Toksyczny związek- boję się o własne życie!

[201703061414]

.

[Nette]

Napisane przez binko5

Otóż, jeślibym miała opowiedzieć jak to się zaczęło i co ja przeszłam, to spędziłabym całą noc pisząc. Postaram się jakoś zebrać pobieżnie istotne fakty.

Więc mam problem z facetem-on lat 30, ja 23. Poznałam go ponad 8 lat temu w trudnym dla mnie momencie. Rozstałam się z poprzednim (byłam z nim prawie 4 lata), wpadłam w złe towarzystwo i zapoznałam- w sumie trochę na siłę- właśnie jego. Praktycznie od razu przeszłam ze związku z tamtym- w ten. Z małą różnicą. Jako nastolatka zaczęłam wtedy ćpać prochy. A on był dilerem. Piękniej nie mogło być.

Nie owijając w bawełnę- nie byłam za bardzo nim zainteresowana, znajomi mnie namówili, żebym się koło niego zakręciła. Chłopak chudy, nieładny, nie za bardzo zadbany, matka później się okazało, że alkoholiczka, ojca brak. Jego znajomi stali się moimi znajomymi- same ćpuny i złodzieje.

Nie dostrzegałam powagi sytuacji. Wyszłam i jego odciągnęłam od tego jakieś 4 lata temu. Moja mama miała własne problemy (również epizod z piciem- wyszła z tego). Ojciec do tej pory jest alkoholikiem. Cud, że zdałam dobrze maturę. Teraz jestem na studiach- on nie ukończył nawet liceum dla dorosłych.

Nie byłoby mi tak ciężko gdyby nie to, że jestem z tym człowiekiem tyle lat. On odseparował się od "złego" towarzystwa, ale nie ma w tym momencie ŻADNEGO OPRÓCZ MNIE.

Przy nim nie czuję się do końca sobą. Kiedyś po pijaku mnie pobił. Kontroluje mnie i sprawdza na każdym kroku. Wpadł w szał, gdy się dowiedział, że jadę na ślub koleżanki sama (on nie dostał zaproszenia, bo ją i jej chłopaka nawyzywał od szmat, bo siedziałam u nich jak się z nim pokłóciłam) i w biały dzień wskoczył mi do domu przez okno w totalnym amoku, wziął nóż i groził, że się zabije. Jest chory z zazdrości, mimo, że nie ma totalnie podstaw. Przez niego muszę CODZIENNIE dojeżdżać na uczelnię 3 godziny w jedną stronę (wstaję o 4 nad ranem), bo on nie chce żebym "tam" gdzieś spała.

Od jakichś 2-3 lat widzę, że ja się zmieniłam, myślę trochę inaczej, jestem inna, poszukuję czegoś innego w życiu, faceta, który będzie po prostu bardziej wyluzowany, kochany, troskliwy, z poczuciem humoru.

On nigdy się nie uśmiecha, wszystko jest na "nie", nieliczne rzeczy go śmieszą. Nie mieszkamy razem, ale były momenty, że tak było.

W skrócie: pod każdym względem go nie znoszę, denerwuje mnie, irytuje, uważam go za człowieka ograniczonego umysłowo, zazdrosnego o wszystko, do tego psychopatę. Nie raz mi mówił, że mnie zabije, próbował to zrobić. Jak tylko słyszy, że chcę go zostawić, bo już tego nie wytrzymuję, grozi, że stanie się tragedia, krzywda, że mi nie odpuści, że codziennie będzie stał pod moimi drzwiami, że się powiesi na klatce schodowej, że mi zrobi krzywdę, że nie da mi żyć i zniszczy mi to życie oraz, że już nigdy z nikim nie będę oprócz niego.

Były też dobre momenty oczywiście, inaczej bym tego nie ciągnęła tyle lat. Ale zrozumiałam dopiero po tylu latach, że nie tak powinien wyglądać związek, godziłam się na takie kontrole i oskarżanie o zdrady.

Mówił, że pójdzie na terapię, ale ja też muszę się postarać. TYLKO JA SIĘ PYTAM â�☠â�☠â�☠â�☠A W CZYM? W tym, że udostępnię mu wszystkie moje hasła i loginy do wszystkiego co mam- tak było do wczoraj. Wkurzyłam się, jak kolejny raz zobaczyłam, że całkowicie nieprzypadkowo u niego w telefonie były numery, które do mnie dzwoniły i o na nie dzwoni i sprawdza kto to jest. â�☠â�☠â�☠â�☠a czaicie?! Brał bilingi ze strony internetowej mojego operatora i każdy numer tak sprawdzał.

A nie dodałam jeszcze, że ja naprawdę jestem osobą uczciwą i go nigdy nie zdradziłam ani poważnie nie oszukałam. Natomiast on.... Tragedia.

Ćpanie, nie chodzenie do pracy na nocki, nie wiem gdzie był, zboczone nagrania na moim własnym pendrivie z gołymi babami i brudnymi kobiecymi stopami (WTF?). Jak "próbowaliśmy" się zawsze "kochać" to on zawsze miał półmiękkiego, rzadko, się zdarzało, że było dobrze. Nałogowo kłamie, w każdym możliwym aspekcie jego życia. Nie wiem na co pieniądze przetrwania. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.

Każdy mi mówi, że on nie jest dla mnie, że jest nienormalny itp itd. i ja o tym wiem. Coś nas jednak połączyło. Dawałam mu miliony szans, nie zmienia się, jest coraz gorzej. Powiedział, że pójdzie się leczyć- do tej pory nie poszedł.

Jak od niego odejdę, to na pewno stanie się coś złego. I jak odejdę, to naprawdę on zostanie totalnie sam- nie ma NIKOGO. Ani nawet znajomego, co najlepsze, oskarża o to mnie. Mogę o tym powiadomić policję, a oni tego nie zlekceważą? Jakaś tragedia może się stać w każdej chwili, oni nie zdążą. Boję się. On zawsze chodzi z naostrzonym do granic możliwości nożem. Nie napisałam tutaj oczywiście wszystkiego. Co mam zrobić? Pomocy...

Odejść. Nie bądź jego zakładnikiem.
Groźby względem Ciebie i nękanie psychiczne zgłosić na policję, a jak będzie groził samobójstwem to też info na policję, żeby go odstawili na leczenie.
Możesz zgłosić się do lokalnego ośrodka interwencji kryzysowej po pomoc i poradę.

