Ciężka przeszłość chłopaka

[patka3010]

Nie wiem czy to dobry pomysł że piszę to właśnie tutaj ale wydaje mi się to jedyne miejsce w którym mogę napisać co nie daje mi od dłuższego czasu spokoju. Znamy się z moim chłopakiem 2 lata a Jesteśmy razem rok. Był czas w którym nie mogliśmy się dotrzeć ale w końcu się udało, układa nam się dobrze i pomijając sprzeczki/kłótnie które zdarzają się w każdym związku jest naprawdę ok. Gdybym miała go opisać całkiem obiektywnie to powiedziałabym że jest on bardzo pozytywnym człowiekiem który ma naprawdę dobre serce. Gdy moja siostra miała okazje go poznać i pierwszy raz porozmawiać to stwierdziła że rzadko się spotyka aż tak pozytywnych ludzi. Ma wszędzie pełno znajomych, mnóstwo kolegów i koleżanek, łatwo nawiązuje kontakty z ludźmi, wszędzie jest go zawsze pełno, nie lubi siedzieć w domu i mogłabym tak długo jeszcze wymieniać. Kilka miesięcy temu pokłóciliśmy się o jakąś głupotę, wtedy w emocjach powiedział mi że gdy miał 18/19 lat spędził 2 tyg w szpitalu psychiatrycznym. Nie wiedziałam co mam odpowiedzieć, jego emocje były tak silne że zaczął płakać jak mały chłopiec, mówił że tylko jego rodzice i kilka osób z rodziny o tym wiedzą. Byłam tak zszokowana że nie wiedziałam o co zapytać co zrobić, przytuliłam go a on zaczął opowiadać jakich ludzi tam widział/ spotkał. Dowiedziałam się tylko ze przyczyną jego obecności tam, była chęć popełnienia próby samobójczej. Wyraźnie obwinia o to swoich rodziców powiedział że to przez nich, później nie chciał o tym rozmawiać. Wspomniał coś tylko że tak go faszerowali lekami że ręce mu same chodziły. Z jego opowieści wiem że w wieku 18/19 mocno imprezował, miał przygody z różnymi używkami, być może miał też depresje, wiele rzeczy się skumulowało i wylądował tam gdzie wylądował? czy to logiczne? To tylko moje domysły bo tak naprawdę od czasu tej rozmowy nie wznowiłam ponownie tego tematu. Pytałam kiedyś czy był u psychologa, odpowiedział że nigdy. To dziwne, myślałam że na początku takich problemów idzie się do psychologa a dopiero później (gdy to konieczne) podejmowane są inne kroki. Ostatnio poznałam jego rodziców, jego mama zrobiła na mnie dobre wrażenie, miła, gościnna, widać ze ma dobry kontakt ze swoim synem, jednak nie mogę powiedzieć tego samego o ojcu chłopaka, wydawał się oschły i obojętny, sam chłopak wiele razy się na niego skarżył że nie ma z nim dobrego kontaktu. Często myślę o tej sprawie, jakoś nie mogę się z tym pogodzić, nie daje mi to spokoju, wiem że nie zmienię czyjejś przeszłości. Wiele z was pewnie powie dlaczego z nim na ten temat nie porozmawiam, nie dopytam, głównie dlatego że widzę że on nie chce o tym rozmawiać, w jakiś sposób wymazał to ze swojej pamięci i nie chce do tego wracać. Często nachodzą mnie myśli związane z tą historią, jest to tzw gorzka pigułka której w jakiś sposób nie mogę przełknąć, choć bardzo bym chciała... Nie wiem co mam robić, nie umiem o tym zapomnieć...

[prezent_od_losu]

Jest dorosły, jakby chciał się leczyć to by się leczył cokolwiek Ci rodzice by mu nie zrobili.
Nie wiem dlaczego skoro widzisz problem to go nie poruszasz.
Nieleczona choroba/problem z wiekiem i latami tylko się pogarsza.

