Uzależniam swoje szczęście od innych.

[ineedyourtime]

Hej wizażanki. Lockdown nie robi mi dobrze na psychę, więc przychodzę z taką kwestią.

Swoje dobre/złe samopoczucie i szczęście uzależniam od innych.

Dzisiaj to sobie uświadomiłam. Jestem po kłótni z chłopakiem, nie odzywamy się do siebie, on ma teraz gorszy czas, u mnie niestety też nie jest najlepiej. Od kilku dni płaczę bez powodu, trudno jest mi wstać z łóżka, nie mogę się na niczym skupić. Jestem nieszczęśliwa. Bywało tak już wcześniej. Miałam takie napady, i teraz uzmysłowiłam sobie, że miały one miejsce zazwyczaj w sytuacjach, gdy czuję się w pewien sposób nieakceptowana czy zaniedbana przez osobę, na której mi zależy. Wiem, że muszę mieć ciągłe potwierdzenie tego, że jestem ważna i "potrzebna" - właśnie dla mojego chłopaka, dla przyjaciół - mimo, że pewne nieporozumienia zdarzają się w każdych relacjach, i to jest naturalne, to moje samopoczucie i samoocena drastycznie spadają po tym, jak nie mam tej ciągłej pewności, że nadal jestem przez nich kochana (mimo, że podświadomie wiem, że nie da się od tak przestać kogoś kochać, po jakiejś beznadziejnej, zupełnie niepotrzebnej wymianie zdań czy kłótni). Ciągle jestem niepewna i ciągle uzależniam to, czy jestem szczęśliwa, od akceptacji innych. Jestem bardzo podatna na wpływy osób, które mnie otaczają, i np. gorszy humor u mojego chłopaka spowodowany np. problemami w pracy, od razu udziela się i mnie - bo nie poświęca mi w 100% uwagi, nie jest czuły i wylewny jak zawsze. Mimo, że wiem, że sama robię to samo, gdy mam gorszy dzień, bo to jest naturalna reakcja każdego człowieka. Nie można być zawsze zadowolonym. Jednak widzę, że w moim przypadku, takie sytuacje totalnie ryją mi psychikę.

Jak sobie poradzić z takim problemem? Może któraś z Was miała podobnie? Czy może czas zacząć psychoterapię?
Wiem, że to wynika stricte z moich problemów związanych z brakiem samoakceptacji i przeraźliwym lękiem przed odrzuceniem.

[januszpolak]

Napisane przez ineedyourtime

Hej wizażanki. Lockdown nie robi mi dobrze na psychę, więc przychodzę z taką kwestią.

Swoje dobre/złe samopoczucie i szczęście uzależniam od innych.

Dzisiaj to sobie uświadomiłam. Jestem po kłótni z chłopakiem, nie odzywamy się do siebie, on ma teraz gorszy czas, u mnie niestety też nie jest najlepiej. Od kilku dni płaczę bez powodu, trudno jest mi wstać z łóżka, nie mogę się na niczym skupić. Jestem nieszczęśliwa. Bywało tak już wcześniej. Miałam takie napady, i teraz uzmysłowiłam sobie, że miały one miejsce zazwyczaj w sytuacjach, gdy czuję się w pewien sposób nieakceptowana czy zaniedbana przez osobę, na której mi zależy. Wiem, że muszę mieć ciągłe potwierdzenie tego, że jestem ważna i "potrzebna" - właśnie dla mojego chłopaka, dla przyjaciół - mimo, że pewne nieporozumienia zdarzają się w każdych relacjach, i to jest naturalne, to moje samopoczucie i samoocena drastycznie spadają po tym, jak nie mam tej ciągłej pewności, że nadal jestem przez nich kochana (mimo, że podświadomie wiem, że nie da się od tak przestać kogoś kochać, po jakiejś beznadziejnej, zupełnie niepotrzebnej wymianie zdań czy kłótni). Ciągle jestem niepewna i ciągle uzależniam to, czy jestem szczęśliwa, od akceptacji innych. Jestem bardzo podatna na wpływy osób, które mnie otaczają, i np. gorszy humor u mojego chłopaka spowodowany np. problemami w pracy, od razu udziela się i mnie - bo nie poświęca mi w 100% uwagi, nie jest czuły i wylewny jak zawsze. Mimo, że wiem, że sama robię to samo, gdy mam gorszy dzień, bo to jest naturalna reakcja każdego człowieka. Nie można być zawsze zadowolonym. Jednak widzę, że w moim przypadku, takie sytuacje totalnie ryją mi psychikę.

Jak sobie poradzić z takim problemem? Może któraś z Was miała podobnie? Czy może czas zacząć psychoterapię?
Wiem, że to wynika stricte z moich problemów związanych z brakiem samoakceptacji i przeraźliwym lękiem przed odrzuceniem.

Może chłopak cię olewa po prostu? Kilka dni się już tak nie odzywacie?

[ineedyourtime]

Napisane przez januszpolak

Może chłopak cię olewa po prostu? Kilka dni się już tak nie odzywacie?

Nie no, raczej nic z tych rzeczy. Jest kwas między nami od niedzieli, rozmawialiśmy od tego czasu, ale po prostu... nie z takim zaangażowaniem i taką intensywnością, jak zazwyczaj.

[oh Mandy]

Napisane przez ineedyourtime

Nie no, raczej nic z tych rzeczy. Jest kwas między nami od niedzieli, rozmawialiśmy od tego czasu, ale po prostu... nie z takim zaangażowaniem i taką intensywnością, jak zazwyczaj.

A co się stał, że jest kwas? To jest problem do rozwiązania?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 18:20 ---------- Poprzedni post napisano o 18:18 ----------

Mialam podobnie w poprzednich związkach, dopóki na terapii nie uświadomiłam sobie, że na pewne rzeczy nie mam wpływu. Oczywiście nie jest maszyna i mam swoje uczucia, ale nauczyłam się oddzielać pewne sprawy i swoje stawiać na pierwszym miejscu. Dawniej nawet zawalalam swoje rzeczy, bo nie bylam w stanie skupić się na sobie właśnie w sytuacjach np konfliktowych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ineedyourtime]

Napisane przez oh Mandy

A co się stał, że jest kwas? To jest problem do rozwiązania?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 18:20 ---------- Poprzedni post napisano o 18:18 ----------

Mialam podobnie w poprzednich związkach, dopóki na terapii nie uświadomiłam sobie, że na pewne rzeczy nie mam wpływu. Oczywiście nie jest maszyna i mam swoje uczucia, ale nauczyłam się oddzielać pewne sprawy i swoje stawiać na pierwszym miejscu. Dawniej nawet zawalalam swoje rzeczy, bo nie bylam w stanie skupić się na sobie właśnie w sytuacjach np konfliktowych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Problem jak najbardziej do rozwiązania, błahostka. Kwestie mieszkaniowe plus problemy z kasą się nałożyły, ale nic, czego się nie da normalnie ogarnąć. No i przez ten jego brak humoru też brak ochoty na seks z jego strony, gdzie ja bym mogła to z nim robić kilka razy dziennie Ale akurat w tej kwestii pierwszy raz mamy taki dysonans. On chodzi zestresowany ostatnimi czasy

No właśnie, ja dzisiaj cały dzień zawalałam pracę przez to rozmyślanie. Plus ja jestem typem osoby, która nie napisze jako pierwsza Nie lubię sytuacji konfilktowych, nie lubię się kłócić. Chciałabym, że zawsze było dobrze.

[oh Mandy]

Napisane przez ineedyourtime

Problem jak najbardziej do rozwiązania, błahostka. Kwestie mieszkaniowe plus problemy z kasą się nałożyły, ale nic, czego się nie da normalnie ogarnąć. No i przez ten jego brak humoru też brak ochoty na seks z jego strony, gdzie ja bym mogła to z nim robić kilka razy dziennie Ale akurat w tej kwestii pierwszy raz mamy taki dysonans. On chodzi zestresowany ostatnimi czasy

No właśnie, ja dzisiaj cały dzień zawalałam pracę przez to rozmyślanie. Plus ja jestem typem osoby, która nie napisze jako pierwsza Nie lubię sytuacji konfilktowych, nie lubię się kłócić. Chciałabym, że zawsze było dobrze.

Ja też tak mialam, więc rozumiem doskonale o czym mówisz. Polecam terapię, mi to bardzo pomogło. Nie ma już mowy o zawalaniu czegokolwiek, zaniedbywania swojego snu etc.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ineedyourtime]

Napisane przez oh Mandy

Ja też tak mialam, więc rozumiem doskonale o czym mówisz. Polecam terapię, mi to bardzo pomogło. Nie ma już mowy o zawalaniu czegokolwiek, zaniedbywania swojego snu etc.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dziękuję Ci! Tak niestety myślałam, że bez tego się nie obędzie. Bo to mnie predzej czy później wykończy.

[MmeMechante]

Napisane przez ineedyourtime

Hej wizażanki. Lockdown nie robi mi dobrze na psychę, więc przychodzę z taką kwestią.

Swoje dobre/złe samopoczucie i szczęście uzależniam od innych.

Dzisiaj to sobie uświadomiłam. Jestem po kłótni z chłopakiem, nie odzywamy się do siebie, on ma teraz gorszy czas, u mnie niestety też nie jest najlepiej. Od kilku dni płaczę bez powodu, trudno jest mi wstać z łóżka, nie mogę się na niczym skupić. Jestem nieszczęśliwa. Bywało tak już wcześniej. Miałam takie napady, i teraz uzmysłowiłam sobie, że miały one miejsce zazwyczaj w sytuacjach, gdy czuję się w pewien sposób nieakceptowana czy zaniedbana przez osobę, na której mi zależy. Wiem, że muszę mieć ciągłe potwierdzenie tego, że jestem ważna i "potrzebna" - właśnie dla mojego chłopaka, dla przyjaciół - mimo, że pewne nieporozumienia zdarzają się w każdych relacjach, i to jest naturalne, to moje samopoczucie i samoocena drastycznie spadają po tym, jak nie mam tej ciągłej pewności, że nadal jestem przez nich kochana (mimo, że podświadomie wiem, że nie da się od tak przestać kogoś kochać, po jakiejś beznadziejnej, zupełnie niepotrzebnej wymianie zdań czy kłótni). Ciągle jestem niepewna i ciągle uzależniam to, czy jestem szczęśliwa, od akceptacji innych. Jestem bardzo podatna na wpływy osób, które mnie otaczają, i np. gorszy humor u mojego chłopaka spowodowany np. problemami w pracy, od razu udziela się i mnie - bo nie poświęca mi w 100% uwagi, nie jest czuły i wylewny jak zawsze. Mimo, że wiem, że sama robię to samo, gdy mam gorszy dzień, bo to jest naturalna reakcja każdego człowieka. Nie można być zawsze zadowolonym. Jednak widzę, że w moim przypadku, takie sytuacje totalnie ryją mi psychikę.

Jak sobie poradzić z takim problemem? Może któraś z Was miała podobnie? Czy może czas zacząć psychoterapię?
Wiem, że to wynika stricte z moich problemów związanych z brakiem samoakceptacji i przeraźliwym lękiem przed odrzuceniem.

Czy to nie ty dopiero co pisałaś w innym wątku o tym czy lepiej być w związku z kimś kto jest dobry, ale nie ma motylków i skąd wiadomo czy nie znajdzie się ktoś lepszy?