Czy uważacie, że macie wysoką samoocenę?

[Pusheen_]

Tak jak w tytule.

Czy potraficie to ocenić? Jak ktoś może się pokusić, to proszę nawet o oznaczenie tego w skali od 1 do 10.

Czy wasza samoocena jest niska/wysoka/adekwatna do Waszych możliwości, zdolności?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Nie ;p powiedziałabym takie 5/10

Mam w sobie dwie mnie, jedna wie, że jestem fajna, lubię się i lubię spędzać ze sobą czas. Jest też druga, która zawsze uważa, że jest niewystarczająco i mogę lepiej i bardziej

[Pusheen_]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;89081216]Nie ;p powiedziałabym takie 5/10

Mam w sobie dwie mnie, jedna wie, że jestem fajna, lubię się i lubię spędzać ze sobą czas. Jest też druga, która zawsze uważa, że jest niewystarczająco i mogę lepiej i bardziej[/QUOTE]Ja w przedziale wiekowym 20 - 30 miałam samoocenę na poziomie 7/10 i nie sądzę, żeby była "za wysoka", raczej potrafię siebie obiektywnie ocenić (przynajmniej tutaj).

Teraz po 30 - tce moja samoocena oscyluje gdzieś pomiędzy 3 a 5, ale to nie jest do końca kwestia wieku, a paskudnych (żeby nie powiedzieć parszywych) doświadczeń na przestrzeni ostatnich lat. Myślę, że gdybym to życie wyglądalo u mnie tak jak u większości chyba, czyli jako "przeplatanka", będąca miksem dobrych i złych doświadczeń/zdarzeń, to pewnie mialabym inne podejście. Pandemia też mnie w pewien sposób podlamala i zmęczyla, jakoś zmieniło to moje życie.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[squirrelqa]

U mnie są dwa bieguny. W kwestiach pracowych i oficjalnych mam bardzo niską samoocenę, nie jestem pewna siebie i swoich umiejętności. Takie 3/10.
Z kolei w kwestiach prywatnych, w życiu osobistym i w normalnych relacjach międzyludzkich mam wysoką samoocenę. Wiem, że jestem wartościowym człowiekiem. Takie mocne 8/10.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Martyna12111]

Bardzo niskie, zawsze czułam się gorsza od innych, porównywałam się z innymi, nie widzę w sobie nic wartościowego i tak wiem, że to temat na terapię, ale zbieram się i zbieram

[Mamrot28]

Moja samoocena jest bardzo "płynna". Zazwyczaj jako szara mysz staram się "umykać" między ludźmi, baaardzo często nie wierzę w swoje umiejętności zawodowe/życiowe i wszystko zrzucam na przypadek. Jeśli mam wybitnie zły dzień doszukuje się miliona kompleksów i samoocena jedzie jeszcze bardziej do dołu. Wtedy naprawdę jest takie 3/10.
Ale zwykle oscyluje na poziomie 5/10.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Napisane przez squirrelqa

U mnie są dwa bieguny. W kwestiach pracowych i oficjalnych mam bardzo niską samoocenę, nie jestem pewna siebie i swoich umiejętności. Takie 3/10.
Z kolei w kwestiach prywatnych, w życiu osobistym i w normalnych relacjach międzyludzkich mam wysoką samoocenę. Wiem, że jestem wartościowym człowiekiem. Takie mocne 8/10.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Mam identycznie. W pracy zawsze mi się wydaje, że jestem za słaba, że pewnie zaraz zrobię błąd i coś zawale, nie ufam sobie. Straaaasznie mnie to wkurza. Patrzę na innych i widzę 'obiektywnie', że robią błędy, nie mówią wcale świetnie w innych językach, a i tak w swojej głowie uważam się za gorszą. Nie wiem z czego to wynika, ale jest deprymujące. A w życiu prywatnym jest na odwrót- zdecydowaniemiem się docenić i mam o sobie dobre zdanie.

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Mysle, ze jest na dobrym poziomie. Zdarzaja sie gorsze dni i czasem irytuja mnie moje wady lub przypominaja bledy.
Mysle, ze 8/10

[a9e9b14f0920806ea67464fa4f1a029ea354de7e_6212d6030631b]

Napisane przez Pusheen_

Ja w przedziale wiekowym 20 - 30 miałam samoocenę na poziomie 7/10 i nie sądzę, żeby była "za wysoka", raczej potrafię siebie obiektywnie ocenić (przynajmniej tutaj).