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Napisane przez patka3010

Z jego opowieści wiem że w wieku 18/19 mocno imprezował, miał przygody z różnymi używkami, być może miał też depresje, wiele rzeczy się skumulowało i wylądował tam gdzie wylądował? czy to logiczne?

Logiczne. Po próbie samobójczej zwykle ląduje się w psychiatryku. O ile taki szpital jest w pobliżu.

To wypieranie przeszłości jest bardzo szkodliwe dla niego, powinien być pod opieką psychologa, trzymać rękę na pulsie. Ta jego rozrywkowość, towarzyskość i zawsze zayebiście pozytywne nastawienie do świata, też może być - paradoksalnie - objawem choroby, albo 'przykrywką', maską, za którą się chowa, a w środku cierpi. Różne są możliwości.

Jak chcesz, to możesz próbować drążyć temat, jeżeli Ciebie to niepokoi, też masz prawo mieć spokój w tym związku i pytać. Wszystko jest kwestią tego jak się to zrobi.

[patka3010]

Zastanawiam się czy z powodu moich ciągłych myśli o tym warto rozgrzebywać jego rany? W końcu miało to miejsce 8 lat temu

[LadyChatterbox]

Napisane przez patka3010

Zastanawiam się czy z powodu moich ciągłych myśli o tym warto rozgrzebywać jego rany? W końcu miało to miejsce 8 lat temu

Zdziwisz się jak dzieci przejmą jakaś dziedziczna chorobę psychiczną o której nie będziesz wiedzieć w ramach nie rozgrzebywania

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lianca]

Moim zdaniem lekko przesadzacie.

Autorka nie napisała, że chłopak był hospitalizowany z powodu ciężkiej dziedzicznej choroby psychicznej typu schizofrenia. Na takie choroby hospitalizacja trwa 3 miesiące.

Drobne zaburzenia psychiczne typu depresja i nerwica to hospitalizacja na 2 tygodnie jak w tym przypadku.

To co zdarzyło się Twojemu chłopakowi to nie jakaś tragedia.
Wejdź na wątek nerwica/ depresja i poczytaj jak to wygląda.

Chłopaka zamknęli bo miał myśli samobójcze. Był nieletni - rodzice się pewnie wysttaszyli. Wprowadzono mu antydepresanty. Początki brania antydepresantów prawie zawsze wywołują skutki uboczne. Może też wystąpić samoistne drżenie rąk itd. Lekarz musi dobrać lek... w Jego przypadku zrobili to w szpitalu. My się z tym borykamy w naszych domach. Pracując, robiąc zakupy i wychowując dzieci.

Ponadto to co zdarzyło się lata temu może już dziś nie mieć miejsca.
Może chłopak wcale nie potrzebuje psychologa.
A zresztą w tych czasach każdy potrzebuje psychologa

Opisane przez Ciebie zaburzenie to nic tragicznego i można z tym normalnie żyć.
Sama piszesz, że chłopak zachowuje się normalnie.
Jest wesoły, energiczny, ma przyjaciół.
Jedynie podzielił się z Tobą przeżyciem z przeszłości, a Ty robisz z niego wariata.
Rozumiem, że nie wiedząc co to oznacza możesz wpaść w panikę na samo słowo "Szpital psychiatryczny" ale wbrew stereotypom nie leżą w nim sami "WARIACI".

Poczytaj sobie o depresji i nerwicy... porozmawiaj na naszym wątku jak chcesz. Może to Cię uspokoi.

I nie skreślaj chłopaka bo osobiście uważam, że nie masz za co.

