Jak się skupić na własnym życiu?

DawnSeeker · 2019-03-20, 13:39

Witam,

piszę tutaj z dość dużą obawą. Wiem, że mogę zostać dość zjechana, jednak potrzebują porady.

Rok temu w kwietniu poszłam do psychologa, która stwierdziła u mnie objawy depresyjne. Miałam bardzo złe nastroje, byłam płaczliwa, straciłam zainteresowanie czymkolwiek. Po pół roku terapii było mi zdecydowanie lepiej, zakończyłam terapię (zdaniem psychologa było dobrze i nie musiałam już przychodzić).

Przez jakiś czas było dobrze, aż zmieniłam pracę, gdzie atmosfera była nieciekawa, ludzie niezbyt mili - ogólnie czułam się tam źle. Od tego czasu , z nastrojami znowu jest "pod górkę", stresuję się wszystkim i rozładowuję stres, obżerając się, czego efektem jest wyraźny skok na wadze

Zaniedbuję aktywność fizyczną.

Poza tym jednak staram się prowadzić w miarę normalne życie - mam znajomych, trochę wychodzę, czytam książki, choć ostatnio jedyne co najchętniej robiłabym to spała albo siedziała przy komputerze.

Jest jeszcze jedna rzecz, którą robię rzeczy ograniczyć stres - lubię rozmawiać przez telefon. Nawet nie chodzi o to, że narzekam, jak się czuję cały czas. Po prostu, rozmowa z kimś nawet na jakieś bzdetne tematy sprawia, że lepiej się czuję. Lubię rozmawiać zwłaszcza z moją mamą i jednym znajomym (dla mnie to bardziej przyjaciel, ale z jego perspektywy, to chyba nie tak, nie wiem). To poukładany, silny człowiek, spełniony zawodowo o stabilnym charakterze i sposobie życia. Czasami mam wrażenie, że to moje przeciwieństwo i dlatego mnie tak "ciągnie" do rozmów z nim. Potrafię dzwonić do niego codziennie, on odbiera, rozmawiamy 20 - 30 minut albo i dłużej, albo i wcale i kończymy.

Ostatnio, starałam się to ograniczyć, żeby nie wyjść na bluszcza i ku mojemu smutkowi, przez 7 dni nawet się do mnie nie odezwał tak sam z siebie. Ja odzywałam się jeśli musiałam (bilety), ale komunikatorem, nie dzwoniłam. Mam dziwne wrażenie, że jakbym przestała się odzywać, nie miałoby to dla niego żadnego znaczenia. Dla mnie, gdyby przestał się odzywać, byłby to spory cios - w sensie bolesna strata przyjaciela. Zauważyłam, że podobnie mam ze znajomymi z którymi mam rzadszy kontakt. Jestem osobą, która często coś proponuje - kino, teatr, takie tam i nie narzekam, jeśli mam gdzieś z kimś iść, to pewnie znajdę chętnego. Gorzej w drugą stronę. Dużo gorzej z relacjami bliższymi, ale jedyna bliższa relacja, która mnie "boli" to fakt, że osoba, którą uważam za bliską, prawdopodobnie nie odwzajemnia tego na tym samym poziomie.

Więc, przechodząc do meritum. Co zrobić, żeby nie mieć ochoty dzwonić? Nie żeby mnie to dręczyło na tej zasadzie, że "jak nie zadzwonię to zwariuję", jest jednak w tym pewien rys chorobliwy. Fakt, że nie odezwał się do mnie sam z siebie był dość bolesny, ale trudno. Chciałabym, żeby to nie miało dla mnie znaczenia, być podobnie "silną", skupioną na własnym życiu i problemach, bez tej potrzeby kontaktu. Z drugiej strony, może ona jest całkiem normalna, a ja wmawiam sobie, że zwyczajna ludzka potrzeba towarzystwa, zwłaszcza w cięższym okresie życia jest czymś "toksycznym".

