Wątpliwości co do wszystkiego(?), czy to ma sens?

[ojaa_s]

Witam, na początku chciałabym zaznaczyć, że mam dopiero 15 lat, nie mam doświadczenia w zwiazkach itp. Około 2 miesiące temu poznałam w internecie pewnego chłopaka. Ma 16 lat. Mieszka ponad 500 km ode mnie. Podoba mi sie jego charakter. Z wyglądu jest ładny, nie jakiś zachwycający ale jest dobrze. Przez cały czas mamy bardzo dobry kontakt, rozmawiamy na kamerce, dużo piszemy ze sobą. Po tygodniu znajomości powiedział mi, że mu się podobam. Po chyba kolejnym tygodniu lub dwóch zaczęłam się przed nim otwierać, opowiadać mu pewne rzeczy o mnie. W końcu też mi się spodobał o czym powiedziałam mu mniej więcej miesiąc po nim. Nie wiem czy nie pospieszyłam się za bardzo. Jutro mamy się pierwszy raz spotkać, a mi zaczęły się pojawiać 3 dni przed tym watpliwosci dosłownie co do wszystkiego (myślę, że mogło się do tego przyczynić jego pytanie czy jesteśmy razem, bo mu się wydaje, że tak ale dla mnie jest dużo za wcześnie) np. "Czy on na pewno mi się podoba?", "Czy ewentualny związek ma szansę przetrwać, skoro bedzie na odległość a oboje nie mamy żadnego doświadczenia?", "nie wiem czy coś do niego czuję, czy to, że mi się podoba nie było przejściowe" itd. Na spotkanie będzie jechał 5h pociągiem, żeby się ze mną zobaczyć a później tego samego dnia wrócić. Macie jakieś rady, podpowiedzi jak pozbyc sie stresu i watpliwosci, czy one są normalne, czy to ma w ogóle sens? Mówił mi, że myśli nad studiami w moich okolicach więc jeśli by się nie rozmyślił to za 3 lata by tu był, ale podczas tych 3 lat dużo się może zdarzyć. Nie wiem za bardzo co mam robić.

[Limonka2738]

Napisane przez ojaa_s

Witam, na początku chciałabym zaznaczyć, że mam dopiero 15 lat, nie mam doświadczenia w zwiazkach itp. Około 2 miesiące temu poznałam w internecie pewnego chłopaka. Ma 16 lat. Mieszka ponad 500 km ode mnie. Podoba mi sie jego charakter. Z wyglądu jest ładny, nie jakiś zachwycający ale jest dobrze. Przez cały czas mamy bardzo dobry kontakt, rozmawiamy na kamerce, dużo piszemy ze sobą. Po tygodniu znajomości powiedział mi, że mu się podobam. Po chyba kolejnym tygodniu lub dwóch zaczęłam się przed nim otwierać, opowiadać mu pewne rzeczy o mnie. W końcu też mi się spodobał o czym powiedziałam mu mniej więcej miesiąc po nim. Nie wiem czy nie pospieszyłam się za bardzo. Jutro mamy się pierwszy raz spotkać, a mi zaczęły się pojawiać 3 dni przed tym watpliwosci dosłownie co do wszystkiego (myślę, że mogło się do tego przyczynić jego pytanie czy jesteśmy razem, bo mu się wydaje, że tak ale dla mnie jest dużo za wcześnie) np. "Czy on na pewno mi się podoba?", "Czy ewentualny związek ma szansę przetrwać, skoro bedzie na odległość a oboje nie mamy żadnego doświadczenia?", "nie wiem czy coś do niego czuję, czy to, że mi się podoba nie było przejściowe" itd. Na spotkanie będzie jechał 5h pociągiem, żeby się ze mną zobaczyć a później tego samego dnia wrócić. Macie jakieś rady, podpowiedzi jak pozbyc sie stresu i watpliwosci, czy one są normalne, czy to ma w ogóle sens? Mówił mi, że myśli nad studiami w moich okolicach więc jeśli by się nie rozmyślił to za 3 lata by tu był, ale podczas tych 3 lat dużo się może zdarzyć. Nie wiem za bardzo co mam robić.

Dałabym sobie spokój, to moim zdaniem za duża odległość na pierwszy związek, zwłaszcza że masz wątpliwości.


Nie ma sensu tego ciągnąć. 500km to dużo nawet dla dorosłych ludzi, którzy już wiedzą, czego chcą i mogą wsiąść w samochód w każdym momencie, spędzać u siebie weekendy, wyjeżdżać na wspólne urlopy.



A co dopiero letni związek, którego nie jesteś do końca pewna.

[goslawka]

Ja bym się spotkała z nim i zobaczyła, przecież nie podpisujesz cyrografu

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Według mnie Twoje wątpliwości są słuszne, związek na odległość to słaba sprawa, zwłaszcza w tak młodym wieku. Ty nawet nie jesteś przekonana do tego chłopaka. Nie warto. Jeśli ma ochotę przyjechać, spotkajcie się, ale nie traktuj tego jak deklaracje związku.

Sent from my FP4 using Tapatalk

[ojaa_s]

Faktycznie jak sobie przemyślałam to i troszkę ułożyłam to prawie w ogole sie już nie stresuję. Dziękuję bardzo, wezmę sobie te rady do serca, sądzę, że mi się przydadzą. 😊

[Ellen_Ripley]

500 km? Nie. Nie warto - nie w tym wieku. Będziesz miała wirtualnego chłopaka tak naprawdę i zablokujesz się na realne związki z chłopakami będącymi blisko.

[skara]

Z tej relacji nic nie będzie, ale spotkać się możecie, skoro on chce przyjechać. Jeszcze pewnie przez parę miesięcy będziecie w kontakcie, a potem rozejdzie się po kościach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[morning_coffee]

Skoro już się umówiliście i on chce przyjechać, to ja bym się spotkała, nic przecież nie tracisz i niczym nie ryzykujesz. Tylko podchodź do tego na pełnym luzie, macie się po prostu poznać i porozmawiać. Nie nastawiaj się od razu na coś poważnego, bo jesteście oboje jeszcze bardzo młodzi, ta odległość pewnie rzeczywiście okaże się przeszkodą. Nie mówiąc już o tym, że spotkanie może być niekoniecznie udane, możecie się sobie na żywo zwyczajnie nie spodobać.

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[Aelora]

Dziewczyny wyżej mądrze piszą, mogę jedynie się pod tym podpisać. Dużo starszym i bardziej mobilnym ludziom jest nieraz trudno budować związek przy różnicy 500 km, a co dopiero dla Was pierwsze relacje na odległość. Jeśli chłopak mimo wszystko chce przyjechać i Ty chciałabyś z nim pogadać, to spotkajcie się na luzie, ale może od razu zaznacz, że nie chcesz rozwijać niczego na odległość i to koleżeńskie spotkanie, żeby nie robić mu nadziei oraz uniknąć jego ewentualnego dziwnego zachowania w razie odrzucenia (nie wiesz do końca, kim jest i jak może zareagować).

[thirky]

Przede wszystkim to pamiętaj, żeby spotkać się z nim w publicznym miejscu i dać znać mamie/koleżance gdzie dokładnie i z kim jesteś. Tak naprawdę to nie wiesz kto to jest, ile ma lat i jakie ma zamiary.

[Ellen_Ripley]

Napisane przez morning_coffee

Skoro już się umówiliście i on chce przyjechać, to ja bym się spotkała, nic przecież nie tracisz i niczym nie ryzykujesz. Tylko podchodź do tego na pełnym luzie, macie się po prostu poznać i porozmawiać. Nie nastawiaj się od razu na coś poważnego, bo jesteście oboje jeszcze bardzo młodzi, ta odległość pewnie rzeczywiście okaże się przeszkodą. Nie mówiąc już o tym, że spotkanie może być niekoniecznie udane, możecie się sobie na żywo zwyczajnie nie spodobać.

Oczywiście, że ryzykuje. Każde spotkanie z zupełnie obcą osobą, szczególnie mając 15 lat, to jest jakieś ryzyko. Można je zminimalizować (spotkanie w publicznym miejscu itd.). Chłopak może jest młody, a może nie. To obcy człowiek. Może kłamać.

[I am Rock]

Kurcze, dzieciak 16 lat i rodzice nie mają nic przeciwko, żeby jechał 500km praktycznie w nieznane do dziewczyny, z którą w życiu się nie zetknął?

[Limonka2738]

Napisane przez I am Rock

Kurcze, dzieciak 16 lat i rodzice nie mają nic przeciwko, żeby jechał 500km praktycznie w nieznane do dziewczyny, z którą w życiu się nie zetknął?

To akurat ten wiek, że rodzice nie muszą o tym wiedzieć, zwłaszcza jeśli nie nocuje.


EDIT. Ja nie popieram jeżdżenia do innego miasta bez wiedzy rodziców ze względów bezpieczeństwa, no ale fakty są jakie są.

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez Ellen_Ripley

Oczywiście, że ryzykuje. Każde spotkanie z zupełnie obcą osobą, szczególnie mając 15 lat, to jest jakieś ryzyko. Można je zminimalizować (spotkanie w publicznym miejscu itd.). Chłopak może jest młody, a może nie. To obcy człowiek. Może kłamać.

Też nie ma co przesadzać w drugą stronę. Piszą od jakiegoś czasu, rozmawiali na kamerce. Posiedzą w jakiejś kawiarence, pochodzą po rynku. Zagrożenie takie samo jak podczas randek z tindera, a tego nikt nie krytykuje.

---------- Dopisano o 16:31 ---------- Poprzedni post napisano o 16:30 ----------

Napisane przez I am Rock

Kurcze, dzieciak 16 lat i rodzice nie mają nic przeciwko, żeby jechał 500km praktycznie w nieznane do dziewczyny, z którą w życiu się nie zetknął?

Pewnie nic nie wiedzą.

[Ellen_Ripley]

[1=26cabbdd88f595c38f9b7f8 139ef1472f28f75bc_65628a8 226dae;89671683]Też nie ma co przesadzać w drugą stronę. Piszą od jakiegoś czasu, rozmawiali na kamerce. Posiedzą w jakiejś kawiarence, pochodzą po rynku. Zagrożenie takie samo jak podczas randek z tindera, a tego nikt nie krytykuje.
(...)
[/QUOTE]

Ale fakt jest taki, że nie można powiedzieć, że niczym się nie ryzykuje poznając obcą osobę. Jakieś, chociażby minimalne ryzyko jest. To jest bardzo młoda, mało doświadczona dziewczyna. Chłopak jadąc taki hektar do niej może potem chociażby wywierać presję, że "och, ja tak daleko jechałem, musisz ze mną spędzić x godzin". A co jeżeli po godzinie będzie miała go dosyć? Jasne, może będzie super. Ale ryzyko jest.

[Limonka2738]

Napisane przez Ellen_Ripley

Ale fakt jest taki, że nie można powiedzieć, że niczym się nie ryzykuje poznając obcą osobę. Jakieś, chociażby minimalne ryzyko jest. To jest bardzo młoda, mało doświadczona dziewczyna. Chłopak jadąc taki hektar do niej może potem chociażby wywierać presję, że "och, ja tak daleko jechałem, musisz ze mną spędzić x godzin". A co jeżeli po godzinie będzie miała go dosyć? Jasne, może będzie super. Ale ryzyko jest.

Ja uważam, że największe ryzyko jest w tym, że dziewczyna wejdzie w letni związek na bardzo dużą odległość i w ten sposób zablokuje sobie prawdziwe doświadczenia na miejscu.


I jeszcze, tak jak piszesz, może mieć potem trudności wygrzebać się z tego, bo on tak daleko jeździ i tak mu zależy.


Po prostu nie marnowałabym jego czasu i nie wpędzała się w poczucie winy w przyszłości i dała sobie spokój. Szansa, że to będzie ten jedyny jest zbyt mała na zużytą energię i potencjalne zagrożenia. (Nie zagrożenia, że coś jej się stanie, tylko zagrożenia emocjonalne i dla zdrowego rozwoju i uczenia się tworzenia relacji.)

[Ellen_Ripley]

Napisane przez Limonka2738

Ja uważam, że największe ryzyko jest w tym, że dziewczyna wejdzie w letni związek na bardzo dużą odległość i w ten sposób zablokuje sobie prawdziwe doświadczenia na miejscu.

I jeszcze, tak jak piszesz, może mieć potem trudności wygrzebać się z tego, bo on tak daleko jeździ i tak mu zależy.

Po prostu nie marnowałabym jego czasu i nie wpędzała się w poczucie winy w przyszłości i dała sobie spokój. Szansa, że to będzie ten jedyny jest zbyt mała na zużytą energię i potencjalne zagrożenia. (Nie zagrożenia, że coś jej się stanie, tylko zagrożenia emocjonalne i dla zdrowego rozwoju i uczenia się tworzenia relacji.)

Ach, to co piszesz wyżej to przede wszystkim. Miałam na myśli różnego rodzaju ryzyko - właśnie bardziej to emocjonalne, niż fizyczne.