Teraz po 30 - tce moja samoocena oscyluje gdzieś pomiędzy 3 a 5, ale to nie jest do końca kwestia wieku, a paskudnych (żeby nie powiedzieć parszywych) doświadczeń na przestrzeni ostatnich lat. Myślę, że gdybym to życie wyglądalo u mnie tak jak u większości chyba, czyli jako "przeplatanka", będąca miksem dobrych i złych doświadczeń/zdarzeń, to pewnie mialabym inne podejście. Pandemia też mnie w pewien sposób podlamala i zmęczyla, jakoś zmieniło to moje życie.

Chyba nie rozumiem, jakoś mi się to nie trzyma w kupię. Jaki wpływ mają rzeczy które wymieniłaś na samoocenę?

[Mija62]

[1=a9e9b14f0920806ea67464f a4f1a029ea354de7e_6212d60 30631b;89082151]Chyba nie rozumiem, jakoś mi się to nie trzyma w kupię. Jaki wpływ mają rzeczy które wymieniłaś na samoocenę?[/QUOTE]

Jak ci w życiu nie wychodzi jakby się chciało, i to długo, to samoocena też leci w dół.
W sumie, to smutne, że zawodzi się siebie samego.

------

Gdybym była szczupła, to myślę, że siodemeczke bym sobie dała. A czy słusznie? who cares

[Wszedobylska_Snupa]

Ja mam takie 8/10. Wyzej bedzie jeszcze jak schudne i poprawie mankamenty urody ake i tak wyznaje zasade samoza☠☠☠istosci ponad wszystko.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[_Matilde_]

Ja bym oceniła 7 na 10. Wiem że jestem inteligentna, zaradna, poprawił mi się charakter. Wygląd się pogorszył, ale i tak się sobie podobam. Jak pomyślę jaką byłam szczupła ładna blondynka 10 lat temu, a jakie miałam kompleksy to mi siebie samej żal. Teraz jestem na granicy nadwagi, siwa i zmęczona. Ale jestem jak zawsze sobą, poza tym poukładałam sobie życie tak jak chciałam, czuje spokój. Tego samego życzę wszystkim

[this_witch]

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;89082062]Mam identycznie. W pracy zawsze mi się wydaje, że jestem za słaba, że pewnie zaraz zrobię błąd i coś zawale, nie ufam sobie. Straaaasznie mnie to wkurza. Patrzę na innych i widzę 'obiektywnie', że robią błędy, nie mówią wcale świetnie w innych językach, a i tak w swojej głowie uważam się za gorszą. Nie wiem z czego to wynika, ale jest deprymujące. A w życiu prywatnym jest na odwrót- zdecydowaniemiem się docenić i mam o sobie dobre zdanie.

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Mam tak samo, dla mnie to typowy "imposter syndrome". Często mi się wydaje, że ludzie mnie za wysoko oceniają, że się pomylili co do mnie i zaraz "wyjdzie na jaw", że wcale nie spełniam ich oczekiwań z drugiej strony, często jestem z siebie dumna, z tego co udaje mi się osiągnąć, z tego że szybko się uczę, z różnych drobnych sukcesów itd, ale gdzieś tam z tyłu głowy pojawia się wątpliwość, że może zaraz ktoś mi powie, że jednak za słabo, za wolno, za przeciętnie itp.

Sent from my SM-G996B using Tapatalk

[Mija62]

Napisane przez _Matilde_

Jak pomyślę jaką byłam szczupła ładna blondynka 10 lat temu, a jakie miałam kompleksy to mi siebie samej żal. Teraz jestem na granicy nadwagi,

Dokładnie mam tak samo, teraz wyglądając gorzej, paradoksalnie mam mniej kompleksów, niż kiedyś, gdybylam duuuzo bardziej atrakcyjna.

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Napisane przez this_witch

Mam tak samo, dla mnie to typowy "imposter syndrome". Często mi się wydaje, że ludzie mnie za wysoko oceniają, że się pomylili co do mnie i zaraz "wyjdzie na jaw", że wcale nie spełniam ich oczekiwań z drugiej strony, często jestem z siebie dumna, z tego co udaje mi się osiągnąć, z tego że szybko się uczę, z różnych drobnych sukcesów itd, ale gdzieś tam z tyłu głowy pojawia się wątpliwość, że może zaraz ktoś mi powie, że jednak za słabo, za wolno, za przeciętnie itp.