Chciałabym po prostu być szczęśliwa, sama ze sobą, bez tego oczekiwania i dołujących myśli ("skoro nie dzwoni, to znaczy że jesteś męczącą bułą, nie lubi CIę, ma CIę dość"). Jeśli nawet ma mnie dość, to po prostu chciałabym już się tym nie przejmować i tyle.

Elladorea · 2019-03-20, 14:53

Nie wiem, czy ma to sens, ale przyszło mi do głowy, że może pomogłoby Ci pisanie pamiętnika? Po to, żeby wylać z siebie negatywne emocje, żeby pisać, co czujesz, wyrzucić nadmiar emocji.

Pozdrawiam i życzę dużo siły

falniemafal · 2019-03-20, 16:43

Niestety nie mam na to rady, ale chciałam dać znać, że mam bardzo podobnie, o ile to może być w jakikolwiek sposób "pocieszające".
Może na coś wpadnę i dam znać, myślę intensywnie bo idzie wiosna a ja mam doła życia.

Mam wrażenie, że ja ciągle coś organizuję, zapraszam, wymyślam, zagaduję. Ostatnio przestałam, przestałam się też odzywać pierwsza, no i nie dzieje się nic...Chyba mogłabym zniknąć i nikt nie zwróciłby uwagi.

Denerwuje mnie to z wielu powodów, bo odniosłam wrażenie, że byłam "natrętem", że nie mam własnego życia (chociaż mam), a do tego zaczynam się czuć beznadziejnie jako człowiek, bo przecież gdybym była fajna, to ludzie chcieliby ze mną gadać czy spotykać się.

No i tak to.

DawnSeeker · 2019-03-20, 18:28

Cytat:

Napisane przez falniemafal

Denerwuje mnie to z wielu powodów, bo odniosłam wrażenie, że byłam "natrętem", że nie mam własnego życia (chociaż mam), a do tego zaczynam się czuć beznadziejnie jako człowiek, bo przecież gdybym była fajna, to ludzie chcieliby ze mną gadać czy spotykać się.

No i tak to.

Yup. Mam dokłdnie tam samo. Czuję się jak jakiś natręt i nie mogę pozbyć się tego "muszę być naprawdę słaba i nudna, skoro nikt do mnie nie dzwoni, gdy zamilkne".

Mia Donna · 2019-03-20, 19:48

Też pomyślałam o pisaniu pamiętnika. I radzilabym kontynuować psychoterapię. Wtedy sama świadomość, że jest ktoś z kim możesz porozmawiać niedługo, może pomóc Ci wytrwać w niedzwonieniu. Poza tym pociesze Cię: też często mam wrażenie, że to ja ciągnę niektóre relacje. Ludzie stali się wygodniccy, nie chcą już poświęcać czasu na relacje, angażować się, dbać o to. Wiele znajomości się kończy z tego powodu, ludzie właśnie o nie nie dbaja. Myślą, że przyjaźń jest i zawsze będzie. Ale to tak nie działa. Przyjaźń trzeba pielęgnować. Fajnie, że masz takie podejście, szkoda, że nie każdy to podziela. Z drugiej strony zastanów się, czy wnosisz coś pozytywnego do tych relacji. Może traktujesz je egoistycznie? Typu: wygadam się, pomarudze, nie będę sama. Ale ludzie też chcą czegoś od Ciebie. Chcą pozytywnej energii, wsparcia, miłego spędzenia czasu. Może Twój kumpel czuję się trochę zmęczony Twoja obecnością? Może też czasem chciałby się wygadać, ale wysłuchuje Twoich problemów? Ja tylko rzucam różne teorie, bo nie wiem jak jest naprawdę u Ciebie.

mikoanka · 2019-03-21, 08:19

Cytat:

Napisane przez DawnSeeker

Yup. Mam dokłdnie tam samo. Czuję się jak jakiś natręt i nie mogę pozbyć się tego "muszę być naprawdę słaba i nudna, skoro nikt do mnie nie dzwoni, gdy zamilkne".

Popatrzcie na to z drugiej strony.

Są też osoby, które do telefonów nie przywiązują zbyt wielkiej wagi i nie ma to związku z osobami, do którymi mogłyby zadzwonić. Ja tak mam

Jak ktoś do mnie zadzwni, to odbiorę, pogadam, okej. Sama z siebie dzwonię tylko jak mam naprawdę pilną sprawę, której nie da się załatwić inaczej.

Vanir410 · 2019-03-21, 09:05

Terapię jak są wątpliwości warto kontynuować, szczególnie, gdy jest źle.
Zauważ też inną sprawę. Jak rozumiem, obracasz się wśród ludzi dorosłych. Nie mogą oni zwyczajnie nie mieć czasu? Wracam do domu koło 18, jedzenie, chwila odpoczynku, parę obowiązków i idę spać. Nie odzywam się do znajomych, bo jestem zmęczona i zwyczajnie nie mam kiedy, ale nie dlatego, że mi nie zależy.
Nie możesz uzależniać swojego szczęścia od innych.

---------- Dopisano o 10:05 ---------- Poprzedni post napisano o 10:00 ----------

Cytat:

Napisane przez Mia Donna

Ludzie stali się wygodniccy, nie chcą już poświęcać czasu na relacje, angażować się, dbać o to. Wiele znajomości się kończy z tego powodu, ludzie właśnie o nie nie dbaja. Myślą, że przyjaźń jest i zawsze będzie. Ale to tak nie działa. Przyjaźń trzeba pielęgnować.

Oczywiście, że przyjaźń trzeba pielęgnować. Jednak niektórzy oczekują zbyt dużo. Przyjaźń w wieku dorosłym nie będzie wyglądała tak jak za dzieciaka. Dochodzi nam praca, nauka, rodzina, dzieci...

DawnSeeker · 2019-03-21, 09:37

Cytat:

Napisane przez Vanir410

Terapię jak są wątpliwości warto kontynuować, szczególnie, gdy jest źle.
Zauważ też inną sprawę. Jak rozumiem, obracasz się wśród ludzi dorosłych. Nie mogą oni zwyczajnie nie mieć czasu? Wracam do domu koło 18, jedzenie, chwila odpoczynku, parę obowiązków i idę spać. Nie odzywam się do znajomych, bo jestem zmęczona i zwyczajnie nie mam kiedy, ale nie dlatego, że mi nie zależy.
Nie możesz uzależniać swojego szczęścia od innych.[COLOR="Silver"]

Hmmm, mi nie chodzi o rozmowy o pupie Maryni. Jednak o pewna inicjatywe. Jesli ciagle ja wychodze z propozycjami (kino, teatr, cos tam) i wychodzimy, to fajnie byloby jakby druga strona tez cos zaproponowala albo sie odezwala. Jesli nie odzywam sie, mija miesiac i jest cisza, to mi jest po prostu troche smutno.

falniemafal · 2019-03-21, 14:19

Cytat:

Napisane przez mikoanka

Popatrzcie na to z drugiej strony.

Są też osoby, które do telefonów nie przywiązują zbyt wielkiej wagi i nie ma to związku z osobami, do którymi mogłyby zadzwonić. Ja tak mam

Jak ktoś do mnie zadzwni, to odbiorę, pogadam, okej. Sama z siebie dzwonię tylko jak mam naprawdę pilną sprawę, której nie da się załatwić inaczej.

U mnie akurat nie chodzi o dzwonienie, tylko taki ogólny brak kontaktu. Gdybym ja nie odezwała się czy nie napisała, nie zaproponowała czegoś, to kontakt chyba umarłby śmiercią naturalną (takie mam wrażenie po ostatnich miesiącach). Chyba mam zbyt idealistyczne podejście, ale po prostu dziwi mnie, że nikogo nie obchodzi co np. u mnie słychać albo chociaż nie pomyśli, że fajnie byłoby się spotkać.

Ale w sumie sorki, że się wcięłam w temat, powinnam może swój założyć.

2019-03-20, 13:39	#1
DawnSeeker Raczkowanie Zarejestrowany: 2017-07 Wiadomości: 469	Jak się skupić na własnym życiu? Witam, piszę tutaj z dość dużą obawą. Wiem, że mogę zostać dość zjechana, jednak potrzebują porady. Rok temu w kwietniu poszłam do psychologa, która stwierdziła u mnie objawy depresyjne. Miałam bardzo złe nastroje, byłam płaczliwa, straciłam zainteresowanie czymkolwiek. Po pół roku terapii było mi zdecydowanie lepiej, zakończyłam terapię (zdaniem psychologa było dobrze i nie musiałam już przychodzić). Przez jakiś czas było dobrze, aż zmieniłam pracę, gdzie atmosfera była nieciekawa, ludzie niezbyt mili - ogólnie czułam się tam źle. Od tego czasu , z nastrojami znowu jest "pod górkę", stresuję się wszystkim i rozładowuję stres, obżerając się, czego efektem jest wyraźny skok na wadze Zaniedbuję aktywność fizyczną. Poza tym jednak staram się prowadzić w miarę normalne życie - mam znajomych, trochę wychodzę, czytam książki, choć ostatnio jedyne co najchętniej robiłabym to spała albo siedziała przy komputerze. Jest jeszcze jedna rzecz, którą robię rzeczy ograniczyć stres - lubię rozmawiać przez telefon. Nawet nie chodzi o to, że narzekam, jak się czuję cały czas. Po prostu, rozmowa z kimś nawet na jakieś bzdetne tematy sprawia, że lepiej się czuję. Lubię rozmawiać zwłaszcza z moją mamą i jednym znajomym (dla mnie to bardziej przyjaciel, ale z jego perspektywy, to chyba nie tak, nie wiem). To poukładany, silny człowiek, spełniony zawodowo o stabilnym charakterze i sposobie życia. Czasami mam wrażenie, że to moje przeciwieństwo i dlatego mnie tak "ciągnie" do rozmów z nim. Potrafię dzwonić do niego codziennie, on odbiera, rozmawiamy 20 - 30 minut albo i dłużej, albo i wcale i kończymy. Ostatnio, starałam się to ograniczyć, żeby nie wyjść na bluszcza i ku mojemu smutkowi, przez 7 dni nawet się do mnie nie odezwał tak sam z siebie. Ja odzywałam się jeśli musiałam (bilety), ale komunikatorem, nie dzwoniłam. Mam dziwne wrażenie, że jakbym przestała się odzywać, nie miałoby to dla niego żadnego znaczenia. Dla mnie, gdyby przestał się odzywać, byłby to spory cios - w sensie bolesna strata przyjaciela. Zauważyłam, że podobnie mam ze znajomymi z którymi mam rzadszy kontakt. Jestem osobą, która często coś proponuje - kino, teatr, takie tam i nie narzekam, jeśli mam gdzieś z kimś iść, to pewnie znajdę chętnego. Gorzej w drugą stronę. Dużo gorzej z relacjami bliższymi, ale jedyna bliższa relacja, która mnie "boli" to fakt, że osoba, którą uważam za bliską, prawdopodobnie nie odwzajemnia tego na tym samym poziomie. Więc, przechodząc do meritum. Co zrobić, żeby nie mieć ochoty dzwonić? Nie żeby mnie to dręczyło na tej zasadzie, że "jak nie zadzwonię to zwariuję", jest jednak w tym pewien rys chorobliwy. Fakt, że nie odezwał się do mnie sam z siebie był dość bolesny, ale trudno. Chciałabym, żeby to nie miało dla mnie znaczenia, być podobnie "silną", skupioną na własnym życiu i problemach, bez tej potrzeby kontaktu. Z drugiej strony, może ona jest całkiem normalna, a ja wmawiam sobie, że zwyczajna ludzka potrzeba towarzystwa, zwłaszcza w cięższym okresie życia jest czymś "toksycznym". Chciałabym po prostu być szczęśliwa, sama ze sobą, bez tego oczekiwania i dołujących myśli ("skoro nie dzwoni, to znaczy że jesteś męczącą bułą, nie lubi CIę, ma CIę dość"). Jeśli nawet ma mnie dość, to po prostu chciałabym już się tym nie przejmować i tyle.

2019-03-20, 14:53	#2
Elladorea Rozeznanie Zarejestrowany: 2009-06 Wiadomości: 915	Dot.: Jak się skupić na własnym życiu? Nie wiem, czy ma to sens, ale przyszło mi do głowy, że może pomogłoby Ci pisanie pamiętnika? Po to, żeby wylać z siebie negatywne emocje, żeby pisać, co czujesz, wyrzucić nadmiar emocji. Pozdrawiam i życzę dużo siły

2019-03-20, 16:43	#3
falniemafal Raczkowanie Zarejestrowany: 2019-03 Wiadomości: 66	Dot.: Jak się skupić na własnym życiu? Niestety nie mam na to rady, ale chciałam dać znać, że mam bardzo podobnie, o ile to może być w jakikolwiek sposób "pocieszające". Może na coś wpadnę i dam znać, myślę intensywnie bo idzie wiosna a ja mam doła życia. Mam wrażenie, że ja ciągle coś organizuję, zapraszam, wymyślam, zagaduję. Ostatnio przestałam, przestałam się też odzywać pierwsza, no i nie dzieje się nic...Chyba mogłabym zniknąć i nikt nie zwróciłby uwagi. Denerwuje mnie to z wielu powodów, bo odniosłam wrażenie, że byłam "natrętem", że nie mam własnego życia (chociaż mam), a do tego zaczynam się czuć beznadziejnie jako człowiek, bo przecież gdybym była fajna, to ludzie chcieliby ze mną gadać czy spotykać się. No i tak to.

2019-03-20, 19:48	#5
Mia Donna Raczkowanie Zarejestrowany: 2008-10 Wiadomości: 393	Dot.: Jak się skupić na własnym życiu? Też pomyślałam o pisaniu pamiętnika. I radzilabym kontynuować psychoterapię. Wtedy sama świadomość, że jest ktoś z kim możesz porozmawiać niedługo, może pomóc Ci wytrwać w niedzwonieniu. Poza tym pociesze Cię: też często mam wrażenie, że to ja ciągnę niektóre relacje. Ludzie stali się wygodniccy, nie chcą już poświęcać czasu na relacje, angażować się, dbać o to. Wiele znajomości się kończy z tego powodu, ludzie właśnie o nie nie dbaja. Myślą, że przyjaźń jest i zawsze będzie. Ale to tak nie działa. Przyjaźń trzeba pielęgnować. Fajnie, że masz takie podejście, szkoda, że nie każdy to podziela. Z drugiej strony zastanów się, czy wnosisz coś pozytywnego do tych relacji. Może traktujesz je egoistycznie? Typu: wygadam się, pomarudze, nie będę sama. Ale ludzie też chcą czegoś od Ciebie. Chcą pozytywnej energii, wsparcia, miłego spędzenia czasu. Może Twój kumpel czuję się trochę zmęczony Twoja obecnością? Może też czasem chciałby się wygadać, ale wysłuchuje Twoich problemów? Ja tylko rzucam różne teorie, bo nie wiem jak jest naprawdę u Ciebie.

Ten wątek obecnie przeglądają: 1 (0 użytkowników i 1 gości)