Problemy w związku na odległość. Pomóżcie!

[ameleczka12]

Cześć dziewczyny!
Potrzebuję rady od Was. Siedzę, ryczę i nie wiem co mam zrobić. Opiszę wszystko w skrócie, bo nie mam siły pisać wszystkiego.


Jestem z chłopakiem od 8 miesięcy. Oboje mamy 21 lat. Od początku jest to związek na odległość, a do tego on pracuje za granicą. To była/jest miłość, która zdarza się tylko raz w życiu. Uczucie między nami było/jest nie do opisania. Nam brakowało słów często żeby wyrazić to co jest między nami.
Mieliśmy wiele planów. Jednym z nich było zamieszkać razem. On zrezygnował z pracy za granicą, bo nie chciał się ze mną rozstawać. Niestety ja musiałam wyjechać za granicę. Przed wyjazdem pokłóciliśmy się okropnie ponieważ go okłamałam. Wszystko przez to, że on jest strasznie zazdrosny. To jest taka "zła zazdrość". Żałuję tego bardzo, on o tym wie. Wybaczył mi, ale często wypominał. Po jakimś czasie przeszło mu. Po tej sytuacji zmienił się bardzo. Często ma takie napady złości, agresji, że nie chce ze mną rozmawiać, mówi że mam mu dać spokój, że go męczę. Nie było czegoś takiego na początku.
Podczas mojej nieobecności, znalazł pracę za granicą i wyjechał żebyśmy mieli pieniądze na start, ja w tym czasie wróciłam. I tutaj zaczynają się problemy. Spodobało mu się tam, nawet bardzo. Mówił, że zostaje, że wraca, że zostaje, że wraca i tak w kółko. W końcu podjął ostateczną decyzję, że wraca. Powiedział, że nigdy mnie samej nie zostawi, że nawet mam o tym nie myśleć.
Od dwóch tygodni miałam dziwne przeczucie, że coś jest nie tak. Bo stał cichy, dziwny, nie pisał za dużo. Pytałam czy wszystko jest ok między nami i w ogóle. Mówił, że tak, że nic się nie zmieniło.
I nagle wczoraj zmienił zdanie ni stąd ni zowąd stwierdził, że chcę zostać. Dzisiaj w ogóle się do mnie nie odzywa. Powiedział, że jak wróci to o tym porozmawiamy, a wraca za dwa tygodnie. Boję, że będzie chciał mnie zostawić i wyjechać. Nie chcę go stracić, bo kocham go bardzo, jestem w stanie dużo dla niego poświęcić, ale boję się że on dla mnie nie, że jednak pieniądze i wolność będą ważniejsze. Mówił od początku, że to co do mnie czuję jest tak silne i mocne, że nigdy czegoś takiego nie przeżył, że chce tylko mnie.
Ta odległość i to, że przez cały czas praktycznie byliśmy osobno zniszczyła wszystko, boję że nie damy rady tego uratować już. Nie wiem co robić… Myślę czy jest jakiś sposób żeby go przekonać do powrotu, do mnie. Pocieszcie mnie jakoś

[liselotta]

Napisane przez ameleczka12

Cześć dziewczyny!
Potrzebuję rady od Was. Siedzę, ryczę i nie wiem co mam zrobić. Opiszę wszystko w skrócie, bo nie mam siły pisać wszystkiego.


Jestem z chłopakiem od 8 miesięcy. Oboje mamy 21 lat. Od początku jest to związek na odległość, a do tego on pracuje za granicą. To była/jest miłość, która zdarza się tylko raz w życiu. Uczucie między nami było/jest nie do opisania. Nam brakowało słów często żeby wyrazić to co jest między nami.
Mieliśmy wiele planów. Jednym z nich było zamieszkać razem. On zrezygnował z pracy za granicą, bo nie chciał się ze mną rozstawać. Niestety ja musiałam wyjechać za granicę. Przed wyjazdem pokłóciliśmy się okropnie ponieważ go okłamałam. Wszystko przez to, że on jest strasznie zazdrosny. To jest taka "zła zazdrość". Żałuję tego bardzo, on o tym wie. Wybaczył mi, ale często wypominał. Po jakimś czasie przeszło mu. Po tej sytuacji zmienił się bardzo. Często ma takie napady złości, agresji, że nie chce ze mną rozmawiać, mówi że mam mu dać spokój, że go męczę. Nie było czegoś takiego na początku.
Podczas mojej nieobecności, znalazł pracę za granicą i wyjechał żebyśmy mieli pieniądze na start, ja w tym czasie wróciłam. I tutaj zaczynają się problemy. Spodobało mu się tam, nawet bardzo. Mówił, że zostaje, że wraca, że zostaje, że wraca i tak w kółko. W końcu podjął ostateczną decyzję, że wraca. Powiedział, że nigdy mnie samej nie zostawi, że nawet mam o tym nie myśleć.
Od dwóch tygodni miałam dziwne przeczucie, że coś jest nie tak. Bo stał cichy, dziwny, nie pisał za dużo. Pytałam czy wszystko jest ok między nami i w ogóle. Mówił, że tak, że nic się nie zmieniło.
I nagle wczoraj zmienił zdanie ni stąd ni zowąd stwierdził, że chcę zostać. Dzisiaj w ogóle się do mnie nie odzywa. Powiedział, że jak wróci to o tym porozmawiamy, a wraca za dwa tygodnie. Boję, że będzie chciał mnie zostawić i wyjechać. Nie chcę go stracić, bo kocham go bardzo, jestem w stanie dużo dla niego poświęcić, ale boję się że on dla mnie nie, że jednak pieniądze i wolność będą ważniejsze. Mówił od początku, że to co do mnie czuję jest tak silne i mocne, że nigdy czegoś takiego nie przeżył, że chce tylko mnie.
Ta odległość i to, że przez cały czas praktycznie byliśmy osobno zniszczyła wszystko, boję że nie damy rady tego uratować już. Nie wiem co robić… Myślę czy jest jakiś sposób żeby go przekonać do powrotu, do mnie. Pocieszcie mnie jakoś