Sent from my SM-G996B using Tapatalk

O rany, nie znałam tego terminu. Przeczytałam opis ma stronie jakiejś poradni psychologicznej no i wypisz wymaluj cała ja. Mam jeszcze coś takiego, że jak już się z czymś pomylę (gdzie obiektywnie wiem, że każdy absolutnie każdy popełnia błędy) to strasznie przeżywam, analizuje, wyrzucam sobie, czuję się zawstydzona przed innymi lub przed przełożonym (który wcale się nie piekli). A inni jak popełnia błąd? No taki lajf, nie widać po nich tego zażenowania, machają ręką i olewają, bo "przecież każdy się myli".

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[chacaos]

Ja w pracy oscyluję gdzieś pomiędzy ,,jestem dużo bardziej kumata, niż mi się zdawało'' a ,,jestem znacznie głupsza, niż wszyscy myślą''. Nie możemy mieć wszystkie syndromu oszusta, ktoś musi rzeczywiście być beznadziejny w swojej robocie.

[Ryba147]

Nie ma czegoś takiego jak jedna samoocena. Każdy z nas myśli o sobie coś innego w zależności od roli jaką przyjmuje. W swoim zawodzie mogę się czuć na specjalistę i powiem Ci, że 8/10. Jak idę na pierwszą randkę to w miarę wiem na co mnie stać i jak się zachować i mogę się czuć wtedy na 6/10, ale jeśli będzie chodziło o zostanie z kimś nowym w sytuacji 1/1, np w rozmowie biznesowej albo losowym small talku na ulicy to czuję się przy tej osobie jak małe dziecko i moja samoocena spada do 1/10.

[07f49d5297ed442eaa63bdc5e3365630f1fe1bde_620d9001ec3ce]

Napisane przez chacaos

Ja w pracy oscyluję gdzieś pomiędzy ,,jestem dużo bardziej kumata, niż mi się zdawało'' a ,,jestem znacznie głupsza, niż wszyscy myślą''. Nie możemy mieć wszystkie syndromu oszusta, ktoś musi rzeczywiście być beznadziejny w swojej robocie.

Może to właśnie ja xD

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka

[71253839b04673f7804766e160d807ea33c37805_6578f4849ccb9]

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;89083245]O rany, nie znałam tego terminu. Przeczytałam opis ma stronie jakiejś poradni psychologicznej no i wypisz wymaluj cała ja. Mam jeszcze coś takiego, że jak już się z czymś pomylę (gdzie obiektywnie wiem, że każdy absolutnie każdy popełnia błędy) to strasznie przeżywam, analizuje, wyrzucam sobie, czuję się zawstydzona przed innymi lub przed przełożonym (który wcale się nie piekli). A inni jak popełnia błąd? No taki lajf, nie widać po nich tego zażenowania, machają ręką i olewają, bo "przecież każdy się myli".

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Ja tak miałam zawodowo około 30tki (+- kilka lat,) ale jako ze mam zawod audytowany to informacje zwrotne mi poczucie wartości zawodowej wzmocniły i teraz tez juz mam taki lajf z błędami. najmieszniejsze, że wczesniej dużo więcej sie uczyłam nowych rzeczy, czytałam,pisałam i mózg mi tez lepiej działał - tak 'obiektywnie' byłam lepsza zawodowo.
Za to w życiu prywatnym od ok 10 lat mam wysokie/średnie poczucie wartości, bo mi sie życie uczuciowe ustabilizowało, toksycznej bliskiej 'koleżanki' pozbyłam się w wieku 26 lat, oddaliłam- tak fizycznie - od rodzica lubiącego porównywć innymi (na niekorzyść) - teraz mamy dobre relacje. Kiedys mialam marne to poczucie wartości, ojj okresami bardzo.

No jakby nie zaprzeczać poczucie wartości w pewnym (dużym) stopniu kształtuje sie przez kontakty z innymi, doświadczenia.

[Pusheen_]

Napisane przez Mija62

Jak ci w życiu nie wychodzi jakby się chciało, i to długo, to samoocena też leci w dół.
W sumie, to smutne, że zawodzi się siebie samego.

------

Gdybym była szczupła, to myślę, że siodemeczke bym sobie dała. A czy słusznie? who cares

Dokładnie. Powinna być ta "przeplatanka" jednak...
Jak jest za długo źle, to tracisz zapał, wiarę i samoocena też prędzej czy później raczej poleci w dół.

