Poznanie rodziców, różnica wieku

[Watpi]

Hej,

z moim chłopakiem znamy się od około roku; oboje studiujemy ten sam kierunek, w tym semestrze spędziliśmy trochę czasu na wspólnych zajęciach. Występuje różnica wieku: zwraca się do Was 20-letnia studentka w sprawie 25-letniego partnera. Prosiłabym Was o odpowiedź na dwa pytania:
a) Chłopak planuje przedstawić mnie rodzicom za dwa tygodnie (pierwszy pocałunek ledwo tydzień temu; musielibyśmy przebyć ok. 600 km, by spotkać rodzinę chłopaka). Co myślicie o jego propozycji? Odnoszę wrażenie, że traktuje mnie poważnie (czego nawet potrzebuję po swoich poprzednich dwóch relacjach - długotrwałych, cztery lata i dwa lata), jednak obawiam się, czy nie za wcześnie na podobną decyzję?
b) Co uważacie o różnicy wieku? Czy nie zbyt duża?

Dzięki za odpowiedzi

[69d5782cb96c44b77f6e0ec22c8f79bc60c635f6_65a5448a32992]

wft, po tytule spodziewałam się różnicy co najmniej 15letniej 5 lat to jest nic w tym wieku.
jak chodzi o poznawanie rodziców, to może być po prostu takim człowiekiem, dla którego to nie znaczy zbyt wiele. ja swojego faceta też przyprowadziłam do domu po miesiącu, bo akurat tak wypadło.

[Misia452]

5 lat to nie jest duża różnica wieku, no proszę cię
Najprawdopodobniej chłopak chce żeby jego rodzice cię poznali i jak dla mnie nie ma w tym nic złego, lepiej chyba wcześniej niż później. Jeśli dla ciebie to za szybko to do niczego się nie zmuszaj, pogadaj z chłopakiem, że wolisz to zapoznanie odłożyć w czasie, nie czujesz się gotowa itd a ty go traktujesz poważnie?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

czy ich poznasz czy nie to w sumie i tak nic nie zmienia bo pewnie bedziesz ich widziala raz czy dwa razy w roku ,ani za wczesnie ani nie pozno kazdyrobito w swoim tempie
ja poznalam mojej corki chlopaka chyba po 2 miesiacach od kiedy zaczeli sie spotykac(studiowali ten sam kierunek)poznalam go odwiedzajac ich w ich miescie studenckim
nie wiem jakie maja jego rodzice zwyczaje ,mojej corki chlopak zaczal do nas przyjezdzac po kilku miesiacach i zostawac na noc i vice versa ,lepiej sie zorientuj czy to bedzie mile widziane w ich domu co niektorzy rodzice maja konserwatywne poglady
przedstawienie dziewczyny rodzicom nie traktuje jakos bardzo powaznie
moj syn dosc czesto zmienial dziewczyny i kazda poznalam dosyc wczesnie(mieszkal ze mna i one do nas poprostu przychodzily)na twoim miejscu nie wysuwalabym tak daleko idacych wnioskow po zwiazku gdzie pierwszy pocalunek byl ledwo tydzien temu
co do roznicy wieku to wogole nie widze problemu, 5 lat w waszym wieku to zadna roznica(no chyba ze on by mial 15 a ty 20 to rzeczwiscie byloby troche niekonwencjonalne ;-) albo on bylby w wieku twojego ojca to wowczas bym sie troche obawiala ale 20-25 to calkiem w normie
co do roznicy

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Dziwne te Twoje pytania... 5 lat to żadna różnica, a myślę, że poznanie jego rodziców będzie miłe. Pod warunkiem, że jesteś zakochana...

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

[1=578537b29e2e39e1d6e3dc9 dfc9821e485b809af_62f97e7 3ceb2a;87035650]Dziwne te Twoje pytania... 5 lat to żadna różnica, a myślę, że poznanie jego rodziców będzie miłe. Pod warunkiem, że jesteś zakochana...[/QUOTE]

I przez nich zaproszona A nie że gościu wyskoczył z tym pomysłem bez zapytania rodzicow

[cava]

Mnie nie chciałoby się dygać 600 km w jedną stronę, z okazji pierwszego pocałunku tydzień temu.


Choć z drugiej strony... może jedź. Powęszyć, czy nie masz doczynienia z rodziną, która ma w planach żeby synek wrócił ze studiów do domciu juz z upolowaną żonką.
Lepiej wiedzieć za wczasu, niż potem się grubo zdziwić.
On jest z rodziny rolniczej?

[Misia452]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;87035885]I przez nich zaproszona A nie że gościu wyskoczył z tym pomysłem bez zapytania rodzicow[/QUOTE]To też jest ważne

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[elvegirl]

Autorko, przeczytałam Twój poprzedni wątek o tym chłopaku, założony tydzień temu. Nie jedź dopóki nie poukładasz sobie, że to jest facet z którym naprawdę chcesz być.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez elvegirl

Autorko, przeczytałam Twój poprzedni wątek o tym chłopaku, założony tydzień temu. Nie jedź dopóki nie poukładasz sobie, że to jest facet z którym naprawdę chcesz być.

Zgadzam się. To nie różnicą wieku powinnaś sobie zaprzątać głowę

[Misia452]

Napisane przez elvegirl

Autorko, przeczytałam Twój poprzedni wątek o tym chłopaku, założony tydzień temu. Nie jedź dopóki nie poukładasz sobie, że to jest facet z którym naprawdę chcesz być.

Pamiętam ten wątek.
Autorko w takim przypadku ja bym nie jechała do jego rodziców, skoro masz tyle wątpliwości to nie widzę sensu.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Watpi]

(Jej, tyle odpowiedzi... Szkoda, że nie wyświetliły się bez opóźnienia powiadomienia o nowych wiadomościach)



Cześć, dziewczyny,



naprawdę bardzo dziękuję za odpowiedzi. Niezmiernie miłe, że przeczytałyście również poprzedni wątek, jestem zaskoczona! Moje wątpliwości dotyczące wieku, ,,dziwne pytania", wynikają z braku doświadczenia w relacjach damsko-męskich, ponieważ... jestem lesbijką. Wiem, większość osób zaproponuje status ,,bi-", jednak nie przeczę swojej fascynacji kobietami. Przyznam również, że niekiedy porównuję chłopaka do byłej. W przypadku rodziców ukochanej - nienawidzili mnie, dlatego nie wspominam ciepło spotkań.



Ponownie podziękuję za przeczytanie poprzedniego wątku. Szczerze wzruszyłam się Waszą cierpliwością. :') Uznałam, że nie będę za bardzo analizować relacji, która - ze względu na świadomość orientacji seksualnej - stanowi dla mnie zaskoczenie. Poznałam swoje wątpliwości, przede wszystkim: lęk przed b l i s k o ś c i ą. Pochodząc z dynastii (kilka pokoleń!) kobiet zdradzonych, opuszczonych z małymi dziećmi i rozwiedzionych, wychowałam się zarówno wśród historii o wspaniałych mężach koleżanek z pracy rodzicielki, jak i matczynych opowieści o zdradach i niewdzięczności ojca. Wiedziałam, że spotkałam człowieka zrównoważonego, troskliwego, s z a n u j ą c e g o mnie - lecz panicznie powstrzymywałam się przed zaangażowaniem, nieustannie wyobrażając siebie upodloną, płaczącą na podłodze po rozstaniu. Zauważyłam, że z chłopakiem bardzo różnimy się, jednak nie stwierdzę teraz, czy odmienne zwyczaje i środowisko doprowadzą do braku komunikacji w związku i zakończenia romantycznego etapu życia, czy wzmocnią relację wzajemnym zaskakiwaniem siebie i poznawaniem na nowo. Nie zdecydowałam się na spotkania z ,,pierwszym lepszym"; ze względu na niezbyt umyślne ,,wtajemniczenie mnie" podczas wcześniejszych koleżeńskich rozmów, czuję się również wyróżniona, że ,,wybrał mnie". Pozwolę znajomości rozwijać się i nie męczyć siebie pytaniem, czy gdyby dzisiaj oświadczył się - czy zgodziłabym się. :') Queen słusznie stwierdzili: ,,One year of love is better than a lifetime alone", natomiast nieustannym analizowaniem związku mogę tylko zniszczyć relację. Na razie będę cieszyć się zarówno ze spostrzeżenia, że dla bliskiej osoby stanowię źródło szczęścia, jak i z faktu, że pierwszy raz w życiu spotkałam mężczynę, przy którym bez wahania mogę opowiedzieć o niezbyt szczęśliwych wydarzeniach dzieciństwa, który wbudza we mnie chęć zadzwonienia tylko z informacją, że czuję się dzisiaj podle - wiedząc, że będzie interesować się moimi problemami. Dodatkowo tak przystojnego... ;p



Wspomnę, że za prawdopodobnie największą niespodziankę przyczyniającą się do powstania wątpliwości służy obserwacja, że potrafię czuć równie nieprawdopodobną chemię do m ę ż c z y z n y. Naprawdę - nieznane wcześniej uczucie. Cieszę się, że nasza relacja rozwijała się z koleżeństwa i stopniowego poznawania, jednak nie potrafię uwierzyć, że... że jestem w związku? Niby powolne dojrzewanie uczucia, a odnoszę wrażenie, że ostatnie wydarzenia przedstawiają nagłe i niespodziewane przypadki. ,,Miłość znienacka", lecz ze spokojnym wstępem. Wszystko uważam za początki, lecz nie zamierzam przewidywać kierunku rozwoju związku. Będę cieszyć się teraźniejszością, odważę się zaangażować, natomiast jeśli/gdy nastąpi czas pożegnania - nikt nie odbierze niewiarygodnych wspomnień.

---------- Dopisano o 07:24 ---------- Poprzedni post napisano o 07:17 ----------

(Jej, tyle odpowiedzi... Szkoda, że nie wyświetliły się bez opóźnienia powiadomienia o nowych wiadomościach)



Cześć, dziewczyny,



naprawdę bardzo dziękuję za odpowiedzi. Niezmiernie miłe, że przeczytałyście również poprzedni wątek, jestem zaskoczona! Moje wątpliwości dotyczące wieku, ,,dziwne pytania", wynikają z braku doświadczenia w relacjach damsko-męskich, ponieważ... jestem lesbijką. Wiem, większość osób zaproponuje status ,,bi-", jednak nie przeczę swojej fascynacji kobietami. Przyznam również, że niekiedy porównuję chłopaka do byłej. W przypadku rodziców ukochanej - nienawidzili mnie, dlatego nie wspominam ciepło spotkań.



Ponownie podziękuję za przeczytanie poprzedniego wątku. Szczerze wzruszyłam się Waszą cierpliwością. :') Uznałam, że nie będę za bardzo analizować relacji, która - ze względu na świadomość orientacji seksualnej - stanowi dla mnie zaskoczenie. Poznałam swoje wątpliwości, przede wszystkim: lęk przed b l i s k o ś c i ą. Pochodząc z dynastii (kilka pokoleń!) kobiet zdradzonych, opuszczonych z małymi dziećmi i rozwiedzionych, wychowałam się zarówno wśród historii o wspaniałych mężach koleżanek z pracy rodzicielki, jak i matczynych opowieści o zdradach i niewdzięczności ojca. Wiedziałam, że spotkałam człowieka zrównoważonego, troskliwego, s z a n u j ą c e g o mnie - lecz panicznie powstrzymywałam się przed zaangażowaniem, nieustannie wyobrażając siebie upodloną, płaczącą na podłodze po rozstaniu. Zauważyłam, że z chłopakiem bardzo różnimy się, jednak nie stwierdzę teraz, czy odmienne zwyczaje i środowisko doprowadzą do braku komunikacji w związku i zakończenia romantycznego etapu życia, czy wzmocnią relację wzajemnym zaskakiwaniem siebie i poznawaniem na nowo. Nie zdecydowałam się na spotkania z ,,pierwszym lepszym"; ze względu na niezbyt umyślne ,,wtajemniczenie mnie" podczas wcześniejszych koleżeńskich rozmów, czuję się również wyróżniona, że ,,wybrał mnie". Pozwolę znajomości rozwijać się i nie męczyć siebie pytaniem, czy gdyby dzisiaj oświadczył się - czy zgodziłabym się. :') Queen słusznie stwierdzili: ,,One year of love is better than a lifetime alone", natomiast nieustannym analizowaniem związku mogę tylko zniszczyć relację. Na razie będę cieszyć się zarówno ze spostrzeżenia, że dla bliskiej osoby stanowię źródło szczęścia, jak i z faktu, że pierwszy raz w życiu spotkałam mężczynę, przy którym bez wahania mogę opowiedzieć o niezbyt szczęśliwych wydarzeniach dzieciństwa, który wbudza we mnie chęć zadzwonienia tylko z informacją, że czuję się dzisiaj podle - wiedząc, że będzie interesować się moimi problemami. Dodatkowo tak przystojnego... ;p



Wspomnę, że za prawdopodobnie największą niespodziankę przyczyniającą się do powstania wątpliwości służy obserwacja, że potrafię czuć równie nieprawdopodobną chemię do m ę ż c z y z n y. Naprawdę - nieznane wcześniej uczucie. Cieszę się, że nasza relacja rozwijała się z koleżeństwa i stopniowego poznawania, jednak nie potrafię uwierzyć, że... że jestem w związku? Niby powolne dojrzewanie uczucia, a odnoszę wrażenie, że ostatnie wydarzenia przedstawiają nagłe i niespodziewane przypadki. ,,Miłość znienacka", lecz ze spokojnym wstępem. Wszystko uważam za początki, lecz nie zamierzam przewidywać kierunku rozwoju związku. Będę cieszyć się teraźniejszością, odważę się zaangażować, natomiast jeśli/gdy nastąpi czas pożegnania - nikt nie odbierze niewiarygodnych wspomnień.

---------- Dopisano o 07:32 ---------- Poprzedni post napisano o 07:24 ----------

Ze względu na kilka okoliczności, odległość nie stanowi problemu. Czy chłopak z rodziny rolniczej? Zarówno chłopak, jak i rodzice pracują w prestiżowych, dobrze płatnych zawodach wymagających zmacznych zdolności intelektualnych. Ponadto pieniądze również martwią mnie; szczerze? Nie chcę, by otoczenie twierdziło, że wiążę się dla majątku. :c Wprost - mezalians, oceniając moją obecną sytuację materialną. Dotychczasowe poczucie spełnienia sprawia, że naprawdę nie potrzebuję związku do ,,dowartościowania siebie".

[skara]

5 lat to żadna różnica, ale z tym poznawaniem rodziców bym poczekała. Nie ze względu na samo poznawanie, ale po to by nie jechać 600 km by komuś powiedzieć dzień dobry. Przyjdzie na to czas.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Ellen_Ripley]

Napisane przez cava

Mnie nie chciałoby się dygać 600 km w jedną stronę, z okazji pierwszego pocałunku tydzień temu.


Choć z drugiej strony... może jedź. Powęszyć, czy nie masz doczynienia z rodziną, która ma w planach żeby synek wrócił ze studiów do domciu juz z upolowaną żonką.
Lepiej wiedzieć za wczasu, niż potem się grubo zdziwić.
On jest z rodziny rolniczej?

Dobre.

[Watpi]

Wasze dodatkowe przemyślenia?

[Carol99]

Mój partner widział już 30 wiosen, ja mam 20 lat i różnica nie jest problemem. Na początku miałam małą schizę, bo wygląda dość poważnie jak na swój wiek, ale mi przeszło
Moich rodziców poznał szybko, ale to przez przypadek. Rodzice zrobili mi niespodziankę, gdy był u mnie na noc Jego rodziców poznałam później, bo wpadli do niego, gdy go odwiedziłam. Akurat wszyscy zajmują się podobnymi dziedzinami, zainteresowania też są zbliżone, więc nie było problemów z small talkiem. Rozmowa była miła, nie było odniesień do mojego wieku (tego się obawiasz?) czy creepy pytań o to, jak poważny jest związek.
Czy w tym wyjeździe chodzi tylko o poznanie jego rodziny? Jeśli tak - pomysł jest dziwny.

[elvegirl]

Napisane przez Watpi

Wasze dodatkowe przemyślenia?

Autorko, Ty pisałaś w poprzednim wątku, że nie masz z nim o czym rozmawiać. Czy to się zmieniło? Macie różne plany na przyszłość - już Ci to nie przeszkadza?
Bo wiesz, chemia chemią, ale z łóżka trzeba czasem wyjść.

[Watpi]

Hej, dziewczyny,



dziękuję za Wasze odpowiedzi. ,,Chemia chemią" - niestety, przekazanie w słowach, jak bardzo zgadzałam się i zgadzam z podanym przez Koleżankę spostrzeżeniem (na nieszczęście, w komórce nie wyświetla się nick), niemalże sprawia trudność. Poprzednia relacja, czteroletnia, opierała się - ech... nieustannie opiera się, lecz próbuję zapomnieć - wręcz na telepatii i mnogości fascynujących tematów rozpoczynanych od SMS-ów o treści ,,xD" (mam nadzieję, że rozpoznajecie typ przyjaciela). Wcześniejszy związek tworzyłam jednak z KOBIETĄ i jestem pewna swego homoseksualizmu. Wcześniej nie czułam pociągu fizycznego do mężczyzn, nie potrafię zrozumieć sytuacji.



Wprawdzie bardzo zależy mi na nim, jednak wiem, że angażuję się w związek bez przyszłości. Jakkolwiek zakochałam się, lecz wierzę, że z każdą nowo odkrytą różnicą czar będzie niknąć. Pochodzimy z różnych środowisk, posługujemy się niemalże innym językiem. Nie potrafię teraz przerwać; zbyt wiele wątpliwości i zauroczenia. Dzisiaj żałowałabym decyzji o rozstaniu, dlatego potrzebuję chwili, by pozbawić siebie wahania. Tylko wówczas, gdy p e w n a s i e b i e wyznam: ,,Jesteś wspaniałym człowiekiem, ale powinniśmy być tylko przyjaciółmi", będę mogła bez rozgoryczenia spoglądać w przeszłość.



Zdążyłam już bardzo rozwinąć się w naszej relacji: wkraczałam w związek jako pewna siebie osoba, która nie potrzebowała romantycznej relacji do poczucia spełnienia. Teraz wzmocniła się moja świadomość niezależności: nie potrzebuję mężczyzny, by poczuć szczęście w życiu (może potrzebuję kobiety?...). Pozostałam świadomą swych dążeń jednostką, lecz upewniłam się, że potrafię tworzyć poważny zaangażowany związek. Jestem szmatką, jeżeli nie uwalniam mężczyzny, o którym - im bardziej poznaję - marzyłaby większość kobiet? Prawdopodobnie, jednak po swoich doświadczeniach z dzieciństwa potrzebuję wzorca prawidłowej (NIEtoksycznej) relacji; ponadto nie przeczę, że spotkałam mężczyznę, który upostaciawia więcej cech, niż oczekiwałam, że mogłoby zostać ucieleśnionych z moich oczekiwań w stosunku do partnera. Jestem świadoma swej osobowości, czuję się... piękniejsza? oraz zmotywowana do rozwijania zainteresowań. Nasza relacja opiera się na szacunku, szczerości i zaufaniu, natomiast stopniowe poznawanie siebie uniemożliwia kompleksom zlekceważenie fascynacji moją osobą zwykłym zauroczeniem po krótkotrwałej znajomości. Im dłuższa relacja, tym trudniej rozstać się? Zobaczymy, jak szybko oboje zrozumiemy, że nie mamy szans przetrwać. On jest zbyt inteligentny, by nie zauważać niedogodności. Nie potrafię przerwać, za bardzo zależy mi na nim - równocześnie obiektywnie i racjonalnie oceniam nasze dopasowanie.



Wasze wnioski?

[sara137]

Ja mam 6 lat młodszego chłopaka, jesteśmy ze sobą ponad 5 miesięcy i on nalega ciągle, żebym spotkała się z jego rodzicami. Brata znam, razem byliśmy na kilku imprezach, ale mam wielki opór przed spotkaniem z rodzicami. Co dopiero mówić po tygodniu, czy dwóch znajomości. Bez sensu. Czy myśli o Tobie poważnie nie dowiesz się po tygodniu. Mówienie że zależy, a udowadnianie tego to dwie zupełne rzeczy. Powiedz chłopakowi , że nie jesteś gotowa, zrozumie

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Nie rozumiem jak mozesz okreslac sie lesblesbjka i być w związku z mężczyzną
Dla mnie osoby heteroseksualnej związek z kobieta nie wchodzi w grę czuje można powiedzieć obrzydzenie na myśl o seksie z kobietą
Myślę wiec że jesteś biseksualna
Ps.czy twój chłopak wie że jesteś według ciebie lesbijką co o tym sądzi?

[elvegirl]

Autorko, piszesz wprost że wiesz, że to związek bez przyszłości. Zwyczajnie krzywdzisz faceta rozwijając z nim coś, o czym wiesz że się nie rozwinie. No ale wiadomo, nikt Cię do niczego tu nie zmusi, sama musisz dojść do swoich wniosków.

Dla mnie to trzymanie się męskich gaci, bo są politycznie poprawne, bo związkom heteroseksualnym żyje się w tym kraju łatwiej. I ok, spoko, tylko fajnie by było, żeby ten facet miał świadomość bycia w takim „związku z rozsądku”.
Ale cóż.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez elvegirl

Autorko, piszesz wprost że wiesz, że to związek bez przyszłości. Zwyczajnie krzywdzisz faceta rozwijając z nim coś, o czym wiesz że się nie rozwinie. No ale wiadomo, nikt Cię do niczego tu nie zmusi, sama musisz dojść do swoich wniosków.

Dla mnie to trzymanie się męskich gaci, bo są politycznie poprawne, bo związkom heteroseksualnym żyje się w tym kraju łatwiej. I ok, spoko, tylko fajnie by było, żeby ten facet miał świadomość bycia w takim „związku z rozsądku”.
Ale cóż.

Autorka pisze ze jej relacja "opiera sie na szacunku szczerosci i zaufaniu" ;-)
Ale chyba tylko z jego strony, zapomniala dodac

[Ellen_Ripley]

[1=7623cb0b746b4d40e529fc1 23bf669aade741778_65822f0 7d8014;87063429]Autorka pisze ze jej relacja "opiera sie na szacunku szczerosci i zaufaniu" ;-)
Ale chyba tylko z jego strony, zapomniala dodac[/QUOTE]

Dokładnie. Szkoda słów na takie życiowe trollindy.

[miNino]

Napisane przez Watpi

. Wcześniejszy związek tworzyłam jednak z KOBIETĄ i jestem pewna swego homoseksualizmu. Wcześniej nie czułam pociągu fizycznego do mężczyzn, nie potrafię zrozumieć sytuacji.

Bez urazy, ale jak mozna mieć więcej niz te 15 lat i okreslać sie jako osobę na pewno homoseksualną czujac otwarty pociąg do przedstawiciela płci przeciwnej? Ja wiem, że edukacja seksualna w tym kraju leży i kwiczy, ale to co piszesz jest po prostu durne.

[f8c2d375a73595a7890227cbb2d3acee309191de_62181c3c5fcdf]

Napisane przez miNino

Bez urazy, ale jak mozna mieć więcej niz te 15 lat i okreslać sie jako osobę na pewno homoseksualną czujac otwarty pociąg do przedstawiciela płci przeciwnej? Ja wiem, że edukacja seksualna w tym kraju leży i kwiczy, ale to co piszesz jest po prostu durne.

Poza tym czy coś jest złego w biseksualizmie, skoro autorka się go tak wypiera?

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez miNino

Bez urazy, ale jak mozna mieć więcej niz te 15 lat i okreslać sie jako osobę na pewno homoseksualną czujac otwarty pociąg do przedstawiciela płci przeciwnej? Ja wiem, że edukacja seksualna w tym kraju leży i kwiczy, ale to co piszesz jest po prostu durne.

No jest durne ,też o tym napisałam
Jakby była homoseksualna to by nie mogła czuć seksualnego pociągu do mężczyzny to chyba logiczne

[zywe_srebro]

no to może jesteś biseksualna? ewentualnie panseksualna?

[topolka01]

Czym się różni jedno od drugiego bo czytam czytam i nadal nie wiem.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

Napisane przez topolka01

Czym się różni jedno od drugiego bo czytam czytam i nadal nie wiem.

Że możesz też być zainteresowana np osoba bez określonej plci

[liwiaoktawia]

5 lat to nie jest duża różnica! a spotkanie z rodzicami - każdy w swoim czasie. Nie ma czegoś takiego jak uniwersalny dla wszystkich odpowiedni czas na poznanie rodziców. Rodziców byłego poznałam po jakimś miesiącu, a mojego obecnego po 5.