Nadmierne dbanie o potrzeby innych

[Niewiemjakanazwa_89]

Często zbyt mocno skupiam się na tym czego oczekiwaliby ode mnie inni. Potrafię zamartwiać się że np nie byłam dla kogoś wystarczająco miła, nie odwiedziłam go gdy tego oczekiwał lub za wcześnie wyszłam. Gdy nie mam czegoś w planach, potrafię zmienić plany pod wpływem czyjegoś komentarza że będzie zawiedziony. Gdy mam do podjęcia jakaś decyzję nie potrafię wyczuć czego ja chcę, w głowie mam to czego chce mąż, rodzice itd. a sama nie wiem czy ja chcę np gdzieś pójść. Bardzo utrudnia mi to życie. Mam ponad 30 lat a czuje się jak małe dziecko, którym każdy może sterować. Czy ktoś ma podobnie? Jak z tym walczyć?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[puchaty71]

Przede wszystkim zauważ, że zawsze chodzi tylko o Twój komfort. Całe to dbanie o potrzeby innych ma sprawić, że Ty poczujesz się lepiej. Tak prawdopodobnie zostałaś wychowana, takie masz cechy, takie wdrukowane przekonania, że uważasz, że będzie Ci dobrze, kiedy innym z Tobą będzie dobrze, kiedy będziesz spełniała cudze potrzeby. Ale pierwszym krokiem jest zauważyć, że i tak chodzi tutaj tylko o samego siebie. Jest to pierwszy ale ważny krok, bo pozwala zrozumieć, że ja dla siebie jestem najważniejszy. Nawet w tak pokrętny sposób, że zaspokajam cudze potrzeby, to robię to po to abym to ja się poczuł lepiej. Więc widzę, że chodzi tutaj tak na prawdę o mnie. Gdy się to widzi, wtedy łatwiej jest zauważać te strategie, którymi zwykł podążać umysł i wyłapywać ich niską skuteczność. Skoro i tak chodzi tutaj o mnie to po prostu skupiam się bezpośrednio na swoich potrzebach. Nie muszę zaspokajać cudzych i potem zaglądać im w oczy w poszukiwaniu akceptacji. Tutaj cały czas chodzi o mnie. Sprawdź, jaką własną potrzebę zaspokajasz, gdy czujesz, że musisz zaspokoić cudzą i pobądź z tym przez chwilę nie robiąc nic. Być może zauważysz, że tą potrzebę można zaspokoić w bardziej bezpośredni sposób, albo zgoła okaże się, że ona wcale nie była taka paląca.

[lucciola]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Często zbyt mocno skupiam się na tym czego oczekiwaliby ode mnie inni. Potrafię zamartwiać się że np nie byłam dla kogoś wystarczająco miła, nie odwiedziłam go gdy tego oczekiwał lub za wcześnie wyszłam. Gdy nie mam czegoś w planach, potrafię zmienić plany pod wpływem czyjegoś komentarza że będzie zawiedziony. Gdy mam do podjęcia jakaś decyzję nie potrafię wyczuć czego ja chcę, w głowie mam to czego chce mąż, rodzice itd. a sama nie wiem czy ja chcę np gdzieś pójść. Bardzo utrudnia mi to życie. Mam ponad 30 lat a czuje się jak małe dziecko, którym każdy może sterować. Czy ktoś ma podobnie? Jak z tym walczyć?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Czy był czas w Twoim życiu, że sama o sobie decydowałaś, czy do ślubu mieszkałaś z rodzicami? Jeśli był taki czas, że sama o sobie stanowiłaś, czy wtedy też tak bardzo przejmowałaś się tym, czego chcą inni?

Czy wyjeżdżasz gdzieś czasem sama albo znajdujesz czas, żeby pobyć sama nieco dłużej? Sama ze sobą, w ciszy, w "nicnierobieniu"?