[LadyChatterbox]

Ale ona tak naprawdę nie wie czemu konkretnie był hospitalizowany. Sama mam nerwice, chodziłam na grupę do psychologa, chodziłam do psychiatry i naprawdę trzeba być w bardzo, bardzo ciężkim stanie żeby wylądować w szpitalu psychiatrycznym. Facet miał próbę samobójcza, wylądował w szpitalu, wyszedł i nigdy nawet do psychologa nie musiał iść?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Lianca]

Dodam jeszcze, że ja bym tego nie rozgrzebywała.
Ale jak już liźniesz temat to Go obserwuj.
Jeśli zauważysz u Niego kiedyś nagłe zmiany nastroju, apatię czy cokolwiek innego wówczas będziesz już wiedzieć z czym masz do czynienia i będziesz mogła porozmawiać z Nim i iść do psychiatry po leki. Nie do szpitala a po prostu lekarza. Będzie brał antydepresanty i wróci do normy.

Depresja ma skłonności do nawrotów więc będziecie z tym szajsem wspólnie toczyć bitwy i tyle.
Ale jak się wie co się ma to się reaguje w porę, bierze leki i żyje normalnie.

---------- Dopisano o 15:39 ---------- Poprzedni post napisano o 15:37 ----------

Napisane przez LadyChatterbox

Ale ona tak naprawdę nie wie czemu konkretnie był hospitalizowany. Sama mam nerwice, chodziłam na grupę do psychologa, chodziłam do psychiatry i naprawdę trzeba być w bardzo, bardzo ciężkim stanie żeby wylądować w szpitalu psychiatrycznym. Facet miał próbę samobójcza, wylądował w szpitalu, wyszedł i nigdy nawet do psychologa nie musiał iść?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jeśli był młodym dzieciakiem, nawet pełnoletnim, a jego rodzice dowiedzieli się o jego myślach samobójczych to ze strachu pewnie go do szpitala odwieźli, a szpital nie przyjąć nie mógł.
Podobno chłopak się nie targnął, a jedynie wyrażał chęć

Ja stałam na torach 5 lat temu jako dorosła kobieta... ale jednak zeszłam a następnego dnia sama poszłam do psychiatry i zaczęłam leczenie bez szpitala. Gdyby jego rodzice wzięli go wtedy prywatnie do lekarza to by w szpitalu nie leżał tylko grzał wyro w domu na lekach.

[januszpolak]

Napisane przez patka3010

Zastanawiam się czy z powodu moich ciągłych myśli o tym warto rozgrzebywać jego rany? W końcu miało to miejsce 8 lat temu

Nie, zdecydowanie nie warto.

Dziewczyno! To było 8 lat temu. Dawno zapomniane. W kłótni sobie przypomniał, może chciał zrobić wrażenie - że jest tak cierpiący. Albo po prostu Ci się z tego zwierzyć.

Nie, rozrywkowość czy towarzyskość to nie jest objaw choroby... ludzie, co wy wypisujecie. Sporo młodych osób ma jakieś zaburzenia psychiczne, jak powiedział że chce się zabić to logiczne że dostał skierowanie do szpitala - żeby nie kusić losu. Mógł zwyczajnie wpaść w większy dołek i tyle. Kto za nastolatka nie przeżywał różnych rzeczy kilka razy mocniej niż w wieku dorosłym?

On nie ma jakiejś przerażającej historii, ot był w szpitalu i tyle. Jakby mu wyrostek wycięli i by miał komplikacje to też byś drążyła? Jeśli na chwilę obecną wszystko jest ok to nie ma powodu do tego wracać, a wręcz szkodliwe będzie wracanie do tego, bo to pewnie nie są dla niego najmilsze wspomnienia.

---------- Dopisano o 16:55 ---------- Poprzedni post napisano o 16:50 ----------

Napisane przez LadyChatterbox

Ale ona tak naprawdę nie wie czemu konkretnie był hospitalizowany. Sama mam nerwice, chodziłam na grupę do psychologa, chodziłam do psychiatry i naprawdę trzeba być w bardzo, bardzo ciężkim stanie żeby wylądować w szpitalu psychiatrycznym. Facet miał próbę samobójcza, wylądował w szpitalu, wyszedł i nigdy nawet do psychologa nie musiał iść?

