czy warto podazac za marzeniami?

[xqwertyx]

Witam wszsytkich forumowiczow!


Bardzo prosze o rady i wyrozumialosc gdyz nie wiem co mam robic.
Mowi sie, ze zycie jest za krotkie aby nie robic tego co sie chce...
Mam 24 lata, prawie ukonczylam studia i wkrtoce powinnam wyprowadzic sie z akademika. Dostalam pierwsza prace,nie jest to cos co bardzo mi sie podoba ale jak na pierwsza praca jest naprawde spoko. Dodam tylko , ze moje studia nie byly czyms to bardzo mnie wcianelo oraz nie moge stwierdzic ze chcialabym wykonywac prace z nimi zwiazana na dluzej.

Podczas studiow mialam okazje wyjechac na Erasmusa, co bylo moim najlepszym czasem ze studiow, poznalam wiele ciekawych ludzi i juz wtedy wiedzialam ze chcialabym wyjechac jeszcze dalej.
Rok temu udalo mi sie pojechac na Work and Travel na 4 miesiace do USA, co bylo moim najwiekszym marzeniem.
Mialam nadzieje ze po tym wszsytkim, poprostu znajde dlugookresowy cel, jak moi znajomi (kariera, kredyt, rodzina itp.) Niestety tak sie nie stalo, bardzo chcialabym pojechac rowniez na rok do Australii (wiza work and holiday ktora tez zawsze byla moim marzeniem), oraz na misje do Afryki (zawsze chcialam zrobic cos takiego ale odsuwalam to od siebie, teraz to caly czas powraca) .
Duzo osob doradza mi, ze powinnam zrobic to teraz, gdyz nie mam zadnych zoobowiazan, rodziny itp ale z drugiej strony bardzo sie boje, ze gdy zarobie na to wszsytko, a potem wroce do Polski bede postrzegana jako przeraniec zyciowy, ktos to jezdzil po swiece nie myslac o przyszlosci. Bez doswiadczenia w zawodzie, bez domu, bez rodziny, kompletnie sama dla siebie.
Gdy rozmawiam ze swoimi znajomymi oni nie maja takich dylematow, chca rozwijac sie, miec rodziny ja natomiast czuje sie z tym wszystkim bardzo zle, boje sie ze kilka lat powiem sobie, moglam to zrobic, zaluje tego...
Moja rodzina daje mi do zrozumienia ,ze powinnam myslec przyszlosciowo, rozumiem ich.

A moze ja poprostu nie jestem realistka? Tylko bujam glowa w chmurach. Praca w Australii na owej wizie, nie bylaby niczym specjalnym (sprzatanie, bycie kelnerka). Kiedys bardzo chcialam tam zamieszkac ale aby znalezc prace w zawodzie musze miec kilka lat doswiadczenia, co przeklada sie na moj wiek czyli moglabym miec wtedy 28 lat, ale z drugiej strony moze znajda sie jakies nowe zoobowiazania.. albo poprostu wciagnie mnie praca.

Czy ktos z Was mial podobny dylemat?

Ciezka sprawa, mam nadzieje ze czytanie tego nie bylo takie ciezkie, przepraszam za brak polskich znakow.

Chcialam jeszcze dodac ze na wszystkie poprzednie wyjazdy zarobilam sama.

[TakaSamaInna]

Napisane przez xqwertyx

Witam wszsytkich forumowiczow!


Bardzo prosze o rady i wyrozumialosc gdyz nie wiem co mam robic.
Mowi sie, ze zycie jest za krotkie aby nie robic tego co sie chce...
Mam 24 lata, prawie ukonczylam studia i wkrtoce powinnam wyprowadzic sie z akademika. Dostalam pierwsza prace,nie jest to cos co bardzo mi sie podoba ale jak na pierwsza praca jest naprawde spoko. Dodam tylko , ze moje studia nie byly czyms to bardzo mnie wcianelo oraz nie moge stwierdzic ze chcialabym wykonywac prace z nimi zwiazana na dluzej.

Podczas studiow mialam okazje wyjechac na Erasmusa, co bylo moim najlepszym czasem ze studiow, poznalam wiele ciekawych ludzi i juz wtedy wiedzialam ze chcialabym wyjechac jeszcze dalej.
Rok temu udalo mi sie pojechac na Work and Travel na 4 miesiace do USA, co bylo moim najwiekszym marzeniem.
Mialam nadzieje ze po tym wszsytkim, poprostu znajde dlugookresowy cel, jak moi znajomi (kariera, kredyt, rodzina itp.) Niestety tak sie nie stalo, bardzo chcialabym pojechac rowniez na rok do Australii (wiza work and holiday ktora tez zawsze byla moim marzeniem), oraz na misje do Afryki (zawsze chcialam zrobic cos takiego ale odsuwalam to od siebie, teraz to caly czas powraca) .
Duzo osob doradza mi, ze powinnam zrobic to teraz, gdyz nie mam zadnych zoobowiazan, rodziny itp ale z drugiej strony bardzo sie boje, ze gdy zarobie na to wszsytko, a potem wroce do Polski bede postrzegana jako przeraniec zyciowy, ktos to jezdzil po swiece nie myslac o przyszlosci. Bez doswiadczenia w zawodzie, bez domu, bez rodziny, kompletnie sama dla siebie.
Gdy rozmawiam ze swoimi znajomymi oni nie maja takich dylematow, chca rozwijac sie, miec rodziny ja natomiast czuje sie z tym wszystkim bardzo zle, boje sie ze kilka lat powiem sobie, moglam to zrobic, zaluje tego...
Moja rodzina daje mi do zrozumienia ,ze powinnam myslec przyszlosciowo, rozumiem ich.

A moze ja poprostu nie jestem realistka? Tylko bujam glowa w chmurach. Praca w Australii na owej wizie, nie bylaby niczym specjalnym (sprzatanie, bycie kelnerka). Kiedys bardzo chcialam tam zamieszkac ale aby znalezc prace w zawodzie musze miec kilka lat doswiadczenia, co przeklada sie na moj wiek czyli moglabym miec wtedy 28 lat, ale z drugiej strony moze znajda sie jakies nowe zoobowiazania.. albo poprostu wciagnie mnie praca.

Czy ktos z Was mial podobny dylemat?

Ciezka sprawa, mam nadzieje ze czytanie tego nie bylo takie ciezkie, przepraszam za brak polskich znakow.

Chcialam jeszcze dodac ze na wszystkie poprzednie wyjazdy zarobilam sama.

Ja na Twoim miejscu podążałabym za marzeniami. Dlaczego? Masz marzenia, masz cel, a wiele ludzi po prostu istnieje. Teraz jest najlepszy czas póki nie masz rodziny i większych zobowiązań. Zdążysz się jeszcze napracować, czasami coś się stanie lub zajdziesz w ciążę i wtedy do końca życia możesz sobie pluć w brodę, że nie zrobiłaś tego co chciałaś. A wiek około 30 to nie 60, więc spokojnie znajdziesz pracę. Znam dużą grupę ludzi koło 30-40lat, którzy pracują to tu to tam i też nie mogą pochwalić się jakimiś osiągnięciami. Ty przynajmniej spełnisz swoje marzenia, a dla niejednego pracodawcy może i to być plus, że zatrudni takiego ciekawego pracownika.

[Vanir410]

Napisane przez xqwertyx

a potem wroce do Polski bede postrzegana jako przeraniec zyciowy

Spędzisz fantastycznie czas, będziesz szczęśliwa, ale ciotka Zdzisia, którą widzisz tylko na pogrzebach uzna, że jesteś przegryw? Olej marzenia!

W ogóle nie wiem jak można nazwać przegrywem kogoś, kto robi w życiu coś, co daje mu szczęście.
Nie ma jednej idealnej drogi życiowej. Twoja wcale nie jest gorsza niż dom z kredytem.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez xqwertyx

Duzo osob doradza mi, ze powinnam zrobic to teraz, gdyz nie mam zadnych zoobowiazan, rodziny itp ale z drugiej strony bardzo sie boje, ze gdy zarobie na to wszsytko, a potem wroce do Polski bede postrzegana jako przeraniec zyciowy, ktos to jezdzil po swiece nie myslac o przyszlosci. Bez doswiadczenia w zawodzie, bez domu, bez rodziny, kompletnie sama dla siebie.
Gdy rozmawiam ze swoimi znajomymi oni nie maja takich dylematow, chca rozwijac sie, miec rodziny ja natomiast czuje sie z tym wszystkim bardzo zle, boje sie ze kilka lat powiem sobie, moglam to zrobic, zaluje tego...
Moja rodzina daje mi do zrozumienia ,ze powinnam myslec przyszlosciowo, rozumiem ich.

Ale po co ty się tak przejmujesz zdaniem znajomych i ich hipotetyczną opinią, której jeszcze nie mają? Co cię obchodzi jak cię będą postrzegać znajomi? Sama ich sobie wybierasz, tak samo jak to jakie (i czy w ogóle) zobowiązania długoterminowe będziesz mieć. Dodatkowo ani znajomi, ani rodzina nie przeżyją dla ciebie życia. Myślenie przyszłościowe nie oznacza z definicji, że musisz sobie zrobić poletko do zakładania rodziny albo kredytu, bo to nie jest jedynie słuszna droga życiowa.

Czy ktos z Was mial podobny dylemat?

Dylematu nie miałam, natomiast jestem od ciebie starsza i przerobiłam/przerabiam jeżdżenie po świecie bez długoterminowych zobowiązań, których nadal nie mam i nie zamierzam mieć.
Nie wiem co na ten temat myśli moja rodzina. Znajomych mam podobnych do siebie.
Na twoim miejscu najmniej bym się przejmowała karierą, bo w obecnych czasach jej zmiana i rozwój to żaden problem. Ja na przykład się przekwalifikowałam w wieku prawie 30 lat i zaczynałam od zera.

[nightingale__]

Napisane przez Vanir410

Spędzisz fantastycznie czas, będziesz szczęśliwa, ale ciotka Zdzisia, którą widzisz tylko na pogrzebach uzna, że jesteś przegryw? Olej marzenia!

W ogóle nie wiem jak można nazwać przegrywem kogoś, kto robi w życiu coś, co daje mu szczęście.
Nie ma jednej idealnej drogi życiowej. Twoja wcale nie jest gorsza niż dom z kredytem.

Podpisuję się w 100%.
Niestety wiele ludzi, zwłaszcza tych starszych uważa, że istnieje jeden prawidłowy schemat życia: studia, praca, ślub, kredyt, dzieci. Jakiekolwiek odstępstwo jest źle odbierane. Na szczęście jest też grono osób z otwartym umysłem, nienarzucających nikomu swojego zdania i stylu życia. Pamiętaj, że to co w Polsce jest uważane za "normalne" niekoniecznie jest tak samo "normalne" w innych krajach, jak na przykład zaciąganie kredytów na dom.
Jesteś w najlepszym momencie, by podróżować i spełniać swoje marzenia. Nie powinnaś przejmować się opiniami innych, często zazdrośników

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Shockeddd]

Autorko pewnie, że jedź teraz, póki jesteś sama bez zobowiązań spełnij jak najwięcej swoich marzeń. Skoro akurat podróżowanie jest Twoim życiowym celem to śmiało, nie oglądaj się na innych, zwłaszcza skoro nie masz zobowiązań i sama sobie opłacasz wyjazdy.

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Oczywiście, że warto spełniać marzenia, kiedy tylko mamy szansę, bo kiedy jak nie teraz, gdy okazja jest na wyciągnięcie ręki? Lepiej żałować, że się coś zrobiło, niż że nawet nie nie spróbowało! Rób swoje, bo najważniejsze byś to Ty była szczęśliwa

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Limonka2738]

Autorko, całkiem szczerze - teraz albo nigdy.

Im dalej po studiach, tym gorzej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Wasabi8]

Napisane przez xqwertyx

Niestety tak sie nie stalo, bardzo chcialabym pojechac rowniez na rok do Australii (wiza work and holiday ktora tez zawsze byla moim marzeniem), oraz na misje do Afryki (zawsze chcialam zrobic cos takiego ale odsuwalam to od siebie, teraz to caly czas powraca) .

Żadna poważna organizacja nie wyśle cię bez porządnego przygotowania i doświadczenia na misję do Afryki. Obecnie to raczej odbywa się komercjalizacja wolontariatów w Afryce i musisz zapłacić spore pieniądze (!), żeby pojechać np. na 2 tygodnie i pomagać w sierocińcu.

Wyjazd do pracy do Australii jest już prawdopodobniejszy.

[xqwertyx]

Duzo o tym mysle kochana ale nie wiem co byloby optymalne.

Szkoda ze nie jestem progrmistka albo lekarzem, wtedy wszystko byloby latwiejsze.
Moze masz jakas podpowiedz?

---------- Dopisano o 17:25 ---------- Poprzedni post napisano o 17:20 ----------

Na twoim miejscu najmniej bym się przejmowała karierą, bo w obecnych czasach jej zmiana i rozwój to żaden problem. Ja na przykład się przekwalifikowałam w wieku prawie 30 lat i zaczynałam od zera.[/QUOTE]


Staram sie cos zmienic ale mam jeszcze male doswiadczenie i nie wiem czego chce.Duzo o tym mysle kochana ale nie wiem co byloby optymalne.

Szkoda ze nie jestem progrmistka albo lekarzem, wtedy wszystko byloby latwiejsze.
Moze masz jakas podpowiedz?

---------- Dopisano o 17:26 ---------- Poprzedni post napisano o 17:25 ----------

Wybaczcie ale ewidentnie jeszcze sie ucze poslugiwac tym forum

[tiuteraz]

Chciałabyś jechać, ale boisz się, że po powrocie zostaniesz z niczym, a praca typu kelnerowanie, sprzątanie nie będzie wyglądała dobrze w CV.

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez xqwertyx

Szkoda ze nie jestem progrmistka albo lekarzem, wtedy wszystko byloby latwiejsze.
Moze masz jakas podpowiedz?

Lekarzem to szybko się nie da zostać, ale skoro ci szkoda, że nie jesteś programistką, to nią zostań.

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez tiuteraz

Chciałabyś jechać, ale boisz się, że po powrocie zostaniesz z niczym, a praca typu kelnerowanie, sprzątanie nie będzie wyglądała dobrze w CV.

Ale "kto nie ryzykuje, nie pije szampana", więc trzeba brać życie za rogi i spełniać marzenia

[kasztanka3]

Jest tez jeszcze kwestia tego, ze w Australii jest cala masa lepszych prac od kelnerowania i sprzatania i bardzo chetnie przyjmuje sie do pracy osoby przebywajace tu na wizie working holiday.

[megamag]

No tak, w końcu opinie osób, które mają cię w du*ie są tak istotne, żeby układać sobie pod nie życie.