Przyjaciele kobiecości

[ludkowa]

Każdy dzień inny, lecz zaczęty podobnie
Przy mej toaletce, przed lustrem zasiadam
I makijaż przepiękny sobie nakładam

Wprawdzie mogłabym żyć bez cienia - tylko tego błękitnego
I bez różowej konturówki, która zabija wszystkie poniedziałkowo - handrowe smutki
Ale to właściwie tyle

By ze sobą zabrać lato, w pozostałe pory roku,
W pierwszej kolejności przypudrowuję blade kości
Moim pudrem, tym z Sephory - pełnym minerałów sfory

Potem pora na policzki,
… a policzki anemiczki przypudrować różem muszę
Bo bez niego nigdzie się nie ruszę

W końcu Usta jak rozpusta
Rubinową szminkę biorę i czerwienię je przesadnie
Czasem tylko je pobłyszczę, czasem tylko przyróżowię
Ale zawsze, bez wyjątku, w szczery uśmiech je ubiorę

A na koniec me powieki
Zakochane w moich cieniach,
W Białym, brązie, i zieleniach, i w granatach i w szarościach, czasem w żółci i czerwieniach
Lecz na rzęsach zawsze kolor czarny gości, rzęsy słyną ze stałości

A na koniec perfumy biorę, z nutą piżma oraz kwiatów,
I z tą mgiełką nut zapachu, w świat wyruszam pełen przygód

To i tak nie wszystko, co konieczne damom
A gdzie mydło, pasta, szampon?
Toż to przecież pospolite, tego wszystkie używamy
Damy większe i te mniejsze w toaletce swojej mamy

Wszystkie to skarby najcenniejsze w świecie!
Więc gdy tylko mi zabraknie pudru, różu czy zapachu
Już w Sephorze się znajduję i po pułkach poszukuję
Zawsze radą cenną służą, miłe Panie Drogeryjki
Już malują i pudrują, próbek pełno dosypują

Tak to tylko być w Sephorze może!

Bez kosmetyków nam kobietom biada
A z nimi, moje Drogie, przecież lepiej być nie może!


PS: a na koniec pokazuję, moich parę skarbów małych
Wszystkie kocham i szanuję, wszystkie wręcz zacałowywuję