Wypalenie zawodowe?

[betty1213]

Dzień dobry.
Trochę chyba z chęci pożalenia się pisze tutaj i w poszukiwaniu wsparcia.
Mam 28 lat. Dużo i niedużo. Od 3 lat pracuję jako fizjoterapeutka. Różne miałam podejście do tego zawodu. Głównym paliwem chyba była dla mnie chęć pomagania ludziom, a nie jest to zbyt wiele jak zależy komuś na czymś więcej niż wolontariacie.
Niedługo po studiach załapałam się do pracy w przychodni. Wielka radość bo zaraz po studiach etat. Obiecanki, że zaczniemy od najniższej i będzie podwyżka. Pracuję tam 3 lata i gdyby nie ustawa o wynagrodzeniu zasadniczym zawodów medycznych to nie dostałabym złamanego grosza dodatku. Co więcej gdy 2 miesiące już minęły od czasu gdy minął termin przyznawania podwyżek w świetle ustawy i nadal pieniędzy nie było widać poszłam i poruszyłam temat pytając czy za te 2 miesiące będzie wyrównanie. Nie było, a ponoć za moimi plecami sypały się teksty "Ja jej dam k*rwa wyrównanie". Było jeszcze parę nieprzyjemności pośrednich i bezpośrednich aż w końcu przestałam się o cokolwiek dopominać dla świętego spokoju.
Żadnych perspektyw rozwoju (o podpisanie dofinansowania do kursu musiałam za szefem długo chodzić, A gdy w końcu doszło do rozmowy od drzwi usłyszałam "Pani w ogóle myśli co pani robi?". Dofinansowania nie udało się dostać, z kursu zrezygnowałam, o kolejne się nie starałam, a teraz nawet nie wiem czy na kolejne szkolenie dostanę urlop szkoleniowy czy zwykły). Feedback też zerowy, chyba że opiernicz albo zmiany w przepisach. Szef jest człowiekiem apatycznym, nieprzyjemnym i nie znoszacym chociażby zdania które różni się od jego własnego. Każda interakcja z nim to dla mnie stres.
Poza tym pracą mnie nie cieszy. Pochwały od pacjentów nie dają już żadnej satysfakcji, robię wszystko jak najmniejszym nakładem energii A czuję się jakbym ciężko harowała. Gdy słyszę swój przeslodzony głosik z jakim zwracam się do pacjentów to aż mam ochotę samej sobie przyłożyć, ale to już automat. Przynajmniej zapobiega to wybuchom złości. Rano nie mam ani siły ani chęci wstać z łóżka, więc odwlekam moment wyjścia z domu do chwili aż się spozniam.
Teraz jeszcze zgodnie z ustawą mam doświadczenie wymagane do przepisywania zabiegów. Rodzina naciska, żebym walczyła o podwyżkę A ja się czuję bezradna. I szczerze- jestem prawie pewna, że szef znów na mnie naskoczy i odmówi podwyżki. Nawet na to liczę. Zawsze powód do odejścia.
Z drugiej strony nie za bardzo mam jak odejść. W małym miasteczku z pracą krucho, a leczę się ortodontycznie i uczęszczam na terapię. Mieszkam jeszcze z rodzicami, nie mam rodziny ale nie chcę żeby moje wydatki na nich spadły.
Pewnie dla wielu brzmie jak miągwa, ale szczerze to wszystko mi jedno. Choć wolałabym szczerze odrobiny wsparcia bez opierniczania
Proszę o poradę. Wszyscy mówią, że wszędzie w pracy są takie sytuacje i nikomu nie chce się pracować ale trzeba. Pocieszające

[feniculum]

Skonsultowałabym w urzędzie pracy możliwość dofinansowania do własnej działalności i otworzylabym własny prywatny gabinet. Szczególnie, że pracujesz w małym mieście a już masz pewną bazę potencjalnych klientów. W małych miastach często brakuje takich gabinetów prywatnych.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Nunum]

Ale sama praca sprawia Ci radosc tylko miejsca/atmosfera/ pieniadze sa nie tak? Sprobuje porozmawiac jeszcze raz o podwyzce. A jesli w maly miasteczku ciezko z praca to moze prywatna praktywka? Przeprowadzka do wiekszego miasta?
Ja sama ostatnio nie dostalam podwzyki co bylo tlumaczone jak wszystkim czyli covidem...chociaz podobna sa ze mnie zadowoleni...

[Marigold19]

Masz taki fajny zawód, doświadczenie (bo na pewno dużo się nauczyłaś przez 3 lata), więc może chciałabyś dorabiać po godzinach? Masaże czy np. rehabilitacja w domu pacjenta? Nie polecam Ci od razu rezygnowania z pracy, bo czas jest ciężki. Ale fajnie by było jakbyś odnowiła swoją energię do pracy, która naprawdę jest super.

[Kamciak77]

Ja się trochę nie zgadzam z opiniami, że prowadzenie własnej działalności to najlepszy sposób na szybki zysk i w ogóle, że to jest takie super. Pewnie, daje ci to dużą samowolkę, ale jednak jesteś odpowiedzialna za wszystko. Od tego, że trzeba kupić papier toaletowy xxx do biura, po najwyższe kontrakty zagraniczne. Praca 24/7

[mc266]

Napisane przez Kamciak77

Ja się trochę nie zgadzam z opiniami, że prowadzenie własnej działalności to najlepszy sposób na szybki zysk i w ogóle, że to jest takie super. Pewnie, daje ci to dużą samowolkę, ale jednak jesteś odpowiedzialna za wszystko. Od tego, że trzeba kupić papier toaletowy xxx do biura, po najwyższe kontrakty zagraniczne. Praca 24/7

+ trzeba mieć wkład własny

[betty1213]

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, wybaczcie brak aktywności ale ostatnie dni były zwariowane.
Co do samego zawodu mam nawracające wątpliwości. Jest to specyficzna dziedzina - nic nie jest do końca jasne, często trzeba działać na czuja. Na NFZ sprawy są proste- dostajesz zlecenia na głupi laser i robisz gdzie boli. Smutna prawda o fizjoterapii na fundusz jest taka, że jest po prostu często bezsensowna. Pacjenci są zblazowani, wracają z nadzieją, że kolejny raz ta sama terapia robiona na szybko i bez głębszej analizy pomoże, albo po prostu żeby ktoś plecki przemasował. Ktoś chce żeby mu pomóc, ale np nawet nie chce mu się przebrać do ćwiczeń. Już mnie to wszystko denerwuje. Chodzę do pracy wkurzona, ludzie zaczynają mnie denerwować. Poza tym po całej tej bezsensownej bieganinie jestem porządnie wymęczona- i tymi kilkoma kilometrami zrobionymi korytarzami i brakiem poczucia sprawczości. Po pracy nie mam ani siły ani ochoty na kolejne obowiązki. Przytyłam, zaniedbałam się i jest coraz gorzej.
Co do własnej działalności już prawie na to poszłam, ale stwierdziłam że dobije do tych trzech lat doświadczenia, co oznacza dodatkowe uprawnienia. Potem wybuchł covid. Trochę nie czuję się na siłach, żeby podjąć taką odpowiedzialność, chodzę na terapię i jestem w lekkiej psychicznej rozsypce. Praca tego nie ułatwia, więc utknęłam w błędnym kole. Mieszkam jeszcze z rodzicami, więc stwierdziłam, że bez jakichkolwiek zobowiązań mogłabym po prostu zrezygnować z pracy na jakiś czas, stanąć na nogi, ogarnąć siebie i przestrzeń. Tylko że muszę opłacać terapię i inne wydatki. Jestem w kropce.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez betty1213

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, wybaczcie brak aktywności ale ostatnie dni były zwariowane.
Co do samego zawodu mam nawracające wątpliwości. Jest to specyficzna dziedzina - nic nie jest do końca jasne, często trzeba działać na czuja. Na NFZ sprawy są proste- dostajesz zlecenia na głupi laser i robisz gdzie boli. Smutna prawda o fizjoterapii na fundusz jest taka, że jest po prostu często bezsensowna. Pacjenci są zblazowani, wracają z nadzieją, że kolejny raz ta sama terapia robiona na szybko i bez głębszej analizy pomoże, albo po prostu żeby ktoś plecki przemasował. Ktoś chce żeby mu pomóc, ale np nawet nie chce mu się przebrać do ćwiczeń. Już mnie to wszystko denerwuje. Chodzę do pracy wkurzona, ludzie zaczynają mnie denerwować. Poza tym po całej tej bezsensownej bieganinie jestem porządnie wymęczona- i tymi kilkoma kilometrami zrobionymi korytarzami i brakiem poczucia sprawczości. Po pracy nie mam ani siły ani ochoty na kolejne obowiązki. Przytyłam, zaniedbałam się i jest coraz gorzej.
Co do własnej działalności już prawie na to poszłam, ale stwierdziłam że dobije do tych trzech lat doświadczenia, co oznacza dodatkowe uprawnienia. Potem wybuchł covid. Trochę nie czuję się na siłach, żeby podjąć taką odpowiedzialność, chodzę na terapię i jestem w lekkiej psychicznej rozsypce. Praca tego nie ułatwia, więc utknęłam w błędnym kole. Mieszkam jeszcze z rodzicami, więc stwierdziłam, że bez jakichkolwiek zobowiązań mogłabym po prostu zrezygnować z pracy na jakiś czas, stanąć na nogi, ogarnąć siebie i przestrzeń. Tylko że muszę opłacać terapię i inne wydatki. Jestem w kropce.

Na gadanie ludzi powinnaś się mimo wszystko uodpornić. Jak będziesz przywiązywała wagę do tego, żeby wszyscy Cię lubili, to faktycznie się wypalisz. Trzeba się nauczyć stawiać granice - tak wobec szefostwa, współpracowników, jak i wobec pacjentów.

[Marigold19]

Napisane przez betty1213

Dziękuję za wszystkie odpowiedzi, wybaczcie brak aktywności ale ostatnie dni były zwariowane.
Co do samego zawodu mam nawracające wątpliwości. Jest to specyficzna dziedzina - nic nie jest do końca jasne, często trzeba działać na czuja. Na NFZ sprawy są proste- dostajesz zlecenia na głupi laser i robisz gdzie boli. Smutna prawda o fizjoterapii na fundusz jest taka, że jest po prostu często bezsensowna. Pacjenci są zblazowani, wracają z nadzieją, że kolejny raz ta sama terapia robiona na szybko i bez głębszej analizy pomoże, albo po prostu żeby ktoś plecki przemasował. Ktoś chce żeby mu pomóc, ale np nawet nie chce mu się przebrać do ćwiczeń. Już mnie to wszystko denerwuje. Chodzę do pracy wkurzona, ludzie zaczynają mnie denerwować. Poza tym po całej tej bezsensownej bieganinie jestem porządnie wymęczona- i tymi kilkoma kilometrami zrobionymi korytarzami i brakiem poczucia sprawczości. Po pracy nie mam ani siły ani ochoty na kolejne obowiązki. Przytyłam, zaniedbałam się i jest coraz gorzej.
Co do własnej działalności już prawie na to poszłam, ale stwierdziłam że dobije do tych trzech lat doświadczenia, co oznacza dodatkowe uprawnienia. Potem wybuchł covid. Trochę nie czuję się na siłach, żeby podjąć taką odpowiedzialność, chodzę na terapię i jestem w lekkiej psychicznej rozsypce. Praca tego nie ułatwia, więc utknęłam w błędnym kole. Mieszkam jeszcze z rodzicami, więc stwierdziłam, że bez jakichkolwiek zobowiązań mogłabym po prostu zrezygnować z pracy na jakiś czas, stanąć na nogi, ogarnąć siebie i przestrzeń. Tylko że muszę opłacać terapię i inne wydatki. Jestem w kropce.

Wiesz, to zależy... Czasem warto zacisnąć zęby i przeczekać, a czasem po prostu nie można. Ważne żebyś realnie oceniła swój stan i swoje możliwości.


A co do pacjentów to przyjmij zasadę, że robisz to, co uważasz, że powinno im pomóc, ale od nich też wymagasz zaangażowania i współpracy i może to jasno powiedzieć. Ja też nie byłam chętna na ćwiczenia na reh, ale może też czułam się mało zachęcona podejściem fizjoterapeuty. Zresztą samo "przemasowanie plecków" też może być pomocne jak ktoś ma np. bóle od siedzącej pracy, jak np. ja. Więc nie możesz sobie zarzucać braku wpływu na cokolwiek, bo profilaktyka i doraźna pomoc to też jest dużo.

[7b876ccefd4157b39b86852d237c1fcdcf44b9c3_64850071d5e54]

Napisane przez Marigold19

Wiesz, to zależy... Czasem warto zacisnąć zęby i przeczekać, a czasem po prostu nie można. Ważne żebyś realnie oceniła swój stan i swoje możliwości.


A co do pacjentów to przyjmij zasadę, że robisz to, co uważasz, że powinno im pomóc, ale od nich też wymagasz zaangażowania i współpracy i może to jasno powiedzieć. Ja też nie byłam chętna na ćwiczenia na reh, ale może też czułam się mało zachęcona podejściem fizjoterapeuty. Zresztą samo "przemasowanie plecków" też może być pomocne jak ktoś ma np. bóle od siedzącej pracy, jak np. ja. Więc nie możesz sobie zarzucać braku wpływu na cokolwiek, bo profilaktyka i doraźna pomoc to też jest dużo.

Ja uważam, że zaciskanie zębów nie jest dobre, bo raz, jest nieskuteczne i w praktyce często daje przyzwolenie na wchodzenie sobie na głowę, dwa, wypieranie swoich emocji jest po prostu niezdrowe i zawsze kończy się tym, że one do ciebie wrócą ze zdwojoną siłą.

[Marigold19]

[1=7b876ccefd4157b39b86852 d237c1fcdcf44b9c3_6485007 1d5e54;88612205]Ja uważam, że zaciskanie zębów nie jest dobre, bo raz, jest nieskuteczne i w praktyce często daje przyzwolenie na wchodzenie sobie na głowę, dwa, wypieranie swoich emocji jest po prostu niezdrowe i zawsze kończy się tym, że one do ciebie wrócą ze zdwojoną siłą.[/QUOTE]


Pewnie masz rację, ale jeżeli do tych wspomnianych trzech lat doświadczenia zostało np. 3 miesiące to szkoda to teraz przerywać. Wszystko zależy od samopoczucia. Bo jeżeli każdy dzień wiążę się ze stresem, nerwami, etc. to to faktycznie chyba nie ma sensu. Natomiast jeżeli da radę z tego wyłuskać coś dobrego to może warto przemyśleć? Takie dywagacje, każda sytuacja jest inna.

[4b27789c826749bd4d16893be0ab05cdfb4777a2_659f2fa2a88b4]

[1=7b876ccefd4157b39b86852 d237c1fcdcf44b9c3_6485007 1d5e54;88612205]Ja uważam, że zaciskanie zębów nie jest dobre, bo raz, jest nieskuteczne i w praktyce często daje przyzwolenie na wchodzenie sobie na głowę, dwa, wypieranie swoich emocji jest po prostu niezdrowe i zawsze kończy się tym, że one do ciebie wrócą ze zdwojoną siłą.[/QUOTE]

zgadzam się w 100%

autorko, a próbowałaś szukać pracy w innych miejscach? z tego, co oposujesz, to nie warto tam spędzac kolejnych lat.

[viktorpeters88]

Regularnie sprawdzaj, jak często uzupełniasz swoje źródła energii: jedzenie, sen, ćwiczenia fizyczne, spędzanie czasu z rodziną lub przyjaciółmi. Jeśli co tydzień odkładasz trening lub spotkanie z przyjaciółmi na później z powodu pracy, obniżasz poziom swojej baterii. Planuj wakacje z wyprzedzeniem, podobnie jak spotkania i zadania w pracy.

Od jak dawna nie robiłeś czegoś dla własnej przyjemności, a nie dla własnej korzyści? Przestawienie się na coś, co Cię wypełnia i inspiruje, daje Ci jasny obraz sytuacji w pracy, sprawia, że czujesz się zadowolony i wypoczęty, a także napełnia Cię kreatywnymi pomysłami.

Umiejętność zauważenia swojego stanu i dostosowania się do niego w danej chwili, zmniejsza wpływ stresu na organizm. Wyrób w sobie nawyk zadawania sobie w ciągu dnia pytań: "Jak się teraz czuję?" i "Czego potrzebuję?".

Wstań zza biurka, aby się przejść i otrząsnąć. Napij się wody, weź głęboki oddech i wyjrzyj przez okno, aby uspokoić myśli. Nawet proste czynności mogą pomóc rozładować napięcie.
Szczerze mówiąc, czasami mogę sobie pozwolić na grę [ciach link], kiedy mam wolną chwilę pomiędzy strzyżeniami.