śmiało, a ja mogłabym stanowić ilustrację do encyklopedycznej definicji nieudacznika.

Jedno jest pewne - dłużej tak nie mogę funkcjonować, bo po prostu się stoczę, mówiąc obrazowo, zacznę się cofać i zostanę w życiu z niczym Dużą przeszkodą jest mój bardzo emocjonalny charakter, potrafię niesamowicie wszystko przeżywać i mam wielkie tendencje do czarnowidztwa, po prostu boję się zmian i podejmowania decyzji.

Owszem, bywają momenty, kiedy potrafię spiąć się i doprowadzić sprawy do końca - jest to jednak okupione wielkim stresem. Miałam okres, kiedy wszelkie zobowiązania zapisywałam w kalendarzu, jednak wiadomo, po pewnym czasie kalendarz lądował w najciemniejszym zakamarku, a w życiu znowu pojawiał się bałagan.

Tak już dłużej nie może po prostu być... Proszę Was bardzo o wsparcie i motywację - nawet za cenę takiego słownego "trzaśnięcia w pysk", nie mogę po prostu już dłużej znieść samej siebie za to, jak pozwalam, aby życie przeciekało mi przez palce

[change]

Napisane przez tigrinha

Po pierwsze, cześć

Po drugie, wypiłam małe co nieco, więc wybaczcie mi ewentualną nieskładność poniższych wywodów moich.

Po trzecie, Lasub, strasznie mi przykro z tą sytuacją z mieszkaniem Jeśli możesz (ja jestem modelową dupą wołową, więc pewnie bym nie umiała) to ciśnij tego wuja ile wlezie, nie przejmuj się postawą rodziców, pewnie jeśli Ci się uda wyciągnąć od wujka tą kasę , to będą Cię wychwalali pod niebiosa. Skontaktuj się z prawnikiem i walcz do końca, jeśli czujesz że mogłabyś dać radę. Ten wujek najwyraźniej ma w tylnej części ciała Twoje osobiste szczęście i komfort, więc dlaczego masz się jego komfortem przejmować? Powinnaś troszczyć się przede wszystkim o siebie, a nie o jakiegoś tam wujka, którego stać jedynie na powiedzenie "przykro mi". Właściwie to teraz poczułam straszną wściekłość, przypomniałam sobie jak pisałaś o użeraniu się z uczniami - sama wiem jak to jest byś tak trochę "na łasce" - zadzwonią - nie zadzwonią - będzie kasa - skończy się kasa? - to ciułanie pieniędzy z korków - k...... mać i ten cały wysiłek z przygotowaniem lekcji, jeżdżeniem, rozmowami z rodzicami itd. miałby pójść na marne tylko dlatego, żeby wujek nie czuł się zastraszony?!!! Jeśli tylko będzie jakaś opcja (jeśli prawnik Ci coś doradzi) żeby go nastraszyć rozprawą w sądzie czy czymkolwiek, to nie powinnaś się przed tym cofać. Dlaczego masz cierpieć i tracić na jego błędach? Wkurza mnie okropnie ta sytuacja, bo śledzę Twoje wpisy, widzę jak mega ciężko pracujesz i Tobie chyba najbardziej z nas należałoby się spełnienie planów! A niestety Twój przypadek potwierdza mi smutną regułę, że sukcesy osiąga się dzięki plecom i fartowi, a nie uczciwej i męczącej pracy Strasznie żałuję, że nie umiem doradzić Ci niczego konkretnego
!

WYJĘŁAŚ mi to z ust :< To strasznie demotywujące, że osoba, która tak charuje ciężko na swoje szczęście tyle wyrzeczeń ma rzucane takie kłody po nogami

[Patri]

Napisane przez arszenik_z_cukrem

Nieśmiało Was witam... i proszę o przygarnięcie mnie pod swoje skrzydła

Po ostatnich wydarzeniach w moim życiu postanowiłam: Muszę w końcu wziąć się za pysk!(przepraszam za słowa) i zacząć żyć swoim życiem. Słowem wstępu: Mam 23 lata, jeden nieudany związek za sobą i drugi w stanie rozkładu... Studia, które z trudem kończę, chociaż dostanie się na nie było moim marzeniem, wszystko co tracę jest tylko i wyłącznie moją winą. Nie potrafię obudzić się z jakiegoś chorego letargu i zacząć świadomie podejmować decyzje, wszystko odkładam na potem, a kiedy już coś postanowię, potrafię zrezygnować w połowie drogi już nawet bez żalu, po prostu usprawiedliwiam się sama przed sobą ze swojego sieroctwa... Wszystkie moje przyjaciółki wyjechały w poszukiwaniu własnego szczęścia i prą przez życie śmiało, a ja mogłabym stanowić ilustrację do encyklopedycznej definicji nieudacznika.

Jedno jest pewne - dłużej tak nie mogę funkcjonować, bo po prostu się stoczę, mówiąc obrazowo, zacznę się cofać i zostanę w życiu z niczym Dużą przeszkodą jest mój bardzo emocjonalny charakter, potrafię niesamowicie wszystko przeżywać i mam wielkie tendencje do czarnowidztwa, po prostu boję się zmian i podejmowania decyzji.

Owszem, bywają momenty, kiedy potrafię spiąć się i doprowadzić sprawy do końca - jest to jednak okupione wielkim stresem. Miałam okres, kiedy wszelkie zobowiązania zapisywałam w kalendarzu, jednak wiadomo, po pewnym czasie kalendarz lądował w najciemniejszym zakamarku, a w życiu znowu pojawiał się bałagan.

Tak już dłużej nie może po prostu być... Proszę Was bardzo o wsparcie i motywację - nawet za cenę takiego słownego "trzaśnięcia w pysk", nie mogę po prostu już dłużej znieść samej siebie za to, jak pozwalam, aby życie przeciekało mi przez palce

Bierz stąd ile wlezie!
witaj

[paula-zla]

Napisane przez paula-zla

Też nie mogę wyrobić nawyku wczesnego wstawania. Był okres, że wstawałam na 5 do pracy, wracałam po 13. To był piękny czas, reszta dnia dla siebie, choć chodziłam zahukana. A teraz bywa tak, że o 13 kręcę się w piżamie.

Mój plan na bieżący tydzień:

PRIO:
- projekt na BM
- projekt na SO
- prezentacja i dopięcie wszystkiego na ostatni guzik na PM - zaliczone
- projekt na CD

PRIO 2:
- napisać maila do prowadzącej (osobiście nie mogę się pojawić na konsultacjach, damn)
- szukać korepetytora z angielskiego (na serio)
- zorientować się w tematyce kursów
- psycholog

A poza tym:
- fryzjer
- iść do krawcowej z koszulą i marynarką (środa)
- kupić film do aparatu
- wystawić rzeczy na allegro
- zamówić BP

Chyba tyle. Czas start.

Cytuję mojego posta sprzed tygodnia. W szkole wszystko zaliczone, oprócz egzaminu z języka. Muszę jeszcze zdobyć kilka wpisów. Ale przynajmniej, mam z głowy dużą część. Niestety, poza ogarnięciem semestru letniego, niewiele udało mnie się zrobić... Napisałam maila w sprawie wolontariatu w jednej z galerii sztuki, ale nie doczekałam się odpowiedzi.

[martina@]

Napisane przez arszenik_z_cukrem

Nieśmiało Was witam... i proszę o przygarnięcie mnie pod swoje skrzydła

witaj



lasubmersion - swietny blog!

[antonina_bielska]

Mam potworną migrenę, nie chcę mieszkać wątków, ale kciukam motywacyjnie i za wszystkie potrzebujące.

2 dni byłam z tż (ja u niego i on u mnie), karnie pozszywałam nuty na koncerty dyplomowe, posprzątałam w komórce i kalendarzu (zostaje mail i komputer ). Mecze mnie zdecydowanie rozleniwiają, heh. Jutro idę pisać egz. certyfikacyjny z j.ang. poziom B2, jupi i lepiej, żebym nie miała 3. rzeczy na wrzesień.

Napiszę tylko, odnosząc się do studiów i pracy, a utrzymania przez rodziców:

chcąc mieszkać od jesieni z tż (jeśli się obroni, zacznie uczyć u przyjaciół w szkole za oszałamiające jak na ck pieniądze), podjęłam niedawno pracę na 1/2 etatu, odkładając na ten cel właśnie + na bieżące rzeczy. Mój kierunek wymaga chodzenia regularnego na zajęcia i więcej nie dam rady. Ale pracowanie na scenie i wokół organizacji i realizacji imprez masowych od 2006 roku też mnie wiele nauczyło i choć rodzice, bez wyrzutów mnie utrzymują, to nie jest to dla mnie powód do wstydu (co pożyczam od nich, to oddaję, mam na tym punkcie świra).