[Niewiemjakanazwa_89]

Napisane przez puchaty71

Przede wszystkim zauważ, że zawsze chodzi tylko o Twój komfort. Całe to dbanie o potrzeby innych ma sprawić, że Ty poczujesz się lepiej. Tak prawdopodobnie zostałaś wychowana, takie masz cechy, takie wdrukowane przekonania, że uważasz, że będzie Ci dobrze, kiedy innym z Tobą będzie dobrze, kiedy będziesz spełniała cudze potrzeby. Ale pierwszym krokiem jest zauważyć, że i tak chodzi tutaj tylko o samego siebie. Jest to pierwszy ale ważny krok, bo pozwala zrozumieć, że ja dla siebie jestem najważniejszy. Nawet w tak pokrętny sposób, że zaspokajam cudze potrzeby, to robię to po to abym to ja się poczuł lepiej. Więc widzę, że chodzi tutaj tak na prawdę o mnie. Gdy się to widzi, wtedy łatwiej jest zauważać te strategie, którymi zwykł podążać umysł i wyłapywać ich niską skuteczność. Skoro i tak chodzi tutaj o mnie to po prostu skupiam się bezpośrednio na swoich potrzebach. Nie muszę zaspokajać cudzych i potem zaglądać im w oczy w poszukiwaniu akceptacji. Tutaj cały czas chodzi o mnie. Sprawdź, jaką własną potrzebę zaspokajasz, gdy czujesz, że musisz zaspokoić cudzą i pobądź z tym przez chwilę nie robiąc nic. Być może zauważysz, że tą potrzebę można zaspokoić w bardziej bezpośredni sposób, albo zgoła okaże się, że ona wcale nie była taka paląca.

Tak, to może być prawda że szukam po prostu akceptacji i dlatego nie chce żeby komuś nie podobało się to co zrobię. Muszę o tym pomyśleć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 11:06 ---------- Poprzedni post napisano o 11:00 ----------

Napisane przez lucciola

Czy był czas w Twoim życiu, że sama o sobie decydowałaś, czy do ślubu mieszkałaś z rodzicami? Jeśli był taki czas, że sama o sobie stanowiłaś, czy wtedy też tak bardzo przejmowałaś się tym, czego chcą inni?

Czy wyjeżdżasz gdzieś czasem sama albo znajdujesz czas, żeby pobyć sama nieco dłużej? Sama ze sobą, w ciszy, w "nicnierobieniu"?

Było tak kilka lat w trakcie studiów. Z tego co pamiętam wtedy też taka byłam. Często np pomagałam siostrze przy dziecku kosztem swoich spraw.
Zdarzyło mi się wyjeżdżać samej, ale zawsze na spotkanie z kimś. W domu czasem jak maz wychodzi sam mam dla siebie kilka godzin, ale nie jest to częste, zwłaszcza od czasu pandemii. Szczerze mówiąc marzę o takim dniu sama ze sobą od rana do wieczora. I robieniu wszystkiego na co mam ochotę bez konieczności uzgadniania tego z kimkolwiek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[lucciola]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Tak, to może być prawda że szukam po prostu akceptacji i dlatego nie chce żeby komuś nie podobało się to co zrobię. Muszę o tym pomyśleć.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

---------- Dopisano o 11:06 ---------- Poprzedni post napisano o 11:00 ----------

Było tak kilka lat w trakcie studiów. Z tego co pamiętam wtedy też taka byłam. Często np pomagałam siostrze przy dziecku kosztem swoich spraw.
Zdarzyło mi się wyjeżdżać samej, ale zawsze na spotkanie z kimś. W domu czasem jak maz wychodzi sam mam dla siebie kilka godzin, ale nie jest to częste, zwłaszcza od czasu pandemii. Szczerze mówiąc marzę o takim dniu sama ze sobą od rana do wieczora. I robieniu wszystkiego na co mam ochotę bez konieczności uzgadniania tego z kimkolwiek.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Może jakimś sposobem byłby samotny wyjazd, np. na tydzień. I nie żeby się z kimś gdzieś spotkać, ale właśnie, żeby pobyć sama ze sobą, z dala od zgiełku i tłumu. I przemyśleć sobie pewne sprawy, przyjrzeć się sobie z boku?
Z tego co piszesz wynika, że masz wielką potrzebę bycia akceptowaną. A jeśli ktoś Cię nie zaakceptuje, to co? Czy to oznacza koniec świata?
Zastanawiam się też, czy nie jesteś po prostu symbiotyczną osobowością...

[Niewiemjakanazwa_89]

Napisane przez lucciola

Może jakimś sposobem byłby samotny wyjazd, np. na tydzień. I nie żeby się z kimś gdzieś spotkać, ale właśnie, żeby pobyć sama ze sobą, z dala od zgiełku i tłumu. I przemyśleć sobie pewne sprawy, przyjrzeć się sobie z boku?
Z tego co piszesz wynika, że masz wielką potrzebę bycia akceptowaną. A jeśli ktoś Cię nie zaakceptuje, to co? Czy to oznacza koniec świata?
Zastanawiam się też, czy nie jesteś po prostu symbiotyczną osobowością...

Może na początek jeden dzień wyobrażam sobie że w pierwszych chwilach to będzie trudne doświadczenie.

Poczytałam o osobowości symbiotycznej i wiele cech pasuje do mnie. Jako dziecko byłam wychowywana na zasadzie "nie biegaj bo się spocisz". Jako nastolatka wszystkie moje pomysły byly torpedowane przez rodziców. Jakies hobby, zainteresowania, pierwsze prace czy wreszcie prawo jazdy, zawsze to krytykowali i nakłaniali żebym siedziała w domu i nic nie robiła. Ostrzegali przed całym złem tego świata, codzienne słyszałam że mnie zabija, pobiją, okradną i porwą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Sersei]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Często zbyt mocno skupiam się na tym czego oczekiwaliby ode mnie inni. Potrafię zamartwiać się że np nie byłam dla kogoś wystarczająco miła, nie odwiedziłam go gdy tego oczekiwał lub za wcześnie wyszłam. Gdy nie mam czegoś w planach, potrafię zmienić plany pod wpływem czyjegoś komentarza że będzie zawiedziony. Gdy mam do podjęcia jakaś decyzję nie potrafię wyczuć czego ja chcę, w głowie mam to czego chce mąż, rodzice itd. a sama nie wiem czy ja chcę np gdzieś pójść. Bardzo utrudnia mi to życie. Mam ponad 30 lat a czuje się jak małe dziecko, którym każdy może sterować. Czy ktoś ma podobnie? Jak z tym walczyć?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Dokładnie byłam taka jak Ty. Zamknięta, nie mówiąca o swoich potrzebach i chcąca przychylić nieba wszystkim a swoje potrzeby traktowałam marginalnie. Mój poprzedni facet nauczył mnie wszystkiego jak mam postępować i jestem mu bardzo wdzięczna. Było trudno. Musiałam przełamywać się. Cały czas z tym walczyć. Walczyć o to aby umieć powiedzieć nie. Nie wyszło nam z innego powodu, ale za to go będę mogła nosić na rękach. Tak. Mówię serio. On zawsze głośny ja wycofana. Podporządkowana. Co się stało? Zaczęłam go naśladować i robić to samo co on. Nie chcę gdzieś jechać? Mówiłam spoko. Zostanę w domu i poczytam książkę i obejrzę film bo mi to nie pasuje. Mówiłam życzliwie ale stanowczo że tego nie chce. To chce. I co się stało? Nic zaczęli mnie zauważać i liczyć się że mną. A na koniec facet powiedział... Stworzyłem potwora, ale w żartach także spoko. Ucz się od innych i rób to samo. Weekend w spa nic tu nie pomoże. To był długi proces u mnie. Rok. Mniej więcej. Mów zawsze bez nerwów spokojnie, co chcesz a czego nie.
Nie nakręcaj się wczesniej. Zobaczysz ile to da. Ogólnie też byłam nieśmiała. Nie umiałam zagadać do ludzi na ulicy. Teraz ode mnie się odganiają hahaha

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[lucciola]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Może na początek jeden dzień wyobrażam sobie że w pierwszych chwilach to będzie trudne doświadczenie.

