Jestem chora, przyjaźń się skończyła

[bufhaila]

Miałam przyjaciela, z którym zawsze wychodziłam do kina, na pizze, spacer, wyjeżdżaliśmy razem na weekendy i wakacje. Kilka miesięcy temu poważnie zachorowałam, nie mogę pracować, czasami czuję się tak źle, że cały dzień spędzam w łóżku, ale czasami jest lepiej, że mogę posprzątać i wyjść na spacer. Generalnie jestem bardzo osłabiona i siedzę całymi dniami w domu. Wiecie ile razy "przyjaciel" mnie odwiedził w trakcie mojej choroby? Ani razu. Zawsze miał lepsze zajęcie, a to się z kimś umówił, a to jedzie na wycieczkę, a to wyjeżdża kolejny raz na urlop. Nawet kontakt telefoniczny stał się rzadszy. Jak gdzieś wyjeżdża to nigdy nie ma z nim kontaktu, po 30 sek się rozłącza bo właśnie wchodzi do sklepu, wychodzi z hotelu, jest w autobusie, kupuje bilety itp. Oczywiście nie zadzwoni w wolnym czasie i może by mnie to nie dziwiło gdyby nie fakt, że jak ja z nim wyjeżdżałam to nie miał oporów żeby rozmawiać ze znajomymi przez telefon, nawet sam chętnie dzwonił. Jest mi naprawdę przykro, czuję się jak zużyta zabawka, skoro nie nadaję się już do życia towarzyskiego to można mnie olać. Już bardziej empatyczne okazały się osoby, z którymi nie miałam bliskiego kontaktu potrafiły zapytać czy czegoś nie potrzebuję, zaoferowały swoją pomoc, on nigdy się nie zainteresował czy czegoś mi nie potrzeba. Tym bardziej mnie to boli, że ktoś kto jest mi bliski ma mnie gdzieś, a ludzie, z którymi nie utrzymywałam większych kontaktów potrafili się zainteresować. On owszem czasami zadzwoni, zpyta jak się czuję, po czym momentalnie zmienia temat, a opowiada mi o jakiś jego znajomych, których widziałam raz czy dwa i ich perypetie życiowe, które mnie nie interesują. Jak pytam co u niego to mówi, że jakoś leci i musi już kończyć. Prawda jest taka, że się oddalamy, a przez te niby rozmowy to on chce chyba tylko uspokoić własne sumienie, myśląc, że jak się ze mną kontaktuje to wszystko jest ok.
Boli mnie ta sytuacja, nie wiem co mam robić. Nie chcę na nim wymuszać zmiany postawy, a wiem, że jak mu powiem wprost to on coś tam zmieni. Tylko wiem, że nie zrobi tego dla mnie a tylko po to żeby jego otoczenie nadal uważało go za idealnego. Chyba najchętniej kopnełabym go w cztery litery bez żadnego wyjaśnienia, chociaż to byłoby okropne.

[Dwight_Schrute]

Pokazał swoje prawdziwe oblicze. Bolesna prawda jest taka, że pierwsza go nie kopniesz. On już to przecież zrobił z tobą.
Szkoda twoich sił na przejmowanie się kimś takim.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

To nie była przyjaźń, tylko fajna relacja dopóki chodziliście razem do kina i na wycieczki. Teraz ma inną "przyjaciółkę".

[bufhaila]

Miałam na myśli całkowicie zerwać z nim kontakt.

[578537b29e2e39e1d6e3dc9dfc9821e485b809af_62f97e73ceb2a]

Teraz już wiesz, że to nie była przyjaźń... Olej to. I ciesz się tymi ludźmi, którzy są obok niezależnie od trudnych czasów. Odebrałaś bardzo ważną życiową lekcję, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie.

Skup się teraz jak najbardziej na swoim zdrowiu, to jest przecież najważniejsze!

[Kaa_tie]

Ehh jednak niestety prawdziwym jest stwierdzenie, że "prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie". Fajnie było z Tobą wyjść na pizzę czy pojechać na wakacje, ale jak już przyszedł dla Ciebie gorszy czas i on mógł się wykazać jako przyjaciel to zawinął się i zajął swoim życiem. To niestety nie był prawdziwy przyjaciel i chyba musisz się z tym pogodzić. Lepiej w tej chwili skupić się na utrzymaniu dobrych relacji z tymi, którym na Tobie zależy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bufhaila]