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Jak ktoś ma gwałtowne pogorszenie samopoczucia, nawet niespowodowane chorobą to prędzej trafi do szpitala niż ktoś zdiagnozowany i przewlekle leczony, ze wsparciem psychologa itd. Wystarczy, że go dziewczyna rzuciła i chłopak stwierdził z dnia na dzień że ze sobą kończy. Takie ostre załamanie może być gorsze, bo w stanie w jakim niektórzy są np. po nagłej stracie bliskiej osoby mogą na prawdę popełnić samobójstwo.

Chyba lepiej zadziałać zanim coś złego się stanie.

No ale najlepiej stygmatyzować pobyt w szpitalu psychiatrycznym, bo to już musi być objaw ciężkiej choroby.

[Lianca]

Napisane przez januszpolak

Nie, zdecydowanie nie warto.

Dziewczyno! To było 8 lat temu. Dawno zapomniane. W kłótni sobie przypomniał, może chciał zrobić wrażenie - że jest tak cierpiący. Albo po prostu Ci się z tego zwierzyć.

Nie, rozrywkowość czy towarzyskość to nie jest objaw choroby... ludzie, co wy wypisujecie. Sporo młodych osób ma jakieś zaburzenia psychiczne, jak powiedział że chce się zabić to logiczne że dostał skierowanie do szpitala - żeby nie kusić losu. Mógł zwyczajnie wpaść w większy dołek i tyle. Kto za nastolatka nie przeżywał różnych rzeczy kilka razy mocniej niż w wieku dorosłym?

On nie ma jakiejś przerażającej historii, ot był w szpitalu i tyle. Jakby mu wyrostek wycięli i by miał komplikacje to też byś drążyła? Jeśli na chwilę obecną wszystko jest ok to nie ma powodu do tego wracać, a wręcz szkodliwe będzie wracanie do tego, bo to pewnie nie są dla niego najmilsze wspomnienia.

---------- Dopisano o 16:55 ---------- Poprzedni post napisano o 16:50 ----------



Jak ktoś ma gwałtowne pogorszenie samopoczucia, nawet niespowodowane chorobą to prędzej trafi do szpitala niż ktoś zdiagnozowany i przewlekle leczony, ze wsparciem psychologa itd. Wystarczy, że go dziewczyna rzuciła i chłopak stwierdził z dnia na dzień że ze sobą kończy. Takie ostre załamanie może być gorsze, bo w stanie w jakim niektórzy są np. po nagłej stracie bliskiej osoby mogą na prawdę popełnić samobójstwo.

Chyba lepiej zadziałać zanim coś złego się stanie.

No ale najlepiej stygmatyzować pobyt w szpitalu psychiatrycznym, bo to już musi być objaw ciężkiej choroby.

No właśnie
Bo wszyscy, którzy leczą się psychiatrycznie to świry

Jestem świrem
Czy jak leczę się na nerwicę to mam żółte papiery? zawsze się nad tym zastanawiam :P Zwłaszcza jak mnie ktoś wkurza

[Dinulka]

przy próbie samobójczej (nawet groźbie samobójstwa) jedzie sie do szpitala, tam następuje wstępna rozmowa z psychiatrą i zostaje się na jakiś czas (chyba tydzień czy dwa). Jeśli osoba nie wyraża zgody, psychiatra występuje do sądu o zgodę, wtedy zazwyczaj trwa to już 30 dni (bo trzeba doliczyć postępowanie sądowe).

Tak to mniej więcej wyglądało, gdy pracowałam w innym miejscu i miałam styczność z osobami uzależnionymi i po próbach samobójczych. Jednej dziewczynie, grożącej samobójstwem, towarzyszyłam w karetce i przyjęciu do psychiatrycznego i wyglądało to tak jak opisałam To tak odnośnie tego czy to jest prawdopodobne, ze trafił do szpitala bez wcześniejszej terapii u psychologa
Gdy dodasz do tego, to co napisałaś o jego przygodach z używkami, myślę, ze to bardzo prawdopodobna historia. Sporo uzależnionych ma myśli bądź próby samobójcze.