[arszenik_z_cukrem]

martina@, Patri

Poczyniłam pierwsze postępy i posprzątałam stare notatki! Mam nadzieję, że nie będzie to tylko jednorazowy impuls jak zawsze, jutro mam w planach zacząć naukę do piątkowego egzaminu i małą rozpiskę życiowych priorytetów i naklejenie jej w widocznym miejscu ( w akcie desperacji wytatuuje je na czole)

[fairytale]

To ja na szybko, zanim pójdę spać wklejam linka do ciekawego wywiadu, który wpadł mi dzisiaj w ręce:
http://www.wysokieobcasy.pl/wysokie-...ziennosci.html
Od razu pomyslałam, że osobowość narcystyczna, to np. ta znajoma, o której opowiadała lasub. No i o cieszeniu się chwila, o czym pisała Tygrysica też jest. Fajny artykuł!

[czerwieclipiec]

Napisane przez antonina_bielska

Mnie blogi też nie, u mnie się faza od lomo zaczęła, ale myślę o lustrzance analogowej jakiejś, tylko $ brak i czasu a dużo za wywołanie płacisz?

Samo wywołanie? 5zł. A jeśli chodzi Ci o wszystko, z odbitkami, to trochę skomplikowane. Mam swój ulubiony zakład foto (od zawsze robili genialne zdjęcia do dokumentów, ale zależy na kogo się trafi: panią, pana, czy nową dziewczynę - ostatnio ona robiła mi zdjęcie do paszportu i wyszło średnie, ale z drugiej strony nie widziałam nigdy dobrej fotki paszportowej ). I w tym zakładzie można też oddać negatyw do wywołania, kupić filmy itd. Tak więc z analogami biegam do nich w ramach wspierania małych rodzinnych firm. A że jednak mimo wszystko chcę trochę oszczędzić, zwykle najpierw daję kliszę do wywołania, oglądam ją na spokojnie w domu, a następnego dnia dopiero zamawiam odbitki tylko z udanych klatek (bardzo eksperymentuję i jakaś 1/4 okazuje się nieudana albo powtórzona). Najlepsze zdjęcia - 1 albo 2 z całego filmu -zamawiam w dużych formatach. A czasem biorę odbitki dla znajomych na pamiątkę. Więc za każdym razem wychodzi mi inna cena za całą usługę.

Jak mam cyfrowe zdjęcia do wywołania, idę do fotojokera.

Napisane przez tigrinha

czy umiecie odpoczywać? Ja, okazuje się, nie umiem. Owszem umiem siedzieć i nic nie robić, albo robić mega niepotrzebne głupoty, ale odpoczywać nie potrafię. Nie umiem pójść na spacer, poleżeć na słońcu, wziąć kąpieli i jednocześnie nie czytać czegoś co mam na jakiejś liście albo nie słuchać podcastów (bo przecież muszę doskonalić języki) albo nie planować co powinnam zrobić następnego dnia. Planuję odpoczynek i jednocześnie chcę coś w tym czasie użytecznego zrobić. A jak jednak tego nie zrobię to d..a z odpoczynku, bo przecież to nie odpoczynek był ważny, tylko praca którą miałam wykonać odpoczywając. Pojechałam nad to morze z myślą, że nic nie będę musiała, że do nikogo nie będę się musiała dopasowywać, że będzie luz blues i Chałupy welcome to. Ale - pojechałam z całą masą planów - np. udanie się na wschód słońca na plażę. Codziennie budziłam się po kilka razy w nocy, bo przecież nie mogłam zaspać. Pierwszego dnia zaspałam i pierwsze moje uczucie to było poczucie winy - miałam wstać rano, a tu d.up.a, znowu nawaliłam. Drugiego dnia obudził mnie alarm w telefonie, ale byłam nieprzytomna i strasznie mi się nie chciało wstawać. Nie wstałam, ale za to co pól godziny budziła mnie myśl - a może jednak? Może zdążę? Może powinnam? O Jezu, jaka jestem beznadziejna, przyjechałam na mini wakacje i nawet nie umiem o 4 rano wstać z łóżka. Masakra jakaś. I tak było ze wszystkim. Poczucie winy, że wracam do pokoju, jak miałam ochotę się przespać w dzień, bo przecież w tym czasie powinnam a) być nad morzem. b) iść na basen/konie/kite-surfing/whatever c) przeczytać przywiezioną książkę. Poczucie winy, że nie mam ze sobą nic o fotografii makro i zdjęcia mogą mi nie wyjść. Poczucie winy, że nie znalazłam pokoju bliżej plaży. Poczucie winy, że nie doszłam plażą do wyznaczonego punktu. Non stop pretensje do siebie. WTF? Zmierzam do tego, że może te wszystkie nasze TO DO listy, trzydzieści dni do czeńdża, listy sto, diety itd. bardziej nas hamują niż rozwijają, bo powodują poczucie winy właśnie? Przypuszczam, że aby spełnić wszystkie moje założenia z listy sto, musiałabym nie zajmować się niczym innym przez najbliższe 30 lat i nie miałabym kiedy się nawet cieszyć z osiągania kolejnych sukcesów, bo od razu po spełnieniu jednego musiałabym biec do kolejnego. Chyba powinnam wprowadzić trochę minimalizmu do mojej listy sto.

Myślałam nad tym i myślałam... Umiem. Ale tylko poza domem, rodziną, mieszkaniem TŻ. Dopiero jak wyjadę, choćby na krótko, potrafię przełączyć się na czystą radość życia. Ciekawe jest to, że bez TŻ jestem o wiele bardziej spontaniczna - on traktuje nasze wypady dość wyczynowo (a to bardzo podobne do zadaniowego): ileś kilometrów, gór itd. Sama umiem zmieniać plany z minuty na minutę, tylko dlatego, że gdzieś jest pięknie, jest z kim przegadać noc, chcę dłużej pospać, albo złapany na stopa kierowca jedzie dużo dalej niż najpierw chciałam dotrzeć.

[Patri]

No to witamy w Tygodniu Perfekcyjnego Stylu Życia.
Polecam na początek ćwiczonko, pomoże trochę spojrzeć szerzej na życie.
http://matbaza.blogspot.com/2012/06/...ylu-zycia.html

---------- Dopisano o 00:31 ---------- Poprzedni post napisano o 00:06 ----------

Napisane przez tigrinha

Jak zbierze się więcej nieumiejących odpoczywać, to może zrobimy burzę mózgów i opracujemy metody na pozbycie się tej dolegliwości

Hahaha załóżcie nowy wątek hahahhaha

[Dilayla]

Witajcie
moj tydzien juz zaczoł sie dupnie spalam 5 godz!!!!!moje dzieciatko nigdy nie pozwoli matce pospac...marzęaby choc jeden dzien pospac do 9 a dzis obudził mnie o 5:30 a ja położyłam się po polnocy grubo bo zaczytałam się w stronach o buddyzmie ,medytacji itp
zamiast jesc sniadanie to pije kawe booczy mi ise zamykaja

patri bede probowac cwiczenia w wolnej chwili(czyli nie wiem kiedy)
czerwiec...ja mam analogowa minolte..kiedys robiłam fotki ale tylko na kliszy 400 zakupionej w rosmanie i tam tez wywoływałamładne fotki,i dobre promocje...nawet plakat tam zamawiałamtak mi przypomniałaś o tym i juz mnie kusi co by zrobic sobie zdjęcia ta minolta...ja najbardziej jednaklubie zdjecia czarno białe icyfrówka szybciej cos jestem w stanie pstryknac...pozatym mam chyba ze 3 znajomych ktorzy maja dobre aparaty i robia zdjecia wiec ja juz nie mam cisnienia

[Aper]

Witam! pierwszy dzień - zaczyna się średnio perfekcyjne, ale co tam chyba potrzebuję "rozbiegu". Diagramu czasowego, też jeszcze nie zrobiłam. Połknęłam artykuł od fairy - polecam! mam o czym myśleć i dziś planuję walczyć o dobre emocje (zwłaszcza w pracy).
Ja ten program "30 days" traktuję tylko jako dodatek, póki co, pomoc do ogólnego ruszenia "dupska" i życia.

Do lasubmersion - jak przykro dowiedzieć się o takich kłopotach
Ja doradzam daleko posuniętą ostrożność - nie spotykaj się z nim sama, jeśli będziesz rozmawiać przez telefon to nagrywaj (jeśli możesz). Już robi Wam potężne świństwo (które było "nie do pomyślenia"), więc nie wiadomo co wymyśli później - może za chwilę poleci na policję, że mu grozisz?(niemożliwe? przesadzam? a to co się dzieje teraz?! już gość przekroczył granicę).
Myślę, że działasz bardzo rozsądnie - dobrze, że rozpuszczasz info po rodzinie i wybierasz się do prawnika/sądu. Myślcie intensywnie nad planem awaryjnym, pozbieraniem pieniędzy gdzie indziej, bo machina sądowa mieli powoli. trzymaj się