pocieszę się (choć dla ciebie nie będzie to wyglądało jak pocieszanie): byłam w bardzo podobnej sytuacji jak ty, gdy miałam 22 lata.
ach cóż to było za uczucie, no nie do opisania. skończyło się z hukiem po tym jak koleś się przestał do mnie odzywać, bo znalazł na miejscu inną dziewczynę

gdzie tu pocieszenie? ano tu, że kilka lat później spotkałam kogoś na miejscu który byłemu do pięt nie dostaje
jak się będzie chciał rozstać to nie zatrzymuj go na siłę. jesteście bardzo młodzi.

[FALLinLOVE]

takie uczucie dla mnie nie ma najmniejszego sensu, tak naprawdę nie możesz nazwać tego miłością, raczej prędzej zauroczeniem, bo przez te 8 mscy nie spędziliście ze sobą zbyt wiele czasu - a to co opisujesz jako jedyną miłość na całe życie bardziej pasuje mi do opisu etapu zauroczenia
daj sobie spokój, skoro tak naprawde on chce tam zostac to zostanie, albo (co gorsze) wroci do Ciebie, bedzie bardzo nieszczesliwy i i tak nic z tego nie wyjdzie.

[skazana_na_bluesa]

o święta naiwności. od ludzi zazdrosnych i agresywnych to się ucieka, a nie "robi wszystko".

[zielonkava]

Zazdrosny, zaborczy, agresywny koleś, który nie potrafi nad sobą panować. 8 miesięcy, związek na odległość, widzieliście się parę razy, on nie wie, czego chce. Faktycznie, wielką miłość tu widać, nie do opisania

Otwórz oczy, tu nawet nie ma czego składać. Co niby zbudowaliście przez te 8 miesięcy przez telefon/skypa, gdzie ty nawet nie możesz być z nim szczera, bo z niego taki zazdrośnik i choleryk. Nie wiem, co niektóre laski tak bardzo podnieca w takich problemowych związkach, od samego początku coś nie tak, widać wady, które uniemożliwiają budowanie zdrowego związku, ale pcha się w to, męczy i jeszcze sobie wmawia, że to miłość życia, pojednanie dusz i te sprawy

[FALLinLOVE]

mam czasem wrażenie jak czytam wizaż, że mój tż jest ideałem (a nie jest)

tak jak napisała skazana_na_bluesa -> od takich ludzi się ucieka i nie dorabiaj sobie tutaj niczego a już na pewno miłości, bo miłosci tu nie ma. Było zauroczenie, ale chyba i to się skończyło z jego strony

[Paulixiaa]

Jak często się widujecie?
Ze związkami na odległość niestety jest tak, że mają mało wspólnego z rzeczywistością. Łatwo jest coś obiecać czy zaplanować, kiedy jest się w "bezpiecznej"odległoś ci i w każdej chwili można się wycofać bez żadnych konsekwencji.

[FALLinLOVE]

Napisane przez Paulixiaa

Jak często się widujecie?
Ze związkami na odległość niestety jest tak, że mają mało wspólnego z rzeczywistością. Łatwo jest coś obiecać czy zaplanować, kiedy jest się w "bezpiecznej"odległoś ci i w każdej chwili można się wycofać bez żadnych konsekwencji.

tego co opisała autorka nie nazwałabym związkiem, ze zwykłego szacunku do relacji, która faktycznie związkiem jest.

[PaulinciaKWC]

Toś pocisnęla z tą miloscia, co sie zdarza raz w zyciu trzezwiej juz

[vicky_]

Napisane przez ameleczka12

Cześć dziewczyny!
Potrzebuję rady od Was. Siedzę, ryczę i nie wiem co mam zrobić. Opiszę wszystko w skrócie, bo nie mam siły pisać wszystkiego.


