Dziwnie pojmuję atrakcyjność facetów?

[missberry]

Witajcie, czytam Wizaż od kilku miesięcy i postanowiłam sama trochę się udzielić, albo raczej poprosić o pomoc w ocenie tego, co mi w duszy gra. Bo czasem mam z tym problem. Chciałabym, żebyście podeszły do tego raczej wyrozumiale i potraktowały to raczej jako rozważania osoby, która trochę się gubi momentami. No chyba że przyda mi się kubeł zimnej wody na głowę.
Na początek trochę o mnie, tak wprowadzająco. Mam 22 lata i byłam już w dwóch z mojej perspektywy poważnych związkach. Jako poważne, mam na myśli to, że byłam mocno zakochana i nie wyobrażałam sobie siebie u boku innej osoby. Pierwszy związek zaczęłam pod koniec gimnazjum, czyli patrząc z perspektywy czasu dość wcześnie. Było raczej stereotypowo, romantycznie, pierwsza szalona miłość, bardzo się zaangażowałam, on po dwóch latach stwierdził, że to nie to, miałam złamane serce. Po około roku zaczęłam być z nowym chłopakiem i ten związek trwał ponad dwa lata. Patrzyłam na tę miłość poważniej, niż na pierwszą, bo też byłam już starsza, rozważałam plany na przyszłość itp. Skończyło się dość podobnie. Teraz jestem w trzecim związku, wydaje mi się on być najbardziej odpowiedni pod względem dopasowania psychicznego, dużo wspólnych zainteresowań, lubimy spędzać czas w ten sam sposób i rozumiemy się bez słów. Tutaj pojawia się jednak ale, element mojego zagubienia, który może wydać się śmieszny albo niedorzeczny.
Pierwszy chłopak był pierwszą miłością i patrzyłam na niego przez bardzo różowe okulary. Kiedy się rozstaliśmy i minął mi ten różowy szał, spostrzegłam, że tak naprawdę nie podobał mi się on tak bardzo fizycznie. Pociągał mnie na tyle, na ile można pociągać kogoś kilkunastoletniego, kto dopiero zaczyna przygodę z seksem i całowaniem. Drugi chłopak podobał mi się niesamowicie. Nie mówię tylko o pociągu fizycznym, ale ogólnie, z wyglądu. Nie był obiektywnie mówiąc bardzo przystojny. Niewysoki, szczupły, cera nienajlepsza, ale miał coś takiego w sobie, że wydawał mi się być moim ideałem. Teraz jestem już rok po rozstaniu i nadal uważam go za przystojnego, nawet bardzo mimo że nic do niego już kompletnie nie czuję.
Mój obecny chłopak jest najbardziej atrakcyjny z nich wszystkich, mówiąc obiektywnie. Wysoki, fajnie zbudowany, ładne męskie rysy, podoba się dziewczynom. Mnie też się podoba i pociąga mnie fizycznie, ale nie zachwycam się nim tak, jak tamtym poprzednim. Jest tak, jakbym trochę nie zauważała, że jest on tak bardzo atrakcyjny fizycznie i większość uwagi skupiam na tym, jak dobrze nam się spędza czas. Ale w momencie, kiedy uprawiamy seks albo się całujemy, odczuwam silne podniecenie, wszystko jest w porządku.
No i tutaj wychodzi to moje zagubienie. W połowie lipca byliśmy z moim obecnym chłopakiem na domówce i tam poznaliśmy parę nowych osób. Wśród nich był również pewien chłopak, dość niepozorny z wyglądu, właśnie niski, szczupły, drobny, o dość nijakiej twarzy. W typie urody mojego drugiego chłopaka, ale zdecydowanie mniej przystojny. Ale jak rozmawiał, śmiał się, miał w sobie coś takiego, że nie mogłam przestać się na niego patrzeć. To brzmi głupio, ale od czasów tego mojego drugiego byłego nie zastanawiałam się nad nikim w ten sposób, że ma pełne humoru spojrzenie, lekki rumieniec na policzkach, przyciągający uśmiech. Z tym chłopakiem gadam sporadycznie, czasem sobie wyślemy jakiś zabawny obrazek, kiedy się spotykamy, to w gronie innych osób, zresztą ja nawet nie myślę rozwijać z nim znajomości. Nie myślę też o nim na co dzień, mam chłopaka z którym się super czuję, ale przedwczoraj widziałam go na mieście i zaczęłam się trochę zastanawiać, jak to działa, że z pozoru niepozorny ktoś może być w jakiś sposób tak atrakcyjny. Nie pociąga mnie jego styl życia, zainteresowania i myślę, że nie zrozumiałabym się z nim nawet w połowie tak dobrze, jak z moim chłopakiem. Ale jest w nim coś bardzo atrakcyjnego. Zastanawiam się, czy to możliwe, że skoro jest podobny do mojego byłego, to były był nieświadomie moim ideałem męskiej urody? I czy to znaczy, że nie podoba mi się mój chłopak? A co, jeżeli to jakaś podświadoma wskazówka, że gdyby nam nie wyszło, ja po rozstaniu myślałabym o nim tak samo, jak o moim pierwszym byłym, jak o kimś mało atrakcyjnym fizycznie? Nie chcę wyjść na próżną, ale proszę o jakieś wskazówki, bo mam lekki mętlik w głowie.

[Mija62]

Nikt Ci nie powie magicznej reguły - jak to działa, jakby to była jakaś prawda absolutna. Nie znamy Cię, jaką jestes osobą. Na podstawie tego co napisałaś, to może podświadomie boisz się, że ten 3 chłopak zerwie z Tobą, jak jego poprzednicy?

W sumie u mnie było podobnie, też jestem w związku z moim trzecim partnerem, a ten drugi najbardziej zapadł mi w pamięci. Miał to coś. Choć był najmniej obiektywnie atrakcyjny. Nawet moje koleżanki się dziwił, co w nim widzę, to mnie to nie interesowało, bo dla mnie był idealny. I choć pierwszy był najbardziej Obiektywnie atrakcyjny( wysoki, przystojny) to mnie najmniej mnie interesuje.

Dla tego wydaje mi się, że to 'coś' jest mega istotne, to jest taki ideał dla nas, a nie ogólne wpisujący się ktoś w aktualne trendy.

[Mijanou]

Atrakcyjnosc to dziwna sprawa i naprawdę bardzo indywidualna. Trudno więc mówić tu o odstępstwach od normy, bo tu nie ma żadnej normy.

Mój TŻ chyba nie spodbałby się większości społeczeństwa w ogóle ale mnie fascynuje (nawet jego długie kłaki i długa broda plus styl ubierania) i naprawdę pociąga. Chyba mój pierwszy facet (typ Prince Charming) aż takiego na mnie wrażenia nie robił.

[Vanir410]

Nie rozumiem Cię. Przecież atrakcyjność jest bardzo szerokim pojęciem, dość skrajnym.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Są gusta i guściki jak to mówią, ale myślę, że przez młody wiek, mylnie interpretujesz sytuacje. Można czuć przyciąganie do innej osoby, ale to nie musi być wcale pociąg seksualny. Przypomniały mi się teraz historie rodzeństw, którzy o tym nie wiedząc odnajdują się po latach i z tego powodu wchodzą w związki bo nie czają co ich do siebie tak ciągnie

[Minna]

Nie ma w tym nic dziwnego. Przecież atrakcyjność fizyczna sama w sobie często nie wystarcza. Nie ma tutaj żadnej żelaznej reguły, która podpasuje każdemu. Na atrakcyjność składa się masa czynników, intelekt, głos, uśmiech, spojrzenie, sposób bycia, gestykulacja i szereg indywidualnych upodobań, które dla każdego są inne.
Nikt nie wie dlaczego własnie z tą a nie inną osobą łączy go chemia i przyciąganie większe niż z kimkolwiek innym.

Nie pojmujesz niczego dziwnie, tylko na swój sposób i jest to jak najbardziej normalne.

[TakaSamaInna]

Może być tak, że taki jest po prostu Twój typ. Nie jakiś "narzucony z góry" typowy wysoki przystojniak, ale coś co Ciebie najbardziej pociąga. Może być też tak, że chłopak podoba Ci się z sentymentu do drugiego chłopaka.

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Moim zdaniem to sentyment do drugiego chłopaka.
Mnie moje milosci za każdym razem wydawały się idealami, chociaż takie nie były, i dalej uważam ich za przystojnych, może właśnie z wyjątkiem tej pierwszej - myślę, że dzisiaj już by mi sie ten chłopak nie spodobal. Może dlatego, że byłam wtedy naprawdę młoda i od tamtego czasu gust mi jednak za bardzo ewoluował. A czasem też mam tak, że patrzę na niby obiektywnie przystojnego faceta, ale nie ciągnie mnie do niego.
Może zadaj sobie pytanie, czy naprawdę jesteś zakochana w swoim obecnym chłopaku, bo z twojej wiadomości raczej to nie wynika.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Aqua_Wro]

Kazda z nas ma swoje gusta i nie ma nic dziwnego w tym, ze jedna woli bardziej delikatnych a inna przypadkowanych i ociekajacych testosteronem. Tak jest i tyle.