Ale nie wiem...Moze ktoś kto ma samoocenę opartą na bardziej solidnych fundamentach nie będzie jej tak uzależniac od czynników zewnętrznych. Wyjdzie z założenia, że ma pecha albo że to taki splot nieszczęśliwych zdarzeń albo nawet jak nawalil w czymś, to trudno - to się zdarza. I osoba mająca taką samoocenę nie będzie szukać przyczyn niepowodzeń w sobie i będzie też mieć wysokie oczekiwania, więc kiedy w głowie powie sobie "Że już dosyć tego festiwalu nieszczęść, nie zasluguje na to i starczy, teraz chcę dobrych rzeczy" albo "Ileż można testować wytrzymałość" to daje jakieś pozytywne spojrzenie na przyszłość i programuje nas samych na doświadczanie lepszych rzeczy. I takie myślenie pokazuje, że my na to zasługujemy. W drugą stronę to niestety...Moze ta nieszczęsna "Puszka Pandory" to nasza głowa, która nie może przestać produkować negatywnych scenariuszy i wtedy faktycznie te scenariusze łatwo się realizują, robiąc z nas klebki nerwów.

Ale to szeroki temat. Tak, sądzę że najlepsze podejście to dobrze o sobie myśleć "no matter what", mieć wysokie oczekiwania i nie snuć czarnowidztwa.
Ale prawda jest taka, że sporo ludzi nie przyzna "Nie zasłużyłem na coś złego" no bo jak mają to zrobić, kiedy otoczenie pietnuje ich za brak sukcesów, podkresla i wytyka porażki. To jak wtedy można uważać, że czynniki zewnętrzne nie wpływają na samoocenę?

Ale to jest tak szeroki temat, że długo by o tym można, a i tak nie dojdziesz do porozumienia...Temat - rzeka chyba, bo jak wytłumaczysz to, że jedni próby bullyingu czy niechęć otoczenia zignoruja i to ich nie obejdzie i nawet jak "oberwa", to szybko się otrzepia i pójdą dalej, a inni popełniają samobójstwa? Inny próg wrażliwości/odporności psychicznej, układu nerwowego czy po prostu postrzegania świata (ykhym)? Spróbuj znaleźć odpowiedź.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Robot]

Prywatnie wysoką - czyli adekwatną, zawodowo impostor syndrome.

[43f4c6e05089aac1c48e760c19dfc261ffa43875_658383801b065]

Treść usunięta

[bbab4b1e68366f09bc3914c9672f02df694c852f_622be7447f718]

Raczej jest nieadekwatna, zbyt niska. Ale nie tak, że zero czy 2, natomiast na tyle jest to męczące, że czasem sama sobie nie wierzę. Niekoniecznie mi się chce jednak z tym walczyć i zwyczajnie patrzę na to, co robię, jak myślę, nie szukam podbicia jej w innych osobach.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[_rosaline]

Myślę, że moja samoocena jest normalna/zdrowa (?) - nie uważam się za boginię, ale też nie nienawidzę siebie. Wraz z wiekiem zaczęłam się akceptować i staram się w sobie zmieniać to, na co mam wpływ.

Oceniam siebie na takie 7/10 - charakter może być dość trudny (na szczęście mój TŻ jest wybitnie cierpliwy), ale uważam, że jestem inteligentna i zabawna

[bafa65383b74e1029ccef70174e4f68b71e8a0f7_646950f23ada7]

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;89082062]Mam identycznie. W pracy zawsze mi się wydaje, że jestem za słaba, że pewnie zaraz zrobię błąd i coś zawale, nie ufam sobie. Straaaasznie mnie to wkurza. Patrzę na innych i widzę 'obiektywnie', że robią błędy, nie mówią wcale świetnie w innych językach, a i tak w swojej głowie uważam się za gorszą. Nie wiem z czego to wynika, ale jest deprymujące. A w życiu prywatnym jest na odwrót- zdecydowaniemiem się docenić i mam o sobie dobre zdanie.

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]

Napisane przez this_witch

Mam tak samo, dla mnie to typowy "imposter syndrome". Często mi się wydaje, że ludzie mnie za wysoko oceniają, że się pomylili co do mnie i zaraz "wyjdzie na jaw", że wcale nie spełniam ich oczekiwań z drugiej strony, często jestem z siebie dumna, z tego co udaje mi się osiągnąć, z tego że szybko się uczę, z różnych drobnych sukcesów itd, ale gdzieś tam z tyłu głowy pojawia się wątpliwość, że może zaraz ktoś mi powie, że jednak za słabo, za wolno, za przeciętnie itp.

Sent from my SM-G996B using Tapatalk

[1=07f49d5297ed442eaa63bdc 5e3365630f1fe1bde_620d900 1ec3ce;89083245]O rany, nie znałam tego terminu. Przeczytałam opis ma stronie jakiejś poradni psychologicznej no i wypisz wymaluj cała ja. Mam jeszcze coś takiego, że jak już się z czymś pomylę (gdzie obiektywnie wiem, że każdy absolutnie każdy popełnia błędy) to strasznie przeżywam, analizuje, wyrzucam sobie, czuję się zawstydzona przed innymi lub przed przełożonym (który wcale się nie piekli). A inni jak popełnia błąd? No taki lajf, nie widać po nich tego zażenowania, machają ręką i olewają, bo "przecież każdy się myli".

Wysłane z mojego SM-G780G przy użyciu Tapatalka[/QUOTE]O matko, to tez ja.
Teraz zmieniam pracę i nawet nie muszę mówić co mam w głowie: na pewno czegoś nie ogarnę, na pewno nie przeczytali dobrze mojego CV, na pewno im się wydaje, że umiem więcej.
O dziwo na rozmowach kwalifikacyjnych wychodzę na pewną siebie. I boje się przez to, że ich oszukałam, bo ja przecież w pracy wcale taka nie jestem.

A tu przychodzą nowi ludzie do pracy, robią milard błędów, nie uczą się na nich i machają na to ręką.


Wysłane z mojego M2007J20CG przy użyciu Tapatalka

[Ava_]

To u mnie jest odwrotnie.
W kwestiach zawodowych jestem bardzo pewna siebie, myśle ze 9/10 nie będzie przesada. Audytuje ludzi i to oni musza przedstawić swoje racje, gdziekolwiek nie idę dostaje wiadomości z rana, ze śniadanie i kawka już czekaja. Ogolnie inni musza sie starać bardziej niż ja. Oczywiście robię błędy, jak każdy, ale najwyżej wzrusze ramionami i tyle. Jeżeli czegoś nie wiem to znaczy, ze firma nie dostarczyła wystarczających materiałów itd. Dopóki do więzienia nie idę za błąd to jest okej.

Natomiast w życiu prywatnym bardzo się waham, a to czy jestem wystarczająco ciekawa a to wystarczająco ładna czy ambitna. Czy nie marnuje czasu na głupoty czy może powinnam mieć ambitniejsze hobby. Nawet jak zawale ileś tam zajęć jogi to mam do siebie pretensje.


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[olennnkaaaa]

W pierwszej chwili powiedziałabym, że nie, ale ze mną jest tak, że jak np. patrzę na swoje zdjęcia czy na siebie w lustrze, oceniam np. swoje rysunki czy prace z kursu ceramicznego, to jestem zadowolona.
Jednak... Problem pojawia się z w perspektywie porównywania z innymi, braku dostatecznej atencji, docenienia. Wtedy oceniam się nisko. Nie mam też skłonności do podporządkowywania się, poświęcenia, a to raczej cecha ludzi z niską samooceną.

[linaya]

Napisane przez Pani_Robot

Prywatnie wysoką - czyli adekwatną, zawodowo impostor syndrome.

W sumie mogę się pod tym podpisać.

[j_fly]

Prywatnie, na co dzień mam wysoką samoocenę (takie 9/10). Uważam siebie za atrakcyjną kobietę, inteligentną i oczytaną. Natomiast w pracy zawsze miałam problem z porażkami, za bardzo je przeżywam, więc w tej dziedzinie moja pewność siebie nie jest specjalnie wysoka.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Pani_Mada]

bardzo ciężko mi ocenić

w pracy albo zdecydowanie mam impostor syndrome albo to wcale nie jest impostor syndrome, tylko faktycznie jest coś na rzeczy pracuję jako naukowiec, cała moja praca to posiadanie wiedzy 'książkowej' i łączenie faktów. i z jednej strony mam wrażenie, że jestem taka niedouczona, że szok (w porównaniu do współpracowników), a z drugiej strony jestem chwalona i doceniana za swoją pracę, promotor zleca mi poważne badania, samodzielnie piszę artykuły naukowe... więc nie może być ze mną aż tak źle

w życiu prywatnym mam rozłam, z jednej strony słyszę, że jestem bardzo pewna siebie, a nawet bywało kiedyś, że ktoś mi powiedział, że trącę wręcz arogancją. a z drugiej strony mam bratową, która okropnie mnie nie lubi i bardzo podkopuje moją 'pozycję' w rodzinie i bardzo się tym przejmuję - więc widocznie wcale nie mam tak wysokiej samooceny jakby się wydawało, bo gdybym miała, to nie przejmowałabym się nią

podsumowując - chyba umiem bardzo dobrze udawać wysoką samoocenę, ale rzeczywiście jest ona sporo niższa niż ktokolwiek mógłby pomyśleć