Jestem z chłopakiem od 8 miesięcy. Oboje mamy 21 lat. Od początku jest to związek na odległość, a do tego on pracuje za granicą. To była/jest miłość, która zdarza się tylko raz w życiu. Uczucie między nami było/jest nie do opisania. Nam brakowało słów często żeby wyrazić to co jest między nami.
Mieliśmy wiele planów. Jednym z nich było zamieszkać razem. On zrezygnował z pracy za granicą, bo nie chciał się ze mną rozstawać. Niestety ja musiałam wyjechać za granicę. Przed wyjazdem pokłóciliśmy się okropnie ponieważ go okłamałam. Wszystko przez to, że on jest strasznie zazdrosny. To jest taka "zła zazdrość". Żałuję tego bardzo, on o tym wie. Wybaczył mi, ale często wypominał. Po jakimś czasie przeszło mu. Po tej sytuacji zmienił się bardzo. Często ma takie napady złości, agresji, że nie chce ze mną rozmawiać, mówi że mam mu dać spokój, że go męczę. Nie było czegoś takiego na początku.
Podczas mojej nieobecności, znalazł pracę za granicą i wyjechał żebyśmy mieli pieniądze na start, ja w tym czasie wróciłam. I tutaj zaczynają się problemy. Spodobało mu się tam, nawet bardzo. Mówił, że zostaje, że wraca, że zostaje, że wraca i tak w kółko. W końcu podjął ostateczną decyzję, że wraca. Powiedział, że nigdy mnie samej nie zostawi, że nawet mam o tym nie myśleć.
Od dwóch tygodni miałam dziwne przeczucie, że coś jest nie tak. Bo stał cichy, dziwny, nie pisał za dużo. Pytałam czy wszystko jest ok między nami i w ogóle. Mówił, że tak, że nic się nie zmieniło.
I nagle wczoraj zmienił zdanie ni stąd ni zowąd stwierdził, że chcę zostać. Dzisiaj w ogóle się do mnie nie odzywa. Powiedział, że jak wróci to o tym porozmawiamy, a wraca za dwa tygodnie. Boję, że będzie chciał mnie zostawić i wyjechać. Nie chcę go stracić, bo kocham go bardzo, jestem w stanie dużo dla niego poświęcić, ale boję się że on dla mnie nie, że jednak pieniądze i wolność będą ważniejsze. Mówił od początku, że to co do mnie czuję jest tak silne i mocne, że nigdy czegoś takiego nie przeżył, że chce tylko mnie.
Ta odległość i to, że przez cały czas praktycznie byliśmy osobno zniszczyła wszystko, boję że nie damy rady tego uratować już. Nie wiem co robić… Myślę czy jest jakiś sposób żeby go przekonać do powrotu, do mnie. Pocieszcie mnie jakoś

to ma być relacja obustronna, jeśli ty chcesz dla niego poświęcić wszystko, a on ma cię mieć, za przeproszeniem, w tyłku, to chyba nie ma czego w takim "związku" szukać

[ameleczka12]

Do liselotta:
Właśnie tak zaczęłam się zastanawiać nad osobą trzecią, bo od kilkunastu dni tak jakby stracił mną zainteresowanie, ale z drugiej strony proponował mi cały czas i wczoraj jak rozmawialiśmy też żebym do niego przyjechała i żebyśmy tam żyli, więc nie wiem.

Do zielonkava:
Wszyscy mi to mówią. Że jest niedojrzały, że źle mnie traktuję, że nie warto. Sama nie wiem czemu brnę w to cały czas, jest to trochę uzależniające.
Zgodzę się z Tobą, że przez te 8 miesięcy za dużo się nie zbudowało. Nie było kiedy, bo to on wyjeżdżał to ja, ale chcieliśmy to przetrwać i po tym wszystkim zamieszkać ze sobą, ale widzę że on chyba raczej nie przetrwał...

Do Paulixiaa:
Przez te 8 miesięcy widzieliśmy się 9 razy, ostatni raz pod koniec kwietnia. Z czego np.: w lutym spędziliśmy razem 3 tygodnie. Odwiedzaliśmy się tyle razy ile tylko można było. Teraz mieliśmy być cały czas ze sobą, ale wyjechał...

Do vicky_:
I to też jest problem, że już poświęciłam dużo, przez chwilę to docenił, a potem coś pękło.

[liselotta]

Napisane przez ameleczka12

Do liselotta:
Właśnie tak zaczęłam się zastanawiać nad osobą trzecią, bo od kilkunastu dni tak jakby stracił mną zainteresowanie, ale z drugiej strony proponował mi cały czas i wczoraj jak rozmawialiśmy też żebym do niego przyjechała i żebyśmy tam żyli, więc nie wiem.

no no, mój ex do ostatniej chwili zapraszał mnie na ślub swojego brata, aż do tygodnia przed tym ślubem kiedy się okazało że idzie z inną

[Dulcedini]

Napisane przez ameleczka12

Do liselotta:
Właśnie tak zaczęłam się zastanawiać nad osobą trzecią, bo od kilkunastu dni tak jakby stracił mną zainteresowanie, ale z drugiej strony proponował mi cały czas i wczoraj jak rozmawialiśmy też żebym do niego przyjechała i żebyśmy tam żyli, więc nie wiem.

