Powielanie schematów życiowych rodziców

[olennnkaaaa]

Zauważacie, że Wy i ludzie w Waszym otoczeniu mimowolnie i tak powielacie schematy życiowe rodziców, podobne wybory, kariery zawodowe, pasje. Na ile to jest kwestia genów, a na ile wyuczonego postępowania, nie wiem, ale ta świadomość, szczególnie w moim własnym przypadku, jest dobijająca. Z wiekiem niestety coraz bardziej staję się jak moja matka. Zauważam w sobie jej cechy, nawet drobne, irytujące zachowania, no i niestety wszystkie braki też. Jak z tym walczyć i czy w ogóle się da?

[18d73f41c1c01aef8fdf04b5e3282c14752c25f5_62181c6d1d29a]

Dziedziczenie cech zauważam, niektóre zainteresowania też się powielają, natomiast powielanie schematów życiowych absolutnie nie. Mam w otoczeniu wręcz same antyprzykłady.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

U mnie wszystko na odwrót, zarówno szkoła, zawód, pogląd na politykę czy życie. Zachowania też całkiem odmienne i skrajne, zawsze czułem że nie pasuję do swojej rodziny i lepiej czułem się np. u rodziny byłej dziewczyny.

[Mijanou]

U mnie odwrotnie. Jestem przeciwieństwem swojej matki, choć pewne cechy powielam (ale akurat te mi nie wadzą). Natomiast cholerykiem jestem po ojcu.

I nie- nie powieliłam drogi zawodowej, ani życiowej rodziców. Mam inne zainteresowania i pasje, niż rodzice.

[Valernia]

Nie zauważyłam czegoś takiego w moim otoczeniu.

[SteveS]

Napisane przez olennnkaaaa

Zauważacie, że Wy i ludzie w Waszym otoczeniu mimowolnie i tak powielacie schematy życiowe rodziców, podobne wybory, kariery zawodowe, pasje. Na ile to jest kwestia genów, a na ile wyuczonego postępowania, nie wiem, ale ta świadomość, szczególnie w moim własnym przypadku, jest dobijająca. Z wiekiem niestety coraz bardziej staję się jak moja matka. Zauważam w sobie jej cechy, nawet drobne, irytujące zachowania, no i niestety wszystkie braki też. Jak z tym walczyć i czy w ogóle się da?

Uświadomić sobie, jaka nie chcesz być - i robić wszystko, aby tego dokonać
W moim otoczeniu jest różnie, zależy, jak bardzo ludzie mają mocny charakter i po prostu są świadomi tego, że nie chcą być jak rodzice

[980cf4958a6e724c916e7adb24f4c6159aa2df82_65d7e02c47328]

Niestety zauwazam to samo u siebie, co wiecej, u znajomych ktorych rodzicow tez znam rowniez widze, jak staja sie do nich podobni.

Tzn. nie we wszystkim obserwuje ten sam schemat, wiele rzeczy robie inaczej niz moi rodzice, mam tez inne poglady na wiele spraw. To, co u siebie zauwazam to przede wszystkim to, ze charakterem bardzo wdalam sie w ojca, mam te same wady, tak samo reaguje na stres i trudne sytuacje, zamykam sie w sobie i nie potrafie rozmawiac o problemach, tylko probuje je zamiesc pod dywan
W swoim zwiazku powielam pewne schematy z domu rodzinnego.

[cava]

Z wiekiem widzę coraz więcej podobieństw między mną a rodzicami.
Ale nie tyle powielania zachowań, a cech charakteru.
Mnie to nie dobija. Pozytywne są pozytywne ( bo tak, rodzice też miga mieć pozytywne cechy) a z negatywnymi można pracować, zwłaszcza skoro zna się je nie tylko od wewnątrz a też z zewnątrz.

Natomiast podobieństwo wyborów życiowych, może iść z podobieństwa charakterów, oraz tak, także z nawyków i podążania za znanymi wzorcami.

Ale to nie jest jakieś fatum, tylko każdego jakiś tam wybór, co SAM zrobi z tym co otrzymał w pakiecie genetyczno- wychowawczym.

[megamag]

Napisane przez olennnkaaaa

podobne wybory, kariery zawodowe, pasje

nie

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez olennnkaaaa

Zauważacie, że Wy i ludzie w Waszym otoczeniu mimowolnie i tak powielacie schematy życiowe rodziców, podobne wybory, kariery zawodowe, pasje. Na ile to jest kwestia genów, a na ile wyuczonego postępowania, nie wiem, ale ta świadomość, szczególnie w moim własnym przypadku, jest dobijająca. Z wiekiem niestety coraz bardziej staję się jak moja matka. Zauważam w sobie jej cechy, nawet drobne, irytujące zachowania, no i niestety wszystkie braki też. Jak z tym walczyć i czy w ogóle się da?

jestem zupelnie inna niz moja matka,wybralam inna droge zawodowa,mam inne podejscie do moich dzieci(bardziej otwarte,wspierajace ),nie mam obsesji porzadkowych,nie onchodzi mnie co sasiedzi powiedza ;p
tak samo nie mam nic wspolnego z mojego ojca kariera zawodowa czy jego pasjami
czasami uzywam takich samych sformuowan jak ona ale z tego co obserwuje to te gadki sa specyficzne dla danego momentu w zyciu nie koniecznie dla mojej matki
np,jak bylam mloda dziewczyna to nie rozumialam dlaczego moja mama nie spi po nocach czeka na mnie,robi z tego powodu "aferki"
teraz gadam jak ona tez robie "aferki" ale nie sadze ze to dlatego ze jestem do niej podobna czy sie do niej upodabniam a normalna kolej rzeczy kiedy twoje dzieci dorastaja i ty sie martwisz
moje kolezanki z dziecmi w wieku moich dzieci maja takie same gadki ;-)
nie ma to nic wspolnego z tym ze zmieniam sie w moja matke

[ajah]

To co dostałam od rodziców to bagaż startowy: ich podejście do świata, lęki i obawy.
Tak, powieliłam kilka schematów: związanych często z relacjami z innymi ludźmi. Natomiast nie mamy wspólnych pasji, zainteresowań, podejscia do kwestii codziennych itd., tolerancji. W tym się totalnie rozmiajamy.
Im jestem starsza tym łatwiej mi łamać schemty, które mi zaszczepiano, i z którymi walczę.

[ruda_beksa]

Przede wszystkim, autorko, zakładasz że te schematy są negatywne i że trzeba z nimi walczyć. Ja i moja mama mamy podobne zainteresowania i gust, więc naturalnie - podobne pasje. Nie czuję najmniejszej potrzeby tym walczyć, bo i po co? Jest mi z tym dobrze. Mamy też podobne sposoby patrzenia na świat, cechy charakteru. Nie uważam tego za problematyczne. Wybrałam zupełnie inną uczelnię, karierę i kraj zamieszkania niż rodzice, klonem nie jestem, a podobieństwa mi nie przeszkadzają.

W moim otoczeniu też nie zauważyłam żeby dzieci powielały schematy rodziców poza sytuacjami typu "rodzice mają klinikę dentystyczną więc dziecko idzie na stomatologię".

[OldWorldBlues]

Niczego podobnego w swoim życiu póki co nie zauważyłem; jest wręcz zupełnie odwrotnie – od swoich rodziców różnię się tak bardzo, że bardziej się już chyba nie da.

Mamy zupełnie różne charaktery, różne do pewnego stopnia światopoglądy, wiele moich zainteresowań kompletnie ich nie interesuje, studiuję zupełnie inny kierunek, mam inne życiowe plany i priorytety (nie dążę do spokojnego życia u boku rodziny z dwójką dzieci; dążę do dużych pieniędzy, sławy i braku dzieci ). Swoją osobowość całe życie kształtowałem zupełnie sam i rzadko szukałem wzorów do naśladowania, nigdy nie dałem sobie niczego narzucić, dlatego w ogóle się nie dziwię, że dzisiaj tak trudno jest mi znaleźć jakiekolwiek podobieństwa pomiędzy mną a resztą rodziny. Niemniej wciąż ich kocham i jestem im za wszystko wdzięczny, bo zrobili dla mnie bardzo dużo.

Natomiast kiedy patrzę na swoich rodziców i ich rodziców, to tych podobieństw widzę całkiem sporo (szczególnie od strony Taty). Nie ma tutaj jednego scenariusza, za którym wszyscy nieświadomie podążają.

[_Marta_M_]

Ja też to obserwuję u siebie i znajomych
Ja np przyznaję się, że bardzo powielam zachowania rodziców, ale nie uważam że to źle. Moi rodzice byli dla mnie zawsze ogromnym wsparciem i wzorem do naśladowania. Pomijając fakt, że się rozstali, bo ojciec zdradził matkę ale tego mam nadzieję nie powielę w żaden sposób. Są świetnymi dziadkami i mimo, ze się rozstali z każdym z nich mam świetny kontakt, a oni sami się dalej przyjaźnią.
Widzę, że jestem do nich bardzo podobna jeśli chodzi o wychowywanie dzieci - moi rodzice wyprzedzili epokę i nie stosowali wówczas polecanych metod wychowawczych

Aha i pracuję w tej samej branży co oni, choć nie zgodziłam się na przejęcie ich biznesu, mimo że to by mi bardzo ułatwiło życie (i nie wykluczam, że kiedyś to zrobię)

[Delice1992]

Ja i moi rodzice to dwa rożne światy Moja mama śmieje się, że jestem kosmitką, bo od dziecka byłam "inna" niż ona się spodziewała. Z perspektywy czasu moje wybory i droga życiowa jest zupełnie inna niż rodziców. Wręcz dzieli nas przepaść intelektualna, społeczna, finansowa.

[mogg]

mam łudząco podobny charakter do taty, te same nerwy, zawód podobny techniczny ale nie zajmujemy się tym samym.

Podejscie do życia podobne ( w tych super fajnych aspektach) ale pod innymi wzgledami zupełnie różne.

Wysłane z mojego SM-G930F przy użyciu Tapatalka

[olennnkaaaa]

Napisane przez ruda_beksa

Przede wszystkim, autorko, zakładasz że te schematy są negatywne i że trzeba z nimi walczyć. Ja i moja mama mamy podobne zainteresowania i gust, więc naturalnie - podobne pasje.

Ja nie zakładam, w moim przypadku te schematy są negatywne. Nie chcę się zagłębiać w szczegóły, ale chodzi o bierną, lękową, unikającą postawę wobec życia, pracy, relacji międzyludzkich...

Nie mam na myśli sytuacji, w której rodzice są lekarzami, a dziecko postanawia zostać artystą i radzi sobie dobrze, choć wyłamało się ze schematu. Moim zdaniem nie końca, bo miało pozytywny przykład w postaci pracujących, aktywnych i zaradnych rodziców, co przełożyło się na jego stosunek wobec życia. Dla takiej osoby oczywistością są rzeczy, które dla kogoś z dysfunkcyjnym wzorcem stanowią abstrakcję.

[Hanako]

Napisane przez olennnkaaaa

Zauważacie, że Wy i ludzie w Waszym otoczeniu mimowolnie i tak powielacie schematy życiowe rodziców, podobne wybory, kariery zawodowe, pasje. Na ile to jest kwestia genów, a na ile wyuczonego postępowania, nie wiem, ale ta świadomość, szczególnie w moim własnym przypadku, jest dobijająca. Z wiekiem niestety coraz bardziej staję się jak moja matka. Zauważam w sobie jej cechy, nawet drobne, irytujące zachowania, no i niestety wszystkie braki też. Jak z tym walczyć i czy w ogóle się da?

Ja też z wiekiem coraz więcej widzę w sobie podobieństwa do rodziców. Przejęłam nawet te nawyki, które mnie zawsze irytowały, naprawdę drobnostki, i aż nie mogę uwierzyć, że robię dokładnie to samo, co wypominałam im jeszcze parę lat temu
Mam też i negatywną spuściznę po moim wychowaniu - z tym staram się walczyć na bieżąco. Jest o tyle łatwiej, że widzę jasno, co robię źle.
A te drobne, przejęte cechy jakoś staram się w sobie tolerować. Z uśmiechem