Czy osoby z ciężką niepełnosprawnością fizyczną powinny mieć dzieci?

[archimonde]

Wpadłam na Youtube na kanał prowadzony przez parę - niepełnosprawnego fizycznie mężczyznę i nie-niepełnosprawną żonę.
On ma paraliż czterokończynowy będący wynikiem wypadku i wymaga pomocy we wszystkich codziennych czynnościach. Żona jest jego opiekunką (zostali parą przed wypadkiem, wzięli ślub po).

Niedawno wrzucili filmik w którym pokazali swoją kilkumiesięczną córkę. Większość komentarzy jest pełna zachwytu. Ja jestem zgoła innego zdania i uważam, że to bardzo nieodpowiedzialne.

Po pierwsze - całodobowa opieka nad niepełnosprawnym dorosłym to ogromne obciążenie psychiczne. A teraz dodajmy do tego (praktycznie) samodzielną opiekę nad małym dzieckiem. Czy psychika tej kobiety wytrzyma takie życie przez kilkadziesiąt lat? A co jeśli to JEJ coś się stanie - kto wtedy zajmie się dzieckiem? Nie mówię tu od razu o wypadku, ale wystarczy durna grypa z wysoką gorączką. Poleganie tylko na tym, że ktoś z rodziny akurat będzie miał możliwość przyjechać, jest ryzykowne.

Jak tylko córka podrośnie, to (prawdopodobnie) matka będzie oczekiwać pomocy przy zajmowaniu się ojcem. Dorosła kobieta decyduje się na takie życie - ok, jej sprawa. Ale czy obciążanie czymś takim dziecka jest w porządku? Wyhodują w ten sposób pacjentkę dla psychoterapeutów (patrz: parentyfikacja). Córka, zamiast być dzieckiem, będzie podporządkowywać życie pod niepełnosprawnego ojca i patrzeć, jak męczy się jej matka. I też powiedzmy sobie szczerze - taka córka, w praktyce, będzie dorastać tak jakby bez ojca.

Broń boże nie odmawiam niepełnosprawnym prawa do szczęścia i do miłości. Ale do rodzicielstwa trzeba podchodzić z rozsądkiem i sprowadzanie na świat dziecka, któremu nie jest się w stanie zapewnić dobrych warunków, to skrajny egoizm.

A może właśnie o to chodzi - żeby matka miała osobę do pomocy, a ojciec kogoś, kto się nim zajmie, jak już żona i rodzice nie będą mieli sił....?

Co sądzicie o tego typu przypadkach?

[hatka]

Sądzę, że to bardzo delikatny temat. Można długo dyskutować na temat tego, kto powinien mieć dzieci, a kto nie, ale ludzie to organizmy, których jednym z głównych popędów jest rozmnażanie. I trudno ich od tego powstrzymać nawet najbardziej racjonalnymi argumentami. To instynkt. Nikomu nie można tego zabronić, to jest indywidualna decyzja - a ewentualne próby ingerowania w tę sferę kojarzą się bardzo źle. Tak, zresztą kto miałby decydować za takie osoby, czy mogą mieć dzieci, czy nie?


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez archimonde

Wpadłam na Youtube na kanał prowadzony przez parę - niepełnosprawnego fizycznie mężczyznę i nie-niepełnosprawną żonę.
On ma paraliż czterokończynowy będący wynikiem wypadku i wymaga pomocy we wszystkich codziennych czynnościach. Żona jest jego opiekunką (zostali parą przed wypadkiem, wzięli ślub po).

Niedawno wrzucili filmik w którym pokazali swoją kilkumiesięczną córkę. Większość komentarzy jest pełna zachwytu. Ja jestem zgoła innego zdania i uważam, że to bardzo nieodpowiedzialne.

Po pierwsze - całodobowa opieka nad niepełnosprawnym dorosłym to ogromne obciążenie psychiczne. A teraz dodajmy do tego (praktycznie) samodzielną opiekę nad małym dzieckiem. Czy psychika tej kobiety wytrzyma takie życie przez kilkadziesiąt lat? A co jeśli to JEJ coś się stanie - kto wtedy zajmie się dzieckiem? Nie mówię tu od razu o wypadku, ale wystarczy durna grypa z wysoką gorączką. Poleganie tylko na tym, że ktoś z rodziny akurat będzie miał możliwość przyjechać, jest ryzykowne.

Jak tylko córka podrośnie, to (prawdopodobnie) matka będzie oczekiwać pomocy przy zajmowaniu się ojcem. Dorosła kobieta decyduje się na takie życie - ok, jej sprawa. Ale czy obciążanie czymś takim dziecka jest w porządku? Wyhodują w ten sposób pacjentkę dla psychoterapeutów (patrz: parentyfikacja). Córka, zamiast być dzieckiem, będzie podporządkowywać życie pod niepełnosprawnego ojca i patrzeć, jak męczy się jej matka. I też powiedzmy sobie szczerze - taka córka, w praktyce, będzie dorastać tak jakby bez ojca.

Broń boże nie odmawiam niepełnosprawnym prawa do szczęścia i do miłości. Ale do rodzicielstwa trzeba podchodzić z rozsądkiem i sprowadzanie na świat dziecka, któremu nie jest się w stanie zapewnić dobrych warunków, to skrajny egoizm.

A może właśnie o to chodzi - żeby matka miała osobę do pomocy, a ojciec kogoś, kto się nim zajmie, jak już żona i rodzice nie będą mieli sił....?

Co sądzicie o tego typu przypadkach?

Napisałaś tym ludziom swój komentarz, nie zważając na te pełne zachwytu?

[amillia]

Większość ludzi nie powinna mieć dzieci, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak przeludniona jest Ziemia i co robimy ze środowiskiem. Więc owszem, uważam, że osoby z ciężką niepełnosprawnością, fizyczną lub umysłową nie powinny mieć dzieci, z tym że ja bym tę listę rozszerzyła o wiele więcej kategorii ludzi, od skrajnie ubogich po przestępców. Niestety ani nie da się tego sensownie zaimplementować ani społeczeństwo by tego dobrze nie przyjęło, więc niewiele można w temacie zrobić oprócz głosowania na polityków przeciwnych daninom socjalnym dla tego typu ludzi.

[Mijanou]

Napisane przez amillia

Większość ludzi nie powinna mieć dzieci, zwłaszcza biorąc pod uwagę jak przeludniona jest Ziemia i co robimy ze środowiskiem. Więc owszem, uważam, że osoby z ciężką niepełnosprawnością, fizyczną lub umysłową nie powinny mieć dzieci, z tym że ja bym tę listę rozszerzyła o wiele więcej kategorii ludzi, od skrajnie ubogich po przestępców. Niestety ani nie da się tego sensownie zaimplementować ani społeczeństwo by tego dobrze nie przyjęło, więc niewiele można w temacie zrobić oprócz głosowania na polityków przeciwnych daninom socjalnym dla tego typu ludzi.

Trochę Twój post zapachniał mi eugeniką.
Z jednej strony nie sposób odmówić Ci racji.
Z drugiej jednak eugenika zaczęła się od selekcji najlepszej puli genów, przymusowej sterylizacji osób niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie a skończyła na próbach eksterminacji całych narodów. I paradoksalnie, nie zaczęło się to w III Rzeszy a w Stanach Zjednoczonych. Hitler tylko dokończył, co Amerykanie zaczęli.

[amillia]

Napisane przez Mijanou

Trochę Twój post zapachniał mi eugeniką.
Z jednej strony nie sposób odmówić Ci racji.
Z drugiej jednak eugenika zaczęła się od selekcji najlepszej puli genów, przymusowej sterylizacji osób niepełnosprawnych intelektualnie i fizycznie a skończyła na próbach eksterminacji całych narodów. I paradoksalnie, nie zaczęło się to w III Rzeszy a w Stanach Zjednoczonych. Hitler tylko dokończył, co Amerykanie zaczęli.

Tak, ja sobie zdaję sprawę, że nie jest to bardzo popularny pogląd, ale dużo idei eugenistycznych jest mi bliskich. Mamy ograniczone zasoby i ograniczone miejsce na Ziemi, nie widzę nic złego w dążeniu do tego, by naszą planetę zaludniali jak najlepiej wychowani ludzie, urodzeni w kochających rodzinach, które były im w stanie zapewnić byt, opiekę i edukację. Osoby niepełnosprawne fizycznie i intelektualnie nie są w stanie tego samodzielnie zapewnić, osoby mające problemy z utrzymaniem samych siebie nie są w stanie zapewnić dobrego bytu dla swoich dzieci, przestępcy nie są wstanie przekazać odpowiednich wartości. No ale jak pisałam, poglądy poglądami, nie da się tego zaimplementować sensownie, jestem przeciwna przymusowej sterylizacji, jedyne co mi zostaje to sprzeciwiać się dodatkowym podatkom i programom socjalnym na finansowanie rozmnażania ludzi, którzy w moich odczuciu rozmnażać się nie powinni.

Oczywiście zdaję też sobie sprawę z tego do jakich nadużyć może prowadzić próba kontrolowania kto i w jakich warunkach może się rozmnażać, czego już doświadczyliśmy w historii. Nie mówiąc już o dodatkowych problemach, które z tego wynikają - zakaz rozmnażania się dla najuboższych znacznie bardziej uderzyłby w konkretne rasy czy grupy społeczne, ciężko przewidzieć do czego taka długoterminowa dyskryminacja mogłaby doprowadzić. Natomiast idea jako idea jest według mnie słuszna, niezależnie od tego czy możliwa do wdrożenia. Więc odpowiadając sucho na pytanie czy osoby niepełnosprawne powinny się rozmnażać moja odpowiedź jest: nie, nie powinny, ale nie mamy etycznych narzędzi, żeby ich powstrzymać.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Czynisz zdecydowanie za dużo bezpodstawnych założeń i dajesz zbyt ogólne argumenty.
1. Nie masz pojęcia czy dla tej kobiety zajmowanie się niepełnosprawnym jest obciążeniem psychicznym takim, jakim by było dla ciebie. To ona decyduje czy jest jej z tym za ciężko i widocznie nie było, skoro zdecydowała się dodatkowo na dziecko.
2. Pytać czy psychika wytrzyma kilkadziesiąt lat można każdego w każdej sytuacji. Całkowicie pełnosprawnych rodziców tez może przerosnąć sytuacja.
3. Argument "co jeśli jej się coś stanie" pasuje też do samotnych rodziców. Jesteś przeciwna samotnemu rodzicielstwu?
4. Nie masz pojęcia czego rodzice będą lub nie będą wymagać od dziecka w kwestii zajmowania się niepełnosprawnym ojcem.

[ce4534435626970636826734dc4cc81c1d23e519_62b0fbf266bee]

Myślę, że osoby mające problemy psychiczne nie powinny mieć dzieci.
Ale niepełnosprawność fizyczna jest dla mnie bardziej lajtowa. Są w społeczeństwie takie matki teresy, którym to nie przeszkadza i dają sobie radę, może to jedna z nich.
Właściwie ta sytuacja niewiele różni się od tego, gdyby kobieta została z dzieckiem sama i musiała się zajmować jakimś swoim mocno niepełnosprawnym rodzicem albo drugim mocno niepełnosprawnym dzieckiem.
Ja bym się nie zdecydowała. Ale nie zdecydowałabym się też na samo małżeństwo z kimś tak bardzo niepełnosprawnym.

[MiamiGlow]

Nie znam konkretnie tej pary i nie wiem jaka jest ich sytuacja. Ale jak najbardziej można mieć dziecko pomimo dużej niepełnosprawności fizycznej i dobrze sobie radzić w życiu. Po pierwsze, taka osoba może pracować. Znam dziewczynę, która oddycha tylko za pomocą respiratora, nie jest w stanie sama zjeść i ma bardzo ograniczony zakres ruchów, a studiuje i pracuje, obsługuje programy do pracy jednym palcem. Nie jest więc wcale abstrakcją, że trochę zdrowszy niepełnosprawny będzie robić karierę i utrzymywać dom. Po drugie, wszystko jest kwestią podziału obowiązków i wspólnych ustaleń. W najtrudniejszych latach rozwoju i niesamodzielności dziecka mogą pomagać babcie i najbliżsi i to wcale nie jest złe. Po trzecie, niepełnosprawność wcale nie musi być dziedziczna, czasem można to wykluczyć badaniami partnerów. No i kolejna sprawa, jeśli ludzie się kochają to potrafią mury przenosić, a niepełnosprawność jest często bardzo demonizowana i ludzie z góry głupio zakładają "o nie, jakie to okropne, ci ludzie nie są normalni".
Ogólnie ja mam wrażenie, że jakieś 90% ludzkości mnoży się bez refleksji, osoby zdrowe naprawdę często nie mają warunków (na przykład psychicznych) i dzieci robią. Dla mnie nie jest ważna kondycja fizyczna, a całokształt sytuacji.
Jeszcze taka ciekawostka, że jeśli chodzi o medialną osobę niepełnosprawną, która kręci się przy różnych akcjach, prowadzi social media i zostaje kimś w rodzaju celebryty - na tym też można zarabiać. Coaching, motywowanie innych, sklep z gadżetami itd. Finalnie taka osoba może być w lepszej sytuacji finansowej od przeciętnej polskiej pary (choć nie mówię tu o milionerach z wizażu). Partner może opiekować się nią, bo chce. Dziecko nie musi trafić do obozu pracy, choć prawdopodobnie też chętnie pomoże w niektórych rzeczach, bo na tym polegają relacje rodzinne. Wszystko zależy od tego, o jakiej parze mowa, jaką mają mentalność i na ile są obrotni życiowo.

Sent from my SLA-L22 using Wizaz Forum mobile app

[0096a1e2f6245c4e98bc18de9b0ed84c369ef137_632f8bf2adc0b]

Jeżeli rozpatrywać w kontekście, jaka niepełnosprawność jest przeciwwskazaniem do posiadania dzieci - to akurat ruchowa dla mnie nie jest na pierwszym miejscu (a tu niesprawne jest jedno z rodziców, drugie jest całkowicie sprawne - i teraz tak naprawdę dzień po narodzeniu dziecka ten rodzic mógł stać się niepełnosprawny, prawda?).
Zdecydowanie osoby niepełnosprawne intelektualnie nie powinny mieć potomstwa. Obserwuję od lat takich rodziców a potem ich dzieci - i zdecydowanie jestem na nie.

[Czarna2000]

Nie za bardzo widzę możliwość kontrolowania tego, kto ma dzieci. Kto by to sprawdzał? Gdzie byłaby "granica"? Co w stuact, gdy pełnosprawny rodzic ulega wypadkowi i staje się mocno niepełnosprawny? I w jaki sposób zabronić komuś rozmnażania się?
Wydaje mi się że jest to bardzo trudne, stwarza ogrom wątpliwości i jest wręcz niemożliwe do zrealizowania.

Natomiast, jeśli chodzi o to co ja prywatnie uważam, to nie uważam takiej decyzji za odpowiedzialną.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[kennedy]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;88108886]Czynisz zdecydowanie za dużo bezpodstawnych założeń i dajesz zbyt ogólne argumenty.
1. Nie masz pojęcia czy dla tej kobiety zajmowanie się niepełnosprawnym jest obciążeniem psychicznym takim, jakim by było dla ciebie. To ona decyduje czy jest jej z tym za ciężko i widocznie nie było, skoro zdecydowała się dodatkowo na dziecko.
2. Pytać czy psychika wytrzyma kilkadziesiąt lat można każdego w każdej sytuacji. Całkowicie pełnosprawnych rodziców tez może przerosnąć sytuacja.
3. Argument "co jeśli jej się coś stanie" pasuje też do samotnych rodziców. Jesteś przeciwna samotnemu rodzicielstwu?
4. Nie masz pojęcia czego rodzice będą lub nie będą wymagać od dziecka w kwestii zajmowania się niepełnosprawnym ojcem.[/QUOTE]
wszystko w tym temacie.

[chimay]

Uważam, że nie powinny, ale nie mamy żadnych możliwości egzekwowania tego, więc w sumie dyskusja na ten temat jest trochę bez sensu.

Mnie dziwi naiwność komentujących takie treści. Kiedyś czytałam reportaż o małżeństwie chorym na stwardnienie rozsiane (oboje) oraz ich kilkuletnim synu, który urodził się, kiedy oboje byli jeszcze w pewnym stopniu sprawni, co potem się zmieniło. Chłopiec mając 3 lata ugotował pierwszy raz zupę. I w komentarzach się tam rozpływali, jaki to cudowny człowiek z niego wyrośnie. Nie wiem, gdzie ci komentujący mieli rozum.

[Pani_Mada]

Napisane przez chimay

Uważam, że nie powinny, ale nie mamy żadnych możliwości egzekwowania tego, więc w sumie dyskusja na ten temat jest trochę bez sensu.

Mnie dziwi naiwność komentujących takie treści. Kiedyś czytałam reportaż o małżeństwie chorym na stwardnienie rozsiane (oboje) oraz ich kilkuletnim synu, który urodził się, kiedy oboje byli jeszcze w pewnym stopniu sprawni, co potem się zmieniło. Chłopiec mając 3 lata ugotował pierwszy raz zupę. I w komentarzach się tam rozpływali, jaki to cudowny człowiek z niego wyrośnie. Nie wiem, gdzie ci komentujący mieli rozum.

uważam podobnie.
w mojej osobistej opinii to nie jest zbyt odpowiedzialnie. opieka nad człowiekiem bardzo niepełnosprawnym fizycznie, to musi być obciążenie. dołóżmy do tego dziecko, które wcale nie musi być cichutkie i spokojne. całkiem prawdopodobne jest, że się będzie darło całe noce, że będzie wymagające. i ta kobieta będzie z wszystkim sama.

ale jak ktoś (w tym przypadku ta kobieta) chce dobrowolnie brać na siebie aż taki ciężar, to ciężko jej zabronić. chociaż opieka socjalna powinna mieć rodzinę na oku. wyczerpany do granic możliwości człowiek robi różne rzeczy... a nie wiadomo jak się ktoś zachowa w takiej sytuacji gdy sobie nie radzi - czy zwróci się o pomoc czy będzie za wszelką cenę usiłował udowodnić, że da radę. a różne tragedie się dzieją gdy mamy przemęczonego młodego rodzica + wstyd że sobie sam nie radzi...

[MiamiGlow]

Napisane przez Pani_Mada

uważam podobnie.
w mojej osobistej opinii to nie jest zbyt odpowiedzialnie. opieka nad człowiekiem bardzo niepełnosprawnym fizycznie, to musi być obciążenie. dołóżmy do tego dziecko, które wcale nie musi być cichutkie i spokojne. całkiem prawdopodobne jest, że się będzie darło całe noce, że będzie wymagające. i ta kobieta będzie z wszystkim sama.

Ale przecież nie musi być sama. Istnieje mnóstwo rozwiązań. Mogą wynająć opiekunkę pomagającą niesprawnemu rodzicowi w codziennych czynnościach. Mogą wspierać ich rodzice i przyjaciele. Poza tym skoro para decyduje się na dziecko to jest ich wspólny obowiązek i głupio mówić, że matka jest sama, bo jej facet żyje i jest obok, a nawet jeśli fizycznie nie pomoże to będzie wspierać ją mentalnie i organizacyjnie. Domyślam się, że pierwsze lata życia malucha to ogrom obowiązków i duże wyzwanie, ale można to sobie jakoś sensownie ułożyć, a dziecko nie będzie wiecznie płaczącym po nocach niemowlakiem.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Mada]

Napisane przez MiamiGlow

Ale przecież nie musi być sama. Istnieje mnóstwo rozwiązań. Mogą wynająć opiekunkę pomagającą niesprawnemu rodzicowi w codziennych czynnościach. Mogą wspierać ich rodzice i przyjaciele. Poza tym skoro para decyduje się na dziecko to jest ich wspólny obowiązek i głupio mówić, że matka jest sama, bo jej facet żyje i jest obok, a nawet jeśli fizycznie nie pomoże to będzie wspierać ją mentalnie i organizacyjnie. Domyślam się, że pierwsze lata życia malucha to ogrom obowiązków i duże wyzwanie, ale można to sobie jakoś sensownie ułożyć, a dziecko nie będzie wiecznie płaczącym po nocach niemowlakiem.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

cóż... nadal realnie z obowiązkami będzie sama. mąż nie wstanie w nocy, żeby zająć się dzieckiem, nie zostanie z dzieckiem jak ona pójdzie na zakupy. wsparcie mentalne wygląda mi tutaj na małą pomoc taką realną, chociaż jest istotne, z tym się zgadzam.

[MiamiGlow]

Napisane przez Pani_Mada

cóż... nadal realnie z obowiązkami będzie sama. mąż nie wstanie w nocy, żeby zająć się dzieckiem, nie zostanie z dzieckiem jak ona pójdzie na zakupy. wsparcie mentalne wygląda mi tutaj na małą pomoc taką realną, chociaż jest istotne, z tym się zgadzam.

Jeśli ktoś decyduje się na dziecko z osobą niepełnosprawną to od początku zdaje sobie sprawę z jej możliwości i ograniczeń. Takie związki wyglądają trochę inaczej, bo wspólnie pokonuje się różne przeszkody. Często też emocje są silniejsze i trwalsze od tych u przeciętnych par, które rozpadają się nawet z dość błahych powodów. Czasem czyjaś obecność jest ważniejsza od tego, czy ten ktoś wstanie i zrobi coś fizycznie, a takie wsparcie mentalne ma dla kogoś naprawdę dużą realną wartość. Nie zostanie z dzieckiem, gdy ona wyjdzie na zakupy, ale może załatwić zakupy przywiezione do domu. Ogólnie jeśli ktoś naprawdę chce i jest ogarnięty psychicznie i myślowo to naprawdę nie ma tragedii i życia jak w obozie pracy.
Uważam, że taka para musi mieć lepsze zaplecze finansowe od przeciętnej + dojrzałość, plan działania i dobre podstawy związku. Jeśli ma to dziecko nie jest szaleństwem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Mada]

Napisane przez MiamiGlow

Jeśli ktoś decyduje się na dziecko z osobą niepełnosprawną to od początku zdaje sobie sprawę z jej możliwości i ograniczeń. Takie związki wyglądają trochę inaczej, bo wspólnie pokonuje się różne przeszkody. Często też emocje są silniejsze i trwalsze od tych u przeciętnych par, które rozpadają się nawet z dość błahych powodów. Czasem czyjaś obecność jest ważniejsza od tego, czy ten ktoś wstanie i zrobi coś fizycznie, a takie wsparcie mentalne ma dla kogoś naprawdę dużą realną wartość. Nie zostanie z dzieckiem, gdy ona wyjdzie na zakupy, ale może załatwić zakupy przywiezione do domu. Ogólnie jeśli ktoś naprawdę chce i jest ogarnięty psychicznie i myślowo to naprawdę nie ma tragedii i życia jak w obozie pracy.
Uważam, że taka para musi mieć lepsze zaplecze finansowe od przeciętnej + dojrzałość, plan działania i dobre podstawy związku. Jeśli ma to dziecko nie jest szaleństwem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

ja nie uważam, że to jest reguła. w niektórych związkach może tak, w innych może nie. to, że ktoś jest w związku z osobą niepełnosprawną, wcale z automatu nie oznacza, że dziecko jest przemyślaną decyzją, a nie efektem myślenia 'jakoś to będzie'.

oczywiście ciężko dywagować jak to było w przypadku pary z posta rozpoczynającego wątek, ale ta przytoczona przez chimay już mi niekoniecznie wskazuje na faktyczne przemyślenie sprawy. 3-latek gotujący zupę? no nie. to normalne nie jest.

Napisane przez chimay

Mnie dziwi naiwność komentujących takie treści. Kiedyś czytałam reportaż o małżeństwie chorym na stwardnienie rozsiane (oboje) oraz ich kilkuletnim synu, który urodził się, kiedy oboje byli jeszcze w pewnym stopniu sprawni, co potem się zmieniło. Chłopiec mając 3 lata ugotował pierwszy raz zupę. I w komentarzach się tam rozpływali, jaki to cudowny człowiek z niego wyrośnie. Nie wiem, gdzie ci komentujący mieli rozum.

stwardnienie rozsiane u obojga rodziców? ryzyko znacznej niepełnosprawności wcale nie jest takie małe.




podsumowując: każdy sam podejmuje decyzje i potem ponosi skutki. ale nie, wcale nie jest tak, że na pewno jak małżonek osoby niepełnosprawnej decyduje się z nią na dziecko, to doskonale wie co robi.

[MiamiGlow]

Napisane przez Pani_Mada

ja nie uważam, że to jest reguła. w niektórych związkach może tak, w innych może nie. to, że ktoś jest w związku z osobą niepełnosprawną, wcale z automatu nie oznacza, że dziecko jest przemyślaną decyzją, a nie efektem myślenia 'jakoś to będzie'.

To samo u osób zdrowych. Ile osób sprawnych fizycznie rodzi dziecko w sytuacji, w której absolutnie nie powinno tego robić? Bo nie przemyślało sprawy i nie ma warunków. Także niezależnie od tego, czy zdrowy, czy chory, trzeba myśleć.
(choć wydaje mi się, że więcej zdrowych jednak lekkomyślnie decyduje się na rodzicielstwo, u osób niepełnosprawnych nie widzę takiego trendu i jednak jak ktoś chce to najpierw miliard razy przemyśli)
(co nie zmienia faktu, że po prostu nie można uogólniać, nie da się odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie z wątku, bo ludzie są różni, a niepełnosprawni to nie jeden wspólny mózg )
Wyjątkiem jest tu niepełnosprawność intelektualna, wtedy dziecko to jest jednak nieodpowiedzialny pomysł.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chimay]

Napisane przez Pani_Mada

oczywiście ciężko dywagować jak to było w przypadku pary z posta rozpoczynającego wątek, ale ta przytoczona przez chimay już mi niekoniecznie wskazuje na faktyczne przemyślenie sprawy. 3-latek gotujący zupę? no nie. to normalne nie jest.



stwardnienie rozsiane u obojga rodziców? ryzyko znacznej niepełnosprawności wcale nie jest takie małe.

Znalazłam materiał o dalszych losach tej rodziny KLIK. Pomyliłam się w poprzednim poście, tylko jedno z rodziców miało SM, drugie zanik mięśni i jest napisane, że para dzieci nie planowała.

[Pani_Mada]

Napisane przez MiamiGlow

To samo u osób zdrowych. Ile osób sprawnych fizycznie rodzi dziecko w sytuacji, w której absolutnie nie powinno tego robić? Bo nie przemyślało sprawy i nie ma warunków. Także niezależnie od tego, czy zdrowy, czy chory, trzeba myśleć.
(choć wydaje mi się, że więcej zdrowych jednak lekkomyślnie decyduje się na rodzicielstwo, u osób niepełnosprawnych nie widzę takiego trendu i jednak jak ktoś chce to najpierw miliard razy przemyśli)
(co nie zmienia faktu, że po prostu nie można uogólniać, nie da się odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie z wątku, bo ludzie są różni, a niepełnosprawni to nie jeden wspólny mózg )
Wyjątkiem jest tu niepełnosprawność intelektualna, wtedy dziecko to jest jednak nieodpowiedzialny pomysł.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

oczywiście. niezależnie od stopnia sprawności fizycznej czy warunków rodzinnych - ludzie często bezrefleksyjnie biegną za chęcią posiadania potomka, bez pomyślenia czy to jest dobra decyzja

---------- Dopisano o 21:48 ---------- Poprzedni post napisano o 21:43 ----------

Napisane przez chimay

Znalazłam materiał o dalszych losach tej rodziny KLIK. Pomyliłam się w poprzednim poście, tylko jedno z rodziców miało SM, drugie zanik mięśni i jest napisane, że para dzieci nie planowała.

o ile nie planowała tzn że faktycznie dobrze się zabezpieczali, ale zostali tym ułamkiem procenta gdzie antykoncepcja zawodzi - to bardzo niefortunnie się im złożyło.
jeśli nieplanowani tzn niby nie planowali, ale tu się zapomniało o prezerwatywie, tam się zapomniało - to nadal straszna nieodpowiedzialność


niemniej jednak - szkoda dziecka, że musiało dorosnąć tak szybko. no i gdzie tu jakieś życie własne tego chłopca. chociaż pewnie poradzili sobie z tym całkiem nieźle jak na sytuację z którą przyszło się im zmierzyć

[MiamiGlow]

Napisane przez chimay

Znalazłam materiał o dalszych losach tej rodziny KLIK. Pomyliłam się w poprzednim poście, tylko jedno z rodziców miało SM, drugie zanik mięśni i jest napisane, że para dzieci nie planowała.

W tej sytuacji rodzice zdecydowanie zawalili sprawę. To nie było ani dojrzałe, ani przemyślane, w ogóle sposób traktowania tego dziecka to jakaś abstrakcja. Ale to jest materiał z interwencji, a tam chyba zawsze pojawiają się sprawy tego typu i ludzie nie popisują się swoimi dobrymi decyzjami. To absolutnie nie jest norma. Bardziej rodzina patologiczna. Podobna do tych, w których zdrowe matki rodzą kolejne dzieci po to, żeby się opiekowały rodzeństwem, a same w domu nic nie robią, ewentualnie prowadzą się z pijakami i sieją tragiczne wzorce.
Nie znam niepełnosprawnych facetów-ojców, ale znam niepełnosprawne-matki i wiem, że ich rodziny ani trochę tak nie wyglądają. Mimo tego, że mama za bardzo nie pomoże fizycznie, wszyscy wkoło świetnie się organizują, a rodzinę stać na wynajęcie opiekunki, która pomoże matce w ogarnięciu własnych potrzeb. Maluchy nie gotują same zupy, nie wiem co to za pomysł w ogóle...


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Trzepotka]

Treść usunięta

[Caudofemoralis]

Napisane przez hatka

Sądzę, że to bardzo delikatny temat. Można długo dyskutować na temat tego, kto powinien mieć dzieci, a kto nie, ale ludzie to organizmy, których jednym z głównych popędów jest rozmnażanie. I trudno ich od tego powstrzymać nawet najbardziej racjonalnymi argumentami. To instynkt. Nikomu nie można tego zabronić, to jest indywidualna decyzja - a ewentualne próby ingerowania w tę sferę kojarzą się bardzo źle. Tak, zresztą kto miałby decydować za takie osoby, czy mogą mieć dzieci, czy nie?

Nie ma takiego popędu/instynktu jak rozmnażanie, jest popęd płciowy, czyli pragnienie uprawiania seksu. A bardzo łatwo jest sprawić, by seks nie skończył się rozmnażaniem.

Według mnie decyzja o posiadaniu dzieci nigdy nie jest "indywidualną decyzją" pary, bo zawsze w grę wchodzi ta nowa, trzecia osoba. Tyle się krzyczy o prawie płodu do życia, a ignorujemy kompletnie prawo dziecka do szczęśliwego dzieciństwa, do bycia wychowywanym w kochającej rodzinie, do wolności i swobodnego rozwoju. Skoro nielegalne jest kupienie sobie dziecka i zrobienie z niego niewolnika, to dlaczego stworzenie własnego dziecka i wychowanie go na niewolnika już jest ok?

I wiem, że prawne egzekwowanie tego jest niepraktyczne/niemożliwe. Ale to nie zmienia faktu, że można to potępiać pod względem moralnym.

[MiamiGlow]

Napisane przez Caudofemoralis

Skoro nielegalne jest kupienie sobie dziecka i zrobienie z niego niewolnika, to dlaczego stworzenie własnego dziecka i wychowanie go na niewolnika już jest ok?

Czy ktokolwiek tutaj pisał, że to jest ok? Ja się upieram i będę upierać, że postrzeganie wszystkich rodziców niepełnosprawnych jako patologię jest bardzo krzywdzące. Bo ludzie są różni. Są ludzie głupi i ludzie mądrzy, niezależnie od stanu zdrowia fizycznego. Jak ktoś nie może chodzić i jest słaby fizycznie to nie znaczy, że na pewno odebrało mu mózg i robi dziecko po to, by mieć niewolnika.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Caudofemoralis]

Napisane przez MiamiGlow

Czy ktokolwiek tutaj pisał, że to jest ok? Ja się upieram i będę upierać, że postrzeganie wszystkich rodziców niepełnosprawnych jako patologię jest bardzo krzywdzące. Bo ludzie są różni. Są ludzie głupi i ludzie mądrzy, niezależnie od stanu zdrowia fizycznego. Jak ktoś nie może chodzić i jest słaby fizycznie to nie znaczy, że na pewno odebrało mu mózg i robi dziecko po to, by mieć niewolnika.

Nic nie napisałam o intencjach rodziców. Pisałam o praktycznych konsekwencjach takiej decyzji. Dziecko zostaje zmuszone do bycia "bohaterem", od małego boryka się z ogromnym poczuciem odpowiedzialności. Tak, coś takiego może zdarzyć się nawet w zdrowej rodzinie, wypadki chodzą po ludziach. Ale wtedy dziecko zostaje zmuszone do tego przez los, a nie przez decyzję rodziców.

[MiamiGlow]

Napisane przez Caudofemoralis

Nic nie napisałam o intencjach rodziców. Pisałam o praktycznych konsekwencjach takiej decyzji. Dziecko zostaje zmuszone do bycia "bohaterem", od małego boryka się z ogromnym poczuciem odpowiedzialności. Tak, coś takiego może zdarzyć się nawet w zdrowej rodzinie, wypadki chodzą po ludziach. Ale wtedy dziecko zostaje zmuszone do tego przez los, a nie przez decyzję rodziców.

Praktyczne konsekwencje nie muszą takie być. Ja wiem, że większość ludzi zna osoby niepełnosprawne tylko z dramatycznych reportaży i akcji typu "pomóż mi, jestem taki beznadziejny i nieszczęśliwy", ale to wcale musi tak wyglądać. Dlaczego uważasz, że dziecko jest zmuszane do bycia bohaterem? Jeśli rodzina ma dobre warunki finansowe i okoliczności na tyle ogarnięte, by decydować się na dziecko, to może stworzyć zdrową i kochającą rodzinę. Dziecko nie będzie biegać i wypełniać wszystkich obowiązków domowych, bo da się to załatwić inaczej. Żyjemy w świecie, gdzie coraz częściej wynajmuje się pomoc do sprzątania, gdzie zakupy bez problemu można robić online, gdzie można sobie załatwić opiekunkę do osoby chorej czy pracować zdalnie. Dziecko może pozostać dzieckiem i być otoczone troską i opieką osób, którym na nim zależy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[chimay]

Napisane przez MiamiGlow

Praktyczne konsekwencje nie muszą takie być. Ja wiem, że większość ludzi zna osoby niepełnosprawne tylko z dramatycznych reportaży i akcji typu "pomóż mi, jestem taki beznadziejny i nieszczęśliwy", ale to wcale musi tak wyglądać. Dlaczego uważasz, że dziecko jest zmuszane do bycia bohaterem? Jeśli rodzina ma dobre warunki finansowe i okoliczności na tyle ogarnięte, by decydować się na dziecko, to może stworzyć zdrową i kochającą rodzinę. Dziecko nie będzie biegać i wypełniać wszystkich obowiązków domowych, bo da się to załatwić inaczej. Żyjemy w świecie, gdzie coraz częściej wynajmuje się pomoc do sprzątania, gdzie zakupy bez problemu można robić online, gdzie można sobie załatwić opiekunkę do osoby chorej czy pracować zdalnie. Dziecko może pozostać dzieckiem i być otoczone troską i opieką osób, którym na nim zależy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Żeby zadbać o druga osobę potrzebującą pomocy (w tym przypadku dziecko), należy najpierw być w stanie zadbać o siebie. To jest podstawowy warunek, a osoby niepełnosprawne, które nie potrafią samodzielnie wykonywać czynności dnia codziennego, go nie spełniają.

[Caudofemoralis]

Ciężko mówić o dobrych warunkach finansowych, gdy jeden rodzic jest przykuty do łóżka, a drugi całymi dniami się tym pierwszym opiekuje. Ale jeśli ktoś ma majątek i opiekunkę, i te warunki, o których mówisz, to oczywiście, nie ma mowy o żadnym robieniu sobie niewolnika (choć i tutaj może pojawić się poczucie winy, bo "skoro kocham rodzica, to powinienem się chcieć nim zajmować, a nie zrzucać to na obcą osobę"). Ja mówię o takich przypadkach, jak ten opisany przez autorkę.

[MiamiGlow]

Napisane przez Caudofemoralis

Ciężko mówić o dobrych warunkach finansowych, gdy jeden rodzic jest przykuty do łóżka, a drugi całymi dniami się tym pierwszym opiekuje. Ale jeśli ktoś ma majątek i opiekunkę, i te warunki, o których mówisz, to oczywiście, nie ma mowy o żadnym robieniu sobie niewolnika (choć i tutaj może pojawić się poczucie winy, bo "skoro kocham rodzica, to powinienem się chcieć nim zajmować, a nie zrzucać to na obcą osobę"). Ja mówię o takich przypadkach, jak ten opisany przez autorkę.

Ech, świat naprawdę się zmienia i technologie też. Trudno uogólniać, bo każda choroba jest inna, ale nawet najcięższe niepełnosprawności nie muszą oznaczać przykucia do łóżka. Spróbuję to jakoś wyjaśnić. Ktoś nie może wstać samodzielnie, ale gdy opiekunka/ktoś bliski pomoże mu usiąść to jest na wózku elektrycznym, który da się obsłużyć totalnie bez użycia siły i zapewnia mobilność poruszania się. Do tego nie trzeba pomocy. Pracować można praktycznie w każdym stanie fizycznym. Pisałam już, że znam dziewczynę, która obsługuje ekran telefonu jednym palcem i ręki nie uniesie, a mimo to pracuje i studiuje. Wiele rzeczy da się zrobić w sposób kreatywny, przy minimalnym wysiłku mięśni. Już nawet mniejsza o te dzieci, chciałabym żeby w końcu ludzie przestali myśleć stereotypami typu "przykuty do łóżka + terroryzuje innych, którzy muszą mu pomagać". Jest to podejście bardzo szkodliwe i krzywdzące. Z poważną niepełnosprawnością da się żyć i nie musi to być życie pełne traum i niepowodzeń. Można się rozwijać, można robić karierę, mieć szalone hobby, smart dom z dużą ilością rzeczy na automat. I przede wszystkim można podejmować rozsądne decyzje, które nie są rodem z Interwencji.

Napisane przez chimay

Żeby zadbać o druga osobę potrzebującą pomocy (w tym przypadku dziecko), należy najpierw być w stanie zadbać o siebie. To jest podstawowy warunek, a osoby niepełnosprawne, które nie potrafią samodzielnie wykonywać czynności dnia codziennego, go nie spełniają.

Zgadzam się z pierwszą częścią, z drugą nie. To, że ktoś fizycznie potrzebuje czyjejś pomocy, nie znaczy, że nie umie zadbać o siebie i zapewnić sobie bytu. Nawet jeżeli angażuje do tego obce osoby za opłatą to może używać do tego zarobionych przez siebie pieniędzy. Nie mówię, że każdy ciężko chory może i powinien sobie machnąć dziecko, ale dziwi mnie temat tej dyskusji, bo bardzo uogólnia wszystko i wszystkich. Mogę stanowczo stwierdzić, że dzieci nie powinni mieć alkoholicy. A oni często mnożą się na potęgę. W przypadku niepełnosprawnych nie jestem taka stanowcza, bo każda sytuacja jest inna, a do tego w tym przypadku ludzie jakoś bardziej refleksyjnie podchodzą do sprawy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz