pierwsze dni wspólnego mieszkania

[niepowiemijuz]

Ja ze Swoim byłym zamieszkałam po 2 miesiącach "bycia ze Sobą,,na początku było cudownie(miałam pracę wyjazdową),zgrzyty zaczęły się jak siadłam w domu na tyłku,ale wytrwaliśmy prawie trzy lata. Mogłabym powiedzieć,że było cudownie i pewnie by było,ale zamieszkałam u "teściów,, więc trzeba było się dostosować
Najważniejsze to nie dać z Siebie zrobić sprzątaczki(tak jak Ja) i dzielić obowiązki od razu Gdybyśmy coś razem wynajęli to byłoby to całkiem normalne(przerabiałam z poprzednim byłym,od razu poszliśmy na wynajęte,tylko w tedy mieliśmy po 18 lat i fiu bździu w głowie )Jednak świadomość ,że zawsze ktoś czeka w domu..coś niesamowitego

[adult90]

Napisane przez Olcia0401

Mój nie gra w gry, zasypia przede mną albo razem, będzie wspólne konto na wspólne wydatki (jedzenie, chemia), on będzie gotował, bo wraca przede mną i gotuje super, ja będę zmywać - nie miał wyboru, wrobiłam go w gotowanie nie bałagani, a jak nabałagani to posprząta - cud nie facet

Brzmi nieźle.

Napisane przez Olcia0401

Z tą regułą spania to przesada - każdy musi zachować siebie, myślę, że w tych podstawowych kwestiach dobraliśmy się dobrze. Szukamy mieszkania, które będzie miało dwa pomieszczenia (pokój i oddzielna kuchnia albo pokój z aneksem i sypialnią) właśnie żeby nie wchodzić sobie na głowę.

Nie zgadzam się... zdziwiłabyś się gdybyś trafiła na chłopaka który chadza spać między 2 a 3 w nocy, bez względu na to czy wstaje rano do pracy czy nie... Nie chciał gasić komputera, telewizora czy światła w pokoju w którym spaliśmy (a mieliśmy 1 pokoj + kuchnie) na szczescie oddzielną - więc tam mógł "zarwać" nockę, to robił niechętnie. Mi to przeszkadzało, nocny marek działa gdy ja muszę spać i iść do pracy... Moim zdaniem te nawyki są istotne. Tym bardziej że ja chodzę spać 24:00 najpóźniej... i tu rozkład mieszkania/stancji ma spore znaczenie aby te różnice pogodzić

Napisane przez Olcia0401

Pisząc o "złotych" radach miałam na myśli rady, które pomogą się przyzwyczaić do drugiej osoby w mieszkaniu, oswoić się z tym, że nareszcie jesteśmy ze sobą na codzień.

Jakich Ty rad oczekujesz w takim razie? Początki są piękne, nie musisz się do nich szczególnie przygotowywać, jedyne co powinnaś uwzględnić to zasady właśnie sprzątania i finansowe. To wszystko... Cała reszta, jeśli jesteście dobraną parą, wyjdzie świetnie, wspólne mieszkanie zbliża, umacnia przywiązanie. Pod warunkiem, że będziecie sobie dawali odetchnąć, on pójdzie na piwo z kolegą, Ty na kawę z przyjaciółkami. I będzie dobrze Zapraszajcie też do siebie Waszych wspólnych znajomych

[Olcia0401]

Napisane przez adult90

Brzmi nieźle.

Ma inne wady

---------- Dopisano o 07:31 ---------- Poprzedni post napisano o 07:28 ----------

Napisane przez adult90

Nie zgadzam się... zdziwiłabyś się gdybyś trafiła na chłopaka który chadza spać między 2 a 3 w nocy, bez względu na to czy wstaje rano do pracy czy nie... Nie chciał gasić komputera, telewizora czy światła w pokoju w którym spaliśmy (a mieliśmy 1 pokoj + kuchnie) na szczescie oddzielną - więc tam mógł "zarwać" nockę, to robił niechętnie. Mi to przeszkadzało, nocny marek działa gdy ja muszę spać i iść do pracy... Moim zdaniem te nawyki są istotne. Tym bardziej że ja chodzę spać 24:00 najpóźniej... i tu rozkład mieszkania/stancji ma spore znaczenie aby te różnice pogodzić

Możliwe, że wtedy byłyby spięcia. Jak dla mnie może i całą noc nie spać, byle siedział w innym pomieszczeniu, niż ja śpię.
Mimo jednakowych godzin snu nie wyobrażam sobie mieszkać w jednym pokoju/kawalerce z aneksem. Podziwiam osoby, którym się to udaje.

[malenka92_]

Ja ze swoim TŻ poznaliśmy się we wrześniu, w listopadzie już pomieszkiwał u mnie a w lutym poszliśmy na wynajem. Ryczałam za domem bo to mojs pierwszy wyprowadzka. Teraz siė z tego śmieje i nie wyobrażam sobie powrotu do domu.
Nie było żadnych kłótni o skarpetki, o deske, o zmywanie... jakoś od początku dobrze sie dogadujemy, każdy ma jakieś niepisane obowiązki a jeżeli TŻ się nie kwapi do sprzątania to go pogonie i jest ok


Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[SteveS]

U nas pierwsze dni to był okres sprzątania, układania - więc byliśmy tragicznie styrani po całej robocie W sumie przyzwyczajenie do siebie nie było trudne, wcześniej pomieszkiwaliśmy razem; każdy powiedział, na czym mu zależy, sprzątanie rozłożyliśmy na pół i już. Najtrudniej był po ok. roku wspolnego mieszkania, ale wiele znajomych par mówiła, że u nich też po roku był kryzys Teraz jesteśmy ze sobą 8 lat, mieszkamy razem ok. 6, a 1,5 roku temu wzięliśmy ślub

[ptasie__mleczko]

Napisane przez Olcia0401

Jako że w tym roku z planujemy z TŻ zamieszkać razem, coraz częściej myślę, jak to będzie. Wyprowadzałam się z domu kilka razy, jednak nigdy nie mieszkałam z partnerem.
Oboje nie możemy się doczekać, kiedy zniesiemy nasze "klamoty" do "naszego" mieszkania. Mimo, że bardzo się cieszę, mam też obawy, jak to będzie. Niby wszystko omówione, ale panika jest Jak u Was wyglądały pierwsze dni "po"? Długo trwało, zanim się do siebie przyzwyczailiście? Do swojej obecności cały czas? Jak to u Was wyglądało? No bo tak - rzeczy zniesione, rozpakowane, zaczynamy przygodę życia. Wracam z pracy, a tam zamiast rodziców, siostry - ON. Zasypiam - ON, budzę się, to samo. Razem na zakupy, odwiedziny u rodziców, ktoś wpada do nas. Wiele razy wyjeżdżaliśmy razem, ale to zupełnie co innego. Wiem, że będzie fajnie Ale no właśnie, jak wyglądają te początki, kiedy oswajacie się z nową sytuacją? Macie jakieś "złote" rady? Wiem, że były podobne wątki, ale były w nich opisane sytuacje mieszkaniowo - finansowe, a mi chodzi o te pierwsze dni razem, ten czas, kiedy przynieśliście kartony z rzeczami do mieszkania, rozpakowaliście, i...?

u nas była wielka radość, az do pierwszego zgrzytu, chyba po 2 tygodniach... i wyjaśniliśmy sobie wszystko, podzieliliśmy sie obowiazkami i tak przetrwaliśmy rok bez praktycznie żadnej kłotni złota rada - dużo ze sobą rozmawiajcie, o tym co was denerwuje w drugiej osobie. Bo potrafią pierdoły wkurzać, typu np. ze zostawiam okruszki na stole, albo ze spie przy otwartym oknie itp

[malenka92_]

Wczoraj pytałam tż o pierwsze dni wspólnego mieszkania to powiedział, że nawet ich nie pamięta 😂

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Napisane przez malenka92_

Wczoraj pytałam tż o pierwsze dni wspólnego mieszkania to powiedział, że nawet ich nie pamięta 😂

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

To chyba słabą ma pamięć albo w ogóle tego emocjonalnie nie odbierał skoro zamieszkaliscie w lutym a on już nie pamięta?

[201608251020]

Napisane przez cud nie kobieta

etapy: tęsknota za domem, euforia i podniecenie, chodzenie na paluszkach (tak jak u wizazanki wyżej), żeby pokazać jaka to jestem idealna, a na końcu "czemu po mieszkaniu chodzi mi jakiś facet"

Miałam te same etapy, tylko tęsknota była za moją kawalerką, bo wbrew pozorom przywykłam do samotności

Napisane przez Dorotti666

Dodam jeszcze od siebie, że warto mieć własne zajęcia, własne sprawy i hobby. Nie oczekiwać 100% zainteresowania TŻ-a jak przebywa się razem w domu, bo wiem, że wiele dziewczyn ma z tym problem jak facet chce sobie pograć na komputerze i nie zwraca na nie uwagi.

Sama miałam z tym ogromny problem chyba z dobre pół roku

Napisane przez Arsonist

Ona z taką wyższością do mnie: "zobaczysz, to zupełnie co innego niż pomieszkiwanie u siebie,wychodzą różne problemy".

Czasem naprawdę okazuje się, że to zupełnie coś innego. U nas się okazało. Dotarcie się na tle mieszkaniowym trwało (oczywiście nie codziennie, rozwleczone w czasie) jakieś 8-9 miesięcy. Zamieszkaliśmy razem po 4 mies. związku z "pomieszkiwaniem" u siebie codziennym, więc nie sądziliśmy, że wspólne mieszkanie może okazać się innym doświadczeniem. A jednak, trzeba było wieeele rzeczy dograć, dostosować, omówić.
Dziś jesteśmy małżeństwem

[imago84]

my po 4 miesiącach znajomości postanowiliśmy zamieszkać razem, po wielu trudach znaleźliśmy mieszkanie od znajomego i od 8 sierpnia się zacznie ja nie mogę się doczekać!!

[natalcia250]

ja od września będę mieszkać z chłopakiem i też się trochę stresuję. jeżeli chodzi o kwestie obowiązków to ja jestem tą stroną, której trudno jest się zmotywować do ogarnięcia przestrzeni wokół siebie i często zarywam noce, a będziemy mieszkać w kawalerce z aneksem, więc może być ciężko.

[solll]

[1=fbf4f81e41525779832788c d71e9a6a506251643_6580de1 7ecce4;62949811]To chyba słabą ma pamięć albo w ogóle tego emocjonalnie nie odbierał skoro zamieszkaliscie w lutym a on już nie pamięta?[/QUOTE]
My zamieszkalismy pod koniec maja, a też już dokładnie nie pamiętamy ;-) po prostu było to naturalne, więc co tu pamiętać? Rozpakowaliśmy się, zjedliśmy, poszliśmy na zakupy... Nie było jakiegoś mega przeskoku ani chodzenia dookoła siebie na paluszkach ;-)

Wysłane z mojego D5803 przy użyciu Tapatalka

[malenka92_]

[1=fbf4f81e41525779832788c d71e9a6a506251643_6580de1 7ecce4;62949811]To chyba słabą ma pamięć albo w ogóle tego emocjonalnie nie odbierał skoro zamieszkaliscie w lutym a on już nie pamięta?[/QUOTE]

Napisane przez solll

My zamieszkalismy pod koniec maja, a też już dokładnie nie pamiętamy ;-) po prostu było to naturalne, więc co tu pamiętać? Rozpakowaliśmy się, zjedliśmy, poszliśmy na zakupy... Nie było jakiegoś mega przeskoku ani chodzenia dookoła siebie na paluszkach ;-)

Wysłane z mojego D5803 przy użyciu Tapatalka

Oooo to, to. Właśnie tak samo było. Przenoszenie rzeczy, rozpakowywanie, pójście do pracy itp żadnego wow
Chociaż chodziliśmy na paluszkach bo pierwszej nocy nie było gdzie stanąć, ponieważ decyzja o wyprowadzce a czas samej wyprowadzki trwał bardzo szybko.

