Smutek po obejrzeniu filmu

[dominini]

Czy zdarzyło Wam się kiedyś czuć smutek po obejrzeniu filmu/ serialu?

Mój problem może wydać się trochę dziwny i czuje się trochę zażenowana, pisząc o nim na forum, ale jednak chciałabym, aby ktoś mi napisał, co o tym sądzi.

Obejrzałam serial „Skam”. Chodzi o Noore i Williama, jeśli ktoś z Was to oglądał. I po jego zakończeniu jest mi zwyczajnie smutno z powodu pary bohaterów. Nie wiem, czy to dlatego, ze już nigdy nie będę mogła śledzić ich wątku, czy aktor tak mi się spodobał, ze przykro mi, ze już go nie będę oglądać, czy tęsknie za taka miłością jaka była pokazana pomiędzy nimi, czy aż tak wyczułam się w główna bohaterkę i myślę, że ten chłopak i tak ja porzuci i nie zaadaptuje się do jej świata.

Przecież nie mogłam zakochać w fikcyjnej postaci.

Czy ktoś z Was czuł podobny smutek po obejrzeniu filmu?

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez dominini

Mój problem może wydać się trochę dziwny i czuje się trochę zażenowana, pisząc o nim na forum, ale jednak chciałabym, aby ktoś mi napisał, co o tym sądzi.

Życzę i sobie i nam tu zebranym, żebyśmy tylko takie problemy mieli

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Mnie się to zdarzało, gdy byłam bardzo, bardzo młodziutka, jeszcze przed tym, jak zakochałam się w kimś realnym Także rozumiem ten rodzaj wzruszenia Do dziś zresztą ryczę na filmach jak głupia, więc ten tego...

[eae41177eb364e60e3fe3d47289b23a1b4ea3858_5d8e9471c90a4]

Napisane przez dominini

Czy zdarzyło Wam się kiedyś czuć smutek po obejrzeniu filmu/ serialu?

No pewnie.
Smutek, radości, żal, wzruszenie, czasami motywację


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dominini]

A może ktoś z Was wie jak wytłumaczyć takie uczucia do fikcyjnych zdarzeń i postaci?

[Mijanou]

Napisane przez dominini

A może ktoś z Was wie jak wytłumaczyć takie uczucia do fikcyjnych zdarzeń i postaci?

Chyba poważnymi brakami w życiu osobistym. Nie wiem, ile masz lat, ale osbtawiam, że niewiele więc wszystko przed Tobą.
Gdy byłam bardzo młoda też pragnęłam i tęskniłam za miłością romantyczną, nieszczęśliwą, pełną przeszkód i niebepieczeństw, zakończonej jednak happy endem i słowami: "zyli długo i szczęśliwie". Z tego się wyrasta (na ogół) i zupełnie inaczej patrzy się na uczucia w związku (to znaczy tak samo, ale bez romantycznych przygód z pokonywaniem smoków, walkami na topory itp.).

A filmy, jak filmy. Niektóre też przeżyłam głęboko, jak "Wybór Zofii" z młodą Meryl Streep i wiele innych. Jeśli dzieło filmowe potrafi wzbudzć w widzach uczucia to znaczy, że jest dobrze nakręcone i spełniło zamierzoną rolę.

[Mija62]

Ja płakałam na ostatnim odcinkiem serialu Dr House

Też z tydzień temu skończył się mój serial, który dodatkowo nie ciekawe się zakończył, nie było heppy endu, swoją drogą ho nieźle świństwo
A tak serio, to dość naturalne, oglądając serial, pragniemy takiego życia, takich przygód, takiej romantycznej miłości, i tych wszystkich emocji, których często nie przeżyjemy w realu. Też przyzwyczajamy się do bohaterów z serialu, którzy goszczą w naszych domach częściej niż znajomi.

[Mijanou]

Napisane przez Mija62

Też przyzwyczajamy się do bohaterów z serialu, którzy goszczą w naszych domach częściej niż znajomi.

Też.
Ja czułam silny niesmak zakończeniem "Gry o tron" a jednocześnie jakiś smutek/pustkę, że to już koniec. No w końcu prawie 10 lat się oglądało i jakaś więź z bohaterami została wytworzona. Dlatego zwykle staram się nie oglądać seriali, ewentualnie zebrać wszystkie odcinki danego sezonu i obejrzeć jednym ciągiem, jak pierwszy sezon "Opowieści Podręcznej". Pomijam fakt, że nie bardzo mam czas oglądać po odcinku

Niemniej, cenię filmy, które wywołują emocje oraz daleko posunietą refleksję. Na kicze szkoda mi czasu.