Napisane przez Kaa_tie

Ehh jednak niestety prawdziwym jest stwierdzenie, że "prawdziwych przyjaciół poznajemy w biedzie". Fajnie było z Tobą wyjść na pizzę czy pojechać na wakacje, ale jak już przyszedł dla Ciebie gorszy czas i on mógł się wykazać jako przyjaciel to zawinął się i zajął swoim życiem. To niestety nie był prawdziwy przyjaciel i chyba musisz się z tym pogodzić. Lepiej w tej chwili skupić się na utrzymaniu dobrych relacji z tymi, którym na Tobie zależy.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

Znaliśmy się 10 lat, każde wakacje razem, co chwilę jakieś wyjazdy, zwiedziliśmy całą Europę, więc to trochę boli. A on myśli tylko o tym żeby gdzieś pojechać, nawet proponował jakiś wyjazd. A jak mu przypomniałam, że jestem chora to powiedział, że może będę się już dobrze czuć.

[f284c48a05423b409a451c4db0eed2c1276616e1_6008c4288f43f]

Po 10 latach takie coś? Nieźle.

[Vanir410]

Byłaś przyjaciółką wyjazdową, a nie przyjaciółką.

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

to nie byla przyjazn w takim razie ,to bylo mile spedzanie czasu ,dobre towarzystwo do wyjazdow ale nie przyjazn
tak sie dosyc czesto zdarza ze ludzkie znajomosci sie rozpadaja kiedy zabraknie tego czynnika ktore je spajal(np bardzo dobre kolezanki ktore razem pracuja traca kontakt po zmianie pracy przez jedna z nich),przyjaciolki ktore razem chodzily na imprezy traca kontakt po tym jak jedna z nich zostaje matka itp itd

[glossyzuz]

a co to za choroba? bo może on się boi, nie wie jak z Tobą postępować i dlatego się odsuwa? ja bym z nim szczerze pogadała, skoro od 10 lat uważałaś go za przyjaciela.

[Kaa_tie]

Napisane przez glossyzuz

a co to za choroba? bo może on się boi, nie wie jak z Tobą postępować i dlatego się odsuwa? ja bym z nim szczerze pogadała, skoro od 10 lat uważałaś go za przyjaciela.

Też o tym myślałam, ale jakby moja przyjaciółka od 10 lat nagle poważnie zachorowała, to choćbym nie wiedziała co robić, jak pomóc (bo często nie za bardzo nawet można pomóc), to dzwoniłabym pytać, jak się czuje, czy może coś przynieść, cokolwiek. No ale może niektórzy inaczej to odbierają i inaczej reagują na tego typu odpowiedzialność za przyjaciela....

[glossyzuz]

Napisane przez Kaa_tie

Też o tym myślałam, ale jakby moja przyjaciółka od 10 lat nagle poważnie zachorowała, to choćbym nie wiedziała co robić, jak pomóc (bo często nie za bardzo nawet można pomóc), to dzwoniłabym pytać, jak się czuje, czy może coś przynieść, cokolwiek. No ale może niektórzy inaczej to odbierają i inaczej reagują na tego typu odpowiedzialność za przyjaciela....

ja nie wiem, co mu w głowie siedzi, ale już widziałam takie rzeczy i właśnie osoba nazwana pseudoprzyjacielem po prostu z całą sytuacją sobie nie radziła i zachowywała się w sposób nieadekwatny. nie wiem, jak jest w tej sytuacji, nie wiem co ten facet myśli, ale nie uważam, żeby to był temat, którego u wieloletnich przyjaciół nie powinno się poruszać.

[bufhaila]

Napisane przez glossyzuz

a co to za choroba? bo może on się boi, nie wie jak z Tobą postępować i dlatego się odsuwa? ja bym z nim szczerze pogadała, skoro od 10 lat uważałaś go za przyjaciela.

Rak. Nie sądzę żeby się bał. Rozmawiamy czasami przez telefon, nie ma żadnej spiny, a informacje na temat mojego zdrowia przekazuję w bardzo wyważony sposób, nie dramatyzuje, żeby nie stawiać go w sytuacji, że nie wie co powiedzieć.

[wlosomaniaczkaaa]

Napisane przez Kaa_tie

No ale może niektórzy inaczej to odbierają i inaczej reagują na tego typu odpowiedzialność za przyjaciela....

No tak, bidulek nie wie jak się zachować. W końcu znają się tylko dziesięć lat. Zabawa była przednia, ale jak się autorka do zabawy nie nadaje, to już żadna z niej atrakcja i poszła w odstawkę.
Tu nie ma co kolesia rozgrzeszać, nie zdał egzaminu na prawdziwego przyjaciela. Ja bym go przyjacielem nie nazwała, tylko kompanem do zabawy, która się skończyła.

[bufhaila]

Napisane przez glossyzuz

ja nie wiem, co mu w głowie siedzi, ale już widziałam takie rzeczy i właśnie osoba nazwana pseudoprzyjacielem po prostu z całą sytuacją sobie nie radziła i zachowywała się w sposób nieadekwatny. nie wiem, jak jest w tej sytuacji, nie wiem co ten facet myśli, ale nie uważam, żeby to był temat, którego u wieloletnich przyjaciół nie powinno się poruszać.

Problem jest taki, że on nie chce rozmawiać. O innych chętnie rozmawia, o mnie jeszcze jakoś to zniesie, ale o sobie nic nie chce powiedzieć. A przez telefon łatwo rozmowę można zakończyć.

[Mijanou]

Napisane przez bufhaila

Rak. Nie sądzę żeby się bał. Rozmawiamy czasami przez telefon, nie ma żadnej spiny, a informacje na temat mojego zdrowia przekazuję w bardzo wyważony sposób, nie dramatyzuje, żeby nie stawiać go w sytuacji, że nie wie co powiedzieć.

Nie mam zamiaru usprawiedliwiać faceta, jednak...
Ludzie czasami bardzo dziwnie, wręcz irracjonalnie reagują na wiadomosć, że przyjaciel/przyjaciólka ma raka. I często tak właśnie reagują, wycofaniem. Świadomie nie potrafią uzasadnić takiej postawy, jednak podświadomie po prostu się boją, że powiedzą/zrobią coś nie tak lub w sposób absolutnie niedojrzały podświadomie zaklinają rzeczywistość, bo nie chcą przyjąć do wiadomości, że takie paskudztwa, jak rak w ogóle mogą dotykać osób im w jakiś sposób bliskich. To się zdarza innym, ale przecież nie w jego/jej otoczeniu. Nie chcą, by im przypominano, ze to może też się zdarzyć im. Zaburza im to obraz ich świata, którym chcą się otaczać.

Jak mówię, taka postawa jest niedojrzała ale występuje. Po prostu. Nie jest to działanie z premedytacją. Tacy ludzie nie umieją się odnaleźć w tej sytuacji. Rak, pomimo, że organizowane są różne uświadamiające akcje medialne, wciąż stanowi dla części osób tabu. Bo przecież mamy być wiecznie młodzi (popatrz jaką ilością reklam/ artykułów/ poradników przeróżnych kremów i kosmetyków "odmładzających" jesteśmy bombardowani), piękni (poczytaj choćby tu, na wizażu jak drobne mankamenty urody urastają do rangi życiowej tragedii) oraz zdrowi.

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Napisane przez Mijanou

Nie mam zamiaru usprawiedliwiać faceta, jednak...
Ludzie czasami bardzo dziwnie, wręcz irracjonalnie reagują na wiadomosć, że przyjaciel/przyjaciólka ma raka. I często tak właśnie reagują, wycofaniem. Świadomie nie potrafią uzasadnić takiej postawy, jednak podświadomie po prostu się boją, że powiedzą/zrobią coś nie tak lub w sposób absolutnie niedojrzały podświadomie zaklinają rzeczywistość, bo nie chcą przyjąć do wiadomości, że takie paskudztwa, jak rak w ogóle mogą dotykać osób im w jakiś sposób bliskich. To się zdarza innym, ale przecież nie w jego/jej otoczeniu. Nie chcą, by im przypominano, ze to może też się zdarzyć im. Zaburza im to obraz ich świata, którym chcą się otaczać.

Jak mówię, taka postawa jest niedojrzała ale występuje. Po prostu. Nie jest to działanie z premedytacją. Tacy ludzie nie umieją się odnaleźć w tej sytuacji. Rak, pomimo, że organizowane są różne uświadamiające akcje medialne, wciąż stanowi dla części osób tabu. Bo przecież mamy być wiecznie młodzi (popatrz jaką ilością reklam/ artykułów/ poradników przeróżnych kremów i kosmetyków "odmładzających" jesteśmy bombardowani), piękni (poczytaj choćby tu, na wizażu jak drobne mankamenty urody urastają do rangi życiowej tragedii) oraz zdrowi.

Przypomniał mi się nawet odcinek "gotowych na wszystko" gdzie Gabi bala się odwiedzać Lynette w szpitalu, gdy ta zachorowała na raka, bo tak bardzo bala się, że ja straci

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[bufhaila]

Napisane przez Mijanou

Nie mam zamiaru usprawiedliwiać faceta, jednak...
Ludzie czasami bardzo dziwnie, wręcz irracjonalnie reagują na wiadomosć, że przyjaciel/przyjaciólka ma raka. I często tak właśnie reagują, wycofaniem. Świadomie nie potrafią uzasadnić takiej postawy, jednak podświadomie po prostu się boją, że powiedzą/zrobią coś nie tak lub w sposób absolutnie niedojrzały podświadomie zaklinają rzeczywistość, bo nie chcą przyjąć do wiadomości, że takie paskudztwa, jak rak w ogóle mogą dotykać osób im w jakiś sposób bliskich. To się zdarza innym, ale przecież nie w jego/jej otoczeniu. Nie chcą, by im przypominano, ze to może też się zdarzyć im. Zaburza im to obraz ich świata, którym chcą się otaczać.

Jak mówię, taka postawa jest niedojrzała ale występuje. Po prostu. Nie jest to działanie z premedytacją. Tacy ludzie nie umieją się odnaleźć w tej sytuacji. Rak, pomimo, że organizowane są różne uświadamiające akcje medialne, wciąż stanowi dla części osób tabu. Bo przecież mamy być wiecznie młodzi (popatrz jaką ilością reklam/ artykułów/ poradników przeróżnych kremów i kosmetyków "odmładzających" jesteśmy bombardowani), piękni (poczytaj choćby tu, na wizażu jak drobne mankamenty urody urastają do rangi życiowej tragedii) oraz zdrowi.

Może coś w tym jest, jak mu powiedziałam to nie chciał w to wierzyć. Sugerował żebym powtórzyła badanie, że może zaszła jakaś pomyłka, że może lekarz się pomylił, albo doszło do zamiany materiału do badań. Tylko, że minęło już tyle czasu, że powinien się oswoić z diagnozą. Wiem, że mógł różne rzeczy myśleć, dlatego nie oczekiwałam, że sam z siebie mnie odwiedzi a go zapraszałam i zawsze miał jakąś wymówkę.

[Kaa_tie]

Napisane przez bufhaila

Może coś w tym jest, jak mu powiedziałam to nie chciał w to wierzyć. Sugerował żebym powtórzyła badanie, że może zaszła jakaś pomyłka, że może lekarz się pomylił, albo doszło do zamiany materiału do badań. Tylko, że minęło już tyle czasu, że powinien się oswoić z diagnozą. Wiem, że mógł różne rzeczy myśleć, dlatego nie oczekiwałam, że sam z siebie mnie odwiedzi a go zapraszałam i zawsze miał jakąś wymówkę.

To by z jednej strony tłumaczyło, dlaczego tak chętnie rozmawia o innych, a o Tobie tak niewiele - może chce Cię jakoś odciągnąć od myśli o chorobie, ale osobiście boi się przyjść, bo nie wie jak by zareagował na Twój widok a nie chce się rozkleić i psuć Ci tym humoru...

[glossyzuz]

Napisane przez bufhaila

Problem jest taki, że on nie chce rozmawiać. O innych chętnie rozmawia, o mnie jeszcze jakoś to zniesie, ale o sobie nic nie chce powiedzieć. A przez telefon łatwo rozmowę można zakończyć.

poproś go, żeby Cię odwiedził.

[Kaa_tie]

Napisane przez glossyzuz

poproś go, żeby Cię odwiedził.

Wyżej napisała, że go zapraszała, ale ciągle miał wymówki

[Mijanou]

Napisane przez bufhaila

Może coś w tym jest, jak mu powiedziałam to nie chciał w to wierzyć. Sugerował żebym powtórzyła badanie, że może zaszła jakaś pomyłka, że może lekarz się pomylił, albo doszło do zamiany materiału do badań. Tylko, że minęło już tyle czasu, że powinien się oswoić z diagnozą. Wiem, że mógł różne rzeczy myśleć, dlatego nie oczekiwałam, że sam z siebie mnie odwiedzi a go zapraszałam i zawsze miał jakąś wymówkę.

Jakkolwiek okrutnie to zabrzmi: wasza przyjaźń się skończyła. On daje jasne sygnały, że nie chce jej kontynuować. I zamiast się tym dręczyć i szukać przyczyn, spróbuj się z tym pogodzić. Wiem, że to niesprawiedliwe, ale rozkminiając tę sytuację tylko niepotrzebnie się dręczysz.

Masz jakichś innych przyjaciół/znajomych, z którymi masz kontakt? Jeśli będziesz sie czuła w miarę dobrze to należy wychodzić z domu "do ludzi".

---------- Dopisano o 21:50 ---------- Poprzedni post napisano o 21:48 ----------

Napisane przez Kaa_tie

Wyżej napisała, że go zapraszała, ale ciągle miał wymówki

No i nic Autorce po takich "wymuszonych" odwiedzinach. Po co?

[0f78e7ab4a87196fb8e6ee2746a5f35dfd845f1c_5ee6abf249ce5]

Niestety nie każdy jest na tyle silny psychicznie by zmierzyć się oko w oko z chorobą bliskiej osoby

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[7623cb0b746b4d40e529fc123bf669aade741778_65822f07d8014]

[1=0f78e7ab4a87196fb8e6ee2 746a5f35dfd845f1c_5ee6abf 249ce5;87092195]Niestety nie każdy jest na tyle silny psychicznie by zmierzyć się oko w oko z chorobą bliskiej osoby

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz[/QUOTE]

To fakt
Wielu ludzi nie wie co powiedziec jak się zachować
Pamiętam jak ja i moja koleżanka byłyśmy w ciąży ,nie byliśmy przyjaciółkami Ale znalysmy się od dziecka ,mieszkalysmy w tym samym bloku ,chodzilysmy razem do jednej klasy ,później w ciazy razem do przychodni
Ja urodziłam syna ona córkę miesiąc po mnie i jej córka zmarła krótko po porodzie
Nie wiedziałam jak sie zachować zaczęłam jej unikać (jak bylam na spacerze z dzieckiem i ja widziałam z daleka to zmieniałam drogę itp)
Nie zadzwoniłam też do niej bo nie wiedziałam co powiedziec ,przykro mi?wiem co czujesz ?Będziesz mieć następne?
Dopiero po kilku latach odwazylam się na szczerą rozmowę zainicjowana przez nią zresztą powiedziała mi że najbardziej ja bolalo że ludzie unikali tego tematu jakby jej dziecka nigdy nie bylo
Dodam że po kilku latach urodziła jeszcze 2 zdrowe córki i nie trzyma żalu że tak się zachowałam (wytlumaczylsm że było mi niezręcznie pokazywać się z moim dzieckiem w jej obecnosci bałam się że to ja zrani)
To nie jest łatwe kiedy nie ma się życiowego doświadczenia poza tym każdy reaguje inaczej jeden chce pocieszenie inny potrzebuje samotności
Moim zdaniem dobrze by było gdybyś szczerze powiedziała,napisała przyjacielowi że jesteś samotna i chcesz żeby przestał udawać że twoja choroba nie istnieje

[Shockeddd]

Napisane przez Mijanou

I zamiast się tym dręczyć i szukać przyczyn, spróbuj się z tym pogodzić. Wiem, że to niesprawiedliwe, ale rozkminiając tę sytuację tylko niepotrzebnie się dręczysz.

Ok, ale rozumiem ją, że chciałaby jakieś wyjaśnienia i wg mnie zasługuje na nie. Oczywiście on mógłby i nawet z dnia na dzień przestać się odzywać, ale moim zdaniem ona zasługuje na jakieś wyjaśnienia, by on wprost jej powiedział, że nie chce kontynuować tej przyjaźni, bo to, to i to, żeby odpowiedział ewentualnie na jej pytania, chociaż tyle uwagi mógłby jej poświęcić, jeśli ma jakieś poczucie taktu.

[Mijanou]

Napisane przez Shockeddd

Ok, ale rozumiem ją, że chciałaby jakieś wyjaśnienia i wg mnie zasługuje na nie. Oczywiście on mógłby i nawet z dnia na dzień przestać się odzywać, ale moim zdaniem ona zasługuje na jakieś wyjaśnienia, by on wprost jej powiedział, że nie chce kontynuować tej przyjaźni, bo to, to i to, żeby odpowiedział ewentualnie na jej pytania, chociaż tyle uwagi mógłby jej poświęcić, jeśli ma jakieś poczucie taktu.

Podejrzewam, że on sam nie zna racjonalnego wytłumaczenia swojego zachowania, więc trudno o jakieś wyjaśnienia z jego strony. Poza tym- nikt nie lubi być przypieranym do ściany i nikt nie lubi, by wymuszano na nim jakieś wyjaśnienia/ deklaracje. Czasami lepiej zostawic sprawy własnemu biegowi, skupić się na innych rzeczach i nie zadręczać czyjąś postawą, bo nie mamy na to żadnego wpływu.

[mothersdaughter]

jeśli tak Cię potraktował to przynajmniej wiesz, że to nie była przyjaźń na pewno...

[msClaire]

Nie chce oceniac twojego "przyjaciela", ale jedno jest pewne - z tej relacji juz raczej wiele nie bedzie.