No i tż jest osobą, która nie przywiązuje wagi do wielu rzeczy i spraw. Nawet gdy auto mu porysowałam i zwichrowałam blachę to ja ryczałam jak bóbr a on się śmiał i uspokajał mówiąc że przecież to tylko samochód (miesiąc wcześniej go kupił...)

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[audreyhorn]

To u mnie było ciężko, ale nie z Tż, tylko z moją tęsknotą za domem rodzinnym. Pierwsze dni chodziłam z płaczem na końcu nosa, a jak pojechałam odwiedzić Rodziców do których jadę autem 7 minut to płakałam jak bóbr!
I nie pomogło to, że wykańczaliśmy dom kupę czasu, wszystko co w domu mamy mamy nowe, sami wszystko urządzaliśmy, takie wymarzone. Urządzenie domu, wybieranie baaaardzo mnie cieszyło i doczekać się nie mogłam, kiedy tam zamieszkam. Ale akurat jestem bardzo rodzinną osobą i zamiast się tym cieszyć to w głowie kłębiła mi się myśl "już nigdy nie wyśpię się w moim łóżku".
Potrzebowałam tak 2-3 miesiące żeby zacząć się czuć w nowym domu, jak w domu
A jeśli chodzi o wspólne mieszkanie z Tż, to jesteśmy razem 9 lat i właściwie nie odczuwam żadnej zmiany. Nawet mam wrażenie, że jesteśmy sobie bliżsi, ale w końcu tworzymy teraz Rodzinę.

[Aimee_J]

Napisane przez audreyhorn

To u mnie było ciężko, ale nie z Tż, tylko z moją tęsknotą za domem rodzinnym. Pierwsze dni chodziłam z płaczem na końcu nosa, a jak pojechałam odwiedzić Rodziców do których jadę autem 7 minut to płakałam jak bóbr!
I nie pomogło to, że wykańczaliśmy dom kupę czasu, wszystko co w domu mamy mamy nowe, sami wszystko urządzaliśmy, takie wymarzone. Urządzenie domu, wybieranie baaaardzo mnie cieszyło i doczekać się nie mogłam, kiedy tam zamieszkam. Ale akurat jestem bardzo rodzinną osobą i zamiast się tym cieszyć to w głowie kłębiła mi się myśl "już nigdy nie wyśpię się w moim łóżku".
Potrzebowałam tak 2-3 miesiące żeby zacząć się czuć w nowym domu, jak w domu
A jeśli chodzi o wspólne mieszkanie z Tż, to jesteśmy razem 9 lat i właściwie nie odczuwam żadnej zmiany. Nawet mam wrażenie, że jesteśmy sobie bliżsi, ale w końcu tworzymy teraz Rodzinę.

Pierwsze dwa tygodnie też takie miałam. Jechałam do Rodziców - ryczałam. Wracałam - ryczałam. Do tego ja pracuję zmianowo, a TŻet ma tradycyjny tryb pracy, więc często zostawałam sama w mieszkaniu i... ryczałam jeszcze bardziej. Bo przecież nie mogę dzień w dzień wsiadać w samochód i jechać do Rodziców, chociażby dlatego, że zaroślibyśmy brudem. Wstyd się przyznać, ale byłam tak smutna, że przerastało mnie włożenie ciuchów do pralki, więc jechałam na proszkach uspokajających [jak TŻet nie widział], żeby jako tako funkcjonować.
Teraz jest łatwiej, chociaż gdy aktywuje mi się PMS, to znowu mam płacz na końcu nosa [wtedy nawet bzdurę mocniej przeżywam] i czuję się wręcz jak bezdomna. Na szczęście trzymanie nerwów na wodzy już nie wymaga ode mnie tabletek. Ten najgorszy moment mi chyba już minął

Pomijając to, to pierwsze dni mieszkania były u nas normalne. Nie łaziliśmy w okół siebie na paluszkach, nie udawaliśmy, że jesteśmy lepsi niż jesteśmy. Ot, różnica była tylko taka, że zamiast po dniu razem spędzonym wrócić do domu, kładliśmy się do tego samego łóżka.