[Mija62]

Ojj na Podręcznej to się trochę łez wylało, mega serial, chociaż na kolejny sezon już nie czekam w takim napięciu, jak poprzednio.

[Mijanou]

No ja też. Obawiam się, że realizatorzy sprawią, że June sama jedna rozwali Gilead od środka

No, ale niemniej jednak będę oglądać siłą rozpędu.

[elvegirl]

Napisane przez dominini

Czy zdarzyło Wam się kiedyś czuć smutek po obejrzeniu filmu/ serialu?

Oczywiście, ja się smucę na każdym dramacie, a od paru lat to wzruszająca scena w serialu wystarczy żebym miała mokre oczy

Napisane przez Mijanou

Niemniej, cenię filmy, które wywołują emocje oraz daleko posunietą refleksję. Na kicze szkoda mi czasu.

A ja zdecydowanie wolę kicz, życie wywołuje tyle emocji i refleksji, że ostatnimi czasy odpoczywam przy standardowych odmóżdżaczach w stylu zabili go i uciekł Dramaty i historie o których wiem, że nie będzie happy endu omijam szerokim łukiem

[nie_powiem]

Ja strasznie przeżyłam finał serialu Sześć stóp pod ziemią. Odczuwałam ogromny smutek i "nie odnajdywałam się" w życiu totalnie.

[black_elderflower]

Ja dalej mam tak po Titanicu xD. Niby śmiech, ale zalewam się łzami dobre 3 do po filmie xD

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Aqua_Wro]

Jezeli film jest dobry to raczej oczywiste, ze powiien wywolywac w widzu autentyczne emocje.

[stewardesa]

Ja też tak miałam m.in. po Titanicu, Romeo i Julii, a teraz po "Glinie" oraz "This is England". Coś wuje nie śpieszą się z nakręceniem kolejnego sezonu, jeśli w ogóle to zrobią

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Napisane przez nie_powiem

Ja strasznie przeżyłam finał serialu Sześć stóp pod ziemią. Odczuwałam ogromny smutek i "nie odnajdywałam się" w życiu totalnie.

Też mną wstrząsnęło to zakończenie, w ogóle kocham ten serial.
Podobnie jak elve im starsza jestem, tym częściej się wzruszam, nawet przy glupotkach (nie tylko na filmach, w życiu też).

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nightmare666]

Coraz częściej zdarza mi się uronić łzę na filmie (seriali nie oglądam), wydaje mi się, że jest to spowodowane doświadczeniami jakie zdobywa się w życiu. Potrafię oglądać film szósty raz a płakać jakbym widziała go pierwszy. Całe Bohemian Rhapsody przepłakałam w kinie, bo to dla mojego serca bardzo ważny film. Hachiko zalał mnie łzami, po Wołyniu byłam chora dwa dni, mogę tak wymieniać długo. Ostatnio widziałam Kafarnaum i też uroniłam łzę ze smutku i bezradności wobec tak straszliwej biedy.
Smutek, lęk, strach, radość, spokój- emocje, które towarzyszą nam na co dzień, nic dziwnego, że filmy również je wywołują.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Jest mi bardzo smutno ale im jestem starsza tym mniej przezywam. Pamietam jak.przykro mi bylo jak zakonczyl sie serial "Pamietniki wampirow" czy "Czysta Krew" Czasy studenckie, imprezy a nocami odcinki.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Mijanou]

O, "Czysta krew" to było to!
W sumie nie tęsknię nawet za biednym Billem ale Eric......Mmmmmmmmmmmmmmm mmmm.
Łapy precz od Erica, dziewczyny, bo jest mój!

[d61abbce58b52fe45ffe444afc51ca0ea3c11859_65540a44484ab]

Napisane przez dominini

A może ktoś z Was wie jak wytłumaczyć takie uczucia do fikcyjnych zdarzeń i postaci?

Po angielsku to się nazywa "crush on fictional character" i w kulturze anglosaskiej nikt się temu nie dziwi i jest to dosyć powszechne zjawisko.

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

No to wiem co dziś będę robić, już od dawna się zabierałam za nowy sezon podręcznej

[Jestembeznadziejna]

Ja z tydzień dochodziłam do siebie po Breaking Bad... okropne uczucie

[e36b38c1b02253f65e484b4d30ebb09d9d5f8578_646d4571ebe9e]

Mi takie coś zdarzyło się ostatnio po "bad moms". Mam słaby kontakt z matką ze względu na jej ekstremalny katolicyzm, a po tym filmie płakałam chyba z godzinę. Tak bardzo zazdrościłam tym, którzy mają zdrowe kontakty z rodzicami.

