Ludzie z nerwicą oraz depresją- Grupa wsparcia.

[fankapsychiatrii]

myślę, że najpierw badania tarczycy a potem dopiero do psychiatry

[niv_]

Przykro się czyta niektóre posty :-(

mi najbardziej brakuje poczucia niezależności, nie mogę też zapanować nad masochizmem i dlatego jakoś nie widzę kolejnej terapii w jasnych barwach.

sporo osiągnęłam, ale zrobiłam dwa kroki do przodu, a teraz znów 10 do tyłu.

bezsensu to wszystko.


Jak się nie dać dołom i dołkom ?

[Uspiech]

Tak wiele jest osób z podobnymi problemami, a mi ciągle się wydaje, że to tylko dotyczy mnie. Na depresję choruję już od kilku lat, jest to wynik traumy z dzieciństwa, która ciągnie się za mną do dzisiaj. Postanowiłam zacząć pisać na forum, ponieważ obecnie przechodzę szczególnie trudne chwile, a mam ogromne pragnienie walczyć ze swoimi demonami. Ostatnie 6 lat życia to czas pełny cierpienia, dlatego powiedziałam sobie dość i zapisałam się na psychoterapię. 4 miesiące temu byłam w fatalnym stanie, nie wstawałam z łóżka, nie jadłam, bałam się wychodzić z domu, poza tym chłopak z którym mieszkałam w ogóle mnie nie wspierał, wręcz uważał, że symuluję. Z pomocą mojej mamy udało mi się pójść do psychiatry, przepisał mi escitalopram i poczułam niewielką poprawę. Zapisałam się nawet na dodatkowy kurs angielskiego ale nadal czułam wszechogarniający smutek. Nic mnie nie cieszyło, poza tym mój związek zaczął się sypać. Usilnie zabiegałam o uwagę partnera ale on sam twierdził, że nie ma siły aby mi pomóc. Poza tym nie mam w Krakowie bliskich osób, które by mnie wspierały, moje najlepsze koleżanki mieszkają za granicą i kontaktujemy się tylko telefonicznie. Również czuję się nikomu niepotrzebna, gdy jestem w grupie to mam wrażenie, że nikt mnie nie zauważa, nikt nie chce się ze mną spotkać i pogadać. To fakt, że przez moją depresję odcięłam się od ludzi, a teraz gdy chcę budować więzi to nie potrafię. Od 2 tygodni chodzę na psychoterapię i moim zadaniem jest odkrycie własnego ja, muszę odpowiedzieć na pytanie kim tak naprawdę jestem i czego oczekuję od życia. Z moich wyborów życiowych wynika, że po prostu nie szanuję siebie i to inni np. partner nadają mojemu życiu sens bo wtedy czuję się wartościowa. Nie powinno tak być, dlatego mam silną motywację do zmian. Małymi krokami staram się podnosić swoją samoocenę, zaczęłam od walki z lękami. Nie boję się już iść sama na obiad czy na kawę. Spaceruję na razie bez towarzystwa, planuję zacząć chodzić na basen co jest dla mnie ogromnym wyzwaniem. To takie drobne rzeczy ale dają satysfakcję. Myślałam też aby zapisać się do grupy wsparcia. Poza tym postanowiłam zakończyć związek mimo uczucia do partnera, ta relacja nie dawała mi radości, przygnębiała jeszcze bardziej. Schudłam do 49 kg, nie spałam po nocach, płakałam, chorowałam na grypę, a mój ukochany miał mnie gdzieś, więc wyprowadziłam się tydzień temu. Miałam nadzieję na ciekawe towarzystwo w nowym miejscu, a okazało się, że mają problem bo muszą mi udostępnić miejsce w lodówce. Szukam teraz współlokatorki do pokoju, może uda mi się poznać fajną osobę. Cholera nie chcę już tak żyć, jestem zmęczona, pragnę spełniać swoje marzenia na przekór wszystkiemu i wszystkim bo życie mimo cierpienia mamy tylko jedno.

[Kasia Katarzynka]

Najgorsze uczucie... chce się żyć, jest się świadomym, że lata mijają, ale nie ma się siły tego zmienić...

Jak dla mnie dużym krokiem do poprawy i pomocy samemu sobie jest udanie się do psychiatry.

[201708160922]

Napisane przez Tolvaj

kaguya, no wiadomo, że leków nikt nie chce brać, ale jak mus to mus, twój opis wygląda dość niepokąco, zastanów się nad wizytą u lekarza. W sumie mało wypróbowałaś, skoro tylko lit i depakine ze stabilizatorów. Ja próbowałam depakine (przytyłam 8 kg bardzo szybko), lamotryginę (najbardziej polecana, ja dostałam na nią uczulenia), a za trzecim podejściem spróbowałam karbamazepiny (Tegretol) i okazało się, że to jest to: ZERO skutków ubocznych (odpukać ). Może Tobie też udałoby się dobrze trafić z następnym lekiem.

Bardzo się cieszę!

[Uspiech]

Od kilku tygodni budze się w nocy lub nad ranem z ogromnym lękiem. Dzisiaj o 5 rano kołatanie serca, dreszcze i myśli o śmierci. Nawet po estazolamie tak się dzieje. Masa najczarniejszych myśli przychodzi do glowy.

[uniperfect]

Napisane przez Uspiech

Od kilku tygodni budze się w nocy lub nad ranem z ogromnym lękiem.

Mam to samo. Dziś rano poszłam do biedronki po chleb, herbatę, mleko , by choć na sekundę wyjść z domu. Piękne rolety mają, aż się rozmarzyłam, że jakbym miała pracę, swój dom, to bym sobie je kupiła. Teraz też nie mam w pokoju rolet, ale też nie mam kasy na nie. Więc tylko sobie pomarzyłam. Wiosna idzie a ja nie mam ładnych spodni. Całkiem wiosenne jakieś mam, ale na teraz mam jedne byle jakie, tak mi się marzy kupić sobie spodnie, ale najpierw pracę trzeba znaleźć. Coś fajnego na święta sobie kupić. Chodzę w tunikach i leginsach/getrach, a swetrów nie mam do czego ubrać. Na dodatek przytyłam od siedzenia w domu i nie wiem czy w wiosenne dżinsy 3/4 z tamtego roku wejdę. Od tego stresu, depresji, lęku nie mam okresu. Był czas , że 2 miesiące nie miałam, ale potem miałam, teraz znów nie mam. Do gina nie chce iść. Bo jak poszłam rok temu, to mnie nawet nie zbadał. Miałam jakieś torbiele lata temu , chciałam się dowiedzieć czy je mam nadal. Lekarz mnie zbył, mówiąc, że jak nie mam faceta to i nie współżyje, to mi nie będzie badania robił. Ciągle zła chodzę, czasami mam ochotę czymś rzucić. Takie plecy ma jedna osoba i pracy nie pomoże mi znaleźć. Ale co się dziwić siostrze szwagierki też nie pomógł w tej kwestii. Starsza ode mnie i też bez pracy, ale chyba ma faceta, to choć tyle. nie siedzi sama cały czas. Jakby chodziła do pracy, to może bym i kogo poznała. Miała kasę zapisała się np na kurs jakiś , studia podyplomowe itp.

[Kasia Katarzynka]

Czy Wy też czujecie się czasem samotne? Albo źle w towarzystwie? Chodzę na dodatkowe zajęcia i kompletnie nie odnajduję się w tym towarzystwie - są starsi i znają się już 3 lata, a ja nie potrafię się wpasować i często po zajęciach jestem przygnębiona i samoocena leci gwałtownie w dół...

[201607040946]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Czy Wy też czujecie się czasem samotne? Albo źle w towarzystwie? Chodzę na dodatkowe zajęcia i kompletnie nie odnajduję się w tym towarzystwie - są starsi i znają się już 3 lata, a ja nie potrafię się wpasować i często po zajęciach jestem przygnębiona i samoocena leci gwałtownie w dół...

Ja z samooceną nie mam problemów. Czuję się świetnie sama, chyba lepiej niż wśród ludzi. W towarzystwie znajomych jestem sobą, ot, obcuję i tyle, ale żeby się źle z tym czuć to nie. Ani dobrze, ani źle. Zwisa mi to i powiewa

[Kasia Katarzynka]

Właśnie ja nie potrafię przezwyciężyć poczucia niskiej samooceny. Chyba zwyczajnie u mnie jest ona zależna od kontaktów z innymi ludźmi, od tego co powiedzą i jak zachowają się wobec mnie. I to mnie niszczy. Na dodatek jestem nieśmiała, nie wierzę w siebie, nie jestem pewna siebie i jestem swoim największym krytykiem... Bardzo się wszystkim przejmuję. Nawet jak ktoś krzywo spojrzy...

[201607040946]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Właśnie ja nie potrafię przezwyciężyć poczucia niskiej samooceny. Chyba zwyczajnie u mnie jest ona zależna od kontaktów z innymi ludźmi, od tego co powiedzą i jak zachowają się wobec mnie. I to mnie niszczy. Na dodatek jestem nieśmiała, nie wierzę w siebie, nie jestem pewna siebie i jestem swoim największym krytykiem... Bardzo się wszystkim przejmuję. Nawet jak ktoś krzywo spojrzy...

Ja też się "przejmuję", ale nieco... inaczej. Nie obchodzi mnie zdanie nieznajomych, ale bliższych znajomych już tak. Chociaż... nawet jeśli się przejmuję, to tra chwilę, a potem mówię sobie: a co mnie to obchodzi. I zapominam. Nie zostają żadne emocje. Może nauczyłam się olewać takie stany. To nie tak, że ja się przejmuję, nie daję upustu swojej frustracji i to się we mnie zbiera: nie. Ja naprawdę mam to w czterech literach.

[CDN2015]

W Japonii są szkoły radzenia sobie ze stresem. Ciekawą metodą jest rozbijanie naczyń. Tłuczenie szkła. Jeśli jesteś zdenerwowany/a rozbij kieliszek , szklankę lub inne szklane naczynie. To odstresowuje. Wyzwala energię i zaspokaja naprężone bodźce nerwowe

[201607040946]

Napisane przez CDN2015

W Japonii są szkoły radzenia sobie ze stresem. Ciekawą metodą jest rozbijanie naczyń. Tłuczenie szkła. Jeśli jesteś zdenerwowany/a rozbij kieliszek , szklankę lub inne szklane naczynie. To odstresowuje. Wyzwala energię i zaspokaja naprężone bodźce nerwowe

Albo ćwicz na siłowni, nie ma to jak przerzucanie ciężarów

[CDN2015]

Napisane przez kaguya

Albo ćwicz na siłowni, nie ma to jak przerzucanie ciężarów

Dlaczego ja mam ćwiczyć? Chyba nie zrozumiałaś tego co napisałem. Więc ci wyjaśnię. Napisałem jak to robią w Japonii. Ja nie mam depresji. Nie potrzebuje przerzucać ciężary.

[zakonna]

Napisane przez CDN2015

Dlaczego ja mam ćwiczyć? Chyba nie zrozumiałaś tego co napisałem. Więc ci wyjaśnię. Napisałem jak to robią w Japonii. Ja nie mam depresji. Nie potrzebuje przerzucać ciężary.

[201607040946]

Napisane przez CDN2015

Dlaczego ja mam ćwiczyć? Chyba nie zrozumiałaś tego co napisałem. Więc ci wyjaśnię. Napisałem jak to robią w Japonii. Ja nie mam depresji. Nie potrzebuje przerzucać ciężary.

Tak, jestem tak głupia, że nie zrozumiałam

[uniperfect]

Ja czuje się okropnie samotna, ja znów źle się czuje idąc gdzieś, boje się, że będę tam najstarsza stara panna. Na jednym kursie było dużo osób w moim wieku, ale dzieciate. Jedna miała 41 lat sama wychowywała 2 córki, mąż ją porzucił, alimentów nie płaci, żyła bez pracy, opieka jej pomagała, ale jak sama mówi, ze dzięki temu , że mama jej żyła, miała co dzieciom do garnka włożyć. Słyszałam jak raz mówiła, że z powodu braku pracy, kasy na ciuchy ( ja kupuje ciuchy za 1 zł na szmatach, na inne mnie nie stać , ale czasami trafiam na fajne tuniki do getrów, ostatnio prawie nową kupiłam za 1 zł, czy torebki na ramię ) , na jedzenie dzieciom i sobie leczy się na głowę. Tak powiedziała leczę się na głowę. Ją nawet na kosmetyk typu tusz, nie stać było. Dziewczyna bała się co będzie jak braknie jej mamy, za co wykarmi dzieci. Też się boje, co będzie jak zostanę sama. Druga była bez pracy, 2 dzieci , były mąż alimenty płacił, ale miała nowego faceta, co ją utrzymywał. Było chyba tylko nas 2 na całym kursie, które dzieci nie mają. Jedna bezdzietna, ale młodsza ode mnie i faceta miała.
Dziś mało się nie popłakałam. Może ja coś mam z hormonami , przez to okresu dostać nie mogę i ryczeć mi się chce. Dalej ryczeć mi się chce.
Pokłóciłam się z mamą. Ona uważa, że za np 1200 zł z groszami można samemu wyżyć w Wawie , Krakowie czy innym bardzo dużym mieście, wynajmując przy tym pojedynczy pokój. Ja się jej pytam jak, pokój cena 700 -900 zł. bilet miesięczny na mpk ze 100 zł , telefon i inne opłaty, a gdzie jedzenie itp. Ale tak jej ciotka powiedziała, a zdanie ciotki jest ważniejsze. Później przez ciotką wyżywa się na mnie.

[niv_]

Napisane przez uniperfect

Ja czuje się okropnie samotna, ja znów źle się czuje idąc gdzieś, boje się, że będę tam najstarsza stara panna. Na jednym kursie było dużo osób w moim wieku, ale dzieciate. Jedna miała 41 lat sama wychowywała 2 córki, mąż ją porzucił, alimentów nie płaci, żyła bez pracy, opieka jej pomagała, ale jak sama mówi, ze dzięki temu , że mama jej żyła, miała co dzieciom do garnka włożyć. Słyszałam jak raz mówiła, że z powodu braku pracy, kasy na ciuchy ( ja kupuje ciuchy za 1 zł na szmatach, na inne mnie nie stać , ale czasami trafiam na fajne tuniki do getrów, ostatnio prawie nową kupiłam za 1 zł, czy torebki na ramię ) , na jedzenie dzieciom i sobie leczy się na głowę. Tak powiedziała leczę się na głowę. Ją nawet na kosmetyk typu tusz, nie stać było. Dziewczyna bała się co będzie jak braknie jej mamy, za co wykarmi dzieci. Też się boje, co będzie jak zostanę sama. Druga była bez pracy, 2 dzieci , były mąż alimenty płacił, ale miała nowego faceta, co ją utrzymywał. Było chyba tylko nas 2 na całym kursie, które dzieci nie mają. Jedna bezdzietna, ale młodsza ode mnie i faceta miała.
Dziś mało się nie popłakałam. Może ja coś mam z hormonami , przez to okresu dostać nie mogę i ryczeć mi się chce. Dalej ryczeć mi się chce.
Pokłóciłam się z mamą. Ona uważa, że za np 1200 zł z groszami można samemu wyżyć w Wawie , Krakowie czy innym bardzo dużym mieście, wynajmując przy tym pojedynczy pokój. Ja się jej pytam jak, pokój cena 700 -900 zł. bilet miesięczny na mpk ze 100 zł , telefon i inne opłaty, a gdzie jedzenie itp. Ale tak jej ciotka powiedziała, a zdanie ciotki jest ważniejsze. Później przez ciotką wyżywa się na mnie.

Idź może to psychiatry z NFZ choćby i do ginekologa.

Jestem starsza i mam w nosie, czy ktoś mnie uważa za starą pannę, czy nie. Wszystko ma plusy i minusy. Za bardzo się na tym koncentrujesz i nakręcasz.

Boże, nie wiem, czy to nerwy, czy pogoda albo jakaś grypa, ale jestem dziś taka słaba, że ledwo dowlekłam się na mieszkanie.

---------- Dopisano o 16:21 ---------- Poprzedni post napisano o 16:18 ----------

Napisane przez Kasia Katarzynka

Właśnie ja nie potrafię przezwyciężyć poczucia niskiej samooceny. Chyba zwyczajnie u mnie jest ona zależna od kontaktów z innymi ludźmi, od tego co powiedzą i jak zachowają się wobec mnie. I to mnie niszczy. Na dodatek jestem nieśmiała, nie wierzę w siebie, nie jestem pewna siebie i jestem swoim największym krytykiem... Bardzo się wszystkim przejmuję. Nawet jak ktoś krzywo spojrzy...

Też tak mam, nie zawsze, ale czasami nie mogę przez to z samą sobą wytrzymać. Z wiekiem nie jest lepiej, zdarza się zwłaszcza jak nastrój mi siada, że ciągle myślę, że jestem gorsza od innych.

[CDN2015]

Napisane przez uniperfect

Ja czuje się okropnie samotna, ja znów źle się czuje idąc gdzieś, boje się, że będę tam najstarsza stara panna. Na jednym kursie było dużo osób w moim wieku, ale dzieciate. Jedna miała 41 lat sama wychowywała 2 córki, mąż ją porzucił, alimentów nie płaci, żyła bez pracy, opieka jej pomagała, ale jak sama mówi, ze dzięki temu , że mama jej żyła, miała co dzieciom do garnka włożyć. Słyszałam jak raz mówiła, że z powodu braku pracy, kasy na ciuchy ( ja kupuje ciuchy za 1 zł na szmatach, na inne mnie nie stać , ale czasami trafiam na fajne tuniki do getrów, ostatnio prawie nową kupiłam za 1 zł, czy torebki na ramię ) , na jedzenie dzieciom i sobie leczy się na głowę. Tak powiedziała leczę się na głowę. Ją nawet na kosmetyk typu tusz, nie stać było. Dziewczyna bała się co będzie jak braknie jej mamy, za co wykarmi dzieci. Też się boje, co będzie jak zostanę sama. Druga była bez pracy, 2 dzieci , były mąż alimenty płacił, ale miała nowego faceta, co ją utrzymywał. Było chyba tylko nas 2 na całym kursie, które dzieci nie mają. Jedna bezdzietna, ale młodsza ode mnie i faceta miała.
Dziś mało się nie popłakałam. Może ja coś mam z hormonami , przez to okresu dostać nie mogę i ryczeć mi się chce. Dalej ryczeć mi się chce.
Pokłóciłam się z mamą. Ona uważa, że za np 1200 zł z groszami można samemu wyżyć w Wawie , Krakowie czy innym bardzo dużym mieście, wynajmując przy tym pojedynczy pokój. Ja się jej pytam jak, pokój cena 700 -900 zł. bilet miesięczny na mpk ze 100 zł , telefon i inne opłaty, a gdzie jedzenie itp. Ale tak jej ciotka powiedziała, a zdanie ciotki jest ważniejsze. Później przez ciotką wyżywa się na mnie.

Jest bardzo wiele Stowarzyszeń i Fundacji np Hamlet w Krakowie czy Karan. Wraz z momentem kiedy upadł socjalizm powstało mnóstwo organizacji, które między innymi pomagają osobą w depresji. Są w każdym większym mieście. Warto wejść na stronę ngo.pl. Tam wpisać nazwę miasta i szukać stowarzyszenia. Stowarzyszenia są bezpłatne wolontariusze, których jest coraz więcej w Polsce pomogą każdemu człowiekowi. Są darmowi psychiatrzy i psychologowie w prawie każdej instytucji mającej na celu wsparcie drugiego człowieka. Warto tam się udać. Pamiętaj też o książkach. Czytanie sprawia, że zapominasz o problemach. Wchodzisz w nowe tematy. Podróżujesz stajesz się kimś innym. Zachęcam do czytania książek

[uniperfect]

Czy w Polsce bez polecenia da się coś załatwić ? Wypełniam formularz. A tu takie coś W jaki sposób dowiedziała się Pani o tej rekrutacji z a) polecenia pracownika b) z pracuj.pl c) inne . W naszej firmie rozwijamy program poleceń pracowniczych, gdyż wierzymy, że nasi pracownicy są najlepszymi ambasadorami pracy w .... . Jeśli o naszej ofercie dowiedział/a się Pan/Pani z polecenia pracownika ...., bardzo prosimy o podanie jego/jej imienia i nazwiska.
Ogłoszenie do miasta wojewódzkiego, nie mojego miasta. Firma znana, duża. Nie żadna krzak. Fajna praca na dodatek. Od zawsze taka mi się marzyła.
Wysłałam formularz ze CV, ale na nic nie liczę.

[Kasia Katarzynka]

Napisane przez uniperfect

Czy w Polsce bez polecenia da się coś załatwić ? Wypełniam formularz. A tu takie coś W jaki sposób dowiedziała się Pani o tej rekrutacji z a) polecenia pracownika b) z pracuj.pl c) inne . W naszej firmie rozwijamy program poleceń pracowniczych, gdyż wierzymy, że nasi pracownicy są najlepszymi ambasadorami pracy w .... . Jeśli o naszej ofercie dowiedział/a się Pan/Pani z polecenia pracownika ...., bardzo prosimy o podanie jego/jej imienia i nazwiska.
Ogłoszenie do miasta wojewódzkiego, nie mojego miasta. Firma znana, duża. Nie żadna krzak. Fajna praca na dodatek. Od zawsze taka mi się marzyła.
Wysłałam formularz ze CV, ale na nic nie liczę.

Powodzenia!

Najbardziej przeraża mnie lato... słońce i wolne dni uświadamiają mi, że mam mało znajomych, z którymi mogłabym spędzać czas. Dobija mnie ładna pogoda. Mam wrażenie, że jak siedzę w pokoju, kiedy jest ładna pogoda to jestem gorsza, bo przecież wszyscy inni się dobrze razem bawią... Na dodatek możliwe, że mój Tż wyjedzie na wakacje bądź na stałe do miasta oddalonego o ok. 260 km w celu rozwoju w zawodzie... a ja muszę zostać na miejscu rok ze względu na mgr...

[uniperfect]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Powodzenia!

Najbardziej przeraża mnie lato... słońce i wolne dni uświadamiają mi, że mam mało znajomych, z którymi mogłabym spędzać czas. Dobija mnie ładna pogoda. Mam wrażenie, że jak siedzę w pokoju, kiedy jest ładna pogoda to jestem gorsza, bo przecież wszyscy inni się dobrze razem bawią... Na dodatek możliwe, że mój Tż wyjedzie na wakacje bądź na stałe do miasta oddalonego o ok. 260 km w celu rozwoju w zawodzie... a ja muszę zostać na miejscu rok ze względu na mgr...

Szkoda, że nie znam nikogo kto by mnie mógł polecić
Też tak mam. Chciałabym mieć gdzieś na wiosnę i lato wyjść. Ale nie mam porostu gdzie pójść samej. Nie mieszkasz w dużym mieście. Swego czasu na fejsie można było wygrać biletu do kina, na koncert itp do dużych miast. Jakbym mieszkała , w którymś z tych miast to bym zagrała a nuż bym wygrała. Sama bym poszła nawet.

[CDN2015]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Powodzenia!

Najbardziej przeraża mnie lato... słońce i wolne dni uświadamiają mi, że mam mało znajomych, z którymi mogłabym spędzać czas. Dobija mnie ładna pogoda. Mam wrażenie, że jak siedzę w pokoju, kiedy jest ładna pogoda to jestem gorsza, bo przecież wszyscy inni się dobrze razem bawią... Na dodatek możliwe, że mój Tż wyjedzie na wakacje bądź na stałe do miasta oddalonego o ok. 260 km w celu rozwoju w zawodzie... a ja muszę zostać na miejscu rok ze względu na mgr...

Pomyśl ile spraw już udało ci się załatwić. Co już zrobiłaś. Kim jesteś. Podobno studiujesz. Czyli jesteś młodą inteligentną kobietą. Nie wszystkim udaje się dostać na studia.Tobie się udało masz przed sobą cale życie. Zobacz ile możesz zrobić. Polecam książkę Jamesa Borga ,,Perswazja'' ale też Krystynę córkę Lavransa czy inne które przeniosą cie w inny świat. Polecam też pójście na basen. Woda ma bardzo korzystny wpływ na człowieka. Powiem , że bardzo ładnie się wyslawiasz. Co nie każdy potrafi. Masz więc wiele plusów które czekają aż je odkryjesz. Pozdrowienia z Elbląga

[niv_]

Napisane przez uniperfect

Szkoda, że nie znam nikogo kto by mnie mógł polecić
Też tak mam. Chciałabym mieć gdzieś na wiosnę i lato wyjść. Ale nie mam porostu gdzie pójść samej. Nie mieszkasz w dużym mieście. Swego czasu na fejsie można było wygrać biletu do kina, na koncert itp do dużych miast. Jakbym mieszkała , w którymś z tych miast to bym zagrała a nuż bym wygrała. Sama bym poszła nawet.

IDŹ DO PSYCHIATRY

Wiem, że jest ciężko, sama dużo narzekam, ale Ty osiągnęłaś mistrzostwo.

Musisz zmienić nastawienie i sposób myślenia. Łatwo nie jest, ale może warto choć spróbować.

[Uspiech]

Napisane przez Kasia Katarzynka

Właśnie ja nie potrafię przezwyciężyć poczucia niskiej samooceny. Chyba zwyczajnie u mnie jest ona zależna od kontaktów z innymi ludźmi, od tego co powiedzą i jak zachowają się wobec mnie. I to mnie niszczy. Na dodatek jestem nieśmiała, nie wierzę w siebie, nie jestem pewna siebie i jestem swoim największym krytykiem... Bardzo się wszystkim przejmuję. Nawet jak ktoś krzywo spojrzy...

W moim przypadku jest podobnie, wiem kiedy się to zaczęło, co się do tego przyczyniło, a teraz pozostało mi tylko walczyć o szacunek do samej siebie. Raz, że boimy się ryzyka, a jak już podejmiemy decyzję to okazuje się ona niewłaściwa. Nie dostaliśmy odpowiednich podstaw w dzieciństwie i w dorosłym życiu ciągle chodzimy na chwiejnych nogach. Błędów z przeszłości nie naprawimy ale możemy odnaleźć w sobie siłę nie dzięki innym ludziom tylko własnej pracy.

---------- Dopisano o 18:10 ---------- Poprzedni post napisano o 18:04 ----------

Napisane przez uniperfect

Mam to samo. Dziś rano poszłam do biedronki po chleb, herbatę, mleko , by choć na sekundę wyjść z domu. Piękne rolety mają, aż się rozmarzyłam, że jakbym miała pracę, swój dom, to bym sobie je kupiła. Teraz też nie mam w pokoju rolet, ale też nie mam kasy na nie. Więc tylko sobie pomarzyłam. Wiosna idzie a ja nie mam ładnych spodni. Całkiem wiosenne jakieś mam, ale na teraz mam jedne byle jakie, tak mi się marzy kupić sobie spodnie, ale najpierw pracę trzeba znaleźć. Coś fajnego na święta sobie kupić. Chodzę w tunikach i leginsach/getrach, a swetrów nie mam do czego ubrać. Na dodatek przytyłam od siedzenia w domu i nie wiem czy w wiosenne dżinsy 3/4 z tamtego roku wejdę. Od tego stresu, depresji, lęku nie mam okresu. Był czas , że 2 miesiące nie miałam, ale potem miałam, teraz znów nie mam. Do gina nie chce iść. Bo jak poszłam rok temu, to mnie nawet nie zbadał. Miałam jakieś torbiele lata temu , chciałam się dowiedzieć czy je mam nadal. Lekarz mnie zbył, mówiąc, że jak nie mam faceta to i nie współżyje, to mi nie będzie badania robił. Ciągle zła chodzę, czasami mam ochotę czymś rzucić. Takie plecy ma jedna osoba i pracy nie pomoże mi znaleźć. Ale co się dziwić siostrze szwagierki też nie pomógł w tej kwestii. Starsza ode mnie i też bez pracy, ale chyba ma faceta, to choć tyle. nie siedzi sama cały czas. Jakby chodziła do pracy, to może bym i kogo poznała. Miała kasę zapisała się np na kurs jakiś , studia podyplomowe itp.

Ja proponuję psychoterapię, poza tym jak długo szukasz pracy, może Twoje poszukiwania nie są na tyle intensywne aby ją znaleźć? Może zamiast lamentować to skup się na jakimś jednym celu. Samym narzekaniem sobie nie pomożemy

[uniperfect]

Długo szukam bardzo, ale w moim regionie liczą się nie kwalifikacje, ale plecy, znajomości. U mnie nawet do spożywczaka zatrudniają swoich. Większość ogłoszeń to na staże, a ja staże już miałam. Moja była szefowa kiedyś powiedziała, że woli stażystów, bo ma ich za darmo i nie musi własnej kasy wydawać na pracownika. Na niczyją pomoc liczyć nie mogę. Próbował mi kiedyś znajomy pomóc coś znaleźć, ale nie znalazł nic, sam miał problem z pracą, az w końcu za marną kasę znalazł pracę dzięki swojemu znajomemu. Mąż koleżanki już ponad rok szuka pracy. Robi prawko na tiry, liczy , że dzięki temu pracę znajdzie. Wysyłam CV także do większego miasta, miasta wojewódzkiego, ale ogłoszeń nie za dużo a konkurencja ogromna. Albo są takie kwiatki - ogłoszenia jak te co dziś znalazłam. Żonie mojego kuzyna udało się teraz z pracą, dostała bon stażowy na pół roku w sklepie spożywczym na wsi - jej pierwsza praca po ogólniaku, a ma jak dobrze liczę 27 lat i liczy na to, że ją jeszcze potem na kilka miesięcy zostawią
Szkoda, że czasu cofnąć nie można wybrałabym teraz inny kierunek studiów oraz studium np farmacja, aptek dużo jest może bym pracę miała.

[niv_]

Napisane przez uniperfect

Długo szukam bardzo, ale w moim regionie liczą się nie kwalifikacje, ale plecy, znajomości. U mnie nawet do spożywczaka zatrudniają swoich. Większość ogłoszeń to na staże, a ja staże już miałam. Moja była szefowa kiedyś powiedziała, że woli stażystów, bo ma ich za darmo i nie musi własnej kasy wydawać na pracownika. Na niczyją pomoc liczyć nie mogę. Próbował mi kiedyś znajomy pomóc coś znaleźć, ale nie znalazł nic, sam miał problem z pracą, az w końcu za marną kasę znalazł pracę dzięki swojemu znajomemu. Mąż koleżanki już ponad rok szuka pracy. Robi prawko na tiry, liczy , że dzięki temu pracę znajdzie. Wysyłam CV także do większego miasta, miasta wojewódzkiego, ale ogłoszeń nie za dużo a konkurencja ogromna. Albo są takie kwiatki - ogłoszenia jak te co dziś znalazłam. Żonie mojego kuzyna udało się teraz z pracą, dostała bon stażowy na pół roku w sklepie spożywczym na wsi - jej pierwsza praca po ogólniaku, a ma jak dobrze liczę 27 lat i liczy na to, że ją jeszcze potem na kilka miesięcy zostawią
Szkoda, że czasu cofnąć nie można wybrałabym teraz inny kierunek studiów oraz studium np farmacja, aptek dużo jest może bym pracę miała.

Co robisz żeby coś zmienić ? Do lekarza iść chyba nie chcesz, bo na sugestie nie reagujesz tylko piszesz jedno i to samo.

Nie możesz teraz zapisać się do szkoły ?

ps. Nie chcesz przyjąć żadnej rady tylko ponarzekać. Nikt Ci na siłę nie pomoże, a Ty pomocy nie chcesz. Wolisz tkwić w tym samym miejscu dlatego moim zdaniem potrzebujesz pomocy specjalisty.

[Uspiech]

Napisane przez niv_

Co robisz żeby coś zmienić ? Do lekarza iść chyba nie chcesz, bo na sugestie nie reagujesz tylko piszesz jedno i to samo.

Nie możesz teraz zapisać się do szkoły ?

ps. Nie chcesz przyjąć żadnej rady tylko ponarzekać. Nikt Ci na siłę nie pomoże, a Ty pomocy nie chcesz. Wolisz tkwić w tym samym miejscu dlatego moim zdaniem potrzebujesz pomocy specjalisty.

Dokładnie! Znam kobietę starszą od Ciebie, która zapisała się do dwuletniej szkoły farmaceutycznej, są studia podyplomowe, zawsze można się przekwalifikować, uczyć języków obcych żeby być konkurencyjnym. Idź do psychologa, myślę, że leczenie psychiatryczne nie jest Ci potrzebne i dasz sobie radę tylko musisz uwierzyć we własne możliwości.

[phideaux]

Napisane przez uniperfect

Długo szukam bardzo, ale w moim regionie liczą się nie kwalifikacje, ale plecy, znajomości. U mnie nawet do spożywczaka zatrudniają swoich. Większość ogłoszeń to na staże, a ja staże już miałam. Moja była szefowa kiedyś powiedziała, że woli stażystów, bo ma ich za darmo i nie musi własnej kasy wydawać na pracownika. Na niczyją pomoc liczyć nie mogę. Próbował mi kiedyś znajomy pomóc coś znaleźć, ale nie znalazł nic, sam miał problem z pracą, az w końcu za marną kasę znalazł pracę dzięki swojemu znajomemu. Mąż koleżanki już ponad rok szuka pracy. Robi prawko na tiry, liczy , że dzięki temu pracę znajdzie. Wysyłam CV także do większego miasta, miasta wojewódzkiego, ale ogłoszeń nie za dużo a konkurencja ogromna. Albo są takie kwiatki - ogłoszenia jak te co dziś znalazłam. Żonie mojego kuzyna udało się teraz z pracą, dostała bon stażowy na pół roku w sklepie spożywczym na wsi - jej pierwsza praca po ogólniaku, a ma jak dobrze liczę 27 lat i liczy na to, że ją jeszcze potem na kilka miesięcy zostawią
Szkoda, że czasu cofnąć nie można wybrałabym teraz inny kierunek studiów oraz studium np farmacja, aptek dużo jest może bym pracę miała.

Niestety, na tym wątku też cię nikt nie będzie wspierał, jeśli będziesz tylko narzekać i pisać w ten sposób...

Masz toksyczną atmosferę w domu, która też dołuje, czujesz że utknęłaś - może warto byłoby nawet znaleźć pracę w dużym mieście za 1200 i wynająć pokój z kimś za 400/500 zł za os (takie ceny mniej więcej w Krakowie). Jasne, że to życie od 1 do 1, ale przynajmniej wyrwałabyś się z tego marazmu, poznała nowych ludzi. Żyłabyś oszczędnie, ale dałabyś radę. Ja dałam. Wiem, że dzielenie pokoju w wieku 30 lat nie jest niczym fajnym, ale ludzie tak żyją, niestety, jak nie ma innej opcji.

[lulka19]

Napisane przez uniperfect

Długo szukam bardzo, ale w moim regionie liczą się nie kwalifikacje, ale plecy, znajomości. U mnie nawet do spożywczaka zatrudniają swoich. Większość ogłoszeń to na staże, a ja staże już miałam. Moja była szefowa kiedyś powiedziała, że woli stażystów, bo ma ich za darmo i nie musi własnej kasy wydawać na pracownika. Na niczyją pomoc liczyć nie mogę. Próbował mi kiedyś znajomy pomóc coś znaleźć, ale nie znalazł nic, sam miał problem z pracą, az w końcu za marną kasę znalazł pracę dzięki swojemu znajomemu. Mąż koleżanki już ponad rok szuka pracy. Robi prawko na tiry, liczy , że dzięki temu pracę znajdzie. Wysyłam CV także do większego miasta, miasta wojewódzkiego, ale ogłoszeń nie za dużo a konkurencja ogromna. Albo są takie kwiatki - ogłoszenia jak te co dziś znalazłam. Żonie mojego kuzyna udało się teraz z pracą, dostała bon stażowy na pół roku w sklepie spożywczym na wsi - jej pierwsza praca po ogólniaku, a ma jak dobrze liczę 27 lat i liczy na to, że ją jeszcze potem na kilka miesięcy zostawią
Szkoda, że czasu cofnąć nie można wybrałabym teraz inny kierunek studiów oraz studium np farmacja, aptek dużo jest może bym pracę miała.

Dlaczego zamiast narzekać nie pójdziesz do pracy gdziekolwiek? za granicą szukają do opieki. Znam młode dziewczyny które zajmują się starszymi ludźmi, i wcale nie musza ich myć itd bo są od tego pielęgniarki. A opieka nad dzieckiem? ulotki? migasz się od pracy zasłaniając chorymi wymówkami. Tak samo pisałaś na wątku dla bezrobotnych jako Tajkuna, i tak samo piszesz teraz. Masz 32 lata ogarnij się, bo nie tylko Ty jedna masz źle, a tak narzekającą i zgorzkniała kobiete nie zechce żaden facet.