Poczytałam o osobowości symbiotycznej i wiele cech pasuje do mnie. Jako dziecko byłam wychowywana na zasadzie "nie biegaj bo się spocisz". Jako nastolatka wszystkie moje pomysły byly torpedowane przez rodziców. Jakies hobby, zainteresowania, pierwsze prace czy wreszcie prawo jazdy, zawsze to krytykowali i nakłaniali żebym siedziała w domu i nic nie robiła. Ostrzegali przed całym złem tego świata, codzienne słyszałam że mnie zabija, pobiją, okradną i porwą.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To będzie w pewnym sensie odtruwające i oczyszczające doświadczenie. Bycie sam na sam ze sobą dla niektórych nie jest łatwe, ale to dobry sposób na poznanie samego siebie. Najpierw potrzeba jednak wyciszyć wszystkie te "głosy", które masz w głowie (oczywiście nie fizycznie słyszalne; chodzi mi o uwewnętrznionych innych: rodziców, męża itp.) a na to potrzeba czasu. Dlatego pisałam o tygodniu, a nie jednym dniu czy kilku godzinach

[Sersei]

Napisane przez lucciola

To będzie w pewnym sensie odtruwające i oczyszczające doświadczenie. Bycie sam na sam ze sobą dla niektórych nie jest łatwe, ale to dobry sposób na poznanie samego siebie. Najpierw potrzeba jednak wyciszyć wszystkie te "głosy", które masz w głowie (oczywiście nie fizycznie słyszalne; chodzi mi o uwewnętrznionych innych: rodziców, męża itp.) a na to potrzeba czasu. Dlatego pisałam o tygodniu, a nie jednym dniu czy kilku godzinach

Racja. Przeczytałam uważniej i zgadza się. Autorka chyba nie za bardzo wie jakie są jej potrzeby. No nie pomogę tu... Ja zawsze wiedziałam czego mi potrzeba. Chyba to tu największy problem.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Niewiemjakanazwa_89]

Pomyślę o tym, chociaż ciężko będzie wygospodarować taki tydzień.
Kto ma na to czas i warunki?

Np. teraz tydzień temu widziałam się z siostrą i od tygodnia gryzę się, że za wcześnie wyszłam i pewnie jej było przykro.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[RedLorry]

Pooglądaj na youtube filmy Kasi Sawickiej o osobach wysoko wrażliwych - może należysz do tego grona jeżeli tak, to myślę że będzie to dla Ciebie pomocne

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Pomyślę o tym, chociaż ciężko będzie wygospodarować taki tydzień.
Kto ma na to czas i warunki?

Prawie każdy?
Jeśli masz pracę i pieniądze, to masz warunki, więc jeśli nadal uważasz taki pomysł za niewykonalny, to problem leży w innym miejscu.

[lucciola]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Pomyślę o tym, chociaż ciężko będzie wygospodarować taki tydzień.
Kto ma na to czas i warunki?

Np. teraz tydzień temu widziałam się z siostrą i od tygodnia gryzę się, że za wcześnie wyszłam i pewnie jej było przykro.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Idą wakacje więc akurat warunki sprzyjają wyjazdom. Jeśli pracujesz - możesz wziąć urlop. Mężowi klarownie wytłumaczysz o co chodzi, żeby nie pomyślał sobie nie wiadomo czego, bo pewnie nigdy nigdzie bez niego nie wyjeżdżałaś. I tyle.

A spytałaś ją po prostu, czy chciała, żebyś dłużej u niej pobyła, zamiast się gryźć?

[Niewiemjakanazwa_89]

[1=18d73f41c1c01aef8fdf04b 5e3282c14752c25f5_62181c6 d1d29a;88737934]Prawie każdy?
Jeśli masz pracę i pieniądze, to masz warunki, więc jeśli nadal uważasz taki pomysł za niewykonalny, to problem leży w innym miejscu.[/QUOTE]

Napisane przez lucciola

Idą wakacje więc akurat warunki sprzyjają wyjazdom. Jeśli pracujesz - możesz wziąć urlop. Mężowi klarownie wytłumaczysz o co chodzi, żeby nie pomyślał sobie nie wiadomo czego, bo pewnie nigdy nigdzie bez niego nie wyjeżdżałaś. I tyle.

A spytałaś ją po prostu, czy chciała, żebyś dłużej u niej pobyła, zamiast się gryźć?

No fakt jest to wykonalne, ale jednak trzeba sobie dużo poprzestawiać w głowie. W moim otoczeniu nie znam nikogo kto by jeździł na takie samotne wyjazdy.

Zastanawiam się też jak taki wyjazd by wyglądał. W sumie wyjeżdżałam samotnie na wyjazdy w delegacje. Tygodniowe i dłuższe. Tyle że byłam zajęta wtedy praca przez większość dnia.

Trochę boję się że na takim wyjeździe będę się nudzić albo oglądać Netflixa i nic mi to nie da.

Myślę że nie ma sensu pytać czy chciała żebym dłużej z nią posiedziała? Co by to zmieniło? Miałam prawo przecież wyjść o której chciałam. Ja po prostu biorę odpowiedzialność za to czy komuś jest dobrze czy źle. Jestem taka osoba której ludzie lubią opowiadać o swoich problemach.
Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[puchaty71]

Napisane przez Niewiemjakanazwa_89

Ja po prostu biorę odpowiedzialność za to czy komuś jest dobrze czy źle.

To nieprawda. Nie bierzesz żadnej odpowiedzialności z czyjeś samopoczucie, bo nic o nim nie wiesz (tak jak w sumie nie wiesz, czy siostrze było przykro albo jak jej było przykro) - możesz mieć jedynie wyobrażenia, które wpływają na Twoje samopoczucie i tak formułowana jest opinia o cudzym.
To za co odpowiadasz (i to w ograniczonym zakresie), to własne samopoczucie. Natomiast jedyną pewną rzeczą w tym całym ambarasie jest to, że TYLKO Ty wiesz o swoim samopoczuciu. I cała Twoja relacja ze światem opiera się na właśnie tym wiedzeniu o swoim samopoczuciu. Na niczym innym. Więc gdy piszesz, że "biorę odpowiedzialność za to czy komuś jest dobrze czy źle" piszesz właściwie, że "nie mam żadnej kontroli nad tym, czy jest mi dobrze czy źle, więc pewnie odpowiadają za to inni ludzie" (bo to Tobie jest przykro, że siostrze mogło być przykro i za to własne odczucie obarczasz odpowiedzialnością siostrę, projektując na nią to, co sama czujesz)

[Niewiemjakanazwa_89]

Napisane przez puchaty71

To nieprawda. Nie bierzesz żadnej odpowiedzialności z czyjeś samopoczucie, bo nic o nim nie wiesz (tak jak w sumie nie wiesz, czy siostrze było przykro albo jak jej było przykro) - możesz mieć jedynie wyobrażenia, które wpływają na Twoje samopoczucie i tak formułowana jest opinia o cudzym.
To za co odpowiadasz (i to w ograniczonym zakresie), to własne samopoczucie. Natomiast jedyną pewną rzeczą w tym całym ambarasie jest to, że TYLKO Ty wiesz o swoim samopoczuciu. I cała Twoja relacja ze światem opiera się na właśnie tym wiedzeniu o swoim samopoczuciu. Na niczym innym. Więc gdy piszesz, że "biorę odpowiedzialność za to czy komuś jest dobrze czy źle" piszesz właściwie, że "nie mam żadnej kontroli nad tym, czy jest mi dobrze czy źle, więc pewnie odpowiadają za to inni ludzie" (bo to Tobie jest przykro, że siostrze mogło być przykro i za to własne odczucie obarczasz odpowiedzialnością siostrę, projektując na nią to, co sama czujesz)

Masz rację, z tym, że ja nie wzięłam sobie tego znikąd, po prostu nagminnie słyszałam sformułowania tego typu i taki szantaż emocjonalny "przyjedź bo x będzie zawiedziony", "dlaczego nie przyjedziesz na cały weekend, jestem taki samotny" itp. Mam chyba toksyczna rodzinę.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz