Mój chłopak to skrajny egoista!

[_Discordia_]

Cześć dziewczyny,
to mój pierwszy post i nie wiem czy piszę w dobrym miejscu.

Mam spory problem i potrzebuję Waszego wsparcia i rady.

Poznałam go 6 lat temu, od razu zaiskrzyło, jednak byliśmy wtedy nastolatkami mieszkającymi daleko od siebie, więc nie zdecydowalismy się na związek. Przez cały ten czas do teraz utrzymywaliśmy ze sobą kontakt, pisaliśmy, dzwoniliśmy, czasem jak była okazja nawet odwiedzaliśmy się w naszych miastach. Nie ukrywam, był moją pierwszą miłością i nigdy nikogo tak nie kochałam. Klasyczny friendzone, chociaż on twierdzi, że zawsze czuł to samo. Obydwoje mieliśmy stałe związki i "przyjaciela" gdzieś z tyłu głowy.
Niedawno sytuacja zmieniła się i zamieszkał on w moim mieście. Był świeżo po zerwaniu ze swoją wieloletnią partnerką (on zerwał).
Zaczęliśmy się spotykać i finalnie zerwałam dla niego ze swoim chłopakiem. Zostaliśmy parą - wydawać by się mogło - spełnienie marzeń! Pierwszy miesiąc był odurzająco szczęśliwy, chodziłam jak we śnie i przeżywałam szczęście jakiego nigdy wczesniej nie czułam.
Ale coś się popsuło. Pomimo tak długiej znajomości, znania się "na wylot" zaczęły przeszkadzać mi pewne jego cechy. Jego "uszczypliwe żarty", z których kiedyś się śmialiśmy zaczęłam odbierać bardzo personalnie, zaczęłam być zazdrosna i robić awantury.
Okazało się też że mój ideał nie sięga wzrokiem dalej niż na czubek swojego nosa. Kiedyś mógł słuchać o moich problemach całą noc ze słuchawką przy uchu - teraz mój gorszy humor "męczy go i przytłacza". Nie mam z jego strony żadnego wsparcia, za to ja staram się podwójnie. Kiedyś był opiekuńczy, dbał o mnie - teraz o odprowadzeniu do domu mogę pomarzyć. Jednak to co stało się wczorajszego wieczoru totalnie mnie zdruzgotało.
Przyjechała do niego siostra wraz z grupą znajomych. Mieli plan wybrać się do klubu. My , mimo że nie jesteśmy fanami tego typu rozrywek postanowilismy iść z nimi, jednak zaczęliśmy imprezę w domu. Już od przekroczenia progu jego mieszkania czułam, że coś jest nie tak. Przelotny buziak i odsunięcie się na odległość kilku metrów. Na pytanie czy wszystko gra zmieszał się i odpowiedział, że tak, w najlepszym porządku. Przez cały wieczór nawet na mnie nie spojrzał, czułam się jak ledwo poznana dziewczyna na domówce znajomego znajomych! Wypiłam kilka piw i poczułam że świat zaczął się kręcić, jednak wybiła pora na zaplanowany klub!
Nadal w nie najlepszej formie dotarłam do lokalu, zaczęliśmy tańczyć, kiedy poczułam że muszę do toalety. Jak wróciłam mojej grupy już nie było. Zaczęłam ich szukać, pomimo że czułam się już naprawdę źle. Niefortunnie zostawiłam telefon w kurtce, dlatego szukałam ich "tradycyjnie" zamiast zadzwonić. Kręciło mi się w głowie i poczułam że ledwo stoję na nogach, a przecież nie wypiłam tak dużo. Usiadłam na chwilkę, podszedł do mnie jakiś chłopak pytając czy wszystko ok. Powiedziałam, że nie i że muszę znaleźć mojego chłopaka. Poszedł ze mną do szatni, zadbał zebym wybrała numer i ulotnił się A mój facet? telefon odebrał przy piątym podejściu. Na pytanie "gdzie jesteś?" rozłączył się. Napisałam smsa, oczywiście już wściekła. "dlaczego się rozłączasz jak o coś pytam, gdzie ty w ogóle jesteś, zauważyłeś że zniknęłam na prawie 2 godziny? Mam dość tego jak mnie olewasz, nie będę Cię błagać o uwagę" - oczywiście zaczęłam awanturę, kończąc wypowiedź jakże dojrzałym "nara". Co na to mój Pan? "Nara". Po prostu. Popłakałam się i postanowiłam wracać do domu, poczułam się poniżona i sponiewierana. Wróciłam autobusem, po drodze orientując się że klucze do mojego mieszkania zostawiłam w jego mieszkaniu(miałam tam spać), żeby nie zgubić ich w klubie. Na szczęście w domu był jego współlokator. Otworzył mi zszokowany, musiałam wyglądać żałośnie, bo zaproponował nawet żebym została pomimo całej tej dramy. Odmówiłam i zapłakana wróciłam do domu. Obudziłam się rano, z nadzieją że może chociaż zmartwił się jak wróciłam do domu. Nic. Spróbowałam zadzwonić, próbowałam sobie tłumaczyć że zareagowałam zbyt emocjonalnie pod wpływem alkoholu. Odebrał współlokator mówiąc że mój(prawdopodobnie już eks) facet śpi i czy ma coś przekazać. Cudowna bajka, myślę że mógł po prostu nie odebrać, zamiast szczeniacko przekazywać słuchawkę.

Cały dzień nie mieliśmy kontaktu. Wiem, że powinnam odejść, bo gość ewidentnie ma mnie gdzieś, jednak wiem że nie będę w stanie, że za bardzo go kocham.
Na razie postanowiłam po prostu milczeć i czekać aż być może zrozumie...

Co o tym sądzicie kobietki? Czy to normalne, że przyjaciółkę, którą byłam traktuje się lepiej niż dziewczynę? Czy zadziałała tu zasada "złapania króliczka"? Tylko że tutaj juz nawet nie ma braku starań, tylko totalny brak szacunku... Jak myślicie, co się stało, że tego dnia już od początku był inny?

[Kociaak]

Napisane przez _Discordia_

Cześć dziewczyny,
to mój pierwszy post i nie wiem czy piszę w dobrym miejscu.

Mam spory problem i potrzebuję Waszego wsparcia i rady.

Poznałam go 6 lat temu, od razu zaiskrzyło, jednak byliśmy wtedy nastolatkami mieszkającymi daleko od siebie, więc nie zdecydowalismy się na związek. Przez cały ten czas do teraz utrzymywaliśmy ze sobą kontakt, pisaliśmy, dzwoniliśmy, czasem jak była okazja nawet odwiedzaliśmy się w naszych miastach. Nie ukrywam, był moją pierwszą miłością i nigdy nikogo tak nie kochałam. Klasyczny friendzone, chociaż on twierdzi, że zawsze czuł to samo. Obydwoje mieliśmy stałe związki i "przyjaciela" gdzieś z tyłu głowy.
Niedawno sytuacja zmieniła się i zamieszkał on w moim mieście. Był świeżo po zerwaniu ze swoją wieloletnią partnerką (on zerwał).
Zaczęliśmy się spotykać i finalnie zerwałam dla niego ze swoim chłopakiem. Zostaliśmy parą - wydawać by się mogło - spełnienie marzeń! Pierwszy miesiąc był odurzająco szczęśliwy, chodziłam jak we śnie i przeżywałam szczęście jakiego nigdy wczesniej nie czułam.
Ale coś się popsuło. Pomimo tak długiej znajomości, znania się "na wylot" zaczęły przeszkadzać mi pewne jego cechy. Jego "uszczypliwe żarty", z których kiedyś się śmialiśmy zaczęłam odbierać bardzo personalnie, zaczęłam być zazdrosna i robić awantury.
Okazało się też że mój ideał nie sięga wzrokiem dalej niż na czubek swojego nosa. Kiedyś mógł słuchać o moich problemach całą noc ze słuchawką przy uchu - teraz mój gorszy humor "męczy go i przytłacza". Nie mam z jego strony żadnego wsparcia, za to ja staram się podwójnie. Kiedyś był opiekuńczy, dbał o mnie - teraz o odprowadzeniu do domu mogę pomarzyć. Jednak to co stało się wczorajszego wieczoru totalnie mnie zdruzgotało.
Przyjechała do niego siostra wraz z grupą znajomych. Mieli plan wybrać się do klubu. My , mimo że nie jesteśmy fanami tego typu rozrywek postanowilismy iść z nimi, jednak zaczęliśmy imprezę w domu. Już od przekroczenia progu jego mieszkania czułam, że coś jest nie tak. Przelotny buziak i odsunięcie się na odległość kilku metrów. Na pytanie czy wszystko gra zmieszał się i odpowiedział, że tak, w najlepszym porządku. Przez cały wieczór nawet na mnie nie spojrzał, czułam się jak ledwo poznana dziewczyna na domówce znajomego znajomych! Wypiłam kilka piw i poczułam że świat zaczął się kręcić, jednak wybiła pora na zaplanowany klub!
Nadal w nie najlepszej formie dotarłam do lokalu, zaczęliśmy tańczyć, kiedy poczułam że muszę do toalety. Jak wróciłam mojej grupy już nie było. Zaczęłam ich szukać, pomimo że czułam się już naprawdę źle. Niefortunnie zostawiłam telefon w kurtce, dlatego szukałam ich "tradycyjnie" zamiast zadzwonić. Kręciło mi się w głowie i poczułam że ledwo stoję na nogach, a przecież nie wypiłam tak dużo. Usiadłam na chwilkę, podszedł do mnie jakiś chłopak pytając czy wszystko ok. Powiedziałam, że nie i że muszę znaleźć mojego chłopaka. Poszedł ze mną do szatni, zadbał zebym wybrała numer i ulotnił się A mój facet? telefon odebrał przy piątym podejściu. Na pytanie "gdzie jesteś?" rozłączył się. Napisałam smsa, oczywiście już wściekła. "dlaczego się rozłączasz jak o coś pytam, gdzie ty w ogóle jesteś, zauważyłeś że zniknęłam na prawie 2 godziny? Mam dość tego jak mnie olewasz, nie będę Cię błagać o uwagę" - oczywiście zaczęłam awanturę, kończąc wypowiedź jakże dojrzałym "nara". Co na to mój Pan? "Nara". Po prostu. Popłakałam się i postanowiłam wracać do domu, poczułam się poniżona i sponiewierana. Wróciłam autobusem, po drodze orientując się że klucze do mojego mieszkania zostawiłam w jego mieszkaniu(miałam tam spać), żeby nie zgubić ich w klubie. Na szczęście w domu był jego współlokator. Otworzył mi zszokowany, musiałam wyglądać żałośnie, bo zaproponował nawet żebym została pomimo całej tej dramy. Odmówiłam i zapłakana wróciłam do domu. Obudziłam się rano, z nadzieją że może chociaż zmartwił się jak wróciłam do domu. Nic. Spróbowałam zadzwonić, próbowałam sobie tłumaczyć że zareagowałam zbyt emocjonalnie pod wpływem alkoholu. Odebrał współlokator mówiąc że mój(prawdopodobnie już eks) facet śpi i czy ma coś przekazać. Cudowna bajka, myślę że mógł po prostu nie odebrać, zamiast szczeniacko przekazywać słuchawkę.