Myślę, że dobre filmy (niekoniecznie obiektywnie dobre) właśnie bardzo mocno przemawiają do sfery emocjonalnej.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[JiinX]

Miałam tak wiele razy, zazwyczaj po serialach które oglądałam x czasu
Mi to nawet smutno jak słyszę niektóre piosenki..

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

To się nazywa wysoka wrażliwość. Przeżywam nie tylko problemy obcych osób, ale też właśnie bohaterów fikcyjnych, wzruszam się muzyką, widokiem. Miałam tak od dziecka i mam do dziś. Ostatnio byłam w kościele na chrzcinach i była też rocznica ślubu, 20 lat razem. Niby nic wielkiego dla większości, oczywiście nie znałam tych ludzi, ale jak mówili tą przysięgę (nie wiem, jak to się nazywa, ale to trochę zmodyfikowana wersja ślubnej) to czułam ogromne wzruszenie i miałam łzy w oczach.

[Limonka2738]

E tam.

Ja dobijam do 30 (powoli, ale niestety stabilnie) i wciąż tak mam.

Jak dla mnie to taki typ osobowości, że bardzo wiążę się z fikcją, która mnie akurat porwała. Uprawiam fangirling regularnie.

A jak spotkam się z super światem i przygodami, to nostalgia pod tytułem "czemu moje życie tak nie wygląda" jest naturalna. Ja tam wciąż trochę przeżywam, że nie dostałam listu do Hogwartu i co jakiś czas próbuję użyć Mocy, a nuż widelec tym razem się uda.

A jak się kończy coś, co naprawdę lubiłam, to o matko. Przeżywam jak mrówka okres.

Po Harrym Potterze pół roku przychodziłam do domu i kontemplowałam swoje życie i jego sens. Dopiero w lutym znalazłam coś nowego, ale wciąż mam jakieś zapiski z tego okresu z pamiętnika o "niezaleczonej dziurze w duszy" i inne pierdoły. I wielu dorosłych, których znałam online też się zbierało jakiś czas.

Ale to dla mnie normalne, jestem osobą, która angażuje się w pełni w światy fikcyjne. Mam normalnie pracę, zarabiam dobrze, skończyłam studia, wyszłam na ludzi. A jednak prywatnie wciąż siedzę i zaczytuję się w fanfikach.

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Napisane przez Limonka2738

E tam.

Ja dobijam do 30 (powoli, ale niestety stabilnie) i wciąż tak mam.

Jak dla mnie to taki typ osobowości, że bardzo wiążę się z fikcją, która mnie akurat porwała. Uprawiam fangirling regularnie.

A jak spotkam się z super światem i przygodami, to nostalgia pod tytułem "czemu moje życie tak nie wygląda" jest naturalna. Ja tam wciąż trochę przeżywam, że nie dostałam listu do Hogwartu i co jakiś czas próbuję użyć Mocy, a nuż widelec tym razem się uda.

A jak się kończy coś, co naprawdę lubiłam, to o matko. Przeżywam jak mrówka okres.

Po Harrym Potterze pół roku przychodziłam do domu i kontemplowałam swoje życie i jego sens. Dopiero w lutym znalazłam coś nowego, ale wciąż mam jakieś zapiski z tego okresu z pamiętnika o "niezaleczonej dziurze w duszy" i inne pierdoły. I wielu dorosłych, których znałam online też się zbierało jakiś czas.

Ale to dla mnie normalne, jestem osobą, która angażuje się w pełni w światy fikcyjne. Mam normalnie pracę, zarabiam dobrze, skończyłam studia, wyszłam na ludzi. A jednak prywatnie wciąż siedzę i zaczytuję się w fanfikach.

Teraz niestety już cokolwiek to bywa jakimś odchyłem od normy xD
Aczkolwiek rzeczywiście mnie to zaskoczyło, jak zaczęłam poznawać szersze grono ludzi, rzeczywiście tych przeżywających jak mrówka okres fikcyjne historie nie jest jakoś dużo. Z tego powodu, że ja też z przeżywających jak mrówka okres, raczej nie wkręcam się w seriale, bo później byłoby mi przykro. Niestety książki i filmy potrafią już wywołać ten stan.
Ogólnie takie rozkminy swoje przypisuję właśnie wysokiej wrażliwości i bogatej wyobraźni

[Amarai]

ja tez tak mam, zzywam sie z bohaterami i jak serial sie konczy to czuje straszna pustke. zdarzalo mi sie, ze niektore seriale od razu puszczalam od nowa, zeby nie musiec sie rozstawac z bohaterami

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz