Rozstanie z facetem, część XLI

[Inez098765]

Napisane przez Farfalla97

Super, że u Ciebie lepiej!

Ten kolega, to taki kolega, którego często widujesz i z nim rozmawiasz? Też nie jestem dobra w takie rzeczy (byłego poznałam przez internet), ale możesz zaproponować wyjście większą grupą z nim i z waszymi wspólnymi znajomymi (jeśli takich macie) i spróbować się jakoś do niego zbliżyć. Też zależy, czy to kolega z pracy, z uczelni, czy z jeszcze jakiegoś innego miejsca.

A mnie korci, żeby założyć konto na jakimś portalu randkowych, żeby kogoś poznać, ale powtarzam sobie, że 3 miesiące po rozstaniu to dla mnie za szybko...

Dziękuję za odpowiedzi
Kolega jest z uczelni, studiuje na zbliżonym kierunku, więc wiadomo że czasem gdzieś tam się mijamy na uczelni. W zeszłym roku pomagałam jego grupie jeśli chodzi o jeden przedmiot, który ja już miałam i kontaktowałam się wtedy właśnie z nim. Miło się z nim pisało nawet o takich uczelnianych rzeczach, ale na początku to byłam jeszcze w związku i w ogóle bym w ten sposób o nim nie myślałam, a potem po rozstaniu, więc też nie było mi to w głowie. Przed wakacjami zorganizowaliśmy nawet jakieś 2 czy 3 spotkania tak w celu integracji naszych grup, ale no wtedy jakiś większych zbliżeń między nami nie było. Z resztą no ja też byłam krótko po rozstaniu, a uważam że warto jest poczekać trochę dłużej, wszystko przepracować, wyciągnąć wnioski, a nie spieszyć się do kolejnej relacji.
Ostatnio spotkaliśmy się kilka razy na siłowni i tam trochę rozmawialiśmy. W sumie chyba pierwszy raz taka rozmowa tylko we 2 i to on podchodził do mnie między ćwiczeniami. Miło, ale totalnie neutralne tematy, więc myślę że to było całkowicie koleżeńskie.

[1=cb0d8ace8e3f55c20d68522 71041c68dd40c3dc3_65540ac 21a6bc;89424152]Z drugiej strony jest coś takiego jak "rebound guy", czyli nie facet do poważnego związku, tylko taki na otarcie łez, odskocznia, żeby poczuć się atrakcyjną, wartościową, żeby zacząć znowu randkować i zacząć zapominać o ex. Nawet jeżeli kobieta nie szuka takiego faceta świadomie, to często zaliczy kilka romansów, zanim będzie gotowa wejść w kolejny poważny związek.[/QUOTE]

Może coś takiego jest i wierzę, że niektórym osobom może to pomóc, ale ja całkowicie się w tym nie widzę. Do poczucia się atrakcyjną i wyjątkową nie trzeba faceta, wręcz jeśli ktoś go do tego potrzebuje, to znak, że coś tu nie gra.

[Farfalla97]

Inez według mnie to normalne, że na początku porusza się neutralne tematy, zwłaszcza jak nie znacie się dobrze.

[Grabi97]

Ja po jednym związku byłam sama przez 4 lata i to był czas by mi się szkody w psychice oddziały. Musiałam przewartościować swoje życie na nowo. Jeżeli ktoś potrzebuje od razu kogoś nowego jako odskoczni to spoko, nie mój styl przechodzenia rozstania, ale jednak jak ma to komuś pomóc to okay. Musze się jednak zgodzić, że jeżeli ktoś nie potrafi żyć bez drugiej osoby tak po prostu i szuka kogoś by po prostu był to jest red fag.

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

Napisane przez Inez098765

Może coś takiego jest i wierzę, że niektórym osobom może to pomóc, ale ja całkowicie się w tym nie widzę. Do poczucia się atrakcyjną i wyjątkową nie trzeba faceta, wręcz jeśli ktoś go do tego potrzebuje, to znak, że coś tu nie gra.

Jak możesz się poczuć atrakcyjna dla płci przeciwnej bez sprawdzenia tego na płci przeciwnej? Ja nie mówię o atrakcyjności jako człowiek, kobieta, tylko o atrakcyjności seksualnej.

[tinkerver2]

Wiecie co
Im dłużej od rozwodu tym bardziej sobie uświadamiam jaka kanalia na samym końcu okazał się mój ex.
Nie chodzi o sam związek, bo ustalmy, oboje zje*alismy, ale tak sobie uświadamiam jak mnie traktował przy wyprowadzce..
Jak chodził za mną do piwnicy pilnując co biorę. Jak nazywał mnie złodziejką, bo zabierałam swoje rzeczy.
Np. Dostaliśmy na ślub od jego babci całą walizkę sztućców - nawet o niej nie pomyślałam, żeby ją zabierać! Pakuję sobie najzwyklejsze sztućce z homli za 6 dych, a on do mnie z twarzą. Zabierałam podarowane mi przez ciotkę talerze (zwykle talerze z Ikei, nie żadna porcelana), to był oburzony, bo na czym on będzie jeść. Nie zabrałam nawet jednego garnka, bo to jego.
Dzisiaj patrząc na to, z czym zostałam (chodzi o większe rzeczy niż talerze), to uwaga - fotel, krzesło, pralka, rower i odkurzacz. Oprócz tego mam jeszcze jeden (!) kubek i czajnik elektryczny. Wszelkie szklanki, akcesoria kuchenne, łazienkowe, pokojowe, wszelkie pier.doły typu wazoniki, świeczniki, ręczniki, poszewki, poduszki, nawet kołdra czy koce, frytkownica, robót planetarny, toster, to wszystko było J E G O.
A dzisiaj sobie uświadomiłam że kurcze, ale to wszystko było też za moje pieniądze! Że te wszystkie stojaki na papier czy inne wazony, lampki, ramki, zasłony, szklanki,, były kupowane też z moich pieniędzy!
Wiecie co, a trzeba było się kłócić. Trzeba było iść do sądu. Trzeba było wydzierać mu te zasrane poszewki na kołdrę z gardła.
A ja głupia stwierdziłam, że nie, nie będę się szarpać, po co, nie będę sobie psuć nerwów.
I co? I kurcze jak się wprowadziłam do SWOJEGO domu to nie miałam nawet tostera, żeby zjeść coś na szybko i ciepło. Nie miałam nawet drugiego kubka, żeby kogoś poczęstować herbata. Nie miałam nawet prześcieradła na zmianę.
Aaale przecież tak go okradałam, taką złodziejką byłam.
I bardzo dobrze mi ktoś tu na wizażu napisał - dostałam tyle, na ile się zgodziłam. Pretensje mogę mieć tylko do siebie. Ale ze mnie idiotka skończona.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[Alegory]

Napisane przez tinkerver2

Pretensje mogę mieć tylko do siebie. Ale ze mnie idiotka skończona.

Toster można sobie kupić.

Szkody psychiczne spowodowane awanturami , narażanie się na ciągłe z nim spotkania itd. to czasem miesiące pracy z własnymi przekonaniami i ranami emocjonalnymi.

Walić toster.

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

tinkerver2, przynajmniej będziesz bardziej cwana przy następnym rozstaniu

[tinkerver2]

[1=cb0d8ace8e3f55c20d68522 71041c68dd40c3dc3_65540ac 21a6bc;89429715]tinkerver2, przynajmniej będziesz bardziej cwana przy następnym rozstaniu [/QUOTE]To nie chodzi o żadne bycie cwaną! Przecież nie chciałam mu robić na złość "a wezmę mu jego ulubiony kubek, który dostał od cioci z Ameryki" tylko o zwyczajne zabranie swoich rzeczy.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Napisane przez tinkerver2

To nie chodzi o żadne bycie cwaną! Przecież nie chciałam mu robić na złość "a wezmę mu jego ulubiony kubek, który dostał od cioci z Ameryki" tylko o zwyczajne zabranie swoich rzeczy.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Dokładnie. Tu nie ma nic cwanego.

Przy rozstaniu chcemy mieć to wszystko po prostu za sobą i po prostu wyjść, zamknąć te drzwi i ten rozdział. Myślę, że gdy jest się bogatym, to takie doposażenie małego mieszkania w Ikei, to żadna nadszarpnięcie budżetu. Ale jesli zarabia się normalnie i mieszka się samemu - to to już robi różnicę. A Tinker nie walczyła o jakieś obrazki na ścianach. Została bez możliwości zrobienia sobie czegoś na ciepło do jedzenia, a to przeciez podstawowa sprawa. Ale jak napisałam - nie zawsze da się tak an chłodno podejśc, tym bardziej, ze chodzi o małe rzeczy typu kubki, talerze i nawet nie zawsze się pamięta, co kto i za ile kupił.

Jak się wyprowadzałam od byłego, to też nie zabrałam wszystkich swoich rzeczy i żałuję, bo w tym była za☠☠☠ista gofrownica na którą teraz szkoda mi kasy

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Napisane przez tinkerver2

Wiecie co
Im dłużej od rozwodu tym bardziej sobie uświadamiam jaka kanalia na samym końcu okazał się mój ex.
Nie chodzi o sam związek, bo ustalmy, oboje zje*alismy, ale tak sobie uświadamiam jak mnie traktował przy wyprowadzce..
Jak chodził za mną do piwnicy pilnując co biorę. Jak nazywał mnie złodziejką, bo zabierałam swoje rzeczy.
Np. Dostaliśmy na ślub od jego babci całą walizkę sztućców - nawet o niej nie pomyślałam, żeby ją zabierać! Pakuję sobie najzwyklejsze sztućce z homli za 6 dych, a on do mnie z twarzą. Zabierałam podarowane mi przez ciotkę talerze (zwykle talerze z Ikei, nie żadna porcelana), to był oburzony, bo na czym on będzie jeść. Nie zabrałam nawet jednego garnka, bo to jego.
Dzisiaj patrząc na to, z czym zostałam (chodzi o większe rzeczy niż talerze), to uwaga - fotel, krzesło, pralka, rower i odkurzacz. Oprócz tego mam jeszcze jeden (!) kubek i czajnik elektryczny. Wszelkie szklanki, akcesoria kuchenne, łazienkowe, pokojowe, wszelkie pier.doły typu wazoniki, świeczniki, ręczniki, poszewki, poduszki, nawet kołdra czy koce, frytkownica, robót planetarny, toster, to wszystko było J E G O.
A dzisiaj sobie uświadomiłam że kurcze, ale to wszystko było też za moje pieniądze! Że te wszystkie stojaki na papier czy inne wazony, lampki, ramki, zasłony, szklanki,, były kupowane też z moich pieniędzy!
Wiecie co, a trzeba było się kłócić. Trzeba było iść do sądu. Trzeba było wydzierać mu te zasrane poszewki na kołdrę z gardła.
A ja głupia stwierdziłam, że nie, nie będę się szarpać, po co, nie będę sobie psuć nerwów.
I co? I kurcze jak się wprowadziłam do SWOJEGO domu to nie miałam nawet tostera, żeby zjeść coś na szybko i ciepło. Nie miałam nawet drugiego kubka, żeby kogoś poczęstować herbata. Nie miałam nawet prześcieradła na zmianę.
Aaale przecież tak go okradałam, taką złodziejką byłam.
I bardzo dobrze mi ktoś tu na wizażu napisał - dostałam tyle, na ile się zgodziłam. Pretensje mogę mieć tylko do siebie. Ale ze mnie idiotka skończona.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Nie zaczynaj mielić tego tematu od nowa w głowie. Po co Ci te psychiczne retroospekcje? Jeżeli uważasz że zachowałaś się fair (z tego co piszesz ja też w Twoim zachowaniu nie widzę nic złego) to miej głęboko w nosie co Twój ex o tym myśli. Ogólnie przy burzliwych rozstaniach każdy próbuje zrobić z siebie ofiarę, czasem w absurdalny sposób tak jak Twój były który nie mógł przeżyć że zabrałaś sztućce. Bądź ponad to. Niech sobie myśli co chce. To już jest poza Tobą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Kalindaa]

To ja żałuję grilla elektrycznego, którego zostawiłam exowi. Tym bardziej, że to było w studenckich czasach, więc nadmiaru gotówki nie miałam, żeby sobie kupić taki sam.
Dopiero jak na chłodno zaczęłam myśleć, to do mnie doszło, że za dużo mu zostawiłam

[chwast]

To ja zostawiłam całą masę rzeczy, z 10 gier na ps4, wiele z nich kupione w dniu premiery za np 50 funtów i samo ps4, no żałuję. Reszta typu maszynka do strzyżenia psa, talerze, gitara, głośniki, to już nawet nie liczę. Zostawiłam mu nawet wyciskarkę do soku, na ktora wydałam majątek


Sent from my iPhone using Tapatalk

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

Ojej chwast, to chyba wygrywasz spośród nas Ja jeszcze zostawiłam zayebistą lampę tam i chyba coś z elektroniki, już prawie nie pamiętam, bo to było 3 lata temu. A no i fajne szklanki i kubki. Nie były drogie, ale wyjątkowe, bo z targu staroci.

[chwast]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89430179]Ojej chwast, to chyba wygrywasz spośród nas Ja jeszcze zostawiłam zayebistą lampę tam i chyba coś z elektroniki, już prawie nie pamiętam, bo to było 3 lata temu. A no i fajne szklanki i kubki. Nie były drogie, ale wyjątkowe, bo z targu staroci.[/QUOTE]


Moja wyprowadzka wyszła nagle i była raczej ucieczką, do tego w ten dzień dopiero przyleciałam z polski na miejsce, a miałam spóźniony samolot parenascie godzin wiec mój plan spakowania się przez caaaaly dzień nie wypalił, Landlord deptał mi po piętach i był obrażony na całego.


Sent from my iPhone using Tapatalk

[tinkerver2]

[1=f4dc90dff2e2b615c19266a 8122ebdaa1aaf3285_639bb50 290b9a;89430130]Nie zaczynaj mielić tego tematu od nowa w głowie. Po co Ci te psychiczne retroospekcje? Jeżeli uważasz że zachowałaś się fair (z tego co piszesz ja też w Twoim zachowaniu nie widzę nic złego) to miej głęboko w nosie co Twój ex o tym myśli. Ogólnie przy burzliwych rozstaniach każdy próbuje zrobić z siebie ofiarę, czasem w absurdalny sposób tak jak Twój były który nie mógł przeżyć że zabrałaś sztućce. Bądź ponad to. Niech sobie myśli co chce. To już jest poza Tobą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]Zaczynam, bo właśnie się mebluje i brakuje mi wieeeelu rzeczy

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[cb0d8ace8e3f55c20d6852271041c68dd40c3dc3_65540ac21a6bc]

Napisane przez tinkerver2

To nie chodzi o żadne bycie cwaną! Przecież nie chciałam mu robić na złość "a wezmę mu jego ulubiony kubek, który dostał od cioci z Ameryki" tylko o zwyczajne zabranie swoich rzeczy.

Bardziej cwaną w takim sensie, żeby nie być kozłem ofiarnym i nie dać się okraść ze wspólnego "majątku".

[f4dc90dff2e2b615c19266a8122ebdaa1aaf3285_639bb50290b9a]

Napisane przez tinkerver2

Zaczynam, bo właśnie się mebluje i brakuje mi wieeeelu rzeczy

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

A no to teraz rozumiem skąd ta złość o brak rzeczy

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[a5b2f04c728b42871bc12f2c24211f88ae37ff8d_643f21343ae75]

Napisane przez tinkerver2

Wiecie co
Im dłużej od rozwodu tym bardziej sobie uświadamiam jaka kanalia na samym końcu okazał się mój ex.
Nie chodzi o sam związek, bo ustalmy, oboje zje*alismy, ale tak sobie uświadamiam jak mnie traktował przy wyprowadzce..
Jak chodził za mną do piwnicy pilnując co biorę. Jak nazywał mnie złodziejką, bo zabierałam swoje rzeczy.
Np. Dostaliśmy na ślub od jego babci całą walizkę sztućców - nawet o niej nie pomyślałam, żeby ją zabierać! Pakuję sobie najzwyklejsze sztućce z homli za 6 dych, a on do mnie z twarzą. Zabierałam podarowane mi przez ciotkę talerze (zwykle talerze z Ikei, nie żadna porcelana), to był oburzony, bo na czym on będzie jeść. Nie zabrałam nawet jednego garnka, bo to jego.
Dzisiaj patrząc na to, z czym zostałam (chodzi o większe rzeczy niż talerze), to uwaga - fotel, krzesło, pralka, rower i odkurzacz. Oprócz tego mam jeszcze jeden (!) kubek i czajnik elektryczny. Wszelkie szklanki, akcesoria kuchenne, łazienkowe, pokojowe, wszelkie pier.doły typu wazoniki, świeczniki, ręczniki, poszewki, poduszki, nawet kołdra czy koce, frytkownica, robót planetarny, toster, to wszystko było J E G O.
A dzisiaj sobie uświadomiłam że kurcze, ale to wszystko było też za moje pieniądze! Że te wszystkie stojaki na papier czy inne wazony, lampki, ramki, zasłony, szklanki,, były kupowane też z moich pieniędzy!
Wiecie co, a trzeba było się kłócić. Trzeba było iść do sądu. Trzeba było wydzierać mu te zasrane poszewki na kołdrę z gardła.
A ja głupia stwierdziłam, że nie, nie będę się szarpać, po co, nie będę sobie psuć nerwów.
I co? I kurcze jak się wprowadziłam do SWOJEGO domu to nie miałam nawet tostera, żeby zjeść coś na szybko i ciepło. Nie miałam nawet drugiego kubka, żeby kogoś poczęstować herbata. Nie miałam nawet prześcieradła na zmianę.
Aaale przecież tak go okradałam, taką złodziejką byłam.
I bardzo dobrze mi ktoś tu na wizażu napisał - dostałam tyle, na ile się zgodziłam. Pretensje mogę mieć tylko do siebie. Ale ze mnie idiotka skończona.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Hmm no trzeba było brać więcej skoro też kupowałaś, ale z drugiej strony on Cię chyba spłacił przecież?

Mój eks z kolei prawie wszystko mi zostawił z takich pierdół, w tym meble. Zabrał takie droższe rzeczy typu telewizor, konsolę, ekspres do kawy (który jakieś pół roku po rozstaniu jednak mi oddał, bo mu stał i się kurzył). Jak wziął swoje graty, to wywaliłam kanapę i kupiłam sobie nowa, nieskalana jego obecnością , nowa konsolę i telewizor. A i za ladowke oddałam mu część pieniędzy, bo kupił przed wyprowadzką, nie chciał całości. Generalnie źle na tym nie wyszłam, wymienił mi jeszcze drzwi przed rozstaniem za około 3000 zł i też zwrotu nie chciał.

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

No własnie... mysle, ze jak sie zkimś wiążemy, to nie spodziewamy się, że przy potencjalnym rozstaniu, ktos nie pozwoli nam nawet kubka ze sobą zabrać.

[a5b2f04c728b42871bc12f2c24211f88ae37ff8d_643f21343ae75]

[1=4b27789c826749bd4d16893 be0ab05cdfb4777a2_659f2fa 2a88b4;89430338]No własnie... mysle, ze jak sie zkimś wiążemy, to nie spodziewamy się, że przy potencjalnym rozstaniu, ktos nie pozwoli nam nawet kubka ze sobą zabrać.[/QUOTE]Zgadzam się przy czym uważam, że pewne symptomy można już wychwycić w trakcie związku (takie, które świadczą o tym, że ktoś będzie się szarpać w razie wu). Mój eks był hojny, bardzo dobrze zarabiał, dużo (finansowo) inwestował w nasz związek, nigdy nie wypominał, pieniądze się go trzymały, nie liczył się z ludźmi co do grosza bo nie daj buk ktoś mi 5 zł będzie wisiał za piwo. I tak też było przy naszym rozstaniu, wyszedł z założenia, że on sobie prawie wszystko sam kupi od nowa (bo miał wówczas dużo lepsza sytuacje finansowa), nie chciał się dodatkowo żreć, zwinał podstawowe rzeczy i nara. Taki sam jest mój mąż, nigdy w życiu się nie szarpał o takie bzdury jak talerze czy kubek. Normalnie bierz co Twoje i adieu.

Dodam tylko, że ja też się nie żarłam z eksem, ale w sumie nie miałam o co za bardzo aczkolwiek próbowałam negocjować konsolę, byłam gotowa za nią zapłacić, ale nie chciał się zgodzić, więc cóż, odpuściłam i musiałam się pogodzić z utratą moich kochanych gieeeeer buuu

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[tinkerver2]

Mój ex też do pewnego momentu był bardzo chojny, ba, rzekłabym wręcz, że rozrzutny.
A jednak robił problemy.
Ale to nic

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

---------- Dopisano o 17:07 ---------- Poprzedni post napisano o 17:04 ----------

[1=a5b2f04c728b42871bc12f2 c24211f88ae37ff8d_643f213 43ae75;89430298]Hmm no trzeba było brać więcej skoro też kupowałaś, ale z drugiej strony on Cię chyba spłacił przecież?



Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Spłacił mnie z kredytu i mebli. Ale przecież rzeczy do domu kupowałam na bieżąco, z pensji, a nie tak, że od A do Z kupiłam wszystko z kredytu, a potem już nie wydałam nawet złotówki


Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[Womaninblack_94]

Cześć Od jakiegoś czasu podczytuję wątek rozstaniowy i chciałam podzielić się swoją historią.
Jestem w trakcie rozstania z facetem, byliśmy ze sobą 3 lata, z czego 1,5 roku mieszkaliśmy razem - ja przeprowadziłam się do jego rodzinnego miasta, jakieś 100 km od mojego. Od dawna nam się już nie układało, często się kłóciliśmy, ostatnio bardzo mało spędzamy ze sobą czasu, nie dogadujemy się w wielu kwestiach (np. on jest bardzo pedantyczny, ja - bałaganiara), mamy też różne priorytety życiowe - on jest bardzo rodzinny, najchętniej wszystkie weekendy, święta, dłuższe wolne spędzałby ze swoją rodziną, ja za to cenię sobie bardziej niezależność, chciałabym spędzać więcej czasu z 2 połówką. Nie to, że w ogóle nie chcę spędzać czasu z rodziną, chciałam to po prostu trochę "podzielić" - trochę czasu z rodziną, trochę wspólnie, razem. Ponadto w nowym miejscu czułam się bardzo samotna, ponieważ cała moja rodzina i przyjaciele zostali w moich rodzinnych stronach i wiadomo, tęsknota, smutek, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie nie umieliśmy dojść do porozumienia czy "cichych dni". Mimo że w wielu aspektach się nie dogadywaliśmy i kłóciliśmy, do końca miałam nadzieję, że da się to jakoś naprawić, że możemy być ze sobą szczęśliwi. Niestety się nie udało. W związku z tym czeka mnie niedługo rezygnacja z aktualnej pracy, przeprowadzka do rodziców, generalnie zmiana swojego życia (znowu) o 180 stopni. Jest mi z tym cholernie ciężko i źle, tymbardziej ze cały czas go kocham :-(.
Strasznie ciężko mi się przez tą całą sytuację funkcjonuje, cały weekend przeleżałam w łózku i przepłakałam, mało jem, funkcjonuję jakoś na co dzień dzięki lekom uspokajającym. Zdaję sobie sprawę, że tak na dłużsżą metę się nie da żyć... Jak wy sobie radziłyście po rozstaniu, czy da się to w ogóle "przeżyć"? Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

[tinkerver2]

Napisane przez Womaninblack_94

Cześć Od jakiegoś czasu podczytuję wątek rozstaniowy i chciałam podzielić się swoją historią.

Jestem w trakcie rozstania z facetem, byliśmy ze sobą 3 lata, z czego 1,5 roku mieszkaliśmy razem - ja przeprowadziłam się do jego rodzinnego miasta, jakieś 100 km od mojego. Od dawna nam się już nie układało, często się kłóciliśmy, ostatnio bardzo mało spędzamy ze sobą czasu, nie dogadujemy się w wielu kwestiach (np. on jest bardzo pedantyczny, ja - bałaganiara), mamy też różne priorytety życiowe - on jest bardzo rodzinny, najchętniej wszystkie weekendy, święta, dłuższe wolne spędzałby ze swoją rodziną, ja za to cenię sobie bardziej niezależność, chciałabym spędzać więcej czasu z 2 połówką. Nie to, że w ogóle nie chcę spędzać czasu z rodziną, chciałam to po prostu trochę "podzielić" - trochę czasu z rodziną, trochę wspólnie, razem. Ponadto w nowym miejscu czułam się bardzo samotna, ponieważ cała moja rodzina i przyjaciele zostali w moich rodzinnych stronach i wiadomo, tęsknota, smutek, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie nie umieliśmy dojść do porozumienia czy "cichych dni". Mimo że w wielu aspektach się nie dogadywaliśmy i kłóciliśmy, do końca miałam nadzieję, że da się to jakoś naprawić, że możemy być ze sobą szczęśliwi. Niestety się nie udało. W związku z tym czeka mnie niedługo rezygnacja z aktualnej pracy, przeprowadzka do rodziców, generalnie zmiana swojego życia (znowu) o 180 stopni. Jest mi z tym cholernie ciężko i źle, tymbardziej ze cały czas go kocham :-(.

Strasznie ciężko mi się przez tą całą sytuację funkcjonuje, cały weekend przeleżałam w łózku i przepłakałam, mało jem, funkcjonuję jakoś na co dzień dzięki lekom uspokajającym. Zdaję sobie sprawę, że tak na dłużsżą metę się nie da żyć... Jak wy sobie radziłyście po rozstaniu, czy da się to w ogóle "przeżyć"? Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

Jestem najlepszym przykładem, że da się to przeżyć. Potrzeba czasu.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

już 28 lat? no tak, w tym wieku to nic tylko się za trumną rozglądać

Przede wszytskim, to normalne, że po rozstaniu nie jestes w stanie zyc jak do tej pory, nie jestes robotem. Bądz dla siebie wyrozumiala. Masz wsparcie bliskich?

Jesteś pewna, że chcesz rzucac prace i wracac do rodzicow? Nie widzisz szans, aby ulozyc sobie zycie tam gdzie jestes? No chyba, ze w rodzinnej miejscowosci szanse na prace są.

[Inez098765]

Napisane przez Farfalla97

Inez według mnie to normalne, że na początku porusza się neutralne tematy, zwłaszcza jak nie znacie się dobrze.

Niby tak, w sumie masz rację. Ale też myślę że mamy jednak zbyt mało kontaktu żeby cokolwiek z tego było. No i też nie znam go za bardzo, wszystko opieram na tym że jest mega atrakcyjny i miły

[1=cb0d8ace8e3f55c20d68522 71041c68dd40c3dc3_65540ac 21a6bc;89424552]Jak możesz się poczuć atrakcyjna dla płci przeciwnej bez sprawdzenia tego na płci przeciwnej? Ja nie mówię o atrakcyjności jako człowiek, kobieta, tylko o atrakcyjności seksualnej.[/QUOTE]

Z jednej strony tak, ale z drugiej nigdy nie będziesz atrakcyjna dla wszystkich. U jednych sobie podbijesz to poczucie, u drugich niekoniecznie. Plus dochodzi tu kwestia drugiej osoby. Jeśli od początku stawiasz sprawę jasno i mówisz wprost o co ci chodzi to ok, ale jakoś chyba nie chciałabym, żeby jakiś mężczyzna traktował mnie jako narzędzie do poczucia się atrakcyjnym seksualnie.

Napisane przez Womaninblack_94

Cześć Od jakiegoś czasu podczytuję wątek rozstaniowy i chciałam podzielić się swoją historią.
Jestem w trakcie rozstania z facetem, byliśmy ze sobą 3 lata, z czego 1,5 roku mieszkaliśmy razem - ja przeprowadziłam się do jego rodzinnego miasta, jakieś 100 km od mojego. Od dawna nam się już nie układało, często się kłóciliśmy, ostatnio bardzo mało spędzamy ze sobą czasu, nie dogadujemy się w wielu kwestiach (np. on jest bardzo pedantyczny, ja - bałaganiara), mamy też różne priorytety życiowe - on jest bardzo rodzinny, najchętniej wszystkie weekendy, święta, dłuższe wolne spędzałby ze swoją rodziną, ja za to cenię sobie bardziej niezależność, chciałabym spędzać więcej czasu z 2 połówką. Nie to, że w ogóle nie chcę spędzać czasu z rodziną, chciałam to po prostu trochę "podzielić" - trochę czasu z rodziną, trochę wspólnie, razem. Ponadto w nowym miejscu czułam się bardzo samotna, ponieważ cała moja rodzina i przyjaciele zostali w moich rodzinnych stronach i wiadomo, tęsknota, smutek, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie nie umieliśmy dojść do porozumienia czy "cichych dni". Mimo że w wielu aspektach się nie dogadywaliśmy i kłóciliśmy, do końca miałam nadzieję, że da się to jakoś naprawić, że możemy być ze sobą szczęśliwi. Niestety się nie udało. W związku z tym czeka mnie niedługo rezygnacja z aktualnej pracy, przeprowadzka do rodziców, generalnie zmiana swojego życia (znowu) o 180 stopni. Jest mi z tym cholernie ciężko i źle, tymbardziej ze cały czas go kocham :-(.
Strasznie ciężko mi się przez tą całą sytuację funkcjonuje, cały weekend przeleżałam w łózku i przepłakałam, mało jem, funkcjonuję jakoś na co dzień dzięki lekom uspokajającym. Zdaję sobie sprawę, że tak na dłużsżą metę się nie da żyć... Jak wy sobie radziłyście po rozstaniu, czy da się to w ogóle "przeżyć"? Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

Bardzo mi przykro z powodu rozstania. Ja bezpośrednio o po swoim myślałam że to koniec świata. Jestem przykładem na to, że wcale nie.
Trzeba dać sobie czas.
Dużo elementów z tego opisu przypomina mi naszą sytuację. Mój były też był dużo bardziej rodzinny niż ja. Chciał częściej jeździć do domu, zachęcał żebym jeździła z nim. Ja znowu niekoniecznie, bardziej chciałam skupić się na spędzaniu czasu tylko we dwoje. Już nie mówiąc o tym, że w domu jego rodziców (i dziadków przy okazji) czułam się kompletnie niekomfortowo. No cóż, widać nie było nam to pisane.
Jesteś jeszcze bardzo młoda, na pewno wszystko się jeszcze ułoży i jeszcze będziesz się z tego śmiać.

[ParasolkaMaryPoppins]

Napisane przez Womaninblack_94

Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

Jakbym siebie czytała

Wypłacz się. Jak nie chcesz jeść, to się nie zmuszaj. Masz ochotę przeleżeć cały dzień w łóżku pod kocem, to leż. Daj sobie czas na łzy. Wyznacz sobie deadline na żałobę. Jeśli jesteś wierząca, polecam podcasty Szustaka i Pawlukiewicza o rozstaniach i złamanym sercu. Nie słuchaj bliskich, że "nie ten, to następny", "weź się w garść" etc. Załóż pamiętnik, jeśli chcesz przelać swoje smutki na papier; to pomaga ujść złym emocjom. Jeśli go nadal kochasz, odetnij się od niego (np. nie śledź go na mediach społecznościowych). Wiem, że to trudne, ale lepiej myśleć, że ta osoba po prostu umarła. Jeśli będziesz sztywnie wentylować wspomnienia o miłości, dłużej zajmie Ci rekonwalescencja po ex.

Masz 28 lat - to jednocześnie dużo i mało. Do 30 jeszcze masz czas, potem jest coraz trudniej.

I najważniejsze - nie śpiesz się. Czas naprawdę leczy rany, tylko trzeba mu na to pozwolić.

Posłuchaj, porzucona przezeń,
Nieznana mi przyjaciółko:
Przysięgam wam, że płynie czas!
Że zabija rany – przysięgam wam!
Tylko dajcie mu czas,
Dajcie czasowi czas.
(Zwólcie czarnym potoczyć się chmurom
Po was przez nas i między ustami,
I oto dzień przychodzi, nowy dzień,
One już daleko, daleko za górami!)

[tinkerver2]

Napisane przez Womaninblack_94

Cześć Od jakiegoś czasu podczytuję wątek rozstaniowy i chciałam podzielić się swoją historią.

Jestem w trakcie rozstania z facetem, byliśmy ze sobą 3 lata, z czego 1,5 roku mieszkaliśmy razem - ja przeprowadziłam się do jego rodzinnego miasta, jakieś 100 km od mojego. Od dawna nam się już nie układało, często się kłóciliśmy, ostatnio bardzo mało spędzamy ze sobą czasu, nie dogadujemy się w wielu kwestiach (np. on jest bardzo pedantyczny, ja - bałaganiara), mamy też różne priorytety życiowe - on jest bardzo rodzinny, najchętniej wszystkie weekendy, święta, dłuższe wolne spędzałby ze swoją rodziną, ja za to cenię sobie bardziej niezależność, chciałabym spędzać więcej czasu z 2 połówką. Nie to, że w ogóle nie chcę spędzać czasu z rodziną, chciałam to po prostu trochę "podzielić" - trochę czasu z rodziną, trochę wspólnie, razem. Ponadto w nowym miejscu czułam się bardzo samotna, ponieważ cała moja rodzina i przyjaciele zostali w moich rodzinnych stronach i wiadomo, tęsknota, smutek, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie nie umieliśmy dojść do porozumienia czy "cichych dni". Mimo że w wielu aspektach się nie dogadywaliśmy i kłóciliśmy, do końca miałam nadzieję, że da się to jakoś naprawić, że możemy być ze sobą szczęśliwi. Niestety się nie udało. W związku z tym czeka mnie niedługo rezygnacja z aktualnej pracy, przeprowadzka do rodziców, generalnie zmiana swojego życia (znowu) o 180 stopni. Jest mi z tym cholernie ciężko i źle, tymbardziej ze cały czas go kocham :-(.

Strasznie ciężko mi się przez tą całą sytuację funkcjonuje, cały weekend przeleżałam w łózku i przepłakałam, mało jem, funkcjonuję jakoś na co dzień dzięki lekom uspokajającym. Zdaję sobie sprawę, że tak na dłużsżą metę się nie da żyć... Jak wy sobie radziłyście po rozstaniu, czy da się to w ogóle "przeżyć"? Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

Cześć, jesteśmy w tym samym wieku, w podobnej sytuacji.
Jak sobie poczytasz moje posty sprzed dwóch miesięcy, to przeczytasz słowo w słowo to samo. Jestem pół roku po rozwodzie i jedyne co mogę powiedzieć, to że zdecydowanie czas leczy rany
Będzie tylko lepiej.
Bardzo się bałam, że nikogo nie poznam, że będę sama, nikt mnie nie pokocha. A w ogóle to mam 28 lat, jestem stara
Jak masz ochotę to możesz do mnie napisać na priv

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Napisane przez Womaninblack_94

Cześć Od jakiegoś czasu podczytuję wątek rozstaniowy i chciałam podzielić się swoją historią.
Jestem w trakcie rozstania z facetem, byliśmy ze sobą 3 lata, z czego 1,5 roku mieszkaliśmy razem - ja przeprowadziłam się do jego rodzinnego miasta, jakieś 100 km od mojego. Od dawna nam się już nie układało, często się kłóciliśmy, ostatnio bardzo mało spędzamy ze sobą czasu, nie dogadujemy się w wielu kwestiach (np. on jest bardzo pedantyczny, ja - bałaganiara), mamy też różne priorytety życiowe - on jest bardzo rodzinny, najchętniej wszystkie weekendy, święta, dłuższe wolne spędzałby ze swoją rodziną, ja za to cenię sobie bardziej niezależność, chciałabym spędzać więcej czasu z 2 połówką. Nie to, że w ogóle nie chcę spędzać czasu z rodziną, chciałam to po prostu trochę "podzielić" - trochę czasu z rodziną, trochę wspólnie, razem. Ponadto w nowym miejscu czułam się bardzo samotna, ponieważ cała moja rodzina i przyjaciele zostali w moich rodzinnych stronach i wiadomo, tęsknota, smutek, zwłaszcza w sytuacjach, gdzie nie umieliśmy dojść do porozumienia czy "cichych dni". Mimo że w wielu aspektach się nie dogadywaliśmy i kłóciliśmy, do końca miałam nadzieję, że da się to jakoś naprawić, że możemy być ze sobą szczęśliwi. Niestety się nie udało. W związku z tym czeka mnie niedługo rezygnacja z aktualnej pracy, przeprowadzka do rodziców, generalnie zmiana swojego życia (znowu) o 180 stopni. Jest mi z tym cholernie ciężko i źle, tymbardziej ze cały czas go kocham :-(.
Strasznie ciężko mi się przez tą całą sytuację funkcjonuje, cały weekend przeleżałam w łózku i przepłakałam, mało jem, funkcjonuję jakoś na co dzień dzięki lekom uspokajającym. Zdaję sobie sprawę, że tak na dłużsżą metę się nie da żyć... Jak wy sobie radziłyście po rozstaniu, czy da się to w ogóle "przeżyć"? Ja póki co widzę wszystko w czarnych barwach, boję się że już sobie nikogo nie znajdę, że już nic mi się nie ułoży, a mam już 28 lat...

Co do martwienia się o wiek - rozumiem, sama rozstałam się z eksem tuż przed 30. i też coś tam swoje przeżywałam. Obecnego TŻ poznałam po 30. i jestem w związku, którego nigdy nie myślałam, że doświadczę. Co więcej - gdybyśmy się poznali dużo młodziej, to ten związek by się nie udał, obecnie jesteśmy starsi, z ugruntowanymi poglądami, z konkretnym podejściem do świata i związków, ja po terapii, oboje z doświadczeniem z poprzednich związków, które nam mnóstwo dało. Kiedyś myślałam, że te spokojne związki to bujda, z poprzednimi facetami każdy rok to była niemalże jakaś walka o przetrwanie, a teraz jestem z TŻ prawie 4 lata i jest z dnia na dzień coraz lepiej, jest nam dobrze, spokojnie, bez dramatów i kryzysów. Wiem, że po rozstaniu widzi się świat w ciemnych barwach, ale uwierz, że czeka na Ciebie coś lepszego, wspanialszego, co da Ci niesamowite szczęście. Daj sobie czas, ale też pamiętaj, że kiedyś ta prawdziwa miłość przyjdzie i ten związek dobrze, że skończył się teraz, a nie za kolejne lata. 28 lat może brzmieć jak dużo, ale to naprawdę nic, masz mnóstwo czasu na znalezienie miłości i na rodzinę i dzieci (jeśli ich chcesz).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[tinkerver2]

Ja się strasznie boję, że do nikogo już nie poczuję tego co do ex.
Nie, że nikt mnie nie pokocha.
Tylko ze juz nigdy nie będę chciała z nikim być tak "na stałe", razem zamieszkać, wziąć ślub. Boję się, że takie uczucie i przywiązanie było raz w życiu i już nigdy więcej.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[invisible_01]

Napisane przez tinkerver2

Ja się strasznie boję, że do nikogo już nie poczuję tego co do ex.
Nie, że nikt mnie nie pokocha.
Tylko ze juz nigdy nie będę chciała z nikim być tak "na stałe", razem zamieszkać, wziąć ślub. Boję się, że takie uczucie i przywiązanie było raz w życiu i już nigdy więcej.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Mnie też się tak wydawało.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz