Jak ustosunkować się do tego?

[Safe_and_sound]

Dowiedziałam się(nie od niego, przypadkowo), że stracił rodziców. Nie wiem w jakim wieku to przeżył i nie wiem z kim mieszkał.
Poczułam, że chcę go wspierać. Jestem wrażliwa i jak próbuję sobie to wyobrazić to jest mi naprawdę smutno.


Czy wy mieliście partnerów/partnerki? Jak oni mogą to widzieć?

[januszpolak]

Zależy w jakim wieku i kiedy to się stało. Na pewno nie wyskakiwałabym z przytulaniem czy pocieszaniem - z jakiej racji niby? Jeśli stracił rodziców jako małe dziecko, to być może nawet ich nie pamięta/nie poznał i nie odbiera tego jako straty, jeśli wychowała go np. bliska rodzina. Nie musi to też oznaczać, że czuje się samotny czy nie ma rodziny, skąd taki pomysł?

Jeśli natomiast stało się to niedawno, to tym bardziej nie powinnaś wyciągać tematu czy się nad nim z tej racji rozczulać. Nie wiesz, jakie miał z nimi relacje, jak to przeżył - najlepszą opcją jest po prostu dać mu samemu o tym opowiedzieć wtedy, kiedy poczuje się z tym komfortowo.

[Safe_and_sound]

Napisane przez januszpolak

Zależy w jakim wieku i kiedy to się stało. Na pewno nie wyskakiwałabym z przytulaniem czy pocieszaniem - z jakiej racji niby? Jeśli stracił rodziców jako małe dziecko, to być może nawet ich nie pamięta/nie poznał i nie odbiera tego jako straty, jeśli wychowała go np. bliska rodzina. Nie musi to też oznaczać, że czuje się samotny czy nie ma rodziny, skąd taki pomysł?

Jeśli natomiast stało się to niedawno, to tym bardziej nie powinnaś wyciągać tematu czy się nad nim z tej racji rozczulać. Nie wiesz, jakie miał z nimi relacje, jak to przeżył - najlepszą opcją jest po prostu dać mu samemu o tym opowiedzieć wtedy, kiedy poczuje się z tym komfortowo.

Przepraszam. Trudno jest mi wyobrazić to sobie. Myślę dość emocjonalnie. Było to dla mnie też szokiem. Masz racje. Nie zamierzam z nim o tym rozmawiać, poczekam aż będzie gotowy mi o tym powiedzieć. Chciałabym, żeby miał wtedy pewność, że może na mnie liczyć i że go nie odrzucę.

[elvegirl]

Skąd Ci w ogóle przyszło do głowy, że można kogoś odrzucić z tego powodu?

Strasznie się nakręciłaś, a nie wiesz czy w ogóle jest czym. Jak Ci powie, to wtedy się dowiesz kiedy to się stało i jakie emocje w związku z tym w nim siedzą. Spokojnie.

[Sheev]

@Safe_and_sound

"Poczułam, że chcę go wspierać. Jestem wrażliwa i jak próbuję sobie to wyobrazić to jest mi naprawdę smutno.
Boję się jakbym zareagowała, gdyby mi to powiedział. Na pewno bym go przytuliła, żeby poczuł się bezpiecznie, że będę go wspierać. Mam takie poczucie odpowiedzialności za niego, za jego uczucia."

Nie powinnaś odczuwać żadnej odpowiedzialności za niego, nie jesteś winna krzywd jakie go spotkały, nie masz obowiązku ich naprawiać. I nie na takich podstawach (żal, współczucie) powinno się budować związek.

Znasz go 2 tygodnie, a nakręcasz się jak zwariowana. Powoli. Możesz być wyjąkowo emocjonalna, ale pomiędzy Twoimi odczucami, a reakcjami (czyli działaniem) jest przestrzeń, nad którą masz kontrolę.

Czy sposób w jaki doszłaś do tej informacji jest na tyle haniebny, że nie możesz mu o tym po prostu powiedzieć, zamiast trwać w takiej niepewności?

[Safe_and_sound]

Napisane przez Sheev

@Safe_and_sound


Nie powinnaś odczuwać żadnej odpowiedzialności za niego, nie jesteś winna krzywd jakie go spotkały, nie masz obowiązku ich naprawiać. I nie na takich podstawach (żal, współczucie) powinno się budować związek.

Znasz go 2 tygodnie, a nakręcasz się jak zwariowana. Powoli. Możesz być wyjąkowo emocjonalna, ale pomiędzy Twoimi odczucami, a reakcjami (czyli działaniem) jest przestrzeń, nad którą masz kontrolę.

Czy sposób w jaki doszłaś do tej informacji jest na tyle haniebny, że nie możesz mu o tym po prostu powiedzieć, zamiast trwać w takiej niepewności?

Już otrzeźwiłam myślenie. Dzięki Wam nakierowałam się na racjonalne myślenie i naprawdę to macie dużo racji. Dziękuję
Zależy mi na nim. Nie jest to haniebny sposób w jaki się dowiedziałam o tym. Wolę poczekać aż sam będzie gotowy to powiedzieć, nie chce tego pośpieszać ani zmuszać.

[emilkaaa1]

Napisane przez Safe_and_sound

Przepraszam. Trudno jest mi wyobrazić to sobie. Myślę dość emocjonalnie. Było to dla mnie też szokiem. Masz racje. Nie zamierzam z nim o tym rozmawiać, poczekam aż będzie gotowy mi o tym powiedzieć. Chciałabym, żeby miał wtedy pewność, że może na mnie liczyć i że go nie odrzucę.

Chyba trochę za bardzo się nad nim litujesz. Nie masz sie z nim spotykać dlatego, że nie ma rodzicow tylko dlatego, że on Tobie pasuje. Na Twoim miejscu w ogole nie myślałabym o tej stronie jego życia. I nie sądzę by on chcial zebyś się nad nim litowala i zapewniala mu "bezpieczenstwo". Zalatuje matkowaniem i to ostro.

[januszpolak]

Napisane przez emilkaaa1

Chyba trochę za bardzo się nad nim litujesz. Nie masz sie z nim spotykać dlatego, że nie ma rodzicow tylko dlatego, że on Tobie pasuje. Na Twoim miejscu w ogole nie myślałabym o tej stronie jego życia. I nie sądzę by on chcial zebyś się nad nim litowala i zapewniala mu "bezpieczenstwo". Zalatuje matkowaniem i to ostro.

Zgadzam się. To, że nie ma rodziców nie znaczy, że ma lub miał w życiu gorzej. A już na pewno nie znaczy, że trzeba się nad nim litować. Możliwe, że by się nawet obraził za takie potraktowanie, a koncentrowanie się głównie na tym aspekcie jego życia może mu sprawić sporo przykrości.

[Safe_and_sound]

Napisane przez emilkaaa1

Chyba trochę za bardzo się nad nim litujesz. Nie masz sie z nim spotykać dlatego, że nie ma rodzicow tylko dlatego, że on Tobie pasuje. Na Twoim miejscu w ogole nie myślałabym o tej stronie jego życia. I nie sądzę by on chcial zebyś się nad nim litowala i zapewniala mu "bezpieczenstwo". Zalatuje matkowaniem i to ostro.

Teraz już rozumiem swój bład. Może w wyniku szoku tak zaczęłam myśleć. Strasznie mi z tego powodu głupio.
Moja koleżanka jak mi powiedziała, że straciła ojca to przyjęłam normalnie. I ona mnie polubiła.