[cleopadra]

Napisane przez binko5

Otóż, jeślibym miała opowiedzieć jak to się zaczęło i co ja przeszłam, to spędziłabym całą noc pisząc. Postaram się jakoś zebrać pobieżnie istotne fakty.

Więc mam problem z facetem-on lat 30, ja 23. Poznałam go ponad 8 lat temu w trudnym dla mnie momencie. Rozstałam się z poprzednim (byłam z nim prawie 4 lata), wpadłam w złe towarzystwo i zapoznałam- w sumie trochę na siłę- właśnie jego. Praktycznie od razu przeszłam ze związku z tamtym- w ten. Z małą różnicą. Jako nastolatka zaczęłam wtedy ćpać prochy. A on był dilerem. Piękniej nie mogło być.

Nie owijając w bawełnę- nie byłam za bardzo nim zainteresowana, znajomi mnie namówili, żebym się koło niego zakręciła. Chłopak chudy, nieładny, nie za bardzo zadbany, matka później się okazało, że alkoholiczka, ojca brak. Jego znajomi stali się moimi znajomymi- same ćpuny i złodzieje.

Nie dostrzegałam powagi sytuacji. Wyszłam i jego odciągnęłam od tego jakieś 4 lata temu. Moja mama miała własne problemy (również epizod z piciem- wyszła z tego). Ojciec do tej pory jest alkoholikiem. Cud, że zdałam dobrze maturę. Teraz jestem na studiach- on nie ukończył nawet liceum dla dorosłych.

Nie byłoby mi tak ciężko gdyby nie to, że jestem z tym człowiekiem tyle lat. On odseparował się od "złego" towarzystwa, ale nie ma w tym momencie ŻADNEGO OPRÓCZ MNIE.

Przy nim nie czuję się do końca sobą. Kiedyś po pijaku mnie pobił. Kontroluje mnie i sprawdza na każdym kroku. Wpadł w szał, gdy się dowiedział, że jadę na ślub koleżanki sama (on nie dostał zaproszenia, bo ją i jej chłopaka nawyzywał od szmat, bo siedziałam u nich jak się z nim pokłóciłam) i w biały dzień wskoczył mi do domu przez okno w totalnym amoku, wziął nóż i groził, że się zabije. Jest chory z zazdrości, mimo, że nie ma totalnie podstaw. Przez niego muszę CODZIENNIE dojeżdżać na uczelnię 3 godziny w jedną stronę (wstaję o 4 nad ranem), bo on nie chce żebym "tam" gdzieś spała.

Od jakichś 2-3 lat widzę, że ja się zmieniłam, myślę trochę inaczej, jestem inna, poszukuję czegoś innego w życiu, faceta, który będzie po prostu bardziej wyluzowany, kochany, troskliwy, z poczuciem humoru.

On nigdy się nie uśmiecha, wszystko jest na "nie", nieliczne rzeczy go śmieszą. Nie mieszkamy razem, ale były momenty, że tak było.

W skrócie: pod każdym względem go nie znoszę, denerwuje mnie, irytuje, uważam go za człowieka ograniczonego umysłowo, zazdrosnego o wszystko, do tego psychopatę. Nie raz mi mówił, że mnie zabije, próbował to zrobić. Jak tylko słyszy, że chcę go zostawić, bo już tego nie wytrzymuję, grozi, że stanie się tragedia, krzywda, że mi nie odpuści, że codziennie będzie stał pod moimi drzwiami, że się powiesi na klatce schodowej, że mi zrobi krzywdę, że nie da mi żyć i zniszczy mi to życie oraz, że już nigdy z nikim nie będę oprócz niego.

Były też dobre momenty oczywiście, inaczej bym tego nie ciągnęła tyle lat. Ale zrozumiałam dopiero po tylu latach, że nie tak powinien wyglądać związek, godziłam się na takie kontrole i oskarżanie o zdrady.

Mówił, że pójdzie na terapię, ale ja też muszę się postarać. TYLKO JA SIĘ PYTAM â˜☠â˜☠â˜☠â˜☠A W CZYM? W tym, że udostępnię mu wszystkie moje hasła i loginy do wszystkiego co mam- tak było do wczoraj. Wkurzyłam się, jak kolejny raz zobaczyłam, że całkowicie nieprzypadkowo u niego w telefonie były numery, które do mnie dzwoniły i o na nie dzwoni i sprawdza kto to jest. â˜☠â˜☠â˜☠â˜☠a czaicie?! Brał bilingi ze strony internetowej mojego operatora i każdy numer tak sprawdzał.

A nie dodałam jeszcze, że ja naprawdę jestem osobą uczciwą i go nigdy nie zdradziłam ani poważnie nie oszukałam. Natomiast on.... Tragedia.

Ćpanie, nie chodzenie do pracy na nocki, nie wiem gdzie był, zboczone nagrania na moim własnym pendrivie z gołymi babami i brudnymi kobiecymi stopami (WTF?). Jak "próbowaliśmy" się zawsze "kochać" to on zawsze miał półmiękkiego, rzadko, się zdarzało, że było dobrze. Nałogowo kłamie, w każdym możliwym aspekcie jego życia. Nie wiem na co pieniądze przetrwania. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.

Każdy mi mówi, że on nie jest dla mnie, że jest nienormalny itp itd. i ja o tym wiem. Coś nas jednak połączyło. Dawałam mu miliony szans, nie zmienia się, jest coraz gorzej. Powiedział, że pójdzie się leczyć- do tej pory nie poszedł.

Jak od niego odejdę, to na pewno stanie się coś złego. I jak odejdę, to naprawdę on zostanie totalnie sam- nie ma NIKOGO. Ani nawet znajomego, co najlepsze, oskarża o to mnie. Mogę o tym powiadomić policję, a oni tego nie zlekceważą? Jakaś tragedia może się stać w każdej chwili, oni nie zdążą. Boję się. On zawsze chodzi z naostrzonym do granic możliwości nożem. Nie napisałam tutaj oczywiście wszystkiego. Co mam zrobić? Pomocy...

Nie wiem czy dobrze zrozumialam,mialas 15 lat jak poznalas aktualnego faceta a z poprzednim facetem zaczelas zwiazek jak mialas 11 lat?

[adult90]

Napisane przez cleopadra

Nie wiem czy dobrze zrozumialam,mialas 15 lat jak poznalas aktualnego faceta a z poprzednim facetem zaczelas zwiazek jak mialas 11 lat?

Też mnie to zadziwiło. Szok.
Nóż. Grożenie śmiercią, grożenie samobójstwem. Wyzwiska, oskarżanie od zdradę, alkohol, groźby, pornografia, pochodzenie ze środowiska alkoholowo-narkotykowego.


Mianownik (kto? co?) Patologia
Dopełniacz (kogo? czego?) Patologii
Celownik (komu? czemu?) patologii
Biernik (kogo? co?) patologię
Narzędnik (z kim? z czym?) patologią
Miejscownik (o kim? o czym?) patologii

Wołacz (o!) patologia!

---------- Dopisano o 22:42 ---------- Poprzedni post napisano o 22:35 ----------

Ograniczaj z nim kontakt, nie okazuj mu żadnego zainteresowania.
Potajemnie szukaj pokoju do wynajęcia w mieście, w którym studiujesz. Nie opowiadaj mu dokąd chodzisz, gdzie byłaś, jakie masz plany, wszystko zachowaj dla siebie.
Gdy już znajdziesz pokój, zaklep go sobie, opłać. W dogodnym momencie spakuj się i nic nie mówiąc pojedź do tamtej lokalizacji. Nikomu nie mów adresu ani faktu, że masz tam pokój.

Pozmieniaj hasla do kont internetowych. Zablokuj go na facebooku, a jego numer telefonu w ustawieniach lub u operatora sieci.

[201705240954]

W takich wątkach zazwyczaj się okazuje, że to troll.

[Magiusa]

Dobrze to sama nazwalas to toksyczny zwiqzek.
Uciekaj. Na policje bym poszla ale z doswiqdczenia wielu ludzi wiem ze policja nie zignoruje Cie tylko wtedy gdy bedziesz miala jakies dowody. Wiec naprawde warto bys jakies zebrala, nagrala klotnie, co mowi i jak etc.

[201701261449]

Jeśli to nie troll, to najwyższa pora zwiać.
Nie chcę snuć czarnych wizji, ale co się nasłuchałam na zajęciach z ratownikami interwencyjnymi kiedyś, to moje. Ale ja bym nie informowała go wprost, bo jest nieobliczalny. Zorganizuj się, powiedz o sytuacji matce, ale z nim ostrożnie. Policja - może pomóc, zgłoś groźby, opowiedz o tamtym pobiciu, opowiedz o narkotykach, o wszystkim.
A potem zwiej. Facet realnie może coś zrobić, odseparuj się.
Weź dziekankę, przenieś się na inny uniwersytet, wyjedź. To nie takie trudne, semestr dopiero się zaczął, możesz się przenieść, spróbować. Wynajęcie pokoju w innym mieście to też nie takie trudne.
Policji powiedz dopiero po wyprowadzce - nikomu nie mów, nawet matce, gdzie się wyprowadzasz, może nawet zatrzymaj się u kogoś na parę tygodni, może nawet miesięcy?
Po prostu zniknij mu z oczu, jednocześnie współpracując z policją. Jego nie zamkną od tak.

Trzymaj się i informuj, co zrobisz.

[Lexie]

Napisane przez adult90

Mianownik (kto? co?) Patologia
Dopełniacz (kogo? czego?) Patologii
Celownik (komu? czemu?) patologii
Biernik (kogo? co?) patologię
Narzędnik (z kim? z czym?) patologią
Miejscownik (o kim? o czym?) patologii

Wołacz (o!) patologia!

No chyba "Wołacz (o!) patologio!"

No jakoś ciężko uwierzyć w tę historię, matematyka ją mocno podważa

Rada jest jedna, uciekać, pana w razie czego zgłaszać na policję. Jakby mi groził, że się zabije, to prawdę mówiąc bym się specjalnie nie przejęła, nie dość że to zwykły szantaż, to to by nie była już moja sprawa, co on ze sobą zrobi.

[cava]

Napisane przez smellsliketeenspirit

Jeśli to nie troll, to najwyższa pora zwiać.
Nie chcę snuć czarnych wizji, ale co się nasłuchałam na zajęciach z ratownikami interwencyjnymi kiedyś, to moje. Ale ja bym nie informowała go wprost, bo jest nieobliczalny. Zorganizuj się, powiedz o sytuacji matce, ale z nim ostrożnie. Policja - może pomóc, zgłoś groźby, opowiedz o tamtym pobiciu, opowiedz o narkotykach, o wszystkim.
A potem zwiej. Facet realnie może coś zrobić, odseparuj się.
Weź dziekankę, przenieś się na inny uniwersytet, wyjedź. To nie takie trudne, semestr dopiero się zaczął, możesz się przenieść, spróbować. Wynajęcie pokoju w innym mieście to też nie takie trudne.
Policji powiedz dopiero po wyprowadzce - nikomu nie mów, nawet matce, gdzie się wyprowadzasz, może nawet zatrzymaj się u kogoś na parę tygodni, może nawet miesięcy?
Po prostu zniknij mu z oczu, jednocześnie współpracując z policją. Jego nie zamkną od tak.

Trzymaj się i informuj, co zrobisz.

Przy takim wariacie to samo bym radziła.
Zniknąć. Nikomu nie mówić gdzie się przenosisz, w dziekanacie zastrzec zeby nikt nikomu nie udzielał informacji (niby nie powinni, ale ludzie to tylko ludzie, czasem daja się nabrać jak ktos w słuchawkę opowiada o jakims strasznym nieszczesciu co się niby zadziało)
Odciąc się na jakiś czas od meidi, wykasowac wszelkie fejsbuki, zmienić telefon.

Nie lekceważyć takiego psychola, bo to nie ejst pryszczaty gimbus co się zakochał pierwszy raz i grozi skokiem z balkonu na trawnik.
To regularny psychol, ten moze baaardzo długo szukać.

Przemysl, czy nie wziąć dziekanki i narok nie wyjachac za granice do pracy.
Tylko nikomu nie mów gdzie jedziesz (to znaczy matcce powiedz jeśli ufasz ze nie powie jakims kolezankom, sasiadkom, ale tez niech trzyma jezyk za zebami)

[201803290936]

Napisane przez cava

Przy takim wariacie to samo bym radziła.
Zniknąć. Nikomu nie mówić gdzie się przenosisz, w dziekanacie zastrzec zeby nikt nikomu nie udzielał informacji (niby nie powinni, ale ludzie to tylko ludzie, czasem daja się nabrać jak ktos w słuchawkę opowiada o jakims strasznym nieszczesciu co się niby zadziało)
Odciąc się na jakiś czas od meidi, wykasowac wszelkie fejsbuki, zmienić telefon.

Nie lekceważyć takiego psychola, bo to nie ejst pryszczaty gimbus co się zakochał pierwszy raz i grozi skokiem z balkonu na trawnik.
To regularny psychol, ten moze baaardzo długo szukać.

Przemysl, czy nie wziąć dziekanki i narok nie wyjachac za granice do pracy.
Tylko nikomu nie mów gdzie jedziesz (to znaczy matcce powiedz jeśli ufasz ze nie powie jakims kolezankom, sasiadkom, ale tez niech trzyma jezyk za zebami)

Bardzo dobra rada. Oby Autorka przemyślała i posłuchała. Studia nie zając, można wznowić, a życia, czy zdrowia nic nie przywróci jak psychol zacznie realizować swoje groźby. Zniknąć, wyjechać, nie chwalić się nikomu za bardzo gdzie, nie podawać na żadnych fejsach, czy innych takich swojej lokalizacji.

[prezent_od_losu]

No i niech się zabije, jednego debila na świecie mniej. Dzisiaj stać mnie tylko na taką "radę".

[201701261449]

Serio? A wiesz, jakie uczucia będą w autorce, jeśli ktoś się zabije z jej powodu? Nie musi go kochać, szanować, może się go bać i oddychać z ulgą, ale jednak w głowie zostanie na zawsze, że ktoś się PRZEZ NIĄ zabił.
Po drugie, wariat ogarnięty furią raczej nie powiesi się, ot tak. Najpierw będzie jej szukać.

[dorris23]

Napisane przez binko5

Otóż, jeślibym miała opowiedzieć jak to się zaczęło i co ja przeszłam, to spędziłabym całą noc pisząc. Postaram się jakoś zebrać pobieżnie istotne fakty.

Więc mam problem z facetem-on lat 30, ja 23. Poznałam go ponad 8 lat temu w trudnym dla mnie momencie. Rozstałam się z poprzednim (byłam z nim prawie 4 lata), wpadłam w złe towarzystwo i zapoznałam- w sumie trochę na siłę- właśnie jego. Praktycznie od razu przeszłam ze związku z tamtym- w ten. Z małą różnicą. Jako nastolatka zaczęłam wtedy ćpać prochy. A on był dilerem. Piękniej nie mogło być.

Nie owijając w bawełnę- nie byłam za bardzo nim zainteresowana, znajomi mnie namówili, żebym się koło niego zakręciła. Chłopak chudy, nieładny, nie za bardzo zadbany, matka później się okazało, że alkoholiczka, ojca brak. Jego znajomi stali się moimi znajomymi- same ćpuny i złodzieje.

Nie dostrzegałam powagi sytuacji. Wyszłam i jego odciągnęłam od tego jakieś 4 lata temu. Moja mama miała własne problemy (również epizod z piciem- wyszła z tego). Ojciec do tej pory jest alkoholikiem. Cud, że zdałam dobrze maturę. Teraz jestem na studiach- on nie ukończył nawet liceum dla dorosłych.

Nie byłoby mi tak ciężko gdyby nie to, że jestem z tym człowiekiem tyle lat. On odseparował się od "złego" towarzystwa, ale nie ma w tym momencie ŻADNEGO OPRÓCZ MNIE.

Przy nim nie czuję się do końca sobą. Kiedyś po pijaku mnie pobił. Kontroluje mnie i sprawdza na każdym kroku. Wpadł w szał, gdy się dowiedział, że jadę na ślub koleżanki sama (on nie dostał zaproszenia, bo ją i jej chłopaka nawyzywał od szmat, bo siedziałam u nich jak się z nim pokłóciłam) i w biały dzień wskoczył mi do domu przez okno w totalnym amoku, wziął nóż i groził, że się zabije. Jest chory z zazdrości, mimo, że nie ma totalnie podstaw. Przez niego muszę CODZIENNIE dojeżdżać na uczelnię 3 godziny w jedną stronę (wstaję o 4 nad ranem), bo on nie chce żebym "tam" gdzieś spała.

Od jakichś 2-3 lat widzę, że ja się zmieniłam, myślę trochę inaczej, jestem inna, poszukuję czegoś innego w życiu, faceta, który będzie po prostu bardziej wyluzowany, kochany, troskliwy, z poczuciem humoru.

On nigdy się nie uśmiecha, wszystko jest na "nie", nieliczne rzeczy go śmieszą. Nie mieszkamy razem, ale były momenty, że tak było.

W skrócie: pod każdym względem go nie znoszę, denerwuje mnie, irytuje, uważam go za człowieka ograniczonego umysłowo, zazdrosnego o wszystko, do tego psychopatę. Nie raz mi mówił, że mnie zabije, próbował to zrobić. Jak tylko słyszy, że chcę go zostawić, bo już tego nie wytrzymuję, grozi, że stanie się tragedia, krzywda, że mi nie odpuści, że codziennie będzie stał pod moimi drzwiami, że się powiesi na klatce schodowej, że mi zrobi krzywdę, że nie da mi żyć i zniszczy mi to życie oraz, że już nigdy z nikim nie będę oprócz niego.

Były też dobre momenty oczywiście, inaczej bym tego nie ciągnęła tyle lat. Ale zrozumiałam dopiero po tylu latach, że nie tak powinien wyglądać związek, godziłam się na takie kontrole i oskarżanie o zdrady.

Mówił, że pójdzie na terapię, ale ja też muszę się postarać. TYLKO JA SIĘ PYTAM â˜â˜â˜â˜☠â˜â˜â˜â˜☠â˜â˜â˜â ˜☠â˜â˜â˜â˜☠A W CZYM? W tym, że udostępnię mu wszystkie moje hasła i loginy do wszystkiego co mam- tak było do wczoraj. Wkurzyłam się, jak kolejny raz zobaczyłam, że całkowicie nieprzypadkowo u niego w telefonie były numery, które do mnie dzwoniły i o na nie dzwoni i sprawdza kto to jest. â˜â˜â˜â˜☠â˜â˜â˜â˜☠â˜â˜â˜â ˜☠â˜â˜â˜â˜☠a czaicie?! Brał bilingi ze strony internetowej mojego operatora i każdy numer tak sprawdzał.

A nie dodałam jeszcze, że ja naprawdę jestem osobą uczciwą i go nigdy nie zdradziłam ani poważnie nie oszukałam. Natomiast on.... Tragedia.

Ćpanie, nie chodzenie do pracy na nocki, nie wiem gdzie był, zboczone nagrania na moim własnym pendrivie z gołymi babami i brudnymi kobiecymi stopami (WTF?). Jak "próbowaliśmy" się zawsze "kochać" to on zawsze miał półmiękkiego, rzadko, się zdarzało, że było dobrze. Nałogowo kłamie, w każdym możliwym aspekcie jego życia. Nie wiem na co pieniądze przetrwania. Mogłabym tak wymieniać w nieskończoność.

Każdy mi mówi, że on nie jest dla mnie, że jest nienormalny itp itd. i ja o tym wiem. Coś nas jednak połączyło. Dawałam mu miliony szans, nie zmienia się, jest coraz gorzej. Powiedział, że pójdzie się leczyć- do tej pory nie poszedł.

Jak od niego odejdę, to na pewno stanie się coś złego. I jak odejdę, to naprawdę on zostanie totalnie sam- nie ma NIKOGO. Ani nawet znajomego, co najlepsze, oskarża o to mnie. Mogę o tym powiadomić policję, a oni tego nie zlekceważą? Jakaś tragedia może się stać w każdej chwili, oni nie zdążą. Boję się. On zawsze chodzi z naostrzonym do granic możliwości nożem. Nie napisałam tutaj oczywiście wszystkiego. Co mam zrobić? Pomocy...

Ale ze jak? Poznajac tego mialas 15 lat a rozstajac sie z tamtym po 4 latach. Czyli z tamtym bylas od 11 roku zycia? Co to za zwiazek w wieku 11 lat? Sory ale w wieku 11 lat ja sie jeszcze lalkami bawiłam a nie wchodzilam w związki.

Jeśli nie jestes trolem to odejdz jak najpredzej a jego groźby zgłoś.

[201703061414]

.

[kennedy]

Napisane przez binko5

Po pierwsze- nie- to nie troll. Dziękuję za rady, ale nie mogę zostawić matki, bo jest chora. Na studia poszłam po trzech latach przerwy i chciałam iść po nich do normalnej pracy. I tak, z tymi związkami to też prawda. Moje życie składało się z tylu rzeczy, że nikt by mi nie uwierzył, ale niestety tak było. Jednakże bardzo ciężko od kogoś odejść, z którym tak wiele się dzieliło i przeżyło. Podejrzewam, że żadna z was nie była tyle lat z facetem? Nie wiem, może się mylę. Może jestem po prostu zbyt słaba, litościwa i szukam powodu, żeby dać temu człowiekowi jeszcze jedną szansę. Nie mniej jednak jeszcze go kocham. I płakać mi się chce na samą myśl, że już go więcej nie zobaczę, taka prawda. Rozmawiałam z nim przez telefon, zwolnił się z pracy i powiedział, że już go więcej nie zobaczę, telefon wyłączył. Szkoda mi go jako człowieka, ma ogromny talent artystyczny i pełno zainteresowań. Napiszę, co dalej.

Dobra dobra wiemy ze mis biedny.
Natomiast napisz co postanowilas.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dorris23]

Napisane przez binko5

Po pierwsze- nie- to nie troll. Dziękuję za rady, ale nie mogę zostawić matki, bo jest chora. Na studia poszłam po trzech latach przerwy i chciałam iść po nich do normalnej pracy. I tak, z tymi związkami to też prawda. Moje życie składało się z tylu rzeczy, że nikt by mi nie uwierzył, ale niestety tak było. Jednakże bardzo ciężko od kogoś odejść, z którym tak wiele się dzieliło i przeżyło. Podejrzewam, że żadna z was nie była tyle lat z facetem? Nie wiem, może się mylę. Może jestem po prostu zbyt słaba, litościwa i szukam powodu, żeby dać temu człowiekowi jeszcze jedną szansę. Nie mniej jednak jeszcze go kocham. I płakać mi się chce na samą myśl, że już go więcej nie zobaczę, taka prawda. Rozmawiałam z nim przez telefon, zwolnił się z pracy i powiedział, że już go więcej nie zobaczę, telefon wyłączył. Szkoda mi go jako człowieka, ma ogromny talent artystyczny i pełno zainteresowań. Napiszę, co dalej.

Nie jedna tu byla o wiele dluzej w zwiazku i nie jednej zwiazek sie rozpadl.

[ajah]

Napisane przez binko5

Po pierwsze- nie- to nie troll. Dziękuję za rady, ale nie mogę zostawić matki, bo jest chora. Na studia poszłam po trzech latach przerwy i chciałam iść po nich do normalnej pracy. I tak, z tymi związkami to też prawda. Moje życie składało się z tylu rzeczy, że nikt by mi nie uwierzył, ale niestety tak było. Jednakże bardzo ciężko od kogoś odejść, z którym tak wiele się dzieliło i przeżyło. Podejrzewam, że żadna z was nie była tyle lat z facetem? Nie wiem, może się mylę. Może jestem po prostu zbyt słaba, litościwa i szukam powodu, żeby dać temu człowiekowi jeszcze jedną szansę. Nie mniej jednak jeszcze go kocham. I płakać mi się chce na samą myśl, że już go więcej nie zobaczę, taka prawda. Rozmawiałam z nim przez telefon, zwolnił się z pracy i powiedział, że już go więcej nie zobaczę, telefon wyłączył. Szkoda mi go jako człowieka, ma ogromny talent artystyczny i pełno zainteresowań. Napiszę, co dalej.

1. Nie kochasz go, jesteś od niego uzależniona.
2. Nie jesteś za słaba czy zbyt litosciwa. Jesteś w chorym związku i szukasz byle pretekstu by w nim trwać.
3. On będzie coraz gorszy, coraz bardziej niebezpieczny
4. Jeśli zdecydujesz się na rozstanie zrób to głowa, bo zakończenie związku zwykle prowadzi do w eskalacji, czyli mówiąc krótko: świr swirujw bardziej, jest zdesperowany i bardziej agresywny.
5. Nie jesteś sama tj. mnóstwo kobiet było i jest w podobnej sytuacji. Znam wiele takich, które się zdecydowały odejść. Nie znam żadnej by odejścia żalowala ( z perspektywy czasu)
6. Nikt cię nie ocali, o ciebie nie zadba, musisz zrobić to sama.
7. Zgłoś groźby i wszelkie incydenty zgłaszaj. Zgłoś, że obawiasz się o swoje życie.

[201707171459]

Napisane przez adult90

Mianownik (kto? co?) Patologia
Dopełniacz (kogo? czego?) Patologii
Celownik (komu? czemu?) patologii
Biernik (kogo? co?) patologię
Narzędnik (z kim? z czym?) patologią
Miejscownik (o kim? o czym?) patologii

Wołacz (o!) patologia!

Adult, chciałaś się popisać jak to odmieniać umiesz, a trochę Ci nie wyszło.
Daruj sobie na przyszłość.

Autorko, czemu Ty to sobie robisz?

[Mojwa]

Jedna rzecz mi nie gra - na stronie operatora nie powinno być i na 99,99% nie ma informacji o połączeniach przychodzących, a udzielenie takiej informacji nawet właścicielowi numeru jest naruszeniem ochrony danych.

Nie wiem co doradzić, bo na Twoim miejscu balabym się też o Twoją mamę. Porozmawiaj z policją, on pisał kiedyś te swoje groźby czy tylko mówił w kłótni?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[damdalena]

Napisane przez binko5

nie mogę zostawić matki, bo jest chora.

MOŻESZ, a nawet musisz to zrobić. Jak on Cię zabije, to kto zajmie się matką???

Opowiem Ci historię, która wydarzyła się w mojej rodzinie 70 lat temu. Młoda wdowa była świadkiem, jak partyzanci okradają domy ludności cywilnej. Jeden z tych złodziei - psychopata - zaczął jej grozić, pobił ją, itd. Znajomi załatwili tej kobiecie schronienie w jednym z klasztorów. Nie skorzystała, bo nie chciała zostawić dzieci na parę miesięcy samych. W końcu głupek zastrzelił ją na oczach 11-letniego syna. Osierociła trójkę dzieci, najmłodsze 4 lata. I naprawdę wtedy nie miał kto zajmować się tymi sierotami...

[201703061414]

Otóż, jeszcze jeśli ktoś to jeszcze przeczyta piszę dalej.
W międzyczasie z nim byłam i chciałam dać kolejną szansę,ale czułam w moczu, że raczej nic z tego nie będzie.
W pracy poznałam kolegę, z którym pracowałam całe zmiany, bez przerwy razem. Spodobał mi się, po pewnym czasie zaczęłam z nim flirtować i nawet się pocałowaliśmy. Traktował mnie.... normalnie i dziwnie się z tym czułam. Mimo tego czułam straszne obrzydzenie do siebie po tym wydarzeniu. Był bodźcem do zmiany. I od tego w psychice coś mi pękło. Ogólnie rzecz biorąc nic się nie zmieniło w moim związku, on "niby" bardzo chciał, no ale chyba nie wyszło. Miało być tak pięknie.
I w związku z tym postanowiłam pojechać do koleżanki i kolegi do miejscowości oddalonej ok 150 km od mojej. Mówił, żebym do niego dzwoniła i nawet określił częstotliwość, chciał przeprowadzać wideorozmowy. Pisałam z nim cały czas, normalnie przyklejona do telefonu, byle nie wariował. Z biegiem imprezki wyluzowałam i zapomniałam o telefonie, poszłam spać. A rano......
HORROR.
70 smsów, kilkadziesiąt połączeń od niego. Ale treść.....
"Jesteś trupem", "Pewnie dzisiaj chodzisz jak pokraka", "zatłukę cie", "roz☠☠☠ie ci ☠☠☠☠e żywcem za to ze sie s☠☠☠☠ilas", "☠☠☠☠o nawet gadać w stanie nie jesteś tak cie w gardziel wy☠☠☠ali. Boze..." i wiele wiele innych. Kolega z koleżanką namówili mnie żebym poszła na policję i to zrobiłam. Czułam, że dobrze robię.
Spotkałam się z nim kilka razy po tym wydarzeniu, ale żeby mu powiedzieć w twarz, że to koniec. Pewnego razu wbił mi się na chama do auta w nocy po mojej pracy i prosił o odwiezienie. Podczas jazdy wziął sznurek i związał na szyi i powiedział, że będę go miała na sumieniu, po czym chciał wyskoczyć w trakcie jazdy, żebym go ciągnęła po asfalcie.Nachodzi mnie w pracy, stoi pod drzwiami, na klatce, puka po szybach do domu, włamuje mi się do auta i nie chce wyjść. Płacze, błaga, prosi, widzę, że okrutnie cierpi. Poszedł nawet do psychologa (chociaż podejrzewam, że przydałby mu się psychiatra).
Mój problem brzmi:
Nie potrafię go "załatwić". Nie potrafię wystąpić o ściganie go o groźby karalne, nie potrafię wezwać policji kiedy wariuje. Nie potrafię odejść od niego tak na 100% emocjonalnie. W środku czuję cichą nadzieję, że potrafi się zmienić, z pomocą lekarzy. Ale czuję jednocześnie, że gdybym do niego wróciła popełniłabym najgorszy błąd w moim życiu. Cały czas mówi "jesteś moja!", " będziesz wolna po moim trupie!". I cały czas naciska na seks, myśli, że jak się z nim prześpię, to wrócę, żałosne. On nie może znieść myśli, że mogłabym być z kimś innym. Jemu nie zależy na moim szczęściu. Obawiam się, że to jest psychopata, ale tak na serio. Często miał wytrzeszczone oczy i mnie bacznie obserwował. Do tego może dalej ćpać.
Co mam robić, iść do tego samego psychologa co on poszedł i się dowiedzieć jak to z jego strony wygląda, a następnie opowiedzieć swoją wersję? Psycholog mi powie co mam robić?
Kocham go szczerą miłością, ale on mnie nie szanuje ani mojej rodziny. Wychował mnie sobie, s☠☠☠☠iel. I robi z siebie ofiarę i mówi, że to ja go oszukałam (WTF?). Trzyma mnie też więź, którą utworzyliśmy, bardzo specyficzna, takie porozumienie w pewnych aspektach życia, którego wiem, że nie odtworzę z nikim innym. Ciężko mi bardzo .
Poradźcie coś, bo zwariuję.


---------- Dopisano o 02:34 ---------- Poprzedni post napisano o 02:18 ----------

Aha i jeszcze jedno: on mi nigdy nie ufał. W złości powiedział mi że jeździłam tam do miasta, żeby "szukać innego chuja, większego". Nigdy nie zawiodłam jego zaufania. Nie rozumiem. I zaczęłam pić. To jest tak ciężkie, że sama będę potrzebować leków. Kocham go i nienawidzę, za to jaki jest. Że nie zrozumiał, jak mówiłam dawno, dawno, że jest mi źle. On jakby nie miał wyrzutów sumienia, za to co robi. Nachodzi, stręczy, wysyła milion smsów dziennie i dzwoni. Chce mnie wykończyć czy co? A ze studiów zrezygnowałam, musiałam iść do pracy, żeby mieć pieniądze na utrzymanie domu i mamy. Nie chcę się stąd wynosić, naprawdę. Kocham moje miasto i okolice i jeszcze jakichśtam znajomych, którzy mi zostali. Mam tu zobowiązania, zwierzęta i chcę w tym mieście żyć. A policjantka wtedy na zgłoszeniu sprawy mówiła mi, żeby pokazać, że się go nie boję. Ale on mi nie da o sobie zapomnieć. Czy to prawda, że miłość to nie wszystko? Że przezwycięży wszystko? Mam wrażenie, że on nie pojmuje zdrowej, uczciwej miłości, jestem tylko zdobyczą i własnością, która się zbuntowała, ale i tak wróci, a on dąży do takiego zmęczenia mnie psychicznego, że dopnie w końcu swego.

[201704240947]

To jest totalny psychol i Ty o tym doskonale wiesz. Po takich akcjach nie powinnaś mieć z nim już w ogóle do czynienia. Chyba że w sądzie.
Jeśli chcesz wyjść na prostą to musisz się odciąć od tego psychopaty całkowicie, innej drogi nie ma. Albo to zrobisz dla siebie albo skończysz marnie.
Piszesz ze nie umiesz do zgłosić na policję, myślę, że umiesz. Uwierz każdy następny raz jest łatwiejszy.
Idź do dobrego psychologa, może na terapię, skup się na sobie. Na twoim miejscu jednak pomyślałabym nad przeprowadzką. Miałabyś spokój od niego, mogłabyś wrócić na studia. Dlaczego musisz utrzymywać mamę i dom kosztem własnej edukacji? Przestań się poświęcać dla wszystkich i zadbaj o siebie, nikt za Ciebie tego nie zrobi.

[ajah]

Jedynym sensownym sposobem jest odcięcie i w Twoim przypadku terapia.
Nie wnikaj co kieruje jego zachowaniem, nie koniecznie traktuj się z nim ani jego psychologiem.
Jak cie nachodzi dzwoń po policję.
Poinformuj bliskich o tym co się dzieje, by wiedzieli gdyby coś ci się stało czy gdyby doszło do eskalacji.

Sent from my SM-G935F using Tapatalk

[White_Dove]

Zwiazek w wieku 11 lat? Aha. Graliscie w klasy i bawiliscie sie samochodzikami pijąc oranżadę z jednej butelki?

Odejdz od niego. Zgłoś na policje. Nastepnym razem ostrożniej dobieraj partnerów.

[MuchaLibre]

Autorko będę brutalny, bo niestety tylko mocne słowa są w stanie dotrzeć do osoby z Twoją osobowością. Ani ty go nie kochasz, ani on nie kocha Ciebie. Obydwoje jesteście klasycznym przykładem ludzi wychowanych w patologicznej rodzinie. Doświadczenia w dzieciństwie sprawiają, że podświadomie za "miłość" i "szczęście" uważacie życie na krawędzi i że się tak wyrażę, "hardcorowe" relacje z ludźmi itp.

Jedyną szansą dla Ciebie jest udanie się na terapię, i to do psychiatry (nie psychologa, który nie jest nawet lekarzem), i to do naprawdę dobrego, który poważnie traktuje swoją pracę, a nie tylko przepisuje leki.

W przeciwnym razie, dalej będziesz popełniać te same błędy. Ludzie będą ci mówić, "uciekaj od niego", "idź na policję", tylko co z tego, skoro i tak ich nie posłuchasz? I tak będziecie ciągle do siebie "wracać" . Nawet jak z nim zerwiesz, to wejdziesz w związek z kolejnym "bad boyem" i będzie to samo. Nawet jak wejdziesz w normalny związek, to i tak z czasem uznasz, że jest jakoś nudno, "czegoś brakuje" i znowu wejdziesz w relację "hardcorową". I tak w kółko dopóki nie zniszczysz samej siebie.

Także zrobisz co chcesz. Pomyśl tylko czy naprawdę warto wylądować w trumnie, w więzieniu albo pod mostem? W imię czego? Miłości, którą nawet nie jest miłością, do faceta, który Cię nie kocha? Czy zamieniłabyś diament za psią kupę? Pewnie nie. Także pomyśl, czy chcesz oddać osobiste szczęście w zamian za marne życie, pełne cierpienia, z marnym końcem? Tak do przemyślenia.....

[GuardviaN]

Oj tam, nie słuchaj tych wszystkich ludzi, oni chcą dla Ciebie źle!!!
TO napewno wspaniały i kochający mężczyzna w środku... jeszcze się zmieni. : cool:

[kennedy]

Napisane przez binko5

Otóż, jeszcze jeśli ktoś to jeszcze przeczyta piszę dalej.
W międzyczasie z nim byłam i chciałam dać kolejną szansę,ale czułam w moczu, że raczej nic z tego nie będzie.
W pracy poznałam kolegę, z którym pracowałam całe zmiany, bez przerwy razem. Spodobał mi się, po pewnym czasie zaczęłam z nim flirtować i nawet się pocałowaliśmy. Traktował mnie.... normalnie i dziwnie się z tym czułam. Mimo tego czułam straszne obrzydzenie do siebie po tym wydarzeniu. Był bodźcem do zmiany. I od tego w psychice coś mi pękło. Ogólnie rzecz biorąc nic się nie zmieniło w moim związku, on "niby" bardzo chciał, no ale chyba nie wyszło. Miało być tak pięknie.
I w związku z tym postanowiłam pojechać do koleżanki i kolegi do miejscowości oddalonej ok 150 km od mojej. Mówił, żebym do niego dzwoniła i nawet określił częstotliwość, chciał przeprowadzać wideorozmowy. Pisałam z nim cały czas, normalnie przyklejona do telefonu, byle nie wariował. Z biegiem imprezki wyluzowałam i zapomniałam o telefonie, poszłam spać. A rano......
HORROR.
70 smsów, kilkadziesiąt połączeń od niego. Ale treść.....
"Jesteś trupem", "Pewnie dzisiaj chodzisz jak pokraka", "zatłukę cie", "roz☠☠☠ie ci ☠☠☠☠e żywcem za to ze sie s☠☠☠☠ilas", "☠☠☠☠o nawet gadać w stanie nie jesteś tak cie w gardziel wy☠☠☠ali. Boze..." i wiele wiele innych. Kolega z koleżanką namówili mnie żebym poszła na policję i to zrobiłam. Czułam, że dobrze robię.
Spotkałam się z nim kilka razy po tym wydarzeniu, ale żeby mu powiedzieć w twarz, że to koniec. Pewnego razu wbił mi się na chama do auta w nocy po mojej pracy i prosił o odwiezienie. Podczas jazdy wziął sznurek i związał na szyi i powiedział, że będę go miała na sumieniu, po czym chciał wyskoczyć w trakcie jazdy, żebym go ciągnęła po asfalcie.Nachodzi mnie w pracy, stoi pod drzwiami, na klatce, puka po szybach do domu, włamuje mi się do auta i nie chce wyjść. Płacze, błaga, prosi, widzę, że okrutnie cierpi. Poszedł nawet do psychologa (chociaż podejrzewam, że przydałby mu się psychiatra).
Mój problem brzmi:
Nie potrafię go "załatwić". Nie potrafię wystąpić o ściganie go o groźby karalne, nie potrafię wezwać policji kiedy wariuje. Nie potrafię odejść od niego tak na 100% emocjonalnie. W środku czuję cichą nadzieję, że potrafi się zmienić, z pomocą lekarzy. Ale czuję jednocześnie, że gdybym do niego wróciła popełniłabym najgorszy błąd w moim życiu. Cały czas mówi "jesteś moja!", " będziesz wolna po moim trupie!". I cały czas naciska na seks, myśli, że jak się z nim prześpię, to wrócę, żałosne. On nie może znieść myśli, że mogłabym być z kimś innym. Jemu nie zależy na moim szczęściu. Obawiam się, że to jest psychopata, ale tak na serio. Często miał wytrzeszczone oczy i mnie bacznie obserwował. Do tego może dalej ćpać.
Co mam robić, iść do tego samego psychologa co on poszedł i się dowiedzieć jak to z jego strony wygląda, a następnie opowiedzieć swoją wersję? Psycholog mi powie co mam robić?
Kocham go szczerą miłością, ale on mnie nie szanuje ani mojej rodziny. Wychował mnie sobie, s☠☠☠☠iel. I robi z siebie ofiarę i mówi, że to ja go oszukałam (WTF?). Trzyma mnie też więź, którą utworzyliśmy, bardzo specyficzna, takie porozumienie w pewnych aspektach życia, którego wiem, że nie odtworzę z nikim innym. Ciężko mi bardzo .
Poradźcie coś, bo zwariuję.


---------- Dopisano o 02:34 ---------- Poprzedni post napisano o 02:18 ----------

Aha i jeszcze jedno: on mi nigdy nie ufał. W złości powiedział mi że jeździłam tam do miasta, żeby "szukać innego chuja, większego". Nigdy nie zawiodłam jego zaufania. Nie rozumiem. I zaczęłam pić. To jest tak ciężkie, że sama będę potrzebować leków. Kocham go i nienawidzę, za to jaki jest. Że nie zrozumiał, jak mówiłam dawno, dawno, że jest mi źle. On jakby nie miał wyrzutów sumienia, za to co robi. Nachodzi, stręczy, wysyła milion smsów dziennie i dzwoni. Chce mnie wykończyć czy co? A ze studiów zrezygnowałam, musiałam iść do pracy, żeby mieć pieniądze na utrzymanie domu i mamy. Nie chcę się stąd wynosić, naprawdę. Kocham moje miasto i okolice i jeszcze jakichśtam znajomych, którzy mi zostali. Mam tu zobowiązania, zwierzęta i chcę w tym mieście żyć. A policjantka wtedy na zgłoszeniu sprawy mówiła mi, żeby pokazać, że się go nie boję. Ale on mi nie da o sobie zapomnieć. Czy to prawda, że miłość to nie wszystko? Że przezwycięży wszystko? Mam wrażenie, że on nie pojmuje zdrowej, uczciwej miłości, jestem tylko zdobyczą i własnością, która się zbuntowała, ale i tak wróci, a on dąży do takiego zmęczenia mnie psychicznego, że dopnie w końcu swego.

Oczywiscie ze potrafisz. Idziesz na policje.

I wystepujesz o zakaz zblizania sie.

Blokujesz go na telefonie i facebooku.



Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[201703061414]

.

[201704240947]

W sumie to bardzo możliwe że on ma zaburzenia psychiczne, nie wiem jakie bo nie jestem ekspertem ale schizofrenia może rozwinąć sie od narkotyków jeśli ktoś jest podatny. Tak przynajmniej kiedyś czytałam.
Nie wierz w jego gadanie, nie czytaj nawet smsow id niego, możesz zmienić nr telefonu?
Tak jak było wcześniej wspomniane sama musisz pójść na terapię, żeby wyrwać się z patologii i ustrzec przed toksycznymi związkami w przyszłości.

[201703061414]

.