Cały dzień nie mieliśmy kontaktu. Wiem, że powinnam odejść, bo gość ewidentnie ma mnie gdzieś, jednak wiem że nie będę w stanie, że za bardzo go kocham.
Na razie postanowiłam po prostu milczeć i czekać aż być może zrozumie...

Co o tym sądzicie kobietki? Czy to normalne, że przyjaciółkę, którą byłam traktuje się lepiej niż dziewczynę? Czy zadziałała tu zasada "złapania króliczka"? Tylko że tutaj juz nawet nie ma braku starań, tylko totalny brak szacunku... Jak myślicie, co się stało, że tego dnia już od początku był inny?

Myślę że jedyne co powinnaś zrobić, to powiedzieć księciuniowi, że od swojego faceta oczekujesz minimum myślenia, odpowiedzialności i troskliwości.
Wyobrażasz sobie co mogło Ci się stać? Pigułka gwałtu, molestowanie, kradzież a Twój niby facet nawet nie odbiera?

Ja bym tak nielubianej koleżanki z pracy nie zostawiła, a co dopiero osoby z którą jestem w związku

[Khalii]

Napisane przez _Discordia_

Cześć dziewczyny,
to mój pierwszy post i nie wiem czy piszę w dobrym miejscu.

Mam spory problem i potrzebuję Waszego wsparcia i rady.

Poznałam go 6 lat temu, od razu zaiskrzyło, jednak byliśmy wtedy nastolatkami mieszkającymi daleko od siebie, więc nie zdecydowalismy się na związek. Przez cały ten czas do teraz utrzymywaliśmy ze sobą kontakt, pisaliśmy, dzwoniliśmy, czasem jak była okazja nawet odwiedzaliśmy się w naszych miastach. Nie ukrywam, był moją pierwszą miłością i nigdy nikogo tak nie kochałam. Klasyczny friendzone, chociaż on twierdzi, że zawsze czuł to samo. Obydwoje mieliśmy stałe związki i "przyjaciela" gdzieś z tyłu głowy.
Niedawno sytuacja zmieniła się i zamieszkał on w moim mieście. Był świeżo po zerwaniu ze swoją wieloletnią partnerką (on zerwał).
Zaczęliśmy się spotykać i finalnie zerwałam dla niego ze swoim chłopakiem. Zostaliśmy parą - wydawać by się mogło - spełnienie marzeń! Pierwszy miesiąc był odurzająco szczęśliwy, chodziłam jak we śnie i przeżywałam szczęście jakiego nigdy wczesniej nie czułam.
Ale coś się popsuło. Pomimo tak długiej znajomości, znania się "na wylot" zaczęły przeszkadzać mi pewne jego cechy. Jego "uszczypliwe żarty", z których kiedyś się śmialiśmy zaczęłam odbierać bardzo personalnie, zaczęłam być zazdrosna i robić awantury.
Okazało się też że mój ideał nie sięga wzrokiem dalej niż na czubek swojego nosa. Kiedyś mógł słuchać o moich problemach całą noc ze słuchawką przy uchu - teraz mój gorszy humor "męczy go i przytłacza". Nie mam z jego strony żadnego wsparcia, za to ja staram się podwójnie. Kiedyś był opiekuńczy, dbał o mnie - teraz o odprowadzeniu do domu mogę pomarzyć. Jednak to co stało się wczorajszego wieczoru totalnie mnie zdruzgotało.
Przyjechała do niego siostra wraz z grupą znajomych. Mieli plan wybrać się do klubu. My , mimo że nie jesteśmy fanami tego typu rozrywek postanowilismy iść z nimi, jednak zaczęliśmy imprezę w domu. Już od przekroczenia progu jego mieszkania czułam, że coś jest nie tak. Przelotny buziak i odsunięcie się na odległość kilku metrów. Na pytanie czy wszystko gra zmieszał się i odpowiedział, że tak, w najlepszym porządku. Przez cały wieczór nawet na mnie nie spojrzał, czułam się jak ledwo poznana dziewczyna na domówce znajomego znajomych! Wypiłam kilka piw i poczułam że świat zaczął się kręcić, jednak wybiła pora na zaplanowany klub!
Nadal w nie najlepszej formie dotarłam do lokalu, zaczęliśmy tańczyć, kiedy poczułam że muszę do toalety. Jak wróciłam mojej grupy już nie było. Zaczęłam ich szukać, pomimo że czułam się już naprawdę źle. Niefortunnie zostawiłam telefon w kurtce, dlatego szukałam ich "tradycyjnie" zamiast zadzwonić. Kręciło mi się w głowie i poczułam że ledwo stoję na nogach, a przecież nie wypiłam tak dużo. Usiadłam na chwilkę, podszedł do mnie jakiś chłopak pytając czy wszystko ok. Powiedziałam, że nie i że muszę znaleźć mojego chłopaka. Poszedł ze mną do szatni, zadbał zebym wybrała numer i ulotnił się A mój facet? telefon odebrał przy piątym podejściu. Na pytanie "gdzie jesteś?" rozłączył się. Napisałam smsa, oczywiście już wściekła. "dlaczego się rozłączasz jak o coś pytam, gdzie ty w ogóle jesteś, zauważyłeś że zniknęłam na prawie 2 godziny? Mam dość tego jak mnie olewasz, nie będę Cię błagać o uwagę" - oczywiście zaczęłam awanturę, kończąc wypowiedź jakże dojrzałym "nara". Co na to mój Pan? "Nara". Po prostu. Popłakałam się i postanowiłam wracać do domu, poczułam się poniżona i sponiewierana. Wróciłam autobusem, po drodze orientując się że klucze do mojego mieszkania zostawiłam w jego mieszkaniu(miałam tam spać), żeby nie zgubić ich w klubie. Na szczęście w domu był jego współlokator. Otworzył mi zszokowany, musiałam wyglądać żałośnie, bo zaproponował nawet żebym została pomimo całej tej dramy. Odmówiłam i zapłakana wróciłam do domu. Obudziłam się rano, z nadzieją że może chociaż zmartwił się jak wróciłam do domu. Nic. Spróbowałam zadzwonić, próbowałam sobie tłumaczyć że zareagowałam zbyt emocjonalnie pod wpływem alkoholu. Odebrał współlokator mówiąc że mój(prawdopodobnie już eks) facet śpi i czy ma coś przekazać. Cudowna bajka, myślę że mógł po prostu nie odebrać, zamiast szczeniacko przekazywać słuchawkę.

Cały dzień nie mieliśmy kontaktu. Wiem, że powinnam odejść, bo gość ewidentnie ma mnie gdzieś, jednak wiem że nie będę w stanie, że za bardzo go kocham.
Na razie postanowiłam po prostu milczeć i czekać aż być może zrozumie...

Co o tym sądzicie kobietki? Czy to normalne, że przyjaciółkę, którą byłam traktuje się lepiej niż dziewczynę? Czy zadziałała tu zasada "złapania króliczka"? Tylko że tutaj juz nawet nie ma braku starań, tylko totalny brak szacunku... Jak myślicie, co się stało, że tego dnia już od początku był inny?

Nie kocha cie, nie szanuje, ma gdzieś twoje bezpieczeństwo. Chcesz z nim nadal być? Do tego wszystkiego jest zwykłym burakiem. Nie zostawia się tak nikogo bez słowa.

[Semper_Paratus]

Jestem zdumiony i w pewnym sensie pełen "podziwu". Ileż kobieta może znieść pogardy, braku szacunku i zamiast kopnąć w dupę - dalej się łudzić, że coś się zmieni. No dobra, to nie tyczy tylko Pań, bo jako wół pamiętam jak byłem cielęciem. No ale na litość boską, są granice. Olej go definitywnie, pewnie kręci już z inną ; p.

[mary_poppins]

Napisane przez Semper_Paratus

Olej go definitywnie, pewnie kręci już z inną ; p.

O to to. Pewnie z jedną ze znajomych siostry, bo skąd niby to olanie w klubie.

Autorko, są rzeczy wybaczalne i nie - jakby ktoś Ci w tym klubie nie pomógł tylko Cię wywlókł w krzaki i zgwałcił to też liczylabyś a to, że Twój miś zrozumie co źle zrobił?
Pytanie drugie - zaufasz teraz, że on pomoże Ci w problemie?

[201803050937]

Treść usunięta

[Nymerth]

Możemy tak sobie pisać, ale autorka przecież nie umie odejść bo tak bardzo go kocha! No cóż mogę więc napisać. Nie będę wspierać Twojego żalenia się na forum, bo gdziekolwiek musisz przecież, ale z niewielką motywacją do zmian. W takim razie tkwij sobie w tym "związku" i bądź traktowana jak ostatni śmieć. Zresztą myślę, że już niedługo bo on sam pewnie Cię za chwilę rzuci.

[White_Dove]

Czyli po 6 latach aż tak sie zmienił??? Z faceta który słucha o problemach w tego co gada że go to męczy?... Masakra.....
Zostaw go autorko....

[Semper_Paratus]

Napisane przez White_Dove

Czyli po 6 latach aż tak sie zmienił??? Z faceta który słucha o problemach w tego co gada że go to męczy?... Masakra.....
Zostaw go autorko....

Bez przesady.. Wiadomo, że na początku relacji każdy stara się jak najbardziej. Ale ileż można wysłuchiwać non stop narzekań drugiej strony. Tutaj stałbym po stronie chłopaka. Co prawda autorka nie opisała, jak wyglądało jej żalenie się do niego, ale po przykładach znajomych i swoich, wiem jak kobiece marudzenie może być wyczerpujące i odbierające energię. Ja rozumiem wsparcie, ale niektóre kobiety z marudzenia robią sobie sposób na życie.
Autorce radzę to samo - żeby go zostawiła, ale z powodu totalnej pogardy.

[201803050937]

Treść usunięta

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Facet zachowal sie jak totalny burak, mial cie kompletnie w dupie, traktowal jak powietrze a Ty sie jeszcze zastanawiasz?Milosc z jego strony to nie jest. Takie sytuacje pokazuja czy mozna liczyc na kogos.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[Cynomya]

Nawet najgorszej znajomej, której nie znoszę, bym tak nie potraktowała, jak Twój chłopak potraktował Ciebie. Mogłaś zostać napadnięta/pobita/zgwałcona itd... A on się na Ciebie wypiął...
W najbardziej dosadny sposób pokazał, że ma Cię w tyłku. Rozstan się z nim dla swojego dobra...

[kennedy]

Znaczy poszłaś do toalety a on do domu? Facet miesiąca!

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ptasie__mleczko]

Napisane przez Kociaak

Myślę że jedyne co powinnaś zrobić, to powiedzieć księciuniowi, że od swojego faceta oczekujesz minimum myślenia, odpowiedzialności i troskliwości.
Wyobrażasz sobie co mogło Ci się stać? Pigułka gwałtu, molestowanie, kradzież a Twój niby facet nawet nie odbiera?

Ja bym tak nielubianej koleżanki z pracy nie zostawiła, a co dopiero osoby z którą jestem w związku

Może on jednak doszedł do wniosku że chciałby wrócić do swojej dziewczyny jednak i teraz robi wszystko żebyś go zostawiła? Tak to niestety wygląda

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez _Discordia_

Cały dzień nie mieliśmy kontaktu. Wiem, że powinnam odejść, bo gość ewidentnie ma mnie gdzieś, jednak wiem że nie będę w stanie, że za bardzo go kocham.
Na razie postanowiłam po prostu milczeć i czekać aż być może zrozumie...

Kurde nie wierze czyli będziesz z gościem, pomimo, że ma na Ciebie wywalone i Cie nie kocha ? A gdzie w Tym wszystkim szacunek do siebie? To jest przerażające, że kobiety tak postępują.

[cava]

Mnie to wygląda, że w grupie z którą balował, po prostu była panna do której smali cholewki.



I tyle.
To nie egoista, tylko pan ma na oku nowa panią.

[fbf4f81e41525779832788cd71e9a6a506251643_6580de17ecce4]

Napisane przez White_Dove

Czyli po 6 latach aż tak sie zmienił??? Z faceta który słucha o problemach w tego co gada że go to męczy?... Masakra.....
Zostaw go autorko....

Ale czy ty naprawdę go dobrze znalas przez te 6 lat? Przecież to była jakaś znajomość na odległość. Nie byliście nawet parą tylko znajomymi. Dużo łatwiej okazywać "wsparcie" na odległość, gdy facet trzyma słuchawkę przy uchu w trakcie może siedzieć na necie lub grać, itp.

Facet przyjechał, zaczeliscie być ze sobą w realu i najwyraźniej okazało się, że to nie jest TO. Zakochalas się w swoim wyobrazeniu o nim a w rzeczywistości wyszło jaki jest naprawdę, na codzień. Taki jak go teraz opisalas. Szkoda czasu na takiego typa, on ma Cię gdzieś niestety...

[_Discordia_]

Dziękuję wam wszystkim za odpowiedź. Zakończyłam to mimo, że było mi ciężko. Uświadomiliscie mi, że to naprawdę nie ma sensu. A on, twierdząc że to moja wina, bo byłam pijana i 'sama gdzieś poszłam i go zostawiłam to po co miał mnie szukać' tylko mnie rozsmieszyl i w tym utwierdził. Dziękuję!

[I am Rock]

No i tak trzymaj, dziewczyno. Szkoda życia na wmawianie sobie, że to jakiś przejściowy kryzys.

[Nymerth]

No no, po Twoim pierwszym poście nie wierzyłam, że jesteś w stanie to zrobić. Ale dobrze czytać, że jednak zrobiłaś - teraz tylko wytrwaj w tym postanowieniu. Niestety, ale tutaj tylko Ty coś czujesz do niego, on do Ciebie kompletnie nic, a nawet gardzi Tobą. Niestety pomyliłaś się, tak to bywa, że dużo łatwiej jest być znajomymi niż parą. A i jego dopiero teraz poznajesz, bo to co Ci pokazywał wcześniej to tylko przykrywka była. Naprawdę dobry człowiek nigdy by czegoś takiego nikomu nie zrobił, natomiast zły człowiek może z łatwością udawać dobrego, ale właśnie w takich momentach wychodzi jego prawdziwa natura. Myślę, że lepiej dla Ciebie się stało. Trzymaj się i powodzenia.

[ad661336dba67467d5566b7c0c939a9c82ec46ac_5f7e48729cea2]

Napisane przez _Discordia_

Dziękuję wam wszystkim za odpowiedź. Zakończyłam to mimo, że było mi ciężko. Uświadomiliscie mi, że to naprawdę nie ma sensu. A on, twierdząc że to moja wina, bo byłam pijana i 'sama gdzieś poszłam i go zostawiłam to po co miał mnie szukać' tylko mnie rozsmieszyl i w tym utwierdził. Dziękuję!

Zwracam ci honor, nie wierzyłam, że tak postąpisz

[kennedy]

Autorki czasami jest tak ze wchodzisz w związek z gościem którego dobrze znasz ale związek okazuje się zły.

Ciesze się ze to zakończyła.

Wysłane z aplikacji Forum Wizaz

[dfdce9ad473ee3ba4bd9426289ac63cb58eb8552]

Słusznie postąpiłaś, najlepiej jak się dało.