Ludzie z nerwicą oraz depresją - grupa wsparcia cz. III.

[agnyska81]

Napisane przez PurePurr

Od kilku tygodni prowadzę dziennik na potrzeby terapii, jak czytam wszystko co spisuję to tym bardziej mam mnóstwo obaw co do tego ile błędów zostało popełnionych i czy nie jesteśmy na pełnym kursie do mocnej destruktywności i popełniania "za ciosem" fatalnych decyzji zamiast zatrzymać to szaleństwo i zastanowić się nad wszystkim jeszcze raz.

Masz na myśli związek?

[PurePurr]

Napisane przez agnyska81

Masz na myśli związek?

To naprawdę skomplikowane.

Wypełniłam testy podrzucone mi przez psycho, wyszedł mi niemal skrajny stan depresji i poważny wskaźnik odczuwanego lęku/stresu. Od kilku dni męczą mnie stany lękowe i poczucie, że daje się wpychać w tak naprawdę spełnianie wizji innych względem siebie niż robienia tego, czego ja chce. Wszyscy wywierają na mnie presje jak mam się ogarniać i co robić, a tak naprawdę nie czuję od nikogo żadnego wsparcia i mam wrażenie, że mają tak naprawdę gdzieś mnie i moje uczucia. Boję się, że tak naprawdę tworzę sobie smutną atrapę życia, a nie takie którego bym chciała i jest ono obecnie oparte na typowym urządzaniu sie w d*pie. Boję się, że już do końca życia będę tkwić w tej bylejakości bo na nic więcej nie zasługuję.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Cześć wszystkim. Mój partner leczył się z depresji i psychiatra klika miesięcy temu wyprowadził go z lekow. Teraz ma nawrót choroby, trwa dopiero od kilku dni. Wiem, że powinnam go wspierać i współczuć, ale nie wiem czy dam radę. Ostatni epizod to był koszmar trwający miesiącami. Ten dopiero się zaczął a ja już mam dość skrzywionej miny, przekręcania każdego mojego słowa w negatywny sposób, chodzenia na paluszkach, gryzienia się w język, niemożności poprowadzenia normalnej rozmowy o codziennych sprawach, bo i tak zejdzie na emocjonalne tematy. Jego lamiącego się głosu, bo ciągle jest na skraju placzu. Doszukiwania się we wszystkim obrazy i dowodu na to, że jest beznadziejnym zerem. Totalnego ignorowania mnie i moich potrzeb na rzecz użalania się nad sobą. Wiem, że cierpi i wiem, że powinnam go wspierać, dbac. Ale boje się, jestem przerażona tym czy dam sobie radę, jak długo to potrwa i jak będzie wyglądało nasze życie w najbliższych tygodniach

Sent from my FP4 using Tapatalk

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Zawsze kiedy czytam takie rzeczy zastanawiam się, na ile to jest kwestia depresji, a na ile egoizmu takiego partnera. Skoro jest tak wielu ludzi, którzy mimo depresji potrafią być partnerami i nie traktują drugiej połówki jak obiektu do wyżalania się, nie obarczają jej odpowiedzialnością na swoją terapię, za swoją poprawę i w ogóle za całe swoje życie. Chodzenie na paluszkach, uważanie na każde słowo... to nie jest charakterystyczne dla bycia z osobą w depresji, tylko dla bycia z osobą toksyczną, dla chorego związku.

Właśnie on się w taką osobę zmienia, kiedy ma epizod choroby. Wszystko moze spowodować wybuch płaczu, rzadziej gniewu. Kiedy jest zdrowy jest wspaniałym partnerem, czułym, opiekuńczym. Mieliśmy teraz ponad rok bez depresji, było po prostu normalnie na tyle, że psychiatra zdecydował odstawić leki. Mam wrażenie, że choroba mi go tymczasowo odbiera, czuje że jest obcy

Sent from my FP4 using Tapatalk

[milka_70]

[1=b7c523c48d685fff13c5db5 a9d3e58ccf0b35a9f_65555d0 8413b4;89707998]Właśnie on się w taką osobę zmienia, kiedy ma epizod choroby. Wszystko moze spowodować wybuch płaczu, rzadziej gniewu. Kiedy jest zdrowy jest wspaniałym partnerem, czułym, opiekuńczym. Mieliśmy teraz ponad rok bez depresji, było po prostu normalnie na tyle, że psychiatra zdecydował odstawić leki. Mam wrażenie, że choroba mi go tymczasowo odbiera, czuje że jest obcy

Sent from my FP4 using Tapatalk[/QUOTE]Wraca do brania leków? Po jakim czasie może być poprawa? Dlaczego psychiatra zalecił odstawienie, skoro tak szybko następuje Nawrot choroby?

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez milka_70

Wraca do brania leków? Po jakim czasie może być poprawa? Dlaczego psychiatra zalecił odstawienie, skoro tak szybko następuje Nawrot choroby?

Wysłane z mojego SM-A536B przy użyciu Tapatalka

Tak, od wczoraj wrócił do leków. SSRI przeważnie potrzebują kilku tygodni, żeby zadziałać. Nie wiem, jakie przesłanki miał psychiatra żeby odstawić, wszystko wyglądało ok. Od ponad roku nie było żadnych objawów, więc może uznał, że już nie da potrzebne. Zmniejszal dawke na przestrzeni ok. miesiąca, teraz było ok miesiąca zupełnie bez leków.
Z mojego punktu widzenia punktem zapalnym był dzień, w którym TZ się fizycznie przepracował podczas noszenia mebli. Następnego dnia wybuchnął na mnie gniewem, co normalnie nigdy się nie zdarza. Od tego momentu depresja wróciła pełna siła praktycznie z dnia na dzień.
Mam ochotę po prostu go unikać. Mamy teraz sprawy do załatwienia z mieszkaniem, musimy je poustalac, a w praktyce rozmawiamy w kółko o emocjach. Moze jesień to zły moment na odstawianie leków i lepiej czekać do lata

Sent from my FP4 using Tapatalk

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez TheSunTheMoonTheStars

Kochana, nie Ty powinnaś się nad tym zastanawiać, myśleć o jego leczeniu i rozważać te wszystkie sprawy. Przejmujesz rolę jego terapeutki, psychiatry, matki. Gdzie Ty jesteś w tym wszystkim? Skąd bierzesz siłę na życie swoimi własnymi problemami i jeszcze do tego problemami partnera, które są tak dużego kalibru? Wiesz, że jeżeli dynamika waszej relacji będzie tak dalej wyglądać, sama możesz się wpędzić w stany depresyjne?



Piszę to jako dziewczyna, która też była w związku z chłopakiem w depresji. Mam przyjaciół, którzy chorują na depresję. I znam wszystko o czym piszesz - drażliwość, problemy z agresją, wybuchami gniewu... W moim związku mój były chłopak nigdy nie kierował tych zachowań wobec mnie. Moi przyjaciele też nie zachowywali się tak w stosunku do swoich partnerów ani do mnie.



Twój chłopak zrobił sobie z Ciebie taki trochę worek treningowy, kogoś, na kim może się wyżyć, przelać emocje. Ty dajesz zrobić z siebie taki worek. A to nie Twoja rola, nie Twoje zadanie, nie Twoja odpowiedzialność.



Naprawdę depresja nie oznacza przyzwolenia na takie zachowania wobec partnerki, jakie wykazuje Twój chłopak.

Chce naprostować , że wybuch gniewu był jeden, praktycznie w 90% chodzi tutaj o płakanie i użalanie się nad sobą, przypisywanie innym negatywnych intencji. Głównie mnie, ale też rodzinie i przypadkowym osobom.
Ale tak, jest to wyczerpujące dla mnie, jestem w indywidualnej terapii tak czy inaczej, ponieważ jestem w spektrum autyzmu, nie mam normalnej empatii i z terapeutką staram się określać, gdzie powinny leżeć granice wsparcia, bo sama nie wiem. Podczas poprzedniego epizodu opracowałysmy plan, jak mogę zajmować się sobą w tym czasie (wychodzenie z domu, spotkania ze znajomymi). Spotkanie z terapeutką mam w niedzielę, mam nadzieję, ze i tym razem mnie pokieruje.

Sent from my FP4 using Tapatalk

[TheSunTheMoonTheStars]

.

[PurePurr]

Od trzech dni paskudnie boli mnie serce (w sensie dosłownym, chociaż metaforycznie też bez zmian) i męczą mnie naprzemiennie stany lękowe i uczucie beznadziei oraz poddawania się tonięciu w bagnie. Brakuje mi siły i możliwości do powiedzenia co o tym wszystkim myślę i że też mam w tym wszystkim swoje racje, które zostały zignorowane. No niefajnie jest, mówiąc krótko.

[PumpkinEyes]

Napisane przez PurePurr

Od trzech dni paskudnie boli mnie serce (w sensie dosłownym, chociaż metaforycznie też bez zmian) i męczą mnie naprzemiennie stany lękowe i uczucie beznadziei oraz poddawania się tonięciu w bagnie. Brakuje mi siły (ale i w sumie woli drugiej strony) do powiedzenia głośno co o tym wszystkim myślę i że też mam w tym wszystkim swoje racje, które zostały kompletnie zignorowane. No niefajnie jest, mówiąc krótko.

Jesteś pod opieką psychiatry? Taki stan może być dla ciebie bardzo niebezpieczny.

[PurePurr]

Napisane przez PumpkinEyes

Jesteś pod opieką psychiatry? Taki stan może być dla ciebie bardzo niebezpieczny.

Póki co tylko psychologa.

[agnyska81]

Skczat, przykro się czyta, a co dopiero w tym wszystkim być... Też mi się zdaje, że obydwoje za bardzo skupiacie się na nim. Czy partner też jest na terapii? To, że Ty chodzisz to super
Z perspektywy osoby chorej powiem coś chyba niepopularnego - mój partner za mało stawiał na siebie podczas mojego chorowania, trochę tak jak partner alkoholika i "łatwiej" mi było nie brać odpowiedzialności, on ją w całości brał, sytuacja nie wymagała ode mnie wielu działań.
Nie mówię tu oczywiście o okresach kiedy wszystko się wali, spać nie można, nie funkcjonuje się normalnie. Tylko o tych, gdzie jest ujowo, ale stabilnie. Don't kill me

[1=b7c523c48d685fff13c5db5 a9d3e58ccf0b35a9f_65555d0 8413b4;89708069]Moze jesień to zły moment na odstawianie leków i lepiej czekać do lata[/QUOTE]
Kurczę, moja psychiatra bardzo właśnie przestrzega tego odstawiania na wiosnę, ja miałam odstawianie przesunięte o ponad pół roku, bo rok wcześniej nie byłam jeszcze gotowa.
Tylko pytanie czy on będzie gotowy na odstawienie leków? Rzeczywiście, bardzo szybko był nawrót. Może to tego typu depresja, że bez leków nie opanujesz? No i odwieczne pytanie - czy jest też na terapii?

Napisane przez PurePurr

Męczą mnie naprzemiennie stany lękowe i uczucie beznadziei oraz poddawania się tonięciu w bagnie. No niefajnie jest, mówiąc krótko.

Bierzesz leki? Jeśli nie, to nie ma co zwlekać, to są bardzo widoczne objawy i trzeba działać, im szybciej tym lepiej, prędzej wyjdziesz z tego stanu. Trzymaj się

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez agnyska81

Skczat, przykro się czyta, a co dopiero w tym wszystkim być... Też mi się zdaje, że obydwoje za bardzo skupiacie się na nim. Czy partner też jest na terapii? To, że Ty chodzisz to super

Z perspektywy osoby chorej powiem coś chyba niepopularnego - mój partner za mało stawiał na siebie podczas mojego chorowania, trochę tak jak partner alkoholika i "łatwiej" mi było nie brać odpowiedzialności, on ją w całości brał, sytuacja nie wymagała ode mnie wielu działań.

Nie mówię tu oczywiście o okresach kiedy wszystko się wali, spać nie można, nie funkcjonuje się normalnie. Tylko o tych, gdzie jest ujowo, ale stabilnie. Don't kill me





Kurczę, moja psychiatra bardzo właśnie przestrzega tego odstawiania na wiosnę, ja miałam odstawianie przesunięte o ponad pół roku, bo rok wcześniej nie byłam jeszcze gotowa.

Tylko pytanie czy on będzie gotowy na odstawienie leków? Rzeczywiście, bardzo szybko był nawrót. Może to tego typu depresja, że bez leków nie opanujesz? No i odwieczne pytanie - czy jest też na terapii?





Bierzesz leki? Jeśli nie, to nie ma co zwlekać, to są bardzo widoczne objawy i trzeba działać, im szybciej tym lepiej, prędzej wyjdziesz z tego stanu. Trzymaj się

Dzięki za odpowiedzi dziewczyny, bardzo dla mnie cenne. Zwłaszcza te o niebraniu odpowiedzialności, u mnie chyba to wywołuje poczucie winy, że za mało wspieram, albo nie tak jak trzeba, albo za mało rozumiem.
Tak, jest w terapii, niestety ostatnio było słabo u niego z częstotliwością chyba, bo a to terapeuta był na wakacjach, a to jeszcze coś innego. Nie monitoruję jego spotkań więc dokładnie nie wiem. Średnio widują się co 2 tygodnie.
No właśnie może być tak, że leki będą musiały być obecne przez całe życie. Wiem, że jego mama bierze je od wielu wielu lat. Być może to w jakimś stopniu genetyczne lub nieradzenie sobie z emocjami przejął z jej wychowaniem. A może to przypadek. Czyli Twój psychiatra zawsze odstawia na wiosnę?

Sent from my FP4 using Tapatalk

[agnyska81]

[1=b7c523c48d685fff13c5db5 a9d3e58ccf0b35a9f_65555d0 8413b4;89710364]Czyli Twój psychiatra zawsze odstawia na wiosnę?[/QUOTE]
Tak, mówiła, że wtedy odstawienie nakłada się z tym, że wiosną przeważnie ludzie mają wzrost energii i lepsze samopoczucie, więc idzie to łagodniej. Jesienią/zimą może się nałożyć i to, że organizm jakoś odczuje odstawienie leków i gorsze samopoczucie i zjazd gotowy.
Mnie to zdziwiło, że u Twojego partnera depresja wchodzi tak z buta. To zawsze tak u niego wygląda? Ja znam bardziej takie skradanie się tygodniami/miesiącami, przedłużające się złe samopoczucie, bylejakość i beznadzieję.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez agnyska81

Tak, mówiła, że wtedy odstawienie nakłada się z tym, że wiosną przeważnie ludzie mają wzrost energii i lepsze samopoczucie, więc idzie to łagodniej. Jesienią/zimą może się nałożyć i to, że organizm jakoś odczuje odstawienie leków i gorsze samopoczucie i zjazd gotowy.

Mnie to zdziwiło, że u Twojego partnera depresja wchodzi tak z buta. To zawsze tak u niego wygląda? Ja znam bardziej takie skradanie się tygodniami/miesiącami, przedłużające się złe samopoczucie, bylejakość i beznadzieję.

Nie wiem. Może wcześniej czul się już gorzej ale mi tego nie komunikował, mieliśmy stresujący okres z przeprowadzką i może interpretował to jako zwyczajny stres nie-chorobowy. Dla mnie ten wybuch to był taki moment przełomowy, i zwyczajnie się posypał. Ogólnie odkąd zidentyfikował problem tydzień temu i zaczął brać leki jest jakby lepiej tzn płacze raz dziennie a nie 5, chociaż w nocy wciąż nie śpi. Zakładam, że leki jeszcze nie zadziałały.
Ja też się trochę uspokoiłam, ta realizacja, że depresja wróciła przestraszyła mnie. Póki co nie poruszam ponownie tego tematu, tylko obserwuję. Pytam tylko ogólnikowo, jak się masz

Sent from my FP4 using Tapatalk

[singiel34]

A jakie leki bierze ?.

Ja biorę tianeptynę.

I przynajmniej wiem, że mam duży problem z moją depresją - gniew, wściekłość, frustrację, agresję, rozdrażnienie, bunt ( też z powodu problemów rodzinnych ) - ale pomalutku mi one przechodzą. I smutek jest już mniejszy i myśli depresyjne ( z cyklu " Nic w życiu nie osiągnąłem ", " Nigdy sobie z niczym nie dam rady " itp. ) wreszcie przechodzą.

Fakt, że mam łagodny autyzm ( atypowy F.84.1 ), więc byłem bardziej niż osoby neurotypowe podatny na wystąpienie depresji.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez singiel34

A jakie leki bierze ?.

Ja biorę tianeptynę.

I przynajmniej wiem, że mam duży problem z moją depresją - gniew, wściekłość, frustrację, agresję, rozdrażnienie, bunt ( też z powodu problemów rodzinnych ) - ale pomalutku mi one przechodzą. I smutek jest już mniejszy i myśli depresyjne ( z cyklu " Nic w życiu nie osiągnąłem ", " Nigdy sobie z niczym nie dam rady " itp. ) wreszcie przechodzą.

Fakt, że mam łagodny autyzm ( atypowy F.84.1 ), więc byłem bardziej niż osoby neurotypowe podatny na wystąpienie depresji.

Sertrlina, nie znam dawki

Sent from my FP4 using Tapatalk

[agnyska81]

Napisane przez singiel34

I przynajmniej wiem, że mam duży problem z moją depresją - gniew, wściekłość, frustrację, agresję, rozdrażnienie, bunt ( też z powodu problemów rodzinnych ) - ale pomalutku mi one przechodzą. I smutek jest już mniejszy i myśli depresyjne ( z cyklu " Nic w życiu nie osiągnąłem ", " Nigdy sobie z niczym nie dam rady " itp. ) wreszcie przechodzą.

Fakt, że mam łagodny autyzm ( atypowy F.84.1 ), więc byłem bardziej niż osoby neurotypowe podatny na wystąpienie depresji.

A skąd wiesz, że agresja, wściekłość i gniew są wynikiem depresji, a nie np. niewyrażania uczuć, nadużywania się?

[singiel34]

Pewnie tak.

Bardzo długo miałem problem z niewyrażaniem uczuć ( byłem pod tym względem niezwykle zagubiony, do niedawna ).

W dodatku mam poważne problemy z czytaniem sygnałów niewerbalnych...

[agnyska81]

Napisane przez singiel34

W dodatku mam poważne problemy z czytaniem sygnałów niewerbalnych...

Spoko, ja też. Da się z tym żyć

[Higurashi]

Napisane przez agnyska81

Spoko, ja też. Da się z tym żyć

Potwierdzam, żyję z taką osobą i chyba to mnie trudniej niż jemu ale w takim sensie, że ja czasem czegoś nie ogarnę (albo usłyszę coś szczerego, nie chamskiego, powiedzianego w dobrej wierze) i się przejmuję lub źle odbieram, nad czym to ja muszę pracować

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[agnyska81]

A tam, sygnały niewerbalne, najgorzej jak uczestniczę w rozmowie i pada "no i wiesz co to znaczy", "i on wtedy powiedział, że x", a ktoś na to "masakra!". Jezuuu, muszę robić minę rozumiejącą i śmiać się w odpowiednich momentach, ale tak naprawdę nie jarzę nic, co znaczy ta "Masakra"? Że źle, że dobrze, że śmiesznie Podziwiam ludzi, którzy umieją łączyć kropki, z czyichś wypowiedzi potrafią wyłapać kłamstwa, jakoś kogoś zwięźle podsumować.

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Najgorzej jak chcesz dopytac, co ktoś miał na myśli a ta osoba zakłada, że w ten sposób próbujesz podważyć jej opinię. Nie podważam, bo nie rozumiem jaką masz opinię xD albo np. "No OCZYWIŚCIE, że miałem na myśli XYZ jak możesz pytać". Poza byciem w spektrum jestem ogólnie inteligentna wiec ludzie często zakładają, że rozumiem i udaję ze złośliwości. A mnie trudno jest się domyślić co ktoś miał na myśli, bo istnieje tyle opcji, że ciężko wybrać jedną. Zresztą dorastałam w przekonaniu, że jestem złośliwym i paskudnym dzieckiem bo tak zawsze mówiła o mnie mama.

Sent from my FP4 using Tapatalk

[Higurashi]

[1=b7c523c48d685fff13c5db5 a9d3e58ccf0b35a9f_65555d0 8413b4;89710973]Najgorzej jak chcesz dopytac, co ktoś miał na myśli a ta osoba zakłada, że w ten sposób próbujesz podważyć jej opinię. Nie podważam, bo nie rozumiem jaką masz opinię xD albo np. "No OCZYWIŚCIE, że miałem na myśli XYZ jak możesz pytać". Poza byciem w spektrum jestem ogólnie inteligentna wiec ludzie często zakładają, że rozumiem i udaję ze złośliwości. A mnie trudno jest się domyślić co ktoś miał na myśli, bo istnieje tyle opcji, że ciężko wybrać jedną. Zresztą dorastałam w przekonaniu, że jestem złośliwym i paskudnym dzieckiem bo tak zawsze mówiła o mnie mama.

Sent from my FP4 using Tapatalk[/QUOTE]Strasznie przykre jest to co piszesz. Ja ogólnie trochę żyję w bajce bo moi znajomi prawie wszyscy też nie mieszczą się w szeroko pojętych normach i to też oni mnie popchnęło do diagnozowania ADHD chociażby.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

[b7c523c48d685fff13c5db5a9d3e58ccf0b35a9f_65555d08413b4]

Napisane przez Higurashi

Strasznie przykre jest to co piszesz. Ja ogólnie trochę żyję w bajce bo moi znajomi prawie wszyscy też nie mieszczą się w szeroko pojętych normach i to też oni mnie popchnęło do diagnozowania ADHD chociażby.

Sent from my M2101K6G using Tapatalk

Teraz jestem już dorosła i otoczona życzliwymi ludźmi, ale nie zawsze tak było

Sent from my FP4 using Tapatalk

[tinkerver2]

Ja dostała totalnie zwiększona dawkę leków (brałam pół tabletki anafranil 75, teraz biorę 2x75) czuje się czasem totalnie odrealniona.
Czuję się fatalnie - ciągle jestem zmęczona, zasypiam na siedząco. Przychodzę z pracy, wychodzę z psem i kładę się do łóżka. Śpię do 18-19, idę z psem na długi spacer wracam, kładę się spać. W domu bałagan, bo nie mam siły nawet powiesić prania. Dzisiaj ogarnęłam sypialnie i łazienkę, zmęczyłam się tym niesamowicie.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

[26cabbdd88f595c38f9b7f8139ef1472f28f75bc_65628a8226dae]

Napisane przez tinkerver2

Ja dostała totalnie zwiększona dawkę leków (brałam pół tabletki anafranil 75, teraz biorę 2x75) czuje się czasem totalnie odrealniona.
Czuję się fatalnie - ciągle jestem zmęczona, zasypiam na siedząco. Przychodzę z pracy, wychodzę z psem i kładę się do łóżka. Śpię do 18-19, idę z psem na długi spacer wracam, kładę się spać. W domu bałagan, bo nie mam siły nawet powiesić prania. Dzisiaj ogarnęłam sypialnie i łazienkę, zmęczyłam się tym niesamowicie.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka

Długo bierzesz? Może to początkowe skutki uboczne, które mijają.

[tinkerver2]

W nowej dawce dopiero tydzień, połówkę brałam od początku września.

Wysłane z mojego motorola edge 20 lite przy użyciu Tapatalka