Do zielonkava:
Wszyscy mi to mówią. Że jest niedojrzały, że źle mnie traktuję, że nie warto. Sama nie wiem czemu brnę w to cały czas, jest to trochę uzależniające.
Zgodzę się z Tobą, że przez te 8 miesięcy za dużo się nie zbudowało. Nie było kiedy, bo to on wyjeżdżał to ja, ale chcieliśmy to przetrwać i po tym wszystkim zamieszkać ze sobą, ale widzę że on chyba raczej nie przetrwał...

Do Paulixiaa:
Przez te 8 miesięcy widzieliśmy się 9 razy, ostatni raz pod koniec kwietnia. Z czego np.: w lutym spędziliśmy razem 3 tygodnie. Odwiedzaliśmy się tyle razy ile tylko można było. Teraz mieliśmy być cały czas ze sobą, ale wyjechał...

Do vicky_:
I to też jest problem, że już poświęciłam dużo, przez chwilę to docenił, a potem coś pękło.

Nie chcę Ci tu rozbijać pięknej wizji miłości, ale.. Mój były przez pierwsze 2 lata (a gdzie tu dopiero 8 miesięcy..) kochał mnie na zabój. I tak zazwyczaj jest - tak jak Ci napisały dziewczyny, zauroczenie to piękny stan, acz nietrwały. Po pewnym czasie powinno następować budowanie relacji - to nie tylko demagogia, raczej proza życia. Wtedy właśnie budujecie zaufanie, poznajecie się nawzajem, jak spędza Wam się razem czas już po opadnięciu tej euforii. I nie można w tym wszystkim zapominać o sobie - pamiętaj, że zawsze Ty sama dla siebie jesteś najważniejsza. Jeśli on już teraz traktuje Cię w taki sposób, pomyśl co będzie za kilka lat? Nie życzę tego nikomu, ale u mnie ogromna miłość na całe życie skończyła się z hukiem po 4 latach, kiedy bez słowa zostawił mnie dla innej. I to też miała być ta jedna, jedyna miłość.
NIGDY nie uzależniaj się od faceta i nie okazuj mu swoich słabości - jeśli jemu zależy i wie, że z Twojej strony jest to uczucie (a wnioskuję, że wie), to choćby się miał ob*rać, za przeproszeniem, zrobi wszystko żeby z Tobą być i budować związek - a jeśli nie, chociaż to trudne, odpuść. Na siłę nie zatrzymasz nikogo.
Póki co radziłabym Ci dać mu spokój przez kilka dni - niech on ochłonie i się zastanowi. Tylko spokój Nas uratuje

[biedronka156]

Napisane przez Dulcedini

Nie chcę Ci tu rozbijać pięknej wizji miłości, ale.. Mój były przez pierwsze 2 lata (a gdzie tu dopiero 8 miesięcy..) kochał mnie na zabój. I tak zazwyczaj jest - tak jak Ci napisały dziewczyny, zauroczenie to piękny stan, acz nietrwały. Po pewnym czasie powinno następować budowanie relacji - to nie tylko demagogia, raczej proza życia. Wtedy właśnie budujecie zaufanie, poznajecie się nawzajem, jak spędza Wam się razem czas już po opadnięciu tej euforii. I nie można w tym wszystkim zapominać o sobie - pamiętaj, że zawsze Ty sama dla siebie jesteś najważniejsza. Jeśli on już teraz traktuje Cię w taki sposób, pomyśl co będzie za kilka lat? Nie życzę tego nikomu, ale u mnie ogromna miłość na całe życie skończyła się z hukiem po 4 latach, kiedy bez słowa zostawił mnie dla innej. I to też miała być ta jedna, jedyna miłość.
NIGDY nie uzależniaj się od faceta i nie okazuj mu swoich słabości - jeśli jemu zależy i wie, że z Twojej strony jest to uczucie (a wnioskuję, że wie), to choćby się miał ob*rać, za przeproszeniem, zrobi wszystko żeby z Tobą być i budować związek - a jeśli nie, chociaż to trudne, odpuść. Na siłę nie zatrzymasz nikogo.
Póki co radziłabym Ci dać mu spokój przez kilka dni - niech on ochłonie i się zastanowi. Tylko spokój Nas uratuje

Bardzo mądrze powiedziane.

[vicky_]

Napisane przez ameleczka12

Do vicky_:
I to też jest problem, że już poświęciłam dużo, przez chwilę to docenił, a potem coś pękło.

więc zastanów się, czy chcesz ciągnąć dalej coś, co na chwilę obecną nie wróży nic dobrego, czy może lepiej zadbać o samą siebie

[ameleczka12]

Napisane przez liselotta

no no, mój ex do ostatniej chwili zapraszał mnie na ślub swojego brata, aż do tygodnia przed tym ślubem kiedy się okazało że idzie z inną

Czemu faceci tacy są...

[201803290936]

Napisane przez ameleczka12

(...)
Jestem z chłopakiem od 8 miesięcy. Oboje mamy 21 lat. Od początku jest to związek na odległość, a do tego on pracuje za granicą.
(...)

Od początku związek na odległość i to dużą? BEZ SENSU.

W ustach osoby mającej 21 lat, słowa o "miłości zdarzającej się raz w życiu" są delikatnie mówiąc mocno na wyrost.

O dennym charakterze faceta i tego "związku" nie wspominając. Mniej desperacji i wmawiania sobie miłości, a więcej rozsądku, szacunku do samej siebie i własnego czasu.

[maszToCoChcesz]

Myślę, że na razie pocieszenia nie potrzebujesz,bo tak naprawdę nie wiesz o co chodzi, może jest przemęczony albo ma jakiś problem i stąd te frustracje. Poczekaj te dwa tygodnie, co ma być to będzie

[mansikkaa]

Napisane przez Doris1981

Od początku związek na odległość i to dużą? BEZ SENSU.

W ustach osoby mającej 21 lat, słowa o "miłości zdarzającej się raz w życiu" są delikatnie mówiąc mocno na wyrost.

O dennym charakterze faceta i tego "związku" nie wspominając. Mniej desperacji i wmawiania sobie miłości, a więcej rozsądku, szacunku do samej siebie i własnego czasu.

Czyli związki na odległość są be?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[Dulcedini]

Napisane przez mansikkaa

Czyli związki na odległość są be?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Nie są be - ale są trudne. Moim zdaniem, to są związki przez które są w stanie przebrnąć osoby dojrzałe (i nie mam tu na myśli wieku) emocjonalnie, które już się znają i stworzyli razem solidne podstawy udanego związku. Oprócz tego dochodzi jeszcze kwestia dbania o związek na odległość, co jest bardzooo trudne i niejednokrotnie przerasta i rujnuje nawet najlepsze pary. To niestety smutna rzeczywistość - nikt z Nas nie lubi być samotny w dosłownym tego słowa znaczeniu i żadne smsy/skajpy tego nie zastąpią.
Skoro autorka ma 21 lat i praktycznie żadnych relacji z partnerem, to robi się problem.

[ameleczka12]

Napisane przez Dulcedini

Nie chcę Ci tu rozbijać pięknej wizji miłości, ale.. Mój były przez pierwsze 2 lata (a gdzie tu dopiero 8 miesięcy..) kochał mnie na zabój. I tak zazwyczaj jest - tak jak Ci napisały dziewczyny, zauroczenie to piękny stan, acz nietrwały. Po pewnym czasie powinno następować budowanie relacji - to nie tylko demagogia, raczej proza życia. Wtedy właśnie budujecie zaufanie, poznajecie się nawzajem, jak spędza Wam się razem czas już po opadnięciu tej euforii. I nie można w tym wszystkim zapominać o sobie - pamiętaj, że zawsze Ty sama dla siebie jesteś najważniejsza. Jeśli on już teraz traktuje Cię w taki sposób, pomyśl co będzie za kilka lat? Nie życzę tego nikomu, ale u mnie ogromna miłość na całe życie skończyła się z hukiem po 4 latach, kiedy bez słowa zostawił mnie dla innej. I to też miała być ta jedna, jedyna miłość.
NIGDY nie uzależniaj się od faceta i nie okazuj mu swoich słabości - jeśli jemu zależy i wie, że z Twojej strony jest to uczucie (a wnioskuję, że wie), to choćby się miał ob*rać, za przeproszeniem, zrobi wszystko żeby z Tobą być i budować związek - a jeśli nie, chociaż to trudne, odpuść. Na siłę nie zatrzymasz nikogo.
Póki co radziłabym Ci dać mu spokój przez kilka dni - niech on ochłonie i się zastanowi. Tylko spokój Nas uratuje

Z mojej strony nie jest to zauroczenie (może z jego), a umiem odróżnić bo już byłam w takiej "zaurocznej" sytuacji. A nie jest to zauroczenie ponieważ znamy się od dziecka. Coś do siebie poczuliśmy dawno temu, żadne z nas nie chciało się przyznać, ale to nie miało szansy bo byliśmy dzieciakami. Teraz niedawno spotkaliśmy się po latach i bum... Przyznaliśmy się sobie do tego jakiś czas temu.
Ja tak to widzę.
I właśnie budowanie relacji... No nie było kiedy budować tej relacji. Mieliśmy zacząć żyć, kiedy wszystko się skończy, a on nagle po prostu tchórzy. Boi się dorosłego życia, odpowiedzialności...
Chciałabym zacząć myśleć tylko o sobie, zająć się tylko sobą, nie uzależniać się, ale co chwilę myślę co by było gdyby. Wiem, wiem nie mogę, ale jeszcze chyba za mało przeżyłam żeby wziąć się w garść tak szybko.

[mansikkaa]

Napisane przez Dulcedini

Nie są be - ale są trudne. Moim zdaniem, to są związki przez które są w stanie przebrnąć osoby dojrzałe (i nie mam tu na myśli wieku) emocjonalnie, które już się znają i stworzyli razem solidne podstawy udanego związku. Oprócz tego dochodzi jeszcze kwestia dbania o związek na odległość, co jest bardzooo trudne i niejednokrotnie przerasta i rujnuje nawet najlepsze pary. To niestety smutna rzeczywistość - nikt z Nas nie lubi być samotny w dosłownym tego słowa znaczeniu i żadne smsy/skajpy tego nie zastąpią.
Skoro autorka ma 21 lat i praktycznie żadnych relacji z partnerem, to robi się problem.

Mam tyle samo lat co autorka wątku i jestem w związku ba odległość ale jak napisalaś ze trzeba być dojrzałym aby być w takim związku. TŻ chce się spotykać, robi mi niespodzianki i planuje przyszłość razem ze mną i na razie jest dobrze.

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

[green way]

Nie tylko faceci, bo kobiety też potrafią nieźle dopiec i namotać w związku chodzi po prostu o to, że jak osoba nie dojrzała i nie dorosła do związku, to żaden cud, ani modlitwy nie pomogą. Problem jednak tkwi w czym innym: dlaczego jesteśmy ślepi na ewidentne cechy szczeniactwa i niedorosłości partnera i będąc zakochani zawze jesteśmy w stanie usprawiedliwić ułomności partnera, jego chamskie zachowanie czy podłe traktowanie nas. To nie powinno mieć miejsca, a skoro już zaczynamy dostrzegać, że coś jest nie tak, to powinniśmy wiać z takiej chorej relacji, głównie w celu uratowania siebie i swojego życia, co zupełnie niemodnie nazywa się asertywnością. Tego powinni uczyć w szkole, a wtedy o ile mniej byłoby nieszczęśliwych, zawiedzionych ludzi w depresji po rozstaniu. Ale dopóki tego nie wprowadza się do programu szkolnego, to trzeba korzystać z własnego rozumu, instynktu samozachowaczego i uczyć się na cudzych beznadziejnych błędach. Wiem, że to trudne, ale w taki sposób o wiele szybciej się dojrzewa i uczy jak żyć. A na koniec: jeżeli masz wątpliwości co do intencji chłopaka, to weź kartkę, podziel ją na dwie części i w jednej opisz to, co on mówi i obiecuje, a na drugiej to, co faktycznie robi dla Was i dlatego, żebyście byli razem. Potem sobie wszystko porównaj włączając rozum, a wyłączając emocje, bo to one Tobą kierują, a nie zdrowy rozsądek. A tak być nie powinno.

[Dulcedini]

Napisane przez ameleczka12

Z mojej strony nie jest to zauroczenie (może z jego), a umiem odróżnić bo już byłam w takiej "zaurocznej" sytuacji. A nie jest to zauroczenie ponieważ znamy się od dziecka. Coś do siebie poczuliśmy dawno temu, żadne z nas nie chciało się przyznać, ale to nie miało szansy bo byliśmy dzieciakami. Teraz niedawno spotkaliśmy się po latach i bum... Przyznaliśmy się sobie do tego jakiś czas temu.
Ja tak to widzę.
I właśnie budowanie relacji... No nie było kiedy budować tej relacji. Mieliśmy zacząć żyć, kiedy wszystko się skończy, a on nagle po prostu tchórzy. Boi się dorosłego życia, odpowiedzialności...
Chciałabym zacząć myśleć tylko o sobie, zająć się tylko sobą, nie uzależniać się, ale co chwilę myślę co by było gdyby. Wiem, wiem nie mogę, ale jeszcze chyba za mało przeżyłam żeby wziąć się w garść tak szybko.

Wiem, że to marne pocieszenie, ale ja naprawdę Cię rozumiem. To jednak stara, sprawdzająca się zasada, że faceci po prostu dojrzewają później. Nie znam go, więc też nie oceniam, ale z tego co tu opisujesz, to trafiłaś w samo sedno - chłopina się wystraszyła, bo przez chwilę łyknął wolności na odległość.
Jakkolwiek nie byłoby Ci ciężko, to nie "biegaj" za nim. To by był teraz kardynalny błąd. On wie już co czujesz, przypominanie mu w smsach co 10minut nic tu już nie wniesie, tylko pogorszy, bo poczuje się pod naciskiem. Powtórzę - daj mu odetchnąć, może do niego to wszystko dopiero dociera. I jakiej by decyzji nie podjał, to niestety będziesz zmuszona ją zaakceptować, a to co zrobisz dalej, to już Twoje życie.. Masz tyle lat co ja. Życie dopiero się zaczyna, nie kończy - i na pewno nie na jednym facecie, jaki by on nie był. Życzę Wam powodzenia

[ameleczka12]

Napisane przez maszToCoChcesz

Myślę, że na razie pocieszenia nie potrzebujesz,bo tak naprawdę nie wiesz o co chodzi, może jest przemęczony albo ma jakiś problem i stąd te frustracje. Poczekaj te dwa tygodnie, co ma być to będzie

Dziękuję!!! Ja chyba sobie też odpocznę od tego wszystkiego przez te dwa tygodnie.

[Dulcedini]

I głowa do góry!!

[ameleczka12]

Napisane przez Dulcedini

Wiem, że to marne pocieszenie, ale ja naprawdę Cię rozumiem. To jednak stara, sprawdzająca się zasada, że faceci po prostu dojrzewają później. Nie znam go, więc też nie oceniam, ale z tego co tu opisujesz, to trafiłaś w samo sedno - chłopina się wystraszyła, bo przez chwilę łyknął wolności na odległość.
Jakkolwiek nie byłoby Ci ciężko, to nie "biegaj" za nim. To by był teraz kardynalny błąd. On wie już co czujesz, przypominanie mu w smsach co 10minut nic tu już nie wniesie, tylko pogorszy, bo poczuje się pod naciskiem. Powtórzę - daj mu odetchnąć, może do niego to wszystko dopiero dociera. I jakiej by decyzji nie podjał, to niestety będziesz zmuszona ją zaakceptować, a to co zrobisz dalej, to już Twoje życie.. Masz tyle lat co ja. Życie dopiero się zaczyna, nie kończy - i na pewno nie na jednym facecie, jaki by on nie był. Życzę Wam powodzenia

A no właśnie, dojrzewają później... Jeszcze cały czas myślę o tym żeby go uratować przed tą jego złą decyzją, bo on nie ma niczego. Nie ma matury. Chciał iść teraz do szkoły, zdać maturę i pójść na studia. On w ogóle nie zdaję sobie z tego sprawy, że jeżeli coś wydarzy, nie będzie miał tam pracy, wróci i co zrobi... Przed tym cały czas chcę go uchronić. Żeby ta pogoń za kasą nie zniszczyła mu życia, a on w ogóle tego nie rozumie.
Dziękuję Ci bardzo za rady!

---------- Dopisano o 22:19 ---------- Poprzedni post napisano o 22:10 ----------

Napisane przez green way

Nie tylko faceci, bo kobiety też potrafią nieźle dopiec i namotać w związku chodzi po prostu o to, że jak osoba nie dojrzała i nie dorosła do związku, to żaden cud, ani modlitwy nie pomogą. Problem jednak tkwi w czym innym: dlaczego jesteśmy ślepi na ewidentne cechy szczeniactwa i niedorosłości partnera i będąc zakochani zawze jesteśmy w stanie usprawiedliwić ułomności partnera, jego chamskie zachowanie czy podłe traktowanie nas. To nie powinno mieć miejsca, a skoro już zaczynamy dostrzegać, że coś jest nie tak, to powinniśmy wiać z takiej chorej relacji, głównie w celu uratowania siebie i swojego życia, co zupełnie niemodnie nazywa się asertywnością. Tego powinni uczyć w szkole, a wtedy o ile mniej byłoby nieszczęśliwych, zawiedzionych ludzi w depresji po rozstaniu. Ale dopóki tego nie wprowadza się do programu szkolnego, to trzeba korzystać z własnego rozumu, instynktu samozachowaczego i uczyć się na cudzych beznadziejnych błędach. Wiem, że to trudne, ale w taki sposób o wiele szybciej się dojrzewa i uczy jak żyć. A na koniec: jeżeli masz wątpliwości co do intencji chłopaka, to weź kartkę, podziel ją na dwie części i w jednej opisz to, co on mówi i obiecuje, a na drugiej to, co faktycznie robi dla Was i dlatego, żebyście byli razem. Potem sobie wszystko porównaj włączając rozum, a wyłączając emocje, bo to one Tobą kierują, a nie zdrowy rozsądek. A tak być nie powinno.

Dzięki za "zimny prysznic" i radę

[201803290936]

Napisane przez mansikkaa

Czyli związki na odległość są be?

Wysłane z aplikacji mobilnej Wizaz Forum.

Związki, które nie miały szans nawet minimalnie się rozwinąć (a ludzie po prostu poznać) "stacjonarnie", tylko od razu przeszły w "ja w jednym kraju, on w drugim" tak, są bez sensu. Bo na czym polega taki związek? Na tym samym co większość związków fejsbukowych: budowanie obrazu drugiej osoby na postawie słów i tego jak się kreuje na odległość oraz naszych wyobrażeń, marzeń i "wydaje mi się, że...". Więź się tworzy na jakiejś podstawie: coś razem robimy, działamy, dzielimy czas. Jak tego nie ma, to nie ma mowy o prawdziwej więzi. Jest za to mnóstwo sztucznie wykreowanych uczuć, rozdmuchanych najczęściej do granic możliwości (czyli szybkie "kocham", "nie mogę bez niego żyć", wiszenie na telefonie / komunikatorze i "umieranie" ile razy ten ktoś nie ma czasu, czy chęci pogadać).

[Andziulek89]

Napisane przez ameleczka12

Cześć dziewczyny!
Potrzebuję rady od Was. Siedzę, ryczę i nie wiem co mam zrobić. Opiszę wszystko w skrócie, bo nie mam siły pisać wszystkiego.


Jestem z chłopakiem od 8 miesięcy. Oboje mamy 21 lat. Od początku jest to związek na odległość, a do tego on pracuje za granicą. To była/jest miłość, która zdarza się tylko raz w życiu. Uczucie między nami było/jest nie do opisania. Nam brakowało słów często żeby wyrazić to co jest między nami.
Mieliśmy wiele planów. Jednym z nich było zamieszkać razem. On zrezygnował z pracy za granicą, bo nie chciał się ze mną rozstawać. Niestety ja musiałam wyjechać za granicę. Przed wyjazdem pokłóciliśmy się okropnie ponieważ go okłamałam. Wszystko przez to, że on jest strasznie zazdrosny. To jest taka "zła zazdrość". Żałuję tego bardzo, on o tym wie. Wybaczył mi, ale często wypominał. Po jakimś czasie przeszło mu. Po tej sytuacji zmienił się bardzo. Często ma takie napady złości, agresji, że nie chce ze mną rozmawiać, mówi że mam mu dać spokój, że go męczę. Nie było czegoś takiego na początku.
Podczas mojej nieobecności, znalazł pracę za granicą i wyjechał żebyśmy mieli pieniądze na start, ja w tym czasie wróciłam. I tutaj zaczynają się problemy. Spodobało mu się tam, nawet bardzo. Mówił, że zostaje, że wraca, że zostaje, że wraca i tak w kółko. W końcu podjął ostateczną decyzję, że wraca. Powiedział, że nigdy mnie samej nie zostawi, że nawet mam o tym nie myśleć.
Od dwóch tygodni miałam dziwne przeczucie, że coś jest nie tak. Bo stał cichy, dziwny, nie pisał za dużo. Pytałam czy wszystko jest ok między nami i w ogóle. Mówił, że tak, że nic się nie zmieniło.
I nagle wczoraj zmienił zdanie ni stąd ni zowąd stwierdził, że chcę zostać. Dzisiaj w ogóle się do mnie nie odzywa. Powiedział, że jak wróci to o tym porozmawiamy, a wraca za dwa tygodnie. Boję, że będzie chciał mnie zostawić i wyjechać. Nie chcę go stracić, bo kocham go bardzo, jestem w stanie dużo dla niego poświęcić, ale boję się że on dla mnie nie, że jednak pieniądze i wolność będą ważniejsze. Mówił od początku, że to co do mnie czuję jest tak silne i mocne, że nigdy czegoś takiego nie przeżył, że chce tylko mnie.
Ta odległość i to, że przez cały czas praktycznie byliśmy osobno zniszczyła wszystko, boję że nie damy rady tego uratować już. Nie wiem co robić… Myślę czy jest jakiś sposób żeby go przekonać do powrotu, do mnie. Pocieszcie mnie jakoś

Kochana poczekaj cierpliwie na to co ma ci do powiedzenia.Moze chce zebys pojechala tam z nim...a jesli nie to zapytaj co z wami dalej tak na odleglosc...
Jesli chce rozstania to pusc go wolno skoro wybral tamto zycie a nie ciebie to wcale nie kocha i wcale nie moze zyc bez ciebie.Jest mega niezdecydowany...
Moze tez znalazl tam kogos,nie wykluczam tez tego...
Odezwij sie po waszej rozmowie...

[ameleczka12]

Napisane przez Andziulek89

Kochana poczekaj cierpliwie na to co ma ci do powiedzenia.Moze chce zebys pojechala tam z nim...a jesli nie to zapytaj co z wami dalej tak na odleglosc...
Jesli chce rozstania to pusc go wolno skoro wybral tamto zycie a nie ciebie to wcale nie kocha i wcale nie moze zyc bez ciebie.Jest mega niezdecydowany...
Moze tez znalazl tam kogos,nie wykluczam tez tego...
Odezwij sie po waszej rozmowie...

On by chciał, bo pytał się o to wielokrotnie, ale ja chcę mieć w życiu coś, skończyć szkołę. Maturę na szczęście mam. Gdybym coś miała, to nawet bym się nad tym nie zastanawiała tylko pojechała do niego.
Rozmawialiśmy wiele razy o tym co z nami będzie, jeżeli on zostanie. Odpowiadał, że nie wie i nagle zmieniał zdanie i powiedział, że wraca.
Mam ogromną nadzieję, że nie znalazł nikogo bo to złamało by mi serce. On doskonale o tym wie. Po poprzednim związku nie mogłam się otrząsnąć pół roku bo zdradzał...
Zawsze wszystko bardzo przeżywam, nawet najmniejsze drobnostki.
Odezwę się na pewno. Dziękuję